พระศรีสุริยะ พญาธรรมมิกราช

จงมองทุกข์ ให้เป็นของว่าง

เมื่อมองเห็นทุกข์ เป็นของว่างได้แล้ว

ความกังวนในทุกข์

ความหลง เกาะยึดติดในทุกข์

มันก็จะคลายหายออกไปจากจิตจากใจดวงนี้ทันที ท่านทั้งหลาย

(นี้คือวิธี ดับอุปทานทุกข์ ในจิตใจนี้)

*จอมปราชญ์*

มีแต่ธรรมชาติ - อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา ทำงาน

แต่ ไม่มีเรา

*จอมปราชญ์*

แม้จะรู้ธรรมหรือไม่รู้ธรรม ก็ตามที

แต่ อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา

มันก็จะยังคง ทำงานของมันอยู่อย่างนั้น

ตลอดไป ในวัฎฎะสงสารนี้

....เมื่อเข้าใจธรรมชาติได้ดั่งนี้....

(ความกังวล)

(ความสงบ)

(ความไม่สงบ)

(ก็ไม่ต้องถามหามันอีกต่อไป)

*จอมปราชญ์*

บทธรรมบทนี้พ่อลึกซึ้งกับมันมาก

มันช้วยให้เราเกิดการ "ทอดธุระในจิตใจ" ได้อย่างเต็มที่

" มันยกภาระ " ให้กับอนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา

จนหมดเกลี่ยงเลยทีเดียว

หากตัวตนของเรานี้มันไม่ได้มีอยู่จริง

การรับรู้ของจิตใจ มันก็ไม่ได้มี

สาระประโยชน์อันใดอีกเลย แม้แต่ขณะจิตเดียว

*จอมปราชญ์*

โลกุตรศีลเป็นความงดงามของกาย

โลกุตรสมาธิเป็นความงดงามของจิต

โลกกุตรปัญญาเป็นความงดงามของใจ

*จอมปราชญ์*

ก็เหมือนเรากินข้าวทำไมจะไม่รู้เล่าว่า

เราอิ่มมากหรืออิ่มน้อย หรือว่ายังไม่อิ่ม

จิตที่เป็นสมาธิในระดับไหน เราก็จะสามารถ รู้ได้เวลาผัสสะมันเข้ามากระทบจิตใจ

ปัญญาจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อผัสสะกระทบ

แล้วหลงเกิดอุปทานขึ้นมาในจิตในใจ

ปัญญาญาญจะเท่าทันผัสสะอนิจจังทุกข์อนัตตาตรงนั้นใหม

วิมุติจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อมันมีคลื่นมายาวัฎฎะปรากขึ้นมา

แต่กลับไม่มีความรู้สึกว่ามีตัวตนของตนในคลื่นมายาวัฎฎะตรงนั้นเลยแม้แต่น้อย

*จอมปราชญ์*

จิตไร้เจตนา ในการอ่านค่าความหมายของ

(รูปนาม)ของมายาโลก นั้นคือจิตปรมัติสูงสุด

*จอมปราชญ์*

หากไม่เอาจิตไปให้ค่าความหมายในจิตว่าเป็นแบบไหนอย่างไร

หากไม่เอาจิตไปให้ค่าความหมายในสิ่งที่ถูกรู้

ในมายาคลื่นแห่งการเกิดดับ

มันก็จะไม่มีความรู้สึกว่ามีใครมาเกิดหรือมีใครมาตายเลย

มันจะไม่มีใครออกนอกบ้านเดิมแท้

หรือมีใครกลับเข้าบ้านเดิมแท้แต่อย่างใดเลย

มันจะไร้ซึ้งรูปเสียงกลิ่นรสโผฐัพภะธรรมมารมณ์

มันจะไร้ตาหูจมูกลิ้นกายจิต

มันจะไม่มีระบบประสาทสัมผัสใดๆเลย

มันจะไม่มีขันธ์ทั้ง5

มันจะไม่มีใจของใครๆอีกต่อไป

มันจะไร้ซึ้งวัฎฎะสงสาร

แม้พระนิพพานนั้นด้วย

หากไม่หลงเอาจิตไปให้ค่าความหมายในรู้นาม

แห่งการปรากฏเกิดดับตรงนั้นเลย

*จอมปราชญ์*

มีแต่วัฎฎะเท่านั้นที่มันเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป

แต่ในวัฎฎะที่มันเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปนั้น

ปรากฎว่ามันไม่เคยมีความเป็นเราเลยแม้แต่สักเท่าเม็ดหินเม็ดทราย

นอกเสียจากความหลงของพลังงานของอวิชาเท่านั้น

ที่มันจะพยามสร้างความหลงเป็นตัวเป็นตนออกมาแข่งดีต่อสู่

ในการยึดมั่นถือมั่นเอามายาวัฎฎะที่เกิดดับนั้นว่าเป็นตัวตนของตนดั่งนี่

*จอมปราชญ์*

จงละความยึดมั่นถือมั่น

ในวัฎฎะจักแห่งการเกิดดับของ จิตผู้รู้และสิ่งที่ถูกรู้

*จอมปราชญ์*

ประตูวัฎฎะคือจิตนี้ มันล่ออยู่ตรงหน้านี้แล้ว

หากใจไม่เข้าใจความจริงตรงนี้

ใจก็จะไปหลงประตูที่มันบังใจนี้ไว้

หากใจหลงก็จะกลายไปเป็นใจวัฎฎะในทันที

*จอมปราชญ์

หากใจไม่หลงยึดจิต

หากใจไม่หลงยึดโลก

ใจก็จะสงบตลอดไป

*จอมปราชญ์*

ทุกๆวันนี้มันหลงมีเราไปเป็นทุกข์

ก็เพราะเหตุที่ว่า

เราไม่ยอมให้ระบบ

อนิจจัง

ทุกข์ขัง

อนัตตา

มันทำงานของมันเอง

มันก็เลยมีแต่เราไปหลงดีดดิ้นใน3มายานี้

หลงมีเราไปต่อสู้กับ3มายานี้

หลงมีเราไปยึดมั่นถือมั่นใน3มายานี้

หลงมีเราไปทำการทำงานแทน3มายาแห่ง

อนิจจัง

ทุกข์ขัง

อนัตตา

อยู่ตลอดเวลา

เราไม่ยอมวางความรู้สึกว่ามีเราลงเสียนั่นเอง

เมื่อมันมีความรู้สึกว่ามีเรา

มันก็เลยเกิดอาการในลักษณะ

ที่เรียกว่าความรู้สึกว่าเป็นเรา

ไปหลงทำหน้าที่แทนระบบมายาไตรลักษณ์

ที่มันเป็น "มายา" (อนิจจัง)( ทุกข์ขัง)(นัตตา)

แทนที่จะให้(อนิจจัง)( ทุกข์ขัง)( อนัตตา) มันทำงานของมันเอง

*จอมปราชญ์*

อย่ากังวนกับความรู้สึก

ของอารมณ์ที่จิตรับรู้

เพราะอารมณ์ความรู้สึกของจิต

อารมณ์ของมายาขันธ์ทั้ง5

มันมีวิถีในการเกิดดับไปของมันเองอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว

*จอมปราชญ์*

อย่าได้ไปหลงไล่ดับอารมณ์ของวัฎฎะ

ที่มันเกิดดับตรงนั้นเลยท่านทั้งหลาย

จงพากันดับความหลงที่คิดว่ามีตัวตนของตน

ที่ไปเที่ยวหลงเกิดดับในวัฎฏะตรงนั้น

ดูมันจะประเสริจเสียยิ้งกว่าเป็นแน้แท้ท่านทั้งหลาย

*จอมปราชญ์*

🔷(((#เสียดายคนตายไม่ได้อ่าน)))🔷

***#รู้แจ้งใน #ปฎิจจสมุปบาท***

ธรรม อันเกิดจากจิตของพ่อครูในปี พ.ศ.2542

#ธรรมชาติของใจอันเป็นอนัตตานั้น

มีสภาพไม่สามารถจะปรากกฎตัวตนแห่งตน ในแบบชนิดอัตตาหรือวัตถุแห่งตนแบบไหนอย่างใด ขึ้นมาได้เลย

#แต่สิ่งที่จะปรากฎขึ้นมาในอนัตตาของปุถุชน มันคืออนัตตาในสภาพของอารมณ์ ชนิดที่เป็นคลื่นของอัตตาอุปทานแห่งความหลง #แบบอัตตาวัตถุในคลื่นมายาแห่งความรู้สึกของจิตมายา คือ นามขันธ์อันเป็นผู้รู้ หรือวิญญาณจิต #ที่หลงว่ามีตัวตนของตน

#ที่ถูกความหลง #ของใจโดยอาศัยตัวจิต เจ้าอวิชา #มันได้หลงสร้างความคิดนึกและรู้สึกว่ามีอัตตาตัวตนว่ามีตนแห่งตนขึ้นมาแทนตัวอนัตตาใจ #ในใจมหานิพพานอันว่างเปล่าๆนั้น

#จึงทำให้ใจอนัตตาเกิดมีเนื้อหาความรู้สึกเป็นตัวอัตตาถาวรวัตถุธาตุแบบหลงว่ามีตัว แบบหลงว่ามีตนของตนในจิตนี้ ในใจนี้ ในกายธาตุ4นี้อยู่เสมอๆ

ในความหลงแบบชนิดที่เป็นวสีอันรวดเร็วแบบปรุงแต่งไต่ต่อแบบอัตโนมัติอย่างต่อเนื่องอยู่มิหยุดมิหย่อน ในความรู้สึกของจิตใจจนเกิดการตกตะกอน

#เป็นอุปทาน #ในความรู้สึกในความเห็นแบบผิดๆ #จนมันได้พัฒนา #จนได้กลายมาเป็นปมแห่งความคิดปมแห่งความผิดพลาดจนให้อภัยไม่ได้

#จึงต้องถูกลงโทษ #โดนลงฑัณฑ์จากสิ่งที่ตนหลงดำริมีเจตนากรรมแบบผิดๆเกิดความเห็นเป็นมิจฉาฐิทิ #จึงถูกกระแสแรงเหวี่ยงสะท้อนมิติในการลงทัณฑ์แห่งมายากรรมวัฎฎะสงสารแบบสาสม ตามกฎธรรมชาติของวัฎฎะสงสารเป็นมายาของสังสารวัฎสังสารจักรนี้

#ทำให้เกิดมีระบบการเชื่อมต่อในระบบของตัวเจตนาของกรรมดี #และกรรมชั่ว #แล้วก็เกิดการยึดมั่นถือมั่นประทับไว้ให้ตราตรึง #ไว้ในจิตใจส่วนลึกภายในใจนี้

#แล้วจึงเกิดการโพล่งแสงแห่งเจตสิก #อันเป็นระบบของจิตผู้รู้อันเป็นเครื่องมือของใจภายในนั้นตามธรรมชาติ #ที่คล้ายๆกับแสงของไฟฉาย #ที่มีธรรมชาติในการส่องแสงสว่างออกไปแต่ภายนอกอยู่เสมอๆ

#แสงแห่งไฟฉายตามปกติแล้วไม่เคยมีตัวเจตนา #ที่จะส่องแสงสว่างออกไปภายนอกเลย.และไม่มีเจตนาที่จะส่องแสงเพื่อย้อนแสงสว่างให้กลับคืนมาหา

กระทบกระบอกของไฟฉายได้เลย

โดยตามหลักของกฎของธรรมชาติเช่นนั้นเอง

แสงของไฟฉายจึงไม่มีสภาพของการดำริเลย แต่เป็นแบบไร้ๆ คือไร้มิติในตัวเจตนาในแสงของมันเอง

และฉันใดก็ฉันนั้น ตามหลักความเป็นจริงแบบเดียวกันระหว่างแสงของไฟฉาย กับสภาพของแสงแห่งจิต อันเป็นเครื่องมือในการรับรู้ของใจ #หรือสภาพแบบจิตใจ #แบบพุทธะดั่งเดิมแท้ๆนั้น มันก็เป็นเหมือนกับระบบแบบเดียวกับไฟฉายเหมือนกันเลย

#แต่มันก็จะแตกต่างกันบ้างก็ตรงที่ว่าแสงสว่างของไฟฉาย #มันไม่สามารถจะมีระบบ #ของขันธ์5ได้ครบสมบูรณ์

#จะมีได้แค่เพียงระบบของรูปขันธ์กับธาตุ4เพียงแค่นั้นเอง

#ขาดเวทนาขันธ์

#ขาดสัญญาขันธ์

#ขาดจิตสังขารขันธ์

#ขาดวิญญาณขันธ์

#และที่สำคัญคือขาดอายตนะจิตหรือผู้รู้ แต่นอกนั้นเหมือนกันหมดเลย

จิตดวงนี้จึงมีวิสัยโพล่งแสงออกไปแต่เฉพาะภายนอกแล้วกระทบเข้ากับในทุกๆสรรพสิ่งในมายาวัฎฎะสงสารนี้

อันเป็นอายตนะภายนอกทั้ง.6.อันมีรูป เสียง กลิ่น รส โผฐัพภะ ธรรมมารมณ์ภายนอก

เมื่อผัสสะอันเป็นอายตนะภายนอกเข้ามากระทบกับอายตนะภายในอีก6

คือ มีตา.หู.จมูก.ลิ้น.กาย.จิต.จนทำให้เกิดประกายคลื่นวิญญาณรู้ขึ้นมา

ทางตาเป็นจักขุวิญญาณ

ทางหูเป็นโสตะวิญญาณ

ทางจมูกเป็นนาฆะวิญญาณ

ทางลิ้นเป็นชิวหาวิญญาณ

ทางกายเป็นโผฐัพภะวิญญาณ

จนทำให้เกิดสภาวะกลายมาเป็นมิติขันธ์ทั้ง5 เป็นธรรมมารมณ์แห่งขันธ์ปรมัตถ์สัจจะ

อายตนะภายใน6.รวมกับอายตนะภายนอก6 มารวมกันแล้ว กลายมาเป็น อายตนะ12. บวกกับคลื่นสะท้อนของวิญญาณสัมผัสทั้งอีก6 เป็น อายะ18

หากจะรวมเข้ากับด้านกุศล+อกุศล และด้าน ธรรมกลางๆอีก

มันจึงเกิดการชวณะเป็น

ธรรมมารมณ์ภายในจิตของผู้รู้

จึงมาเป็นแรงสะท้อนของมโนวิญญาณในการรับรู้ในอารมณ์+กับชวณะในความรู้สึกภายในจิตใจนี้

แต่มโนวิญญาณนั้นไม่ใช่ใจภายใน แต่เป็นเพียงแค่จิตตัวนอกอันเป็นเครื่องมือในการรู้ในการรับรู้กับสภาวะของอารมณ์กรรมต่างๆของใจภายใน

ไปเฉยๆเท่านั้นเอง

*จะมากล่าวว่าวิญญาณเป็นใจนั้นก็หามิได้*

และเมื่อตัวจิตตัวนอกของมันเองนั้นมันก็มิไม่เคยมีแม้แต่สักคราเดียวที่ตัวของมันเองจะสามารถจะสำเหนียกเห็นตัวตนที่แท้จริงของมันเองได้เลย ก็เพราะมันเป็นนามธรรม ที่ไร้ตัวตน เป็นเพียงแค่ คลื่นแสงมิติ ในการเชื่อมต่อ กับวัฎฎะสงสารเท่านั้นเอง

ก็เพราะวิสัยแห่งความจริงของจิตภายนอกนี้เอง เขาก็จะมีแต่ธรรมชาติตามปกติในการส่งคลื่นของแสงสว่างออกไปแต่ภายนอกตลอดเวลาตามหลักปกติ ตามหลักของธรรมชาติของเขาแบบนั้นเอง

ดวงจิตดวงนี้เขาจึงมีสภาพในแต่ละขณะที่สะท้อนคลื่นของแสงแผ่ออกไปกระทบกับมายาวัฎฎะนั้นๆ แบบรวดเร็วประหนึ่งว่าภายใน..1นาทีที่.ออกไปกระทบกับธรรมชาติภายนอกจิตถึง..1.ล้านขณะ

#แล้วก็ทำให้เกิดการสะท้อนในผัสสะเป็นการชวณะในการจุดชนวน ทำให้เกิดประกายคลื่นสะท้อนแสงมิติเป็นประกายของกระแสของวิญญาณในผู้รู้ขึ้นมาในระบบของการสั่นสะเทือนแห่งแสง สี เสียง กลิ่น .รส โผฐัพภะ ธรรมมารณ์ ในการสะท้อนย้อนตีกลับคืนในอณูคลื่น เพื่อย้อนกลับคืนส่งมาสัมผัสกระทบในจิตนอกคือผู้รู้นี้ แล้วส่งข้อมูลคลื่นแสงสะท้อนอารมณ์ขันธ์ทั้ง5อันเป็นมิติกรรมไปให้ใจภายในนี้เท่านั้นเอง

และในตัวของจิตผู้รู้นี้ เขาจึงเกิดการใช้คุณสมบัติของตัวสัมประชัญญะ อันเป็นคลื่นความถี่สูงในแบบอออโตเมติกส์ ในชนิดแบบธรรมชาติของเขาเอง ในการเอ็กซ์เรย์แปลรหัสข้อมูลอย่างต่อเนื่อง

ถึง1ล้านขณะ ในแต่ละ1นาที จนเกิดสามารถในการปรากฎภาพนิมิตแห่งการสัมผัสรู้ให้เป็น รูป เสียง กลิ่น รส โผฐัพภะ และ ธรรมรมณ์ได้

เมื่อจิตสัมผัสเห็นสิ่งต่างๆเหล่านั้นเกิดขึ้นมาแบบนั้น จึงเกิดการสั่นสะเทือนในหลักการกระทบ จึงเกิดระบบของเครื่องมือของดวงใจขึ้นมาในการทำงานร่วมกัน

อันเป็นระบบของการแตกตัวออกของเจตสิกปรมัตถ์ จนกลายมาเป็นขันธ์5 เกิดการเชื่อมต่อกัน กลายมาเป็น รูป สัมผัสภายในจิตแห่งผัสสะของวิญญาณรู้

แล้วก็เป็นขันธ์ตัวที่.2.ก็คือเวทนา3 และ+ผลของเวทนาเข้าไปอีก.2 เป็นเวทนา5

#มีสุขเวทนา คือความสุข

#ทุกข์เวทนา คือความทุกข์

#อุเบกขาเวทนา คือเฉยๆ

#โสมนัสสะเวทนา คือ ความยินดี คือ

กามะสุขาณิโยโค เป็นทางอันย่อหย่อนในสภาวะจิตนี้

#โทมนัสสะเวทนา ความยินร้าย คือ

อัตตกิลมถานุโยโค อันเป็นทางสายเคร่งตึงในสภาวะจิตนี้

รวมแล้วจึงได้กลายมาเป็นเวทนาทั้ง.5....

และสัญญาขันธ์ความจำได้หมายรู้ของสื่อของความจำที่ได้เล่าเรียนในสมมุติบัญญัติมา การจดจำมา อันเป็นสัญญากรรมเผ่าพันธ์

และจิตตะสังขารขันธ์ คือความคำนึงตรึกตรองหรือความคิดนึกปรุงแต่งอัตโนมัติของจิตสังขารขันธ์นั้นเอง

และวิญญาณขันธ์ คือการสามารถในการรับรู้ในผัสสะของมโนวิญญาณของจิตผู้รู้.หรืออาการแปลรหัสรู้ของเจตสิกของจิต และวิญญาณที่เกิดจากการสะท้อนในอายตนะน้อยใหญ่นั้นเอง

และทั้งหมดนี้ก็คืออารมณ์ของขันธ์ทั้ง5 อันเป็นผลการแตกตัวของเจตสิกปรมัตถ์ของจิต ที่จะเกิดขึ้นมาจากการทำงานร่วมกัน โดยหลักธรรมชาติของการกระทบของผัสสะในจิตผู้รู้นี้เอง

จึงมีการทำให้เกิดได้ในแต่ละขณะจิต

แต่ละขณะผัสสะกรรมถึง1ล้านขณะ ในการเกิดสภาวะในการรวมระบบของขันธ์ทั้ง5 แบบอัตโนมัติขึ้นมา ของมันเองตามกฎของธรรมชาติของมันเอง โดยไม่มีใครไปสร้างสิ่งเหล่านี้ให้มันเลย

นอกเสียจากกรรมของระบบของกาย จิต อารมณ์ ที่มีกรรมวิบากแห่งจิตใจ ได้จูน ระบบ ในการเชื่อมต่อระหว่างกายธาตุ4กับผัสสะ+อารมณ์+จิตใจให้เกิดการเชื่อมต่อในระบบให้เนื่องถึงกันได้ในแบบชนิดต่อเนื่อง เป็นวสีแบบฉับพลัน

แล้วก็มีวิบากกรรมเก่า อันเป็นสมุฐานในการรองรับระบบทั้งหมดเอาไว้ ให้สามารถทำงานร่วมกัน ในการจูนระบบติดต่อซึ่งกันและกัน แบบตลอดเวลาของมันเอง

ก็จะมีแปลกอยู่บ้าง ในการทดแทนในเรื่องแบบนี้ คือ เขาจะมีการเกิดช่องว่างเล็กๆ เป็นช่องของการขาดตอนในระบบนี้แค่ทีละขณะ ในช่องผัสสะกรรมให้เกิดช่องขาดตอนจากกันเป็นช่องของนิโรธ

อันเป็นผลปฏิจจสมุปบาท ในมรรคฝ่ายเกิด และผลฝ่ายดับ ในแต่ละณ.ขณะที่เล็กมากๆเลย เป็นปฏิจจสมุปบาทปรมัตถ์ในอนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา ที่เกิดเอง,ดับเองอยู่อย่างนั้น เป็นช่องแห่งการขาดตอนที่เล็กมากๆ จนขนของจามจุรีเส้นเล็กๆนั้นไม่สามารถที่จะแยงทะลุช่องนิโรธนั้นได้เลย

แม้จะเล็กก็ไม่สามารถจะแยงให้ทะลุผ่านช่องว่างในการเชื่อมรอยต่อในแต่ละขณะของการเกิดๆ,ดับๆไปได้เลย

เพราะมันเป็น

ช่องที่เล็กที่สุดในอนัตตะจักรวาลนี้ ที่เรามักชอบเรียกว่าการเกิดๆการดับๆนั้นเองที่เรียกว่าไตรลักษณ์ญาณในมหาวัฎฎะนี้อันเป็นอนิจลักขณะ

เมื่อเกิดการสั่นสะเทือนจนเกิดสภาวะของขันธ์ทั้ง5 ขึ้นมา เหมือนเป็นแรงบวกในหลักของโมแมนตั้ม ผสมผสานในเชิงบวก และในเชิงลบ แล้วจึงทำให้เกิดระบบของการเคลื่อนไปไต่ต่อ

แล้วเกิดการหักเหทำให้เกิดการเหวี่ยงหมุนของระบบธรรมชาติในแนวสภาวะของสันตาติสืบต่อ เป็นการปรุงแต่งเป็นวสีของระบบจิตตะสังขารขันธ์

ตามแบบธรรมชาติของเขาเอง ชนิดสักแต่ว่าคิด สักแต่ว่านึกไปตามธรรมชาติของจิตเขาเองไปเฉยๆของเขาเองตามหน้าที่ของจิตกับขันธ์ทั้ง5ได้ทำงานร่วมกันกับผัสสะมายากรรมไปเฉยๆตามธรรมชาติแบบนั้นเอง

แล้วก็ได้เกิดการเชื่อมโยงเข้ามาหากายคือ ธาตุ4+จิต+กับผัสสะ+อารมณ์ จนเกิดเป็น เกลียวคลื่นมายาในทุกๆสรรพสิ่ง เป็นมายาของวัฎฎะปรากฎขึ้นมาให้จิตผู้รู้นี้รับรู้รับทราบไปในแต่ละขณะของผัสสะเหตุการณ์ต่างๆนั้นๆ

แต่เมื่อตัว เจ้าจิตใจอวิชานี้ เขาไม่เคยรู้ด้วยหลักของความเป็นจริงเลยว่า ในทุกๆของสรรพสิ่งนั้นๆ มันก็เป็นได้แค่เพียง แค่คลื่นเงาแสงแห่งภาพมายาในการกำเนิดปรากฎการขึ้นมาแห่งผัสสะ แห่งการสะท้อนของเงามายาจิต ของเขานั้นเอง ว่าสิ่งนั้นๆ มันไม่เที่ยง เพราะมัน เกิดๆ,ดับๆของมันเอง อยู่แบบนั้นตลอดเวลา

เป็นอนิจจังลักขณะ เป็นทุกข์ลักขณะเป็นอนัตตาลักขณะ เป็นสัจจะความจริงชั่วคราว อันเป็นมายาในอนัตตาอยู่แบบนั้นของธรรมชาติแบบตถาคตา ของธรรมชาติแบบนั้นของเขาเอง

และเมื่อตัวจิตอวิชา เขาไม่รู้หลักความจริงข้อสำคัญอีกข้อนึง ก็คือ เขาก็ไม่สามารถจะรู้ได้เลยว่าตัวจิต+ใจจริงๆเขาเองนั้นมันเป็นสภาพของอนัตตาแปลว่าืการไม่สามารถจะมีการปรากฎตัวตนแห่งตนในรูปร่างในสภาพอัตตาวัตถุขึ้นมาได้เลย

และตัวของจิต+ใจ นี้ตามแท้ๆของจริงๆแล้วเขาไม่มีแม้แต่ร่างทิพยนั้นเลยเป็นเพียงแค่ธาตุอันว่างๆเปล่าๆอยู่ตลอดเวลา ไม่มีอะไรเลยในจิตในใจดวงนั้น แม้แต่การปรากฎสิ่งใดๆเลยก็หามีไม่

ที่จิตใจเขาสามารถจะมีร่างทิพย์หรือกายวิภาคชั้นต่างๆได้นั้น มันก็คือวิบากของจิตใจที่เขาได้หลงสร้างรูปร่างขึ้นมาจากความหลงของใจภายในให้จิตใจสถิตอยู่ในมิติกรรมเจตนานั้นด้วยความหลงผิดไปเฉยๆ ซึ่งไม่ใช่ร่างของจริง มันเป็นแค่ผลงานของอวิชาความหลงของจิตใจ คือเจ้าแห่งอวิชานี้เอง

เมื่อใจ เขาไม่รู้ตามความเป็นจริงแบบนี้การปรุงแต่งไต่ต่อในระบบแบบธรรมชาติที่สักแต่ว่าคิดนึกไปเฉยๆมันก็เกิดการหักแหอันเกิดจากการขาดสติและปัญญาญาณในไตรลักษณ์ญาณอันลึกซึ้งนั้นเอง

จึงทำให้เกิดระบบอัตตา แล้วเกิดการเหวี่ยงหมุนการหักเหในระบบธรรมชาติ กลายมาเป็นระบบตัณหาอุปทานในจิตใจนี้ เป็นความรู้สึกที่มีสภาพตัวอารมณ์ตัวอัตตาตัวตนขึ้นมาในจิตใจนี้

จึงทำให้มีความรู้สึกชอบและไม่ชอบเพื่อตนขึ้นมา จึงทำให้เกิดความอยากและความไม่อยากขึ้นมาเป็นกามตัณหา

เป็นเหตุให้จิตใจ เกิดความไหลเลื่อนแล้วเคลื่อนตกลงไปแช่อยู่ในสภาวะที่จิตใจมันหลงอยากเป็นภาวะตัณหา

เมื่อจิตใจเขาข้องอยู่ในสภาวะนั้นๆ ย่อมเกิดการดิ้นรน วิตกวิจารณ์ในอารมณ์นั้นเป็นวิภาวะตัณหา

ทั้ง3สิ่งนี้เรียกว่า สมุหทัย

จนได้กลายมาเป็นกิเลส มาเป็น

โทสะคือความโกรธ,โลภะคือความโลภ,โมหะคือความหลง

จนทำให้จิตที่มีสภาพที่ฉายคลื่นแสงออกไปตามของธรรมชาติเฉยๆของเขานั้น ก็ทำให้เกิดตัวเจตสิกของเจตนาของจิตขึ้นมา แปรสภาพมาจนกลายเป็นคลื่นแห่งชีวิตวิญญาณอุปทานในรูป และในนาม กลายเป็นตัว กลายเป็นตน กลายเป็นคน เป็นสัตว์ และอีกหลายสิ่งขึ้นมาแบบหลงมัวเมาไปทั้งวัฎฎสงสาร

#จนจิตนี้โดนอวิชาแห่งตนสร้างกงขังแห่งวัฎฎะ #ขังตนไว้ปิดบังไว้ในอนัตตาจิตอันว่างเปล่า #จนกลายมาเป็นอุปทานแห่งอัตตาตัวตน #ในชนิดแบบสมบูรณ์

#จนเกิดความยึดมั่น++ถือมัน ในสิ่งที่ถูกรู้ และผู้รู้ #อันเป็นธรรมชาติในรูปธรรมและนามธรรม ในชนิดแบบอัตตาที่จิต

อวิชา ได้หลงสร้างขึ้นมาอัตแน่นไว้ภายในอนัตตาของจิตใจนั้นเอง.เมื่อใจภายในไม่สามารถเคลื่อนออกไปได้เสมือนแสงโพล่งแห่งเงาเจตสิกของจิตตัวนอก #จึงทำให้ใจภายในที่มีตัวตัณหาอุปทานอันเป็นผลของอวิชชา ทำให้เกิดการเหวี่ยงหมุนวนรอบตนเองจนเกิดกระแสอัตตาแห่งใจแบบชนิดที่หมุนได้ไวที่สุดในมหาจักรวาลนี้ #จึงทำให้เกิดกระแสของใจไหลเวียนเหวี่ยงหมุน #เป็นวัฎฎะจักวัฎฎะจิตหมุนวนจนเกิดพลังงานสนามสถิตของสภาวะแห่งเอกภพแห่งจิตใจขึ้นมาเรียกว่าภพแห่งจิตใจ #เป็นแดนภพรองรับการบันทึกของรหัสอุปทานของเจตนากรรมของจิตใจไว้ในเอกภพของกระแสจิตใจนั้นเอง

#เป็นลักษณะเจตนากรรม3 อันมีกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม แปลค่าหลักของชนัก ดั่งคำเปรียบเทียบว่าพรหมลิขิตกรรม ออกเป็นระบบภพแห่งกรรม

เป็นกามภพ ภพแห่งกามหยาบ

รูปภพ ภพแห่งกามละเอียด

ส่วนอรูปภพนั้น เกิดจากใจที่ได้ดำริ ดวงจิตได้หลงมีตัวเจตนากรรม ในการทำสมาธิ ขึ้นมา.จนแปลสภาพกลายมาเป็นฌาณแบบโลกีย์วิสัย

คือมีเจตนาแห่งเจตสิก เป็นเชือกแห่งวัฎฎะสงสาร มาผูกมัด,บล๊อคหรือdropดวงจิตไว้เป็นปลอกของกระแสวิญญาณอุปทาน อันเป็นกรรมซ้อนธรรม ห่อหุ้มไว้อยู่รอบๆดวงจิตดวงนี้

มันจึงเป็นสภาพอนัตตาธรรมแบบธรรมชาตินิพพานแท้ๆนั้นไม่ได้เลย

นั่นก็เพราะ เจ้าเจตนาคือตัวสร้างกรรมวัฎฎะนี้เองจึงทำให้มีการเกิดในเอกภพแห่งจิตใจขึ้นมา เรียกว่าการปฎิสนธิภพภายใน เป็น วัฎฎะวนในภพของจิตใจแล้วมันก็เกิดการโพล่งออกไปตามแสงขอเจตสิกปรมัตถ์จนเกิดการเชื่อมต่อเข้าสู่วัฎฎะเอกภพภายนอก

อันเป็นเอกภพใหญ่ๆทั้ง3มี

กามภพ รูปภพ.อรูปภพ

จึงทำให้มีการเกิด,แก่,เจ็บ,ตาย แบบหมุนวนแบบหาเบื้องต้น และเบื้องปลายไม่ได้เลย

ก็เพราะเหตุแห่งเจ้าอวิชาคือความหลงโดยแท้ๆนั้นเอง แล้วแบบนี้จะไปหลงโทษใครกันได้เล่า

นอกเสียจาก เราจะไปโทษในหลักของกรรมที่เกิดจากความเขลาของเราเอง

แล้วท่านลองถามใจของท่านดูสิว่า ใครกันแน่ที่เป็นผู้สรรค์สร้างกรรมต่างๆขึ้นมา แล้วท่านก็จะได้คำตอบด้วยตัวของท่านเองทันที

(พระศรีสุริยะพญาธรรมมิกราช)

(((((((พระศรีส่องฟ้า)))))))