กรรมฐานเข้าสู่พระนิพพาน

< ความเป็นอนัตตาของขันธ์ ๕ >

● รูปขันธ์หรือสังขารร่างกาย เกิดแต่เหตุอันคือ ธาตุ ๔ ดิน น้ำ ลม ไฟ มาเป็นปัจจัยซึ่งกันและกัน

》รูปไม่ใช่อัตตา (คือเป็นอนัตตา) เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในรูปได้เลยว่า เจ้าจงอย่าเสื่อม เจ้าจงอย่าแก่ เจ้าจงอย่าเจ็บ เจ้าจงอย่าตายเลย ฯ. ขอเจ้าจงมีรูปอย่างนี้ในกาลที่ล่วงแล้ว หรือเจ้าจงมีรูปอย่างนี้ในกาลอนาคตเถิด ขอรูปในปัจจุบันจงเป็นอย่างนี้เถิด จึงย่อมไม่ได้ตามใจปรารถนานั้น จึงไม่ใช่อัตตาของตัวของตนแท้จริง

● เวทนา เป็นสังขาร เกิดแต่เหตุปัจจัยอันมี...

อายตนะภายนอก + อายตนะภายใน + วิญญาณ๖ >> ผัสสะ >> สัญญา >> เวทนา

》เวทนาไม่ใช่อัตตา เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในเวทนาได้ว่า เจ้าจงเป็นสุข เจ้าจงอย่าทุกข์ แต่เป็นไปตามเหตุปัจจัย จึงย่อมไม่เป็นไปตามปรารถนาในเวทนาเหล่านั้น

● สัญญา เป็นสังขาร เกิดแต่สมอง(หทัยวัตถุ)อันเป็นส่วนหนึ่งของสังขารร่างกาย และการผัสสะต่างๆอันเกิดแต่อดีต ฯ.

》สัญญาไม่ใช่อัตตา เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในสัญญาได้ว่า เจ้าจงจำได้หมายรู้แต่สุข เจ้าจงอย่าได้จำอย่าได้หมายรู้ในทุกข์เหล่านี้เลย, ที่อยากจะจำกลับลืม ที่อยากจะลืมกลับจำ จึงเป็นไปตามเหตุปัจจัย จึงย่อมไม่ได้ตามใจปรารถนาในสัญญานั้น

● สังขารขันธ์ เป็นสังขารปรุงแต่ง ล้วนเกิดการกระทำต่างๆขึ้นได้ก็มาแต่เหตุปัจจัยของขันธ์อีกทั้ง ๔ จึงเกิดการกระทำต่างๆได้

》สังขารขันธ์ไม่ใช่อัตตา เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในสังขารขันธ์ได้ว่า เจ้าจงอย่ากระทำดังนี้เลย เจ้าจงกระทำดังนี้เถิด (เช่นความคิดผุดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้สั่ง) จึงย่อมไม่ได้ตามปรารถนาในสังขารขันธ์เหล่านั้น

● วิญญาณ เป็นสังขาร เกิดแต่เหตุปัจจัยของ การกระทบกันของอายตนะภายนอกและภายใน ของผู้มีชีวิตเป็นธรรมดา หรือตถตา

》วิญญาณไม่ใช่อัตตา เพราะไม่สามารถบังคับบัญชาในวิญญาณได้เลยว่า เจ้าจงเกิดขึ้นเลย เจ้าจงอย่าได้เกิดขึ้นเลย (เช่นเวลาเราดูทีวี เราสั่งให้ตาเห็นอย่างเดียวไม่ได้ โดยไม่ให้ได้ยินเสียงเป็นต้น) แต่เกิดดับตามเหตุปัจจัย จึงย่อมไม่ได้ตามปรารถนาในวิญญาณเหล่านั้น

อดีตคืออะไร..? คือ ผู้รู้ที่ล่วงไปแล้ว

อนาคต คือ ผู้รู้ที่ยังไม่มาถึง

ปัจจุบันคือผู้รู้ที่กำลังเป็นอยู่

ผู้รู้ทั้ง 3 กาลนี้ ไม่ใช่สัตว์ไม่ใช่บุคคล

เกิดขึ้นแล้วก็แปรปรวนและแตกสลายไป

สัตว์ทั้งหลายมายึดถือเอาเป็นเรา เป็นเขา เป็นสัตว์เป็นบุคคล

ทีนี้วิญญาณปฏิสนธิของสัตว์ทั้งหลาย

จึงมาข้องอยู่ในภพทั้งหลาย

#ภพอันละเอียดก็คือผู้รู้

เหตุฉะนั้นผู้รู้ของพระอรหันต์จึงไม่มีพิษ

เพราะไม่เป็นเปรตรักษาผู้รู้อยู่

เพราะผู้รู้ไม่มีผู้ไปยึดถือเอาเป็นเจ้าของ

เมื่อผู้รู้ไม่มีผู้ยึดถือเอาเป็นเจ้าของ ผู้รู้ก็เป็นโมฆะไป

ส่งคืน “จาโค ปฏินิสสัคโค มุตติ อนาลโย”

ผู้รู้ก็ส่งคืนตามผู้รู้เสียไม่มีผู้ไปยึดถือเอาเป็นเจ้าของ

กายก็ส่งคืนให้กาย ใจก็ส่งคืนให้ใจ รูปก็ส่งคืนให้รูป

เวทนาก็ส่งคืนให้เวทนา สัญญาก็ส่งคืนให้สัญญา

สังขารก็ส่งคืนให้สังขาร วิญญาณก็ส่งคืนให้วิญญาณ

สมมุติก็ส่งคืนให้สมมุติ วิมุตติก็ส่งคืนให้วิมุตติ

ไม่มีใครไปยึดถือ สิ่งที่เป็นสูญ ๆ ก็ส่งให้สิ่งที่เป็นสูญ ๆ

สิ่งที่ไม่สูญก็ส่งให้สิ่งที่ไม่สูญ

ไม่มีใครไปสอดแทรกเอาสูญมาเป็นตน ตนเป็นสูญด้วย

ไม่มีใครไปสอดแทรกเอาสิ่งที่ไม่สูญมาเป็นตน ตนเป็นไม่สูญด้วย ปัญหาทั้งหลายก็จบกันไป

***************

องค์หลวงปู่หล้า เขมปัตโต

ที่มาจากไฟล์เสียง "ผู้รู้อยู่ใต้อนิจจัง"

https://youtu.be/PS7T_-3VpRA

ระหว่างนาทีที่ 7.19-8.58

997. ใจหยาบ- ลมหายใจหยาบ

เมื่อใดใจหยาบ ลมหายใจก็หยาบ

เมื่อใดใจละเอียด ลมหายใจก็ละเอียด

เมื่อใดใจร้อน ลมหายใจย่อมร้อน

เมื่อใดใจเมตตา ลมหายใจย่อมเย็น

ลมหายใจให้สิ้นสุดตรง "ศูนย์กลางกาย" เลยปอดเข้าไป เหนือสะดือ ลมหายใจ จะหายเข้าไปในใจ เพราะใจอยู่ ตรงศูนย์กลางกาย

วางใจ...ไว้ที่สุดลมหายใจ ตรงที่ตั้งแห่งใจ

ไม่ต้องสนใจกับลมหายใจต่อไป

ทำใจเฉยๆ สบายๆ

ลมหยาบ ค่อยๆเป็นละเอียด

ทั้งที่หายใจ เหมือนไม่มีลมหายใจ

พอใจละเอียด ลมละเอียด

ทุกส่วนของร่างกาย จะหายใจเอง

ลมของเรา หลอมรวมกับลมของจักรวาล

ประสานกับวิญญาณ จนลมนิ่ง ลมหยุด

นั่นคือ ใจหยุด ใจที่ปราศจากนิวรณ์

นิวรณ์เครื่องกั้น ความสว่างของจิต

เมื่อใจหยุด จึงเห็นความสว่างภายใน เรียกว่า “อธิจิต”

ภาวนาเราต้องใช้ปัญญาควบคุมจิตใจของเรา

ให้มี"จิต"...ได้ทบทวนตรวจค้น..."ความรู้สึก"

สำนึกในจิตของเราอยู่เสมอ

ไม่ให้มันล่วงเลยไปตามอารมณ์ คือไม่ตามใจ

โดยมาก คนเราไม่มีภาวนา ก็คือ "ตามอารมณ์"

"คิด"ตามอารมณ์..."พูด"ตามอารมณ์... "ทำ"ตามอารมณ์ ..."แล้วแต่อารมณ์เป็น"

การภาวนา...จึงเป็นการควบคุมไม่ให้จิตของเราตามอารมณ์

เหมือนกันกับสำลีหรือนุ่นที่เป็นของเบา ก็ต้องมีอะไรครอบไว้ รักษาไว้ ลมพัดมามันจึงจะไม่ไปตามลม

จิตของเราก็เหมือนกัน เราก็ต้องควบคุมด้วยการภาวนา ตรวจค้นจิตของเรา

จึงเรียกว่า โอปนยิโก น้อมเข้ามาในตน ทบทวนเข้ามา

หาจิตของเรา "ความรู้สึก"..."นึกตรวจค้น" อยู่เสมอ

"ทบทวนจิต" ของเรา ให้รู้ผิด...รู้ถูก รู้ดี...รู้ชั่ว ของจิต

มโนธาตุ โพธิญาณ

" ผู้เจริญวิปัสสนา ทั้งหลาย

เมื่ออายตนะภายใน และภายนอกมากระทบกันเข้า

มีความรู้สึก เกิดขึ้น

ย่อม พิจารณาเป็นไตรลักษณญาณอย่างนี้ทุกขณะ

ไม่ว่า อิริยาบถใด ๆ ทั้งหมด

ถ้าพิจารณาจนชำนิ ชำนาญแล้ว

มันจะเป็นไปโดยอัตโนมัติ ของมันเอง

มีความรู้เท่าตลอดเวลา

จนเห็นว่าอารมณ์ทั้งปวง สักแต่ว่าอารมณ์

เกิดขึ้นมาแล้ว ก็ดับไป...ดับไป

ตามสภาพของมัน."

____________________________________________

(หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วัดหินหมากเป้ง)

" ผู้ปฏิบัติ เพื่อกำจัดอวิชชาให้สิ้นไป

จำต้องยึดอริยสัจ ๔ หรือสติปัฏฐาน ๔

อันเป็นที่รวมวิชชาแห่งทางดำเนิน

ท่านเองว่า...

เมื่อจิต ก้าวขึ้นสู่ความว่างเปล่าจากรูปธรรม

ทั้งหลายแล้ว

ก็มีแต่ตามติดสังขารความปรุงของใจ

กับ วิญญาณที่สัมผัสรับรู้จากสิ่งต่าง ๆ

และ เวทนาจิตที่ส่งผล ให้ปรากฏจากการปรุง

การรับรู้ทางวิญญาณ

ด้วยสติกับปัญญา ที่มีอยู่ในที่แห่งเดียวกัน เท่านั้น

เพราะสังขาร ก็ปรุงจากจิต

วิญญาณ ก็รับทราบจากจิต

ต่างก็ดับลงที่จิต

เมื่อสติตามทัน ปัญญาค้นพบสาเหตุ

และวิพากษ์คลี่คลายทันกับเหตุการณ์ สิ่งเหล่านั้น ย่อมกำเริบรุนเเรงไปไม่ได้

การตามรู้สังขาร วิญญาณว่า

ปรุงเรื่องอะไร

รับทราบเรื่องอะไร

เพียงเท่านั้นยังไม่สากับใจ ที่มีสติปัญญาอัตโนมัติ

เป็นพี่เลี้ยงอยู่...ตลอดเวลา ไม่เผลอตัว

ยังสามารถขุดค้นลงถึงต้นตอ ที่เกิดแห่งสังขาร

และวิญญาณอีกว่า เกิดมาจากที่ไหน

อะไรเป็นเครื่องผลักดันให้เกิดอยู่ไม่หยุด ไม่ถอย

ตัวผลักดันนี้ คือตัวอวิชชาแท้

การพิจารณาอวิชชา

เพื่อถอนรากถอนโคนจริง ๆ จึงอยู่ที่ตรงนี้

ขุดค้นลงที่ใจอันเป็นเรือนรัง ของอวิชชาฝังจม

อยู่นั่นแล

จึงเห็นตัวอวิชชาแตกกระจายสลายตัวลง

ในขณะที่มหาสติ มหาปัญญาเข้าถึงตัว

นี้คือ การพิจารณาอวิชชาแท้

และ คือวิธีการถอดถอนอวิชชา ออกจากใจ

ตามทางมรรค ทางผล ที่พระบรมศาสดาทรง

สั่งสอนไว้แท้."

__________________________________________

(หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ที่มา : จากหนังสือปฏิปทา

พระธุดงคกรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

โดย องค์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

ท่านจงตั้งใจฟัง !!

จงอย่ายึดมั่น อย่าเพลิดเพลิน ใน "สิ่งที่ได้พบเห็นใดๆ ทั้งสิ้นในโลกนี้"

จงดับ"อารมณ์...ความครุ่นคิด" ทั้งหลาย ให้หมดสิ้น

ทำใจให้ผ่องแผ้ว นั่นแล

ท่านจะได้รับความสะดวกสบายในการเดินทางทุกประการ

หลวงพ่อกัสสปะมุณี

ความอยากของเรา กีดกั้นเราจากมรรคผลนิพพาน

หลวงพ่อปราโมทย์ : จริงๆมรรคผลนิพพานไม่ใช่เรื่องยากเลยนะ นิพพานไม่เคยหายไปไหนสักวันเดียวเลย นิพพานอยู่ต่อหน้าต่อตาเรามาแต่ไหนแต่ไร ไม่ได้อยู่ไกลเลยนะ อยู่ต่อหน้าต่อตานี่เอง แต่เราไม่เห็น

นิพพานคือความไม่ปรุงแต่ง นิพพานมีชื่ออันหนึ่งว่า “วิสังขาร” นิพพานมีชื่ออันหนึ่งว่า “วิราคะ” ไม่มีความอยาก

"ใจ" ของเรามันมี"ความอยาก" อยากปฏิบัติธรรม อยากดี อยากโน่นอยากนี่ขึ้นมา

พอมันมีความอยากขึ้นมา มันก็"ปรุง" คนชั่วก็ปรุงชั่ว คนดีก็"ปรุงดี" นักปฏิบัติก็ปรุงดีขึ้นมา คอยควบคุมกายคอยควบคุมใจ หาทางทำอย่างนั้นหาทางทำอย่างนี้ การที่พยายามทำอยู่นั่นแหละทำให้ไม่เห็นนิพพาน

ฉะนั้นขันธ์ ๕ นะ ขันธ์ ๕ เค้าเป็นธรรมะที่ปรุงแต่งเรียก“สังขตธรรม” ฉะนั้นขันธ์ ๕ ต้องปรุงแต่ง ขันธ์ ๕ เป็นธรรมชาติที่ปรุงแต่ง เราไม่ได้ไปฝึกให้ขันธ์ ๕ ไม่ปรุงแต่งนะ เพราะฉะนั้นอย่างจิตเนี่ย จิตอยู่ในขันธ์ ๕ จิตมีหน้าที่ คิด นึก ปรุงแต่ง

เราไม่ได้ฝึกให้มันไม่คิด ไม่นึก ไม่ปรุง ไม่แต่ง แต่เมื่อเค้าทำงาน ขันธ์ ๕ เค้าทำงานแล้วเนี่ย อย่าหลงเข้าไปแทรกแซงขันธ์ ๕ พวกเรานักปฏิบัติชอบแทรกแซงขันธ์ ๕ นะ เช่น ร่างกายนี้มันจะหายใจ เราก็ไปแทรกแซงการหายใจ ไปเปลี่ยนจังหวะการหายใจ หายใจให้ผิดธรรมดา แล้วก็เหนื่อยนะ

ร่างกายเคยขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว เคยยืน เคยเดิน เคยนั่ง เคยนอน ท่านั้นท่านี้ เราก็เริ่มไปจำกัดมัน ต้องอยู่ท่านั้นต้องอยู่ท่านี้ ต้องเดินอย่างนั้นถึงถูกต้องนั่งอย่างนี้ถึงจะถูก เดินท่านั้นผิดเดินท่านี้ผิด นี่เราพยายามเข้าไปแทรกแซงขันธ์

"เวทนา"เค้าก็เป็นธรรมชาติอีกอย่างหนึ่ง เดี๋ยวเค้าก็สุข เดี๋ยวเค้าก็ทุกข์ เดี๋ยวเค้าเฉยๆ พอเราเห็นทุกข์ขึ้นมาเราไม่ชอบนะ พยายามแทรกแซงให้หายไป ความสุขก็พยายามแทรกแซงให้มันเกิดขึ้นมา เกิดขึ้นมาแล้วแทรกแซงจะรักษามันไว้ นี่เราเข้าไปหลงแทรกแซงขันธ์ ๕

"สัญญา"มันจะจำได้ มันจะหมายรู้ ก็ไปแทรกแซง ที่อู๊ดเคยพลาดเรื่องแทรกแซงสัญญา ตัวนั้น จำได้ใช่มั้ย เห็นโต๊ะไปเรียกว่าเก้าอี้อะไรอย่างนี้นะ ไปแทรกแซงทำให้มันสับสน เสร็จแล้วมันจะอยู่ในโลกสมมุตินี้ไม่ได้ เพราะว่าสัญญา ไม่ตรงกับใครเค้าเลย

"สังขาร"ก็คือจิตมันต้องปรุงดีบ้าง ปรุงชั่วบ้าง เราไม่อยากให้ปรุงชั่ว เราอยากให้ปรุงดี เราแทรกแซงนะ อย่างจิตฟุ้งซ่านขึ้นมา เราก็มาพุทโธๆ มาฟุ้งซ่านหนอๆ ให้หายฟุ้งซ่าน นี่แทรกแซง จิตโกรธขึ้นมานะ ก็พยายามแผ่เมตตาใหญ่ แผ่เมตตาให้หายโกรธ อันนี้ก็แทรกแซง แต่ถามว่าดีมั้ย? ก็ดี เหมือนกันนะ แต่ดีแบบ"สมถะ"ไม่ใช่"วิปัสสนา"

วิปัสสนานี่เราจะให้ขันธ์ทำงานไป โดยเราไม่เข้าไปแทรกแซงขันธ์ ใจที่มันสงบตั้งมั่นไม่เข้าไปแทรกแซงขันธ์ เห็นขันธ์ไปตามความเป็นจริง ใจดวงนี้เนี่ยใกล้ต่อมรรคผลนิพพาน ที่อาจารย์วัฒนาถาม “สังขารุเปกขาญาณ” เมื่อเช้านี้ จิตที่มันตั้งมั่นด้วยปัญญานะ ตั้งมั่นมีปัญญาอยู่ เห็นขันธ์ทำงานไปส่วนของขันธ์ จิตไม่เข้าไปแทรกแซงขันธ์ อย่างนี้เรียกว่า “สังขารุเปกขา”

"เป็นกลาง"กับขันธ์ เป็นกลางกับสังขาร กับความปรุงแต่งทั้งหลาย

" ภาวะแห่งการสักว่ารู้...สักว่าเห็น"ก็จะเกิดขึ้น

ใจจะไม่ ดิ้นรน เมื่อใจไม่ดิ้นรน ถึงจุดหนึ่งใจจะเห็นธรรมะที่ไม่ดิ้นรน ธรรมะที่ไม่มีความอยาก

ธรรมะที่ไม่ดิ้นรน คือ “วิราคะ” กับ “วิสังขาร” หรือ “นิพพาน” นั่นเอง

เพราะฉะนั้นไม่มีใครกีดกั้นเราไว้จากนิพพานเลย ไม่มีใครกีดกั้นเราจากมรรคผล เรากีดกั้นตัวเองด้วย"ความอยาก"

จะได้มรรคผลนิพพานนั่นแหละ

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

ธรรม ๔ ประการ

ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าให้เจริญยิ่งขึ้นไป

๑. อสุภภาวนา ละราคะ

๒. เมตตาภาวนา ละพยาบาท

๓. อานาปานสติ ตัดวิตก (คิดมาก)

๔. อนิจจสัญญา เพิกถอนความทะนงตน

"...ภิกษุพึงเจริญธรรม ๔ ประการให้ยิ่งขึ้นไป คือ พึงเจริญอสุภภาวนา เพื่อละราคะ, พึงเจริญเมตตา เพื่อละพยายาท, พึงเจริญอานาปานสติ เพื่อเข้าไปตัดวิตก (คิดมาก), พึงเจริญอนิจจสัญญา เพื่อเพิกถอนความทะนงตน..."

ขุ.อุ. (บาลี) ๒๕/๘๙/๑๒๘ (สฺยา.)

ถ้ารู้ยิ่งแล้วมันวาง..!

"...เมื่อจิตเคลื่อนเมื่อใด ก็เป็นสมมติสังขารเมื่อนั้น ท่านจึงให้พิจารณาสังขาร คือ จิตมันเคลื่อนไหวนั่นเอง เมื่อมันเคลื่อนออกไปก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

เมื่อผู้รู้ รู้ตามความเป็นจริงของจิต หรือเจตสิกเหล่านี้ จิตก็ไม่ใช่เรา สิ่งเหล่านี้มีแต่ของทิ้งทั้งหมด ไม่ควรเข้าไปยึด ไปหมายมั่นทั้งนั้น

เหมือนกับตะเกียงเป็นตัวผู้รู้ แสงสว่างของตะเกียง มันจะเป็นอย่างไรก็ช่างมัน มันเกิดจากผู้รู้อันนี้ ถ้าจิตนี้ไม่มี ผู้รู้ก็ไม่มีเช่นกัน มันคืออาการของพวกนี้ฉะนั้น สิ่งเหล่านี้รวมแล้วเป็นนามหมด ท่านว่าจิตนี้ก็ชื่อว่าจิต มิใช่สัตว์ มิใช่บุคคล มิใช่ตัว มิใช่ตน มิใช่เรา มิใช่เขา ธรรมนี้ก็สักว่าธรรม มิใช่ตัวตนเราเขา ไม่เป็นอะไร ท่านให้เอาที่ไหน เวทนาก็ดี สัญญาก็ดี สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ล้วนแต่เป็นขันธ์ห้า ท่านให้วาง

สิ่งทั้งหลายที่จิตคิดไปทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้ ล้วนเป็นสังขารทั้งหมด เมื่อรู้แล้วท่านให้วาง เมื่อรู้แล้วท่านให้ละ ให้รู้สิ่งเหล่านี้ตามความเป็นจริง ถ้าไม่รู้ตามความเป็นจริงก็ทุกข์ ก็ไม่วางสิ่งเหล่านี้ได้ เมื่อรู้ตามความเป็นจริงแล้ว สิ่งเหล่านี้ก็เป็นของหลอกลวง สมกับที่พระศาสดาตรัสว่าจิตนี้ไม่มีอะไร ไม่เกิดตามใคร ไม่ตายกับใคร จิตเป็นเสรี รุ่งโรจน์โชติการ ไม่มีเรื่องราวต่างๆ เข้าไปอยู่ในที่นั้น ที่จะมีเรื่องราวก็เพราะมันหลงสังขารนี่เอง หลงอัตตานี่เองพระศาสนดาจึงให้มองดูจิตของเรา เบื้องแรกมันมีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ สิ่งเหล่านี้มิได้เกิดด้วย มิได้ตายด้วย ถูกอารมณ์ดีมากระทบก็มิได้ดีด้วย ถูกอารมณ์ร้ายมากระทบก็มิได้ร้ายไปด้วย เพราะรู้ตัวของตัวอย่างชัดเจนรู้ว่าสภาวะเหล่านั้นไม่เป็นแก่นสาร ท่านเห็นเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ตัวผู้รู้นี้ รู้ตามความเป็นจริง ผู้รู้มิได้ดีใจไปด้วย มิได้เสียใจไปด้วย อาการที่ดีใจไปด้วยนั่นแหละเกิด อาการที่เสียใจไปด้วยนั่นแหละตาย ถ้ามันตายก็เกิด ถ้ามันเกิดก็ตาย ตัวที่เกิดที่ตายนี่แหละ เป็นวัฏฏะ เวียนว่ายตายเกิดอยู่ไม่หยุดเมื่อจิตผู้ปฏิบัติเป็นอยู่อย่างนั้น ไม่ต้องสงสัย ภพมีไหน ชาติมีไหม ไม่ต้องถามใคร พิจารณาอาการสังขารเหล่านี้แล้วจึงได้ปล่อยวางสังขาร วางขันธ์เหล่านี้ เป็นเพียงผู้รับทราบไว้เฉยๆ มันจะดีขึ้นมา ท่านก็ไม่ดีกับมัน เป็นคนดูอยู่เฉยๆ ถ้ามันร้ายขึ้นมา ท่านก็ไม่ร้ายกับมัน เพราะมันขาดจากปัจจัยแล้ว

เมื่อรู้ตามความเป็นจริง ปัจจัยที่จะส่งเสริมให้เกิดไม่มี

เมื่อถูกอารมณ์ที่ไม่ชอบใจมากระทบ มันก็เกิดเป็นอาการขึ้นกับใจเรา เราติดมันไหม เราวางมันได้ไหม อาการที่ไม่ชอบใจนั้นเกิดขึ้นมา เรารู้แล้ว ผู้รู้เอาความไม่ชอบไว้ในใจหรือเปล่า หรือว่าเห็นแล้ววางถ้าเห็นสิ่งที่ไม่ชอบใจแล้วยังเอาไว้ในใจของเรา ให้เรียนใหม่ เพราะยังผิดอยู่ ยังไม่ยิ่ง ถ้ามันยิ่งแล้วมันวาง ให้ดูอย่างนี้..ฯ"

...

• ธรรมคำสอน

พระโพธิญาณเถร [หลวงพ่อชา สุภัทโท]

เมื่อจิตตั้งมั่นมีความสงบ ลองใช้ใจดูกายตนเอง จะค่อยๆเห็น กาย แยกออกจาก ใจ เป็นคนละส่วนกัน ทําบ่อยๆ จะเจริญปัญญาครับ

จิตตั้งมั่น เป็นสัมมาสมาธิ เป็นแค่ผู้รู้อารมณ์ จิตอยู่ส่วนจิต กายอยู่ส่วนกาย จิตกับกายแยกจากกัน เห็นเวทนากับจิตมันแยกจากกัน เห็นความปรุงแต่ง เช่น รัก โลภ โกรธ หลง มันแยกจากกัน...

Trader Hunter พบธรรม

"พระโคดมผู้เจริญ .. ด้วยการปฏิบัติอย่างไร

สาวกของพระโคดม จึงจะได้ชื่อว่า เป็นผู้ปฏิบัติตามคำสอน

ปฏิบัติตรงต่อโอวาท ข้ามพ้นความสงสัยไปได้

ไม่ต้องเที่ยวถามใครว่า นี่อย่างไร มีความกล้าหาญ

ไม่ต้องเชื่อตามบุคคลอื่นในคำสอนแห่งศาสดาตน ?"

อัคคิเวสนะ .. สาวกของเราในศาสนานี้

พิจารณาเห็นด้วยปัญญาอันชอบตรงตามที่เป็นจริงอย่างนี้ว่า ..

#รูป...

#เวทนา...

#สัญญา...

#สังขาร...

#วิญญาณ ...

อย่างใดอย่างหนึ่งก็ตาม

ทั้งที่ล่วงไปแล้ว...ทั้งที่ยังมาไม่ถึง

ทั้งที่เกิดขึ้นอยู่ในบัดนี้ก็ตาม

ที่เป็น"ภายใน"ก็ตาม..."ภายนอก"ก็ตาม

"หยาบ"ก็ตาม..."ละเอียด"ก็ตาม

"เลว"ก็ตาม "ดี"ก็ตาม

ในที่ไกลก็ตาม ในที่ไกล้ก็ตาม ทั้งหมดนั้น

"เป็นสักแต่ว่า" รูป...เวทนา...สัญญา...สังขาร...วิญญาณ

นั้นไม่ใช่เรา ไม่ใช่เป็นเรา ไม่ใช่อัตตาของเรา ดังนี้.

อัคคิเวสนะ .. ด้วยการปฏิบัติเพียงเท่านี้

สาวกของเราย่อมได้ชื่อว่า เป็นผู้ปฏิบัติตามคำสอน

ปฏิบัติตรงต่อโอวาท ข้ามพ้นความสงสัยไปได้

ไม่ต้องเที่ยวถามใครว่า นี่อย่างไร มีความกล้าหาญ

ไม่ต้องเชื่อตามบุคคลอื่นในคำสอนแห่งศาสดาตน ดังนี้.

ทางบรรลุธรรม เมื่อภาวนาเต็มที่ จิตจะจนมุมต่อความจริง และเข้าสู่ สังขารุเปกขาญาณ และ อนุโลมญาณ (สัจจานุโลมิกญาณ)

หลวงพ่อปราโมทย์ : พอจิตหมดแรงดิ้นแล้ว จิตก็สักว่ารู้ว่าเห็น ตรงนี้แหละสักว่ารู้ว่าเห็นขึ้นมา

อย่างที่พวกเราพูดว่าสักว่ารู้ว่าเห็นนั้นน่ะ ไม่จริงหรอก ไม่ยอมสักว่ารู้ว่าเห็นหรอก มีแต่ว่าทำอย่างไรจะดีกว่านี้อีก ทำไงจะดี ทำไงจะดี ทำไงจะถูก รู้สึกมั้ยแต่ละวัน นักปฏิบัติตื่นนอนก็คิดว่า วันนี้จะทำไงดี คิดอย่างนี้แหละ

จนกระทั่งมัน"สุดสติ"..."สุดปัญญา"นะ ทำไงมันก็ดีกว่านี้ไปไม่ได้แล้ว ยอมรับสภาพมัน จิตหมดแรงดิ้น จิตหมดความปรงุแต่ง หมดความดิ้นรน พอจิตไม่มีความปรงุแต่ง ไม่มีความดิ้นรน จะยังอยู่ตรงนี้ช่วงหนึ่ง บางคนก็อยู่ ๑๕ วัน อะไรอย่างนี้ อาจจะมากกว่านั้น น้อยกว่านั้น ไม่ได้เปิดสัมภาษณ์เสียที

พอ"จิตมันหมดแรงดิ้น" ก็ไม่ปรุง อะไรเกิดขึ้นก็แค่รู้ อะไรเกิดขึ้นก็แค่รู้ ไม่ปรุงต่อ จิตก็เรียกว่าจิตเข้าถึงความเป็นอนุโลม อนุโลมญาณ หมายถึงว่า อะไรเกิดขึ้นก็คล้อยตามมันไป คล้อยตามเนี่ยไม่ใช่หลงตามมันไป ก็แค่เห็นน่ะ เออ..มีขึ้นมา เออ..ก็หายไป มีแค่นั้นเอง ไม่ต่อต้าน ไม่หลงตามไป ยอมรับ มันมาก็มา มันไปก็ไป

เนี่ย จิตมีอุเบกขาอย่างแท้จริงเลยนะ คล้อยตามทุกสิ่งทุกอย่าง ก็เห็นน่ะ เห็นแต่ควมจริง ทุกอย่างมาแล้วก็ไป มาแล้วก็ไป จิตเห็นอยู่แค่นี้เอง

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

" ใจ...

ทำไม ? จึงเป็นไป เพื่อความสงบ ไม่ได้

ลองสังเกตดูซิ วันหนึ่ง ๆ

ถ้าเราตั้งข้อสังเกต โดยเฉพาะในหัวใจของเราแล้ว

เรา จะได้เห็นข้อบกพร่องของเรา ทั้งวัน

และ ในขณะที่เราได้เห็นข้อบกพร่องของเราทั้งวันนั้น

แสดงว่า เราก็มีข้อสมบูรณ์ขึ้นด้วยกัน

เพราะ เรามีสติ

เรา จึงเห็นข้อบกพร่องของเรา

เรา ไม่ต้องสนใจกับเรื่องอะไร ทั้งนั้น

ให้สังเกตดูตั้งแต่เรื่องหัวใจ ที่จะปรุงเรื่องอะไร

ขึ้นมา แล้วบังคับไว้ภายใน"กาย..กับ..จิต" นี้

ท่านว่า

สติปัฏฐาน ๔ คือ ฐานที่ตั้งแห่งสติ

พูดง่าย ๆ ถ้าจิตเราได้ตั้งอยู่ กับกายนี้แล้ว

สติ...

บังคับสติ ไว้กับกายนี้แล้ว

ปัญญา ท่องเที่ยวอยู่ในสกลกายนี้แล้ว

เรียกว่า...

ได้เดินทางในองค์แห่งอริยสัจ...อย่างสมบูรณ์."

_________________________________________

(องค์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

🌠 #ความเป็นอรหันต์เป็นตรงไหน

ก็จับจุดให้ดีว่าการเป็นอรหันต์ อยู่ที่

#การตัดรูปอย่างเดียว

ย่อเนื้อความลงมานะ

#เพราะถือว่าตัดกิเลสตรงไหน_ตัดที่รูป ให้มีความรู้สึกใน รูป คือ ร่างกาย

ว่า ร่างกายมันมีสภาพไม่เที่ยง มันเป็นทุกข์ เป็นอนัตตา

ร่างกายมีแต่ความสกปรกโสโครก

มีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น มันค่อยๆ เสื่อมลงไปทุกวันแก่ลงไปทุกวันในที่สุดก็ตาย ตายก็สลายตัว

ในเมื่อร่างกายสลายตัวไม่ทรงอยู่ ความจริงร่างกายเป็นสิ่งที่เรารักมากที่สุดยิ่งกว่าสมบัติใดใด

สมบัติชิ้นใดที่ว่าเรารักจะรักเกินร่างกายไม่มี แต่ว่าในที่สุดร่างกายมันก็ตาย

ในเมื่อเรายังไม่หมดกิเลส

ร่างกายตายเราก็ยังไม่ตาย ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะ ต้องเกิดต่อไปอีก

#หลวงพ่อพระราชพรหมยานมหาเถระ

(#พระมหาวีระ_ถาวโร)

//..วิญญาณดับ ..//

เมื่ออายตนะรับสัมผัส

เมื่อละความกำหนัด

เมื่อไม่เพลินยินดียินร้าย

อารมณ์ย่อมขาดสูญ..

ที่ตั้งแห่งวิญญาณย่อมไม่มี..

ย่อมหลุดพ้นไป

จึงดำรงอยู่ .ยินดีพร้อม

ไม่หวั่นไหว ดับรอบเฉพาะตน

วิญญาณไม่ได้ตั้งอยู่ ปรินิพพานแล้ว..

แปรสภาพเป็นกองธรรมขันธ์.. ในแดนนิพพาน

เหนือ โลกธาตุ มารตามหาไม่พบ..

มโนธาตุ โพธิญาณ

"ศีล" จึงไม่ต้องไปแสวงหา

คำว่า "สมาธิ" ก็ไม่ต้องไปแสวงหา

คำว่า "ปัญญา" ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องไปแสวงหา เพราะเกิดขึ้นที่ "ใจ"

ใจของเรา "เป็นเท่านั้น" จะไป "หาธรรม" ที่อื่น

อาจจะเจอแต่ "ชื่อของธรรม"

"ชื่อของธรรม" กับ "ธรรมะ" คนละอัน

"ยา" กับ "ชื่อของยา" ก็คนละชิ้นคนละอัน

เรา "ปฏิบัติ" จนธรรมปรากฏขึ้นที่ใจ

จนใจของเราสมบูรณ์ด้วยธรรม

ธรรมะ ธรรมชาติ เป็นธรรมกำจัดกิเลส

เมื่อ "ธรรมปรากฏขึ้นที่ใจ" กิเลสจะสลายตัวในขณะนั้น

"ธรรมะส่วนใดส่วนหนึ่ง" ปรากฏขึ้นในใจ

"กิเลส" ที่เป็นข้าศึก ต่อธรรมะนั้นจะ "สลายตัว" ไปเป็นชั้น เป็นอย่างๆ แต่ละอย่างๆ ไป

เมื่อ "ใจเราเป็นธรรม" ขึ้นทั้งดวง เป็นธรรมขึ้นทั้งใจ

กิเลสตัณหาที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจ "อยู่ไม่ได้"

การปฏิบัติธรรมคือการปฏิบัติที่จิต

"ปัญญา" ก็ไม่ต้องไปแสวงหาที่ไหน

เมื่อ "จิต" ของเราสำรวมไว้ดี "จิต" ของเราแน่วแน่

"ปราศจากอารมณ์" มีแต่ "ความผ่องใส"

มีแต่ความสว่างไสว ความผ่องใสหรือความสว่างไสว

เรียกว่า "ปัญญา" หรือ "ปัญญา" เกิดขึ้นก็ได้

หรือ "ปัญญา" คือความสว่าง

"จิต" ของเรา "เป็นปัญญา" ไม่ต้องไปแสวงหาที่ไหน

เมื่อ "องค์ปัญญา" เกิดขึ้นแล้ว "ความมืด" หรือ "กิเลสตัณหา"

ยากที่จะซ่อนเร้นอยูใน จิตที่สว่างไสว สมบูรณ์เป็นธรรมขึ้นทั้งใจนั้น เมื่อใจไปกระทบกับธรรมะ มีแต่จะทำให้เย็นๆๆ

มีความร่มเย็นเป็นสุขอย่างเดียวเท่านั้น

หลวงปู่แบน ธนากโร

วัดดอยธรรมเจดีย์ กิ่งอ.โคกศรีสุพรรณ จ.สกลนคร

รู้จักเจ็บไหม ... รู้จัก

รู้จักสบายไหม ... รู้จัก

แต่เราไม่ไปอยู่ในความสบายและความไม่สบายนั้น อยู่แต่ในความสงบ

คือ หมายความว่า ท่านไม่มีสุขไม่มีทุกข์ ท่านรู้ว่ามันสุขมันทุกข์อยู่เหมือนกัน

*แต่ท่านไม่ไปแบกมันไว้ เวทนานั้นก็ไม่เกิด.

... หลวงปู่ชา สุภทฺโท