Αυτο που περισσοτερο μου κανει τους φιλοσοφους απωθητικους, ειναι η διαδικασια εκκενωσης στην σκεψη τους. Οσο πιο συχνα και πιο επιδεξια χρησιμοποιουν τους βασικους ορους τους, τοσο λιγοτερα απομενουν απο τον κοσμο τριγυρω τους. Ειναι σαν βαρβαροι σε ενα ψηλο, ευρυχωρο σπιτι γεματο θαυμασια εργα. Στεκουν εκει με ανασηκωμενα μανικια και, μεθοδικα και ανεπηρεαστοι, πετανε τα παντα εξω απ' το παραθυρο, καρεκλες, εικονες, πιατα, ζωα, παιδια, εως οτου δεν μενουν παρα τελειως αδειανοι χωροι. Συχνα τελευταια ερχονται οι πορτες και τα παραθυρα. Το γυμνο σπιτι παραμενει εκει. Φανταζονται οτι μ' αυτες τις ερημωσεις ειναι καλυτερα.

Elias Canetti, Die Provinz des Menschen