จิตสงบ

" ทำอย่างไรให้จิตสงบ

เกิดสมาธิ...

ให้รักษาจิต

รักษาระเบียบวินัย กิจวัตร

ข้อวัตร วินัยต้องเข้มงวด

สติเป็นองค์แห่งการตรัสรู้

สติตัวเดียวเท่านั้นที่ทำให้เราได้ดวงตาเห็นธรรม เมื่อสติเข้มแข็ง จิตมั่นคง คือสมาธิ เพราะฉะนั้น เราปฏิบัตินี่ ใครจะได้สมาธิขั้นใดตอนใดก็ช่าง แต่ผลลัพท์ครั้งสุดท้ายก็คือสติตัวเดียว

“โพชฌังโค สติสังขาโต” สติเป็นองค์แห่งการตรัสรู้

เมื่อ"สติ"กำหนดจดจ้องดู"สิ่งที่เกิด-ดับกับจิต"ตลอดเวลา “ธัมมานัง วิจโย ตถา” เป็นการสอดส่องธรรม “วิริยัมปีติปัสสัทธิ” เกิดความเพียร เกิดปีติ เกิดความสงบ เกิดสมาธิ เกิดปัญญา เกิด"ความเป็นกลาง" มันจะไปของมันตามลำดับอย่างนี้

พราะฉะนั้น พอนั่งปั๊บลงไป จิตสงบนิดหน่อย จิตมันผุดขึ้น ผุดขึ้นๆๆๆ มันแสดงว่าเราจะได้ผลเลิศในทางปฏิบัติแล้ว ถ้าพอพุทโธๆๆๆ รู้สึกวูบๆๆๆ ละเอียดเข้าไปแล้ว บางทีมันจะช้าหน่อย

แต่ถ้าพอสงบปั๊บลงไปแล้ว มันเกิดความรู้ผุดขึ้นๆ นี่เร็ว เพราะจิตมันสามารถหาอารมณ์มาป้อนให้ตัวเองได้

แบบสงบลงไปปุ๊บ ลงไปนิ่ง ว่าง สว่าง สบาย เรื่อยไป นี่มันเข้า"ฌานสมาบัติ"

“สมาธิในฌานสมาบัติ ไม่ใช่ทางตรัสรู้ เป็นเพียงที่"พักจิต" สร้างพลังจิต สร้างฤทธิ์อิทธิพล สร้างอำนาจ"

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย

อานิสงส์ของการเดินจงกรม_มี...

(๑) เดินทางบ่มีเจ็บแข้งเจ็บขา

(๒) ทำให้อาหารย่อย

(๓) ทำให้เลือดลมเดินสะดวก

(๔) เวลาเดินจงกรมไป ๆ มา ๆ จิต

จะลงเป็นสมาธิได้ ถ้ามันรวมลงเวลา

เดินจงกรมได้ สมาธิของผู้นั้นไม่เสื่อม

(๕) เทพยดาถือพานดอกไม้มา สาธุ ๆ

มาอนุโมทนา

#นี่เป็นอานิสงส์ของการเดินจงกรม

"บางวันเมื่อครั้งอยู่กุฏิเก่าตรงข้างเจดีย์

อาตมาเดินจงกรม มันหอม ๆ หมด ทั่วหมด

หอมอิหยังนี่มันไม่เหมือนดอกไม้บ้านเรา

มันแม่นเทพยดามาอนุโมทนา ถือพาน

ดอกไม้มาอนุโมทนา.."

เรื่องเดินนี่มันเรื่องหัดสติ "จะใช้นึกพุทโธ

ไปพร้อมกันกับเท้าที่ก้าวไปก็ได้ ยังไงก็ได้ อย่าให้จิตมันออกไปเกี่ยวข้องกับอารมณ์

ทั้งอดีตและอนาคต ให้อยู่ที่จิตเท่านั้น

อาตมากำหนดพุทโธ ๆ อยู่ที่จิต เท้าก็เดินไป กำหนดอยู่ที่จิต ไม่ให้เกี่ยวข้องกับอารมณ์ใด ๆ ส่วนทางเดินจงกรม ก็ไม่เลือกทิศเลือกทาง ได้หมด แล้วแต่มันจำเป็น ในที่เหมาะสม เดินไปเพื่อแก้ทุกข์เวทนา.."

#หลวงปู่ขาว_อนาลโย

**********************

ขออนุโมทนาขอขอบคุณและขออนุญาตนำ

มาเผยแผ่เป็นธรรมทานแก่ผู้ที่มีความศรัทธา..

หลวงพ่อปราโมทย์ : จิตตั้งมั่นนะ ไม่ใช่จิตสงบ คนละอันกัน

แต่ในความตั้งมั่น มีความสงบ สงบจากอะไร สงบจากนิวรณ์เท่านั้นเอง ไม่ใช่สงบจากอารมณ์ ต้องแยกให้ออกนะที่ว่าสงบๆน่ะ ไม่ใช่สงบจากอารมณ์นะ แต่สงบจากนิวรณ์

อารมณ์มีร้อยอารมณ์ก็ได้ พันอารมณ์ก็ได้ หมื่นอารมณ์ก็ได้ ล้านอารมณ์ก็ได้ แต่จิตนั้นสงบจากนิวรณ์ ไม่ถูกยั่วให้ฟุ้งซ่านไป ตั้งมั่นเป็นผู้รู้ผู้ดูอยู่ นี่แหละ สงบแบบตั้งมั่นนะ ไม่ใช่สงบอยู่ในอารมณ์อันเดียวแบบสมถะ คนละอัน

จิตบางชนิดนะ สมาธิบางชนิดนะ จิตไปสงบอยู่ในอารมณ์อันเดียว อารมณ์เป็นหนึ่งจิตเป็นหนึ่ง นี่คือสมถกรรมฐาน

สมาธิอีกชนิดหนึ่งนะ จิตเป็นหนึ่งอารมณ์ล้านอารมณ์ก็ได้ เคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงตลอด จิตเป็นหนึ่งคือเป็นแค่ผู้รู้ผู้ดูไม่ฟุ้งซ่านตามอารมณ์ไป แต่ไม่ได้เพ่งตัวจิตไว้นะ ถ้าเพ่งตัวจิตเมื่อไหร่ ตัวจิตจะเปลี่ยนสภาพจากผู้รู้ไปเป็นอารมณ์ทันทีเลย จิตจะแปลสภาพจากจิต คือธรรมชาติที่รู้นะ กลายเป็นอารมณ์คือสิ่งที่ถูกรู้ เพราะฉะนั้นเราอย่าไปเพ่งใส่จิตด้วย

เราจะต้องฝึกจนกระทั่งจิตตั้งมั่นขึ้นมาเป็นผู้รู้ ผู้ดู วิธีฝึกให้จิตตั้งมั่นเป็นผู้รู้ผู้ดู อาศัยสติรู้ทันจิตที่ไหลไป จิตไหลไปดูไหลไปฟังไหลไปคิด ไหลไปเพ่ง ยกตัวอย่างหายใจอยู่ก็ไหลไปอยู่ที่ท้องไหลไปอยู่ที่ลมหายใจ หรือไหลไปคิดเรื่องอื่นเลย หรือไหลไปคิดเรื่องบริกรรมพองหนอยุบหนออะไรขึ้นมา นี่ไหลไปคิด ให้รู้ทันจิตที่ไหลไปคิด จิตรู้จะเกิด หลวงพ่อเทียนจึงสอนนะว่า เมื่อไรรู้ว่าจิตคิด เมื่อนั้นจะได้ต้นทางของการปฏิบัติ

หลวงปู่ดูลย์ก็สอนอันเดียวกันบอกว่า คิดเท่าไรก็ไม่รู้ หยุดคิดถึงรู้ หยุดคิดถึงรู้ แต่ไม่ใช่เป็นวิปัสสนานะ เพิ่งจะตั้งต้นเท่านั้นเอง เพิ่งหลุด หมายถึงหลุดออกจากโลกของความคิด หลังจากนั้นต้องเจริญวิปัสสนาอยู่ดีแหละ

ความสงบแบบ "เห็นแจ้ง รู้จริง

ที่ผมปฏิบัตินั้นน่ะ อันนี้...วิธีที่เคลื่อนไหวนี้

ทำประโยชน์ให้ผม ผมจึงนำเรื่องนี้มาเล่าสู่ฟัง

ส่วนที่นั่งหลับตานั้นก็ดี แต่มัน(เป็น)ความสงบ(อีก)แบบหนึ่ง

มันไม่ใช่สงบแบบนี้

อันแบบนี้มันไม่ใช่เป็นความสงบ(แบบนั้น)

เป็นแบบการเห็นแจ้ง การรู้จริง

คือ สงบจากโทสะ สงบจากโมหะ สงบจากโลภ สงบจากกิเลส

สงบจากการยึดมั่นถือมั่น สงบจากสิ่งหลงผิด มันสงบไปอย่างนี้

จะว่าสงบก็ได้ ว่าไม่สงบก็ได้ครับเรื่องนี้ รับรองได้จริงๆ ครับ

ดังนั้น การตรัสรู้หรือการรู้ ที่พระพุทธเจ้ารู้มาจริงๆ นั้น ไม่ได้หายไปไหนครับ

ถ้าหากพวกเราศึกษาและปฏิบัติจริงๆ แล้ว มีอยู่ในคนทุกคน ไม่ยกเว้นครับ

หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ

ทำความสงบนานๆไม่ได้ ไม่เป็น ไม่ใช่ปัญหา

ขอเพียงระลึกถึงกาย ถึงใจ คอยรู้คอยดูกายใจ

ที่เปลี่ยนแปลง รู้สึกตัวเป็นขณะๆ ไปเท่าที่ทำได้

ตอนที่เรารู้สึกตัวออกจากความคิดความปรุงทั้งหลายนี่แหละ

ความสงบเกิดขึ้นแล้ว คือ สงบจากความปรุงแต่ง

เป็นความสงบที่นำไปสู่สัมมาสมาธิด้วย

แม้มีช่วงสั้นๆ แต่เมื่อเกิดได้บ่อยๆ ใจจะจำได้

เมื่อมีความสงบ ที่เกิดจากการรู้สึกตัวได้ต่อเนื่อง

ใจจะตั้งมั่นเป็นสมาธิ มีความสงบได้นานขึ้นเอง