อยู่กับปัญหาอย่างไม่มีปัญหา

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 18 ธันวาคม 2560

ตอนที่ 235 **อยู่กับปัญหาอย่างไม่มีปัญหา**

+ +

ในเช้าของวันที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2560 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า ได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้า ต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าฟังธรรม เมื่อข้าพระพุทธเจ้า ได้กราบนอบน้อมต่อพระพุทธองค์ท่านแล้ว จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า..

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเข้าเฝ้าฟังธรรม ในหมวดของผู้มีปัญญาธรรม น่ะเจ้าค่ะ

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตายกตัวอย่างผู้มีปัญญาธรรม ให้ลูกได้ฟัง ทำความเข้าใจ นำไปปฏิบัติและเผยแผ่ ด้วยเถิดเจ้าค่ะ “

- - - -

ดีแล้วละ พระยาธรรมเอย.. ถ้าอย่างนั้นก็จงตั้งใจฟัง

พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้มีปัญญาแล้วนั้น เขาย่อมสามารถฝึกฝนตน ให้อยู่กับปัญหาความวุ่นวายต่างๆได้

.. โดยที่เขานั้นไม่รุ่มร้อน ไม่วุ่นวาย ไม่ดิ้นรนเร่าร้อน ตามปัญหาเหล่านั้น..

เพราะบุคคลผู้มีปัญญาธรรมแล้ว.. เขาย่อมรู้แจ้งเห็นทุกสิ่งเป็นธรรมดา

และเขาก็จะยอมรับในทุกสิ่งทุกอย่าง ที่มันเกิดขึ้นได้

เขาทำใจเตรียมใจฝึกฝนจิตใจของเขา จนอยู่นอกกาย เหนือกาย อยู่นอกเหนือทุกสิ่งทุกอย่าง ที่มันจะเป็น จะมี /สมมุติเป็น สมมุติมี เหล่านั้นหมดแล้ว..

เขายกจิตของตน อยู่เหนือปัญหาต่างๆ

เขาพร้อมที่จะยอมรับความเป็นจริง โดยไม่เจ็บปวด

เขาจะสักแต่ว่า เห็นสิ่งต่างๆทั้งหลาย.. เป็นเพียงเรื่องธรรมดา

พระยาธรรมเอย .. บุคคลผู้มีปัญญาธรรมแล้ว อย่างแท้จริง เขาจะมีสภาวธรรมเช่นนี้แหละลูก

เช่น ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นสักเรื่องหนึ่ง จะเป็นเรื่องที่ไม่ดี ก็ตาม..

เขาก็เห็นสักแต่ว่า.. เป็นธรรมดา

ก็มนุษย์เขาก็ยังมีกรรมพัวพันกันให้เป็นอย่างนั้น / มีกิเลสตัณหาส่งผลให้เป็นอย่างนี้

มันก็เลยเป็นปมเหตุอย่างนั้น..

- เขาก็จะเห็นเป็น ธรรมดา

- เขาจะไม่ทุกข์ ไม่สุข ไม่วิ่งวุ่น ไม่รุ่มร้อน

ถ้าหากว่า.. จะต้องเกิดการตาย การพลัดพรากจาก ในชีวิตของบุคคลผู้ใดผู้หนึ่ง

- เขาก็จะสักแต่ว่าเห็น การแตกสลาย ดับสลายเสื่อมไปของร่างกาย.. ที่ก็ไม่แตกต่างอะไรกับท่อนไม้ หรือท่อนฟืน..

เมื่อหมดอายุขัย หรือว่าล้มลงกองกับพื้นแล้ว.. ก็เปล่าประโยชน์

ก็ไม่มีอะไรแตกต่างกัน

เขาจะฝึกฝนจิตของตน จนเป็นเช่นนี้ละ.. พระยาธรรมเอย

ฉะนั้น.. ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น ดวงจิตของผู้มีปัญญาธรรม จึง..

/ ไม่ต้องเป็นทุกข์

/ ไม่ต้องวิ่งวุ่น ให้มันร้อนรุ่มในจิตใจ

- จะเห็นเพียงแค่ว่า เป็นเช่นนั้นเช่นนี้ เป็นธรรมดา..

จะฝึกฝนจิตของตน ให้รู้แจ้ง มองเห็น เข้าใจตามความเป็นจริง ในทุกสิ่งทุกอย่าง จน..

ไม่ยึดติดกับอะไร

ไม่หลงกับอะไร

ไม่ทุกข์กับอะไร อีกต่อไป..

พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้มีปัญญาธรรมแล้ว เขาฝึกฝนตน ให้เป็นเช่นนี้แหละลูก

ให้จิตนั้นอยู่ห่างจาก..

กายของตนก็ดี / กายของบุคคลผู้อื่นก็ดี

เรื่องราวที่สมมุติขึ้นมาว่า เกี่ยวกับตนก็ดี /สมมุติว่าเกี่ยวกับคนอื่นก็ดี

- มันจะเห็นเรื่องราวเหล่านั้น.. เป็นเพียงแค่เรื่องธรรมดา..

แม้กายแห่งตน ก็จะเห็นเป็นเพียงแค่ท่อนไม้ หรือท่อนฟืน

ที่ก็ไม่ได้มีค่า มีประโยชน์อะไรเลย !

พระยาธรรมเอย.. เมื่อผู้ประพฤติ ปฏิบัติธรรม ฝึกฝนตน จนรู้แจ้งในธรรม เข้าใจ และยอมรับในสรรพสิ่งทั้งหลาย..

ยอมรับได้แม้กระทั่ง การเป็นไปของร่างกาย ที่สมมุติว่าเป็นของตน หรือของคนที่ตนรัก

- จิตจะนิ่ง ดูดาย

- จะสักแต่ว่าเห็นเป็นธรรมดา ในทุกสิ่งทุกอย่าง

เช่นนี้ อย่างนี้ละ.. พระยาธรรม

และเมื่อเห็น รู้แจ้ง เช่นนี้อย่างนี้แล้ว.. เขาก็จะมีปัญญาที่เหนือกว่านั้น ก็คือ สามารถแก้ไข หรือว่าช่วยเหลือ ทำในสิ่งที่ควรจะทำตามเหตุ และปัจจัย

โดยที่ไม่ต้องเอาจิตไปปรุงแต่ง ให้มันสุขมันทุกข์กับสิ่งที่ทำ

สักแต่ว่าช่วย สักแต่ว่าทำ

ทำตามเหตุและปัจจัย

ไม่สุข ไม่ทุกข์ กับสิ่งที่ต้องทำ

- อย่างนี้.. ก็เป็นผู้ที่มีปัญญาอย่างแท้จริง สูงขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง *

พระยาธรรมเอย.. ง่ายๆก็คือ การฝึกฝนจิตแห่งตน ให้ยอมรับความเป็นจริง ++

สรรพสิ่งทั้งหลายที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

/ จะเป็นรูปธรรม นามธรรม

/ จะเป็นตัวบุคคล หรือว่าจะเป็นความคิด ความรู้สึก

/ จะเป็นสิ่งของข้าวของ ก็ตาม

- เราจะเห็นสักแต่ว่า เห็นเป็นธรรมดา -

และเราก็จะสามารถอยู่ได้ โดยที่จิตนั้นนิ่ง

นิ่งพอ.. ที่จะเห็นเรื่องราวต่างๆทั้งหลายที่มันเกิด - มันดับนั้น.. เป็นธรรมดาของมันอย่างนั้น..

และเราก็จะมีสติ มีปัญญา ที่จะชี้จะบอก จะค่อยๆปรับปรุงแก้ไขปัญหาเหล่านั้นไป

โดยที่เรา ไม่เข้าไปปนเปื้อนกับปัญหาทั้งหลาย..

ยอมรับความจริงได้

ก็เหตุนั้นเกิด - เกิดเพราะเหตุโน้น

.. เดี๋ยวมันก็ดับไป เป็นธรรมดา..

บุคคลผู้มีปัญญาธรรมแล้ว.. เขาย่อมมีจิตที่นิ่งสงบ เช่นนี้ละ..พระยาธรรม

ถึงแม้ว่าจะต้องอยู่กับปัญหามากมาย

- แต่ปัญหามากมายเหล่านั้น.. ก็ไม่ได้ทำอะไรเขาได้เลย -

ถึงแม้ว่าเขาต้องสูญเสียอะไรไปก็ตาม.. ความสูญเสียนั้นก็จะทำอะไรเขา ไม่ได้เลย !

เพราะเขาฝึกฝนตนจนรู้แจ้ง จนยอมรับ - รับได้กับความจริงที่มันจะเกิดจะดับ

จะมีอยู่ หรือไม่มี ในทุกสิ่งทุกอย่าง

เขายกจิตของตนอยู่เหนือสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นแล้ว..

เขาย่อมไม่สุข ไม่ทุกข์อะไรกับโลกใบนี้อีก

เห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามเหตุของมัน - ดับตามเหตุของมัน

จะไม่ยุ่งเกี่ยว เอาจิตของตนไปดึงเอาเรื่องนั้น เรื่องนี้ - มาทำให้ตนนั้นต้องเป็นทุกข์เลย !

เพราะตนรู้แล้วว่า สิ่งทั้งหลาย.. แม้แต่กายนี้ ก็ประกอบไปด้วย

ความหลง

ความยึดในตัวในตน และตัวบุคคลผู้อื่น เรื่องราวอื่นๆ

สรรพสิ่งทั้งหลายทั้งปวงบนโลกนี้.. ก็ล้วนแล้วแต่เป็น แค่สิ่งที่มันปนเปื้อนด้วยกิเลสตัณหา สร้างให้เกิด สร้างให้ก่อขึ้นมา

เขาจะไม่ไปเอาเรื่องราวเหล่านี้มา

- ทำให้จิตของเขาต้องมัวหมอง

- ทำให้จิตของเขาต้องร้อนรุ่ม ครุ่นคิดไปตาม

เขาก็จะมีจิตที่นิ่งเฉย กับทุกสิ่งทุกอย่าง +

อย่างนั้นละ.. พระยาธรรม

แต่ก็ยังมีการประกอบโลกอยู่.. เขาก็ยังคงสมมุติประกอบอยู่กับโลกไป

ด้วยสติ / ด้วยปัญญา / ด้วยความรู้แจ้ง

เพียงแต่..

อยู่กับปัญหา - อย่างไม่มีปัญหา +

อยู่กับทุกข์ - แบบไม่ทุกข์ +

อยู่กับฝุ่น - แบบไม่เปื้อนฝุ่น +

เพราะเขานั้น.. มีเกราะป้องกันของจิตตนแล้ว

ใครจะเป็นอะไร เรื่องอะไรจะเกิดขึ้น จะดีหรือไม่ดี - เขาย่อมรู้แจ้ง เห็นตามความเป็นจริง ในทุกสิ่งแล้วว่า.. มันเป็นเพียงแค่ สิ่งสมมุติขึ้นมา

เขาจะรู้แจ้ง เข้าใจอย่างชัดเจน เช่นนี้ละ.. พระยาธรรมเอย

ฉะนั้น ลูกเอ๋ย.. จงตั้งใจประพฤติ ปฏิบัติ ทำตนนั้นให้ถึงซึ่งความดีอันสูงสุด *

คือ การสั่งสมความดีให้มากๆ สั่งสมความดีไปเรื่อยๆเรื่อยๆ..

-- จนความดีนั้นจะค้ำหนุนให้ลูกนั้น มีสภาวะจิตสภาวธรรม ที่สูงขึ้นเรื่อยๆ...

เมื่อจิตสูงเหนือกว่า กิเลสและตัณหาทั้งหลายทั้งปวง - ลูกก็จะมี “ปัญญาธรรม”

รู้แจ้ง เห็นตามความเป็นจริง ในสรรพสิ่งทั้งหลาย เช่นนี้ละ

การพลอยสุข พลอยทุกข์ ไปกับเรื่องราวภายนอก - ก็จะไม่มีอีก

การยึดตน ยึดบุคคล ที่สมมุติว่าเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับตน - ก็จะไม่มี

การที่จะไปวิ่งสุขวิ่งทุกข์ กับเรื่องราวต่างๆทั้งหลาย.. ก็จะไม่มีอีก

.. ตนย่อมอยู่กับปัญหาได้ อย่างไม่มีปัญหา...

-- จิตนั้น ย่อมเข้าถึงนิพพานได้ในที่สุด ลูก --

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรม

ให้ลูกได้ทำความเข้าใจ ในสภาวธรรมของ “ผู้มีปัญญา”

ผู้มีปัญญาในวันนี้ คือ ผู้ที่สามารถฝึกฝนตน จนสามารถอยู่เหนือปัญหาทั้งหลาย อย่างไม่มีปัญหา

รู้แจ้ง เข้าใจในสรรพสิ่งทั้งหลาย..

ยกจิตของตน อยู่สูงเหนือกิเลสตัณหาทั้งปวง

เห็นทุกสิ่งทุกอย่าง ที่มันประกอบขึ้น ประกอบอยู่ และดับไป - เป็นเพียงแค่เรื่องของ กิเลสตัณหาประกอบขึ้น ประกอบให้มันดับ - เป็นไปตามเหตุของมัน

ความยึดติดแม้ในตัวของตน - ก็ไม่มี

จิตจะลอยสูงเหนือปัญหา.. ทั้งที่กายยังอยู่กับปัญหา

แต่จิตนั้นไม่ปนเปื้อนกับปัญหาเหล่านั้น.. เพราะกายก็ไม่ใช่ของจิต

จิตดวงนั้น.. ย่อมสว่างไสว อยู่สูงเหนือทุกสิ่งทุกอย่าง

.. เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ

และยังเข้าใจอีกว่า.. ถ้าเราทำความดีไปเรื่อยๆ

ความดี ก็จะพาให้เราอยู่สูงเช่นนั้น มองกลับมา.. ชนะกิเลสตัณหาทั้งปวง

.. เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระองค์ที่ทรงเมตตา.. เจ้าค่ะ

สาธุ