การดูลมหายใจเข้า- ออก เป็นอารมณ์

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 30 กันยายน 2560

ตอนที่ 189 **อานาปานสติ แบบที่ ๑**

+ +

ในเช้าของวันที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2560 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า ได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าฟังธรรม เมื่อข้าพระพุทธเจ้าได้กราบนอบน้อมพระพุทธองค์ท่านแล้วนั้น จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเข้าเฝ้าทูลถาม ถึงกรรมฐานกองที่ 29 ในแบบที่ 1

กรรมฐานกองนี้ ได้บัญญัติเอาไว้ว่า.. ให้เราดูลมหายใจเข้า- ออกของเรา เป็นอารมณ์.. เพื่อเข้าสู่สมาธิ น่ะเจ้าค่ะ

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟังด้วย พระพุทธเจ้าค่ะ ”

พระพุทธองค์ ก็ดีแล้วหละ พระยาธรรม ถ้าอย่างนั้น ก็ตั้งใจฟัง ทำตาม

แล้วลูกนั้นจะเข้าถึงสิ่งที่ฟัง ด้วยจิต กาย และใจของลูกได้

พระยาธรรมเอย.. การที่จะรู้ และเข้าใจ สามารถนำไปถ่ายทอดให้ผู้อื่นฟัง โดยเข้าใจอย่างแท้จริงได้นั้น

เราต้องเป็นผู้ปฏิบัติได้ด้วย เราจึงสามารถที่จะแนะนำได้ถูกต้อง

และถึงแม้ว่าจะถูกต้อง ในแต่ละคนที่ทำกรรมฐานไป.. ถึงแม้ว่าจะเป็นกองเดียวกัน ก็ยังมีความแตกต่างกัน เป็นธรรมดา

ตามเหตุปัจจัย ตามกำลังอารมณ์ฌานของแต่ละคน

ตามเหตุ ตามสิ่งที่ตนนั้น ได้สร้างได้ทำเอาไว้

ลูกเอ๋ย.. การที่เราจะดูลมหายใจเข้า- ออก หากว่าเรานั้น.. กดข่มตนเองมากเกินไป

มันก็จะเป็นการเกร็ง

เกร็งจนเรานั้น ไม่สามรถเข้าฌานได้ลูก..

หากว่าเราย่อหย่อนเกินไป.. กำลังใจเราก็จะไม่เข้มแข็งพอ ที่จะล็อคสมาธิของเรา เอาไว้ที่ลมหายใจเข้า ลมหายใจออกของเรา ลูก

ฉะนั้น ก่อนที่เราจะทำสมาธิ ควรทำเช่นนี้กันก่อน.. ลูกเอ๋ย

ปรับจิตปรับใจของตน ให้ว่างก่อน นั่งในท่านั่งที่สบาย

บอกตัวของเราไว้ว่า..

เราจะทิ้งทุกสิ่ง ลืมทุกอย่าง - ไปพร้อมกันกับการหลับตาของเรา

เมื่อเราหลับตาลงแล้ว.. เราไม่เห็นสิ่งใดๆทั้งหมดแล้ว

แปลว่า.. สิ่งทั้งหลายเหล่านั้น - มันไม่มี

ทีนี้ ก็เหลือแต่ความรู้สึก ตามองไม่เห็น..

พื้น -ไม่มี

บุคคลด้านข้าง ด้านล่าง ด้านบน -ไม่มี

สิ่งของ ข้าวของ สิ่งต่างๆ -ไม่มี.. ว่างเปล่า

กายของเรานี้ - ก็ไม่มี เพราะว่ามองไม่เห็นมันแล้ว มันไม่มีแล้ว

หลับตาไป ปล่อยกาย ปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างภายนอก.. ให้ว่าง โล่ง เบา สบาย

ทีนี้ เหลือแต่ความรู้สึกแล้ว..สินะ

เราก็เอาความรู้สึกของเรา สลายด้วยความคิด เช่นนี้ว่า..

ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เป็นความรู้สึกอื่นๆ ไม่ควรมี

เพราะสิ่งของข้าวของไม่มี - จะไปคิดอะไรเล่า

บุคคลผู้อื่น ไม่มี - จะคิดทำไมเรื่องของเขาเล่า

ตัวของเรา ก็ไม่มี - จะคิดทำไมเล่า เรื่องของเรา

กายนี้ ไม่มี - ความคิดที่เกี่ยวกับกาย จึงไม่ควรมี

สรรพสิ่งทั้งหลาย ไม่มี

ความรู้สึกที่จะไปสุขไปทุกข์ ไปวุ่นวาย ห่วงหาอาลัยอาวรณ์ สิ่งนั้นบ้าง สิ่งนี้บ้าง

ความรู้สึกเหล่านี้ - ก็ไม่ควรมี

เอาความรู้สึกของเรา.. ค่อยๆรวมพลังวางไว้ ที่แสงขาวๆ เหลือแต่อากาศที่ว่าง ที่มีแสงสีขาว

แล้วเรา ก็จับเอาความรู้สึกที่ว่างนั้น พร้อมกับลมเย็นๆ

เรานั้น.. เหลือเพียงแค่ความรู้สึกของลมที่เย็น

หายใจเข้า หรือหายใจออก.. ก็เห็นแต่เพียงแค่ ลมหายใจ

- ไม่เห็นสิ่งอื่นใดเลย..

หายใจ- เห็นแต่ลมเข้า หายใจ- เห็นแต่ลมออก

ลมที่เข้านี้ ก็เย็น ขาวใส.. เป็นเส้นสีขาว ลงไปข้างล่าง

เส้นสีขาว ก็ขึ้นมาข้างบน

เห็นแต่ลม วิ่งเข้า -วิ่งออก วิ่งลง -วิ่งขึ้น

เห็นแต่แสงสว่าง เห็นแต่พลังของลม ที่สว่างไสวนั้น..

คล้ายกับหลอดยาว 2 อัน ที่เป็นเส้นใสๆ หย่อนลงไป แล้วก็ออกมา

ลมเข้า - ลมออก

เราอาจจะมีความรู้สึกถึงร่างกาย ที่มันมีอยู่ แต่ว่าเราไม่สนใจมัน ไงลูก

เราไม่เอามันมาเป็นอารมณ์ ไงลูก

เราไม่ยึด ไม่ถือ ไม่แบกมัน

มันมี ก็สมมุติมีไว้อย่างนั้น.. เราไม่ได้ให้ความสำคัญกับมัน น่ะลูก

เหมือนกันกับการที่มีใครอยู่ข้างๆเรา

แต่เราไม่ได้ให้ความสำคัญกับคนๆนั้น.. ว่าเขามีตัวมีตน

มีสิ่งของ ข้าวของอยู่ข้างเรา

... เราก็ไม่ได้ไปให้ความสำคัญกับเขา ให้มีตัวมีตนในเรา.. อย่างนั้นน่ะลูก

เราก็รู้อยู่ว่ามี - แต่เราไม่ได้สนใจเลย..

จิตของเรา ตั้งมั่นอยู่กับแสงสีขาว

พลังที่เย็น.. น้อมหายใจเข้า

เส้นพลังงานสีขาว - ลงไปสู่ศูนย์กลางกายของเรา

เส้นพลังงานสีขาว - ออกจากกายของเรา

และกายนี้ ก็โล่งๆ ว่างๆ.. ไม่ได้ใส่ใจมัน

ดูแต่ลมไปเรื่อยๆ เรื่อยๆนะ..

เส้นพลังงานสีขาว สว่างไสว.. เย็น

สูดลมหายใจเข้า - ลมหายใจออก

ลมหายใจเข้า - ลมหายใจออก

จิตตั้งมั่นอยู่กับดวงแก้วใส คลื่นพลังงานที่ขาว.. สว่างไสว

หายใจเข้า - พร้อมกับลมเย็น สบาย.. สว่างไสว

หายใจออก - พร้อมกับลมเย็น.. สบาย

หายใจเข้า หายใจออก

หายใจเข้า หายใจออก

หายใจเข้า หายใจออก

หายใจเข้า หายใจออก

หายใจเข้า หายใจออก

หายใจเข้า หายใจออก

.. ทำอยู่อย่างนี้ จำไว้แค่นี้..

ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนตัวของเรานั้น.. เบาสบาย

คลื่นลมทั้งหลาย ที่ละเอียดอ่อน.. วิ่งผ่านกาย

ทะลุไปทางซ้าย / ทะลุไปทางขวา

ทะลุไปด้านหน้า / ด้านหลัง

ตัวเราก็ยังเบาสบาย ลอยอยู่กับลม กับอากาศ

เราก็ยังคงจับความรู้สึก อยู่กับลมนั้นไปเรื่อยๆ..

ตั้งมั่นอยู่กับลม นิ่งอยู่กับมัน

หายใจ.. ค่อยๆผ่อน ค่อยเบาลงๆ

คล้ายกับตอนที่เรานั้นจะหลับ

ค่อยๆหายใจ เบาลงๆ

จนตัวเรานั้น - ดับไปกับลม

สลายตัวตน ไม่มีสักสิ่งสักอย่าง..

ดับเข้าสู่ฌานไป แล้วก็ทรงฌานไว้เช่นนี้ ละนะ

ขึ้นอยู่กับว่า เราจะสามารถทรงฌานได้นานเท่าไร อาจจะเป็นชั่วโมงหนึ่ง, 2-3 ชั่วโมง

ครึ่งชั่วโมง ห้านาที สิบนาที - แล้วแต่กำลังฌานของเรา

ทำอย่างนี้ละ พระยาธรรมเอย.. การที่เราจะตั้งจิตให้มั่น อยู่กับลมนั้น

เราไม่จำเป็นต้องเริ่มด้วยการกดข่ม ลูก

- เราเริ่มด้วยการทำตัวทำใจ.. ให้สบาย

ปรับความคิดของเรา ให้มันตัดจากสิ่งอื่นไปให้หมด

ให้เหลือเพียงแต่ ลมหายใจ

จับคลื่นพลังลมนั้น เป็นอารมณ์..

จนกว่ากายของเรา และความรู้สึก จะค่อยๆสลายเข้าไป อยู่กับความละเอียดอ่อนของลม

ลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนลมภายนอก - กับลมภายใน.. รวมตัวกัน

จนเราลืมไปว่า.. ต้องหายใจ หรือว่าไม่หายใจ..

แล้วก็ดับเข้าไปสู่ ลมที่เบา ที่สบายนั้น..

ทำเช่นนี้ละ พระยาธรรม.. จะทำให้ลูกนั้น ได้สงบจิตใจ

ได้รับความสงบ - ที่ไม่ฟุ้งซ่าน

ไม่คิดเรื่องนั้น เรื่องนี้

ไม่วุ่นวาย

ได้ให้จิตของลูกนั้น.. เข้าไปนอนหลับพักผ่อน

ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ - โดยไปกับลม

โดยให้ลมนั้นพาไป พาเข้าไปพักผ่อน..อยู่ในสายลม

อยู่ในความนุ่มนิ่ม ในความละเอียดอ่อนนั้น..

จิตของคนเรานะลูก ทุกข์ยากลำบาก ดิ้นรนขวนขวาย เหน็ดเหนื่อยตลอด

ทุกวินาทีของชีวิต จะมีความคิดต่างๆ เข้ามารบกวนอยู่เสมอ

-- ทำให้จิตของเรา ไม่ได้พักผ่อนเลย…

การที่เราทำเช่นนี้ ก็ถือเป็นการให้จิตของเราได้พักผ่อน หลับนอน

ให้จิตของเราพัก ให้เต็มอิ่ม

เมื่อเขาได้พักแล้ว.. เขากลับออกมา - เขาก็จะเป็นดวงจิตที่มีพลัง

เมื่อมีพลัง - เขาก็จะเหมือนจิต ที่มีแบตเตอรี่

สามารถส่องให้เขานั้นเกิดสติ เกิดปัญญา

รู้แจ้ง- ตามความเป็นจริงของสรรพสิ่งทั้งหลาย

เราจงหมั่นเติมพลังให้จิตของเรา โดยการให้เขาพักผ่อนเช่นนี้.. ก็เป็นการดี

การทำสมาธิ ในแต่ละกอง ก็คือ การหยิบยกเรื่องนั้นๆมาเป็นที่ตั้ง

เพื่อที่เราจะได้มีจุดยึด ในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

เพื่อให้สิ่งนั้น พาจิตของเรา

- ไปพักผ่อน

- ไปให้รู้แจ้ง

- ไปให้เห็นตามความเป็นจริง

และกรรมฐานกองนี้ ก็สอนให้ลูกทั้งหลาย..

/ ได้พักผ่อน แบบไม่ต้องคิดอะไร

/ ได้พักผ่อนแบบเบาสบาย อยู่กับลมกับฟ้า อยู่กับอากาศ อยู่ในที่ที่นุ่มนิ่ม

จึงควรฝึกฝนทำอยู่บ่อยๆ.. ลูกเอ๋ย

กรรมฐาน เป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งนัก **

ถ้าเราขาดการทำสมาธิ.. จิตเรา ก็เหมือนคนที่หมดพลัง

เมื่อคนที่หมดพลังแล้ว.. เขาจะทำอะไรได้ลูก ?

.. นอกจากว่าต้องปล่อยให้ผู้อื่น มาทำร้ายตน ไปเรื่อยๆ

และตนก็จมอยู่ในการถูกทำร้ายนั้น - ไม่สามารถที่จะลุกขึ้นสู้ ได้เลย…

ถ้าจิตของเรามีพลัง มากเท่าไร..

เหมือนคนที่มีแรง มีกำลัง ทั้งสติ และปัญญา

กำลังทั้งกาย พร้อมที่จะสู้รบกับคนที่เข้ามาทำร้ายตน

และไม่ยอมตกเป็นทาสของเขา เป็นแน่แท้ !

ลูกนั้น ย่อมเป็นอิสระ พบความสุขได้ละ.. พระยาธรรม

จงพากันปฏิบัติเช่นนี้ อย่างนี้.. ที่กล่าวมาเถิด

แล้วไว้วันพรุ่งนี้ จะสอนในแบบที่ 2 ต่อไป..

- ให้ลูกได้ฝึก ในหลายรูปแบบ -

เผื่อว่าใครชอบแบบไหน

ทำแบบไหนแล้วรู้สึกว่าง่ายกับตน - ก็จะได้นำไปประพฤติ ปฏิบัติตาม

-- เพื่อก่อเกิดมรรคผล..ให้แก่จิตของลูกทั้งหลาย ++

พระยาธรรมเอย.. จงตั้งใจเผยแผ่ธรรมไปเถิดลูก

เพราะธรรมทั้งหลายเหล่านี้.. จะอยู่เป็นที่พึ่ง ให้กับสรรพสัตว์ทั้งหลาย

.. ไปจนกว่าจะสิ้นสุดศาสนา ขององค์ปัจจุบันนี้ **

ลูกจงตั้งใจ สิ่งใดที่ควรเรียนรู้ - ก็เรียนรู้ ฝึกฝนตนไปเรื่อยๆนะลูก

เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่าง - มันเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อน

ต้องค่อยเรียน ค่อยศึกษา ค่อยสัมผัส

เข้าถึง และเข้าใจ - ด้วยตัวของลูกเอง !

จึงสามารถถ่ายทอดได้ อย่างถูกต้อง ตามคลิปกรรมฐานนี้ละ

หากลูกไม่ได้สัมผัส เข้าใจ เข้าถึงด้วยตนเอง.. ลูกก็ไม่สามารถถ่ายทอดความจริงทั้งหมด

/ สิ่งที่มันละเอียดอ่อน ให้แก่ผู้อื่น ได้ศึกษา ทำความเข้าใจ...

เมื่อไม่มีคนบอกทาง - หนทางนั้นไม่มี

-- ก็อาจจะทำให้ดวงจิตทั้งหลาย.. พลาดพลั้งไปจากความดีได้ ลูก --

ฉะนั้น.. ให้ตั้งใจ ก็แล้วกันนะ...

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟัง.. พระพุทธเจ้าค่ะ

สาธุ