ปัญญา สูงสุด 3

San Nirvana

ท่านพระ อัญญาโกณฑ้ญญะ ท่านจึงกล่าวว่า "สิ่งใดสิ่งหนึ่ง" คำว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หมายรวมตลอดเลย ว่าจะเป็นรูปหรือเป็นนามก็ช่างใช่หมดทั้งนั้น ความเห็นของท่านในขณะที่ท่านฟังเทศน์ของพระพุทธองค์นั้น เปลี่ยนขึ้นมาจนเห็นแจ้งจริง.

ออกจากที่นั่งแล้ว ก็ยังเห็นอยู่อย่างนั้น จริงอยู่อย่างนั้น อาการอย่างใดผ่าน เกิดขึ้นมา ก็เห็นความเกิด เมื่อมันดับไปแล้ว ท่านก็เห็นความดับ เกิดแล้วก็ดับ ดับแล้วก็เกิด.

ท่านก็เห็นมัน อันใดมันเกิดแล้วก็ดับ อันใดมันดับแล้วก็ดับไป เป็นอยู่เรื่อยไป สุขทุกข์ก็มากระทบจิตของท่านอยู่เสมอ แต่ว่าจิตของท่านเพียงแต่รับทราบ ไม่พลอยตกนรก ไม่พลอยไปสู่อบายไม่พลอยไปดีใจ ไม่พลอยไปเสียใจกับสิ่งเหล่านั้น จิตของท่านตั้งมั่น เด่นอยู่ พิจารณาอยู่อย่างนั้น.

นั่นเพราะท่านอัญญาโกณฑัญญะท่านได้ดวงตา ดวงตาอันหนึ่งที่เห็นธรรมชาติตามเป็นจริง. ความรู้เท่าตามเป็นจริงของสังขาร สังขารมันเป็นจริงอย่างไร ก็รู้เท่าตามเป็นจริงของมันอย่าง นั้น นี่เรียกว่า ผู้รู้ธรรม ผู้เห็นธรรม รู้แล้วละ เลิก ถอน.

เมื่อมันเป็นธรรมแล้วก็หยุด สงบแล้ว ทีนี้ไม่เอาธรรมมาใช้ เพราะมันเป็นธรรมแล้ว ภายนอกก็ เป็นแล้ว ภายในก็เป็นแล้ว ผู้รู้ธรรมก็เป็นธรรม สภาวะมันก็เป็นธรรม อันที่รู้มันก็เป็นธรรม เป็นอยู่อย่างนั้น. เป็นอย่างเสรี เป็นหนึ่งเสียแล้ว.

ธรรมชาติอันนี้จึงไม่เกิด ธรรมชาติอันนี้จึงไม่แก่ ธรรมชาติอันนี้จึงไม่เจ็บ ธรรมชาตินนี้จึงไม่ตาย

ธรรมชาติอันนี้จึงไม่สุขไม่ทุกข์ ธรรมชาติอันนี้

ไม่น้อยไม่ใหญ่ ไม่หนักไม่เบา ไม่สั้นไม่ยาว ไม่ดำไม่ขาว ไม่มีเรื่องเปรียบเทียบ ไม่มีเรื่องจะเอามาเปรียบ สมมุติอะไรๆ เข้าไม่ถึง เข้าไม่ ถึงที่นั่น.

ฉะนั้น.พระนิพพาน ท่านจึงว่าไม่มีสีสันวรรณะสีเขียว สีแดง สีดำ อะไรไม่มี เรื่องสีเขียวสีดำ อะไรต่างๆ เป็นเรื่องสมมุติ เป็นเรื่องบัญญัติใน โลกีย์ เมื่อพ้นจากสิ่งเหล่านี้ไปแล้ว ไม่มีเรื่อง เหล่านี้ตามไปถึง.

ดังนั้น.จึงกล่าวว่าสิ่งนั้นเป็นโลกุตระ ธรรมะอันนั้นท่านจึงว่า เป็นปัจจัตตัง อันผู้รู้ก็ได้เฉพาะเจ้าของ ประกาศไม่ได้ มีแต่ให้อุบาย ผู้ที่เข้าไปถึงแล้วก็แล้ว จะเอาสมมุติบัญญัติมาพูดไม่ได้ มันหมด มันหมดสิ้น..

โอวาทธรรม หลวงพ่อชา สุภัทโท..

วิธีสังเกตว่าเราติดสมถะหรือไม่

วิสังขารจิต กุศล ญาณปัญญา

การที่ติดสมถะจะกลัวความคิด กลัวจิตปรุงแต่ง

เพราะมันจะไปรบกวนจิต รบกวนความสงบสุขที่มี

เพราะยังไม่เกิดปัญญา หรือวิชชาที่จะบริหารความคิดได้

ต้องให้โอกาสตัวเอง ในการฝึกความรู้สึกตัวไปเรื่อยๆ

จนกว่าจิตจะเปลี่ยน เป็นวิปัสสนาได้ในวันหนึ่ง

เมื่อกุศลจิตเจริญมากพอ

การที่จิตไม่ปรุง ด้วยอำนาจของสมถะ

ไม่ถือว่าเป็นวิสังขารจิต เพราะไม่ประกอบด้วยญาณปัญญา

วิสังขารจิต จะเกิดได้ ด้วยญาณปัญญาเท่านั้น

ใครติดสมถะจะโชคร้าย เพราะกุศลไม่เจริญงอกงาม

เมื่อกุศลจิตไม่เจริญ ญาณปัญญาก็เกิดไม่ได้

Deva Nanda

หลวงพ่อมหาดิเรก พุทธยานันโท

ความงดงาม คือ การเห็นความจริง 😊

เห็นความจริง คือ การยอมรับความจริง

ความจริงของธรรมชาติ ที่มันต้องเป็นอย่างนี้

มันเป็นของมันอย่างนี้ อยู่เสมอๆ ซ้ำๆ

ของเดิม เกิดซ้ำๆ แต่เปลี่ยนรูปไป แต่มันอันเดิม

ไปหวังไม่ได้ ไปบังคับไม่ได้ ไปคาดเอาไม่ได้

โลก ยังมีครบทุกสิ่ง แต่ไม่ยึด ไม่อยาก ก็ไม่ทุกข์

เห็นตามจริง ยอมรับทุกสิ่งตามความเป็นจริง

ในแบบที่มันเป็น ว่ามันเป็นของธรรมดา

เมื่อเห็นความธรรมดา มันก็จะทุกข์ไม่ได้

จิตถอดถอนออกจากความยึดมั่นถือมั่น

ที่ตัวกูของกู ชูคอไปกอดเอาอะไรทั้งหลายทั้งปวงมาถือไว้ แบกไว้ มันก็เห็นความจริง ที่เหนือไปจากการปรุงแต่ง ในตัวกูของกู

ยอมรับความจริง ความจริงที่เป็นไปของโลกได้ ในทุกสิ่ง ..จิตถอดถอน ออกจากความหลงยึด ..จิตเห็นแจ้งในความจริง ที่พ้นไปจากรูป เห็นความจริงเหนือรูป เหนือนาม มันก็อิสระเอง

#จิตอิสระ ขันธ์ยังต้องใช้ เพราะมันยังไม่ตายถาวร ก็ตายก่อนตาย คือทำโดยไม่แบก ชีวิตจึงไม่หนัก 😊😊

Cr.วัชระ อุตพุธ 🙏ค่ะ

ความจริง ถูกความคิดปรุงแต่ง ปิดบังไว้

ความจริง จะเห็นได้ ก็ต่อเมื่อ

รู้ทันความคิดปรุงแต่ง เป็นอิสระ

จากความคิดปรุงแต่ง แล้วรู้สึกถึงสิ่งที่รู้สึก

อยู่ในปัจจุบัน ปัจจุบันนั้นเคลื่อนตลอด

ไม่จมแช่อยู่นานๆ ความรู้สึกต่างๆ

ก็เปลี่ยนแปลงตลอด นี่เป็นความจริง

ที่ต้องเรียนรู้ เรียนรู้ด้วยจิต ที่ตั้งมั่น และเป็นกลาง

.....................................

บางครั้งเราอาจจะท้อแท้สิ้นหวัง

บางครั้งเราอาจจะลังเลสงสัยว่าจะไปทางไหนดี

บางครั้งเราอาจจะสับสนในหนทางที่มากมาย

บางครั้งเราอาจจะไม่แน่ใจในตัวเอง หรือครูบาอาจารย์

บางครั้งเราอาจจะมั่นใจในทางและความคิดเห็นของเรา

บางครั้งเราอาจจะ .....ฯลฯ

ให้เข้าใจไว้นะว่าสิ่งเหล่านั้น

เป็นเพียงแค่อาการของจิตเท่านั้น

ให้พากันรู้ทัน ไม่ไหลไปกับมัน ให้รู้อยู่ที่รู้ก็พอ

รู้สึกอยู่ที่กาย รู้สึกอยู่ที่จิต ในปัจจุบัน

ถ้าเรารู้อย่างถูกต้องแล้ว แม้ในการรู้นั้น

เราก็ไม่ไปยึดเหนี่ยวไว้ เมื่อนั้นเราจึงไม่ต้อง

แบกความทุกข์ที่เกิดจากอาการของจิต

เพราะทุกสิ่งนั้นตกอยู่ภายใต้กฎเดียวกัน

คือความไม่แน่นอน คงทนอยู่ไม่ได้

ไม่มีใครเป็นเจ้าของจริงๆ

พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต

คำว่ากามคุณอารมณ์หมายถึงรูปสวย เสียงไพเราะ กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสที่ดี

กามคุณอารมณ์เป็นตัวอารมณ์ แต่ตัวที่เข้าไปยินดีติดใจ

เป็นตัวกามฉันทนิวรณ์

ตัวอารมณ์ก็คือ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ที่น่าใคร่น่าปรารถนานั้นอย่างหนึ่ง ตัวที่เข้าไปยินดีติดใจนั้นก็อย่างหนึ่ง

รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสนั้น เป็นเพียงอารมณ์

ไม่ใช่ว่าไปโทษรูปสวย เสียงไพเราะ

.

อย่างบางคนไปบอกว่านั่นคือตัวกิเลสบ้าง ไปเห็นรูปสวย ๆ บ้าง บอกว่านั่นคือตัวกิเลส ที่จริงแล้วไม่ถูก

กิเลสมันอยู่ที่ใจ ไม่ได้อยู่ที่อารมณ์

พระอรหันต์ท่านก็เห็นเหมือนกัน

.

พระอรหันต์ท่านก็เห็นรูปสวย ได้ยินเสียงไพเราะ กลิ่นหอม

รสอร่อย สัมผัสที่ดีเหมือนกัน แต่ท่านไม่มีความรู้สึกยินดี พอใจติดใจ

.

ฉะนั้น รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสนั้น เป็นเพียงอารมณ์

ท่านใช้คำว่ากามคุณอารมณ์ มีคำว่าคุณอยู่ด้วย

จึงไม่ใช้กามโทษ ใช้คำว่ากามคุณ

ที่จริงมันมีคุณ เพราะว่ามันเป็นผลของบุญ ใคร ๆ ก็ปรารถนา ไม่มีใครเลยที่จะไม่ปรารถนา รูปสวย เสียงไพเราะ กลิ่นหอม รสอร่อย ทุกคนปรารถนาทั้งนั้น

.

คนที่จะได้รับก็ต้องมีบุญ ทำบุญไว้จึงมาได้เห็นภาพดี ๆ

มาได้ยินเสียงไพเราะ ได้กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสดี ๆ

ต้องมีบุญกุศลไว้ เมื่อไปรับสัมผัสอารมณ์ที่ดีนั้นแล้ว

ก็เกิดความยินดีติดใจ ความยินดีติดใจอันนี้ต่างหาก

เป็นตัวกามฉันทนิวรณ์

องค์ธรรมก็คือ โลภเจตสิก ความโลภ ความต้องการ

ติดใจในอารมณ์ เป็นโลภะแล้ว

.

ฉะนั้นก็ขอให้ทำความเข้าใจว่า ขณะที่เห็นภาพสวย ๆ

ได้ยินเสียงไพเราะแล้ว เกิดความยินดีติดใจ ขณะนั้น โลภะเกิดขึ้นแล้ว อกุศลธรรมเกิดขึ้นแล้ว

.

ถ้าไม่เรียนก็จะคิดว่าไม่ได้มีอะไร ไม่ได้เป็นอกุศล

พอเราได้ศึกษารู้ว่า อ๋อ นี่เป็นอกุศล และได้เป็นผู้เจริญสติ

ก็จะเห็นสภาวะของความยินดีติดใจนั้น จะมีความดิ้นรนอยู่ ไม่มีความสงบ ไม่มีความเป็นปกติ

.

นักปฏิบัติ เมื่อปฏิบัติไป เกิดกามฉันทะขึ้นมา บางทีการปฏิบัตินั้น ก็ไม่สามารถดำเนินไปได้ ก็สืบเนื่องมาจากความตรึกนึกคิดนั่นเอง ถ้าไม่มีการปรุงแต่นึกคิดไปเป็นมโนภาพ

เป็นเหตุการณ์ต่าง ๆ แล้ว ความยินดีติดใจในกามคุณอารมณ์นั้น ก็ไม่เกิดขึ้น

ฉะนั้นกามฉันทะไม่ได้หมายถึง ในเรื่องของกาม ในเรื่องของเพศอย่างเดียว ความพอใจติดใจในรูปสวย เสียงไพเราะ กลิ่นหอม นั่นก็เป็นกามฉันทะ

.

ต้องมีสติรู้เท่าทันเมื่อเกิดขึ้น อย่าปล่อยให้จิตคิดปรุงแต่งไปในเรื่องต่างๆ มิฉะนั้นกามฉันทะมันก็เกิดขึ้น

ต้องคอยระลึกรู้เท่าทัน ความคิดความตรึกนึกคิด

เมื่อเกิดกามฉันทะขึ้นมาแล้ว ก็กำหนดรู้สภาวะของกามฉันทะนั้น มันก็จะสงบตัวลง

หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี

จิตจริงๆมันก็ไม่มี มันมีก็เพราะไปสมมุติมันขึ้นมา พอใช้สมมุติไปนานเลยเข้าใจว่ามันเป็นจริงมีจริง อารมณ์เนี่ยก็อาหารของจิต จิตที่มันฟูมันแฟบก็เจ้าอารมณ์นี่แหละต้นเหตุ คำว่าจิตเดิมก็คือวิญญาณที่รับรู้ความรู้สึก ฉะนั้นใครที่เข้าใจว่าจิตมี แปลว่ายังค้างอยู่กับสมมุติบัญญัติ มีคำกล่าวไว้ว่า สัพเพธรรมมาอนัตตา สิ่งทั้งหลายทั้งปวงล้วนว่างเปล่าไม่มีตัวและตน ผู้ใดเข้าถึงแก่นแท้ชนิดนี้เสียแล้ว ท่านจะไม่เสียเวลาไปสร้างกระทู้ ให้วนอยู่ในกระทะอีกแล้ว นี่แหละที่มา หลงอารมณ์หลงจิต เพราะเข้าใจผิดว่าเป็นจริงและมีจริง นั่นเอง..!

"ที่พึ่งอันสูงสุด"

(หลวงปู่ชา สุภัทโท)

อ่านธรรมะนี้ต่อได้ที่ http://anuchah.com/the-refuge-like-no-others/

...ธรรมะก็ดีเป็นของที่สูงสุด แต่ตัวเรานี้เป็นคนที่ไกลจากธรรมะ เมื่อเราอยากจะเห็นธรรมะ เราก็ควรดึงธรรมะเข้ามาสู่ใจเรา ให้ใจเราน้อมเข้าไปหาธรรมะ เพราะธรรมะเป็นสัจธรรมจิตใจของเราเป็นต้นมันยังไม่ได้ฝึกฝนให้มันเป็นธรรมะ เป็นต้นว่า เราชอบอันนี้ อันที่เราชอบนี้มันจะดีแล้วหรือ? มันก็ยังไม่ใช่ดีก็เฉพาะจิตใจที่เราว่ามันดีที่เราชอบมัน บางทีเราชอบของไม่ดีก็เข้าใจว่าของดี ชอบของผิดๆ แต่ก็นึกว่ามันดี แต่ว่าความเห็นว่าดีน่ะ แต่จิตเราไม่รู้จัก เพราะจิตของเรายังไม่ได้ฝึกฝน จิตที่ฝึกฝนดีแล้วมันจึงเข้าสู่ธรรมะ น้อมจิตเราเข้าไปสู่ธรรมะเสียก่อน เพื่อให้จิตเรากลมเกลียวกับธรรมะ ให้จิตเป็นธรรมะให้ธรรมะเป็นจิต จะนั่ง จะยืน จะเดิน จะนอนอยู่ที่ไหนมันก็เป็นธรรม เมื่อจิตเป็นธรรม ความคิดเราก็เป็นธรรม สภาวะที่เราคิดนั่นมันก็เป็นธรรม เป็นความจริงเป็นสัจธรรมอย่างนั้น

...เพราะฉะนั้นจิตเจ้าของบางทีมันก็เป็นธรรมะ เราก็ไปเข้าใจสิ่งที่ผิดนั้นว่ามันถูกแล้วก็ไปชอบเข้า ดังนั้นท่านจึงให้ฟังธรรม ฟังธรรมเพื่อให้รู้จักธรรมะ ให้รู้ให้เห็นธรรมะอยู่ที่ใจความโง่หรือความฉลาดมันก็อยู่ที่จิตใจของเรา ความมืด ความหลง ก็อยู่ที่จิตใจของเรา ความรู้ความสว่างมันก็อยู่ที่จิตใจของเรา เหมือนกันกับที่ว่าจานใบหนึ่งที่สกปรก หรือพื้นฐานที่บ้านหรือศาลาเรานี้มันสกปรก มันถูกน้ำมันหรือความสกปรกอันใดอันหนึ่ง ก็สกปรกอยู่ที่มันสกปรกนั่นแหละ เมื่อเราอยากจะให้สะอาด เราก็เอาน้ำมาล้างมันเสีย ของสกปรกมันก็หายไป พื้นศาลาพื้นบ้านก็สะอาดขึ้นมา

...เราก็จะเห็นได้ว่า สิ่งที่มันสกปรกนั้นก็คือจิตของเรา ถ้าหากว่าเราทำความถูกต้องดีแล้ว ของที่สะอาดมันก็ยังมีอยู่ เหมือนพื้นศาลามันสกปรก หรืออะไรต่างๆ ที่มันได้สกปรกนั้นเมื่อมาเช็ดมาล้างสิ่งที่มันสกปรกออก ความสะอาดมันก็พ้นขึ้นมาอยู่ที่นั้น ที่ของสกปรกมันปกปิดอยู่นั่นเอง ความชั่วและความดีของเราทั้งหลายก็เหมือนกันฉันนั้น ความชั่วอยู่ตรงไหนความดีก็อยู่ตรงนั้น ความผิดอยู่ตรงไหนความถูกก็อยู่ตรงนั้นความสกปรกอยู่ที่ไหนความสะอาดก็อยู่ที่นั้น จิตใจเรานี้ก็เหมือนกันฉันนั้น

...ธรรมชาติจิตของเราจริงๆนั้นน่ะ มันเป็นจิตที่สม่ำเสมอเป็นจิตที่ไม่เศร้าหมอง เป็นจิตที่ผ่องใสขาวสะอาดอยู่อย่างนั้นที่เศร้าหมองนั้นเพราะมันไปพบกับอารมณ์ พบกับธรรมารมณ์ที่ไม่ชอบของเรานั่นแหละก็ทำใจของเราให้ขุ่นมัว ทำใจของเราให้เศร้าหมอง ทำใจของเราให้ไม่สะอาด ทำใจของเราให้สกปรก นี่เพราะอะไร? ไม่ใช่จิตของเรามันสกปรก เพราะจิตของเรายังไม่แน่นอน ไม่เชื่อมั่นในธรรมทั้งหลายนั่นเอง เมื่อประสบกับอารมณ์ที่ไม่ชอบใจ ใจเราก็เศร้าหมอง ได้อารมณ์ที่ชอบใจ ใจเราก็ผ่องใส มันก็เป็นอย่างนั้น

💖 ในเรื่องของการทำบุญ ต้องมีปัญญาประกอบ รู้จักเลือกเนื้อนาบุญ อย่างท่านอังกุระเทพบุตร

💷 สร้างโรงทาน ๘๐ โรง เลี้ยงคนทั้งกลางวันกลางคืนเป็นเวลาสองหมื่นปี ไปเกิดเป็นเทวดามีบุญน้อยที่สุดในดาวดึงส์ เทวดาองค์ไหนมาก็ต้องหลีกให้เขา เพราะว่าท่านเกิดในช่วงว่างจากพระพุทธศาสนา ช่วงนั้นคนไม่ได้อยู่ในศีลในธรรม

🙏 พระพุทธเจ้าเสด็จขึ้นไปโปรดพุทธมารดา อินทกะเทพบุตรและอังกุระเทพบุตร มากราบพระพุทธเจ้าพร้อมกัน ท่านนั่งอยู่ซ้ายและขวา เมื่อเทวดาที่มีศักดานุภาพใหญ่กว่ามาถึง อังกุระเทพบุตรต้องหลีกให้เขา ท่านก็ถอยไปเรื่อย..ถอยไปเรื่อย แต่อินทกะเทพบุตรนั่งอยู่ที่เดิม

💎 ท้ายสุดพอประชุมเทวดาครบถ้วน อังกุระเทพบุตรอยู่สุดขอบจักรวาลพอดี แต่อินทกะเทพบุตรยังนั่งอยู่ที่เดิม แม้แต่พระอินทร์มา อินทกะเทพบุตรยังไม่ต้องหลีกเลย พระพุทธเจ้าก็เลยถามบุรพกรรม ทั้ง ๆ ที่พระองค์รู้แต่ทรงถามให้เจ้าตัวเล่าเอง

👑 อังกุระเทพบุตรจึงได้เล่าให้ฟังว่าในอดีตชาติ ท่านเกิดมาในช่วงที่มนุษย์มีอายุขัย ๘๐,๐๐๐ ปี ช่วงวาระสุดท้ายบั้นปลายชีวิตตั้งโรงทาน ๘๐ โรง เนื่องจากเป็นมหาเศรษฐี ท่านเลี้ยงคนทั้งกลางวันกลางคืนเป็นเวลา ๒๐,๐๐๐ ปี แต่ก็มีบุญอยู่แค่นี้ เพราะอยู่ในช่วงโลกว่างจากศาสนา คนไม่ได้อยู่ในศีลในธรรม

🏺 พอพระพุทธเจ้าถามอินทกะเทพบุตร อินทกะเทพบุตรก็เล่าว่าในชีวิตทำบุญครั้งเดียว ท่านเป็นชาวป่ามีอาชีพตัดฟืนขาย อยู่กับแม่และน้องสาว หลังคาบ้านก็รั่ว ผ้าก็ขาด วันหนึ่งมีพระธุดงค์ผ่านไป ๖ องค์ อินทกะเทพบุตรเห็นเข้าก็ดีใจ ได้ข่าวว่ามีพุทธศาสนาเกิดขึ้นมานานแล้ว มีพระสงฆ์มานานแล้ว

💖 อยากทำบุญแต่ติดด้วยเรื่องทำมาหากิน เพราะว่าท่านตัดฟืนขาย กว่าจะได้ฟืนก็หมดไปครึ่งค่อนวัน กว่าจะไปถึงตลาด กว่าจะขายฟืนหมด ไหนจะต้องซื้ออาหารกลับมาเลี้ยงแม่และน้องก็หมดวันพอดี ไม่มีโอกาสไปกราบพระพุทธเจ้าเพื่อฟังธรรม ไม่มีโอกาสไปกราบพระสงฆ์เพื่อฟังธรรม

🏺 พอเห็นพระเข้าก็เลยดีใจ นิมนต์พระขอถวายอาหาร อินทกะเทพบุตรก็เอาอาหารแค่ในส่วนที่มี ส่วนใหญ่ก็เป็นข้าว กับข้าวก็เป็นพวกผัก ถวายอาหารแด่พระสงฆ์ ๖ รูป ถือเป็นสังฆทานเพราะว่าครบองค์สงฆ์คือเกิน ๔ รูปขึ้นไป

👑 อินทกะเทพบุตรถวายอาหารครั้งเดียวในชีวิต เกิดเป็นเทวดามีศักดานุภาพเกินเจ้านาย (พระอินทร์) เสียอีก เพราะพระทั้ง ๖ องค์นั้นเป็นพระอรหันต์ทั้งหมดเลย

💎 ดังนั้น..ในเรื่องของการทำบุญ ถ้ารู้จักเลือกเนื้อนาบุญ อานิสงส์บุญก็จะได้มากกว่าปกติ ถ้าถามว่าทำบุญแล้วยังอยากได้บุญอยู่ ก็ถ้าไม่อยากได้แล้วทำไปทำซากอะไร? เพียงแต่ว่าอย่าหลงในบุญ เรารู้ว่าบุญนั้นดีเราก็ทำ เรารู้ว่าบาปนั้นชั่วเราก็ละ ทำไปเรื่อย ๆ โดยไม่ยึดเกาะทั้งดีทั้งชั่ว ท้ายสุดจะพ้นบุญพ้นบาปไปเอง อาจจะยากหน่อยแต่ว่าทำได้แน่

........................................

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.

ผู้ก่อตั้งสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี

......................................

#รู้ว่าดีก็ทำ #รู้ว่าชั่วก็ละ #ไม่เกาะทั้งดีทั้งชั่ว

𝙲𝚛. สำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี

< สมาทานสัมมาทิฏฐิ >

สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงตรัสไว้ว่า

สัมมาทิฏฺฐิสมาทานา สัพพะทุกขา อปัจจะคา

"บุคคลจะพ้นจากปวงทุกข์ได้ ด้วยการสมาทานสัมมาทิฏฐิ"

คำว่า ทุกข์ ในที่นี้หมายถึง ความทนได้ยาก ซึ่งเกิดขึ้นแก่เราทั้งหลาย แต่ทุกข์นั้นเมื่อสรุปลงสั้นๆ พอจำง่ายก็มีอยู่ ๒ ประการ คือ

๑) ความทุกข์ทางกาย

๒) ความทุกข์ทางใจ

คือเป็นของที่เราต้องอดต้องทนอยู่ตลอดเวลา

สรุปลงว่า ถ้าไฟ คือราคะ ไฟ คือโทสะ ไฟ คือโมหะ มันเผาจิตใจของเราในขณะใด ในขณะนั้นมีความร้อนเหลือทน ทำให้เราคิด เราทำ เราพูด ในทางที่ไม่เหมาะสม ไม่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม นี้ไฟที่เกิดขึ้นทางใจ ได้แก่ ไฟคือกิเลส มันเกิดขึ้นทางใจ

ไฟ คือความทุกข์ ไฟ คือกิเลส ที่มันเผาจิตใจของเราอยู่ตลอดเวลา ทีนี้เราจะทำอย่างไรจึงจะพ้นจากทุกข์ทั้งหลายทั้งปวงได้ องค์สมเด็จพระสุคตเจ้าได้ทรงตรัสไว้ว่า สมฺมาทิฏฺิสมาทานา สพฺพทุกฺขา อปจฺจคา เราต้องสมาทานสัมมาทิฏฐิ

สัมมาทิฏฐิ แปลว่า ความเห็นชอบ ความเห็นถูก

คำว่า ทิฏฐิ นี่แปลว่า ความเห็น แต่ถ้าแปลตามความหมายก็จะแปลได้ ๒ อย่างคือ

๑) มิจฉาทิฏฐิ คือความเห็นผิด

๒) สัมมาทิฏฐิ คือความเห็นถูกเห็นชอบ

》สรุปสั้นๆ ว่า คนเราจะพ้นจากความทุกข์ทั้งทางโลกก็ดี ทั้งทางธรรมก็ดี หรือว่าจะพ้นจากทุกข์ทั้งทางกายก็ดี ทางใจก็ดี ก็ต้องอาศัยสัมมาทิฏฐิ คือมีความเห็นถูก เห็นดี เห็นชอบเสียก่อนแล้ว เราจึงจะได้มาประพฤติปฏิบัติธรรม

เพราะฉะนั้น สัมมาทิฏฐินี่จึงเป็นสิ่งที่สำคัญ จึงเป็นสิ่งที่พาให้พ้นทุกข์ได้ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งเป็นสมเด็จพ่อของพวกเราทั้งหลาย พระองค์ทรงตรัสว่า

สมฺมาทิฏฺฐิสมาทานา สพฺพทุกฺขา อปจฺจคา

การสมาทานสัมมาทิฏฐิ เป็นเหตุให้พ้นจากความทุกข์ทั้งหลายทั้งปวง

ก็ขอให้ทุกท่านพยายามปรับใจให้ดี พยายามให้เป็นสัมมาทิฏฐิอยู่ตลอดเวลา

การดักจิตดักใจของตนเอง ย่อมเป็นภาวนาอยู่ในตัว

ทวนกระแสเป็นจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน เพราะจะได้รู้ว่า

เดี๋ยวนี้มีกามวิตก พยาบาทวิตก วิหิงสาวิตกหรือไม่ล่ะ

ถ้ามีหรือไม่มีจะได้รู้ เมื่อรู้ว่ามีจะละด้วยวิธีใดก็จะได้รู้ด้วยวิธีนั้น

บรรเทาหรือไม่ก็จะรู้ได้ ขาดไปแล้วไม่กำเริบด้วยวิธีใด

ก็จะได้รู้ด้วยวิธีนั้น กำเริบขึ้นด้วยวิธีใดก็จะได้รู้ด้วยวิธีนั้น

การพิจารณาจิตในจิตนี้ จะปฏิเสธไม่ได้ถ้าปฏิเสธแล้ว

การพิจารณาจิตก็ไม่บริบูรณ์จะเป็นจิตบริสุทธิ์ไปได้ยาก

เพราะขาดจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐานย่อมไม่สมบูรณ์

พระอรหันต์จำพวกเดียวจะไม่ลำบากกับจิต

เพราะจิตสะอาดดีพอแล้ว จิตมิได้ประกอบกับเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้นเพราะเหนือเหตุผลไปแล้วปราศจากโทษ มิได้รักษาจิตคุมจิตอยู่

เหมือนคนคุมนักโทษ เมื่อกิเลสคือความหลงไม่เข้าไปยึดถือเอาจิตเป็นตน ตนเป็นจิตแล้ว อุปาทาน อวิชชา ตัณหา สมุทัย ทุกข์ก็ตั้งอยู่ไม่ได้ สมมุติก็ทรงสมมุติตามเคย ไม่มีใครไปจี้ปล้น ไถ่ถอนเอาเป็นเจ้าของ แม้ธรรมฝ่ายวิมุตติ ก็ทรงวิมุตติตามเคย

ไม่มีใครไปจี้ไปปล้นไปลักไถ่ลักถอนให้เป็นกรรมเป็นวิบาก

เป็นวัฏฏจักร-ฏจกอะไร ก็จบกันไปไม่มีปัญหาของอนิจจาอีก

หลวงปู่หล้า เขมปัตโต

ถ้าไม่มี...ทุกข์

ก็ไม่ต้องปฏิบัติออกจากทุกข์

มัน มีทุกข์

จึงปฏิบัติออกจากทุกข์

เรา หนีทุกข์

หรือ ให้ทุกข์หนีจากเรา

เรา รู้เท่าทุกข์

ทุกข์ ก็หนีเอง ถ้าเรา ไม่รู้เท่าทุกข์

ทุกข์...ก็ไม่หนี."

(หลวงพ่อบุญฤทธิ์ ปัณฑิโต)

“...จิตที่บริสุทธิ์แล้วจะมาเสวยเวทนาที่ไหน จิตที่บริสุทธิ์แล้วมีเวทนาที่ไหน เวทนานี้เป็นสมมุติต่างหาก จิตนั้นเป็นวิมุตติแล้วเข้ากันได้ยังไง เป็นอฐานะนี่ โดยหลักธรรมชาติ รู้ๆ เห็นๆ อยู่นั้นน่ะจะว่ายังไงถ้าเราจะเทียบก็เหมือนกับเราจ่อไฟเข้ากอไผ่ เผากอไผ่ทั้งกอ ลองดูซิ ราดน้ำมันเข้าไปเสียงกอไผ่ระเบิดนี้เหมือนฟ้าถล่ม ไฟก็ส่งเปลวจรดเมฆโน่น ปึงปังๆ ส่งเปลวจรดเมฆ เหมือนกับว่าไฟนั้นมีวิญญาณมีจิตมีใจ ฟืนคือกอไผ่นั้นก็เหมือนมีจิตมีใจมีวิญญาณ เหมือนกับต่อสู้กันความจริง แล้วไฟรู้ความหมายของมันไหมว่ามันร้อนมันหนาวมันเย็น มันเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่รู้ ไฟก็ไม่รู้ความหมายของตัวเองและไม่รู้ความหมายของไฟ แต่ก็เผาไหม้กันอย่างระเบิดเปิดเปิงให้เห็นชัดๆ อยู่ด้วยตาของเรา ได้ยินด้วยหูของเรานั่นแหละ ดูซิผู้ที่รู้จริงๆ ก็คือคนที่ยืนดูอยู่นี้ ไฟกับฟืนมันเผาไหม้กันฉันใด ขันธ์นี้ก็ฉันนั้นเหมือนกัน รูปขันธ์กับทุกขเวทนาขันธ์บีบบังคับกันก็เหมือนกันทำนองนั้น ทำให้หงิกให้งอ บางทีอาจให้เป็นเสียงร้องเสียงครางไป อือๆ อีๆ ไปก็ได้ เหมือนกับไฟระเบิดกอไผ่ปึงปังๆ นั่นแหละ

แต่จิตที่บริสุทธิ์จะมาเป็นอะไรกับอันนี้ล่ะ ทั้งๆ ที่อยู่ในนั้นแหละ ขันธ์ก็เป็นขันธ์ จะมีอะไรกันอันนี้มันเป็นไปได้ ทำให้งอให้หงิกให้กระตุกกระติกให้ บางทีทิ้งเนื้อทิ้งตัวไปได้ เพราะเส้นมันกระตุกมันเป็นขันธ์ เหมือนกับว่าไฟกับฟืนไหม้กันนั่นแหละ ระเบิดปึงปังๆ มันอยู่เป็นสุขได้เมื่อไร

อันนี้ก็เหมือนกัน เวลามันรัดตัวกันเข้าเต็มที่แล้วก็อาจมีกระดุกกระดิกหรือเป็นในแง่ต่างๆ เช่น นิสัยที่เคยมีครวญครางอาจเป็นได้ พระอรหันต์น่ะ แต่จิตของท่านไม่เป็น เป็น ด้วยอาการของขันธ์ที่มันกระทบกระเทือนกันนี้เวลาสุดท้ายของมันที่จะแตกกระจายออกจากกันมันเป็นได้ เรายอมรับอันนี้ แต่เรื่องจิตของพระอรหันต์ที่เข้ามาสุงสิงกับอันนี้ ให้มามั่วมาสุมมาหลงใหลอันนี้ นั่นเป็นอฐานะ เป็นไปไม่ได้

ดังนั้นที่หลวงปู่มั่นท่านพิจารณารู้เห็น ที่ว่าพระอรหันต์นิพพานในท่าต่างๆ กันนั้น เราจึงเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะจิตของท่านไม่ได้อยู่ในอำนาจของขันธ์เหมือนสามัญชนทั่วๆ ไปนี่ท่านจึงนิพพานในท่าต่างๆ ได้ตามอัธยาศัยของผู้มีจิตใจที่อยู่เหนือโลกแล้ว…”

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน

จากหนังสือญาณสัมปันนธัมมานุสรณ์หน้า ๘๕๓-๘๕๔