Εισαγωγη / Επιλογος

Αποφασισα να προταξω μια μικρη συλλογη απο στιχομυθιες θεραπευτικων συναντησεων.

Δεν ειναι παραδειγματα μιας μεθοδου, και γι' αυτο δεν ειναι δυνατο να επαναληφθουν ατιμωρητα, ουτε απο εμενα ουτε απο αλλον κανενα. Ειναι, οπως λεει ο τιτλος, στιγμιοτυπα: εικονες που συγκρατουν μια στιγμη, μια περισταση μ' ολην τη μοναδικοτητα και το πεπερασμενο της.

Πολλα λεγονται αναμεσα στις γραμμες - και στη θεραπευτικη συναντηση ετσι πρεπει να λεγεται ο,τι λεγεται, τα λογια πρεπει να μιλουν και αναμεσα στις γραμμες, ομως χωρις αυτο να σημαινει θολα νοηματα και αποσιωπησεις και υπονοουμενα.

Προκειται για ενα, δεν ξερω πως αλλιως να το πω, ποιητικο στοιχειο. Ειναι η εμπρακτη καταδειξη ενος στιχου του Hölderlin που ο αναγνωστης εδω θα συναντησει συχνα:

... ποιητικα κατοικει ο ανθρωπος πανω σ' αυτην τη γη

Αναμεσα στις γραμμες παλλεται η ιδια η θεραπευτικη συναντηση. Οι ομιλιες που ακολουθουν επιχειρησαν να συντονιστουν με καποιους απ' αυτους τους παλμους.

Καθως συλλογιζομουν αυτην την αναρτηση, θυμηθηκα ενα, στιγμιοτυπο κι αυτο, απο τον καιρο της εκπαιδευσης μου στη Ζυριχη. Μεταξυ των διδασκοντων υπηρχε ενας που δεν τον πηγαινα, και δεν με πηγαινε (ολα αυτα βεβαια σε τελειως πολιτισμενο πλαισιο). Ηταν με υποτελεια αφοσιωμενος στον διευθυντη, το δεξι του χερι ουτως ειπειν, κι ακομα παραπανω. Ειχε ενα υφος σαν να μασουσε λεμονι και η ξυνιλα να τον διαποτιζε περα για περα. Τα φτερα που εβλεπα να μου δινει η σχολη που τοτε ακολουθουσα, και που με απογειωναν, σ' αυτον ητανε φτερα κοτας: ανοιγοκλειναν μονο για να προωθουν το περα-δωθε της πεζοτητας του. Προσγειωμενος ανθρωπος. Μα, αφορητα προσγειωμενος!

Σε ενα σεμιναριο μαζι του λοιπον, το εφερε η κουβεντα και μιλησα για τη μεγαλη δυσκολια, την αδυναμια μαλιστα, να περιγραφει μια συνεδρια πραγματικα με τους συνηθισμενους τροπους των ιστορικων και των βιβλιογραφικων αναφορων σε "περιστατικα" - συντακτης τετοιων αρθρων ηταν βεβαια και ο ιδιος. Συμφωνησε. Προς εκπληξη μου εμεινε για λιγο σιωπηλος και σε περισυλλογη. Δεν τον ηξερα ετσι. Μου απαντησε, και εκεινη την ωρα η επικοινωνια μας δεν ειχε κανενα αγκαθι, μου απαντησε οτι ισως μονο ο ποιητικος λογος θα μπορουσε να αποδωσει με επαρκεια μια θεραπευτικη συνομιλια.

Δεν ειμαι ποιητης. Αρκετα χρονια προσπαθησα να μιλησω για τις θεραπευτικες συναντησεις παραθετοντας στιγμιοτυπα, οπως αυτα που δημοσιευονται εδω.

Καιρο τωρα δεν προβαινω πια σε σχετικες αναρτησεις. Συχνα βεβαια, στη διαρκεια των συνεδριων, λεω μεσα μου: Α, αυτο πρεπει να το γραψω, να μεινει. Ομως ολο και επιτακτικοτερα ακουω τον αντιλογο να ορθωνεται: "Αυτο που θελεις να συγκρατησεις, δεν αποδιδεται, ουτε με την ταρριχευση ενος διαλογου, ουτε 'αναμεσα στις γραμμες'. Σε πονα, ομως παραιτεισαι απο κατι που τελικα ποτε δεν σου βγηκε. Αρα δεν μιλαμε καν για παραιτηση. Εξαρχης μια χιμαιρα κυνηγουσες."

Αυτα σκεφτομουν τις προαλλες στην ωρα με εναν αντρα. Τα πολλα χρονια μιας απολυτης στασιμοτητας, ενα βασανιστικο λιμνασμα, πιασμενος στο διχτυ ιντερνετικων και ονειρικων φαντασιωσεων, διακαων ποθων για πραγματοποιηση τους και μαζι συγκορμων τρομων εμπρος σ' ενα τετοιο ενδεχομενο.

"Ο θεραπευτης να εχει μεγαλυτερη υπομονη απο το συμπτωμα", ελεγε ενας δασκαλος μου. Αυτο μου πηγε, μου εκανε κλικ και το ενστερνιστηκα. Ο Σεφερης το λεει ως εξης: ... να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο / στα τυφλά, πεισματάρης ... (Τρια Κρυφα Ποιηματα, Θερινο Ηλιοστασι Θ')

Και κατοπιν, τον τελευταιο καιρο, απο το πουθενα, το θαυμα. Μια μεταμορφωση, αχνα διαφαινομενη στην αρχη, ολο και αποφασιστικοτερη, ολο και εμφατικοτερη στη συνεχεια.

Αξιωθηκα να γινω μαρτυρας μιας αναλογης εκβασης αρκετες φορες.

Η ψυχαναλυση στην καθαρη, ευτυχη της πορεια: ενα παιχνιδι μεταμορφωσεων. Μεταμορφωσεις που διολου δεν ειναι διαδικασια διοτι δεν προβλεπονται, δεν σχεδιαζονται, δεν προχωρουν βημα-βημα, αλλα με αλματα:

... στην πρυμνη κανενα γιατι, / στην πλωρη κανενα για που ...

Paul Celan, Es ist alles anders

Αλμα που δεν το αποφασιζεις, που καποτε ισως βρισκεις τον εαυτο σου καταμεσις του, χωρις προαιρεση και ενεργητικοτητα και ευθυνη, χωρις φοβο και παθος. Το δυσκολο, το κακο ξεκολλα απο πανω σου τοσο ευκολα κι ανεπαισθητα οσο ο ωριμος καρπος απο το κλαδι που τον κραταγε. Η, σαν φιδοπουκαμισο. Η, σαν κακκαδι.

Πως να τα πω αυτα; Πως να τα παραστησω; Μηπως ειναι ηδη η ερωτηση ατοπη; Εδω σταματω. Για λιγο, η για πολυ. Ενας θεος ξερει.