trader-hunter-3

ใช้ชีวิตไปกับความรู้สึกตัว เมื่อไหร่ที่ความคิดมาเยี่ยมเยี่ยน ก็เฝ้ารู้เฝ้าดูอย่างมีสติ เห็นก้อนของความคิด เกิดขึ้น ดํารงอยู่ และดับไป

การที่จะสลัดความรู้ตัวการมีสติออกไป ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อมันมีอยู่กับตัวแล้ว ปกติความรู้สึกตัวจะไม่อยู่กับเราตลอด แต่จะอยู่กับเรามากขึ้นไปเรื่อยๆ จากการพัฒนา ผู้รู้ผู้ดู

...ละความเพลินไปเรื่อย สุดท้ายจะเหลือแต่ความรู้สึกตัวเป็นสติ ผู้รู้จะเด่นขึ้นมา...

ถ้าหลุดมากๆหลงเตลิดไปกับคิดมากๆ มีความทุกข์มากๆเพราะไปยึดคิดถึงทุกข์จึงทุกข์ ก็ไปอาบนํ้าเลยครับเปิดนํ้าฝักบัวรดทั่วตัว รับสัมผัสความรู้สึกตัวไป แผ่เมตตาไปด้วยเหมือนเรากรวดนํ้าผ่านกายเรา ให้แก่สรรพสิ่งทั้งหลาย กายใจที่ผ่อนคลาย นั้นหล่ะครับ รู้สึกตัวได้สุขสดชื่นเลย เจริญในธรรมครับ

“คุณสมบัติของผู้ที่จะบรรลุธรรม”

ธรรมะรุ่งอรุณ

๒๑ ธันวาคม ๒๕๖๒

ถ้ามีปัญญาที่สามารถตัดกิเลสได้ก็บรรลุได้ ถ้าขจัดความอยากต่างๆ ให้หมดไปจากใจได้ก็บรรลุธรรมได้ แต่ส่วนใหญ่มันจะตัดไม่ได้ถ้าไม่มีสมาธิ เพราะถ้าไม่มีสมาธิ ใจจะไม่มีกำลังที่จะไปตัดกิเลส ถึงแม้จะมีมีด แต่ไม่มีกำลังไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงก็ตัดไม่ได้ แต่ถ้ามีเรี่ยวมีแรงแล้วมีมีดก็จะสามารถฟันกิเลสฆ่ากิเลสให้ตายได้

ตอนนี้เรามีปญญาที่เกิดจากการฟังธรรม แต่ใจของเรานี้อ่อนปวกเปียกเหมือนเด็กทารก ไม่มีกำลังที่จะเอาปัญญาเอามีดของพระพุทธเจ้านี้ไปฆ่ากิเลสได้ เราจึงต้องมาฝึกสมาธิกัน เพื่อทำให้จิตนี้แข็งแรงเหมือนเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ไม่ใช่เป็นเด็กทารก คนที่ไม่มีสมาธินี้ก็เป็นเหมือนเด็กทารก ใจจะอ่อนปวกเปียก จะโลเล จะไม่มีหลักไม่มีเกณฑ์ แต่ถ้ามีสมาธิแล้วจะเป็นคนหนักแน่น มีหลัก มีเกณฑ์ มีพลังที่จะทำอะไรต่างๆ ได้

ดังนั้น การฟังเทศน์ฟังธรรมอย่างเดียวถ้าไม่มีสมาธินี้ ยากที่จะบรรลุได้ ผู้ที่บรรลุจากการฟังเทศน์ฟังธรรมนั้น ส่วนใหญ่เขามีสมาธิกันแล้ว เช่นในครั้งพุทธกาล ครั้งที่ พระพทุธเจ้าทรงแสดงธรรมให้กับบรรดานักบวชทั้งหลาย พวกนี้เขามีฌานมีสมาธิกันแล้ว แต่เขาไม่มีปัญญา พอเขาได้ปัญญาจากพระพุทธเจ้า เขาก็เอาปัญญานั้นมาฆ่ากิเลสได้ทันทีเลย บรรลุธรรม ได้ในขณะที่ฟังเพราะเขามีสมาธิแล้ว เขามีกำลังที่จะเอามีดที่พระพุทธเจ้าหยิบยื่นให้ไปฆ่ากิเลสของเขา แต่พวกเรานี้ตรงกันข้ามกัน พวกเรามีมีด เราฟังเทศน์ฟังธรรมของพระพุทธเจ้า เรารู้ว่ากิเลสคืออะไร แต่เราไม่มีกำลังที่จะไปฆ่ามัน

ดังน้ัน เราต้องมาฝึกสมาธิกันก่อน คือถ้าเรา ฟังเทศน์แล้วไม่บรรลุ เรายังตัดกิเลสไม่ได้ ก็แสดงว่าเราไม่มีกำลังไม่มีมาธิ เราก็ต้องมาฝึกสมาธิกัน ถ้าเรามีสมาธิแล้วเราเอาธรรมะท่ีพระพุทธเจ้าสอนให้เราเอามาใช้ เราก็จะสามารถเอามาฆ่ากิเลส ฆ่าตัณหาต่างๆให้หมดไปจากใจได้ เราก็จะสามารถบรรลุธรรมขั้นต่างๆ ได้

หนังสือ: สติธรรม

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

วัดญาณสังวรารามฯ จังหวัดชลบุรี

รู้แต่ไม่รู้อะไรเลย

การเจริญสตินั้น แม้เราจะเดินจงกรม แต่ไม่ควรเอาจิตไปปักไว้ที่ฝ่าเท้า หรือสิ่งหนึ่งสิ่งใด ที่ผมแนะนำให้เอาการเคลื่อนไหว อาการเคลื่อนไหว ซึ่งไม่ใช่แข้ง ไม่ใช่ขา แต่การเคลื่อนไหวของแข้งและขา แยกให้ออก มือกับการเคลื่อนไหวแห่งมือ การเคลื่อนไหวแห่งมือนี้ อย่าไปใส่ใจที่มือ แต่ให้ใส่ใจที่การเคลื่อนไหว ...

กายเคลื่อนไหว ใจรู้ คือเรียกว่ารู้ตัวก็ได้ ส่วนการเคลื่อนไหวนั้นเป็นฐาน เป็นสิ่งที่ยากสำหรับผู้ติดคิด แต่ไม่เหลือวิสัย บางคนบอกว่าไม่สามารถจับอารมณ์ได้ เพราะเมื่อจิตไปดูสัมปชัญญะ ไปดูการเคลื่อนไหว มันจับไม่อยู่ มันหลวม ๆ ก็ถูกต้องแล้ว เพราะว่าเราเคยชินกับการจ้องจับอะไรที่ชัด ๆ ถ้าให้เรากำหนดจิตที่หนึ่งที่ใดเราทำได้ง่าย แต่พอเราพรากจากฐานอันนั้นมาสู่การเคลื่อนไหว ซึ่งเป็นธรรมดาที่มันจะไม่ชัด แต่ในความไม่ชัดนั้นเองมันจะสลายการรวมศูนย์ กลายเป็นการรู้ตัวทั่วพร้อมกว้าง ๆ

เพราะว่าการเคลื่อนไหวนั้นเป็นกึ่งรูปกึ่งนาม ก่อนหน้านี้เราชินกับการกำหนดรูป จะให้นั่งดู เพ่งดู สิ่งใด เราก็ดูได้ เกิดภาวะดวลกันระหว่างผู้ดูและสิ่งที่ถูกดู นี่คือโลกของจิตสำนึกธรรมดา ซึ่งขึ้นกับวัตถุ ขึ้นกับวัตถุเป็นที่ตั้ง ให้เราดูผู้หญิง เราก็ดูได้ง่าย เราก็เห็นได้ชัด ดูผู้ชาย ดูวัว ดูควาย ดูต้นไม้ เราเห็นได้ชัด แต่หันมาดูความคิดใด ๆ นี่มันไม่ได้แล้ว

เพราะฉะนั้นเป็นธรรมดา ถ้ามาดูการเคลื่อนไหว ดูยาก ดูไม่ชัด แต่ในความไม่ชัดนั่นแหละคือความชัด ถ้าไปชัดเป็นรูปธรรมขึ้นมาเป็นความยึดติด ดังนั้นเองให้เคลื่อนไหวไว้ให้ต่อเนื่องด้วยสัมปชัญญะ ไม่ใช่ดูด้วยตาเนื้อ ตาเนื้อก็เบิกไว้ ลืมตาเข้าไว้ แต่ไม่ดูอะไรโดยจำเพาะ เห็นทุกอย่าง แต่ไม่เห็นอะไรเลย รู้ตัวโดยไม่รู้อะไร ถ้าเข้าใจศิลปะแห่งการเห็นเช่นนี้ก็จะรื่นรมณ์ มีสุนทรียภาพอยู่ในการเห็น

โดย เขมานันทะ

"จิตที่ถูกปรุงแต่งนั้น ไม่ใช่จิตแท้"

มันเป็นมายา เท่ากับสิ่งทั้งปวง

ความคิดปรุงแต่ง ก็เป็นอย่างเดียวกัน

ถ้าจิตปรุงแต่ง หรือความคิดปรุงแต่งกำลังมีอยู่หรือทำหน้าที่อยู่

จิตแท้หรือจิตหนึ่งนั้นจะไม่ปรากฎเลย

เมื่อใดไม่มีความคิดปรุงแต่ง จิตหนึ่งก็ปรากฎทันที

เรียกอีกอย่างหนึ่ง ก็เรียกว่าจิตเข้าถึงความว่าง

ตัวเองหาย กลายเป็นความว่าง หรือจิตหนึ่งไป

ความคิดปรุงเเต่งนั้น เจือด้วยอุปาทาน

หรือความยึดถือในของคู่ๆ...

ถ้าไม่หลงในของคู่ อุปาทานก็ไม่เกิด

คือกิเลสตัณหาไม่เกิดนั่นเอง

สภาพจิตเดิมแท้จะปรากฎออกมาเป็นความว่างจากกิเลสตัณหา

หรืออุปาทานโดยประการทั้งปวง....

ท่านพุทธทาส...แปลจากฮวงโป

ในการปฏิบัติที่มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยต่างกันเนื่องจากพระอาจารย์แต่ละท่านปฏิบัติจนพบเจอธรรมแก่ใจตนในวิธีที่ต่างกันไป

ท่านจึงสอนในวิธีที่ท่านถนัดแล้วเข้าถึงธรรม ให้แก่ศิษย์ทั้งหลาย ดุจดังภูเขาลูกหนึ่งทางที่ขึ้นสู่ยอดเขาได้ย่อมมีหลายทาง ถ้าเราเดินทางถูกย่อมขึ้นสู่ยอดเขาเพื่อได้มรรคผลเหมือนกัน

เมื่อเราปฏิบัติจนแจ้งแก่ใจเราแล้วจะเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดเลยในวิธีปฏิบัติหล่าวนี้ จุดที่จะเดินปัญญาได้นั้นต้องปฏิบัติมาจน แยกกายแยกใจ ได้ชัดเจน จึงจะเกิดปัญญาที่เรียกกันหลายชื่อ เช่น วิปัสสนาญาณ ปัญญาญาณ ปัญญารู้ธรรม

เวลาปฏิบัติไปจนแยกกายใจได้แล้วนั้น มันไม่ได้แยกปุ๊บแล้วปัญญาชัดปั๊บ มันจะค่อยๆแยกชัดขึ้นไปเรื่อยๆ ซึ่งนานพอสมควรเลย แต่ละคนใช้ระยะเวลาไม่เท่ากัน ซึ่งปัญญาที่เกิดจะค่อยๆเกิดสะสมทีละเล็กละน้อย ไปเรื่อยๆ

แสงสว่างของปัญญาจะค่อยๆสว่างขึ้น จนเห็นกายไม่ใช่เรา ปัญญานั้นจะสว่างต่อไปเรื่อยๆ จนเห็นจิตไม่ใช่เรา ถึงได้ตรงนี้เส้นทางเดินแห่งมรรคผลก็ชัดแจ้งแก่ใจตนเอง โดยไม่ต้องไปฟังธรรมอะไรที่ไหนแล้ว มันเป็นการรู้จากกายจากใจตนเอง

แต่คนที่เพึ่งแยกกายใจได้แรกๆ จะยังไม่รู้ตัวว่าแยกได้ ผมเองตอนที่แยกได้ก็ไม่รู้ ยังมองไม่ออกว่าเกิดปัญญาขึ้นบ้างแล้ว เพราะเพึ่งแยกกายใจได้ยังแยกไม่ชัด และปัญญาที่เกิดแรกก็ยังน้อย และยังเอามา ปนกับความคิดจากสมองอยู่เยอะ(จุดนี้หล่ะที่บอกว่าปฏิบัติแล้วอย่าสงสัยมาก พอมันไปคิดแล้ว ปัญญารู้มันไม่เกิด)

ดังนั้นผู้ปฏิบัติจึงยังแยกไม่ออก ระหว่างรู้ที่เกิดจากปัญญารู้กับรู้ที่เกิดจากสมองคิด เพราะมันปนกันอยู่ จนเมื่อแยกชัดขึ้นไปถึงจุดหนึ่ง ก็จะรู้ได้ด้วยตนเอง หรือไม่ก็มีผู้ปฏิบัติที่ได้สภาวะเหนือกว่าบอก

ลืมตัวแบบรู้ตัว รู้ตัวแบบลืมตัว

ชีวิตนั้นมีศูนย์กลางตรงรู้สึกตัวได้ ในความรู้สึกตัวได้ ถ้ามันถูกเคี่ยวกรำเข้า มันก็กลายเป็นความรู้ตัว จากความรู้ตัว มันเป็นรู้ล้วน ๆ รู้ล้วน ๆ นั้นคือพุทธะ

อุปมาเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง เย็นแข็งทื่อ แต่เมื่อเรามาต้มอังไฟเข้า ก็ค่อย ๆ ละลายไปกลายเป็นน้ำ พอน้ำเดือดกลายเป็นไอ พอกลายเป็นไอ เรามองไม่เห็นแล้ว ฉันใดก็ฉันนั้น ความรู้สึกตัวทึบ ๆ หนัก ๆ รู้สึกตัวได้ดีแล้วแต่มันยังหนักอยู่ แต่ถ้าปฏิบัติต่อไป มันค่อย ๆ กลายเป็นรู้ตัวล้วน ๆ รู้ล้วน ๆ ไปทีน้อย ๆ เบากายเบาใจไปเรื่อย

ที่เราจับการเคลื่อนไหวนั้นเพื่อจะรู้สึกตัว หรือเรารู้สึกตัวในการเคลื่อนไหว เป็นกระบวนการอันเดียวกัน เสริมกัน แต่ถ้ารู้ตัวมากเกินก็กลายเป็นจ้องตัวเอง แล้วมันจะเครียดขึ้น ดังนั้นภาวะที่เราปรารถนาจริง ๆ คือสมดุลระหว่างรู้ตัวและลืมตัว ลืมตัวแบบรู้ตัว รู้ตัวแบบลืมตัวนี่สำคัญ ถ้าเรารู้ตัวตลอด ยึดติดกับปัจจุบันขณะจะอึดอัด ชาวพุทธมักเข้าใจว่า นิพพานเป็นปัจจุบัน แล้วพยายามปฏิบัติเพื่ออยู่ในปัจจุบันขณะ นั่นเป็นความยึดติด

พระพุทธเจ้าปฏิเสธว่านิพพานไม่ได้เป็นปัจจุบัน นิพพานไม่เป็นอดีต ไม่เป็นอนาคต ไม่เป็นแม้แต่ปัจจุบัน แต่ปัจจุบันเป็นฐานของการภาวนา

เราต้องตั้งฐานที่ปัจจุบันขณะก่อน ต้องละแม้แต่ปัจจุบัน เพราะฉะนั้นความรู้สึกตัวของเราต้องเป็นความรู้สึกเบา ๆ

ท่านคงปฏิเสธไม่ได้ว่า วันที่เราสบายที่สุด คือเราเดินแล้วลืมตัว แต่เราไม่ได้บ้า ไม่ได้เสียจริต ไม่ได้ตกท่อตกคูที่ไหน ไม่ได้ไปฆ่าใครที่ไหน รู้ตัวแบบลืมตัว ลืม ๆ เรื่องราวส่วนตัวไป ภาวะเช่นนั้นเป็นเป้าประสงค์หลักของเรา เพราะที่ตรงนี้ กฎธรรมชาติจะทำกิจของการปลดปล่อยเป็นเอง สัญชาตญาณไม่ประสงค์ทุกข์จะทำงาน

โดย เขมานันทะ

หลักของพระพุทธศาสนา – วิธีดับทุกข์แบบของพระพุทธเจ้า (๔/๑๐)

“…เมื่อเรารู้จักเรื่องนามรูปแล้ว

เราจะรู้จักวัตถุ-ปรมัตถ์-อาการ

‘วัตถุ’ นี้ หมายถึง ทุกสิ่งทุกอย่าง

‘ปรมัตถ์’ ก็คือ กำลังเป็นอยู่-มีอยู่-เข้าใจอยู่

สัมผัสได้อยู่ในขณะนั้น

‘อาการ’ ก็หมายถึง ความเปลี่ยนแปลง

วัตถุทั้งหลายที่มองเห็นได้ด้วยตา จับถูกด้วยมือนั้น

มันก็เป็นอาการชนิดหนึ่ง

เช่น บ้านเรือนก็มีการผุพัง-เปลี่ยนแปลงได้

บัดนี้ วัตถุอีกชนิดหนึ่งซึ่งมันมีจริง ๆ เห็นจริง ๆ เข้าใจจริง ๆ

'วัตถุ' แปลว่า 'มีจริง'

วัตถุ หมายถึง ของจริงที่มีอยู่-มันมีอยู่ มีอยู่หมดทุกคน

อันนี้ชื่อว่า ‘การเขย่าธาตุรู้’ของบุคคล มีอยู่แล้วทุก ๆ คน

*แต่เมื่อเรายังไม่เห็น นั้นแสดงว่าเรายังไม่เข้าใจ

แต่ตามความจริงมันมีอยู่แล้ว*

เมื่อเราดูอยู่นี้แหละ เราเห็น

อ้อ! 'วัตถุ' หมายถึง ตัวจริงของจิตใจหรือว่าชีวิต

'ปรมัตถ์' ก็เรากำลังเห็นความเป็นอยู่-มีอยู่นี้แหละ

มันคิดขึ้นมา อ้อ-อาการเปลี่ยนแปลงของมันเป็นอย่างนั้น

ประเดี๋ยวมันคิดเรื่องนั้นขึ้นมา ประเดี๋ยวมันคิดเรื่องนี้ขึ้นมา

อันนี้เป็นอาการของความคิด

เป็นวัตถุ-เป็นปรมัตถ์-เป็นอาการชนิดหนึ่ง

เมื่อเห็นอยู่อย่างนี้แหละ

เรียกว่า 'เราเห็นธรรมอีกชนิดหนึ่ง'

*การเห็นธรรมชนิดนี้

เพื่อไปปราบ ความโลภ-ความโกรธ-ความหลง ให้หมดไป

(เรียกว่า) เรารู้จักสมุฏฐานของความคิด*

เมื่อเราไม่เห็นอันนี้แหละ ซึ่งก็คือ 'ความหลง'

'หลง'แปลว่า'ไม่เห็น' เมื่อไม่เห็น-ก็ไม่เข้าใจ

แล้วมันก็จะเป็นสมุฏฐาน

ทำให้เกิดความโกรธ ทำให้เกิดความโลภขึ้นมา

‘มรรค' ท่านว่า ‘เป็นข้อปฏิบัติเพื่อให้ถึงความดับทุกข์’

ดังนั้น *'มรรค' ก็คือ 'เราเอาสติมาคอยดูความคิด'*

**นี้เองคือข้อปฏิบัติ**

และในขณะเดียวกันก็จะทำการทำงานอะไรก็ได้

ปฏิบัติที่ว่า (คือ) คอยดูอยู่นี้

ไม่ใช่เอามือปฏิบัติมรรคนะ

*มือนี้ก็ต้องทำการทำงานไปตามหน้าที่ของเรา

ส่วนใจนั้น เราต้องคอยดูตัวความคิด*

จึงว่า 'มรรค เป็นข้อปฏิบัติเพื่อถึงความดับทุกข์'

เมื่อเราเห็นสมุฏฐานของมันแล้ว ก็เรียกว่า...

ซึ่งก็ต้องสมมติอีก

เพราะ*คนที่ยังไม่เคยได้ยิน-ได้ฟัง

ไม่เคยรู้-ไม่เคยเห็น-ไม่เคยปฏิบัติ จะไม่รู้เลย*

จึงจำเป็นต้องมาว่าเรื่องสมมติ

หรืออุปมา หรือเปรียบเทียบให้ฟังอีก

สมมติคนที่ไม่เคยเห็นวิธีใช้ไฟฟ้า ไปเปิดไฟฟ้า

เขาก็ไปจับเอาที่ตัวหลอดไฟ แล้วหมุนอยู่อย่างนั้น

หมุนจนตาย หลอดไฟก็ไม่สว่าง

เพราะที่นั่นไม่ใช่สมุฏฐานที่ไฟฟ้าจะสว่างได้

เปรียบก็ว่า

คนลักษณะนั้นเป็นผู้ที่ยังไม่รู้สมุฏฐานต้นเหตุของความคิด

เขาจึงคิดว่า โทสะ-โมหะ-โลภะมีอยู่เป็นประจำ

เขาจึงพูดกันไปอย่างนี้

ส่วน*คนที่รู้จักสมุฏฐานของความคิดแล้ว

เขาก็จะรู้ตามความเป็นจริงว่า โทสะ-โมหะ-โลภะ ไม่มีเลย*

ดังนี้ ๒ คนนี้(มี)ความเห็นไม่ตรงกันแล้ว

ดังนั้น การสอนธรรมะนั้นจึงไม่เหมือนกัน

ผมจึงพูดว่า

*'ตัวสมุฏฐานของโทสะ-โมหะ-โลภะ

ไม่มีปรากฏเกิดขึ้นมาได้ เพราะว่าเราเห็น'*

ถึงเวลาแล้ว

ที่เราจะไปทำความสว่างให้ตัวชีวิตจิตใจของเราให้ถูกวิธี

เหมือนกับการที่จะไปเปิดไฟฟ้า

ไปทำความสว่างให้กับหลอดไฟฟ้าอย่างนั้น

เราไม่ต้องจับหลอดไฟ

ไปกดที่สวิตซ์ไฟ แล้วมันก็ทำความสว่างที่หลอดโน้นเอง

อันนี้ก็เหมือนกัน

ความจริงแล้ว เราไม่ต้องไปว่ามัน

'เจ้าตัวความโกรธ-ความโลภ-ความหลง'

เพราะว่ามันไม่มี

**เพียงแต่ขอให้เรามีสติเท่านั้น**

อันตัวสตินี้ มันมีอยู่แล้ว

มันมีตรงกันข้ามอยู่กับความหลง

ซึ่งความจริงแล้ว ความหลงไม่มี

*เมื่อเรามีสติคอยระมัดระวัง-ดูจิตดูใจอยู่ ความหลงก็ไม่มี*

เมื่อความหลงไม่มี โทสะจะเกิดขึ้นได้อย่างไร ?

เกิดขึ้นไม่ได้ เพราะมีสติคุมอยู่แล้ว

โลภะจะเกิดมาในรูปใด ?

มาไม่ได้ เพราะปัญญารอบรู้อยู่แล้ว

อันนี้แสดงว่า ‘เราเห็นสมุฏฐาน'

*เราต้องปฏิบัติอย่างนี้*

เมื่อปฏิบัติอยู่อย่างนี้

เราต้องคอยดู ดูมันอยู่อย่างนี้แหละ

แล้วมันจะเกิดปัญญาแว้บขึ้นมา

มันจะเกิดความดีใจติดมาด้วย ยังไม่ใช่ใจดีนะตอนนี้

ดีใจ แล้วภูมิใจว่าตัวเองรู้ธรรม-เห็นธรรม-เข้าใจธรรม

อย่างซาบซึ้ง-ปราบความหลงผิดได้แล้ว เป็นอย่างนั้น

เกิดปีติ ปีติอันนี้มันจะมาชักชวน

ให้เราลืมต้นเหตุสมุฏฐานของความคิด

เมื่อไปติดปีติแล้ว-เราลืม อันนี้ชื่อว่าถูกน้อย

เพราะเมื่อมันไปติดปีติ ตัวความสุขนั้นแล้ว

มันจะปราบความหลงไม่ได้

ตัวนี้จึงถือว่า มันยังเป็นการเอาหินทับหญ้าอยู่…”

หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ