ผู้รู้

มโนธาตุ โพธิญาณ

" จิต...

ตั้งอยู่อย่างไร ?

สติ...

ที่บุคคลได้ตั้งไว้แล้ว ตามประคับประคองจิต

ที่ตั้งอยู่อย่างนั้น ทุกขณะ

เรียกว่า...สติปัฏฐาน

บุคคล เจริญสตินี้ให้มาก

ชื่อว่า...เจริญสติปัฏฐาน และมีความรู้อันหนึ่ง

ซึ่งตามรู้ตัว หรือรู้ทั่วพร้อมอยู่ว่า...

เวลานี้ จิตคิดอยู่อย่างนี้ อย่างนี้

มีสติ...ตามกำหนดจิตได้อย่างนี้ อย่างนี้

บุคคล เจริญความรู้อันนี้

เรียกว่า...เจริญสัมปชัญญะ

บุคคล เจริญสติสัมปชัญญะให้มาก

จนมีความรู้รอบตัว ชื่อว่า...เจริญปัญญา

บุคคล เจริญปัญญาให้มาก

จนมีความรู้ เท่าตัว

รู้เท่า อารมณ์

รู้เท่า สัญญา

รู้เท่า กองทุกข์

รู้เท่า กองกิเลส

รู้เท่า อาสวะ

รู้เท่า จิต

รู้เท่า สังขาร

ชื่อว่า เจริญพุทธะ."

(หลวงปู่สิงห์ ขันตยาคโม)

จิตผู้รู้ แยกออกจาก สิ่งที่ถูกรู้ ปล่อยอุปาทาน(ไม่มีการทํา)

.

การส่งใจเข้าไปรับรู้เป็นความปกติของจิต แต่ถ้าเลยจากการรับรู้ เลยเข้าไปวิตกวิจารณ์ เลยเข้าไปอยู่กับสิ่งที่ถูกรู้ ไม่อยู่กับจิตผู้รู้ ล้วนเป็นการส่งจิตออกนอก ขณะนั้นไม่รู้สึกตัวแล้ว

.

จิตมีสภาพรู้อารมณ์ อารมณ์ไม่ใช่หมายถึงอารมณ์เพียงอย่างเดียว แต่หมายถึงคือสิ่งที่ถูกรู้ของจิต

.

รู้ทันความสงสัย(รู้ทันใจที่สงสัย) ไม่ใช่เข้าไปอยู่กับความสงสัย เป็นการไม่รู้สึกตัว แล้วเข้าไปรวมกับสิ่งที่ถูกรู้(กาย ใจ(อารมณ์ความคิด))

.

อย่าเข้าไปรวมกับสิ่งที่ถูกรู้ ให้รู้สึกตัว จิตผู้รู้จะเด่นแยกออกมา

.

การที่จิตผู้รู้ เข้าไปรวมกับสิ่งที่ถูกรู้ เป็นไหลไปตามอารมณ์ เป็นการส่งจิตออกนอกทุกกรณี สิ่งที่เกิดทําให้จิตผู้รู้ไม่เป็นอิสระถูกครอบงําด้วยอารณม์หรือสิ่งที่ถูกรู้ ทําให้ไม่เห็นความจริง

.

การปฏิบัตินั้นเป็นไปเพื่อให้ จิตผู้รู้เป็นอิสระ เข้มแข็งขึ้นมา ไม่เข้าไปถูกครอบงํา จิตผู้รู้ที่อิสระ คือการเข้าสู่โลกแห่งใจ

.

ใจที่อิสระ เห็นความจริงของโลกในมิติที่เหนือกว่า ธรรมแท้นั้นเป็นธรรมดา ความเป็นปกติของใจ

.

ครูบาอาจารย์ท่านสอนให้แค่ "รู้สึกตัว" นั้นประเสริฐที่สุดแล้ว หนทางนี้วิเศษที่สุดแล้ว อย่าไปทําเกินเลย โดยเฉพาะการไม่รู้ทันใจตัวเอง ยังวิตกวิจารณ์ต่อไป จะมาขวางทาง

.

"รู้สึกตัว" คือการสอนเพื่อให้จิตอิสระ เพื่อเข้าสู่สภาวะแห่งใจ ที่ง่ายที่สุดแล้ว แต่ทําเลยเกินจะไม่เห็น

" กรรมฐาน ๔๐ ห้อง

เป็นน้องอานาปานสติ อานาปานสติ เป็นยอด

มงกุฏของกรรมฐาน ทั้งหลายอยู่แล้ว

ศาสนาอื่น ๆ

นอกจากพุทธศาสนาแล้ว ไม่ได้ มาสั่งสอนให้หัด

ปฏิบัติ

เพราะกรรมฐานอันนี้ บริบูรณ์พร้อมทั้งสติปัฐฐาน๔

ไปในตัวด้วย

และเป็นแม่เหล็กที่มีกำลัง ดึงกรรมฐานอื่น ๆให้เข้า

มา เป็นเมื่องขึ้นของตัวเอง

เช่น พระมหาอนันตคุณของพุทโธ ธัมโม สังโฆ

สีโล จาโค กายคติ แก่ เจ็บ ตาย

รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณเหล่านี้เป็นต้น

ย่อมมีอยู่ จริงอยู่ พร้อมทุกลมหายใจออก-เข้าแล้ว

แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์

ย่อมจริง ย่อมมีอยู่ ทุกลมออก - เข้าแล้ว ไม่ต้อง

ไปค้น ไปหา ไปจด ไปจำ ไปบ่น ไปท่องทางอื่น

ก็ได้

ถ้าไม่หลงลมเข้า - ลมออกแล้ว

โมหะ อวิชชา วัฏจักร มันจะรวมพลมาจากโลก

หน่วยไหนล่ะ ?

หลงลมออก - เข้า ก็หลงหนังเหมือนกัน

ถ้าไม่หลงหนัง ก็ไม่หลงลมออก - เข้า โดยนัย

เดียวกัน

ดูโลก ก็ดูทุกข์

ดูทุกข์ ก็ดูโลก

ดูสังขาร ก็ดูทุกข์

ดูทุกข์ ก็ดูสังขาร

พ้นโลก ก็พ้นทุกข์

พ้นทุกข์ ก็พ้นโลก

พ้นสังขาร ก็พ้นทุกข์

พ้นทุกข์ ก็พ้นสังขาร

มีความหมายอันเดียวกันทั้งนั้น ไม่ผิด

รู้ลมออก - เข้า ในปัจจุบัน

รู้ลมออก - เข้า ในอนาคต

รู้ ผู้รู้ ในปัจจุบัน

รู้ ผู้รู้ ในอดีต

รู้ ผู้รู้ ในอนาคต

แล้วไม่ติดข้อง อยู่ใน...ผู้รู้ ทั้งสามกาล

ผู้นั้น ก็ดับรอบแล้ว ในโลกทั้งสามด้วยในตัว

อวิชชา

และสังขาร เป็นต้น ก็ดับไป ณ ที่นั่นเอง

ไฟโลภ ไฟโกรธ ไฟหลง ก็ดับไป ณ ที่นั่นเอง."

(หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต)

“…อันความไม่รู้นั้น เรียกว่า‘โมหะ’

บัดนี้'เมื่อสติเข้าไปรู้แล้ว โมหะไม่มี'

ความจริงแล้ว โมหะ-โลภะ-โทสะไม่ได้มีเลย

ทำไมจึงว่าไม่มี ?

ที่ท่านทั้งหลายฟังผมพูดอยู่ ขณะนี้จิตใจเป็นอย่างไร ?

อันนี้แหละเป็นตัวธรรมชาติชนิดหนึ่ง

‘ตัวใจ’ กับ ‘ตัวรูป’ นี้ เป็นคนละส่วน...แต่มันอาศัยซึ่งกันและกัน

รูปที่มองเห็นด้วยตาเป็น ‘รูป’

จิตใจที่มันนึกคิดเป็น ‘นาม’

เรารู้จักเรื่องสมมติ

รู้จักว่าศาสนา-พุทธศาสนา บาป-บุญ

'บาปคือโง่'

'บุญคือฉลาด' หรือรู้แล้วก็เลิกได้ไปเป็นคนฉลาด

'ศาสนาคือตัวคน'

'พุทธศาสนา คือตัวสติปัญญาเข้าไปรู้ตัวจิตใจ'

'พุทธะ แปลว่าผู้รู้'

ศาสนาที่เป็นวัตถุนั้นก็ดี ไม่ได้ปฏิเสธ

อย่างวัดวาอาราม โบสถ์ วิหาร พุทธรูป เจดีย์

เป็นศาสนาสมมติ แก้ทุกข์ไม่ได้

ทำแล้วก็ดีใจชั่วขณะเท่านั้น

‘ดีใจ’ กับ ‘ใจดี’ นั้น...ไม่เหมือนกัน

เมื่อเรามาเห็นอันนี้...ดีใจ แต่ตัวใจดีนั้นยังไม่มี

ยังไม่เห็นตัวใจดี เพราะเรายังไม่เห็นตัวชีวิตเรา

บัดนี้เราก็มาทำความรู้สึกอย่างที่ผมว่านี้

กำมือ-เหยียดมือ (กะ)พริบตา อ้าปาก

หายใจเข้า-หายใจออก

ให้มีความรู้สึกตัว

บัดนี้ความคิดมักจะปรากฏขึ้นมาแว๊บหนึ่ง

เราเห็น-เรารู้-เราเข้าใจ

โดยมากเราเห็นความคิด เราเห็นแล้วเรารู้เป็นเรื่องไปเลยนั้น

(อย่างนี้)รู้ความคิด ไม่ใช่เห็นความคิด

เราเข้าไปอยู่ในความคิดนั้นแล้ว เราไม่ได้เห็นความคิดของเรา

สมมติขณะนี้เราอยู่บนบ้าน

เราเข้าไปในห้องแล้ว เข้าไปนอนในมุ้ง

เมื่อเราเข้าไปอยู่ในห้องนอนนั้น เราจะไม่เห็นนอกห้อง

เมื่อเราอยู่ในบ้าน เราจะไม่เห็นหลังคาบ้าน

มันเป็น ๓ ชั้น

เราต้องไม่เป็นอย่างนั้น

คือว่า'มันคิด เราเห็น-เรารู้'

เราเลยออกจากความคิดได้ เราไม่เข้าไปในความคิด

เปรียบเหมือนเราไม่ต้องเข้าไปในมุ้ง

ไม่ต้องเข้าไปอยู่ในห้องนอน และไม่ต้องเข้าไปอยู่ในบ้าน

ออกมาชานบ้านหรืออยู่ลานบ้าน

เรามองดูประตู เราก็เห็น

เหลียวมองในห้อง...เราก็เห็น

เหลียวมองมุ้ง...เราก็เห็น

อันนี้เราเห็นความคิด-รู้ความคิด-เข้าใจความคิด

พอมันคิด

ทีแรกจะเป็นเรื่องไป ปะติดปะต่อเป็นอารมณ์ไป

บัดนี้มันคิด เราเห็น-เรารู้ความคิด...มันหยุด

อุปมาเหมือนบ้านเรามีหนู

เราไม่มีความสามารถที่จะไปไล่หนูออกจากบ้านได้

หนูมันจึงกัดเสื้อผ้า-สิ่งของเสียหายหมด

เราจำเป็นต้องไปเอาแมวมาเลี้ยง

แมวกับหนูเป็นปรปักษ์กัน ถ้ามีแมวแล้ว...หนูมันกลัว

ทีแรกหนูตัวใหญ่-แมวตัวเล็ก

พอหนูมา แมวก็ตะครุบหนู...หนูตัวใหญ่ก็วิ่งหนี

แมวมันไม่ยอมวาง มันก็ติดหนูไป

เหนื่อยแล้ว มันก็วางหนู...หนูมันก็หนีไปพ้น (หนีไปได้)

แต่เราไม่ต้องไปสอนให้แมวจับหนูอีก

เพียงเอาอาหารให้แมวกิน

ให้แมวมันใหญ่ขึ้น-อ้วนโตขึ้น มีกำลังมากขึ้น

เวลามีหนูมา แมวจะกระโจนจับอย่างแรงทันที

หนูมันตกใจ มันช็อกสลบทันที...เพราะมันไม่เคยถูกแมวจับ

พอแมวจับหนู เลือดที่ร่างกายของหนูมันหยุดวิ่ง

แมวกินหนู เลยไม่มีเลือด

ความคิดเราก็เหมือนกัน

พอมันคิดเข้ามา เราเห็น-เรารู้-เราเข้าใจ...มันหยุดทันที

เหมือนแมวจับหนูนั้นแหละ

'พอมันคิด เราเห็น-เรารู้-เราเข้าใจ

ความคิดมันเลยไม่ถูกปรุงไป

เพราะเรามีสติ-หรือมีสมาธิ-มีปัญญาแล้วในขณะนี้'

หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ

รู้ว่าจิตคิดเป็นวิปัสสนา

แต่รู้เรื่องราวที่คิดอย่างมากเป็นสมถะ

อย่างเราดูจิตดูใจของเรา

หลายคนมาบอกหลวงพ่อว่า

รู้ทันความคิด คิดเรื่องอะไรรู้หมดเลย

นี่ทําวิปัสสนาแล้ว ไม่ใช่วิปัสสนานะ

ถ้ายังรู้เรื่องที่คิดอยู่เรียกว่า "รู้บัญญัติ"

.

แต่ถ้ารู้ว่าจิตกําลังแอบไปคิดอยู่

อันนี้เรียกว่าเป็น "วิปัสสนา"

.

รู้ทันจิตว่าจิตแอบไปคิด

รู้ว่าจิตคิด เป็นวิปัสสนานะ

แต่รู้เรื่องราวที่คิดอย่างมากเป็นสมถะ

หรือไม่ก็ฟุ้งซ่านไปเลย

.

-หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช-

พูดถึงความสงบ (สมถะ) พอมันสงบแล้ว

ก็มีส่วนที่มันไม่สงบมาปะปนเข้า เช่นว่า

เราเพิ่งมาฝึกจิตของเราเดือนหนึ่ง ๑๐ วัน ๕ วัน

โดยมากมันก็ยังไม่สงบ ถ้ามันไม่สงบนั้น ไม่ต้องน้อยใจ

มันเป็นเรื่องธรรมดาของมัน เรื่องจิตอันนี้ มันจะอยู่นิ่งๆ

ในที่ของมันไม่ได้หรอก บางทีมันก็มีอาการคิดอย่างโน้น

คิดอย่างนี้ ในขณะอยู่ในที่สงบอันนั้นแหละ บางคนจิตไม่สงบ

จิตก็ฟุ้งซ่าน ใจก็ไม่สบาย ใจเขาก็ไม่ดี เพราะว่าจิตไม่สงบ

อันนี้เราต้องพิจารณาด้วยปัญญาของเรา เรื่องไม่สงบอันนั้น

เพราะเราไม่รู้ตามความเป็นจริงของมันเท่านั้นเอง

ถ้าเรารู้ตามความเป็นจริงของมันแล้ว

อันนั้นสักแต่ว่าอาการของจิต จริงๆ แล้ว

จิตมันไม่ฟุ้งไปอย่างนั้น เช่นว่า เรารู้ความคิดแล้วว่า

บัดนี้ เราคิดอิจฉาคน นี้เป็นอาการของจิต แต่เป็นของไม่จริง

มันไม่เป็นความจริง เรียกอาการของจิต มันมีตลอดเวลา

ถ้าหากว่าคนไม่รู้ตามความเป็นจริงของมันแล้ว

ก็น้อยใจว่าจิตเราไม่อยู่นิ่ง จิตเราไม่สงบ

อันนี้เราต้องใช้การพิจารณาอีกทีหนึ่งให้มันเข้าใจ

เรื่องของจิตนั้นนะ มันเป็นเรื่องของอาการของมัน

แต่ที่สำคัญคือ มันรู้ รู้ดีมันก็รู้ รู้ชั่วมันก็รู้ รู้สงบมันก็รู้

รู้ไม่สงบมันก็รู้ อันนี้คือตัวรู้ พระพุทธเจ้าของเรา

ท่านให้ตามรู้ ตามดูจิตของเรา

___________________________

หลวงพ่อชา สุภัทโท

รู้ซื่อๆไม่เป็นอะไรกับอะไร “ชีวิตสุดยอดคือไม่เป็นอะไรกับ? ไม่เป็นอะไรกับอะไรเลย สิ่งที่เกิดขึ้นกับกายกับใจนี้ ไม่เป็นอะไรกับอะไร ชีวิตที่ ไม่เป็นอะไรกับอะไร เป็นศาสตร์เป็นศิลปะ อยู่ในโลก”

หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ

" เราพึ่งมาฝึกจิต ของเรา

เดือนหนึ่ง ๑๐วัน, ๕วัน, โดยมากมันก็ยังไม่สงบ

ถ้ามันไม่สงบนั้น...

ไม่ต้องน้อยใจ มัน เป็นเรื่องธรรมดา ของมัน

เรื่องจิตอันนี้

มันจะอยู่นิ่ง ๆ ในที่ของมันไม่ได้หรอก

บางที มันก็มีอาการคิดอย่างโน้น คิดอย่างนี้

ในขณะอยู่ในที่สงบ อันนั้นแหละ

บางคนจิตไม่สงบ

จิต ก็ฟุ้งซ่าน จิต ก็ไม่สบาย จิตเขา ก็ไม่ดี

เพราะว่า...จิตไม่สงบ

อันนี้ เราต้องพิจารณา

ด้วยปัญญาของเรา เรื่องไม่สงบ อันนั้น

เพราะเราไม่รู้ตามความเป็นจริงของมันเท่านั้นเอง

ถ้าเรา รู้ตามความเป็นจริงของมันเเล้ว

อันนั้น ก็สักแต่ว่าอาการของจิต

จริง ๆแล้ว จิตมันไม่ฟุ้งไปอย่างนั้น

เช่นว่า เรารู้ความคิดแล้วว่า...

บัดนี้ เราคิดอิจฉาคน นี้เป็นอาการของจิต

แต่...เป็นของไม่จริง มัน ไม่เป็นความจริง

เรียกว่า...อาการของจิต

มัน มีตลอดเวลา

ถ้าหากว่า คนไม่รู้ตามความเป็นจริงของมันแล้ว

ก็น้อยใจว่า...

จิต เราไม่อยู่นิ่ง

จิต เราไม่สงบ

อันนี้ เราต้องใช้การพิจารณา อีกทีหนึ่ง

ให้มันเข้าใจ เรื่องของจิตนั้นนะ

มัน เป็นเรื่องของอาการ ของมัน

แต่ ที่สำคัญคือ...มันรู้

รู้ดี มันก็รู้ รู้ชั่ว มันก็รู้

รู้สงบ มันก็รู้ รู้ไม่สงบ มันก็รู้

อันนี้ คือ...ตัวรู้

พระพุทธเจ้าของเรา

ท่านให้ ตามรู้

ตามดูจิต ของเรา

ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่ เรา ก็คงรู้ตัวของเรา

ความรู้ ที่มันรู้นี่ มันรู้อยู่...ที่ไหน ?

จิตนี้ ก็เหมือนกัน

จิตนี้

คือ...อะไร ? มัน เป็นธรรมชาติ

หรือ เป็นสัญชาตญาณอันหนึ่ง ที่มันมีอยู่

อย่างที่เรา ได้ยินอยู่เดี๋ยวนี้แหละ

มัน มีความรู้อยู่ ความรู้นี้ มันอยู่ที่ไหน

ในจิตนั้น มันเป็นอย่างไร ?

ทั้งความรู้ ก็ดี ทั้งจิต ก็ดี เป็นแต่ความรู้สึก

ผู้ที่รู้สึกดี - ชั่ว เป็นสักแต่ว่าความรู้สึก

รู้สึกดี หรือชั่ว รู้สึกผิด หรือถูก

คนที่รู้สึกนั่นแหละ เป็น คนรู้สึก

ตัวรู้สึก มัน คืออะไร ?

มัน ก็ไม่คืออะไร

ถ้าพูดตามส่วนแล้ว มัน เป็นอยู่อย่างนี้

ถ้ามัน รู้สึกผิดไป ก็ไปทำผิด

มัน รู้สึกถูก ก็ไปทำถูก

ฉะนั้น ท่านจึงให้เกิดความรู้สึก ขึ้นมา

เรื่องจิต ของเรานั้น

มัน เป็นอาการของจิต

เรื่องมันคิด มัน คิดไปทั่ว

แต่ผู้รู้ ...คือ

ปัญญา ของเรา

ตามรู้ ตามรู้อันนั้นตามเป็นจริง."

______________________________________

(หลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง)

พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต

เมื่อภาวนาได้ที่จนจิตสงบนิ่งแล้วย่อมมีความอ่อนละมุนละไมยิ่งในใจ มีความเย็นอกเย็นใจ เบายิ่งกว่าสำลี ใจเราเหมือนกับลมหายใจนี่หละ สบายหายหมดความเจ็บความปวด นั่งกระดานเหมือนกับไม่ได้นั่ง มันนิ่งหมด มันเพ่งดูอยู่ มันไม่เอาอื่นหรอกเพราะเห็นแล้วสมุฏฐาน

เหมือนหมอพอเห็นสมุฏฐานแล้วก็วางยาถูก ตอนนี้มันเห็นสมุฏฐานว่าเพราะอย่างนั้น ๆ พาให้เป็นบาปเป็นกรรม คือดวงจิตที่ไม่หยุดไม่อยู่ ดวงจิตที่ทะเยอทะยาน ดวงจิตที่วิ่งวุ่นอยู่ เที่ยวทำบาป เที่ยวทำกรรม เที่ยวก่อภพก่อชาติ ภเวภวา สัมภวันติ ภพน้อย ๆ ภพใหญ่ ๆ มันเที่ยวก่ออยู่ นั่งเดี๋ยวมันก็ยังก่ออยู่

เห็นไหมล่ะ มันต้องเห็นซี ให้หยุดมันไม่หยุด มันบอกไม่นอนสอนไม่ได้ มันเป็นอย่างนี้แหละ อุปมาเหมือนลูกเต้าที่บอกไม่ได้ มันก็พึ่งไม่ได้ซี่ นี่ใจของเราก็คือกันแหละ เมื่อเราบอกไม่ได้จะพึ่งอะไรได้ บอกไม่ให้ไปตกนรก มันก็ไปตกนรก จะว่าอย่างไรล่ะ

ถ้ามันบอกนอนสอนได้ มันก็สอนจิตของเราได้ มันเห็นอยู่แล้ว มันไม่หลง มันไม่หลงมันก็สอนได้ซี่ บอกนอนสอนได้ เมื่อสอนได้เราก็ได้ที่พึ่งของเราละ ได้พระพุทธ ได้พระธรรม ได้พระสงฆ์ รวมอยู่ในจิตของเรา ประชุมรวมกันหมด จิตของเราก็เบิกบาน เราก็เห็นธรรม เราก็เป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบละ

เมื่อปฏิบัติดีปฏิบัติชอบแล้ว จิตก็สงบลง อ่อนหมดแล้ว นี่คือกายปัสสัทธิ จิตตปัสสัทธิ ความสงบระงับทั่วหมด กิเลสจัญไรทั้งหลายไม่มี เพราะจิตไม่มีกิเลส จะเอาอะไรมาเป็นกิเลสเล่า จิตไม่มีภัย จะเอาอะไรมาเป็นภัย จิตไม่มีบาปมีกรรม จะเอาอะไรมาเป็นบาปเป็นกรรม

นี่ก็ต้องเพ่งดูน้อมดูอยู่เสมอ โอปนะยิกะธรรม น้อมเพ่งอยู่อย่างนั้น พอมันเคลื่อนจากที่ ที่นี้ละมันพาให้ก่อภพก่อชาติ มันพาให้ก่อกรรมก่อเวร หากว่าเราไม่อยากเป็นกรรมไม่อยากเป็นเวร เราก็ต้องตัด ตัดอารมณ์นั่นหละ ให้อยู่ในที่รู้ ให้กำหนดว่าความรู้อยู่ตรงไหนแล้ว เราก็เพ่งอยู่ตรงนั้น อย่าให้มันเคลื่อนออกจากนั้น

ให้มันตั้งอยู่นั่น ให้รู้อยู่นั่น ไม่มีอะไรก็ให้รู้อยู่อันเดียวเท่านั้นหละ มันไม่มีตัวไม่มีตนอะไรหรอก มันเป็นแต่รู้อยู่อย่างนั้น สิ่งใดเกิดขึ้นก็ให้รู้ พุทธะคือผู้รู้ จิตมันไม่อยู่ ก็ให้รู้

สิ่งใดเกิดขึ้นให้รู้ให้หมด เพราะเราต้องการความรู้ เราอยากรู้ เราไม่ไปยึดเอาสิ่งเหล่านั้น มันก็ไม่มายึดเอาเรา เรื่องมันเป็นอย่างนั้น เรามันคอยเข้าไปยึดเสียหมด

เมื่อเรารู้แล้ว เราก็ไม่ยึดสิ่งเหล่านั้น ความชั่วทั้งหลายทุกข์ทั้งหลายเราก็ไม่ยึด มันก็วางหมด ว่างหมด ใจเรามันก็ปล่อย มันก็ละหมดซี่ เรียกว่าปล่อยว่าง มันเห็นแล้วก็ปล่อยเอง มันเห็นแล้วก็วางเอง

เพราะฉะนั้นท่านจึงเทศนาให้ปล่อยให้วางหมด ปล่อยได้ยังไง มันเห็นทุกข์แล้วมันก็วางเอง ถ้ามันไม่เห็นมันก็ไม่วาง ถ้ามันเห็นแล้วมันก็วาง ปล่อยวางเอง ละเอง ถอนเอง จิตมันก็นิ่งอยู่ได้ มันก็มีแต่ความเบาความสบาย ความสว่างไสว มีแต่ความผ่องใส ความเยือกความเย็นเท่านั้น

ข้อสำคัญคือมันก็สุขสบาย อันใดจะเสมอได้ นัตถิ สันติปรังสุขัง สุขอันใดเสมอใจสงบไม่มี มันก็ได้รับความสุขความสบาย สมความมุ่งมาดปรารถนาของเรา

นี่เราเห็นแล้วก็พ้นทุกข์ จิตเราไม่ทุกข์แล้วจะเอาอะไรมาทุกข์ มันก็พ้นในตรงนั้นหละ จิตดวงนั้นพ้นทุกข์ มันจะหาทุกข์ที่ไหนมี ได้พุทโธแล้ว ได้ธัมโมแล้ว ได้สังโฆแล้ว มีแก้วสามประการมาประดับไว้แล้ว

เราก็รู้แจ้งเห็นจริง ไม่เชื่อใครทั้งหมดละทีนี้ เห็นแท้แน่นอน สันทิฐิโก เราผู้ปฏิบัติรู้เองเห็นเอง จะไม่เห็นยังไงเล่า สบายก็จะไม่เห็นยังไงเล่า ไม่สบายก็จะไม่เห็นยังไงเล่า มันเห็นนี่ ก็เชื่อมั่นอยู่อย่างนั้น ของมีจริง ๆไม่ใช่ว่าไม่มี ของมันเป็นอยู่จริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่เป็น

มันเป็นอยู่ในจิตของเรา มันนิ่งมันก็เห็น มันไม่นิ่งมันก็เห็น มันอยู่อย่างไรมันก็เห็น มันเบามันก็เห็น มันหนักมันก็เห็น มันมืดมันก็รู้อยู่ยังงั้น มันสว่างมันก็รู้อยู่อย่างนั้นหละ อย่าไปเอาสิ่งใด ๆ มันมืดก็อย่าไปจับเอามืด เอาแต่ความรู้นั่นอยู่ เอาผู้รู้ รู้ว่ามืด มันเฉย ๆ ก็ดูเฉย ๆ ผู้รู้ว่าเฉยมันมีอยู่

เมื่อมันหมด ผู้รู้ว่าหมดก็มีอยู่ ผู้รู้มันมีอยู่ยังงั้น มันหมดไม่เป็น ดับไม่เป็น สูญไม่เป็น จึงเรียกว่าผู้รู้ พุทธะคือผู้รู้ มันมีอยู่ยังงั้น มันดับไม่เป็น สูญไม่เป็น มีอยู่ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ปุพเพ เต ธัมมา ธรรมทั้งหลายมีอยู่ยังงั้น

แต่ไม่มีบุคคลผู้ใดมารู้ได้ เราต้องรู้ด้วยตนเองซิ ธรรมะทั้งหลายมีอยู่ยังงั้น พระพุทธเจ้ายังไม่ตรัสรู้ก็มีอยู่ยังงั้น ตรัสรู้แล้วก็มีอยู่ยังงั้น แต่เราไม่ได้พบ ค้นยังไม่ทันพบ เรื่องมันเป็นยังงั้น

เพราะฉะนั้นทำให้พบเสียที นั่งสมาธิ น้อมเข้าไป เพ่งดูตัวรู้นั่น ความรู้มันไม่มีตัวไม่มีตน เป็นแต่รู้อยู่นั่น เป็นแต่รู้อยู่อันเดียวเท่านั้น ผู้รู้เป็นของไม่ตายและเป็นของไม่แตกไม่ทำลาย เป็นของไม่อดไม่จน เป็นของไม่ทุกข์ไม่ยาก เป็นของไม่ลำบากไม่รำคาญ

เดี๋ยวนี้เรายังไม่รู้ สิ่งใดเกิดขึ้นเราก็ยึดเอาอันนั้นมาเป็นตน มันก็เลยได้ทุกข์ได้ยาก ทีนี้สิ่งใดเกิดขึ้นมาเราก็ไม่ไปยึด ไม่ไปปรุง ไม่ไปแต่ง เรายังเป็นอวิชชาอยู่ เมื่อมีอวิชชาความหลง มันก็ไปปรุงไปแต่ง ไปยึดเอาสิ่งอื่นมา

เมื่อเราเป็นวิชชาแล้วเราก็มีความรู้แจ้งเห็นจริง โลกะวิทู ความรู้แจ้งโลก เรารู้อยู่แล้วจะมาหลอกเราได้ยังไง เรารู้อยู่แล้ว เห็นอยู่แล้ว มันก็หลอกเราไม่ได้ เราต้องไม่ให้เคลื่อนไปจากที่ตั้งไว้ คือที่รู้

พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร

🕯️ในทางธรรมคือ “แค่รู้...สักแต่ว่ารู้”🕯️

ไม่ว่าจะทำอะไร... ชีวิตใน 24 ชั่วโมง ยกเว้นหลับไป ก็ให้อยู่กับ “รู้... สักแต่ว่ารู้” หรือ อยู่กับ “รู้” ไม่ไปอยู่กับ “สิ่งที่ถูกรู้” ไม่ไปเป็นสิ่งที่ถูกรู้ ไม่ไปเป็นสังขาร

เมื่อมีสิ่งที่ถูกรู้เกิดขึ้น หรือมีอะไรมาให้รู้ ผู้รู้ก็ “รู้” ทันที มันเป็นธรรมชาติ

“สิ่งที่ถูกรู้” เท่านั้นที่ปรากฏ แต่ผู้รู้ไม่ปรากฏ มันมีแต่ “ความรู้” แต่ไม่ปรากฏตัวตนของผู้รู้

มีแต่ “สังขาร” ที่ปรากฏ แต่ผู้รู้ไม่ปรากฏตัวตน แต่ผู้รู้มันรู้สังขารตลอด ไม่ว่าสังขารมันจะกระดุกกระดิกยังไง มันรู้ตลอด

ในทางโลกก็ดำเนินชีวิตไปตามปกติ ไม่ทำผิดศีลธรรม ไม่ทำผิดกฎหมาย ไม่เบียดเบียนตนเองให้เป็นทุกข์เดือดร้อน ไม่เบียดเบียนคนอื่นให้เป็นทุกข์เดือดร้อน ชีวิตดำเนินไปโดยชอบ ก็แค่นั้นเอง

แต่ในทางธรรมก็เป็น “รู้” อยู่กับรู้อย่างเดียว

ไม่ไปอยู่กับสิ่งที่ถูกรู้ ไม่ไปเป็นสิ่งที่ถูกรู้

ความทุกข์ก็ไม่มี!!!

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

" ที่สำคัญ คือ...ตัวรู้

รู้ดี มันก็รู้

รู้ชั่ว มันก็รู้

รู้สงบ มันก็รู้

รู้ไม่สงบ มันก็รู้

อันนี้ คือ... ตัวรู้

พระพุทธเจ้าให้ตามรู้...ตามดู...จิต...ของเรา."

(หลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง)