คุณแม่จันดี โลหิตดี

เวลาทำสมาธิ ..ให้ระลึกลมหายใจเข้า-ออก

ให้รู้ลมหายใจเข้า-ออก

ไม่ต้องบังคับลมหายใจ ตามรู้ลมหายใจเข้า-ออก

#สงบก็รู้ ไม่สงบก็รู้

#สงบก็ไม่ยินดี...ไม่สงบก็ไม่ยินร้าย

#ไม่เอา..ทั้งสงบและไม่สงบ

#เอาแค่รู้ตามความเป็นจริงของสภาวธรรมปัจจุบันนั้น

...

คุณแม่จันดี โลหิตดี

ดูมันเฉย​ ๆ​ เกิด​ดับ​ ๆ​ นี่​ ไม่มีเรื่องอะไร

..

ตกลงว่ามันต้อง " รู้ "

เกิด - ดับทางผัสสะ ที่เป็นภายนอก แล้วก็รู้

เกิด - ดับผัสสะที่เป็นภายใน ที่เป็นความจำความคิดอะไรขึ้นมา นี่เป็นสองลักษณะ

แล้วก็ รวมลงว่าเป็นลักษณะอย่างเดียวกัน

คือว่า ความรู้สึกภายในมันเกิดขึ้น แล้วความรู้สึกนั้นดับไป

หรือว่าเสียงที่สัมผัส ที่เป็นภายนอกมันก็เกิด - ดับไปตามเรื่องของภายนอก

แต่เราก็กำหนดรู้จิต , เพราะว่า มันต้องรวมรู้อยู่ที่จิตดีกว่า

ถ้าว่าไปเอาเรื่องภายนอกแล้ว จิตนี่จะฟุ้งซ่านไป

ถ้าว่าเรื่องเฉพาะกิจ , กำหนดรู้จิต ... พิจารณาจิตอยู่เป็นประจำทำให้มากแล้ว

อย่างนี้มันทำให้เกิด "สติปัญญา" ขึ้นมาให้รู้เห็นความจริงได้ง่าย

แล้วสังเกตได้ ในขณะที่จะเผลอเพลินไปกับอะไร

แล้วขณะที่มีสติติดต่ออยู่

รู้จิตในจิต พิจารณาจิตเกิด - ดับ

เกิด - ดับ ดูมันเฉยๆ , เกิด - ดับ , เกิด - ดับนี่ ไม่มีเรื่องอะไร

แล้วจิตนี่ก็ไม่ไปไหน ไม่แส่ส่าย ไม่ฟุ้งซ่าน

การ "รู้จิตในจิตให้ติดต่อเป็นตัวประธาน"นี่ จะอ่านออกไปในตัวเอง

จะอ่านกายก็ได้ เวทนาก็ได้ สัญญา สังขาร

"อะไรก็รวมอยู่ที่จิตนี่"

ถ้ารู้จิตให้ติดต่อแล้ว ก็ยืนหลักอย่างนี้ให้ติดต่อให้ได้ทุกอิริยาบถ

มันจะดับทุกข์โทษ ดับกิเลส ตัณหา อุปาทาน พร้อมอยู่ในนี้เสร็จ

ข้อสำคัญว่าต้องพยายามให้มาก

เพราะว่าจิตนี่มันมีการไหวรับอารมณ์ง่ายในขณะผัสสะกระทบ

แล้วเราจะควบคุมอย่างไรดี ก็ต้อง "รักษาอินทรียสังวร"

คือว่า สำรวมตา สำรวมหู สำรวมจมูก สำรวมลิ้น สำรวมกาย สำรวมใจ

ที่สำรวมๆ นี่ มันก็มารวมสำรวมอยู่ที่จิตนั่นเอง

แล้วสังเกตได้ว่า "จิตที่มีสติอยู่แล้วทวารทั้งห้านี่มันก็สงบได้"

มองเห็นรูปเฉยๆ ได้ ,หูฟังเสียงเฉยๆ ได้

จมูกได้กลิ่น ลิ้นรู้รส กายได้รับสัมผัสผิวกาย มันก็วางเฉยได้

เพราะว่า "สังวรนี่มันเป็นเครื่องกั้น" แล้วก็ "พิจารณา" ประกอบด้วย

มันก็เป็นเครื่องตัดรอนไม่ให้ไปยึดมั่นถือมั่น

ปล่อยวาง ปล่อยวาง ..

...

ท่านอุบาสิกา ก. เขาสวนหลวง

ในทางปฎิบัติที่ว่า "ปฎิบัติจิตปฎิบัติใจ"

โดยให้ใจอยู่กับใจนี้

คือให้มีสติกำกับใจให้เป็นสติถาวร

ไม่ใช่เป็นสติคล้ายหลอดไฟที่จวนจะขาด

เดี๋ยวก็สว่างวาบ เดี๋ยวก็ดับ เดี๋ยวก็สว่าง

แต่ให้มันสว่างติดต่อกันไปตลอดเวลา

เมื่อสติมันติดต่อกัน เป็นสัมมาสมาธิ

คือประกอบด้วยความตั้งมั่นอย่างนี้แล้ว

ใจมันก็มีสติควบคุมอยู่ตลอดเวลา

เรียกอีกอย่างว่า "อยู่กับตัวรู้ตลอดเวลา"

ตัวรู้ก็คือ "สติ" นั่นเอง

หรือจะเรียกว่า"พุทโธ" ก็ได้

พุทโธที่ว่า รู้ ตื่น เบิกบาน ก็คือตัวสตินั้นแหละ

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

การปฏิบัติธรรมไม่ได้อยู่นอกเหนือจากในชีวิตประจำวัน

.

“ นักวิทยาศาสตร์จากอังกฤษคนหนึ่งเคยบอกว่า

ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะ...การค้นพบข้อมูลใหม่ๆ

แต่เกิดขึ้นจาก...การมองข้อมูลเก่า...ด้วยสายตาใหม่

.

ก็คล้ายๆ กับความก้าวหน้าในการประพฤติปฏิบัติ

การประพฤติปฏิบัติไม่ได้อยู่นอกเหนือจากชีวิตประจำวันของเรา

คนเราต้องพยายามมี*ธรรมะ*อยู่ในใจตลอดเวลา

เพราะ*ธรรมะเป็นเครื่องแก้กิเลส* และกิเลสเกิดได้ทุกเวลานาที

.

ตามหลักปริยัติ เราถือว่าธรรมะประกอบด้วย ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์

มีให้เลือกเยอะ แต่เราต้องรู้จักเลือกธรรมะที่เหมาะกับเหตุการณ์ปัจจุบัน

บางครั้งเราจำเป็นต้องใช้ธรรมะลึกซึ้ง บางครั้งเราก็ต้องใช้ธรรมะพื้นๆ สำคัญแต่ว่า...ได้ผลไหม?

โดยปกติในชีวิตประจำวัน *เมื่อเกิดอารมณ์หงุดหงิดไม่พอใจ*

เราชอบระบายความรู้สึกออกไป โดยการดุหรือพูดอะไรให้คนอื่นเจ็บใจ

แต่*เรารู้สึกตัวแล้ว*ไม่พูดอย่างนั้น เราก็จะได้ธรรมะหลายข้อ

- *ความรู้สึกตัว*ว่ากำลังหงุดหงิด คือ ตัวสติ

- และ *การที่ไม่ทำตามความรู้สึก*นั้น คือ ความอดทน

- เมื่อความเศร้าหมองในใจเราหาย เกิดสำนึกใน*ความไม่เที่ยงของอารมณ์

ความไม่เป็นตัวเป็นตนของอารมณ์* นั่นคือ “ตัวปัญญา”

.

การปฏิบัติในชีวิตประจำวัน เป็นอย่างนี้ ”

.

ชยสาโรภิกขุ

.............................

ธรรมะบทนี้ดูเผิน ๆ เหมือนไม่มีอะไร

แต่ผู้มีอินทรีย์แก่กล้า...มีสิทธิ์บรรลุธรรมเอาง่าย ๆ นะครับ