trader-hunter-4

"ผู้รู้" เป็นสักแต่ว่า "เรือนร่างของจิต" แต่ "ไม่ใช่จิต

" เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ทั้งทาง ร่างกาย และ จิตใจ ก็เป็นแต่เพียงว่า "อาการอันหนึ่ง" ที่ "เกิดขึ้น"จาก "จิต" แต่ไม่ใช่ "จิต"

รู้ชัดเจน ก็เหลือแต่ “ความรู้” นี่เรียกว่า “วัฏจิต”

"เชื้อ" ที่จะพาให้ “จิต” ไปเกิด ไปตาย ในภพชาติน้อยใหญ่นั้น ก็คือ “ตัวรู้” ที่อยู่กับ “จิต” กลมกลืนเป็น “อันเดียวกัน” อยู่นั้นแล

เมื่อขาดจากความ “สืบต่อ” กับ "สิ่งภายนอก"

จนกระทั่ง "ในขันธ์" เรียบร้อยแล้วยังเหลือแต่ “จิต”

นั่นคือยังเหลือแต่ “อวิชชา” ...

"อวิชชา" นี้ท่านเรียกว่า "เชื้อ" ....

“เชื้อแห่งวัฏจักร” มีอยู่ที่ “จิตนี้”

"ปัญญา" พิจารณาลงไปที่ “จุดนั้น”...

ความสว่างคืออะไร ดูให้ดี ว่าความสุข-สุขอะไร

เป็น “สุขอวิชชา” หรือเป็น “สุขวิชชา”

“สุขสมมุติ” หรือ “สุขวิมุตติ” “สงบตัวจากความคิด”

ลงไปสู่ “ความรู้” อันเป็น “อันหนึ่งอันเดียวกันกับกิเลส”

“กิเลสเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับจิต”

"เชื้อ"ที่พาให้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ได้ถูก "ถอนพรวด"ขึ้นมาแล้วจาก “จิต”

เหลือแต่ “วิมุตติจิต” เท่านั้นที่นี่ เป็น “จิตที่บริสุทธิ์ล้วน ๆ”

เมื่อ "ดับอวิชชา" แล้ว มัน "ดับไปหมด"

"จิต" ที่นอกเหนือไปจากกฎ "อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา" แล้ว

นั่นคือ "ผู้พ้นภัย" ... พ้นโลกพ้นตรงนี้

"จิต" เป็น "ธรรม"... "ทั้งดวง" ...

"ธรรมกับจิต" เป็นอันเดียวกันแล้ว

ท่านจึงว่า "ธมฺโม ปทีโป ความสว่างกระจ่างแจ้งในจิต

ที่ปราศจากแล้วจากกิเลส เป็นความสว่างกระจ่างแจ้ง

ไม่มีสิ่งใดเสมอเหมือนในโลกทั้งสามนี้"

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน

วัดป่าบ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี

หลักการปฏิบัติภาวนา หลวงพ่อพุธ

ตามรู้จิต ตามรู้ความคิด..

ท่านทั้งหลายได้ปฏิญาณตนถึงพระไตรสรณคมน์แล้ว และได้สมาทานศีล ๕ ศีล ๘ ก็เป็นการชำระกายวาจาของตนเองให้บริสุทธิ์ เป็นการปรับพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ให้สมบูรณ์

ความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ที่สุดอยู่ตรงที่มีศีล ๕ ข้อ เมื่อทุกท่านได้สมาทานศีล ๕ ข้อแล้ว และไม่ได้ละเมิดล่วงเกินข้อใดข้อหนึ่ง ท่านก็เป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์และเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ จึงขอให้เตรียมตัวให้พร้อมที่จะนั่งสมาธิภาวนา ท่านจะนั่งท่าไหน อย่างไร ก็สุดแต่ที่ท่านถนัดที่สุด นั่งในท่าที่สบาย อย่าเกร็งร่างกายหรือกล้ามเนื้อส่วนใดส่วนหนึ่ง นั่งให้สบาย หายใจให้สบาย

บัดนี้ท่านทั้งหลายได้เตรียมพร้อมแล้ว ขอได้โปรดประนมมือขึ้น น้อมนึกในใจว่า บัดนี้ข้าพเจ้าจะนั่งสมาธิเพื่อปฏิบัติบูชาพระพุทธ พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ให้จิตของข้าพเจ้าแน่วแน่เป็นสมาธิมีสติปัญญารู้แจ้งแทงตลอดในสภาวธรรมตามความเป็นจริง นึกในใจ พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ น้อมจิตน้อมใจเชื่อมั่นลงไปว่า พระพุทธเจ้าอยู่ที่ใจ พระธรรมอยู่ที่ใจ พระอริยสงฆ์อยู่ที่ใจ

อาการที่พระพุทธเจ้ามีอยู่ที่ใจคือใจรู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดี อาการที่มีธรรมอยู่ในใจคือการทรงไว้ซึ่งความรู้สึกเช่นนั้นตลอดเวลา อาการที่พระสงฆ์อยู่ในใจคือความมีสติกำหนดจิตนึกบริกรรมภาวนาพุทโธไว้ตลอดเวลา ไม่ให้พรากจากกัน แล้วเอามือวางลงบนตัก กำหนดรู้ลงที่จิต นึก พุท พร้อมลมเข้า โธ พร้อมลมออกก็ได้ ถ้านึกพุทโธพร้อมลมเข้าลมออก ช่วงหายใจยังห่าง จิตสามารถส่งกระแสออกไปทางอื่นได้ ให้ปล่อยความรู้ลมหายใจเสีย นึกพุทโธเร็วๆเข้า โดยนึกพุทโธด้วยความเบาใจ

อย่าไปข่มความรู้สึก อย่าไปบังคับจิตให้สงบ นึกพุทโธๆๆเอาไว้ อย่าไปนึกว่าเมื่อใดจิตจะสงบ เมื่อใดจิตจะรู้ เมื่อใดจิตจะสว่าง ให้กำหนดรู้ลงที่จิตอย่างเดียว

นึกพุทโธๆๆพุทโธก็อยู่กับจิต จิตก็อยู่กับพุทโธ เมื่อมีการตั้งใจนึกพุทโธ สติสัมปชัญญะจะมาเอง หน้าที่เพียงนึกพุทโธๆๆไว้จนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร จิตจะสงบหรือไม่สงบไม่สำคัญ ให้เรานึกพุทโธไว้โดยไม่ขาดระยะเป็นเวลานานๆ จนกระทั่งจิตมันคล่องตัวต่อการนึกพุทโธ ในที่สุดจิตจะนึกพุทโธๆๆเองโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อจิตนึกพุทโธเองโดยไม่ได้ตั้งใจ แสดงว่าการภาวนาของเรากำลังจะได้ผลแล้ว

ในเมื่อจิตนึกอยู่ที่พุทโธๆๆพุทโธก็เป็นเครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึกของสติ เมื่อจิตมีเครื่องรู้ สติมีเครื่องระลึก ผู้ปฏิบัติตั้งใจปฏิบัติให้มากๆ กระทำให้มากๆ ในที่สุดจิตจะเกิดความสงบ มีอาการหลายๆอย่างที่จะพึงเกิดขึ้น ในบางครั้งจะรู้สึกว่าง่วงนอน มีอาการเคลิ้มๆเหมือนจะหลับ ในตอนนี้ผู้ภาวนาเกิดกลัวว่าจะนอนหลับ จึงไปฝืนความรู้สึกเช่นนั้น

เมื่อฝืนแล้วความรู้สึกก็คืนมาสู่สภาวะธรรมดา แล้วเราก็บริกรรมภาวนากันใหม่ ถ้าหากผู้ใดภาวนาแล้วมีอาการเคลิ้มๆลงไปเหมือนกับจะง่วงนอน ขอให้ปล่อยให้เป็นไปอย่างนั้น อย่าไปฝืน ถ้าจะเกิดความหลับขึ้นมา ก็ปล่อยให้หลับอยู่ในขณะที่นั่งอยู่นั่นแหละ เพราะจิตที่จะก้าวลงสู่สมาธิในเบื้องต้นมีอาการคล้ายกับจะหลับ

สำหรับผู้หัดภาวนาใหม่ๆเมื่อภาวนามากเข้า จิตจะมีอาการเคลิ้มๆลงไป ถ้าเราปล่อยลงไปประคองให้มันเป็นไปตามเรื่องตามราวของมัน ในที่สุดจิตของเราจะเกิดอาการหลับ บางทีมีอาการวูบลงไป บางทีก็ค่อยเคลิ้มๆไป เกิดอาการหลับลงไปจริงๆ

เมื่อมีอาการอย่างนั้นเกิดขึ้นแล้ว หลังจากนั้นจิตจะเกิดความสว่างขึ้น พอจิตเกิดความสว่าง จิตจะเริ่มบรรลุถึงความเป็น พุทธะ ผู้รู้ พุทธะ ผู้ตื่น พุทธะ ผู้เบิกบาน ในตอนนี้คำบริกรรมภาวนาจะหายไป ยังเหลือแต่จิตผู้รู้ปรากฏสว่างอยู่เท่านั้น

ในระยะแรกๆ เราจะรู้สึกว่าความสว่างพุ่งออกมาทางสายตา เมื่อกระแสจิตส่งออกไปข้างนอกตามแสงสว่าง จะเกิดภาพนิมิตต่างๆขึ้นมา เมื่อเกิดภาพนิมิตต่างๆขึ้นให้ผู้ภาวนากำหนดรู้อยู่ที่จิตเพียงอย่างเดียว อย่าไปเอะใจหรือตื่นใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ให้กำหนดว่านิมิตนี้เป็นเพียงเครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึกของสติ และนิมิตนี้เกิดขึ้นตอนที่จิตสงบเป็นสมาธิ แล้วประคองจิตให้อยู่ในสภาพที่สงบ นิ่ง สว่างอยู่ตามเดิม

ในตอนนี้สำหรับผู้ภาวนาใหม่ สติสัมปชัญญะยังตามเหตุการณ์ไม่ทัน ในเมื่อเกิดนิมิตขึ้นมาแล้วมักจะหลง หลงติด บางทีก็เกิดความดีใจ บางทีก็เกิดความกลัว และเกิดความเอะใจขึ้นมา สมาธิถอน นิมิตนั้นหายไป แต่ถ้าสมาธิไม่ถอน จิตไปอยู่ที่นิมิตนั้น

ถ้านิมิตนั้นแสดงความเคลื่อนไหว เช่น เดินไปวิ่งไป จิตของผู้ภาวนาจะละฐานที่ตั้งเดิม ละแม้กระทั่งตัวเอง จิตจะตามนิมิตนั้นไป คิดว่ามีตัวมีตน เดินตามเขาไป เขาพาไปขึ้นเขาลงห้วยหรือไปที่ไหนก็ตามเขาไปเรื่อยๆ ถ้าหากว่าผู้โชคดีก็ไปเห็นเทวดา เทวดาก็พาไปเที่ยวสวรรค์ ถ้าหากว่าผู้โชคไม่ดีจะไปเห็นสัตว์นรก สัตว์นรกก็พาไปเที่ยวนรก อันนี้เพราะผู้ภาวนามีสติยังอ่อน ยังควบคุมจิตของตนเองให้รู้อยู่ภายในไม่ได้ ในเมื่อเห็นนิมิตต่างๆอย่างนั้น อย่าไปสำคัญว่าสิ่งที่เราเห็นนั้นเป็นของดีวิเศษ แท้ที่จริงเป็นแต่เพียงเครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึกของสติเท่านั้น

นักภาวนาที่ฉลาดจะกำหนดรู้อยู่ที่จิต ถึงความรู้สึกว่านิมิตสักแต่ว่านิมิต ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขา แล้วก็ประคองจิตให้อยู่ในสภาวะเดิมไม่เปลี่ยนแปลง สมาธิจิตจะสงบนิ่งอยู่ นิมิตเหล่านั้นจะทรงตัวอยู่ให้เราได้พิจารณาได้นาน

บางทีนิมิตนั้นอาจจะเกิดประโยชน์แก่ผู้ปฏิบัติ ทำให้เป็นผู้มีสติสัมปชัญญะรู้เท่าทันเหตุการณ์ภายใน แต่แท้ที่จริงนิมิตนั้นแม้จะเป็นสิ่งที่เห็นในสมาธิก็ตาม เป็นเพียงเครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึกของสติ เหมือนมองเห็นรูปด้วยตาภายนอกเมื่อเรายังไม่ได้กำหนดจิตทำสมาธิ จะมีค่าเหนือกว่ากันหน่อยก็ตรงที่อันหนึ่งเห็นด้วยตาธรรมดา แต่อีกอันหนึ่งเห็นด้วยอำนาจสมาธิ

แต่ถ้าไปหลงติดนิมิตนั้นก็เป็นผลเสียสำหรับผู้ปฏิบัติ บางครั้งไปเข้าใจว่านิมิตนั้นเป็นวิญญาณมาจากโลกอื่น เข้ามาเพื่อจะขอแบ่งส่วนบุญ และเมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น เราก็ตั้งใจแผ่ส่วนบุญส่วนกุศล ในเมื่อคิดแผ่ส่วนบุญส่วนกุศล ความคิดทำให้สมาธิถอน ในเมื่อสมาธิถอนขึ้นมาแล้ว นิมิตนั้นก็หายไปหมด วิญญาณเหล่านั้นเลยไม่ได้รับบุญกุศลที่เราให้

ขอทำความเข้าใจกันอีกครั้งว่า นิมิตที่เกิดขึ้นภายในสมาธินั้น ให้ทำความเข้าใจเพียงแต่ว่าเป็นมโนภาพเอาไว้ก่อน อย่ารีบไปตัดสินว่าเป็นของจริงของแท้ ให้นึกว่าเป็นมโนภาพที่เราปรุงแต่งขึ้นมาเอง ให้ทำความรู้สึกไว้อย่างนี้ ท่านจะเกิดความเฉลียวฉลาด

สมมติว่าเมื่อภาวนาแล้วจิตมีวิตก วิจาร ปีติ มีความสุข และมีความละเอียดสงบนิ่งลงไปถึงขั้นอัปปนาสมาธิ และผู้ภาวนาสามารถที่จะฝึกฝนอบรมกาย ทำวิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา ให้คล่องแคล่ว ชำนิชำนาญ ฝึกฝนจนมีความคล่องตัว นึกอยากจะเข้าฌานเมื่อใดก็เข้าได้ เมื่อเข้าฌานไปแล้วจิตจะรู้อยู่ในสิ่งๆเดียว หรือในจุดๆเดียว ความรู้อะไรต่างๆไม่เกิดขึ้นในขณะนั้น ถึงแม้ว่าความรู้อะไรไม่เกิดขึ้น

ผู้ภาวนาก็ไม่ควรเสียอกเสียใจและไม่ควรกลัวว่าจิตของตนจะไปติดสมถะ ความจริง เมื่อจิตนิ่งสงบลงไปสู่ความเป็นสมถะในขั้นอัปปนาสมาธิ อยู่ในขั้นฌานที่ ๔ โดยธรรมชาติของจิตที่อยู่ในฌานขั้นนี้ จะไม่มีความรู้ความเห็นอันใดปรากฏขึ้น นอกจากจิตจะไปรู้อยู่ในสิ่งๆเดียว คือรู้เฉพาะในจิตอันเดียวเท่านั้น ประกอบพร้อมด้วยความเบิกบานแจ่มใส สว่างไสวอยู่ภายในจิต จิตจะไม่มีความรู้เกิดขึ้น

ถึงกระนั้นก็ตาม ถ้าผู้ภาวนาสามารถทำจิตให้เป็นไปดังเช่นที่กล่าวนี้บ่อยๆครั้งเข้า ถ้าต้องการให้จิตของท่านก้าวขึ้นสู่ภูมิแห่งวิปัสสนา โดยไม่ต้องไปหยิบยกเอาอะไรมาเป็นเครื่องพิจารณา เมื่อจิตถอนออกจากสมาธิขั้นฌานแล้วจะมีความรู้สึกสัมผัสรู้ว่ามีกาย ในเมื่อกายมีปรากฏขึ้น จิตจะมีความคิด เมื่อเกิดความคิดขึ้น ผู้ภาวนารีบกำหนดรู้ ตามความคิดนั้นไป

ในตอนนี้จิตของเราจะคิดเรื่องบุญ เรื่องบาป เรื่องดี เรื่องชั่ว เรื่องกุศล เรื่องอกุศล เรื่องโลก เรื่องธรรม ปล่อยให้เขาคิดไปตามลำพังของเขา อย่าไปห้าม หน้าที่ของเราเพียงทำสติตามรู้ไปโดยถือเอาความคิดเป็นเครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึกของสติอีกครั้งหนึ่ง ในเมื่อเราหมั่นอบรมทำสติตามรู้ความคิดหลังถอนจากสมาธิแล้ว ทำจนคล่องแคล่ว ทำจนชำนิชำนาญ จนสามารถทำสติตามทันความคิด เมื่อสติตามทันความคิดขึ้นมาเมื่อใด

จิตก็จะสงบเป็นสมาธิ มีปีติ มีความสุข แล้วก็จะสงบละเอียดลงไปเป็นเอกัคคตา เช่นเดียวกับการภาวนาในเบื้องต้น ข้อที่ควรสังเกตมีอยู่อย่างหนึ่ง เมื่อจิตถอนออกจากอัปปนาสมาธิ พอสัมผัสรู้ว่ามีกาย จิตจะมีความรู้ขึ้นมา เมื่อเราทำสติตามรู้ความคิดนั้นไป สติจะตามความคิดและตามจ้องดูกันไปตลอดเวลา จิตเมื่อยิ่งคิดมากก็ยิ่งมีความสบาย เพราะจิตคิดด้วยพลังสมาธิที่ผ่านมาแล้ว แล้วเมื่อเราทำสติตามรู้ ตามทันความคิดนั้น

ความคิดกลายเป็นตัวปัญญา ปัญญาคือความรู้ที่เกิดขึ้น ธรรมชาติของความรู้สึกนึกคิดย่อมมีเกิด มีดับ เมื่อผู้ภาวนาทำสติตามรู้ความคิดอยู่อย่างนั้น หนักๆเข้าจิตก็จะรู้ความเกิด ความดับ ..อะไรเกิด อะไรดับ ก็คือความคิดนั่นเอง จิตเป็นผู้เกิด จิตเป็นผู้ดับ ในเมื่อสติตามรู้ทันความเกิดดับของจิต จิตก็จะเกิดปัญญาขึ้นมา มีความรู้ มีความสำคัญมั่นหมายในสภาวะที่เกิดดับ-เกิดดับนั้นด้วยอนิจสัญญา

คำว่าอนิจสัญญาคือความสำคัญมั่นหมายว่าไม่เที่ยง ในเมื่อจิตรู้สภาวะความไม่เที่ยงที่เกิดดับ จิตก็ก้าวขึ้นสู่ภูมิแห่งวิปัสสนา ดังนั้น ในเมื่อผู้ภาวนาทำจิตให้สงบนิ่งเป็นสมาธิบ่อยๆจิตก็ได้รับผลจากสมาธิ ได้รับความสุขจากสมาธิ หากพอจิตออกจากสมาธิก็รีบลุกออกจากที่นั่ง ถ้าทำอย่างนี้แล้วจิตก็ไปติดอยู่แค่ขั้นสมถะ จากที่เคยทดสอบและทดลองมาแล้ว ควรจะได้ใช้สติกำหนดตามความคิดที่เกิดขึ้นหลังจากที่จิตถอนออกมาจากสมาธิแล้ว ดังที่กล่าวแล้ว

การทำสติกำหนดตามรู้ความคิด ผู้ภาวนาจะต้องมีความตั้งใจจดจ้อง เป็นการพิจารณาสภาวธรรมในแง่วิปัสสนากัมมัฏฐาน ขอให้ท่านนักปฏิบัติทั้งหลายพึงทำความเข้าใจอย่างนี้ เมื่อทำจิตให้เป็นสมาธิ มีปีติ มีความสุข มีเอกัคคตา มีความสงบ จิตไปนิ่ง ว่างวางเฉยอยู่ อย่าไปภูมิอกภูมิใจความเป็นเพียงแค่นั้น เดี๋ยวจิตก็ติดสมถะ ไม่ก้าวขึ้นสู่วิปัสสนา เมื่อเป็นเช่นนั้นจะทำอย่างไร ก็ทำอย่างที่ได้อธิบายมาแล้ว

คือเมื่อจิตถอนออกจากฌานมาสัมผัสรู้ว่ามีกาย ก็รีบทำสติตามรู้ความคิดนี้ทันที ความคิดจะเรื่องโลกเรื่องบาป เรื่องบุญอะไร ปล่อยให้เขาคิดไป อย่าไปห้าม ตามรู้ไปจนกว่าสติจะตามทันความคิด แม้ว่ามันจะคิดไม่หยุด ไม่เกิดความสงบอีกก็ตาม แต่ถ้าหากว่าสติตามทันกันไปเรื่อยๆเป็นอันใช้ได้

ถ้าความคิดที่เป็นจิตฟุ้งซ่าน คือจิตธรรมดาที่เราไม่มีสติ ยิ่งคิดไปยิ่งยุ่งในสมอง คิดไปเท่าไรยิ่งหนักอก คิดไปมากเท่าใดยิ่งวุ่นวาย แต่ถ้าคิดด้วยความมีสติสัมปชัญญะ โดยอาศัยพลังของสมาธิ ยิ่งคิดก็ยิ่งปลอดโปร่ง ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความเพลิดเพลิน คิดไปเสวยปีติและความสุขไปอีก อันนี้เป็นลักษณะของจิตที่เดินวิปัสสนากัมมัฏฐาน

และมีปัญหาที่จะพึงทำความเข้าใจอีกอย่างหนึ่ง นักภาวนาทั้งหลาย ในการเริ่มภาวนาในตอนต้นๆนี้ เช่น การบริกรรมภาวนา “พุทโธ” เป็นต้น ทำไปแล้วจิตมีวิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา จิตสงบลงเป็นสมาธิ มีความสุขสบายเหลือล้น พอทำจิตไปเรื่อยๆ แล้วภายหลังจิตไม่เป็นเช่นนั้น พอกำหนดลงไปนิดหน่อยมันมีแต่ความคิด บางท่านก็เข้าใจว่าภูมิจิตภูมิใจของตัวเองเสื่อมแล้ว เมื่อก่อนนี้ภาวนาจิตสงบ แต่ขณะนี้จิตไม่สงบ จิตฟุ้งซ่าน

แต่ขอให้สังเกตให้ดี ศีลอบรมสมาธิ สมาธิอบรมปัญญา ในเมื่อศีลดี สมาธิเกิดขึ้นแล้ว สมาธิก็พลอยดีไปด้วย เรียกว่าสัมมาสมาธิ ในเมื่อสมาธิเป็นสัมมาสมาธิ เป็นอุบายให้เกิดปัญญา ดังนั้น ผู้ภาวนาซึ่งเมื่อก่อนมีจิตสงบนิ่ง ภายหลังมาทำสมาธิมากๆแล้วไม่เกิด เพียงเป็นสมาธิเพียงนิดหน่อย สงบนิดเดียวเท่านั้น แล้วก็มีแต่ความคิดเกิดขึ้นๆไม่หยุดหย่อน ก็ไปเข้าใจว่าการทำสมาธิของตนเองนั้นเสื่อมแล้ว

บางท่านก็พยายามบังคับจิตให้หยุดคิด เมื่อเกิดมีการบังคับขึ้นก็เกิดอาการปวดศีรษะ เพราะเป็นการฝืนกฎธรรมชาติที่มันจะเป็นไป เพราะฉะนั้น ขอให้ท่านพึงสังเกตให้ดี เมื่อทำจิตเป็นสมาธิเมื่อใดก็มีแต่จิตสงบนิ่งเป็นสมถะ มันก็ไม่มีความก้าวหน้า กำหนดจิตพิจารณาลงไปนิดหน่อย จิตสงบ เมื่อสงบแล้วมีความคิด อาการเช่นนี้แสดงว่าจิตกำลังก้าวหน้ากำลังอยากค้นคว้าหาความจริงในความเป็นไปของสภาวธรรม สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดจากจิตฟุ้งซ่าน เป็นเรื่องของปัญญาที่เกิดมาจากสมาธิ เพราะเราไม่เห็นว่าจิตของเรานี้ฝึกไปได้สารพัดอย่าง ไม่มีขอบเขต เพราะจิตของเราไม่ได้คิดเรื่องรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

เราจึงสำคัญว่าจิตของเราฟุ้งซ่าน แต่แท้ที่จริง การพิจารณาธรรม รู้ธรรม เห็นธรรมนี้ ก็หมายถึงเห็นความคิด รู้ความคิดของตนนั่นเอง คือความมีสติสัมปชัญญะ เมื่อกำหนดจิตลงไปแล้ว เกิดความคิดขึ้นมา คิดไม่หยุด เราก็ทำสติตามรู้ความคิดดังที่กล่าวแล้ว นี่แสดงว่าจิตต้องการก้าวหน้า ต้องการเดินหน้า ต้องการพิจารณาค้นคว้า ผู้ที่ปฏิบัติรู้เท่าไม่ถึงการณ์คิดว่าจิตของตัวเองฟุ้งซ่าน ก็พยายามบังคับจิตของตนเองอยู่อย่างนั้นแหละ บังคับให้มันหยุดคิด

ในเมื่อบังคับแล้วมันจะไม่คิด ไม่คิดก็กลายเป็นจิตที่โง่ คำว่าสมาธิอบรมปัญญาก็ไม่เกิด เพราะฉะนั้น อย่าพยายามไปบังคับจิตให้หยุดคิด หน้าที่ของเราคือทำสติตามรู้ความคิดไปทำสติตามรู้ไป ความคิดนั่นแหละคือเครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึกของสติ ความคิดเป็นฐานที่ตั้งอันมั่นคงของสติ ตราบใดที่จิตยังมีความคิด สติยังมีความระลึก สิ่งที่เราจะพึงได้จากการภาวนาคือความที่สติมีพลังแก่กล้าขึ้นจนเป็นมหาสติ เป็นสติที่มีฐานที่ตั้งอย่างมั่นคง แล้วกลายเป็นสติพละ เป็นสติที่มีพละกำลังอันเข้มแข็ง

กลายเป็นสตินทรีย์ สติเป็นใหญ่ในธรรมทั้งปวง เมื่อเป็นสติพละ เป็นสตินทรีย์ เมื่อสติตัวนี้เพิ่งพลังแก่กล้าขึ้น จึงกลายเป็นสติวินโย จิตของเราจะมีสติเป็นผู้นำ แม้จะตั้งใจก็ตาม ไม่ตั้งใจก็ตาม จิตจะมีความสำนึกรู้ผิดชอบชั่วดีอยู่ตลอดเวลา ในเมื่อจิตกระทบอารมณ์อันใดขึ้นมา สติตัวนี้จะออกไปรับและพิจารณาให้เกิดรู้เหตุรู้ผลขึ้นมา เมื่อรู้เหตุรู้ผลแล้วจิตมันก็จะปล่อยวางไปเอง

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย..

เริ่มด้วยความคิด แต่สุดท้ายก็ต้องวางความคิด เราศึกษาธรรมนั้นก็เพื่อให้เราเกิดปัญญา

ปัญญามี 3 อย่าง

1 ปัญญาจากการฟังการอ่าน

2 ปัญญาจากการคิดพิจารณา

3 ปัญญาที่เกิดจากการภาวนาเจริญสติ(ปัญญาญาณ)

ในสภาวะสังคมปัจจุบันเราใช้ปัญญาแบบ1กับ2 แม้แต่การศึกษาธรรมก็เหมือนกัน แต่ปัญญา1กับ2 ยังเป็นปัญญาในระดับโลก ไม่อาจทําให้เราพ้นจากโลกจากภพชาติได้

จึงต้องมาเจริญสติ เพื่อเข้าถึงปัญญาในระดับ3 เพื่อเอาปัญญานี้มาละกิเลส ละภพชาติ เพื่อให้ได้มรรคผลนั้นเอง

ดังนั้นเมื่อเริ่มศึกษาธรรมก็เริ่มจากคิดจากฟังกันทั้งนั้น แต่พอถึงจุดๆหนึ่ง การเจริญวิปัสสนาเมื่อปฏิบัติไปมากๆ มันจะเจริญต่อเมื่อหมดความคิด จิตเราว่างๆไร้การปรุงแต่ง ตั้งมั่นเพื่อเข้าไปรู้เข้าไปเห็นความจริง ความจริงที่เห็นคือวิชชา จะไปละอวิชชาที่ใจ ต้องใจสอนใจเท่านั้นจึงเห็น

"วิปัสสนาจะเจริญต่อเมื่อหมดความคิด"

เราเพียงใช้สมมุติหรือความคิดเป็นเพียงทางผ่านไปสู่วิมุตติ หรือทางหลุดพ้นนั้นเอง ธรรมแท้ๆอยู่เหนือภาษามนุษย์ แต่ใช้ภาษาใจ

" อย่าลืม กาย ใจ ตนเอง "

เห็นกาย เห็นเวทนา เห็นจิต เห็นธรรม ชัดขึ้นลึกขึ้น นี้หล่ะสติปัฏฐานทั้ง4 กําลังค่อยๆผลัดกันเสริมซึ่งกันและกันขึ้นมา จนเห็นโดยไม่ไปกําหนด ว่าเป็นฐานใดอีก

เพียรเจริญในมรรค เดินบนทางสายกลาง หนทางแห่งการพ้นตน พ้นได้ด้วยตนเอง ไม่ใช่ผู้อื่นเลย รู้กาย รู้ใจตนเอง ให้ธาตุรู้เด่นชัดขึ้นมา เป็นหนทางแห่งวิมุตติ

ทำความรู้สึกตัว ทำความตื่นตัวอยู่เสมอ

รู้ทั้ง การเคลื่อนไหว ทางรูปกายก็ให้รู้ และจิตใจมันนึก มันคิดก็ให้รู้

ทำอย่างนี้แหละ ทำบ่อยๆ ไปไหนมาไหนก็ทำอย่างนี้บ่อยๆ ไม่ต้องคิดวิตกกังวลอะไรทั้งหมดเลย

มันคิดมาแล้วก็ปัดทิ้งไปเลย เราอย่าไปรู้กับมัน

อันนี้เป็นวิธีฝึกหัด เมื่อเราฝึกหัด ความเคยชินมันมีครับ ความเคยชินมันมี

พอดีจิตใจมันไหวตัวขึ้นมา เราจะรู้ทันที

เมื่อเรารู้ทันทีแล้ว ความคิดมันก็เลยไม่ได้ปรุง มันก็เลยไม่มีทุกข์...

หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ

ธรรมะที่รู้จากการอ่าน การฟัง ยังไม่ใช่ธรรมะที่แท้จริง ปัญญาที่แท้จริงต้องเกิดจากการปฎิบัติ รู้กาย รู้ใจตนเอง จึงจะพบธรรมะจริง รู้แจ้งจริงๆ มีแต่ธรรมชาติล้วนๆ ที่ดำเนินไป ไม่มีตัวใครของใครอยู่ในธรรมนั้นจริงๆ...

#ทิ้งธาตุรู้..สู่ความว่าง 😇สติเจริญให้มาก....

#อยู่อย่างสมมติ #แต่อยู่ในสภาวะวิมุตติ

ธรรมะให้ดูตัวเอง

《เตือนตน ไม่มีตน》

ถ้าเราภาวนาเป็น

เราจะเห็นจิตที่ไหลไปแล้วรู้ทัน

จิตไหลไปแล้วรู้ทันนี่ไม่ใช่ได้แค่สมาธิ

ตรงที่จิตไหลไป

เรารู้ทันปุ๊บเราได้สมาธิ

แล้วได้จิตผู้รู้ขึ้นมา จิตตั้งมั่นแล้ว

แล้วเราไม่รักษา

ตรงที่ไม่ได้รักษา

ให้มันตั้งตลอดเวลานี่

ตัวรู้มันก็ดับ กลายเป็นตัวคิด

ตัวหลงขึ้นมาใหม่

เราก็จะเห็นว่าตัวรู้ก็ไม่เที่ยง

ตัวหลงก็ไม่เที่ยง

เราจะเห็นว่าทั้งวัน

จิตมีอยู่ ๒ ชนิดเท่านั้นเอง

คือ จิตหลง กับ จิตรู้

จิตหลงเรารู้ทัน จิตหลงก็ดับ

จิตรู้รู้ทัน อยู่ได้ชั่วคราว

เราไม่ได้รักษาไว้มันก็ดับ

มีแต่สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นดับ สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นดับ

กราบพระพุทธเจ้าด้วยความเคารพอย่างสูงครับ

กราบหลวงพ่อปราโมทย์ด้วยความเคารพอย่างสูงครับ

Cr.หนังสือธรรมะโดนใจ หน้าที่ ๓๖

รู้สึกตัวแท้ๆนั้น เป็นสัมมาสติ ไม่ใช่การไปคิดว่ามีสติที่ไปปรุงแต่งหรือไปเพ่งให้เกิดขึ้น เพราะเป็นการปรุงแต่งทั้งสิ้น

ทําความรู้จักความรู้สึกตัวของตัวเองก่อน ง่ายๆอย่างนี้นะ ความรู้สึกที่รู้ตัวแว๊ปแรกที่เกิดจาก เรารู้สึกที่กาย เช่นเราโดนลมพัด แล้วเรารู้สึก นั้นหล่ะที่เรารู้สึกตรงจุดนั้น เป็นความรู้สึกที่ว่างโล่งโปร่งเบา เป็นสัมมาสติ ที่ยังไม่มีการปรุงแต่ง

แต่พอเราไปคิดว่าเรารู้สึกว่าลมแรงลมเบาลมร้อนลมเย็นตรงนี้เป็นความคิดเข้าไปปรุงแต่งอันนี้จะไม่ใช่แล้ว ดังนั้นความรู้สึกตัวจะเกิดแค่แว๊ปๆแรกๆเท่านั้นนะ

หมั่นรู้สึกแบบนี้บ่อยๆ นี้หล่ะธรรมแท้ๆนะ รู้สึกตรงนี้และ "คือใจเราที่รู้ตัว พอใจเรารู้ตัว มันเป็นสัมมาสติ " ตรงนี้สําคัญนะครับ เพราะเป็นสติที่กํากับใจ เราเข้าไปถึงระดับจิตใจเลยนะ ไม่ใช่การไปใช้ความคิดปรุงแต่งเอาว่ามีสติ

เราหมั่นรู้สึกตัวได้อย่างไร เราขยับกายแล้วรู้สึกทั่วๆตัวหลวมๆ นั้นหล่ะเหมือนกัน การขยับกายไม่ใช่ความรู้สึกตัว แต่การขยับกายหรือการที่กายไปสัมผัสกับอะไรจะทําให้เรารู้สึกตัว ให้เราหมั่นรู้สึกตัว เป็นการสะสมสัมมาสติ

รู้สึกตัวให้ได้ให้ชัด สําคัญมากนะ ถ้าจะเอาพ้นจากสังสารวัฏให้ได้นะครับ สําคัญกว่าการทําสมาธิอีกนะ เพราะ สติเป็นตัวกํากับ ให้เกิดสัมมาสมาธิ ถ้าไม่มีสติกํากับ จะไม่ใช่สัมมาสมาธิ แต่เป็นมิจฉาสมาธิพวกเผลอเพลินนั่งไหลไปกับความคิดโดยไม่รู้ตัวหรือไม่ก็ไปนั่งแช่อยู่ในอารมณ์ว่างนะ

สตินี้เกิดกับใจนะ ใจเรารู้ตัว จึงมีสัมมาสมาธิเกิดขึ้นได้นะครับ หลักเป็นอย่างนี้ แต่คนไม่ค่อยรู้ ไปพยายามนั่งสมาธิก่อน เลยยากนะ เพราะไม่มีสติ สมาธิก็ไม่มีนะ พอมีสติมากๆแล้วไปนั่งสมาธิดู จะรู้เลยว่าเราเข้าไปในฌานง่าย

มากๆ ต่อเนื่องไปยังญาณนะ ตรงนี้หล่ะเกิดปัญญาในญาณนะครับ

ลองไปนั่งตากลมจะลมอะไรก็ได้ ให้มันพัดผ่านกาย แล้วสบายๆนั่งรู้สึกตัวอยู่บ่อยๆเรื่อยๆ ทําแบบนี้ ใจให้สบายๆว่างๆอย่าไปปรุงแต่งใจอย่างใด นี้หล่ะความรู้สึกตัว ที่รู้สึกแว๊ปๆแรกนะ อย่าไปคิดว่าลมแรงลมเย็นนะ สิ่งที่ตามมาภายหลังมันไม่ใช่ มันเป็นการปรุงแต่ง แค่แว๊ปแรกที่รู้สึกตัวนั้นหล่ะ คือความรู้สึกตัวแล้ว รู้จักอันนี้ดีดีก่อน ให้ใจเราคุ้นกับความรู้สึกตัว เราจะได้รู้สึกตัวทันรู้ทันบ่อยๆ หรือเห็นความรู้สึกนั้นเอง

เห็นตรงนี้มันว่างไม่มีการปรุงแต่งอย่างใด เพราะมันแค่รู้สึกตัว หมั่นรู้ตรงนี้นะ แล้วความรู้สึกตัวจะขยายมากขึ้นบ่อยขึ้นไปเอง พอชินแล้วอีกหน่อยกายขยับใจขยับก็รู้สึก รู้ทันนะ ฝึกง่ายๆแบบนี้ครับ

เลือกการปฏิบัติธรรมที่เหมาะถูกจริตถูกใจเรา เพราะการปฏิบัตินั้นเป็นการเข้าไปสู่การกระทําทางใจ หากใจเรายังรู้สึกติดขัดกับวิธีปฏิบัติ ใจที่ติดขัดลังเล การปฏิบัติก็ไม่อาจก้าวหน้าได้แล้ว จะกลายเป็นไปเพ่งไปกดดันเพื่อบังคับใจตนเอง ใจที่ไม่อิสระ ธรรมแท้ๆไม่ปรากฏแก่ใจตนเอง

การกระทําทางกายใดๆ ไม่ว่าท่องพุทโธ เคาะนิ้ว ขยับตัว การเดิน การนั่งสมาธิ ล้วนนํามาใช้เพื่อให้เกิดสติและสมาธิ เกิดเป็นการเจริญสมถะหรือวิปัสสนา ได้ทั้งนั้น จุดสําคัญขึ้นกับการวางใจ ของเราเอง การปฏิบัติถ้าทําถูก ล้วนเป็นการเข้าถึงใจ ให้ใจมีอิสระ ที่จะเข้าไปเห็นความจริงของรูปนาม การเห็นนี้คือการเจริญวิปัสสนา วิปัสสนาจะเจริญเป็นขณะๆ เป็นช่วงๆ ขึ้นกับกําลังสัมมาสติและสัมมาสมาธิ

ให้ทําที่ถูกจริตเรา ไม่ตึงไป ไม่หย่อนไป ใจรับรู้ได้ เกิดเป็นสติ มีสติก็เกิดสมาธิ มีสมาธิก็เกิดปัญญา แบบง่ายๆสบายๆกับใจตนเอง

ก้าวหน้าไปมากๆจะไร้รูปแบบ ไม่มีการกําหนดเข้าไปรู้ มีแต่รู้

การที่เรามี สติสัมปชัญญะ

เข้ามากำหนดดูใจ ใจเป็นอย่างไร

ใจคิดนึก ใจเกิดอาการความรู้สึก

ขุ่นมัวหรือผ่องใส

ใจสบาย ไม่สบาย เป็นสภาวธรรม

ถ้าเรามีสติสัมปชัญญะ

มากำหนดดู บ่อยๆ เนืองๆ

ด้วยความปล่อยวาง

เมื่อสติเราสะสมมากขึ้นๆ

ก็จะเกิดปัญญา

ทำให้ประจักษ์แจ้งในสภาพธรรม

ในสังขาร ร่างกายตัวเอง

สังขารชีวิตนี้ เป็นธาตุธรรมชาติหนอ

ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา

เคยรู้สึกว่า ใจนี่คือเรา ใจนี่เป็นของเรา

ก็พบว่าจิตใจ เป็นธาตุธรรมชาติชนิดหนึ่ง

มันมีความเกิด ความดับ ความหมดไป

ไม่ใช่ตัวตนของเรา

สรีระร่างกายก็เหมือนกัน

ธรรมชาติทางกาย เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว

ก็ดับไปเท่านั้นเอง

เห็นความดับไป สิ้นไป

จิตใจก็ละวาง จิตใจก็ยอมรับ

สิ่งทั้งหลายไม่เที่ยง ก็คือ ความไม่เที่ยง

สิ่งทั้งหลายเป็นทุกข์ ก็เป็นทุกข์

สิ่งทั้งหลายไม่ใช่ตัวตน ก็ไม่ใช่ตัวตน

จิตที่วางลงไป ก็ไม่ทุกข์

‪‎ธัมโมวาท‬ โดยพระวิปัสสนาจารย์

‪‎ท่านเจ้าคุณ‬ ‪‎พระภาวนาเขมคุณ‬

(หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี)

ไม่ต้องนั่งสมาธิให้เสียเวลา

การฝึกสมาธินี่ ฝึกสติลูกเดียว เรื่องชีวิตประจำวันนี่มี ยืน เดิน นั่ง นอน ดื่ม ทำ พูด คิด ฝึกสติให้ตามรู้สิ่งเหล่านี้ทุกขณะจิต ทุกลมหายใจ ไม่ต้องไปนั่งสมาธิให้เสียเวลาทำงาน เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอารมณ์สมาธิทั้งนั้น

" หลักก็อยู่ตรงที่ว่า เราทำก็ให้มีสติ พูดให้มีสติ คิดให้มีสติ รับประทาน ดื่ม ทำอะไรต่างๆ ให้มีสติ เป็นสมาธิทั้งสิ้น "

นอนลงไป จิตมันคิดอะไร ถ้าจิตมันอยู่ว่างๆ ปล่อยให้มันว่างไป ถ้ามันคิดปล่อยให้มันคิดไป ปล่อยให้คิดไปเลย อย่าไปห้ามมัน

ถ้าสมมติว่าเราสงสัยว่าปัญหานี้เราจะแก้อย่างไร พอมันเกิดความคิดขึ้นมาอย่างนี้ มันเกิดมีปัญหาถามตัวเองว่า เราจะแก้อย่างไร ทิ้งมันไว้นั่น อย่าไปคิดหาทางแก้ แต่เมื่อนอนลงไปแล้ว จิตมันคิดอะไร ปล่อยๆๆๆ ไป พอไปถึงจังหวะที่มันจะแก้ได้ มันหยุดกึ๊กลง ว่าง พอไหวตัวพั๊บ

อ้อ! สิ่งนี้ต้องทำอย่างนี้

เรื่องชีวิตประจำวันทั้งหมดนี่เป็นอารมณ์สมาธิ แล้วเราจะปฏิบัติต่อสิ่งเหล่านี้อย่างไร สติตัวเดียว ทำ พูด คิด ฯลฯ ให้รู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ในตอนแรกๆ อาจจะสับสนวุ่นวาย แต่เราพยายามฝึกให้คล่องตัวชำนิชำนาญแล้ว มันจะเป็นอัตโนมัติไปหมดเลย เรื่องได้สมาธิขั้นใด ตอนใด อย่าไปสนใจ เอาสติตัวเดียวเท่านั้น

ทำงานอะไรต่างๆ นี้ เป็นอารมณ์สมาธิทั้งนั้น ขอให้เรามีสติลูกเดียว

เกร็ดธรรมคำสอน ท่านเจ้าคุณพระราชสังวรญาณ

(หลวงพ่อพุธ ฐานิโย)

เวทนา สุข-ทุกข์-เฉยๆ เกิดขึ้น เพราะ มีเหตุปัจจัย

เมื่อเหตุปัจจัยไม่มี เวทนาก็หายไป

สัญญา สังขาร วิญญาณ ก็เสื่อมสูญไปหมด

ในผลที่สุด ... ก็ไม่มีสิ่งใด ที่แน่นอนถาวร

เห็นขันธ์ ๕ เป็นของไม่แน่นอนถาวร ถึงจะวางได้

"วาง" นั้นคือ ตัวอนัตตา

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

ความเป็นเช่นนั้นเอง หรือ พุทธะ มันมีได้ทุกคน

หรือ ให้ออกจากความคิด ถ้ามันคิดแล้วอย่าไปรู้กับมัน ให้ตัดความคิดมันทิ้ง ให้เราเห็น เรารู้ เราเข้าใจ

แล้วจะเป็นเอง

มันจะเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ เปลี่ยนหนักเป็นเบา เปลี่ยนดำเป็นขาว โง่เป็นฉลาด แต่ก่อนมันเอา

หลังมือเป็นหน้ามือ ความเป็นปถุชนจะหายไป

ความอริยะจะขึ้นมาแทนเป็นลำดับขึ้นไปๆ

ความโลภ ความโกรธ ความหลง มันไม่ได้มี

แต่เราไม่เคยเห็นชีวิตจิตใจของเรา เพราะเรา

ไปจับอวิชชา มันเลยกลายเป็นตัว สังขาร ขึ้นมา

มันเลยทุกข์ เลยหนักอกหนักใจ

อย่าไปหามรรคผลนิพพาน ที่ไหนให้หาที่ตนเอง

เพื่อจะได้เห็นดวงตาเห็นธรรม

เพราะใจมันเห็นทุกข์มันก็จะลดน้อยลงไปเรื่อยๆ

คนไม่มีทุกข์นั้นแหละ เรียกว่า พระอริยะบุคคล

พระธรรมเทศนา หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ

การรู้สึกตัวผ่านลมหายใจ แค่ รู้สึก สัมผัส ถึงลมหายใจ

ดูลมก็ไปจดจ้องไปกับลม มันเป็นการเพ่ง ได้สมถะ

การดูลมนั้น เป็นเพียงคําพูด ที่ใช้พูดกันให้ดูง่ายๆ แต่เวลาปฏิบัติจริงๆนั้น

เทคนิคการดูลม " เราไม่ได้ไปดู ไปรู้จดจ้องไปกับลม แต่เราแค่เอาใจ สัมผัสถึง หรือ ระลึกรู้สึก แค่รู้สึกถึงลม แค่รู้สึกถึงลมที่เกิด รู้สึกตรงนี้ รู้ได้จากใจ ไม่ใช่การเพ่งดู แค่รู้สึก แผ่วเบา สบายๆ ไม่ไปยึดจับกับลม แค่รู้สึกเบาๆ สบายๆ ตรงที่รู้สึกนี้หล่ะ เป็น รู้ที่ใจ เป็นการเจริญมรรคผลที่ใจนะ เพราะเรารู้สึกสัมผัสได้ที่ใจ "

เราไป รู้สึกตัว รู้สึกที่ใจ โดยรู้ผ่านความรู้สึกของลม

ทําอย่างนี้ เราไม่ไปเพ่งจองดูลมนะ ยกเว้นจะจิตใจวอกแวกมากๆ แล้วอยากจะเอาสมถะแบบเพ่ง เข้ามาช่วยให้ใจวอกแวกน้อยลง สามารถทําได้

เป็นการ รู้สึก รู้สึกถึงลม ที่เข้า ที่ออก แต่ไม่ต้องไปคิด ว่าลมเข้าลมออก การไปคิดมันเป็นการไปปรุงแต่งใจกําหนดรู้ลม เป็นความคิด วิปัสสนาไม่เกิดนะ แต่เวลาสอนกัน ก็มักพูดแบบนั้น ทําให้เกิดการเข้าใจคลาดเคลื่อนได้

อย่าไปคิด แต่ก็อย่าไปห้ามความคิด แต่ให้รู้สึก รู้สึกถึงลม ลมเข้าก็รู้สึก ลมออกก็รู้สึก แต่อย่าไปให้ความหมายว่าลมเข้าลมออก มันเป็นการปรุงแต่งความคิด ให้แค่รู้สึก แว๊ปแรกที่รู้สึก ลองสังเกตุดีดีสบายๆนะ จะรู้ได้ว่า รู้สึกนี้ เกิดที่ใจ เกิดกับจิตเรา ที่เข้าไปรู้สึก ตรงนี้หล่ะ มรรคที่จิตนะ

หากมีความเพียรในการปฏิบัติธรรมและทําถูก จะต้องก้าวหน้าเห็นผลชัดเจน หากไม่เกิดความก้าวหน้าทางปัญญา แสดงว่าติดกระดุมเม็ดแรกผิด เม็ดอื่นก็ผิดไปหมด ให้พิจารณาดูว่า " รู้สึกตัว " ถูกหรือไม่

.

ที่ผิดพลาดกันคือ " ไปคิดรู้สึกตัว " การปฏิบัติธรรมไม่ใช่การไปห้ามความคิด แต่ไม่ใช่การใช้ความคิด

.

" มิจฉาสมาธิ " บังเกิดเมื่อปฏิบัติผิด = ไปคิดรู้สึกตัว รู้สึกตัวผิด = การไปเพ่ง = การไปพยายามมาก = การไปตามรู้แบบยึด = การมีมานะ = การเกิดอัตตา = การหลงเพลินแช่ = ก็ล้วนเป็นการหลงในความคิดไม่จบ คิดเรื่องเดียวหรือหลายเรื่อง ก็คือความคิด = จิตผู้รู้โดนปกคลุมด้วยความคิด = จิตผู้รู้อ่อนแอ อยู่ในโลกความคิด ไม่อาจสําแดงการรู้ อย่างอิสระ = จิตไม่ตั้งมั่นไหลไป = ปัญญาญาณไม่เกิด มีแต่ปัญญาความคิด = สักว่าคิดเอาแต่คิด = ที่เข้าใจว่าปฏิบัติมานาน แล้วก้าวหน้า เกิดสภาวะธรรมแปลก ล้วนเป็นเพียงการหลงอยู่ในความคิดระดับสูงขึ้นไป หลงในสภาวะแห่งจิต จนกลายเป็นนิมิตต่างๆ สภาวะต่างๆมากมาย ติดกระดุมเม็ดแรกผิด เม็ดอื่นก็ผิด " เข้าใจว่าการนั่งคิด คือการปฏิบัติ " แตกความคิดออกมามากมาย ไม่รู้จบ

.

" สัมมาสมาธิ " บังเกิดเมื่อปฏิบัติได้ถูกต้อง = รู้สึกตัวให้ถูกต้อง = รู้แต่ไม่รู้อะไรเลย = จิตตั้งมั่น = จิตผู้รู้ อิสระ = จิตผู้รู้เด่น เข้มแข็ง = ว่างแบบรับรู้อารมณ์ความคิด = รู้ทันอารมณ์ความคิด = เกิดปัญญาญาณ = เจริญวิปัสสนา = ไม่เข้าไปยึดความคิด = ไม่เพ่ง ไม่ฟุ้ง รู้ตัว = ไม่หลงอยู่กับความคิด = ไม่เกิดปัญหาจากการคิด ตามมามากมาย = สักว่ารู้ว่าเห็น

.

หาก " รู้สึกตัว " ให้ถูกต้อง ติดกระดุมเม็ดแรกถูก รู้สึกตัว ไม่เข้าไปยึดถือความคิด รู้ทันความคิด รู้สึกตัว เกิด สัมมาสติ เกิด สัมมาสมาธิ มรรคย่อมเจริญเองอัตโนมัติ เส้นทางเดินนี้ ใจเราเองเป็นผู้นําทาง

ภพชาติไม่มีวันจบ เพราะมัวแต่คว้าเงา

เห็นกิริยาของใจ แค่รู้ทันมัน มีสติรู้สึกตัว มันวางไปเรียบร้อยแล้ว

สติจึงมีความสําคัญมาก แพ้ชนะ วัดกันที่ความไวตรงนี้ ตรงที่รู้ทันเห็นทัน ไม่ใช่เผลอเพลิน หมั่นเจริญสติรู้สึกตัว

จิตผู้รู้ที่มันมี ตัณหา สมุทัยของใจ ผู้อยู่เบื้องหลังของจิตเชื่อมโยงอยู่นั้น

มันจึงได้กลายไปเป็นคลื่นตัณหา ซ้อนจิต มันจึงได้กลายไปเป็นด่านปราการ อันมืดบอด

ปิดบัง บดบังท่วมทับ ใจอนัตตา ภายในนั้นเอาไว้ จนมืดบอด

การจะสลายอุปทาน การบดบังของผู้รู้ ที่มันมีระบบคลื่นตัณหา ผนวกไว้อยู่ในจิต ที่มันเกิดดับได้นั้น

มันก็คือการไม่ไปหลง ยึดมั่นถือมั่น ในจิตที่มันมีธรรมชาติที่มันเกิดดับได้เอง

ไม่ไปหลงยึดมั่นถือมั่นในผัสสะที่ถูกรู้ที่มันมีธรรมชาติที่มันเกิดดับได้เอง

ธรรมชาติ ของการเกิดดับไป ของมันเอง ของผู้รู้ และสิ่งที่ถูกรู้

ู้แบบระบบของจิตใจที่มันไร้เจตนา อัตตากรรม

ในรูปนามแห่งผู้รู้ และสิ่งที่ถูกรู้นั้นแหละ

มันคือมิติแห่งการสลาย คลื่นอัตตาซ้อน ของตัณหาของจิตใจ

เมื่อใจไร้ตัณหาในการทับถมจิตเสียแล้ว

ใจอนัตตาอันว่างเปล่านี้ เขาก็จะไม่มีสิ่งใดๆมาปิดบัง มาบทบัง ใจอนัตตาได้อีกต่อไป

ใจดวงนั้นเขาจึงว่างเปล่าๆแบบถึงที่สุดในธรรมชาติของใจอนัตตา

เพราะใจมันไร้คลื่นอุปทาน แห่งความหลงเสียแล้ว

ใจมันจึงว่างเปล่า จนไร้ตัว ไร้ความรู้สึกว่า มีตนของตน มันจึงไร้การปรากฎ ในสิ่งใดๆอีกต่อไป ในใจอันว่างเปล่าดวงนั้น

เมื่อไม่มีเราในใจดวงนี้เสียเเล้ว

ก็ไม่จำเป็นจะต้องเอาจิตหรือตัณหาใดๆ ไปเฝ้ารอสิ่งใดๆอีกเลย นั้นคือการหมดภาระ แห่งการหลงว่ามีตัวว่ามีตนของตนเสียที

*จอมปราชญ์*

" จบที่ใจ " ควรปล่อยวางใจ และมีสติอยู่กับตนเอง รู้ความรู้สึกตนเอง พอรู้แล้วก็ให้ทิ้ง (ไม่ว่าไม่ดีหรือดี) ให้รู้สึกตัว มีสติ อย่าไปยึดถือสิ่งที่มากระทบใจ ปล่อยวาง

อุปาทาน คือ การยึดมั่นถือมั่นทางจิตใจ เช่น

ยึดมั่นถือมั่นใน เบญจขันธ์ คือร่างกายและจิตใจรวมกันว่าเป็น"ตัวตน" และยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่ถูกใจ อันมาเกี่ยวข้องด้วยว่าเป็น"ของตน"

หรือที่ละเอียดลงไปกว่านั้นก็คือยึดถือจิตส่วนหนึ่งว่าเป็น"ตัวเรา" แล้วยึดถือเอารูปร่างกาย ความรู้สึก ความจำ และความนึกคิด ๔ อย่างนี้ว่าเป็น"ของเรา"

อุปาทาน 4 อย่าง

กามุปาทาน ยึดติดในกาม

ทิฏฐุปาทาน ยึดถือในทิฏฐิ

สีลัพพัตตุปาทาน ติดยึดในศีลวัตรที่งมงาย

อัตตวาทุปาทาน ยึดมั่นในตัวเอง ของตัวเอง

พุทธภาษิตมีอยู่ว่า "เมื่อกล่าวโดยสรุปแล้ว เบญจขันธ์ที่ประกอบอยู่ด้วยอุปาทานนั่นแหละเป็นตัวทุกข์"

ดังนั้น เบญจขันธ์ที่ไม่มีอุปาทานครอบงำนั้นหาเป็นทุกข์ไม่ ฉะนั้น คำว่าบริสุทธิ์หรือหลุดพ้นจึงหมายถึง การหลุดพ้นจากอุปาทานว่า"ตัวเรา" ว่า"ของเรา"นี้โดยตรง ดังมีพุทธภาษิตว่า "คนทั้งหลายย่อมหลุดพ้นเพราะไม่ยึดมั่นถือมั่นด้วยอุปาทาน"

ใจที่อยู่กับขณะปัจจุบัน ย่อมไม่มีกาลเวลาอีกต่อไป แม้แต่เวลาปัจจุบันก็ไม่มี เวลาที่ไม่มีเวลา มีแต่รู้ รู้ที่เป็นอนันต์ที่ไม่มีที่สิ้นสุดแห่งรู้ รู้ได้ทั่วทั้งจักรวาล ดังเราเป็นหนึ่งเดียวกับจักรวาล พลังของจิตมีอํานาจยิ่งใหญ่มากนัก ถ้าควบคุมจิตตนเองได้ ก็สามารถควบคุมสิ่งที่เข้ามากระทบเราได้ทั่วทั้งจักรวาล...