รหัสธรรม ประการที่ 1

พุทธธรรมกฎแห่งกรรม วันที่ 8 ธันวาคม 2562

ตอนที่ 128 **การทรงพลังจิต**

ในเช้าของวันที่ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2562 ณ ถ้ำพญานาคราช จ.พังงา

ข้าพระพุทธเจ้า เมื่อได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้า ต่อองค์พระพุทธบิดา

องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านแล้วนั้น

จึงได้นอบน้อมเฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า..

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

เราจะมีวิธี ฝึกฝนจิตของเราอย่างไรดี เพื่อให้จิตของเราตั้งมั่น ทรงพลังอยู่ในจิต

ไม่ส่งจิตออกไปที่อื่น

และจะมีวิธีทำอย่างไรให้จิตของเราทรงพลังฌาน เช่นนั้น ได้อยู่ตลอดไปหละเจ้าคะ

เพราะว่าลูกรู้สึกว่า บางทีจิตมีพลัง บางทีเหมือนจะไม่มีพลัง

บางที ก็จะโดนคลื่นกระแส สภาวธรรมต่างๆกระทบ จนหาจิตก็ยังไม่เจอเลย

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตา แสดงธรรมถึงเรื่องของจิต ด้วยเถิด พระพุทธเจ้าข้า ฯ

พระพุทธองค์ : ดีแล้วหละ พระยาธรรมเอย

ถ้าอย่างนั้น ลูกก็จงตั้งใจ พิจารณาตาม เสียงที่ได้ยินได้ฟัง

ด้วยการลองฝึก ฝึกตามเสียงนี้ พิจารณาตามเสียงนี้ดู นะลูก

ลูกก็ลอง ***หายใจเข้า หายใจออก ผ่อนคลายร่างกาย และจิตใจ***

*ปล่อยใจ*ของลูกนั้น ให้มัน ว่างๆ เบาๆ

*ปล่อยกาย* ให้ ว่างๆ เบาๆ

*คลายความ ยึดติด กังวล* ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ

เหลือเพียงแค่*ความรู้สึก* และความรู้สึกนั้น ก็ให้เป็น*ความรู้สึกที่ เฉยๆ เบาๆ*

ไม่ตึงเกินไป จนมันเกิดสภาวะของการเกร็ง ในความเฉยๆ เบาๆ นั้น

ไม่หย่อนเกินไป จน"ตั้งมั่นไม่ได้" เกิดความฟุ้งซ่านต่างๆ ไปในทิศทางต่างๆ

*หา*ความว่างๆ เบาๆ สบายๆ ให้เจอ

*ทำความรู้สึก*ของตน ให้มันเป็นกลางๆ

ให้ไม่ฝืนต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นฝั่งของความตั้งใจ จนตึงไป หรือตั้งใจจนแรงไป

ให้เป็นเพียงแค่ *สักแต่ว่าดู สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็น*

*นิ่งเฉย* เฉยอย่างเบาๆ แล้วก็*จับอารมณ์ ความนิ่งๆเฉยๆ เบาๆนั้นเอาไว้*

จับ ก็ให้ *สักแต่ว่าจับ* อย่าไปทำจริงจัง จนตึงไป

จน***ทำลายคลื่นสภาวะความเบา*** นั้น

มีเสียงอะไร มีสิ่งใด กระทบเข้ามา

ก็อย่าไปผลักดันมัน ไม่ต้องจัดการมัน ปิดกั้นมันแรงไป

* เห็นเป็นธรรมดา* แต่*ไม่น้อมเอาเข้ามา*

ดูความเบา ดูความว่าง ดูความสบายๆนั้นไป

ทำเช่นนี้ ทรงสภาวจิต เช่นนี้

ดูจิต.. *จิต* อยู่ที่เบาๆ...อยู่ที่ ว่างๆ

ดู สักแต่ว่า ดู... แล้วก็ ดูเบาๆ

รักษามันไว้อย่างนิ่ง ๆ ดูไปเรื่อยๆ ทำได้ทั้งหลับตา ลืมตา

ให้เฝ้าดู *ความเบา ความว่าง* นั้น ให้มันเห็น *แสงสว่าง*

โดยเกิดขึ้นจากตัวของมันเอง และเราก็ยังคงดู ความเบาๆ นั้นไปเรื่อยๆ ดูไปๆ...

จนเห็นแสงสว่างที่เกิดขึ้นมา เกิดขึ้นอยู่ในศูนย์กลางกาย

เราก็ยังคงดูแสงสว่างนั้นไปอย่างเบาๆ

เราก็*ตามดู ตามรู้ ตามเห็น ความเบา ว่าง ที่เกิดขึ้น *อย่างเบาๆ*

ไม่แตะมันแรง จนเราเข้าไปสู่*สภาวะของจิต เบา สว่าง ว่าง*

เราก็ยังคง ทรงสภาวะอารมณ์เบาๆ นั้น

แล้ว*พลังงานของจิต*ที่เกิดขึ้น ก็จะพาให้ลูกค่อยๆ*เคลื่อนเข้าไปสู่ภายใน*

ของ*คลื่นกระแสจิตที่ทรงพลัง* มากขึ้นเรื่อยๆ

ความรู้สึกจะ ลึกขึ้นๆ ละเอียดขึ้นๆ โดยไม่ต้องเร่งรีบอะไร

เราแค่ดูมันไปตามสภาวะ ความเป็นธรรมชาติ เป็นขั้น เป็นตอน

ดูเบาๆ ดูเฉยๆ ดูแบบไม่ตึงไป ไม่ตั้งใจแรงเกินไป และก็ไม่หย่อนเกินไป

ตามดู ตามรู้ เช่นนี้ ไปเรื่อยๆ

จิตของเรา ก็จะมีสภาวะความเป็นธรรมชาติในตัวของมันเอง

จะพา"ความรู้สึก ลึกเข้าเรื่อยๆ" และทรงสภาวธรรมของจิตตามระดับ

ตามขั้นตอน ของการทรงอยู่ในฌาน ..

ทีนี้ ลูกก็เห็นจิตชัดเจนแล้ว *การกังวลในสิ่งภายนอกต่างๆ*

มันก็ค่อยๆแยกทางออกจากลูกไป

ลูกค่อยๆ แยก*จิต*ออกจาก*สภาวะภายนอก* แยกเป็นสัดเป็นส่วน

สิ่งมันเคยเจือปนกันมานาน คลุกเข้าหากันจนแบ่งแยกไม่ได้

บัดนี้ เราได้ค่อยๆแยก ด้วยการ..ดูความเบา..ความว่าง ดูเบาๆ แตะเบาๆ

เคลื่อน"จิต" แยกออกจาก"สิ่งภายนอก"ได้แล้ว อย่างเด็ดขาด ชัดเจน

*สิ่งภายนอก*แยกออก ลอกออก เหมือนเปลือกไข่

*สิ่งภายใน สภาวธรรมของ*จิต* ขาวสะอาด เหมือนไข่ขาวภายใน*

เรานี้ ก็รักษาไข่ขาวภายใน รักษาอย่างเบาๆ ตามความเป็นธรรมชาติของไข่ลูกนั้น

*ดู สักแต่ว่า ดู...สักแต่ว่า รู้*

ดูไปๆ.. เกิดแสงมากแล้ว ค่อยๆน้อมเอาพลังพุทธบารมีเติมลงมา อย่างเบาๆ

ให้จิตนั้น *ตามสภาวะธรรมชาติที่มันเป็นอยู่

*ลอย*..อยู่ในโลกแห่ง..*ความเบาสบาย*

*ปราศจากสิ่งภายนอก*ทั้งหลาย

เปรียบเสมือนเรา ค่อยๆ กะเทาะเปลือกไข่ กะเทาะเบา ๆ

ไม่ให้เปลือกไข่เข้ามาทิ่ม ความเบา ว่าง สบาย

แล้วก็ ค่อยๆ แกะด้วยความเบาๆ จนเปลือกไข่กับไข่หลุดออกจากกัน

เราก็ตามภายในของลูกไข่ ที่สีขาว ตามไปอย่างเบาๆ

ส่วนเปลือกก็ถูกลอกทิ้งไป ไม่สนใจใยดีอีกต่อไป

*ทรงสภาวะของจิตไว้ ในความสว่าง ตั้งมั่น*

เช่นนั้นหละ พระยาธรรมเอย

ธรรมชาติของจิตนั้น เขาคือ*ความเฉยๆ...เขาคือ ความว่างๆ..เบาๆ..สบายๆ*

เพียงแต่ว่า เรานั้นหาเขาไม่เจอ เราก็เลยตั้งใจแรงไปหน่อย

ตั้งใจแรงไปหน่อย ก็เลยทำให้ตึงไป

ตั้งใจเบาไปหน่อย ก็เลยถูกกิเลสตัณหาเข้าครอบงำ

สภาวะความเบาๆ จึงไม่เกิดขึ้นกับตัวของเรา

เช่นนี้หละลูก *วางใจให้มันเป็นกลางๆ*

ไม่เลือกข้างใดข้างหนึ่ง จนเกิด*สภาวะของความตึง หย่อน*

จับเอาสภาวธรรมของความเป็นกลางๆ ความเบาๆ ว่างๆ

*เฝ้าดูความความว่าง*นั้น อย่างเบาๆ

ตามดู ตามรู้ ตามเห็น เขาไปเช่นนี้ ก็จะเป็นการทรงพลังที่ถูกต้อง

*เป็นการทรงจิตที่เกิดพลัง*ได้โดยง่าย ได้บ่อยๆ

จิตที่ทรงพลัง ชาร์จพลัง จนเบาสว่างไสวเช่นนี้

ก็ย่อมสามารถรวมพลังเป็น*จิตอันรู้ตื่น*

*จิตที่รู้ตื่น*แล้ว ย่อมเห็นทุกสรรพสิ่ง *ตามเหตุ*ของมัน

*เห็นได้อย่างถูกต้อง*ตั้งแต่ต้น* ที่มัน*ก่อเกิดเหตุ*นั้น

*ท่ามกลาง*ที่มัน*ตั้งอยู่ *

*บั้นปลาย*ที่มัน*ดับไป*

เราจะมองเห็นสภาวธรรม ของทุกสรรพสิ่ง ตามความเป็นจริงของมัน

เมื่อเรารู้ ว่า*เหตุ*ของมัน*เกิด*จากสิ่งนี้ *ผล*ทำให้ตั้งอยู่ เช่นนี้

*เหตุ*ของมัน*จะดับ*ไปเช่นนั้น *ผล*ของมัน*ก็จะสิ้นสุด*ไปด้วย

เราก็จะไม่ไปกังวล เร่าร้อน สนใจ *จิตเราก็จะตั้งมั่น* และ*เข้มแข็งในความดี*

จิตของเรา ยิ่งทรงพลังได้มากเท่าไหร่ ความรู้ตื่น รู้แจ้ง ยิ่งจะชัดเจนแก่เรา มากเท่านั้น

พระยาธรรมเอย... บุคคลผู้มีดวงตา ไว้ให้มองเห็นสิ่งนั้น สิ่งนี้ ถือว่าเป็นบุคคลผู้โชคดี

เพราะว่า สามารถมองเห็น สามารถดำรงชีวิตได้อย่างสะดวก

บุคคลที่ตาบอด ย่อมยากลำบากกับการดำรงชีวิตในแต่ละวัน

แต่บุคคลผู้ที่ มี ดวงตาภายใน คือ *จิต*อันบริสุทธิ์ สว่างเจิดจ้า

รู้ตื่นจากภายใน สู่ภายนอก

ย่อมเป็นผู้ที่พ้นจากความทุกข์ยากลำบาก ได้มากยิ่งกว่าบุคคลผู้ตาบอดนั้น

อย่างเทียบไม่ได้เลย ว่ามากเท่าไร ย่อมเป็นผู้ถึงสุข และไม่ทุกข์อีก

บุคคลผู้มีดวงตาภายนอกสว่างดี มองเห็นทุกสรรพสิ่งได้เป็นอย่างดี

แต่ก็ยัง*มีความทุกข์ และความมืดบอด*อยู่ในใจ จึง*ยังไม่ถือว่าดี*

และความสว่างที่มีอยู่นั้น ยังไม่สามารถที่จะเทียบเท่ากับ

*ความสว่างที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ*เลย ...ลูกเอ๋ย

ยังเป็นคนที่เหมือนตาบอดอยู่ เพราะยังมืดมิด เศร้าหมอง มัวหมอง

ไม่รู้หนทางไปแห่งชีวิต

ฉะนั้น พระยาธรรมเอย... คนเราจึงควรที่จะเปิดตา ที่เป็น*ตาภายในใจ*ของเรา

คือ การฝึกจิตให้สว่างไสว เช่นนี้ *รู้แจ้ง เห็นตามความเป็นจริง* เช่นนี้

ลูกก็จะมีดวงตา ที่สว่างจากข้างใน สู่ข้างนอก

ชีวิตของลูก จะไม่เจอความมืดมิด มืดบอดอะไร

ดวงจิตของลูกสว่างไสว ด้วยการทรงฌาน และฝึกฝน รู้ตื่น รู้แจ้งในสภาวะต่างๆ

ได้เป็นอย่างดี ย่อมถือว่า เป็นเรื่องที่ดี

ฉะนั้น พระยาธรรมเอย... การที่จะฝึกจิตให้มีพลัง ก็ควรที่จะฝึกเช่นนี้

การที่จะฝึกให้จิตของเรา ทรงสภาวะของความว่าง โล่ง โปร่ง เบาสบาย

ให้จิตอยู่กับตน ก็ควรที่จะทำ เช่นนี้

และหากว่าเรา ทรงสภาวะเช่นนี้ได้

เราก็เห็น*สุข*ที่เกิดขึ้นจากภายใน เห็นทุกสิ่งภายนอกเป็น*ทุกข์*ทั้งหมด

เราก็จะ"ไม่อยากไปยุ่งกับใคร".."ไม่อยากไปยุ่งกับอารมณ์ภายนอก" เรื่องใดเลย

จิตเรา ก็จะ*อยู่กับตนเองได้* จิตเรานั้น ก็จะไม่ฟุ้งซ่าน สาดส่ายไปหาผู้อื่น

เรื่องอื่นๆ ภายนอก แม้แต่อารมณ์ภายนอก ของตัวเราเอง เราก็จะไม่ยุ่งกับเขาเลย

จิตเราย่อม*ตั้งมั่นได้* ย่อม*เป็นสุขได้* ย่อม*ทรงพลังได้*

และก็ *จงฝึกทำ ทั้งหลับตาและลืมตา และก็จงฝึกทำ ในทุกอิริยาบถ*

ฝึกทำอยู่บ่อยๆ จิตเมื่อรวมพลังได้มากขึ้นๆ จิตดวงนั้น ก็จะยิ่งเข้าสู่สภาวะภายใน

*อยู่กับตน ดูจิตตน ดูอย่างรู้ตื่น*ได้โดยง่ายดาย และรวดเร็วขึ้น

จนกว่าจิตของเราจะ*ทรงสภาวธรรม การรู้ตื่น อย่างเที่ยงแท้*

นั่นหละ พระยาธรรม... ถือเป็นใช้ได้

ลูกเอ๋ย... สภาวธรรมแห่งจักรวาล วัฏสงสาร มีสิ่งขับเคลื่อนไม่เที่ยงแท้แน่นอน

แปรเปลี่ยนไปอยู่เสมอ..ดวงจิตที่"เคลิ้ม"ตาม *จึงมีสุข มีทุกข์ จรมา*

หาความเที่ยงแท้ แน่วแน่ แห่งความสุขไม่เจอ

แต่ดวงจิตที่ได้รับการฝึกฝนไว้เป็นอย่างดีแล้ว*หาความเที่ยงแท้แน่นอนในจิต*เจอแล้ว

ย่อม *ไม่เคลิ้มตาม วิ่งตาม สิ่งภายนอก* ทั้งหลาย

ฉะนั้น ลูกเอ๋ย... จงพยายามตั้งมั่นฝึกฝน เช่นนี้หละลูก

*จิตของลูกจะทรงอารมณ์ อยู่เหนือกิเลสตัณหา*ทั้งหลาย คลื่นสภาวะใด

จะกระทบเข้ามารุนแรงเพียงใด ก็ไม่สามารถกระทบเข้ามา สู่จิตของลูกได้

ลูกก็จะกลายเป็น ผู้ทรงอารมณ์ *ทรงอารมณ์แห่งการรู้ตื่น รู้แจ้งโลก*

ลูกก็จะเป็น ผู้ที่*เปิดดวงตาภายใน*ของลูกได้แล้ว

ลูกก็จะ*อยู่เหนือสภาวธรรมทั้งหมด*

ฉะนั้น พระยาธรรมเอย... ตั้งใจฝึกฝน ประพฤติปฏิบัติกัน เช่นนี้หละลูก

ดีแล้วหละ พระยาธรรม... ถือว่าลูกทั้งหลายนั้น ได้พากัน

เปิด*ดวงตาภายในจิตใจ..ของตน* จนสำเร็จ

บัดนี้ ก็จงพากัน รักษาดวงตาภายในของลูก ให้สว่างไสว ให้*เป็นดวงตาแห่งธรรม*

ที่นำพาลูกทั้งหลาย ประพฤติปฏิบัติ ฝึกฝนให้รู้แจ้งตามความเป็นจริง

เส้นทางแห่งการปฏิบัติ เป็นสิ่งที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อน

แต่หากว่าลูกนั้น มี*ดวงตาภายใน*ที่เกิดขึ้นแล้ว ลูกก็ย่อมเข้าใจได้โดยง่ายดาย

ในทุกคำสอน ทุกสรรพสิ่ง

ดวงตาสว่างมากเพียงใด ลูกก็จะมองเห็นโลกใบนี้ทั้งโลก จักรวาลนี้ทั้งจักรวาล

วัฏสงสารนี้ทั้งหมด อย่างชัดเจน เหมือนอยู่ในกำมือ

ลูกจะไม่มีความลังเลสงสัยใด เกิดขึ้นอีก

ดวงจิตของลูก ย่อมบรรลุถึงนิพพาน

*จิตย่อมเที่ยงแท้* ทรงอยู่ในพลังแห่งความสุขได้ ในที่สุด

เช่นนี้หละ... พระยาธรรมเอ๋ย

ดวงจิตของลูก สามารถที่จะพากันฝึกฝน จนเปิดดวงตาภายในได้กันแล้ว

และเห็นเส้นทางอันบริสุทธิ์ ที่จะฉุดช่วยดวงจิตทั้งหลายให้พ้นทุกข์แล้ว

*ดวงตาเห็นธรรม* ก็คือ เช่นนี้หละลูก..

สิ่งที่อธิษฐานกันมาโดยตลอด ไม่ว่าสร้างกุศลความดีใดก็ตาม

อธิษฐานขอให้ดวงตาเห็นธรรม

เมื่อเห็นดวงตาภายใน เห็นจิตตนเอง ดูจิตตนเอง

เห็นความสว่าง ความเบา สบาย ในจิตของตน

เข้าสู่สภาวะภายใน ระดับที่ลึกและละเอียด ลูกก็จะมีจิตที่สว่าง

*แบ่งแยกภายนอก กับภายในได้ อย่างชัดเจน..*

ง่ายต่อการประพฤติปฏิบัติ ฝึกฝนตามนี้หละ พระยาธรรม...

และเป็นสิ่งที่ง่าย ใครก็ทำได้ ถ้าตั้งใจที่จะทำ จะศึกษาเรียนรู้ ลูกก็จงตั้งใจทำให้สำเร็จ

เมื่อสำเร็จแล้ว.. ก็จงนำเอาวิธีนี้ ไปเผยแผ่ต่อ เพื่อฉุดช่วยมวลมนุษย์

และสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้พ้นทุกข์ รอดพ้นจากภัยแห่งวัฏสงสารนี้

ลูกจง *ปลุกจิตให้รู้ตื่น* ด้วยการ *เฝ้าดูจิต อย่างเบา ๆ*

ให้จิตนั้นสว่างไสว รู้ตื่น รู้แจ้งโลก เช่นนี้เถิด พระยาธรรม...

พอจะเข้าใจ และทำได้หรือเปล่าเล่า จงกล่าวธรรมนั้นมาเถิด.. พระยาธรรมเอย

พระยาธรรม : สาธุเจ้าค่ะ ลูกพอจะเข้าใจแล้ว พระพุทธเจ้าข้า ฯ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงนำทางดวงจิตของลูก ให้รู้ตื่น

เห็นแจ้งในสภาวะภายใน และภายนอก เข้าไปสู่*สภาวะภายในของดวงจิตได้*

แบ่งแยกถูก ว่าสิ่งใดคือภายนอก สิ่งใดคือภายใน

ลูกจะตั้งใจน้อมประพฤติปฏิบัติตาม พระพุทธเจ้าข้า ฯ

วันนี้ ลูกกราบขอลาก่อนนะเจ้าคะ เอาไว้ลูกจะมาเฝ้าฟังธรรมใหม่ พระพุทธเจ้าข้า ฯ

สาธุ....

พุทธธรรมกฎแห่งกรรม วันที่ 10 ธันวาคม 2562

ตอนที่ 130 **ถ้าไม่เข้าใจก็มีสิทธิ์หลง**

ในเช้าของวันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2562 ณ ถ้ำพญานาคราช จ.พังงา

ข้าพระพุทธเจ้า เมื่อได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัม

พุทธเจ้า พระองค์ท่านแล้วนั้น จึงได้นอบน้อมเฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า..

พระยาธรรม : ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา

การที่เรานั้น พิจารณา *เห็นดวงจิตภายใน และเห็นสิ่งรบกวนภายใน*

คือ ความมุ่งมั่นตั้งใจที่แรงไป หรืออ่อนไป หย่อนไป.. จนคลื่นแห่งความฟุ้งซ่านต่างๆ

เข้ามาทำลายดวงจิตอันสว่างไสวภายในของเรา ทำให้เราทรงสมาธิภายในไม่ได้

นั่นคือ การที่เราฝึกฝนและทำสมาธิ เมื่อเรา *ทรงจิตภายในให้สว่างไสว*

แต่พอดีเมื่อวานนี้ ลูกเกิดสภาวะหนึ่ง คือ การทรงสมาธิภายนอก คือการลืมตา

ดำรงชีวิตอยู่ในทุกอิริยาบถ

แต่จิตเรา จะทรงสภาวะของการอุเบกขา วางเฉย กับทุกสิ่งทุกอย่าง อย่างรู้ตื่น

คือ เราก็จะนิ่งเฉย ดูทุกสิ่งเป็นไปตามเหตุ

เกิดขึ้นตามเหตุ ดับไปตามเหตุ และดำเนิน ทุกอย่างไปตามเหตุ

โดยที่*จิตของเราก็ยังคงตั้งมั่น และดูเฉยๆ รู้เฉย ดูเบาๆ รู้เบาๆ ว่างๆ อยู่*เช่นนั้น

นั่นคือ การที่เราทรงสภาวะของสมาธิภายนอก ซึ่งจริงๆแล้วก็เชื่อมต่อมาจากภายใน

นั่นหละเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่า วางใจเป็นกลางๆ ในตอนที่เราต้องดำเนินชีวิตอยู่ปรกติ

กับการใช้ชีวิตที่ต้องถูกกระทบ หรือดำเนินไปตามหน้าที่ ตามเหตุ เราก็ต้องวางใจเฉย

และเป็นกลาง

การวางใจเฉยๆ และเป็นกลางนี้ ก็จะเป็นการทรงอารมณ์การรู้ตื่น

*การสักแต่ว่าเห็น การวางเฉย การเบาสบายภายนอก*

ซึ่งมันก็จะรวมกันไป เป็นพลังงานเชื่อมต่อกันและกัน

ทั้งการทำจิตให้เบาจากภายใน การทำจิตให้เบาภายนอก

รวมกันมาๆ ก็จะเป็นจิตที่ทรงสภาวะอย่างรู้ตื่น เช่นนี้..หน่ะเจ้าค่ะ

ลูกเกิดสภาวะเช่นนี้ขึ้นมา ในการประพฤติปฏิบัติบำเพ็ญธรรม

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟัง เพื่อเข้าใจชัดเจนมากขึ้น

เห็นตามสภาวะความเป็นจริงมากขึ้น ชัดเจนขึ้น ด้วยเถิด พระพุทธเจ้าข้า.....

พระพุทธองค์ : ดีแล้วหละ พระยาธรรมเอย...

ที่ลูกได้ถามมานั้น เป็นธรรมที่ละเอียด เป็นธรรมที่ทุกคนจะต้องฝึกฝน

ทำความเข้าใจให้ละเอียด เมื่อเข้าใจและจับจุดของมันได้

ก็จะเป็น*ผู้รู้ตื่น รู้แจ้งในธรรมอย่างแท้จริง*

บางคนเผลอไป หลงไป ก็จะไปติดอยู่กับ*อารมณ์ของการทรงฌานอยู่ภายใน*

จนไม่ยอมที่จะคลายจิตออกมาจากการหลับตา จากการทรงฌานนั้น

*ไม่รับสิ่งกระทบ*ต่างๆ เมื่อเจอปัญหาใดกระทบเข้ามา ก็เลยไม่รับ ไม่สนใจ ไม่แก้ไข

ไม่เอาอะไรสักอย่าง มีแต่หาที่ที่สงบ แล้วก็เข้าไปภาวนา

เมื่อถูก*กระทบจากสิ่งภายนอก* ด้วยสิ่งรบกวน เสียงรบกวน คลื่นกระแสต่างๆ

หรือด้วยการดำรงชีวิต ก็จะปฏิเสธทุกอย่าง

เพราะตนนั้น ตั้งใจที่จะภาวนา แบบไม่รับอะไรภายนอกเข้าไปสู่ภายใน

จึงทรงสภาวะจิตเอาไว้ อย่างที่ไม่ต้อนรับใครเข้ามา

เมื่อเจอปัญหา ก็จะรู้สึกว่าอยากจะหนี หนีเข้าฌานไป

แล้วก็ ไม่ได้ใช้ปัญญาตรึกตรอง ที่จะแก้ไข หรือรับกระทบ

หรือ*เห็นทุกอย่างเป็นธรรมดา และแก้ไขไปตามเหตุ อย่างรู้ตื่น*

จึงกลายเป็น*ผู้ที่หลง*ไปอยู่ในสมาธิ หลงเข้าสู่ฌาน หลงคิดว่าดีแล้ว ถูกต้องแล้ว

จึงไม่ยอมที่จะฝึกฝนตน ก้าวขึ้นสู่ *การรู้ตื่น* เรียกว่า *ติดฌาน หลงฌาน* ลูกเอ๋ย

บุคคลกลุ่มนี้ จึง*ไม่ถอดถอนกิเลสจนหมด* กิเลสจึงยังคงฝังรากลึกอยู่

เพียงแต่มีกำลังของฌาน คลุมเอาไว้ ให้เข้าถึงความสงบ จึงถึงแค่ระดับของฌานเท่านั้น

จึง*ไม่ถึงนิพพานอย่างแท้จริง* เพราะ*ไม่ได้ถอดถอนกิเลสออกไป*

หากตายไป ก็จะไปอยู่ใน*นิพพานพรหม* ถ้าเกิดว่าไม่เข้าใจ ก็จะหลงทางเช่นนั้น

และถ้าหากว่าทำความเข้าใจ ตรึกตรองธรรม ที่ลูกได้กล่าวถามมานั้น อย่างละเอียด

จนเข้าใจตาม และปรับสภาวะตาม ก็จะสามารถเข้าใจได้ถูกต้องตามความเป็นจริง

คือ การทรงฌานภายใน เป็นสิ่งที่ดี เพราะ*เป็นกำลัง* กำลังที่จะเสริมให้จิตนั้น

มีพลังมากพอ ที่จะช่วยให้จิตดวงนั้น *รู้ตื่น รู้แจ้ง ตามความเป็นจริง*หากปล่อยให้จิต

ออกมาพิจารณาทุกอย่าง ตามเหตุตามปัจจัย * เห็นเป็นธรรมดาไป *

พระยาธรรมเอย... จึงควรที่จะทรงสภาวะจิต คือ เข้าไปอยู่ภายในจิตของตน

เข้าไป*พิจารณาดูจิตของตน อย่างเบาๆ* จน*ทรงสภาวะสว่างไสวอยู่ภายใน*

แล้วก็จึง*ควรที่จะถอยกลับออกมา* เพื่อที่จะดำรงชีวิตตามเหตุ ตามสภาวะ

ของการถูกกระทบก็ดี แก้ไขปัญหาที่กระทบเข้ามาก็ดี

ดำรงชีวิตปรกติ *ตามเหตุของสิ่งภายนอกไป* โดยไม่ปฏิเสธสิ่งใด

แต่จิตดวงนั้นก็ยังคงฝึกสภาวธรรม คือ สมาธิภายนอก

ด้วยการ ทรงจิตไว้ใน***อารมณ์ที่รู้ตื่น*** *เห็นทุกสรรพสิ่งเป็นธรรมดา*

แตกฉาน เข้าใจในเหตุที่เกิดขึ้น ในเหตุที่ตั้งอยู่ และในเหตุที่ดับไป

อย่างไม่ปฏิเสธเขา *รับกระทบเข้ามา แต่ก็ไม่กระทบ*

เห็นสิ่งต่างๆ ทั้งดีและไม่ดี แต่ก็ไม่เห็นว่าดี หรือไม่ดี *สักแต่ว่าดำเนินไป ๆ ตามเหตุ*

*เจอปัญหา ก็ไม่ได้เห็นว่าเป็นปัญหา เห็นว่าเป็นธรรมดา* เช่นนั้นอย่างนั้น

*เห็นการเกิด การดับ ของสภาวะที่กระทบเข้ามา เป็นธรรมดา*

จิตดวงนั้น จึงสามารถที่จะ*อยู่เหนือกิเลส*ได้อย่างแท้จริง

พระยาธรรมเอย... และการที่ทรงอารมณ์ภายนอก อย่างรู้ตื่น เช่นนี้หละ

ก็จะเป็นการรู้เห็นเท่าทัน เหตุต่างๆทั้งหลาย อย่างรู้ตื่น

*กำลังสมาธิภายใน จะช่วยหนุน กำลังสมาธิภายนอก*

*ให้มองเห็นตามความเป็นจริง* ความเป็นจริงที่มองเห็นอยู่ภายนอก

ก็จะช่วยให้ทรงกำลังสภาวะของสมาธิภายใน ได้*นิ่ง*ขึ้นเรื่อยๆ

ก็จะช่วยกันไป หนุนกันไปอย่างนี้ จนดวงจิตนั้น เข้าถึงสภาวะของ

การรู้ตื่น รู้แจ้ง ในสรรพสิ่ง และ หลุดจาก*การมี*ทั้งหมดทั้งมวล

การรับสภาวะทั้งภายนอก และภายใน สักแต่ว่าอยู่กับสิ่งเหล่านั้นไป อย่างรู้ตื่น

อยู่ไปเพียงเพื่อให้ เหตุทั้งหมดดับลง จบลงเท่านั้น

ดวงจิตก็จะหลุดลอย*อยู่เหนือสภาวะทั้งหลาย เหนือวัฏสงสาร* นี้ไป

พระยาธรรมเอย... การเข้าไป*ทำสมาธิอยู่ภายใน*นั้น ก็ทำเช่นดังที่ได้กล่าวไปแล้ว

คือ การทำจิตของตนให้ทรงอารมณ์*นิ่งเฉย อย่างเบาสบาย*

ให้*มันเบา*อยู่เหนือ*ความอยาก* ความตั้งใจอันแรงกล้า

และให้มันเบาอยู่เหนือ*คลื่นกระแสความรบกวนต่างๆ* ให้เบาๆว่างๆ

*ปล่อยวาง* ทุกสิ่ง ทุกอย่าง จิตทรงพลัง*อย่างรู้ตื่น นิ่งเฉย*

เข้าไปทรงสภาวะเช่นนั้น.. .ลูก

และการทรงสภาวธรรมของสมาธิภายนอก ก็คือ การดำรงชีวิตอยู่อย่างปรกติ

แต่ก็จงอยู่เหนืออารมณ์ของการอยากจะทรงฌาน อยากจะเข้าไปสู่สมาธิให้ได้

อยากจะทำสมาธิให้ได้ ให้อยู่เหนืออารมณ์เหล่านี้

และก็ให้อยู่เหนืออารมณ์แห่งการฟุ้งซ่านต่างๆ หรือปัญหาต่างๆ สิ่งต่างๆ

ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ที่เกิดเป็นรูปธรรม นามธรรม

เรื่องราว สิ่งของ ตัวบุคคล ให้อยู่เหนือสภาวะเหล่านั้นด้วย..

ให้ตัวของเรานั้น ทรงอารมณ์ไว้เป็นกลางๆ เช่นเดียวกัน

ไม่ได้ดิ้นรนอยากจะเข้าฌานอย่างเดียว จนเกิดสภาวะทุกข์ ตึงเครียดจนตนนั้น

เข้าไปหมกมุ่นอยู่แต่กับความอยากเข้าฌาน ๆ

ทีนี้ *ความอยาก*ก็โจมตี ทำให้เข้าไม่ได้ หรือก็ไม่ปฏิเสธสิ่งที่กระทบเข้ามา

ทำไมเรื่องนั้นเป็นอย่างนั้น ทำไมคนนี้ถึงมาทำแบบนี้ สิ่งนั้นถึงเป็นอย่างนั้น

ทำไม ฉันไม่ได้ทำสมาธิสักที จนเกิดการรบกวนจิตใจของตน* เหมือนเลือกข้าง*

อยากจะได้สิ่งนั้น – ไม่อยากได้สิ่งนี้ , รักสิ่งใดสิ่งหนึ่ง- ไม่รักสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

อารมณ์เหล่านี้ ก็จะกลายเป็นสิ่งทำลายความสงบสุขของดวงจิตของเรา

ที่กำลังจะทรงสภาวะ ว่าง รู้ตื่น รู้แจ้ง

ฉะนั้น อารมณ์ของการทำสมาธิภายนอก ก็คือ..

อยู่เหนือ*อารมณ์ของความอยาก* อยากที่จะถึงนิพพาน อยากที่จะทำอารมณ์ให้ได้

อยากที่จะไปทำสมาธิ

อยู่เหนือ*อารมณ์ของความไม่อยาก* ไม่อยากที่จะรับรู้ ไม่อยากที่จะได้ยิน

ไม่อยากที่จะมองเห็น ไม่อยากที่จะแก้ไข หรือ อยู่เหนืออารมณ์อยาก

*อยากและไม่อยาก* ให้มันวางไปทั้งหมด

ให้ดวงจิตของเรา ทรงสภาวะของจิต* ที่เป็นกลางๆ คือ อุเบกขา *

วางเฉย กับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ให้จิตของเรานั้น ทรงพลังความรู้ตื่น ความว่างโล่ง

เห็น*ทุกสรรพสิ่งเป็นเพียงธรรมดา*เช่นนั้น อย่างนั้นไป

เราก็จะเป็นผู้ที่ * ดูอยู่ รู้อยู่ เห็นอยู่...อย่างรู้ตื่น *

เมื่อทำสมาธิได้ทั้ง 2 รูปแบบนี้

จิตฝึกภายใน อยู่เหนือคลื่นรบกวนภายใน

จิตฝึกภายนอก อยู่เหนือคลื่นรบกวนภายนอก

*อยู่อย่าง รู้ตื่น รู้แจ้ง ตามความเป็นจริง*

ฝึกเช่นนี้หละลูก ดวงจิตของลูก ก็จะสามารถดำเนินไป ๆ

จนถึงซึ่ง*ความรู้ตื่นอย่างแท้จริง*

เช่นนี้หละ... พระยาธรรมเอย ..ลูก ก็เข้าใจสภาวะ ได้ถูกต้องแล้ว

และบุคคลที่เข้าใจสภาวะทั้ง 2 อย่างนี้ และดำเนินไปทั้ง 2 อย่างนี้

ย่อมเป็นผู้ไม่หลงทาง ไม่หลงเข้าไปติดในฌาน ไม่หลงติดอยู่กับสิ่งภายนอก

รู้จักปรับประยุกต์ใช้ทั้ง 2 แบบนี้ เข้าช่วยกัน จนฝึกฝนให้จิตดวงนั้น

เป็นจิตที่รู้ตื่น ขัดเกลากิเลสตัณหาได้อย่างแท้จริง ย่อมถึงนิพพาน

เช่นนี้อย่างนี้หละ พระยาธรรมเอย..พอจะเข้าใจบ้างแล้วหรือยังเล่า

จงกล่าวธรรมนั้นมาเถิด.. พระยาธรรม

พระยาธรรม : สาธุเจ้าค่ะ ลูกพอจะเข้าใจพระพุทธเจ้าข้า ฯ

เข้าใจแล้วว่า.. การทรงสมาธิอยู่ภายในอย่างเดียว ก็เกิดการหลงฌาน

การถอดถอนออกมา ทรงสมาธิอย่างรู้ตื่นภายนอก ก็จะเป็นการถอดถอนกิเลส

*สมาธิ ทำได้ทั้งภายใน และภายนอก* มันจะช่วยกัน

ทำให้จิตของเราไม่รับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง คือ ภายใน หรือภายนอกอย่างเดียว

มันก็จะช่วยกันทำให้จิตของเรารู้ตื่น ถอดถอนกิเลสได้

ทำให้เราสามารถ"ทรงจิตที่รู้ตื่นได้อย่างแท้จริง" คือ พระนิพพาน

ที่เป็นที่ที่หลุดพ้นทุกข์ เป็นที่ที่พระองค์ทรงเสด็จประทับอยู่

พร้อมด้วยองค์พระปัจเจกพุทธเจ้า และองค์พระอรหันต์

เราจะไม่เป็นผู้หลงฌาน ติดฌาน เคร่งเครียดในการที่จะเข้าฌาน

จนปฏิเสธสภาวะภายนอกทั้งหมด กลายเป็นผู้หลงไปอยู่ในความสุขในฌานนั้น

ก็เลยไม่ได้ถอดถอนกิเลส ลูกพอจะเข้าใจเช่นนี้แล้ว พระพุทธเจ้าข้า ฯ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ให้ลูกได้ฟัง นะเจ้าคะ...สาธุ