เหตุที่ชีวิตไม่เที่ยงแท้ 3 ขั้น

ธรรมะไตรปิฎก วันที่ 15 เมษายน 2563

ตอนที่ 94 **เหตุที่ชีวิตไม่เที่ยงแท้ 3 ขั้น**

ในเช้าของวันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2563

เมื่อท่านพระยาธรรมิกราช ได้ขึ้นเข้าเฝ้านอบน้อม ต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านแล้วนั้น จึงได้นอบน้อมเฝ้าทูลถามธรรมกับพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

ลูกมีความรู้สึกอย่างนี้ว่า.. ในกายของเรา ในตัวของเรา ในความเป็นเรานี้ มีสภาวธรรมอยู่ 2 อย่าง คือ กรรมดี กับกรรมชั่ว

* เรานี้ ได้มีผลของกรรมดี ส่งผลให้เราจะต้องดำเนินไป สร้างบารมีไป ทำสิ่งที่ดีไป - ตามบารมีความดีส่งผล

* เรานี้ มีกรรมไม่ดี ที่ก็ส่งผลเช่นเดียวกัน..

เราก็ต้องเผชิญผ่านพ้น ชดใช้กรรม ชำระวิบากกรรม ในเหตุ ในสิ่งต่างๆ เช่นเดียวกัน

รู้สึกว่า.. ในกายของเรา ในความเป็นเรา เป็นตัวตนของเรานี้ -- มันมีสภาวธรรม 2 ประการเช่นนี้ ผลัดเปลี่ยนกันไปมา

บางครั้ง เราคิดว่า เราจะทำความดี ทั้งที่เราก็จะผิดพลาด โดยทำในสิ่งที่ไม่ค่อยดี -- แต่เราก็ทำความดีนั้นได้ ตามที่ตั้งใจ

บางครั้ง ก็รู้สึกว่า เราทำความดีไปมากแล้ว - แต่ก็ยังคงมีสิ่งที่ไม่ดีมากระทบ

...ทำให้เรานั้นเจ็บป่วยทุกข์ทรมาน จะต้องเผชิญผ่านพ้นกับเคราะห์กรรม วิบากกรรมเหล่านั้นอีก..

ลูกก็เลยปรารถนาที่จะขอถึงพระพุทธองค์ โปรดทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้เข้าใจ อย่างละเอียด

เป็นธรรม 3 ขั้น ด้วยเถิด พระพุทธเจ้าค่ะ “

- - - -

ดีแล้วละ พระยาธรรมเอ๋ย.. ถ้าอย่างนั้น ลูกก็จงตั้งใจฟังให้ดี

ฟังแล้ว ก็น้อมไปพิจารณาตาม ให้รู้ให้เห็นตามธรรมเหล่านี้ แล้วลูกก็จะเข้าใจตามสภาวะความเป็นจริงของทุกสรรพสิ่ง อย่างรู้ตื่น +

พระยาธรรมเอย.. ในโลก ในวัฏสงสารนี้ - ย่อมมีปะปนกันอยู่ 2 อย่าง คือ

ดี กับ ชั่ว

ดำ กับ ขาว

สุข กับ ทุกข์

ย่อมแบ่งเอาไว้เป็นคลื่นพลังงาน ทั้ง 2 ด้าน ไว้เช่นนี้

และสิ่งทั้ง 2 นี้ ก็ปะปนกันไป

-- มีทั้งดี / มีทั้งไม่ดี ปะปนกัน หมุนวนกัน อยู่ในวัฏสงสารนี้ --

เมื่อดวงจิตของเราเกิดขึ้นมาในวัฏสงสาร.. และไม่มีภูมิคุ้มกัน ภูมิต้านทานอะไร

... จิตของเราก็จะคลุกเข้ากับสิ่งทั้งสองนี้ด้วย เช่นเดียวกัน

กรรมดี - กรรมไม่ดี / สิ่งที่ดี - และไม่ดี

-- มันก็จะก่อเกิดขึ้นกับตัวเรา..

เมื่อดวงจิตของเรา คลุกเข้ากับกิเลสตัณหา..

/ กิเลสพาทำดี แบบลุ่มหลงไปในทางดี +

/ กิเลสพาทำชั่ว แลบลุ่มหลงไปในทางชั่ว +

จิต กิเลส กรรม ผสมผสานกันมา -- กลายเป็นเรา เป็นตัวตนของเรา คือ ผลของสิ่งเหล่านั้น

มีดวงจิตก่อเกิดขึ้น มีกิเลส คือ ความหลง เป็นหัวหน้าครอบงำจิต

มีกรรมทั้งดี และไม่ดี - อยู่ในการกระทำของดวงจิตนั้น ที่ถูกครอบงำให้เป็นไป ให้ทำไป

จิต กิเลส กรรม ทั้งดีและไม่ดี - ส่งผลมาเป็นตัวเรา

นี่ละ พระยาธรรม.. มันก็เลยกลายมาเป็นเรา / เป็นตัวของเรา !

และการดำรงชีวิต มันก็เลยมีสุขบ้าง - ทุกข์บ้าง *

มีกรรมดีส่งผลบ้าง - มีกรรมชั่วส่งผลบ้าง *

บางคนทำความดีมาก - กรรมดีก็ส่งผลมาก

บางคนทำชั่วมาก - กรรมชั่วก็ส่งผลมาก

...หมุนวนกันไป เช่นนั้น

กลายเป็นตัวเรา เป็นของของเรา เป็นตัวตน เป็นชีวิต - เป็นเรื่องราวของคำว่า “เรา” ขึ้นมา

ฉะนั้น พระยาธรรมเอ๋ย.. เมื่อลูกนั้น ได้พิจารณาเห็นตามความเป็นจริงแล้ว..

ลูกจึงเห็นได้ว่า..

แท้ที่จริงแล้ว.. ดวงจิตของเรา ความเป็นเรานี้ มันมีอยู่ 2 ครึ่ง

กรรมดี ที่เราจะทำไป.. เราก็ทำไป

กรรมชั่ว ที่เราเคยทำมา.. ส่งผลมา มันก็ส่งผลไป

บางที เราทำดีมากแล้ว - แต่ยังเหลือสิ่งไม่ดีอยู่บ้าง

สิ่งไม่ดีอยู่บ้างนั้น.. เขาก็ส่งผล และก็ทำงานของเขาไป

ความดีที่เราทำได้มากแล้ว ฝึกฝนได้ดีแล้ว.. ก็ส่งผลไป -- ให้เราทำดีได้มากยิ่งๆขึ้นไป

... มันก็เป็นเช่นนี้ อย่างนี้ละลูก

เมื่อจิตของเรา มองเห็นตามสภาวะความเป็นจริง ของคำว่า ชีวิต

มันก็เห็นเพียงแค่ ผลกรรมดี- ส่งผลมา..

ให้เราได้นำเอาความดีเหล่านั้น.. ไปสร้างไปทำความดีต่อไป

ทำแล้ว.. ก็สร้างต่อไป ทำต่อไป..

-- มันก็กลายเป็นชีวิตที่ดีๆ เรื่องราวที่ดีๆของชีวิต

-- มันก็กลายเป็นความสุข ความเจริญ

-- กลายเป็นความสว่าง กลายเป็นความสงบไป

เมื่อเรายังมีผลกรรมที่ไม่ดีอยู่.. ซึ่งอาจจะเป็นกรรมแต่ก่อนโน้น ที่เราเคยผิดพลาดทำไป - ส่งผลมา

กรรมเหล่านั้นที่ไม่ดี ก็ส่งผลมาๆ..

-- ทำให้เราต้องได้รับผลกระทบ เช่น เจ็บป่วยบ้าง เป็นทุกข์บ้าง - ตามกรรมที่เราก่อ เราทำเอาไว้ ++

รวมถึงบางที ในปัจจุบันนี้ เราก็ยังคงทำดีไม่ได้มากเท่าไหร่

มันก็เลยมีผลของการกระทำที่ไม่ค่อยดี ที่ยังเป็นสิ่งบกพร่องของเรานั้น - ส่งผลมา

-- ทำให้เราทุกข์บ้าง ทำให้เราโดนกระทบบ้าง..

... เป็นเช่นนี้ อย่างนี้

พอมันเป็นเช่นนี้บ่อยๆเข้า - มันก็เลยกลายเป็นว่า.. ชีวิตของคนเรา

เดี๋ยวก็ดี - เดี๋ยวก็ไม่ดี

เดี๋ยวก็สุข - เดี๋ยวก็ทุกข์

ความดีก็ทำไป สิ่งไม่ดี - ก็ยังเผลอทำไป เช่นเดียวกัน

แล้วมันก็หล่อหลอม..

. กลายเป็นเรา เป็นตัวตนของเรา

. กลายเป็นชีวิต 1 ชีวิต

. กลายเป็นดวงจิต 1 ดวงจิต

. กลายเป็นเรื่องราวของคน 1 คนไป

... เป็นอย่างนั้นไป

แล้วมันก็เจริญเติบโต งอกงาม - ตามเหตุที่ทำ

ทำเหตุดีเยอะ - ก็เกิดเรื่องดีเยอะ

ทำเหตุชั่วเยอะ - ก็เกิดเรื่องชั่วเยอะ

ชีวิตก็เลย ไม่มีความเที่ยงแท้แน่นอน

ระหองระแหงตามเหตุที่มันจะเป็นไปของมัน อย่างนั้นละ พระยาธรรม

รวมถึงคำว่า ชีวิต นะลูก - มันไม่ได้มีเพียงแค่กฎแห่งกรรมที่ส่งผลมา ตามเหตุที่เราทำ..

ในวัฏสงสารนี้ ยังคงมีสิ่งครอบงำ คือ กฎของความไม่เที่ยงแท้ อีก

ซึ่งกฎของความไม่เที่ยงแท้.. ก็เป็นตัวมาช่วยแปรสภาพกรรมเหล่านั้น - ให้เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

... ให้หมุนวนกันไปอยู่อย่างนั้นอีก

ชีวิต มันก็เลยเป็นแบบนี้ละ พระยาธรรม..

-- มันก็เลยดำเนินไปๆ..

เดี๋ยวสุข เดี๋ยวทุกข์

เดี๋ยวเหมือนว่าจะดี / เดี๋ยวก็เหมือนว่า จะไม่ดี

เดี๋ยวก็เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป

ความสุข ความทุกข์ ปะปนกันไป

นี่ละ คือ ชีวิต .. พระยาธรรม

เมื่อจิตของลูกฝึกฝนตน จนลูกเข้าใจแล้วว่า.. อ๋อ นี่หรือชีวิต !

... ลูกก็จะเข้าใจตามความเป็นจริง ทุกประการ

สิ่งใดที่ดีๆ ที่ลูกทำได้.. ลูกก็จะรู้เหตุว่า ที่ทำได้ ก็เพราะเราทำเหตุนี้มา

และก็เลือกที่จะเอาผลที่ได้รับในวันนี้ ไปทำเหตุดีต่อไปอีก..

... เป็นเช่นนั้น อย่างนั้น เป็นธรรมดา

ลูกนั้น ก็จะมองเห็นแค่ว่า.. ผลที่ไม่ดี ที่ส่งผลมาหาเรา

- ก็ด้วยว่าเรานี้ เคยทำเหตุที่ไม่ดีเอาไว้

- หรือด้วยว่า ปัจจุบันนี้ เราก็ยังมีสิ่งไม่ดีอยู่บ้าง ที่เราผิดพลาดทำไป

ลูกก็จะเห็นเพียงแค่ว่า.. มันเหมือนเกม เกมหนึ่ง ที่

เขี่ยลูกนี้ไป - ลูกนั้นก็จะดันกลับมา

เขี่ยลูกโน้นไป - ลูกนี้ก็จะดันกลับไป

จิตตั้งแล้ว โดนกิเลสครอบงำ

ทำกรรมดี และกรรมชั่วด้วยความลุ่มหลง -- ก็ดำเนิน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตามวัฏสงสาร

... ดำรงชีวิตไป เช่นนั้น

นี่ละ คือชีวิต ลูกก็จะเห็นสัจธรรมที่แท้จริงเช่นนี้

เมื่อจิตของลูก เห็นสัจธรรมที่แท้จริงเช่นนี้แล้ว..

ลูกก็จะเพียรพยายามทำแต่สิ่งที่ดี

สิ่งที่ไม่ดี ก็จะเพียรพยายามที่จะละมัน

... แล้วก็จะฝึกฝนตนให้อยู่เหนือทั้งกรรมดี และกรรมชั่ว

สักแต่ว่า ทำทุกอย่างไปตามเหตุ - ไม่ยึดติดในสิ่งใดเลย ++

มองเห็นสิ่งบกพร่อง ผิดพลาดที่เราเคยทำไป.. ก็ไม่เอามาเป็นปัญหาให้เราต้องทุกข์

มองเห็นสิ่งที่ดี ที่เราทำไป.. ก็ไม่เอามายึดติด ให้เราเป็นสุขในสุขสมมุติ / สุขอย่างลุ่มหลง

จิตก็จะรู้ตื่นว่า.. อันนี้ไม่ดี - ก็พยายามละไป

อันนั้นดี เรื่องนี้ดี - ก็พยายามทำให้มากขึ้นเรื่อยๆ

... ก็เป็นเพียงแค่นี้

แล้วก็ทำอยู่อย่างนี้ เช่นนี้ ค่อยๆทำไปๆ

จนในที่สุด.. ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็จะปรากฏชัดเจนแก่ลูก

จนลูกนั้น.. เป็นผู้อยู่เหนือโลก *

และจบคำว่าชีวิต จบคำว่า เวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร

... เพราะลูกได้ถอดถอนจิต ออกจากกิเลสแล้ว

ไม่มีกิเลส มาครอบงำจิตแล้ว

ไม่มีกรรม - จึงไม่มีผลของกรรม ส่งผลทั้งดี และไม่ดีละ

คำว่า “ชีวิต” จึงไม่มี จึงดับไป

-- ดวงจิตของลูก จึงหลุดลอยอยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง ++

เช่นนี้ละ พระยาธรรมเอ๋ย.. ลูกนั้น พอจะเข้าใจบ้างแล้วหรือยังเล่า

จงกล่าวธรรมนั้นมาเถอะ.. พระยาธรรม

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

ลูกพอจะเข้าใจ ตามที่พระพุทธองค์ทรงอธิบายแล้ว พระพุทธเจ้าค่ะ

กรรมดี คือ สิ่งที่ 1 - ที่เราได้ทำไป และเป็นเหตุในทางที่ดี

กรรมชั่ว คือ สิ่งที่ 2 - ที่เราได้ทำไป และส่งผลในทางที่ไม่ดี

ข้อที่ 3 เรานี้ จะต้องอยู่เหนือกรรม จะได้ไม่ต้องไปติดกรรมใดกรรมหนึ่ง

ลุ่มหลงในกรรมใดกรรมหนึ่ง และทำให้ก่อเกิดอีก

จิตเรา จะทรงสภาวธรรมอยู่ อย่างผู้รู้ตื่น

... ลูกพอจะเข้าใจเช่นนี้ อย่างนี้แล้ว พระพุทธเจ้าค่ะ

พระพุทธองค์ :: ก็ดีแล้วละ พระยาธรรมเอย.. ทีนี้ เมื่อลูกฟังธรรมไป

ลูกก็คงเข้าใจ และพิจารณาตามได้แล้วสินะ ว่า..

สภาวธรรมที่ลูกเห็นนั้น มันก็เป็นเพียงแค่ ขั้นที่ 1 คือ

กรรมดี กรรมดีที่เราทำไป

กรรมดี ส่งผลดีมา

กรรมดี ที่เราต้องทำดีต่อไป..

และตราบใด ที่เรายังหลงยึดอยู่ในกรรมดีนั้น - กรรมดีนั้น ก็จะส่งผล

ทำให้เราเกิด ทำให้เราวนอยู่ในวัฏสงสารนี้

และทำให้เรา จะต้องมีเรา มีชีวิต มีตัวตน มีการดำเนินไปอยู่ดี !

นี่คือ สิ่งที่ 1- ที่ลูกมองเห็น

และหากว่าเรายกจิตของเรา อยู่เหนือกรรมดีนี้แล้ว..

ผลของการเกิด ก็จะดับไป

เพียงแต่ว่า ให้ลูกทั้งหลาย.. ยึดหลักการทำความดี ไว้เพื่อการทำความดี

... แต่ไม่ใช่ยึดไว้ เพื่อเป็นการยึดติดให้ได้เกิดอีก …

พระยาธรรมเอ๋ย.. อะไรที่เราทำไว้แล้ว -- อันนั้นก็ย่อมกลับมาเป็นของเรา

ไม่ว่า เราจะยึดติด หรือไม่ยึดติด.. มันก็เป็นเช่นนั้น

แต่มันแตกต่างกันตรงที่ว่า..

-- ถ้าเราไปยึดติดเอาไว้.. มันก็จะทำให้เราเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในโลกสมมุตินี้ ลูก +

แต่ถ้าเราไม่ยึดติดเอาไว้.. มันก็จะทำให้เรา สักแต่ว่าเห็นกรรมที่ทำไป ++

และอยู่เหนือกรรม -- เราก็จะดับการเกิดได้ ++

ฉะนั้น ลูกเอ๋ย.. เมื่อลูกได้ทำความดี

ผลของกรรมดี ย่อมส่งผลให้ลูกดำเนินไป เป็นไป ในทิศทางที่ดี +

และสามารถทำความดีได้ ตามที่ลูกตั้งใจ เป็นแน่แท้ !

และจงยึดหลักแห่งการทำความดี ..

เพื่อทำความดีให้มาก ให้ไม่มีพื้นที่เหลือแห่งความชั่วอีก

เพื่อให้จิตของลูก ได้อาศัยความดีเหล่านั้น เป็นแสงสว่างส่องทาง

-- ให้จิตรู้ตื่น ถึงซึ่งพระนิพพาน *

นี่คือ ขั้นที่ 1 หรือข้อที่ 1

ส่วนต่อไป ข้อที่ 2 ก็คือ กรรมชั่ว

เมื่อลูกได้รู้แล้วว่า ผลกรรมชั่ว มันส่งผลในสิ่งที่ไม่ดี

-- เราเคยทำไปแล้ว ก็ยอมรับ และชดใช้มันไป..

ปัจจุบัน ยังละเลิกบางอย่างที่ไม่ดี ไม่ได้ - ก็ค่อยๆฝึก ค่อยๆละ

และอย่าไปยึดติดว่า เราทำไม่ดีไว้ -- ทำให้จิตใจเศร้าหมอง

ปล่อยวางมันไป อย่ายึดติด

อย่าไปยึดติดกับมัน และอย่าไปทำในสิ่งที่ไม่ดี มากเพิ่มขึ้นกว่าที่มีอยู่

พยายามลดน้อยลง ให้สิ่งที่ไม่ดี ให้มันหมดไปเรื่อยๆ.. ลูกเอ๋ย

และพยายามฝึกฝนตนเอง ให้ดีขึ้น..

- ไม่ยึดติดในความชั่ว

-- ไม่ยึดหลักในการทำความชั่ว

และจงพยายามฝึกฝนตน ให้อยู่เหนือการทำชั่วทั้งปวง ให้ได้ !

สิ่งใดที่ไม่ดี ที่ส่งผลมา มันก็คือ การกระทำของเราที่ผิดพลาด ทำไป

-- เราก็ยอมรับ แต่อย่าไปยึดติด !

ยอมรับไป - ชดใช้ไป - ดำเนินไป ลูกเอ๋ย..

และลด - ละ - เลิก ในสิ่งที่ไม่ดี

ให้เราอยู่เหนือกรรมชั่วด้วย

... จิตเราก็จะได้ ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารนี้อีก ++

พระยาธรรมเอย.. ต่อไป เราเข้าสู่ขั้นที่ 3 - ก็คือ การเพียรพยายามฝึกฝนตน ให้อยู่เหนือกรรม

คือ อยู่เหนือกรรม ทั้งดีทั้งชั่ว ไม่ยึดติดในสิ่งใด

รู้ตื่นว่า..

กรรมดี ควรยึดหลักไว้เพื่อดำเนินไป สร้างไป ทำไปตามเหตุที่ดี

-- แต่ไม่ควรยึดติด *

กรรมชั่ว เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ ควรละ ลด เลิก

และควรที่จะยอมรับผลกระทบเข้ามา -- เพื่อชดใช้ให้หมดไป และไม่ควรยึดติดกับมัน

ขั้นที่ 3 ก็คือ ฝึกตนให้อยู่เหนือ ทั้งกรรมดี และกรรมชั่ว

อยู่อย่างผู้รู้ตื่น เข้าใจตามความเป็นจริง

และเพียรพยายามสร้างไป ทำไปนะลูก

ความรู้ตื่น.. จะก่อเกิดแก่ลูกได้ เป็นแน่แท้ ถ้าหากว่าจิตของลูก ทรงสภาวธรรมเช่นนี้..

- มองดูโลก

- มองดูชีวิต

- มองดูการเวียนว่ายตายเกิด

- มองดูสิ่งที่มันดำเนินไปๆ..

พอจะเข้าใจเช่นนี้แล้วหรือยังเล่า พระยาธรรม.. จงกล่าวธรรมนั้นมาเถิด.. ลูกเอ๋ย

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ ลูกพอจะเข้าใจแล้ว พระพุทธเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ให้ลูกได้ฟัง พระพุทธเจ้าค่ะ...

สาธุ