Alberto Giacometti

Αναφορες

Αναφορες Giacometti

Μα να που λιγοστεύει ο τόπος που στέκεις:

Και τώρα για πού, ξεΐσκιωτε συ, για πού;

Ανέβα. Ψηλάφησε προς τα πάνω.

Πιο λεπτός γίνεσαι, πιο αγνώριστος, πιο αχνός!

Πιο αχνός: ένα νήμα,

που απ' αυτό να κατεβεί θέλει το άστρο:

για να πλεύσει κάτω,

κάτω,

όπου κοιτιέται πώς στίλβει: στην

αποθαλασσιά περιπλανώμενων λέξεων

Paul Celan, Μιλα κι εσυ [Sprich auch du]

Meine Wirklichkeit / Η πραγματικότητά μου (1957)

Σίγουρα, κάνω πίνακες και γλυπτά, κι αυτό από πάντα, από τότε που για πρώτη φορά σχεδίασα και ζωγράφισα, για να καταφέρω να συλλάβω την πραγματικότητα, ν' αμυνθώ, να τραφώ και να μεγαλώσω· να μεγαλώσω για να γίνω πιο δυνατός, να μπορώ να αμύνομαι και να επιτίθεμαι καλύτερα, για να μένω στο παιχνίδι, για να προχωρώ από κάθε άποψη και προς όλες τις κατευθύνσεις όσο μακρύτερα γίνεται, για να προστατεύομαι από την πείνα, το κρύο και τον θάνατο, για νά 'μαι όσο πιο ελεύθερος γίνεται, για να προσπαθήσω - με τα μέσα που σήμερα μου ανταποκρίνονται καλύτερα - να μπορώ να βλέπω και να καταλαβαίνω καλύτερα αυτά που με περιβάλλουν, να καταλαβαίνω τα πράγματα καλύτερα, για νά 'μαι όσο γίνεται ελεύθερος και ορμητικός ώστε να αναλώνομαι, να αναλώνομαι σ' αυτά που κάνω όσο πιο δυνατά γίνεται, για να τολμήσω την περιπέτειά μου, για ν' ανακαλύπτω νέους κόσμους, για να κάνω τον δικό μου αγώνα, από κέφι; από χαρά; για τον αγώνα, από κέφι να κερδίζω και να χάνω.

Η ψυχαναλυση ως εργο τεχνης

Πως βλεπει κανεις; Alberto Giacometti:

Ειτε δεν μου βγει, ειτε μου βγει - τελικα δεν εχει σημασια: οπωσδηποτε παω ενα βημα μπροστα. Ειτε προχωρησω αποτυγχανοντας, ειτε προχωρησω επιτυγχανοντας, ουτως η αλλως για μενα προσωπικα ειναι κερδος. Ισως και να μην προκυψει καποιο εργο, κριμα. Ομως, εχοντας μαθει να βλεπω λιγακι καλυτερα: Θα εχω κερδισει και ο κοσμος τριγυρω μου θα ειναι πλουσιοτερος.

Γιωργος Σεφερης, Τετραδιο Γυμνασματων Β', 43

Κι αυτός ο γλύπτης που έβλεπε κόκκινο τον ουρανό και πάλευε με τον αδηφάγο χώρο που γριτζάνιζε το άγαλμα μέσα στα χέρια του μικρό κι ακόμη πιο μικρό και πιο λιγνό ως το τιποτε.

Και ενα ομολογο απο την ποιηση - Paul Celan, Ο Μεσημβρινος:

το ποιημα δειχνει, αυτο ειναι προδηλο, μια δυνατη κλιση προς την αφωνια.

Και ενα ομολογο απο την ψυχαναλυση:

Θα χρειάζονταν ο θεραπευτής, προπάντων αυτός, [...] να μάθει να διακρίνει αυτό που μπορεί και πρέπει να ειπωθεί κι αυτό που είναι ανάγκη και πρέπει να μένει ανείπωτο. Δηλαδή να μάθει πότε να μιλά και πότε να σωπαίνει. Δηλαδή να μάθει μιλώντας να σωπαίνει και σωπαίνοντας να μιλά. (Η φυση του ψυχικου πονου)

Στον θεραπευτη δεν ειναι δυνατο να θετει βασεις και κανονες. Το μονο που εχει να πει στον πελατη ειναι πως ειναι ελευθερος να λεει ο,τι ερχεται στον νου του. "Το μονο", λεω, ομως τουτο ειναι πολυ. Προϋποθετει την ανοικτοτητα του θεραπευτη ν' ακουει. Και τουτο θα πει: Να σωπαινει, ειλικρινα και ολοψυχα, ακομα και οταν μιλα. (Δραμα, κριση και λυση της διαπροσωπικης σχεσης)