การปฏิบัติที่ถูกต้อง

ถ้าเราทำความสงบเงียบสนิทอยู่ในภาวะแห่งความไม่มีอะไร ในขณะนั้น พวกเรากำลังเดินอยู่แล้วในทางแห่งพระพุทธเจ้าทั้งหลายโดยแท้จริง ดังนั้น เราควรเจริญจิตให้หยุดอยู่บนความไม่มีอะไรเลยทั้งสิ้น

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

จิตคือพุทธะ

การปฏิบัติไม่ว่าโยมจะปฏิบัติมานานเพียงใด ฉันถามว่าโยมปฏิบัติตลอดรึเปล่า..ในหนึ่งวันของโยมดูจิตอยู่ตลอดหรือเปล่า อย่าบอกว่าต้องไปถามเป็นเดือนเป็นปี ถามวันต่อวันว่าเราดูจิตอยู่ตลอดเวลาหรือเปล่า (ลูกศิษย์ : ไม่ได้ดูตลอดค่ะ) ถ้าเราไม่ได้ดูตลอดแล้วกรรมฐานที่เราเข้าไปฝึกไว้ เวลาที่เราปฏิบัติกับเวลาที่เราไม่ได้ปฏิบัตินั้นอะไรมันมากกว่ากัน (ลูกศิษย์ : ไม่ได้ปฏิบัติมากกว่า)

แสดงว่ากำลังที่เราปฏิบัติมันได้น้อย ไอ้เวลาไม่ได้ปฏิบัติมันมีกำลังมากกว่ามั้ยจ๊ะ (ลูกศิษย์ : มากกว่าค่ะ) นั่นก็คือเวลาของมาร..ความขี้เกียจ อย่างนี้เรียกว่าเรานั้นยังติดอยู่ในสมมุติบัญญัติ เมื่อมันติดอยู่ในสมมุติบัญญัติ เมื่อเราจะมาเจริญความเพียรเพื่อข้ามสมมุติบัญญัติ มันก็เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก..มันเป็นการฝืน

ดังนั้น เมื่อเราทำนั้นไม่ต่อเนื่องไม่อยู่เป็นประจำแห่งฌาน สมาธิ ปัญญาที่เราฝึกเราฝนจิตมาเพียงน้อยนิดนี้ เมื่อมันมีอารมณ์มากระทบจิต มันก็ไม่มี การที่สตินั้นจะเท่าทันได้ มันก็ต้องมีพลั้งเผลอ..นั่นก็คือศีล ที่อารมณ์แห่งโทสะ ราคะ โมหะนี้เข้ามาครอบงำจิตได้ เมื่อจิตนั้นเรายังไม่ตั้งมั่น ยังไม่หนักแน่นพอ เหมือนน้ำที่มันไม่ลึกเพียงพอ เมื่อมีอะไรมากระทบมันก็สามารถขุ่นได้ง่าย

นั้นถ้าเราไม่พยายามเพียรขุด ทำจิตนั้นให้มันตั้งมั่น มันก็จะไม่เท่าทันอารมณ์ที่มากระทบได้ เมื่อเราไม่ขุดไม่พิจารณาอยู่บ่อยๆอย่างนี้ สายแม่น้ำทั้งหลายมันก็ตื้นเขิน สุดท้ายมันก็พอกพูนเข้าไปอีก..นั่นก็คืออุปกิเลส อุปกิเลสก็คือเครื่องเศร้าหมอง อารมณ์ที่ทำให้จิตเรานั้นเศร้าหมอง

เมื่อจิตเราไปเพ่งโทษดูผู้อื่นเค้า ไปดูจริตจริยาวัตรของผู้อื่นมากๆเข้าจิตเราก็เศร้าหมอง อุปกิเลสมันก็บังเกิดขึ้น แต่ถ้าเราย้อนมาดูเพ่งโทษตัวเอง พิจารณาเตือนตัวเองได้ จนจิตเราสงบถึงความเย็นอยู่ได้อย่างนี้ อุปกิเลสแห่งความเศร้าหมองทั้งหลายก็ดับ อย่างนี้แลเรียกว่าเราได้เจริญบุญเจริญกุศล

นั้นการไปเพ่งโทษไปพิจารณาคนอื่นว่าจะให้คนอื่นนั้นต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้แล้ว..มันไม่ใช่กิจธุระอะไรของเรา กิจธุระของเราก็คือการเพ่งโทษตักเตือนตน พิจารณาตนในความชั่วของตน เพราะว่าวิบากกรรมของมนุษย์นั้นมันก็มีของแต่ละบุคคลอยู่แล้ว ดังนั้นว่าความสุขความดีให้เราทำให้มากๆ

เมื่อเราจะทำความดีครั้งใด สิ่งการใดที่ล่วงมาแล้วก็ขอให้วางไว้ อย่าได้ไปใส่ใจมัน เพราะเหตุนี้เล่าสติของเราจึงไม่เท่าทันอุปกิเลสหรือความเศร้าหมอง มันมาครอบงำจิต ดังนั้นถ้าเราฝึกอยู่ตลอดทั้งวัน โอกาสที่เรานั้นจะทำผิดนั้นก็มีน้อย อันว่าศีลนี้เราไม่สามารถรักษาได้ตลอดเวลาได้ แต่เวลาไหนเล่าที่อารมณ์นั้นเราขุ่นหมอง แสดงว่าเหตุแห่งธรรมมันก็บังเกิดขึ้น ก็ให้กำหนดรู้ในอารมณ์นั้น หาใช่ว่าต้องมาเจริญกรรมฐานไม่

เมื่อรู้เหตุแล้วก็กำหนดรู้ เมื่อตัวรู้มันบังเกิดนั่นแล ก็เอาปัญญาไปพิจารณาอารมณ์นั้น ก็เหมือนจิตที่ไม่มีกายสังขารแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะประพฤติปฏิบัติธรรมไม่ได้ ก็เอาอารมณ์ของจิตนั่นแล พิจารณาอารมณ์นั้นของจิตนั้น ให้จิตนั้นเข้าถึงความสงบระงับ จนสมาธิมันบังเกิด ปัญญามันบังเกิด ญาณมันบังเกิด มันก็จะพิจารณาดับ ละอารมณ์นั้นได้

ดังนั้นอุปกิเลสทั้งหลายคือความเศร้าหมอง ลองไปพิจารณาดูซิว่าอุปกิเลส ๑๖ อย่างมันเป็นอย่างไร นั้นการที่เราไปเพ่งโทษคนอื่นมันหามีประโยชน์อย่างใดเลย จะไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย เราควรหันมาเพ่งโทษในตัวของเราเองดีกว่า อย่าไปเพ่งโทษหรือพิจารณาว่าเราดีกว่าใคร ใครดีกว่าเรา สิ่งเหล่านี้เรียกว่ามันทำให้จิตของเรานั้นเศร้าหมองทั้งนั้น

ดังนั้นใครจะเป็นอย่างไร จะชั่วจะดีหรืออย่างไรแล้ว มันเป็นเรื่องวิบากกรรมของเค้า การที่เราเอาจิตนั้นไปเกี่ยวข้องไปผูกพันด้วยแล้ว เท่ากับว่าเรานั้นไปรับกรรมเค้ามา ดังนั้นกรรมทั้งหลายก็ไม่สามารถจะจบลงกันได้ มันก็จะเกิดเวรเกิดพยาบาท จากเป็นมิตรก็จะกลายเป็นศัตรูอย่างนี้

ดังนั้นแล้วถ้าเราไม่คิดเพ่งโทษใครเลย..เราก็จะไม่มีศัตรูเลย แต่เมื่อใดเราไปเพ่งโทษคิดเอาชนะผู้ใด นี่แลเรียกว่าเรานั้นมีศัตรูแล้ว แต่ศัตรูที่แท้จริงก็หาใช่ว่าบุคคลที่เรานั้นจะไปอาฆาตพยาบาทไม่ แต่ศัตรูที่แท้จริงก็คือตัวของเราเอง ที่เรานั้นไม่สามารถเอาชนะอารมณ์แห่งความไม่พอใจแห่งโทสะได้ มันนำมาสู่การพยาบาทของจิต อย่างนี้แลเค้าเรียกว่า"เครื่องเศร้าหมอง"

เมื่อจิตเราเศร้าหมองเสียแล้ว การจะทำคุณงามความดีให้เกิดขึ้นกับจิตนั้นมันก็ทำได้ยาก อารมณ์เหล่านี้เมื่อมันเกิดขึ้นกับใคร เท่ากับว่าบุคคลผู้นั้นเลี้ยงอสรพิษไว้ บ้านเรือนนั้นรกสกปรก นั่นเรียกว่าจิตนั้นมันเศร้าหมอง

ดังนั้นขอให้ทำความสะอาดจิตให้ดี เมื่อเราจะภาวนา เมื่อเราจะเจริญสมาธิ เราเห็นจิตแล้ว..อารมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่งที่ยังมีอกุศลจิต เป็นมูลเหตุให้จิตเรานั้นเกิดอุปกิเลสของความเศร้าหมองจิตเสียแล้วนั้น ขอให้เราตั้งจิตเสียใหม่

ความตั้งใจใหม่นี้ไม่ได้ไปบอกให้คนอื่นเค้าตั้งใจใหม่ให้แก้ตัว แต่เราต่างหากที่ควรตั้งใจ ควรบอกคอยเตือนตัวเองสอนตัวเองว่าเราอย่าไปคิดอย่าไปตำหนิผู้อื่นเค้าเลย เพราะว่ากรรมของคนอื่นเค้าก็เป็นแบบนั้น ถ้าเค้ามีสติกำลังพอเค้าคงควบคุมกรรมเค้าได้ เฉกเช่นเดียวกับเรา..ก็ยังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้เช่นเดียวกัน

แสดงว่าทุกคนนั้นก็มีโมหะ มีโทสะ มีราคะไม่ต่างกัน ต่างกันตรงที่ว่าเมื่อโทสะ เมื่อโมหะ เมื่อราคะเกิดแล้ว เราจะเท่าทันมันมากน้อยแค่ไหนต่างหาก..นี่แลเรียกว่า"อริยชน"

มูลนิธิเมืองธรรมพรหมรังสี สมเด็จพระพุฒาจารย์โต

ขั้นอบรมสติยังไม่ถึงปัญญาวิปัสสนา

สติที่สมบูรณ์เต็มที่แล้ว พระไตรลักษณญาณจะเกิดขึ้นเอง

รวมเรียกว่าขันธ์5ลงสู่พระไตรลักษณ์โดยอัตโนมัติ...

ยามที่พิจารณาไม่ชัด อย่าได้ท้อแท้ ท้อถอยแต่ให้เข้าใจว่า....

ที่ไม่ชัด เพราะสติ สมาธิเราอ่อนไป

ให้ปล่อยวางการพิจารณานั้นเสียแล้วให้มาอบรม สติ สมาธิให้มีกำลังมากขึ้น

อย่าอยากให้รู้ชัดโดยลืมนึกไปถึงสติ-สมาธิของตน...

ทางเดียวที่จะถอนอุปทานเสียได้มีแต่พิจารณาในขันธ์5

เมื่ออำนาจสติมีกำลังเพียงพอ อุปทานก็ปล่อยวางแล้วทุกข์จะมาจากไหน

วิปัสสนา ต้องพิจารณาลงที่ขันธ์5

เมื่อเกิดก็เกิดจากธาตุ4 แตกสลายก็ลงที่ธาตุ4

กลับไปกลับมาตามสภาพของมันเป็นอยู่อย่างนั้น

ไม่มีตัวตนเค้าเรา หาแก่นสาระอันใดไม่ได้...

สติ สมาธิ ปัญญา สมดุลย์กันโดยอัตโนมัติ ปัญญาย่อมก่อเกิด คือไม่ว่าจะเห็น

จะรู้ อะไรทางอายตนะทั้ง6 พระไตรลักษณ์จะเกิดขึ้นพร้อมทั้ง3...

คำว่า..สติสมบูรณ์

สติที่สมบูรณ์ไม่ต้องควบคุม รักษา แต่มันจะมีสติพอดีกับอารมณ์

ที่จะมาปรากฏขึ้นที่จิตแล้วรู้เท่าทันเพราะเหตุมาจากการที่เราได้อบรมมาดีแล้ว

ไม่มีส่งจิตออกนอกไปจากอารมณ์ที่ปรากฏขึ้น

จิตนั้นรู้แล้วก็วางเฉย บางทีก็เกิดสังเวชในเรื่องนั้นๆ

เราไม่ต้องเอาสติไปควบคุมจิต

สติกับจิตมันได้สัดส่วนกันมันคุมกันเอง นี่เรียกว่า สติสมบูรณ์...

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี...

. จ ง ม อ ง ใ ห้ เ ห็ น ..

"ความรู้ทุกชนิด เป็นเพียงสุสานแห่งความคิด”

การทำความเข้าใจให้รู้ชัดว่า ..

"ทุกสิ่งมีความเปลี่ยนแปลงอย่างเสมอ

ไม่ควรยึดมั่น ถือมั่นอะไรเลย

นี่คือ ความรู้ ตามความเป็นจริง”

.. กุญแจ ๔ ดอก ..

“ รู้ เฉพาะหน้า

เห็น ตามเป็นจริง

เป็น ตามนั้น

อยู่ อย่างสม่ำเสมอ ”

... หลวงพ่อชา สุภัทโท ...

การที่จิตไหลไปคิดอยู่เสมอแสดงว่า จิตไม่มีกําลังของสมาธิ ทําให้ไม่นิ่ง วิธีการแก้คือให้ นั่งสมาธิแบบสมถะ(เพ่ง)ไปที่ลมหายใจ หรือจะตามรู้ลมแบบเพ่งไปที่ลมหายใจก่อนในช่วงแรกเพื่อให้จิตตั้งมั่น พอจิตเริ่มมีกําลังของสมาธิดีขึ้น จิตจะวอกแวกได้น้อยลง

จากนั้นค่อยเลิกเพ่งลม เปลี่ยนมาพิจารณารู้สึกตัวไปกับลม ให้แค่สัมผัสรู้ เพื่อเจริญวิปัสสนา หรือเจริญวิปัสสนาแบบที่เคยทํา กับวิธีแก้อีกอย่างหนึ่ง คืออย่าเพึ่งไปดูจิต เพราะวอกแวกเกิน ให้ตามรู้ตามดูแต่กายเพียงเท่านั้น โดยรู้สึกตัวกับการขยับกาย การตามรู้กาย กายมีนามรูปทําให้จับต้องได้เห็นได้ง่าย

การรู้สึกตัวกับกาย ขณะนั้นใจอยู่ที่ฐานกาย มันเป็นการยึดฐานไว้อ่อนๆในตัวมันเป็นการสร้างกําลังของสมาธิไปในตัวอยู่แล้ว

เมื่อเราดูกายได้คล่องๆ มันจะปรับเปลี่ยนมาเห็นมาดูจิตได้เองครับ เราจะเริ่มเห็นจิตมากขึ้นไปเองโดยที่ไม่ได้ไปพยายามเห็นพยายามดู อีกอันครับ เวลาดูจิตเมื่อความคิดเกิดให้รู้ รู้แล้วให้ละไปเลยครับ ถ้าไม่ละจะไหลไปกับความคิดเป็นคิดรู้ ไม่ใช่รู้แล้ว วิปัสสนาจะไม่เกิดเพราะไปยึดที่จะรู้แบบยึดไว้ไม่ปล่อยอันนี้ก็ไม่ถูกหลักครับ ให้รู้แล้วปล่อย แค่ รู้ รู้ รู้......Trader Hunter พบธรรม

🌟“ใจสงบ”🌟

สงบได้ในท่ามกลางความวุ่นวาย

ไม่ใช่ไปแสวงหา ทำให้ความวุ่นวายมันสงบ

แต่ “ใจ” ตัวเองกลับไม่สงบ

การแสวงหาที่ผ่านมามันผิดพลาด

“เรา” ไปแสวงหา จะไปทำให้ทุกอย่างมันสงบ

จะทำให้ครอบครัวสงบ

จะทำให้จิตใจที่วุ่นวายมันสงบ

แต่ ... “ใจ” เราไม่สงบ

“เรา” จะไป พยายามให้ “อาการของใจ” ให้ “กิริยาอาการของใจ” มันสงบ

ปรากฏการณ์ในบ้านมัน ... สงบ

ปรากฏการณ์ของลูกที่เราประสบพบ ... สงบ

ปรากฏการณ์ในโลกนี้ ความวุ่นวายในโลกนี้ให้ มัน ... สงบ

แต่ “ใจ” เราคนเดียว กลับ ... ไม่สงบ

พอใจเรา ... สงบเสียแล้ว ดูสิ

ธรรมชาติเงียบ มันสงบ มันสงัด

มันต้อง “สงบ” ในท่ามกลาง “ความวุ่นวาย”

ไม่ใช่ไปแสวงหาตามสำนัก ตามสำนักปฏิบัติธรรมต่าง ๆ ตามครูบาอาจารย์ หรือตามพระอาจารย์ต่าง ๆ

เพื่อให้ “ความวุ่นวาย” ในครอบครัว ความวุ่นวายในจิตใจมัน “สงบ” ... ไม่ใช่

ใจที่สงบแล้ว สงบได้เพราะ ...

ไม่วุ่นวาย ไปกับ ความวุ่นวาย

ไม่พยายามทำให้ ความวุ่นวาย มันสงบ

แล้วก็ ไม่วุ่นวาย ไปกับ ความวุ่นวาย

มันก็สงบของมันเอง

เพราะธรรมชาติแท้ ๆ มัน “สงบด้วยตัวของมันเอง” อยู่แล้ว

มันไม่วุ่นวายอยู่แล้ว ธรรมชาติแท้ ๆ

สิ่งที่วุ่นวายเป็นของไม่เที่ยง แล้วมันก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไป

แต่ธรรมชาติที่ไม่วุ่นวาย ที่ไม่เกิด ไม่ดับ ไม่เปลี่ยนแปลง

มันเป็นธรรมชาติที่สงบของมันเองอยู่แล้ว... เป็นธรรมชาติ

ทั้งธรรมชาติภายในจิตใจ และธรรมชาติภายนอก

มันมีธรรมชาติที่ไม่เกิด ไม่ดับ ไม่เปลี่ยนแปลง ... อยู่แล้ว

สงบ สันติ เป็นอิสระ ไร้ตัวตน ไร้ตัวจิตตัวใจ

มันเงียบ มันสงบ มันสงัด ไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

มันมีของมันอยู่แล้วทุกคน เพียงแต่ ...

พวกเราวุ่นวายมากเกินไป ดิ้นรนแสวงหามากเกินไป

โหยหาความสุข หนีทุกข์ มากเกินไป

เราไม่ได้พบกับ “ธรรมชาติที่มันมีอยู่แล้ว”

คือ ความสงบ สันติ เป็นอิสระ ไม่ถูกผูกมัดด้วยเครื่องพันธนาการใด ๆ

มันเป็นธรรมชาติที่มันเป็นของมันอย่างนั้นอยู่แล้ว

ไม่ใช่ มี “ใคร” ไป “ทำ” ให้มันเป็น

เราเอาความวุ่นวายมากเกินไป มา “ปิดบัง” มัน... เลยมองไม่เห็น

บัดนี้ ความวุ่นวายในใจ มันหายไปหมดสิ้น

จึงพบว่า ใจที่เงียบ สงบ สงัด มัน “มีของมันอยู่แล้วโดยธรรมชาติ”

ไม่ใช่ต้องไป “หา” มัน และ ไม่ต้อง “สร้าง” มันขึ้นมา... มันมีอยู่แล้ว...

แต่เรา “วุ่นวาย” มากเกินไป มันเลยมา “บัง” สิ่งนี้ ซะหมด

แล้วเราจะรู้ว่าที่ผ่านมา... เราเดินทางผิด

แต่ก็เป็นบทเรียนที่สำคัญ

ถ้ารู้จักอยู่กับใจที่สงบได้ มันจะเป็นเครื่องอยู่ของชีวิต

Peace of Mind (ใจสงบ) ให้เป็น ... เครื่องอยู่ของใจ

ให้ใจสงบได้ท่ามกลางภายในจิตใจที่วุ่นวาย ที่มีปัญหา

ใจมันจะสงบได้ เข้าถึงใจที่มันสงบได้ ที่มันเป็น ความสงบตามธรรมชาติ

ก็เพราะว่าปล่อยให้ ... “อาการของใจ” ... มัน ยุ่งวุ่นวายของมันไป

แต่ ... อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับมัน

อยากให้โยมมี “ความสงบใจ” เป็นเครื่องอยู่

แต่ “ความสงบใจ” ไม่ใช่ “เข้าใจผิด”

คือ หนี “โลก ... ความวุ่นวาย” แล้วไปอยู่กับ “ใจสงบ”

คือ มีความ “สงบใจ” พอที่จะ “รู้ทุกอย่าง”

ปล่อยให้ทุกอย่าง ... มันเกิดขึ้นมา แล้วก็ผ่านไป

ผ่านมา... แล้วก็ผ่านไป

ไม่เข้าไป “ยึดถือ” อะไร

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

ประเด็น : พระไตรลักษณ์ (ตอน ๓)

มุมมอง : อานิสงส์ของการเรียนรู้ไตรลักษณ์

*** อานิสงส์หรือประโยชน์เมื่อเรียนรู้ "อนิจจัง"

~ ทำให้เป็นผู้ไม่ประมาทมัวเมาในวัย ในความ

ไม่มีโรค และในชีวิต เพราะความตายอาจมาถึงเมื่อ

ไรก็ได้ ไม่แน่นอน

~ ทำให้เกิดกำลังใจ ที่จะเพิ่มความพยายาม

ก้าวไปข้างหน้า เพราะรู้ว่าความพยายามย่อมนำสิ่ง

ที่เป็นความเจริญมาสู่ชีวิต

~ ทำให้เกิดความสลดใจในสิ่งที่ควรสลด ด้วย

รู้ว่าสังขารร่างกายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา ถ้า

รอช้าอยู่จะเสียโอกาสในการสั่งสมบุญกุศล

*** อานิสงส์หรือประโยชน์เมื่อเรียนรู้ "ทุกขัง"

~ มีพุทธพจน์รับรองไว้ว่า "เมื่อใด บุคคลเห็น

ด้วยปัญญาว่า สังขารทั้งปวงเป็นทุกข์ เมื่อนั้นเขา

ย่อมเบื่อหน่ายในทุกข์ นั่นคือทางแห่งความบริสุทธิ์"

*** อานิสงส์หรือประโยชน์เมื่อเรียนรู้ "อนัตตา"

~ ทำให้รู้สภาพธรรมตามความเป็นจริงว่า เป็น

สิ่งที่บังคับบัญชาไม่ได้ แต่เป็นไปตามเหตุปัจจัยจึง

รู้สึกผ่อนคลาย ตัณหา มานะ ทิฏฐิ การใช้ชีวิตใน

ระหว่างวัน จึงมีความเบาใจไม่เร่าร้อนด้วยอำนาจ

ของกิเลสที่ผลักไสให้จมอยู่ในกองทุกข์

*** สรุปสั้นๆได้ว่า อนิจจัง ทุกขัง และอนัตตา

เป็นหลักคำสอนที่สำคัญ อันเป็นหัวใจของพระ

พุทธศาสนาหลักหนึ่งเช่นกัน

* เอวัง ก็มีด้วยประการฉะนี้ ขอความสุขสวัสดี

มีดวงตาเห็นธรรมจงเกิดแก่ผู้อ่านทุกท่าน ๐

อนิยตโพธิสัตว์ พุทธภูมิ

9 ตุลาคม 2019 ·

"...ถ้าเราไม่ปฏิบัติกรรมฐานให้เป็น

เราจะทำอย่างไร เมื่อตกอยู่ในกองทุกข์มาก

แล้วที่แน่ ๆ ก็คือความตาย

เราจะต้องเผชิญต่อความตาย

เราจะทำอย่างไรถ้าหากว่าเราตาย

อย่างจิตเศร้าหมอง

เมื่อจิตเศร้าหมองก็ย่อมไปสู่อบาย

ตอนจะตายถ้าหากเราจิตเศร้าหมอง

อันเกิดจากความกลัวตายบ้าง

เกิดจากความห่วง ห่วงทรัพย์ ห่วงสมบัติ

ห่วงญาติ ห่วงลูกหลาน

จิตมันเศร้าหมองก็ไปสู่อบาย

พระพุทธเจ้าตรัสว่า..

' จิตเต สังกิลิฏเฐ ทุคติปาฏิกังขา '

เมื่อจิตเศร้าหมอง ทุคติย่อมเป็นที่หวัง คือต้องไปเกิดในอบายภูมิ

ฉะนั้นคนที่จะตาย

ด้วยจิตที่ไม่เศร้าหมองมีส่วนน้อย

ถ้าเราไม่ปฏิบัติธรรมให้เป็น

ความตายมาถึงก็จะทำใจไม่ถูก

กระวนกระวาย กระสับกระส่าย

จิตดับลงก็ไปสู่อบายหมด

ฉะนั้นควรที่เราจะสนใจในการฝึกจิต

ฝึกกรรมฐานให้เป็น

การฝึกกรรมฐานก็ไม่ได้ฝึกที่ไหน

ฝึกในตัวเรานี้ ฝึกในกายในใจนี้

ฝึกการเป็นผู้มีสติระลึกรู้ในตัวเอง

แต่ต้องระลึกไปถึงการปล่อยวางเป็น

ถ้าเรายังปล่อยไม่เป็น ปฏิบัติไปก็กลับยิ่งทุกข์ เห็นทุกข์แล้วก็กลับกลายเป็นทุกข์

เพราะจริง ๆ ในสังขารร่างกายมันเป็นก้อนทุกข์

เมื่อสติจิตใจเราหันมาพิจารณาดู

มันก็จะเจอความทุกข์

เมื่อเจอความทุกข์

ถ้าไม่รู้จักฝึกจิตให้รู้จักปล่อยวางเป็น

มันกลับกระวนกระวาย

เจอทุกข์แล้วกระวนกระวายก็ยิ่งทุกข์

ฉะนั้นการปฏิบัติต้องฝึกไปถึงขั้น

ปล่อยวางได้ด้วย

ฝึกการกำหนดรู้ทุกข์แต่ปล่อยวาง

ต่อความทุกข์

ร่างกายของเรามันมีทุกข์ทั้งนั้น

ทุกส่วนมันมีปวด มีเจ็บ มีเหนื่อย มีเมื่อย เป็นทุกข์ เราก็กำหนดดูรู้ความทุกข์

แต่ว่าไม่ทุกข์ด้วย

แม้จิตใจมันเกิดสภาวะของกิเลสขึ้นมา เราก็กำหนดรู้ ดูจิตใจว่าขณะนี้ใจมันเกิดกิเลส เกิดราคะ เกิดโทสะ เกิดมานะ ทิฏฐิ

เวลาที่มีสติไปกำหนดรู้ก็ให้กำหนดรู้

อย่างปล่อยวาง

หลักของการเจริญวิปัสสนามีอยู่ว่า

สภาวะใดปรากฏก็ให้กำหนดรู้

สภาวธรรมอันนั้น

แล้วก็กำหนดรู้ด้วยความปล่อยวาง

อย่างเวลาที่เรานั่งปฏิบัติไป จิตมันฟุ้ง

ก็กำหนดดูความฟุ้ง แต่อย่าไปฟุ้งกับมันด้วย

ให้ดูเฉยๆ กำหนดดู ดูไปเฉยๆ

ไม่ต้องไปคิดอะไรต่อ ไม่ต้องไปจัดการ

หักล้าง ผลักไสอะไรทั้งหมด ดูเฉยๆ

การดูเฉย ๆ คือจะดูอย่างปล่อยวาง

อาการของความฟุ้งนั้นมันจะคลี่คลาย

ของมันเอง

ถ้าเราทำตรงนี้เป็น

ในชีวิตประจำวันของเราถ้าเรามีสติ

ไปหยั่งรู้ใจเราเมื่อไร แล้วเราเจอว่าใจเราไม่สบาย

ใจเราฟุ้ง พอมีสติระลึกรู้ ปล่อยวางเป็น

อาการเหล่านั้นมันก็จะคลายหายไป

จิตเราก็คืนสภาพ โปร่งเบาขึ้น

กรรมฐานมันได้ประโยชน์ตรงนั้น

ตรงที่สามารถจะคลี่คลายความทุกข์ได้

เวลาที่เราวุ่นวาย ถ้าเราปฏิบัติหน้าที่การงานไป

อย่างเช่นสมองมันชักเครียด

เราคิดมาก คิดการงานมาก วิจัย วิจารณ์ รู้สึกสมองเครียด

เราก็ตั้งสติกำหนดดูความรู้สึกในสมอง

ดูจิตใจดู จิตเราจะต้องคิดมาก จิตเราจะต้องวุ่นวาย

พอเรามีสติเข้าไปรู้ไปดูด้วยความปล่อยวาง

วางเฉย เราจะสังเกตว่าอาการเหล่านั้น

มันจะคลี่คลาย

จิตมันจะคลายจากความฟุ้งซ่าน

จากความวิตกกังวล สมองมันก็จะคลายตัวตาม

ความเครียดมันก็จะหายไป

เราก็ได้อยู่อย่างสงบสุขขึ้น

มีวิธีการที่จะคลี่คลายความทุกข์

ให้ตนเอง..."

ธัมโมวาท โดยพระวิปัสสนาจารย์

‪‎ท่านเจ้าคุณ‬ ‪‎พระภาวนาเขมคุณ‬

(หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี)

San Nirvana

//.๕ โอกาส.. เพื่อเป็น..อรหันต์.//

๑. เมื่อฟังธรรมที่ถูกต้อง ซึ่งสอนเรื่องกรรม ศีล ภาวนา

๒. เมื่อแสดงธรรม คือ เมื่อเข้าใจถึงธรรมที่ถูกต้องแล้ว

(รู้ได้เองว่าเป็นโสดาบัน) ก็พอใจจะสอนธรรมให้ผู้อื่นรู้ด้วย

๓. เมื่อสาธยายธรรม นั่นคือ การสวดมนต์อย่างมีสมาธิ

๔. เมื่อตรึกตรองธรรม หรือเพ่งธรรมอยู่ในขณะนั้น

หมายความว่า รู้ถึงความหมายโดยรวมของธรรมนั้น

๕. เมื่อเจริญวิปัสสนาญาณ คือ พิจารณาทุกสิ่งด้วยธรรม

โสดาบันขึ้นไปเท่านั้นจึงจะวิปัสสนาได้

*** การฟังธรรมเป็นการชำระล้างจิตใจที่เศร้าหมองให้หมดไป ดุจน้ำใสล้างใจที่ขุ่น

“การปฏิบัติธรรม” คืออะไร?

จุดมุ่งหมายของ “การปฏิบัติธรรม” นั้นเพื่ออะไร?

.

“การปฏิบัติธรรม” มิใช่เป็นเพียงการแสดงแบบ หรือแสดงท่าทางด้วยกิริยาอาการภายนอก แท้จริงเป็น “การปฏิวัติดวงใจ” ของผู้ปฏิบัตินั้นเอง ให้กลับกลายจากความเป็นแหล่งที่รับทุกข์มาเป็นแหล่งที่เต็มไปด้วยสุข, จากความเป็นทาสไปสู่ความเป็นอิสระจากธรรมชาติฝ่ายต่ำของใจทุกๆประการ, ดวงจิตที่เคยถูกอวิชชาหุ้มห่อ กลับกลายเป็นจิตที่ผ่องใสแหลมคมต่อการทำลายรากเหง้าของความทุกข์หรือสิ่งที่ตนไม่พึงประสงค์, รวมความว่า เปลี่ยนดวงจิตที่เคยก่อสร้างทุกข์ ให้กลายเป็นก่อสร้างสุขเพื่อตัวเอง.

.

อาการกิริยาที่ฝึกฝนบำเพ็ญแต่ภายนอก เช่น ศีล ธุดงค์ สมาธิ นั้นๆ ก็คือการเริ่มลงมือปฏิวัติดวงจิตเป็นลำดับๆ จากหยาบไปหาละเอียดนั่นเอง.

.

อาการภายนอกเป็นเพียงเครื่องหมาย แต่ไม่เป็นเครื่องหมายที่แน่นอนเสมอไป เพราะถ้าผู้ใดปฏิบัติปฏิปทาเหล่านี้เป็นโลกาธิปไตยเพียงภายนอกให้โลกสรรเสริญแล้ว หาจัดเป็นการปฏิบัติธรรมได้ไม่ จัดเป็นการทำปลอมปฏิบัติธรรม

.

โดยนัยนี้ จะเห็นได้ว่า การปฏิบัติธรรมนั้นคือการปฏิวัติดวงจิตแท้ๆ ปฏิวัติดวงจิตที่เคยทุกข์ให้เป็นสุข ปฏิวัติสุขที่ไม่แท้ให้เป็นสุขที่แท้จริง จนกว่าจะลุถึงยอดสุข

.

กิริยาปฏิวัติในที่นี้ คือ การปลดเปลื้องชีวิตให้หลุดพ้นจากแอกอธิปไตยแห่งกิเลส ปราบกิเลสให้หมดอิทธิพล ให้เป็นอิสระแก่ตัวเองได้.

.

“กิเลส” นั้นได้แก่ ความรู้สึกตามสัญชาตญาณที่เป็นไปในฝ่ายต่ำ คือตามที่มันนึกใคร่อย่างไร และเป็นความรู้สึกของจิตที่ยังไม่ได้รับการศึกษาหรือขูดเกลาตามวิธีที่ถูกตรงตามหลักความจริง กิเลสเป็นของแฝงอยู่กับจิต และปรากฏตัวให้เห็นต่อเมื่อมีสิ่งยั่วให้มันลุกโพลงหรือพล่านขึ้นเป็นคราวๆ แล้วก็หายตัวเงียบแฝงอยู่ ดุจเดียวกับตัวหนังสือลับที่เขียนด้วยหมึกลับ จะปรากฏให้เห็นต่อเมื่อแช่กระดาษลงในน้ำ แห้งแล้วก็หายเสียฉะนั้น. เพราะมันแฝงตัวอยู่ได้อย่างลี้ลับ อย่างที่ค้นไม่เห็นตัว แต่มันอาจโผล่ออกมาเมื่อไรก็ได้ในทุกกาลทุกสถานที่ มันจึงเป็นเหมือนกับเป็น “สมบัติกายสิทธิ์” ของจิต ที่มีไว้สำหรับการแล่นท่องเที่ยวไปใน“ทะเลทุกข์”ด้วยกัน เหมือนคนกับเรือฉะนั้น. บางแห่งเราเรียกกิเลสนี้ว่า “กิเลสอย่างละเอียด” เพราะนอนในสันดาน และ เรียกปรากฏการณ์ของกิเลสที่ปรากฏอยู่ในใจว่า “กิเลสอย่างกลาง” และ ที่ปรากฏออกมากระทั่ง ทางกาย วาจา ว่า “กิเลสอย่างหยาบ” และเราวางหลักต่อไปว่า ศีล เป็นคู่ปรับกับกิเลสอย่างหยาบ, สมาธิ เป็นคู่ปรับกับกิเลสอย่างกลาง, และ ปัญญา เป็นคู่ปรับกับกิเลสอย่างละเอียด, และเรียกการบำเพ็ญธรรมที่เป็นคู่ปรับทั้ง ๓ อย่างนี้ว่า “การปฏิบัติธรรม”

.

“การปฏิบัติธรรม” คือการบำเพ็ญให้เต็มที่ในข้อปฏิบัติต่างๆ อันย่นลงแล้วเรียกว่า “ศีล สมาธิ ปัญญา”

.

ศีล คือ การชำระกายและวาจาให้บริสุทธิ์ ปราศจากโทษ เมื่อบริสุทธิ์แล้วเป็นเครื่องช่วยให้เกิดสมาธิ, สมาธิ คือ ความที่ใจผ่องใสตั้งมั่นเป็นจุดเดียว มีกำลังกล้าแข็งสำหรับการคิดปัญหาอันลี้ลับ การตีปัญหาลี้ลับ ก็คือ การบำเพ็ญปัญญา นั่นเอง เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “วิปัสสนาภาวนา”

.

พระพุทธภาษิตเหลือที่เหลือจะประมาณได้ ที่สอนให้ภิกษุในพระศาสนานี้เจริญศีล สมาธิ ปัญญา สมาธิและปัญญาเป็นงานทางใจชั้นประณีตที่สุด เพื่อให้เร็วเข้าจึงทรงสอนให้ตัด“ปลิโพธ” เครื่องกังวลรบกวนต่างๆ แล้วหลีกออกบำเพ็ญในที่สงัด ดังที่ทรงระบุไว้ คือ โคนไม้ ป่า และ เรือนว่าง ได้แก่ ถ้ำ ซอกเขา ป่าช้า ลอมฟาง กลางแจ้ง ป่าชัฏ ทรงสอนให้ตั้งหน้าคิดให้เห็นแจ้งตลอดเป็นลำดับไป เริ่มตั้งแต่การพิจารณาร่างกายนี้ ค้นให้พบสภาวะธรรมดาตามที่เป็นจริงอย่างไร จนหายยึดมั่น สลัดเครื่องเศร้าหมองของดวงจิตออกให้สิ้นเชิง มีปรีชาญาณไม่ติดขัดในปัญหาอันเกี่ยวกับชีวิต โดยเฉพาะคือสุขและทุกข์อีกสืบไป นี่คือ “การปฏิบัติธรรม” ซึ่งเป็นการทำลายรากเหง้าของความทุกข์ ได้แก่ อวิชชา”

.

พุทธทาสภิกขุ

ที่มา : จากหนังสือ “ชุมนุมเรื่องยาว ของ พุทธทาสภิกขุ” หัวข้อเรื่อง “เรื่องเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรม”

สิ่งที่ใช้ตรวจสอบ...“ผลการปฏิบัติธรรม”

.

…. “ในการตัดสินผลการปฏิบัติ ว่าใครก้าวหน้าไปแค่ไหน ใครเป็นผู้สำเร็จ ใครบรรลุธรรมเป็นอรหันต์หรือไม่? จะวัดกันด้วยอะไร?

เรามักจะตื่นเต้นกัน บางทีก็ตื่นเต้นด้วยอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ เห็นท่านไหนมีอิทธิฤทธิ์ก็ฮือฮากันว่า โอ! ท่านคงจะสำเร็จแล้ว เป็นพระอรหันต์แล้ว ใครทำนั่นทำนี่ได้ก็เป็นผู้วิเศษ บางทีก็ตื่นกันว่าท่านผู้นั้นเข้าสมาธิได้ เห็นโน่น เห็นนี่ มองเห็นสวรรค์วิมาน แม้แต่ไปพบพระพุทธเจ้าได้ เป็นผู้สำเร็จ หรือบางทีเห็นผู้ที่ถือศีลเคร่งครัดมากเป็นพิเศษก็นึกว่า..นี่ เป็นผู้สำเร็จ

…. ทั้งหมดนั้น ก็เป็นเรื่องที่มองกันไปต่างๆ แต่การตรวจสอบผลสำเร็จที่แท้จริงนั้น ต้องวัดได้ที่ประสบการณ์ตรงที่ในใจของทุกคนนี่เอง

…. พระพุทธเจ้าทรงเห็นแล้วว่า คนเรานี่จะเขวได้ง่าย จึงตรัสหลักในการตรวจสอบไว้ การตรวจสอบด้วยประสบการณ์ตรง ก็คือ…

.

ให้ดูใจของตนเองว่า มีโลภ โกรธ หลง ไหม? แล้วละคลายไปได้แค่ไหน มีความก้าวหน้าในเรื่องนี้แค่ไหน เพียงไร มีความคิดประทุษร้ายต่อผู้อื่นหรือไม่ มีความเกลียดชังผู้อื่นหรือไม่ มีความต้องการในทางที่เห็นแก่ตนมากมายแค่ไหน เพียงไร มีความลุ่มหลงเพลิดเพลินมัวเมาแค่ไหน เพียงไร ใจตัวเองรู้

.

…. ถึงจะปฏิบัติมีศีลเคร่งครัดแค่ไหนเพียงไร หรือได้ฌานสมาบัติ มีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อะไร หรือจะได้สมาธิดื่มด่ำอะไรก็ตาม ก็ไม่ใช่เป็นเครื่องวินิจฉัย

…. ในพระธรรมบทก็มีคาถาซึ่งเป็นพุทธพจน์ ที่พระพุทธเจ้าตรัสเตือนไว้ว่า “ น สีลพฺพตมตฺเตน ” เป็นต้น คาถานี้มีใจความว่า ภิกษุไม่ว่าจะถือศีลวัตรเคร่งครัดแค่ไหน ไม่ว่าจะได้เล่าเรียนปริยัติมีความรู้กว้างขวางลึกซึ้งเพียงใด ไม่ว่าจะได้สมาธิสักเท่าใด ไม่ว่าจะปลีกตัวไปอยู่ในที่สงัด ไปอยู่ป่าอยู่เขาขนาดไหน หรือแม้แต่จะได้รู้สึกประจักษ์แก่ตัวเองว่า เรานี้ได้สัมผัสกับความสุขอันประณีตลึกซึ้งภายใน ที่เรียกว่า“เนกขัมมสุข” ซึ่งเป็นความสุขที่ปุถุชนไม่รู้จัก แม้แต่ได้ความสุขอย่างนั้น #ตราบใดที่ยังไม่สิ้นอาสวะก็อย่าเพิ่งวางใจ

…. เป็นอันว่า มีพุทธพจน์ตรัสเตือนไว้แล้ว ที่จริงท่านเตือนพระแต่ละองค์นั่นเอง ให้วินิจฉัยให้ตรวจสอบตนเอง แต่เราก็สามารถนำมาใช้กันในสังคมได้ด้วยว่า อย่าไปหลงเพลินวัดกันด้วยสิ่งที่ปรากฏอันน่าทึ่งน่าตื่นเต้น ด้วยการมีฤทธิ์ ปาฏิหาริย์ ด้วยการที่ได้สมาธิ ด้วยการที่มีความเคร่งครัดเข้มงวดอะไรต่างๆ ทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่ท่านไม่ให้วางใจ

…. สิ่งที่ตรวจสอบได้แท้จริง คือ ความจางคลายหมดสิ้นไปของ ความโลภ ความโกรธ ความหลง...”

.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ ( ป. อ. ปยุตฺโต )

ที่มา : จากหนังสือ “ปฏิบัติธรรมให้ถูกทาง”

#ตัดความโลภจะเป็นผู้มีลาภ

#ตัดความโกรธจะเป็นผู้มีศีล

#ตัดความหลงจะเป็นผู้มีปัญญา

.....ข้ามไฟสามกอง ยิงนกหกตัวก็จบ" ไฟสามกองคืออะไร ก็คือไฟโกรธ ไฟโลภ ไฟหลง ยิงนกหกตัว ก็คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ยิงให้มัน ตายจากกิเลส

ให้เราสร้างแต่กรรมดี รู้จักบุญกุศลไม่มักมากในกิเลส ถ้าผู้ใดใฝ่ที่จะถึงการหลุดพ้น ท่านก็จะบอก ว่า "ข้ามไฟ3กอง ยิงนก6ตัว"

หยุดโกรธซะบ้าง ถึงแม้ว่าจะไม่หมดให้มันเบาบางลงไป

ความโลภ นั้น ถ้ามีสัมมาอาชีพ ทำมาหากินอย่างสุจริต ก็ไม่ถือว่าโลภ ที่ทุกคนจะต้องหากินหาอยู่ตามอัฐภาพ

ความหลง ก็อย่าไปหลงอุปกิเลสให้มากมายใฝ่ฝันยศถาบรรดาศักดิ์ มีลาภย่อมเสื่อมลาภ มียศย่อมเสื่อมยศ ไม่สมควรรู้ ลาภ ยศ สรรเสริญ รู้จักพอ รู้จักหยุด ใฝ่ในคุณธรรม สร้างประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตน รู้จักเป็นผู้ให้เป็นผู้รัก รักผู้อื่นเท่ากับรักตัวเรา

หลวงปู่ทองทิพย์

ปล่อยวางทั้งอดีต อนาคต และปัจจุบัน

อยู่กับความไม่มีไม่เป็น ว่าง สว่าง บริสุทธิ์

หยุดการปรุงแต่ง หยุดการแสวงหา หยุดกิริยาจิต

ไม่มีอะไรเลย ไม่ยึดถืออะไรสักอย่าง

พระอริยเจ้า มีจิตไม่ส่งออกนอก

จิตไม่หวั่นไหว จิตไม่กระเพื่อม

มีสติอย่างสมบูรณ์ เป็นวิหารธรรม

มีสติอย่างสมบูรณ์ เป็นเครื่องอยู่..

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

หลวงพ่อชา สุภัทโท

ความเป็นจริงอายตนะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

นี้เป็นของที่ให้เกิดปัญญา ถ้าเรารู้เรื่องตามความ

เป็นจริง ถ้าเราไม่รู้เรื่อง เราก็จะต้องปฏิเสธเลยว่า

ไม่อยากจะเห็นรูป ไม่อยากจะฟังเสียง ไม่อยากจะ

อะไรทั้งนั้นแหละ ว่ามันวุ่นวายอยู่ตรงนั้น เราตัด

เหตุมันออกเสียแล้ว จะเอาอะไรมาพิจารณาเล่า

ลอง ๆ ซิ อะไรจะเป็นเหตุ อะไรจะเป็นเบื้องต้น

ท่ามกลาง เบื้องปลาย มันจะมีไหม นี่ อันนี้คือ

ความคิดผิดของพวกเราทั้งหลาย

ดังนั้น ครูบาอาจารย์ท่านจึงให้สํารวม การสํารวม

นี้แหละ มันเป็นศีล ศีลสังวร ตา หู จมูก ลิ้น

กาย ใจ นี้เป็นศีล เป็นสมาธิ เหล่านี้ เราคิดดู

// การสวดมนต์//

มีองค์๓ ครบ

๑. กาย มีอาการสงบเรียบร้อยและสำรวม

๒. วาจา กล่าวขอขมา สรรญเสริญ พระรัตนตรัย

๓. ใจมีความเคารพนบนอบต่อคุณพระรัตนตรัย

..มีการกล่าวถึง ความดีแห่งพระรัตนตรัย

.. มีการ กล่าวถึง พระธรรมคำสอนของพรพุทธะองค์

.. มีการ ทำให้จิตเป็นสมาธิ ตั้งมั่น

**แล้วใช้สติพิจารณา กาย ใจ จนเกิดปัญญา จนสำเร็จจนเป็นอรหันต์

....การสวดมนต์ เป็นทั้งธรรมทาน พุทธานุสสติ ธรรมานุสติ สังฆานุสสติ และ ศีลานุสสติ

จริตในการปฏิบัติ หากฟุ้งซ่านมาก

แต่ละคนมีจริตต่างกัน มีใจที่วอกแวกฟุ้งซ่านแตกต่างกัน คําบริกรรมนั้นเปรียบเหมือนเชือกที่เข้ามาช่วยมัดใจ เพิ่มอีกหนึ่งเส้น ทําให้ใจสงบอยู่กับคําบริกรรม ทําให้ฟุ้งซ่านน้อยลง เกิดสมาธิได้ง่ายขึ้น แต่ หากจิตใจเราเป็นคนสงบฟุ้งซ่านน้อย คําบริกรรมก็ไม่จําเป็นครับ ให้ " รู้สึก สัมผัส กับลมหายใจ เข้า ออก ตรงที่รู้สึกกับลมนี้ เป็นการเข้าไปเจริญสติในระดับจิต เพราะความรู้สึกที่เกิด เกิดในระดับจิต ที่ยังไม่ถูกปรุงแต่ง ให้ความหมาย " แล้วเมื่อเข้าสมาธิถึงในระดับหนึ่ง จิตจะปล่อยวางจากสัญญาสังขาร คําบริกรรมก็จะหายไปอยู่ดี เมื่อคําบริกรรมหายไป อยู่กับสมาธิก็ ไม่ไปดึงเอาคําบริกรรมกลับมาอีก มันจะไม่ก้าวหน้าเป็นการวนอยู่กับสมถะ ไม่ข้ามเข้าสู่การเจริญวิปัสสนา

Trader Hunter พบธรรม

10 ข้อคิด "ปฏิบัติธรรมอย่างไรไม่ให้หลงทาง"

1. เราไม่ได้ปฏิบัติธรรมเพราะเราเป็นคนดี แต่เราปฏิบัติธรรม เพราะเรารู้ว่า เรายังมีความเลวอยู่ เมื่อปฏิบัติธรรมแล้ว เราจะยิ่งเห็นความเลว ของตัวเองมากขึ้น ถ้าปฏิบัติธรรมแล้ว เห็นแต่ความดีของตนเอง ให้สันนิฐานเอาไว้เลยว่า เรากำลังปฏิบัติธรรมแบบผิดๆ อยู่

2. ความดีของครูบาอาจารย์ ไม่ใช่ความดีของเรา แม้เราเป็นลูกศิษย์ของพระอรหันต์ ก็ใช่ว่าเราจะมีคุณธรรมเหมือนท่าน อย่านำครูบาอาจารย์มาโอ้อวดกัน เราอาจมีครูบาอาจารย์ที่ประเสริฐที่สุด แต่เราอาจจะเป็นคนที่เลวที่สุดก็ได้

3. สุขและทุกข์เป็นสิ่งที่ควรละทั้งคู่ เราไม่ควรหลงประเด็นว่า จะละเพียงทุกข์ แต่จะกอดสุขไว้ เพราะมันคือเหรียญสองด้าน จะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นไปไม่ได้

4. ถ้าจะมีความรัก ก็ขอให้รักด้วยเมตตา อย่ารักด้วยตัณหาราคะ รักแบบราคะตัณหา มุ่งไปที่การครอบครอง ทำให้เกิดความเห็นแก่ตัว เป็นการใช้ความรัก เพื่อประโยชน์ ในการเสพสุขทางตา หู จมูก ลิ้น กายเป็นสำคัญ รักในลักษณะนี้ เป็นรักแบบสัตว์ ไม่ใช่ความรักแบบมนุษย์ผู้เจริญ

5. ลาภ ยศ สรรเสริญ และความสุขจากกามคุณห้า สิ่งเหล่านี้มีอำนาจสูงมาก ที่ทำให้เกิดความหลง เมื่อเราต้องอยู่ร่วมกับสิ่งเหล่านี้ ควรอยู่ร่วมอย่างมีสติ ขาดสติเมื่อไหร่ เราย่อมตกอยู่ใต้อำนาจของโลกธรรมแปด

6. อย่านินทาใคร อย่าวิจารณ์ผู้อื่นในทางเสียหาย หรือไม่เป็นประโยชน์ เขาเป็นอย่างไรก็เรื่องของเขา เราควรเพ่งมองความเลวของตนเอง ควรใช้เวลา ไปกับการสำรวจความเลวของตน มากกว่าไปมองความไม่ดีของผู้อื่น

7. สิ่งที่สำคัญกว่าศีล คือพรหมวิหารสี่ ได้แก่เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ถ้าเราสนใจแต่การถือศีล โดยไม่สนใจเจริญเมตตา ศีลจะกลายเป็นความดี ที่ไล่กัดเรา สร้างความอึดอัดให้เรา ผู้ปฏิบัติธรรม ควรยึดความเมตตาเป็นสำคัญ ผู้ใดที่มีใจอยู่ในพรหมวิหารธรรม ผู้นั้นย่อมถือศีลอยู่แล้วเป็นปกติ

8. ปฏิบัติธรรมแล้ว จิตต้องเบิกบาน สติปัญญาในชีวิตต้องเพิ่มขึ้น ความอยากได้สิ่งต่างๆ ต้องลดลง สามสิ่งนี้ คือเครื่องชี้วัดว่า การปฏิบัติธรรมของเราว่า ได้ผลมากน้อยแค่ไหน

9. ความขี้เกียจ คือตัวการใหญ่ ที่ทำให้เราปฏิบัติธรรมไปไม่ถึงไหน ถ้าเป็นฆราวาส เมื่อปฏิบัติธรรมแล้ว จะต้องขยันทำงานมากขึ้น ไม่ใช่ยิ่งปฏิบัติธรรมยิ่งขี้เกียจ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่ใช่การปฏิบัติธรรม นอกจากนี้ ยังต้องมีความขยัน ในเรื่องการภาวนามากขึ้นด้วย การปฏิบัติธรรมในรูปแบบ ยังเป็นสิ่งที่มีความสำคัญอยู่

10. กิเลสคือสิ่งร้ายกาจ ฉลาดที่สุดในโลก ทุกสิ่งที่เรากระทำอยู่ โดยมากแล้ว เป็นไปภายใต้การครอบงำ ของกิเลส บางครั้งกิเลสก็มาในนามความดี บางครั้งกิเลสก็มาในนามปัญญา

กิเลสคือสิ่งครองโลกครองใจ มันมาทุกทิศทุกทาง

ผู้ปฏิบัติธรรมไม่ควรประมาท คิดว่า “ตนเอาอยู่”

ไม่เคยมีใครเอากิเลสอยู่ นอกจากคนหมดกิเลส!!!

การสำรวมกายวาจาจึงเป็นสิ่งสำคัญ

ถึงแม้เรายังฆ่ากิเลสไม่ได้

แต่เราก็อย่าทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อน เพราะกิเลสของเรา!!!

การปฏิบัติธรรมนานๆ...

ไม่ได้เป็นตัวชี้วัดว่าเราปฏิบัติได้ตรงต่อธรรมหรือเปล่า

ถ้าทำแล้วตรงต่อธรรม คือเป็นไปเพื่อละ

เพื่อสละ เพื่อวางความโลภ ความโกรธ ความหลง

แล้วมันเบาบางลงได้

....อันนี้ถึงเป็นตัวชี้วัด เพราะใจจะนิ่งขึ้น เย็นขึ้น เบิกบานขึ้น

ถ้าปฏิบัติแล้วสิ่งเหล่านี้ไม่ลดลง แต่กลับเพิ่มมากขึ้น ตัวตนเยอะขึ้น เป็นไปเพื่อความยึดมั่นถือมั่น ไม่ฟังใคร ทิฐิ มานะเยอะขึ้นแล้ว

....อย่างนี้มันยังไม่ตรงต่อธรรม

ให้รีบพิจารณาตนเองว่าเราปฏิบัติได้ตรงต่อธรรมหรือเปล่า

" เพราะที่สุดของการปฏิบัติธรรมคือ

สิ้นราคะ โทสะโมหะ "

ถ้าตรงแล้ว... มันจะเป็นไปเพื่อ ละมานะทิฐิอัตตาตัวตน

" ฉะนั้นการปฏิบัตินานไม่ได้บอกผล

แต่ผลคือ... ต้องวัดที่ตัวเราเอง"

" ปฏิบัติแล้วต้องเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่เหนือธรรมดา " สนุกสนานธรรมดาได้ เป็นคนปล่อยวางง่าย ๆ สบาย ๆ เป็นธรรมชาติ

นักปฏิบัติจริง ๆ คนภายนอกอาจดูไม่ออก

มันไม่ได้ดูที่การแต่งกาย หรือความน่าเชื่อถือ

มันเป็นแค่เปลือกนอก

....ของจริงเป็นคนธรรมดา ที่ใจมันวางได้นี่แหละ

คนที่ปฏิบัติตรงต่อธรรมของพระพุทธองค์

จะกลายเป็นธรรมชาติมากขึ้น

" เป็นคนธรรมดา ไม่ใช่คนเหนือธรรมดา "

เพราะฉะนั้นผลของการฝึกในขั้นสุดท้ายคือ...

การกลับเป็นคนธรรมดา

เพื่อมองทุกอย่างเป็นของธรรมดา ไม่มีดี ไม่มีชั่ว

ทุกอย่างเป็นสิ่งสมมุติ ซึ่งเป็นไปตามวงจรของกรรมทั้งสิ้น

#เดินจิต #จิตว่าง #สุญญตา

-------------------------------

พระมหาวรพรต กิตฺติวโร

#ดวงตาเห็นธรรม

"ดวงตาเห็นธรรมนั้น คือ ดวงตาเห็นอะไร คือ ดวงตาเห็นสิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดเป็นเบื้องต้น ความแปรไปเป็นท่ามกลาง ความดับเป็นที่สุด สิ่งใดสิ่งหนึ่งก็คือทั้งหมด จะเป็นรูปก็ช่าง จะเป็นนามก็ตาม สิ่งใดสิ่งหนึ่งครอบรวมเลยทีเดียว ได้แก่ ธรรมชาติทั้งหมดเป็นสิ่งใดสิ่งหนึ่ง จะเป็นรูปธรรมก็ช่าง จะเป็นนามธรรมก็ตาม เกิดขึ้นแล้วก็แปรดับไป อย่างตัวสกลร่างกายของเราก็เหมือนกัน มันเกิดแล้วก็แปรไปตามธรรมดาของมัน แล้วมันก็ดับไป

ธรรมชาติเหล่านี้ เรียกว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ความเห็นหรือความเข้าใจอันเกิดมาจากผู้รู้ในคราวที่นั่งฟังธรรมอยู่นั้น เข้าไปถึงใจของพระอัญญาโกณฑัญญะ จนเป็นเหตุให้ถอนตัวอุปธิ หรืออุปาทาน ออกจากสังขารทั้งหลายทั้งปวงนั้นได้ เป็นต้นว่า สักกายทิฏฐิ คือ อาการที่ไม่ถือเนื้อถือตัวทั้งหลายนี้ เห็นตามสกลร่างกายของเราแล้วก็ไม่เห็นว่าเป็นตัวเป็นตนของเรา เห็นชัดลงไปจนเป็นเหตุให้ถถอนจากอุปาทานั้น ไม่ถือตัวซึ่งเป็นสักกายทิฏฐิ และไม่มีวิจิกิจฉา

เมื่อถอนอุปาทานออกมาจากความยึดมั่นถือมั่นแล้ว ก็มิได้สงสัยเลยในธรรมทั้งหลายหรือในความรู้ทั้งหลาย เข้าไปเห็นธรรมทั้งหลายเหล่านี้แล้วก็เปลี่ยนออกไปเลยที่เดียว รู้ว่านี่วิจิกิจฉา นี่สีลัพพตปรามาส การปฏิบัติของท่านนั้นแน่แน่วตรงเข้าไป ไม่ได้เคลือบแคลงสงสัยไม่ได้ลูกหรือไม่ได้คลำ ถึงแม้ว่าสกลร่างกายมันจะเจ็บจะไข้เป็นไปอย่างใด ท่านก็ไม่ได้สงสัยเสียแล้ว

การที่ไม่ได้สงสัยนี้ก็คือถอนอุปาทานออกมาแล้ว ถ้ามีอุปทานอยู่ก็ต้องไปลูบไปคลำในสกลร่างกายนี้ อาการลูบคลำในสกลร่างกายนี้เป็นสีลัพพตปรามาส เมื่อถอนสักกายทิฏฐิออกจากกายนี้ สีลัพพตปรามาสก็หมดไป วิจิกิจฉาก็เลิก สีลัพพตปรามาสก็เลิก ถ้ายังมีสีลัพพตปรามาสอยู่ วิจิกิจฉาก็อยู่ อุปาทานก็ยังอยู่

อันนี้แสดงว่าธรรมะที่สมเด็จพระบรมศาสดาของเราแสดงคราวนั้น พระอัญญาโกณฑัญญะฟังแล้วได้ดวงตาเห็นธรรม ดวงตาอันนั้นก็คือผู้รู้แจ้งนั่นเอง เรียกว่า ดวงตาเห็นธรรม คือ เห็นธรรมหรือธรรมดาอันนี้เอง เมื่อเห็นชัดลงไปอย่างนี้ก็ถอนอุปาทานได้"

...... หลวงปู่ชา สุภทฺโท