24.02 Η επικαιροτητα μιας βαθια ριζωμενης παραδοσης

Απο τον Μαγειρα του Chuang Tzu:

Πρωτα, οταν εκοβα ενα βοδι, δεν εβλεπα παρα βοδινο κρεας. Μου πηρε τρια χρονια για ν' αρχισω να βλεπω το βοδι ολοκληρο. Τωρα το συναντω με το πνευμα μου ολο, και δεν σκεφτομαι μονο το τι συνανταει το ματι. Αντιληψη και γνωση παυουν. Το πνευμα πηγαινει εκει που θελει, ακολουθωντας τις φυσικες γραμμες, αποκαλυπτοντας μεγαλες κοιλοτητες, οδηγωντας τη λαμα μεσα απο ανοιγματα, προχωρωντας συμφωνα με την καθε μορφη - και παλι χωρις ν' αγγιζει τις κεντρικες αρτηριες, η τους τενοντες, η τους συνδεσμους, και φυσικα μην αγγιζοντας οστα.

Και απο τους New York Times, 17.02.2011, για τον Xi Jinping, τον επομενο προεδρο της Κινας, ο οποιος στην ηλικια των 15 σταλθηκε απο το Πεκινο στην επαρχια Shaanxi για να δουλεψει σε μια εργατικη ταξιαρχια. Ενας ντοπιος, ο Lü, ανακαλει εναν διαλογο:

Μου ειπε: "Εσεις απο το Shaanxi ειστε πραγματι το κατι αλλο. Μπορειτε να διακρινετε πετρες στα χωραφια, που εγω δεν μπορω." Και ειπα εγω, "Δεν κοιτας για πετρες, τις νοιωθεις."

15.03 Συνυπαρξη

Στο αεροπλανο, με κλειστα ματια. Πεδιο ηχων: μια φωνη απο πισω, ο θορυβος απο τις τουρμπινες, μπροστα δυο φωνες που συνομιλουν, το θροισμα απο το γυρισμα του φυλλου μιας εφημεριδας.

Τι καινουργιο υπηρχε; Οι ηχοι ηταν σαν απλωμενοι σ' ενα λιβαδι, σαν ποικιλλα λουλουδια, χορτα, θαμνοι και δεντρα - δεν υπηρχε απο την πλευρα μου καμια θεση προς αυτους τους ηχους (μου αρεσει, με ενοχλει κλπ.): Ημουν αυτο το λιβαδι. Η ησυχια του ησυχαζε και τους ηχους, εκανε τον καθενα διακριτο, τρισδιαστατο, τους αφηνε να συνυπαρχουν σε μια φιλικη γειτονευση.

29.09 ''never never give up!''

(Σε εναν τοιχο του Λος Αντζελες)

Ποιος δεν παραιτειται ποτε; Η, ποιος ζει την παραιτηση ως μεγιστη απωλεια;

Εκεινος που εχει ταυτισει την υπαρξη του με αυτον τον ενα και μοναδικο δρομο. Τοτε η παραιτηση θα ισοδυναμουσε με ακρωτηριασμο.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

Καβαφης, "Απολειπειν ο θεος Αντωνιον"