trader-hunter-5

" การรู้สึกตัว...

ตามหลักของ...สติปัฏฐาน ไม่เหมือนสติธรรมดา

สติธรรมดาใคร ๆ ก็มีได้ สัตว์ ก็มีสติ

สติตามหลัก

ของสติปัฏฐานนั้น คือ...รู้ซื่อ ๆ

ไม่มี ผิด - ถูก ไม่มีสุข - ทุกข์

รู้...ซื่อ ๆ

รู้เห็น...

ผิด ก็เห็น ถูก ก็เห็น

สุข - ทุกข์ ก็เห็น

มีแต่เห็น...

ไม่เป็น สุข ไม่เป็น ทุกข์

เหนือผิด เหนือถูก

ผิด - ถูก สุข - ทุกข์

ไม่มีค่า...อะไร."

_________________________________________

(หลวงปู่คำเขียน สุวัณโณ วัดป่าสุคะโต)

การทําสมาธิ รู้สึกตัวกับลมหายใจ

รู้สึกตัวกับลมหายใจเข้า รู้สึกตัวกับลมหายใจออก ตรงที่รู้สึก นั้นเป็นการอยู่กับจิตผู้รู้ จิตผู้รู้จะตั้งมั่นเด่นขึ้นมา ปล่อยจากขันธ์หยาบมาละเอียด

อย่าไปอยากให้เกิดสภาวะ อย่าอยากใดๆทั้งสิ้น อย่าไปอยากหูดับ กายเบา จะไม่เกิด ให้ปล่อยกายสบายๆ วางใจสบายๆอยู่กับความรู้สึกที่ปรากฏ จิตจะปล่อยวางอารมณ์อื่นเองอัตโนมัติ ปล่อยแล้วก็อย่าไปดึงกลับมาอีก ตรงนี้อย่าพยายามไปคิดพิจารณาหรือสงสัยนะ มันจะหลุด

กาย ใจ จะหลุดออกจากการยึดถือ ปล่อยออกจากขันธ์ ยิ่งรู้สึกตัวชัด ตรงนี้รู้อยู่กับใจแล้ว กายหลุดไป หรือ กายเบา ไม่มีความเวทนาจากกายอีก เพราะความเวทนาเป็นอารมณ์หยาบ

เห็นเป็นขณะ เป็นช่วง บางทีว่างมีรู้สึกตัว , บางทีหลุดเผลอไม่รู้ตัวว่าง หรือ ไหลไปคิดหรืออยู่กับอารมณ์ , ให้ กลับมารู้สึกตัวเป็นหลัก เป็นการกลับมาอยู่กับจิตผู้รู้ ปล่อยออกจากอารมณ์

จิตตั้งมั่นเด่น ใจจะว่างๆ สังเกตุดูความว่างที่ปรากฏ อย่าเข้าไปอยู่กับความว่าง ให้เห็นเองว่าใครเป็นผู้รู้ความว่างอยู่ นั้นคือจิตผู้รู้ที่เข้าไปรู้ความว่างนั้นเอง ให้อยู่กับจิตผู้รู้ ที่รู้ความว่าง อย่าปล่อยใจไหลไปแช่ความว่าง

ธรรรมแท้จะปรากฏกับใจ ตามความก้าวหน้าในธรรม

..การบวชอยู่ที่บ้าน...

.

อยู่บ้านก็บวชได้ เพียงทำสมาธิหรือเจริญภาวนา โดยยึดหลักอินทรีย์ 5 ได้แก่

.

1. ศรัทธา คือ เชื่อมั่นในหลักธรรมคำสอนที่ถือเอาตนเป็นที่พึ่ง และเชื่อมั่นในตนเองว่าสามารถทำได้

.

2. วิริยะ คือ ความกล้าหาญ พากเพียร บากบั่น และพอใจในสิ่งที่ทำ ในธรรมะที่ยึดถือปฏิบัติ

.

3. สติ เป็นธรรมะสำคัญที่ต้องใช้ในทุกกรณี ให้ทุกเรื่องอยู่ในความควบคุมของสติ

.

4. สมาธิ คือ เอกัคคตาจิตที่มีนิพพานเป็นอารมณ์หรือจิตที่มุ่งนิพพานเพียงสิ่งเดียว

.

5. ปัญญา คือ ความรู้ รู้ในสิ่งที่ควรรู้ รู้ความจริงที่ควรรู้ ซึ่งความจริงที่ดับทุกข์ได้นั้นเป็นความจริงที่ควรรู้

.

(จากหนังสือ "บวชทำไม" โดยท่านพุทธทาสภิกขุ)

เมื่อรู้สึกตัวได้บ่อย จะเข้าไปเห็นจิต ในระดับที่ลึกขึ้น

เบื้องต้นเห็นจิต ด้วย สติ

เบื้องกลางเห็นจิต ด้วย สมาธิ

เบื้องปลายเห็นจิต ด้วย ปัญญา

ให้หมั่นเจริญสติ รู้สึกตัว รับรู้ถึงจิตผู้รู้

เพื่อให้จิตผู้รู้มีกําลัง เข้มแข็ง จะเห็นจิตได้ชัดเจน ในอนาคต

สติกับนันทิ เป็นของตรงข้ามกัน แปรผกผันกัน เมื่อละนันทิได้ นั้นหล่ะ คือ สติเดิมแท้ ที่มีอยู่แล้วบางครั้งถ้าเราวิ่งหาสติกันแทบตาย ยิ่งวิ่งหา ยิ่งคิดค้นคว้า "สติ"กับยิ่งไกลห่างออกไป เต็มไปด้วยอวิชชาที่ล้วนเกิดจากความคิดที่แสวงหาแล้วทั้งสิ้น หากแต่เราไม่หา"สติ"กันแต่เรามาละนันทิ(ความเพลิน)แทนละ สิ่งที่เหลือมันก็คือ"สติเดิมแท้"ที่เรามีนั่นหล่ะ... ปลุกผู้รู้ให้เด่น

ธรรมแท้ เพียงแค่ละ ไม่ใช่เอา หรือหลงยึด สุดท้ายแม้แต่ธรรม เราเองก็ละในช่วงปลาย แต่ไม่ใช่ไปละช่วงต้น ที่ละเพราะเข้าสู่สภาวะสูญญตา ความไม่มีตัวตน...

จิตรู้ จิตละ จิตหลุดพ้น

เพราะรู้ดูบ่อยๆจึงเห็นว่าไม่ใช่เรา เห็นสิ่งไหนไม่ใช่เราจึงค่อยๆละๆไปทีละอย่างละอุปาทานในขันธ์ เมื่อละอุปาทานได้จึงเป็นอิสระจากการหลงยึดเป็นอิสระหลุดพ้น...

ชะตาชีวิตเรา ล้วนเป็นผลมาจาก การคิดการกล่าว(มโนกรรมและวจีกรรม) และ การกระทํา(กายกรรม) ของเราเองในอดีตแล้วทั้งสิ้น ซึ่งเกิดขึ้นและแสดงออกมาอย่างต่อเนื่องตลอดสังสารวัฏฏ ที่เราเวียนเกิดเวียนตาย...ดังโรงละครชีวิต ที่มีเราเป็นตัวเอกไม่ว่าร้ายหรือดี ดุจกงกรรมกงเกวียน...

< ความเป็นอนัตตาของขันธ์ ๕ >

● รูปขันธ์หรือสังขารร่างกาย เกิดแต่เหตุอันคือ ธาตุ ๔ ดิน น้ำ ลม ไฟ มาเป็นปัจจัยซึ่งกันและกัน

》รูปไม่ใช่อัตตา (คือเป็นอนัตตา) เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในรูปได้เลยว่า เจ้าจงอย่าเสื่อม เจ้าจงอย่าแก่ เจ้าจงอย่าเจ็บ เจ้าจงอย่าตายเลย ฯ. ขอเจ้าจงมีรูปอย่างนี้ในกาลที่ล่วงแล้ว หรือเจ้าจงมีรูปอย่างนี้ในกาลอนาคตเถิด ขอรูปในปัจจุบันจงเป็นอย่างนี้เถิด จึงย่อมไม่ได้ตามใจปรารถนานั้น จึงไม่ใช่อัตตาของตัวของตนแท้จริง

● เวทนา เป็นสังขาร เกิดแต่เหตุปัจจัยอันมี อายตนะภายนอก + อายตนะภายใน >> วิญญาณ๖ >> ผัสสะ >> สัญญา >> เวทนา

》เวทนาไม่ใช่อัตตา เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในเวทนาได้ว่า เจ้าจงเป็นสุข เจ้าจงอย่าทุกข์ แต่เป็นไปตามเหตุปัจจัย จึงย่อมไม่เป็นไปตามปรารถนาในเวทนาเหล่านั้น

● สัญญา เป็นสังขาร เกิดแต่สมอง(หทัยวัตถุ)อันเป็นส่วนหนึ่งของสังขารร่างกาย และการผัสสะต่างๆอันเกิดแต่อดีต ฯ.

》สัญญาไม่ใช่อัตตา เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในสัญญาได้ว่า เจ้าจงจำได้หมายรู้แต่สุข เจ้าจงอย่าได้จำอย่าได้หมายรู้ในทุกข์เหล่านี้เลย, ที่อยากจะจำกลับลืม ที่อยากจะลืมกลับจำ จึงเป็นไปตามเหตุปัจจัย จึงย่อมไม่ได้ตามใจปรารถนาในสัญญานั้น

● สังขารขันธ์ เป็นสังขารปรุงแต่ง ล้วนเกิดการกระทำต่างๆขึ้นได้ก็มาแต่เหตุปัจจัยของขันธ์อีกทั้ง ๔ จึงเกิดการกระทำต่างๆได้

》สังขารขันธ์ไม่ใช่อัตตา เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในสังขารขันธ์ได้ว่า เจ้าจงอย่ากระทำดังนี้เลย เจ้าจงกระทำดังนี้เถิด (เช่นความคิดผุดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้สั่ง) จึงย่อมไม่ได้ตามปรารถนาในสังขารขันธ์เหล่านั้น

● วิญญาณ เป็นสังขาร เกิดแต่เหตุปัจจัยของ การกระทบกันของอายตนะภายนอกและภายใน ของผู้มีชีวิตเป็นธรรมดา หรือตถตา

》วิญญาณไม่ใช่อัตตา เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในวิญญาณได้เลยว่า เจ้าจงเกิดขึ้นเลย เจ้าจงอย่าได้เกิดขึ้นเลย (เช่นเวลาเราดูทีวี เราสั่งให้ตาเห็นอย่างเดียวไม่ได้ โดยไม่ให้ได้ยินเสียงเป็นต้น) แต่เกิดดับตามเหตุปัจจัย จึงย่อมไม่ได้ตามปรารถนาในวิญญาณเหล่านั้น

รู้สึกตัวมากๆ ให้หลุดออกจากความคิด เพราะเราใช้ปัญญาความคิด ไปละภพชาติไปละกิเลสไม่ได้ เพราะความคิดนั้นหล่ะที่เป็นตัวตนของเรา แต่เมื่อ เรารู้สึกตัว เป็นการทําให้จิตผู้รู้เราเข้มแข็งขึ้นมา เป็นการเข้าถึงใจตนเอง แล้วอยู่กับใจตนเอง ใจที่ตั้งมั่น สบายๆ แบบตอนที่เราสบายใจ ใจเป็นกลางนั้นหล่ะ ใจที่เป็นกลางตรงนี้ จะเห็นวิปัสสนาได้เอง เรียนรู้เห็นกายใจตนเอง สุดท้าย ใจมันจะปล่อยเอง

ในการพิจารณาธรรม จนเกิดวิมุตติหรือบรรลุธรรมนั้น

จะต้องมีโยนิโสมนสิการ คือมีการพิจารณาใคร่ครวญ ให้เห็นถึงต้นเหตุ คือต้องพิจารณาให้ละเอียดรอบครอบทุกแง่มุมและสืบไปให้ถึงต้นเหตุจริงๆ จนจิตบังเกิดความหลุดพ้น (วิมุตติ) ซึ่งเรียกว่าเป็น การเห็นสัจธรรม ซึ่งในขณะที่มีการเห็นสัจธรรม หรือเห็นความจริงแท้ของธรรมชาตินั้นจะมีลำดับขั้นในการเห็นโดยละเอียด อยู่ถึง ๙ ขั้น อันได้แก่

๑. อนิจจตา เห็นความไม่เที่ยง

๒. ทุกขตา เห็นความต้องทน

๓. อนัตตา เห็นความไม่ใช่ตัวตน

๔. ธัมมัฏฐิตตา เห็นความที่มันตั้งอยู่ โดยความเป็นอย่างนั้น

๕. ธัมมนิยามตา ห็นความที่มันเป็นไปตามกฎของธรรมชาติอย่างนั้น

๖. อิทัปปัจจยตา เห็นความที่มันเป็นไปตามปัจจัย

๗. สุญญตา เห็นความว่างจากตัวตน

๘. ตถตา เห็นความที่มันเป็นของมันเช่นนั้นเอง

๙. อตัมมยตา เห็นสภาวะจิตที่ไม่มีอะไรมาปรุงแต่งให้หวั่นไหวได้

เมื่อเรายกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง (เช่น รูปขันธ์) ขึ้นมาเพ่งพิจารณา

ให้เห็นความไม่เที่ยง (หรือการเกิด-ดับ) อย่างแรงกล้า (ด้วยสมาธิ) ก็จะมองเห็นความทุกข์และถ้าเพ่งมองทุกข์ต่อไปอย่างแรงกล้า ก็จะมองเห็นความไม่ใช่ตัวตน และถ้าเพ่งมองไปไม่หยุด ก็จะบังเกิดการเห็นต่อไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายจิตก็จะเกิดความเห็นแจ้ง ในความเป็นเช่นนั้นเอง แล้วจิตก็จะหลุดพ้น และมองเห็นสภาวะจิตที่หลุดพ้น ที่ไม่มีอะไรมาปรุงแต่งให้หวั่นไหวได้อีกต่อไป ซึ่งการเห็นทั้งหมดนี้ จะเกิดต่อเนื่องกันอย่างรวดเร็ว แต่เราสามารถแยกแยะ ออกมาให้ศึกษาได้ถึง ๙ ขั้น โดยในแต่ละขั้นนั้นจะเรียกว่าเป็น ญาณ ที่หมายถึง ความรู้ที่เกิดมาจากการปฏิบัติ แต่ญาณทั้ง ๙ ขั้นนี้เมื่อสรุปแล้วจะเหลือเพียง ๒ ญาณ อันได้แก่

๑. ธัมมฐิติญาณ ญาณที่เห็นความตั้งอยู่ของธรรมชาติ

๒. นิพพานญาณ ญาณที่เป็นส่วนของการดับทุกข์

ญาณทั้งหลายถ้ายังไม่ถึงกับดับทุกข์ได้ จะสรุปลงในธัมมฐิติญาณ คือยังเป็นเพียงการเห็นความตั้งอยู่ ของธรรมชาติเท่านั้น แต่ถ้านิพพานปรากฏแล้ว

ก็จะเกิดนิพพานญาณคือ จะเกิดความรู้ว่านิพพานปรากฏแล้ว

ถูกต้องแล้ว ไม่มีอะไรที่จะยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว....

องค์ประกอบที่สำคัญที่สุดในการบรรลุธรรม

ตอนที่ 1

การที่เราจะเกิดดวงตาทั้งสอง คือ ดวงตาภายนอก และดวงตาภายใน มีองค์ประกอบ 3 ประการ เช่น พระอัญญาโกณฑัญญะ ได้ดวงตาเห็นธรรม เพราะท่านถึงพร้อมไปด้วยองค์ประกอบหลักสองประการคือ

(1) ปะระโตโฆสะ อันได้แก่การได้ยินได้ฟังจากคนอื่นซึ่งแยกเป็นสามประการคือ กัลยาณมิตตา กัลยาณสหายตา และกัลยาณสัมปะวังกะตาขอแยกให้เห็นชัดๆดังนี้

1/1ได้พระพุทธเจ้า ผู้เป็นยอดกัลยาณมิตร เป็นผู้ตรัสรู้เองโดยชอบเป็นพระอรหันต์ ( กัลยาณมิตรในที่นี้ มิได้หมายเพียงพระพุทธองค์เท่านั้น แต่จะเป็นใครก็ได้ ที่เป็นมีความรู้เข้าใจ และรู้แจ้งเห็นจริงในตนเอง แล้วสามารถนำมาถ่ายทอดให้เราเห็นตามรู้ตามได้ และเป็นที่ตั้งของความเลื่อมใสของเราได้ด้วย )

1/2.ได้พระปัญจวัคคีย์ทั้งห้าเป็นกัลยาณสหายตา คือได้เพื่อนร่วมปฏิบัติที่เป้าหมายเดียวกัน มีความรักความสามัคค เคารพเชื่อฟังกันอย่างเหนียวแน่น

1/3 สัมปะวังกะตาได้สิ่งแวดล้อมที่เอื้อต่อการปฏิบัติ และกลายเป็นสถานที่ๆพระพุทธเจ้าแสดงธรรมกัณฑ์แรก ซึ่งเป็นสถานที่ ที่สงัดแวดล้อมไปด้วยแนวป่า แมกไม้ เพราะ ความสงบสงัดของป่า ช่วยทำให้ท่านได้สิ่งแวดล้อมที่ดีบุคคลผู้แวดล้อมส่งเสริมด้วย จึงทำให้ท่านเหล่านั้นได้ดวงตาเห็นธรรมได้รวดเร็ว และบรรลุพระอรหันต์ภายในสามเดือนเท่านั้นเอง

ทั้งสามเงื่อนไขนี้เป็นเพียงองค์ประกอบที่หนึ่งเท่านั้น แต่ถ้าขาดองค์ประกอบที่สองค์การบรรลุธรรมก็เป็นไปได้ยากยิ่ง นั้นคือ

(2) โยนิโสมนสิการ พระปัญจวัคคีย์ทั้งห้า ยังเป็นผู้เปี่ยมล้นด้วยอินทรีย์ห้าและพละห้าอย่างเข้มแข็ง นั้นคือมีกำลังศรัทธาที่ไม่หวั่นไหว มีกำลังวิริยะ คือความเพียรอย่างต่อเนื่อง มีกำลังสติอย่างถูกต้อง มีกำลังสมาธิอย่างมั่นคง และมีกำลังปัญญาอันคมกล้า นี่เป็นองค์ประกอบสำคัญไม่น้อยไปกว่าองค์ประกอบแรก

พระพุทธองค์ทรงตรัสยืนยันว่า ใครก็ตามที่มีคุณสมบัติสองประการนี้แล้ว จะไม่บรรลุธรรมนั้นเป็นไปไม่ได้ ส่วนจะได้ขั้นไหนนั้นก็แล้วแต่วาสนาบารมีของท่านนั้นๆว่าจะแก่กล้าเพียงใด

ดังนั้น การได้ดวงตาเห็นธรรมนั้นจึงไม่ง่ายและไม่ยากเกิน ที่ว่าไม่ง่าย ก็เพราะว่า กว่าเราจะได้พบกับมิตรดี ได้พบสหายดี ได้พบสิ่งแวดล้อมดีนั้นไม่ง่ายเลย และที่ว่าไม่ยาก ก็เพราะว่าถ้าเราได้พบกับบุคคลที่สามารถเป็นกัลยาณมิตร กัลยาณสหาย และสิ่งแวดล้อมที่ดีๆและมีโยนิโสมนสิการอย่างสมบูรณ์ แล้วจะไม่มีความยุ่งยากใดๆ เหลืออยู่เลย ลองพยายามแสวงหาดูสิ แล้วสักวันหนึ่งจะพบองค์ทั้งสามประการนี้ได้

แต่ที่สำคัญเราต้องไม่ท้อถอย ไม่ดูถูกสติปัญญาของตนเอง โดยเฉพาะองค์ประกอบที่สอง อยากจะให้ไปทบทวนกันให้ดี เป็นองค์ประกอบที่เราพัฒนาด้วยตนเองได้ตลอดเวลา ไม่มีอุปสรรคอะไรที่ต้องพึ่งพาบุคคลหรือปัจจัยภายนอกเลย

พระพุทธยานันทภิกขุ

ต้นเหตุของการบรรลุธรรมได้ไว ตอนที่ 2

"การดูเป็น”

หมายถึง การเฝ้าดูด้วยดวงตาใน คือดวงตาแห่งวิปัสสนาญาณ ได้แก่การ เห็นแล้ว ไม่นึกคิดปรุงแต่งต่อเติมในสิ่งในสิ่งที่พบเห็นตามอำนาจของความเคยชินของเรา แต่ให้เห็นด้วยตาแห่งสติสัปชัญญะ คือเห็นธรรมชาติของมัน คือ เห็นเฉยๆ รู้ซื่อๆ เห็นซื่อๆ หรือเห็นสักแต่ว่าเห็น จนอาการของความคิดเห็นนั้นๆ ดับไปต่อหน้าต่อตา เรียกว่า เห็นแบบวิปัสสนาญาณ

แต่ถ้าเฝ้าดูไม่เป็น ก็คือ เห็นแบบขาดสติสัปะชัญญะ

ไม่มีการฝึกฝนอบรมสัมมาสติปัญญามาก่อน จึงเกิดความรู้สึกความพอใจ และความไม่พอใจเกิดขึ้นในขณะพบเห็นสิ่งต่างๆ การพบเห็นแบบนั้น

จะพัฒนาตัวความคิดปรุงแต่งไปเรื่อยๆ เรียกว่า จิตตสังขาร เหมือนเชื้อโรคในร่างกาย ถ้าเกิดขึ้นแล้วเราไม่รีบรักษา ก็ขยายผลมากขึ้นไปๆ จนยากแก่การรักษาเยียวยา นั้นคือการเห็นของปุถุชนทั้งปวงนั้นแล

พระพุทธยานันทภิกขุ

ถ้าไม่เห็น "จิตแท้" ของตัวเองแล้ว เราจะชำระกิเลสออกจากใจได้อย่างไร....ต้องปฏิบัติให้เห็น "ตัวมัน" เสียก่อน รู้จัก "ตัวที่เราพูดถึง" เสียก่อน

ใคร ๆ ก็พูดถึง "จิตถึงใจ" จิตเป็นทุกข์ จิตเดือดร้อน จิตยุ่งวุ่นวาย จิตกระวนกระวาย จิตกระสับกระส่าย มันเรื่องของ "จิต" ทั้งนั้นแหละ แต่ยัง "ไม่เคยเห็นจิต" สักที "จิตแท้" เป็นอย่างไร ก็ไม่ทราบ

เมื่อไม่เห็น "จิตแท้" ของตัวเอง ไม่เห็น "ตัวของเราเอง" เสียก่อน เมื่อ "ไม่เห็นจิตไม่เห็นใจ" มันก็ไม่มีโอกาสที่จะชำระกิเลสออกไปจาก "จิตจากใจ" ได้

พอเราเดือดร้อน เรายุ่งเหยิงหรือส่งส่าย เราก็แก้ตรงนั้นเอง

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

กรรมไม่ใช่สุนัข

"กรรมอยู่กับตัวและตัวทำกรรมอยู่ทุกขณะ ผลก็เกิดอยู่ทุกเวลา ยังสงสัยหรือไม่เชื่อ กรรมว่ามีและให้ผลแล้วก็สุดหนทาง

ถ้ากรรมวิ่งตามคนเหมือนสุนัขวิ่งตามเจ้าของ เขาก็เรียกว่าสุนัขเท่านั้นเอง ไม่เรียกว่ากรรม นี่กรรมไม่ใช่สุนัข แต่คือการกระทำดีชั่ว ทางกายวาจาใจต่างหาก ผลจริงคือความสุขทุกข์ที่ได้รับกันอยู่ทั่วโลก

กระทั่งสัตว์ผู้ไม่รู้จักกรรม รู้แต่กระทำ คือหาอยู่หากิน ที่ทางศาสนาเรียกว่า

กรรมของสัตว์ของบุคคล และผลกรรม ของสัตว์ของบุคคล...”

โอวาทธรรมพระอาจารย์ มั่น ภูริทตฺโต

วัดป่าสุทธาวาส อ.เมือง จ. สกลนคร

"ความฟุ้งซ่าน กับการภาวนา"

" .. มันเป็นเรื่องการทดสอบของการภาวนา "นักภาวนาทั้งหลายเมื่อมีความสงบมากเท่าไร ก็จะมีการฟุ้งมากเท่านั้น" เพราะจิตของเรายังไม่คงที่ "จึงควรใช้อุบายให้มาก ๆ คือคิดถึงเรื่องนั้น ๆ จนจิตสงบลงให้ได้"

เช่น เรื่องการสร้างวัดทำให้ได้ประโยชน์อย่างนั้น ๆ มีคุณอย่างนั้น ๆ ทำแล้วจะมีอายุอยู่นานอย่างนั้น ๆ เมื่อหมดอายุของวัดหรือตัวเราผู้สร้างวัดแล้ว สิ่งเหล่านั้นจะต้องสลายไปตามสภาพของมันไม่มีอะไรเหลือสักอย่างเดียว เมื่อเราพิจารณาอย่างนี้จิตก็ปล่อยวางแล้วรวมเข้ามาเป็นอันหนึ่ง

"การภาวนา คือการต่อสู้" ถ้าต่อสู้ถูกวิธีทาง จิตก็จะรวมลเป็นหนึ่งได้ ถ้าไม่ถูกวิถีทางก็ฟุ้งไปกันใหญ่ จึงไม่ควรทิ้ง แต่พิจารณาให้ถูกตามหลักกรรมฐาน ถ้าหากพิจารณาไม่ได้ก็ควรทิ้งเสีย

เราก็จะต้องตาย ตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้ทั้งนั้น เว้นเสียแต่บุญแลบาปเท่านั้น ซึ่งจะติดตัวเราไปเกิดในภพนั้น ๆ "การทำจิตให้รวมลงเป็นอันหนึ่งนี้แหละคือการรวบรวมเอาบุญกุศลไว้สำหรับติดตัวเราไปเกิดในภพข้างหน้า" .. "

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

ภาวนาเราต้องใช้ปัญญาควบคุมจิตใจของเรา

ให้มีจิตได้ทบทวนตรวจค้นความรู้สึก

สำนึกในจิตของเราอยู่เสมอ

ไม่ให้มันล่วงเลยไปตามอารมณ์ คือไม่ตามใจ

โดยมากคนเราที่ไม่ภาวนา ก็คือตามอารมณ์

คิดตามอารมณ์ พูดตามอารมณ์ ทำตามอารมณ์

แล้วแต่อารมณ์เป็นหลัก

การภาวนาจึงเป็นการควบคุมไม่ให้จิตของเราตามอารมณ์

เหมือนกันกับสำลีหรือนุ่นที่เป็นของเบา ก็ต้องมีอะไรครอบไว้

รักษาไว้ ลมพัดมามันจึงจะไม่ไปตามลม จิตของเราก็เหมือนกัน

เราก็ต้องควบคุมด้วยการภาวนา ตรวจค้นจิตของเรา

จึงเรียกว่า โอปนยิโก น้อมเข้ามาในตน ทบทวนเข้ามา

หาจิตของเรา ความรู้สึกนึกตรวจค้นอยู่เสมอทบทวน

จิตของเราให้รู้ผิดรู้ถูก รู้ดีรู้ชั่วของจิต

.

หลวงปู่วัน อุตฺตโม

" สติ คุมจิตอยู่...ทุกขณะ

จนกระทั่งเป็นมหาสติปัฏฐาน จะยืน เดิน นั่ง นอน ในอิริยาบถใด ทั้งหมด

มีสติ รอบตัว อยู่...เสมอ

โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ให้มีสติ แต่มันเป็น ของมันเอง

สติ...ควบคุมจิต ไปในตัว

เมื่อมีสติเช่นนั้น มันก็ไม่เกี่ยวข้องพัวพันกัน กับสิ่ง

ต่าง ๆ

เมื่อตา เห็นรูป หู ได้ยินเสียง ลิ้น ลิ้มรสต่าง ๆ

กาย ได้สัมผัส มัน ก็เป็นสักแต่ว่า สัมผัส

แล้วก็ หายไป หายไป

ไม่ได้ เอามาเป็นอารมณ์

ไม่เอา มาคำนึงถึงใจ

อันนั้น...

เป็นมหาสติแท้ ทีเดียว."

_____________________________________________

(หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วัดหินหมากเป้ง)

“สมาธิเป็นบาทฐานตั้งของปัญญา”

...เวลาเราทำงานสิ่งใด มันก็จดจ่อมันก็อยู่ตรงสิ่งนั้น มันไม่คิดวอกแวกไปเรื่องอื่น มันก็ทำงานตรงนั้นต่อเนื่องจนเสร็จ อันนั้นล่ะเรียกว่ามันตั้งมั่นอยู่ในงานตรงนั้น มันไม่ใช่ตั้งมั่นที่ไม่รับอารมณ์อย่างเมื่อกี้พูด อันนี้เป็นตั้งมั่นอยู่ในงานตรงนั้น อันนั้นก็เป็นสมาธิเหมือนกัน แต่ท่านเรียกว่าขณิกสมาธิ

ขณิกะแปลว่าขณะ ขณะ ๆ ๆ มันตั้งมั่นอยู่ตรงนี้ แล้วงานมันต่อเนื่องมันเคลื่อนไหว มันก็ตั้งมั่นต่องานอันใหม่อยู่เป็นขณะ ๆ ต่อเนื่อง จึงเรียกว่าขณิกสมาธิ ถ้าอัปปนาสมาธิมันแนบแน่น มันต้องตั้งมั่นอยู่ในจุดนั้น แล้วมันไม่มีการเคลื่อนไหว มันนิ่งอยู่ตรงนั้น นี่มันเป็นอัปปนาสมาธิจึงเข้าสู่องค์ฌานนั่นเอง

เพราะฉะนั้นสมาธิ ๒ แบบนี้ต้องฝึกหมด เพราะมันเป็นประโยชน์ทั้งคู่ถ้ารู้จักใช้

ทีนี้เวลามันตั้งมั่น มันไม่คิดฟุ้งซ่าน มันไม่หลงตามอารมณ์ จิตนั้นมันก็มีความสงบอยู่ในตัวของมัน เพราะนั้นไวพจน์อีกอย่างหนึ่ง เราเลยบอกว่าสมาธิคือความสงบ แต่จริง ๆ ก็ไม่ใช่ เพราะในตำรานั้น ความสงบเขาเรียกว่าปัสสัทธิ

ปัสสัทธิกับสมาธิ เป็นอรรถคนละตัว ไม่ใช่ตัวเดียวกัน นี่ต้องให้เข้าใจ

ทีนี้เวลามันตั้งมั่นในงานมันก็มีความสุข ภาษาอังกฤษเขาเรียกว่า happy ชอบที่จะทำงานตรงนั้น ทำแล้วมีความสุขไง เพราะจิตมันตั้งมั่นอยู่ตรงนั้น มันก็เป็นสมาธิในงานตรงนั้นนั่นเอง

อันนี้คนไม่เข้าใจ พอไม่เข้าใจก็เลยพยายามทำสมาธิให้ตั้งมั่นให้หยุดนิ่งอยู่ตลอดเวลา พอหยุดนิ่งตลอดเวลาก็เลยไม่ได้เจริญตัววิปัสสนา เพราะสมาธิที่จะเกิดวิปัสสนาญาณนั้น จะต้องตั้งมั่นอยู่ในงานที่กระทำตรงนั้น มันมีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอด มันมีการพิจารณา

เพราะนั้นการพิจารณานั้น ท่านจึงกล่าวไว้ในกรรมฐานอนุสติ ๑๐ พุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆนุสติ แม้แต่เทวตานุสติ มันคือการคิดนึกนั่นเอง

แต่การคิดนึกนั้น มันจะมีการเคลื่อนไหวของความคิดอยู่ตลอด แต่มันตั้งมั่นอยู่ทุกการเคลื่อนไหวของความคิด

เพราะฉะนั้น ท่านจึงกล่าวไว้ว่า อนุสติพวกนี้เวลาที่มันเกิดสมาธิมันเกิดได้อย่างสูงที่สุดคืออุปจารสมาธิ มันเกิดได้ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ แต่มันไม่เกิดอัปปนาสมาธิ เพราะมันไม่ได้แนบแน่นในจุดใด มันมีการเคลื่อนไหวอยู่ แต่มันตั้งมั่น ตั้งมั่นจุดนี้ พอเคลื่อนไหวจุดนี้ มันก็ทิ้งตรงนี้ มันก็ไปตั้งมั่นตรงใหม่ มันรวดเร็วต่อเนื่อง ๆ

ตัวนี้มันจึงทำให้ความตั้งมั่นตรงนั้นนี่มันมาวิจัยธรรมอยู่ตรงนั้นได้ มันจึงเห็นเหตุเห็นผลของเรื่องนั้น ของงานตรงนั้น มันจึงเรียกว่าปัญญามันเกิดนั่นเอง

เหตุนั้นจึงมีการสอนผิดในสายกรรมฐานต่าง ๆ มีการสอนผิด แต่พอเราพูดประเด็นนี้ออกไป เดี๋ยวเขาก็หาว่าอาจารย์ไปบอกว่าเขาผิดได้ยังไง ก็ให้รับฟังไปพิจารณาดู

ส่วนใหญ่ก็จะบอกว่าพยายามทำสมาธิ เดินจงกรมนั่งสมาธิให้สมาธิมันเกิด เดี๋ยวปัญญามันจะเกิดเอง พอทำไปแล้วพระส่วนใหญ่ก็จะไปเกิดเป็นพรหม เพราะได้สมาธิแต่ไม่ได้ปัญญา แล้วก็หลงตนเองว่าเป็นพระอรหันต์ แล้วลูกศิษย์ลูกหาก็มาโฆษณาหรือพระด้วยกันก็โฆษณา พยากรณ์องค์นั้นอรหันต์ องค์นี้อรหันต์ องค์นั้นอรหันต์ อรหันต์ของเขาก็คือการหยุดนิ่งด้วยสมาธินั่นเอง

พอเวลาพวกนี้ตาย โสดาฯบางทีก็ไม่ได้ ไปเกิดเป็นพรหมหมด เพราะจิตที่ติดสมาธิตัวนั้นเวลาดับก็ไปเกิดเป็นพรหม ถ้าจิตมีมหากุศล ๘ ก็จะไปเกิดเป็นเทวดา นี่ มันไปตามเหตุปัจจัยของจิตดวงนั้นที่กระทำกรรมนั้นเอง ก็เลยเข้าใจว่าทำสมาธิแล้วปัญญาจะเกิดเอง

เขาคิดว่าพระพุทธเจ้าตรัสไว้ ภิกษุทั้งหลาย เธอจงยังสมาธิให้เกิด เมื่อเธอยังสมาธิให้เกิดแล้วเธอจะรู้เห็นตามความเป็นจริง เขาก็เลยพยายามทำสมาธิให้เกิด เพื่อจะได้ปัญญาเกิดนั่นเอง

คำว่า รู้เห็นตามความเป็นจริงนั้น ก็คือตัวปัญญามันเกิด แต่การที่เขาพยายามทำสมาธินั้น เขามีมิจฉาทิฏฐิ เพราะเขาไม่เห็นอรรถของสมาธิ ๒ แบบที่พูดให้ฟัง เขาไม่มีปัญญารู้ว่าสิ่งที่จะเกิดปัญญานั้น อะไรเป็นเหตุให้ปัญญามันเกิดนั่นเอง...

โดยท่านพระอาจารย์วิชัย กัมมสุทโธ

" ความหลง

เรียกว่า โมหะ เป็นกิเลสเหมือนว่า จะไม่มีพิษ

อะไรเลย ดักอยู่ในเบื้องหลัง คอยสั่งการไม่ค่อย

โผล่หน้าออกมาข้างนอก

ความจริงแล้ว

มีพิษมากมายทีเดียว ยากที่จะบอกให้ทราบได้

ถ้าหาก มันได้เกลี้ยกล่อมกัดกินหัวใจ ใครแล้ว

ไม่ยอมละวาง หรือถอยออกจากใครง่าย ๆ

ความโกรธ ความโลภ

ละได้ง่าย หายเร็ว แต่มันจะกำเริบอีกเมื่อไร ก็ได้

ถ้าไม่คอยระวังรักษามัน

แต่เจ้าความหลง ตัวโมหะนี้

ละได้ยากมาก ถ้าหากปิดหู ปิดตา ปิดใจ ของใคร

แล้วแก้ไม่ตก

เหมือนสอนปลาให้ว่ายน้ำบนบก สอนไก่ ให้ดำน้ำ

กิเลส

คือ โมหะจึงเป็นสิ่งสำคัญ มันมีอิทธิพลโดยเราไม่รู้

สึกตัวเลย คือ...

มันสามารถเข้าไปจับยุทธศาสตร์ ที่สำคัญ คือ ใจ

เมื่อ...

มัน จับนายใจ หรือพญาจิตราชได้แล้ว สิ่งทั้งหมด

จะต้องเป็นไปตามคำบังคับบัญชา ของมัน

เช่น ยกตัวอย่าง

รูปัง อนิจจัง รูปทั้งหมดไม่เที่ยง แต่โมหะ มันบอก

ใหม่ว่า...รูปทั้งหมดเที่ยงแท้

พระบอกว่า...

สังขารทั้งหลาย เป็นทุกข์อย่างยิ่ง

มัน จะบอกคนโง่ว่า สังขาร เป็นสุขอย่างยิ่ง."

____________________________________________

(หลวงปู่ขาว อนาลโย วัดถ้ำกลองเพล)

🚩 พวกฆราวาสที่สำเร็จพระโสดา สกิทาคา อนาคา ผู้มีศรัทธา ผู้มีความยินดีแล้ว พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้เลือกว่าต้องนุ่งเหลืองจึงจะสำเร็จ ไม่ใช่ นุ่งขาวก็ไม่ว่า นุ่งเหลืองก็ไม่ว่า หัวโล้นก็ไม่ว่า หัวดำก็ไม่ว่า สำเร็จหมด ชั้นสูงก็ไม่ว่า ชั้นต่ำก็ไม่ว่า สำเร็จหมด ไม่เลือกชั้นวรรณะ ไม่เลือกชาติเลือกภาษา

.

🚩 ผู้ที่เข้ามาปฏิบัติธรรมะของพระพุทธเจ้าทำลงไปแล้วไม่มีผลไม่มี ต้องมีผลทีเดียว ทำน้อยก็ได้รับผลตามน้อย ทำมากก็ได้รับผลตามมาก ติดตนเป็นอริยทรัพย์ สมบัติอันนี้ได้รับผลตามกำลัง

.

*หลวงปู่ขาว *อนาลโย 🙏🙏🙏

ให้อยู่กับ ความรู้สึกตัว

ความรู้จากการคิดไม่ใช่สิ่งที่เราต้องไปสะสม ให้รู้เองออกมาจากใจ อย่าไปคิด เพราะจะไปขวางปัญญาที่จะเกิด แล้วหากใจเป็นอิสระ ย่อมไม่มีอะไรให้ยึดถือ แม้ความรู้ก็ปล่อยออก ใจที่อิสระแล้ว ยังมีอะไรให้ยึดถืออีก ว่างสงบกับใจ

ความคิดเป็นดังอกุศล เป็นเหมือนความมืด อกุศลนั้นท่านให้ละ ไม่ใช่ให้เจริญ หากมัวอยู่แต่กับความคิด ลังเลสงสัย อยากรู้ เฝ้าพิจารณาอยู่กับความคิด ค้นหาอยู่กับความมืด มันย่อมไม่สว่างสักที หากแต่มา รู้สึกตัว เป็นวิธีจุดไฟ เป็นกุศล เป็นวิธีเข้าถึงความสว่าง แค่เราจุดไฟ หรือ แค่รู้สึกตัว เมื่อสว่างแล้ว ใจเป็นอิสระ เป็นกุศลแล้ว ความมืดทั้งหลายย่อมหมดไป ความรู้จากการคิดในความมืด ย่อมไม่เหลือประโยชน์อันใดและหมดไป เพราะความมืดหมดไปแล้ว มีเพียง ว่างสว่างกับใจ ใจที่ไม่ยึดถือ

การละความคิด ไม่ใช่การไปห้ามความคิด เพราะเป็นการไปคิดห้าม มันก็ยังเป็นความคิด แต่ให้หมั่น " รู้สึกตัว " เมื่อรู้สึกตัว เราจะปล่อยออกจากความคิดเป็นอัตโนมัติ

"บุญ - บารมี" ต่างกันอย่างไร?

"บุญ" นั้นมีพลานุภาพมาก... สามารถอยู่กับเราได้ข้ามภพข้ามชาติแต่หากส่งผลของกรรมดีจนบุญหมดแล้ว เมื่อหมดก็คือ "หมด" จริงๆ

เราควรสะสม "กรรมดี" อันเป็น "บุญ" ไปเรื่อยๆ พยายามอย่าสร้าง "กรรมไม่ดี" ให้มันบันทึกไว้ใน "จิต" เพราะเวลา "บาป" มันส่งผล มันก็จะมีอานุภาพหนักหนาพอๆกัน

พิจารณาดูสิ! พระพุทธองค์เมื่อบรรลุธรรมก็ยังต้องรับ "วิบากกรรม" ที่ได้กระทำไว้ในอดีตแต่ถ้าท่านเป็นพระอรหันต์แล้วท่านจะรับกรรมแบบ "ไม่มีทุกข์" ในขันธ์ 5 ในสังขารของท่าน

"บุญ" นั้นมาจาก "กรรมดี" ซึ่งมีที่มาได้ 2 ทาง คือ

1. บุญจาก "การกระทำเอง"

2. บุญจาก "การรับรู้ที่ผู้อื่นได้ทำดี" อันเรียกว่า "อนุโมทนาบุญ"

ส่วน "บารมี" มาได้ทางเดียวเท่านั้น คือ "ท่านจะต้องทำเอง" และเป็นการทำบุญ​อย่างยิ่งยวดเพื่อความหลุดพ้นจากกองทุกข์​ เมื่อสร้างแล้วมันจะถูกบันทึกไว้ใน "จิต" ไม่มีลดมีแต่ทรงกับเพิ่ม ซึ่งต่างจาก "บุญ"

และวิธีการสร้าง "บารมี" มี 10 วิธี! ดังนี้

1. ทานบารมี = การที่จิตของเราพร้อมที่จะให้ทาน ให้เพื่อสงเคราะห์ไม่ใช่ให้เพื่อผลตอบแทน ให้แบบไม่เลือกเพศ ไม่เลือกฐานะ ไม่เลือกบุคคล และเต็มใจในการให้ทานนั้นๆ

2. ศีลบารมี = การที่จิตของเราพร้อมในการรักษาศีล พยายามไม่ให้ศีลบกพร่อง และไม่ยุคนอื่นให้ละเมิดศีล ไม่ดีใจเมื่อคนอื่นละเมิดศีล

3. เนกขัมมบารมี = การที่จิตพร้อมในการถือบวช ในการมุ่งไปสู่การปฏิบัติธรรม การบำเพ็ญภาวนา

4. ปัญญาบารมี = การที่จิตพร้อมที่จะใช้ปัญญาเป็นเครื่องประหัตประหารกิเลสและมีความรู้เท่าทันสภาวะของกฎสามัญลักษณะ ได้แก่ การเห็นอนิจจัง - ทุกขัง - อนัตตา ทุกอย่างไม่แน่!

5. วิริยบารมี = การที่มีความเพียรทุกขณะในการที่จะทำความดี ทำอย่างไม่ย่อท้อ

6. ขันติบารมี = การที่มีความอดทนอดกลั้นต่อสิ่งที่เป็นปฏิปักษ์ในการทำความดี

7. สัจจะบารมี = การที่ตั้งมั้นในคำพูดที่ได้รับปากไว้แล้วหรือการตั้งมั่นกับตนเอง พูดจริง! ทำจริง!

8. อธิษฐานบารมี = การตั้งเป้าหมายให้จิตแบบเจาะจง การที่ตั้งใจไว้ให้ตรงโดยเฉพาะ ตัวอย่างเช่น...สมัยที่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์ทรงนั่งประทับที่โคนต้นพระศรีมหาโพธิ์พระองค์อธิษฐานว่าถ้าเราไม่ได้สำเร็จพระโพธิญาณเราจะไม่ยอมลุกจากที่นี้ พระองค์ทรงอธิษฐานแบบเอาชีวิตเข้าแลกแล้วพระองค์ก็ทรงบรรลุในคืนนั้น

9. เมตตาบารมี = การที่มีความเมตตาไม่เป็นศัตรูกับใคร ไม่เกลียดใคร ไม่อาฆาตใคร มีความรักตนเสมอด้วยบุคคลอื่น

10. อุเบกขาบารมี = การที่มีความวางเฉยมีความเป็นกลางต่ออารมณ์ที่ถูกใจและอารมณ์ที่ไม่ถูกใจ

ขอให้ชาวพุทธทุกท่าน ได้เสริมสร้าง "บุญ - บารมี" กันด้วยความเข้าใจกันด้วยนะครับ

# ธรรมทาน (^/\^)

ปกติเวลาเทพบุตร เทพธิดาจะจุติลงมาเป็นมนุษย์ ทุกองค์มีความตั้งใจจะลงมาสร้างคุณงามความดีเพื่อยกภูมิของตนให้สูงขึ้น

แต่พอมาเป็นมนุษย์จะลืมและหลงไปในอบายมุขในโลก ไม่สร้างกรรมดีตามที่ตั้งใจ ซ้ำกลับต้องตกต่ำลงกว่าที่ตนเคยเสวยสุขอยู่เสียอีก..!!

บนสวรรค์เมืองแมนแดนสวรรค์ท่านว่าสุขทุกขณะจิต ส่วนผู้เสวยบาปต้องลงนรก ลำพังความเดือดร้อนจากไฟนรกก็แสนสาหัส ไม่ต้องถูกลงทัณฑ์ ทรมาน ชาวนรกก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกันอยู่แล้ว

ในนรกท่านก็ว่าเป็นทุกข์ไม่มีเวลาสุข ทุกขณะจิตเช่นกัน..!!

"..พวกเราเองเป็นอย่างไร สว่างมา สว่างไป หรือ สว่างมา มืดไป หรือ มืดมา สว่างไป หรือ มืดมา มืดไป ทรัพย์สมบัติทุกชิ้นที่หามาจากโลกนี้ ยศตำแหน่งหน้าที่การงาน คำสรรเสริญติชมทุกสรรพเสียง ความสุขรื่นรมณ์ทุกประการ คนรักสัตว์เลี้ยงสิ่งของที่สะสมห่วงหาอาลัย สุดท้ายคืนโลกหมด เหมือนฝันไปจำต้องตื่น เหมือนอายุงานที่จำต้องเกษียณ ประกันชีวิตที่ทำชาตินี้ ควรเป็นศีล สมาธิ ปัญญา เพื่อเอาไปใช้ในชาติหน้าได้จริง..."

คติธรรมคำสอน : หลวงปู่เปลี่ยน ปัญญาปทีโป

วัดอรัญญวิเวก อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่

ลักษณะหน ทางแห่ง ความหมดจด

ทางมีองค์แปด เป็นทาง อันประเสริฐ กว่า

ทางทั้งหลาย.

บทแห่ง อริยสัจสี่ ประเสริฐ กว่า บททั้งหลาย.

วิราคธรรม ประเสริฐกว่า ธรรมทั้งหลาย.

ผู้มี พุทธจักษุ ประเสริฐกว่า สัตว์สองเท้า ทั้งหลาย.

นี่แหละทาง เพื่อ ความหมดจด แห่ง ทัสสนะ ทางอื่นมิได้มี. เธอ ทั้งหลาย จงเดิน ตามทางนั้น อันเป็นที่หลง แห่งมาร; เธอทั้งหลาย เดิน ตาม ทางนั้นแล้ว จัก กระทำที่สุด แห่งทุกข์ได้.

ทาง เราบอก แล้วแก่ เธอทั้งหลาย เพื่อ

การรู้จัก การถอน ซึ่งลูกศร; ความเพียร เป็นกิจ

อันเธอ ทั้งหลาย พึงกระทำ ตถาคตทั้งหลาย เป็นเพียงผู้บอก ผู้มุ่งปฏิบัติ แล้วย่อมพ้น จาก

เครื่องผูก แห่งมาร.

เมื่อใด บุคคล เห็นด้วย ปัญญาว่า

“สังขาร ทั้งหลาย ทั้งปวงไม่เที่ยง”;

เมื่อนั้น เขาย่อม เบื่อหน่ายใน สิ่งที่เป็นทุกข์ :

นั่นแหละ เป็นทางแห่ง ความหมดจด.

เมื่อใด บุคคล เห็น ด้วยปัญญาว่า

“สังขาร ทั้งหลาย ทั้งปวง เป็นทุกข์”;

เมื่อนั้น เขาย่อม เบื่อหน่าย ในสิ่งที่ เป็นทุกข์ :

นั่นแหละเป็น ทางแห่ง ความหมดจด.

เมื่อใด บุคคลเห็น ด้วยปัญญาว่า

“ธรรม ทั้งหลาย ทั้งปวง เป็น อนัตตา”;

เมื่อนั้น เขาย่อม เบื่อหน่าย ในสิ่งที่เป็นทุกข์ :

นั่นแหละ เป็นทาง แห่ง ความหมดจด.

ธ. ขุ. ๒๕/๕๑/๓๐

"อย่าพูด ตามความคิด

อย่าทำอะไร ตามความคิด

อย่าปล่อย ให้ความคิดออกหน้า

ให้สตินำหน้า พูดกับผู้อื่นให้น้อย

เตือนตนเองให้มาก

ความหลงเป็นศัตรู ความรู้เป็นมิตร

ให้กลัวความหลง ให้กล้ากับความรู้สึกตัว

ฉลาดในการเอาชนะตน

ยอมแพ้คนอื่น ในทางสมมติ

มีสติ เฝ้าดูตัวเอง"

หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ

ผมเเสวงหาการปฏิบัติธรรมะเพื่อมาเเก้ปัญหาตัวเองครับ ไม่ใช่จะไปเเก้ปัญหาผู้อื่น เเก้ปัญหาตัวเอง เเก้ปัญหาครอบครัว. เเก้ปัญหาสังคม ต้องเเก้ตัวเองก่อนครับ เมื่อเเก้ตัวเองเเล้ว ก็เเก้ปัญหาครอบครัวได้ เเก้ปัญหาสังคมได้ อย่างพระสงฆ์องค์เณรก็เหมือนกัน เเก้ปัญหาตัวเองได้เเล้ว ก็ต้องเเก้ปัญหาหมู่พวก เเก้ปัญหาหมู่พวกไม่สำคัญครับ สำคัญเเก้ตัวเอง

เมื่อตัวเองเเก้ปัญหาไม่ได้ จะไปเเก้พวกหมู่ไม่ได้เเท้ๆ เพราะมันเก็บเอาเรื่องของพวกหมู่มาเเบก มันเข้าเรื่องเขาว่า คนเเบกโลก ยิ่งเเบกยิ่งหนัก. เมื่อมีคนทักว่า ยิ่งเเบกก็ยิ่งหนัก มันหนักมันเกิดว่า ตัวกูของกู. เขาเล่าให้ฟัง ขยับเข้าๆผลที่สุด โลกทับหัวตาย โลกทับดับชีวาก็เลยตาย ตายเพราะเเบกโลก. เเบกโลกไม่ใช่จะไปเเบกให้มันหนักอย่างที่เเบกดินหรือเเบกต้นไม้. เเบกอะไรต่างๆไม่ใช่อย่างนั้น. เเบกความคิด ความคิดคนพูดอยู่ที่ไหนเก็บมาเเบกทั้งหมด ท่านเรียกว่าคนเเบกโลก ไม่ดี ผิด ทุกข์ นำความทุกข์ความเดือดร้อนมาให้เเก่เรา

พอได้ยินเสียงเรื่องอะไรต่างๆ เราสลัดทิ้ง สลัดทิ้ง ไม่เอามาเเบก ไม่เอามาคิด เเต่เราต้องรู้จักว่าเราทำดีหรือเราทำชั่ว เราทำผิดหรือเราทำถูก อันนี้ซิเป็นการปฏิบัติธรรม ถ้าเราทำดีเเล้วคนอื่นว่าชั่ว มันไม่ใช่ชั่วกับคำพูด. ชั่วอยู่กับตัวเรา. บัดนี้ถ้าเราทำชั่วเเล้วคนอื่นว่าดีมันไม่ได้ดีกับคำพูด. โน่นมันดีอยู่กับตัวเรา

ดังนั้นท่านจึงว่า. ให้เเก้ตัวเราก่อน. เรื่องคำพูดนั้นไม่สำคัญ. เมื่อเเก้ตัวเราเเล้วมันสบายเเล้วตัวเรา. ท่านให้รู้จักเเก้ตัวเรา มันเป็นอย่างนั้น

พระธรรมเทศนา หลวงพ่อ เทียน จิตฺตสุโภ

อยู่กับความรู้สึกตัวคือ การไม่ไปตามความคิด ละความคิดโดยให้รู้สึกตัว

เมื่อเรารู้สึกตัว ความคิดจะไม่เกิด

การที่เราไปคิด ( สงสัย ) หรือไปดักคิดรู้สึกตัว หรือพยายามจะรู้สึกตัวยาวๆ นานๆ ตลอดนั้นเป็นวิธีที่ผิด

แค่ให้รู้แว๊ปๆ วูบๆ วาบๆ โดยไม่คิดไม่ให้ความหมายใดๆ วิปัสสนาจึงจะเจริญ

.

Trader Hunter พบธรรม