Το εργο

Για φλάουτο, όμποε, κλαρινέττο, βιολί, βιόλα και βιολοντσέλο, αφιερωμένο στο «Ensemble recherche». Αυτό το ποίημα του Byung-Chul Han είναι η βασική ιδέα για το σεξτέτο μου για φλάουτο, όμποε, κλαρινέττο, βιολί, βιόλα και βιολοντσέλο «Μουσική δίχως λέξεις»

Πληγιασμένη από πορείες,

Πληγιασμένη από κλάματα,

Πληγιασμένη απ' όνειρα,

Καταπληγιασμένη είν' η ψυχή σου.

Ανάσανε μες από τις πληγές σου!

Άσε τις πληγές σου ν' ανθίσουν!

Νά 'σαι χωρίς κόπους

Σαν τους νάρκισσους σε θεσπέσια σύγχυση.

Να πλανιέσαι

Σαν διαβατάρικα σύννεφα.

Άσε τα πάντα να συμβαίνουν

Σαν τα λιβάδια στον άνεμο.

Η πληγιασμένη σου κεφαλή ακόμα

Δεν είναι πρόσωπο του κανένα.

Ήλιος και φεγγάρι,

Του φωτός και του ίσκιου

Η φιλική αλλαγή

Δεν καθρεφτίζονται μέσα του,

Το λευκό των σύννεφων

Που αγκαλιάζει το ανθισμένο κλαδί

Κι η καλοκαιρινή βροχή

Που λυγίζει ανάλαφρα στον στήμονα των ανέμων

Δεν το αγγίζουν.

Η ψυχή σου

Δεν είναι πια παρά φόρτος.

Μέχρι τον θάνατο

Θα την υποφέρεις.

Ξερίζωσέ τηνε, την ψυχή σου,

Άσε ν' ανθίσει εκεί ένα λουλούδι δαμασκηνιάς.

(Φεβ. 2003) Byung-Chul Han

Απέναντι στο και στη Νότια Κορέα δυτικοποιημένο παρόν μας, που το υποκειμενικό, ιδιωτικό όνειρο δεν το συνυπολογίζει στην πραγματικότητα, και απ' την άλλη διαδίδει όνειρα κατά προτίμηση ως εικονικές αισθήσεις απ' όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην απωασιατική αντίληψη όνειρο, ζωή και θάνατος, πραγματικότητα και δημιουργία είναι ένα όλο που κάνει την ανθρώπινη ύπαρξη να γίνεται ταπεινή.

Όταν ακολουθώ τις αράδες από το ποίημα του Byung-Chul Han, που έγραψε για τη δουλειά μου επάνω στο σκηνικό έργο «Ίσκιος του φεγγαριού», από τον ανθό της δαμασκηνιάς ξεφυτρώνει η ολότητα της καταθλιπτικής, τσαλακωμένης, ντροπιασμένης μας επιβίωσης σ' ένα κούφιο παρόν σαν άτρωτη. Φυσικά η μουσική μου δεν ακολουθεί τις ιδέες και τις μορφές αυτής της ποίησης γραμμή-γραμμή, αλλά τις εικόνες και τα αντικαθρεφτίσματά του κατά τη βουδιστική παράδοση, η οποία ποτέ δεν απώθησε τον θάνατο ως γέφυρα προς την επάνοδο.

Ένας μεγάλος ευρωπαίος κοσμοπολίτης, ο George Steiner, μπορεί σήμερα να το πει κι έτσι: «Σ' αυτό το moto spirituale είναι εξέχουσας σπουδαιότητας το υπολανθάνον ή εκπεφρασμένο συμπέρασμα για την υπερφυσική δύναμη, τη μεθόρια περιοχή. Σε πάρα πολλά έργα της δυτικής τέχνης και λογοτεχνίας γίνεται λόγος για το ότι είμαστε κοντινοί γείτονες του Άγνωστου, για το ότι κινούμαστε μεταξύ τάξεων πραγματιστικής υπόστασης, οι οποίες είναι καθαυτές διαπερατές γι' αυτό που βρίσκεται στην άλλη πλευρά, που δρα από το επέκεινα της σκιώδους γραμμής».

11. Μαρτιου 2005, Βρέμη Y.P.-P.

1) ΙΣΚΙΟΙ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ (2002-2005) Λιμπρέτο της Juliane VOTTELER (κατά το «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή). Περιλαμβάνεται το πρωτότυπο κείμενοτου Byung-Chul Han. Παραγγελία του Κρατικού Θεάτρου Στουτγάρδης.

2) George Steiner: «Von realer Gegenwart/Hat unser Sprechen Inhalt?» (σελ.294), C.Hanser Verlag 1990.