รัก โลภ โกรธ หลง 2

ยิ่งพยายามจะไปหยุด"ใจที่มันดิ้น"เท่าไร

ใจก็ยิ่งดิ้น ดิ้นไปกับความคิดปรุงแต่ง

ยิ่งเป็นการก่อภพก่อชาติใหม่

เพราะเจตนานั้นทำให้ยึดถือเหนียวแน่นมากขึ้น

เพราะเห็นว่าเป็นตัวตนที่สามารถไปบังคับได้

ทั้งที่ความจริงของธรรมชาติ

มันไม่เป็นตัวตนที่อยู่ในอำนาจมาแต่ไหนแต่ไร

เป็นเพราะความหลงไปยึด เป็นเรา ของเราต่างหา

ความคิดความปรุงแต่งจะดับลง เพราะหมดเหตุ

หมดสิ่งหล่อเลี้ยงคือตัณหา มันดับลงตามธรรมชาติ

มิใช่มีใครไปพยายามที่จะดับ

เมื่อสามารถเห็นเรื่อยๆไป เกิดๆดับๆ จนใจไม่หมายในความคิด เกิดการคลายออก

จิตเป็นอิสระจากความคิด เห็นรู้ความจริงว่ามีแต่ธรรมชาติล้วน ๆ หมุนเวียนเปลี่ยนไป ไม่ใช่เรา ของเราทั้งฝ่ายรูปและนาม

พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต

#จิตสักแต่ว่าจิต

#เราอย่าไปยึดว่าจิตเป็นของเราอย่าไปยึดว่าจิตเป็นตัวเป็นตนสักแต่ว่าเท่านั้น

คำว่า #จิตอันนี้เป็นเรือนชานเป็นบ้านช่องเป็นที่อยู่อาศัยของกิเลสเขาอยู่มานานแล้ว

เราต้องการที่จะละ เราต้องการที่จะทำลาย

เราต้องการที่จะฆ่ากิเลส คือ ข้าศึกตัวนี้ให้มันวอดวายลงไป เราจะต้องเผาเสีย เผาเรือนชานบ้านช่องของกิเลสตัวนี้ เอาระเบิดไปโยนใส่มันเลยให้มันวอดวายไป

ในเมื่อข้าศึกวอดวายแล้ว สถานที่นั้นก็ยังอยู่ไม่ได้ วอดวายไปอย่างข้าศึกที่วอดวายไปนั่น

จึงว่าเรา #ไม่ต้องไปหวงแหนทะนุถนอมประคับประคองกลัวจิตของเราจะเสียหาย

กลัวจิตของเราจะเจ็บปวด กลัวจิตของเราจะแตกจะทำลาย กลัวสถานที่ของข้าศึกที่เราหวงแหนนั้นจะหมดสิ้น

คำว่า “ทำลายจิต” ให้ทำลายมันลงไป เราจะไปหวงไว้ทำไม

#จิตดวงเดียวอันนี้ล่ะเป็นฐานที่ตั้งของกิเลส เป็นฐานที่ตั้งของข้าศึก เป็นเรือนชานเป็นบ้านช่องเป็นที่อยู่อาศัยของกิเลส

จึงให้หยั่งเข้าไปในจุดที่กิเลสมันอยู่ หยั่งเข้าไปหาสถานที่ข้าศึกมันอยู่

ในเมื่อเรารู้เห็นสถานที่ของกิเลสแล้ว เราเห็นเรือนรังของกิเลสแล้ว เราจะไปหวงแหนเรือนรังของกิเลส อันนี้เป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง

สาวกของพระพุทธเจ้าที่จะไปหวงเรือนรังที่อยู่ของกิเลสไม่มี เพราะหามันมานานแล้ว มาเห็นที่อยู่ของมัน เห็นตัวเห็นตนของมันแล้ว นี่จะไปหวงมันทำไม

กามาสวา ภวาสวา อวิชชาสวา(กิเลสเครื่องมอมเมาให้เกิดความใคร่ กิเลสเครื่องมอมเมาให้เกิดภพ กิเลสเครื่องมอมเมาให้เกิดความไม่รู้ในสภาพความเป็นจริง) เรื่องของจิตทั้งนั้นเป็น ให้ทำลายลงไปในนี้

ไม่ใช่พระพุทธเจ้าทรงว่าต้นไม้เป็นกิเลส อากาศเป็นกิเลส ลมเป็นกิเลส

กามาสวา ดูซิ คำว่า “กามาสวา” คืออะไร อาสวะคือกาม จิตของเราทั้งนั้นที่มันใคร่ ที่มันปรารถนาที่มันต้องการ

แล้วเราจะไปว่าอันอื่นเป็นกิเลสยังไง บุกมันไปเลย บุกเข้ามานี่ๆ

บุกด้วยธรรมะ คือ สติ บุกด้วยธรรมะ คือ สมาธิ ให้มันแน่วแน่มั่นขึ้นมาในนี้

บุกด้วยสมาธิ บุกด้วยวิริยธรรม มีความพากเพียรไม่ถอยจากจุดนี้

ทำอะไรต้องทำให้มันจริง คำว่า เล่น อย่าให้มันมี คำว่า ไม่ตั้งใจ อย่าให้มันมี คำว่า โลเล อย่าให้มันมี

ทำเล่นไม่ตั้งใจโลเลไม่ใช่สาวกของพระพุทธเจ้าเลย

ให้พากันเข้าใจความหมายของคำพูดอันนี้ แล้วพากันประพฤติปฏิบัติตามด้วยความไม่ประมาท

แล้วจะเห็นคำว่า “จิตทรงไว้ซึ่งความอัศจรรย์” นี่ จะเห็นว่าจิตนั้นอัศจรรย์ขนาดไหนเพียงไร

...

หลวงปู่แบน ธนากโร

ต้องปฏิบัติ ให้จิตรู้เอง

จิตจะรู้หรือจิตจะหลงนะ ห้ามมันไม่ได้ บังคับมันไม่ได้ นี่คือการเห็นอนัตตา เราสั่งมันไม่ได้ มันไม่ใช่เราหรอก จิตจะหลง มันก็หลงของมันเอง จิตจะโลภ ก็โลภของมันเอง จิตจะโกรธ ก็โกรธของมันเอง จิตจะเป็นยังไงมันก็เป็นของมันอย่างนั้นแหล่ะ จิตจะรู้ขึ้นมา ก็รู้ได้เอง จงใจรู้ก็ไม่ใช่อีกแล้ว แต่เราก็ต้องฝึกจนกระทั่งมันได้รู้ขึ้นมานะ

หลวงพ่อปราโมทย์

หากเพลินอยู่กับอายตนะเท่ากับเพลินอยู่ในทุกข์

สิ่งที่นับว่าเป็นของหนัก เป็นของที่มนุษย์ต่างต้องแบกกันไป และยากจะปล่อยวางนั่นก็ธาตุขันธ์ สิ่งที่ทำให้เรายึดมั่นถือมั่นก็คือ "ตัวของเรานี่เอง"

มนุษย์มีความกลัวตาย จึงยึดถือร่างกายเอาไว้

มนุษย์อยากได้ อยากมี จึงได้ยึดถือทรัพย์สมบัติเอาไว้

มนุษย์ต้องการความรัก จึงได้หวงแหนสิ่งของหรือคนที่ตนเองรักไว้

มนุษย์ต้องการการยอมรับ จึงได้แสวงหาอำนาจและยึดมันเอาไว้

เพราะเหตุนี้เอง ร่างกายที่สมบูรณ์ เงินทองมหาศาล ความรักที่สมหวัง ชื่อเสียง เกียรติยศจึงเป็นสิ่งที่ทำให้มนุษย์เกิดความยึดมั่นถือมั่น มันคือสุขที่ทำให้จิตเพลิดเพลิน

แต่แท้จริงแล้วสุขนั้นพร้อมจะกลับเป็นทุกข์

หรือเรียกอีกอย่างก็คือ "ความทุกข์ที่ชื่อว่า สุข นั่นเอง"

ในอดีตกาลมีชายหนุ่มสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ทั้งสองร่ำรวย

ทั้งสองเกิดในตระกุลสูง

รูปร่างหน้าตาหล่อเหลามีแต่สาวหมายปอง

แต่เมื่อทั้งสองใช้ชีวิตไปและอยู่กับสิ่งเพลิดเพลิน การระบำรำฟ้อน ละครต่าง ๆ รวมถึงชีวิตที่สุขสบายนั้น ทั้งสองกลับเกิดความเบื่อหน่ายสิ่งเหล่านั้นขึ้นมา

ทั้งสองจึงไปบวชแสวงหาความจริง แต่กลับพบว่าสิ่งที่อาจารย์สอนนั้นกลับไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ

ทั้งสองจึงสัญญากันว่า หากใครได้พบเส้นทางที่จะทำให้พ้นทุกข์จากสิ่งต่าง ๆ รอบตัวได้ขอให้นำมาบอกกัน

และทั้งสองก็ได้พบกับพระบรมศาสดาผุ้ชี้ทางแห่งความหลุดพ้นได้

ชายหนุ่มทั้งคู่กลายเป็นพระอัครสาวกเบื้องซ้ายและเบื้องขวาของพระพุทธองค์ในเวลาต่อมา

พระโมคคัลลานะและพระสารีบุตร นั่นเอง

"ภิกษุทั้งหลาย

ผู้ใดเพลิดเพลินอยู่ในจักษุ (ตา)

ผู้นั้นเท่ากับเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งที่เป็นทุกข์...

ผู้ใดเพลิดเพลินอยู่ในโสตะ (หู)

ผู้นั้นเท่ากับเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งที่เป็นทุกข์...

ผู้ใดเพลิดเพลินอยู่ในฆานะ (จมูก)

ผู้นั้นเท่ากับเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งที่เป็นทุกข์...

ผู้ใดเพลิดเพลินอยู่ในชิวหา (ลิ้น)

ผู้นั้นเท่ากับเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งที่เป็นทุกข์...

ผู้ใดเพลิดเพลินอยู่ในกายะ (กาย)

ผู้นั้นเท่ากับเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งที่เป็นทุกข์...

ผู้ใดเพลิดเพลินอยู่ในมนะ (ใจ)

ผู้นั้นเท่ากับเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งที่เป็นทุกข์...

เรากล่าวว่า

ผู้ใดเพลิดเพลินอยู่ในสิ่งที่เป็นทุกข์

ผู้นั้นย่อมไม่หลุดพ้นไปได้จากทุกข์ ดังนี้"

พุทธวจนะในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

"เกิดผัสสะ ใจสั่นไหว"

คือเกิดผัสสะทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ส่งผลสู่ใจคือเกิดเวทนา ให้รู้ทัน... ถ้าไม่รู้ทัน มันจะเลยเป็นตัณหา อันเป็น​เหตุ​ให้เกิดทุกข์​ตามมา

#เตลกานิเถรคาถา

#ภาษิตของพระเตลกานิเถระ

(พระเตลกานิเถระได้กล่าวภาษิตเหล่านี้ว่า)

เราได้มีความเพียร ค้นคิดธรรมอยู่นานหนอ

เมื่อสอบถามสมณพราหมณ์ ก็ยังไม่ได้ความกระจ่างใจ

ในโลกนี้ ใครเล่า เป็นผู้ถึงฝั่ง ใครเป็นผู้บรรลุธรรม

ที่หยั่งลงสู่อมตะ เราจะปฏิบัติตามธรรมของใคร

ซึ่งจะเป็นเหตุให้รู้แจ้งปรมัตถธรรมได้

เรามีความคิดคือกิเลสอยู่ภายใน เหมือนปลากินเบ็ด

ทั้งถูกผูกด้วยบ่วงคือกิเลส เหมือนท้าวเวปจิตติอสูร

ถูกผูกด้วยบ่วงของท้าวสักกะจอมเทพ

เรากระชากบ่วงคือกิเลสนั้นไม่หลุด จึงไม่พ้นไปจาก

ความเศร้าโศกและความร่ำไรรำพันนั้น ใครในโลกนี้

จะช่วยแก้เครื่องผูกคือกิเลส ประกาศทางตรัสรู้ให้เราได้

เราจะปฏิบัติตามธรรมของใคร คือสมณะหรือพราหมณ์

หรือใครผู้แสดงธรรมเป็นเหตุกำจัดกิเลส ที่จะลอยชราและมรณะเสียได้

จิตของเราถูกร้อยไว้ด้วยความลังเลสงสัย ประกอบด้วยความแข่งดีมีกำลัง ถึงความกระด้าง เพราะใจประกอบด้วยความโกรธ ถูกความโลภคอยทำลาย

เชิญท่านดูลูกศรคือทิฏฐิ ๓๐ ประเภท อันมีธนูคือตัณหา

เป็นสมุฏฐานเนื่องอยู่ในอก มีกำลังทำลายหทัยอยู่เถิด

การไม่ละทิฏฐิที่เหลือเป็นอันถูกลูกศร คือความดำริผิด

ให้อาจหาญ เราถูกยิงด้วยลูกศรคือทิฏฐินั้นหวั่นไหวอยู่

เหมือนใบไม้ไหวเพราะต้องลม บาปกรรมตั้งขึ้นภายในเรา

พลันให้ผลเป็นไปในร่างกาย ที่มีผัสสายตนะ ๖ ทุกเมื่อ

เรายังไม่พบหมอที่จะช่วยถอนลูกศรของเรานั้นได้เลย

ทั้งหมดนั้นก็ไม่สามารถใช้เครื่องมือแพทย์ต่างๆ

ศัสตรา เวทมนต์ และยาอื่นๆ ถอนลูกศรนั้นได้

ใครเล่าไม่ต้องใช้ศัสตรา ไม่ทำร่างกายให้เป็นแผล

ไม่เบียดเบียนร่างกายทุกส่วน จักถอนลูกศรคือกิเลส

ซึ่งเป็นลูกศรโดยปรมัตถ์ ที่เสียบอยู่ภายในหทัยของเราออกได้

ผู้ลอยโทษที่เป็นพิษ(คือกิเลสมีราคะเป็นต้น)เสียได้

จัดว่าเป็นใหญ่ในธรรมแท้ ประเสริฐสุดช่วยชี้มือ(คืออริยมรรค) บอกที่บก(คือนิพพาน) ให้แก่เราผู้ตกห้วงน้ำใหญ่ คือสงสารที่ลึก

เราได้จมลงในห้วงน้ำใหญ่คือสงสาร ซึ่งมีดินเหนียวคือธุลี

มีราคะเป็นต้น ที่ไม่สามารถจะนำออกได้ เป็นที่แผ่ไปแห่งมายา ความริษยา ความแข่งดี และความง่วงเหงาหาวนอน ความดำริทั้งหลายที่อาศัยราคะ เป็นเหมือนห้วงน้ำใหญ่ มีอุทธัจจะเป็นเมฆคำรน มีเมฆหมอกคือสังโยชน์ ๑๐ ย่อมนำเราผู้มีความเห็นผิดไป

กระแสตัณหาไหลไปในอารมณ์ทั้งปวง

ทั้งตัณหาดังเถาวัลย์ก็ผลิขึ้น

ใครจะพึงกั้นกระแสตัณหาเหล่านั้นได้

ใครเล่าจักตัดตัณหาดังเถาวัลย์นั้นได้

ท่านผู้เจริญทั้งหลาย เชิญท่านทั้งหลายทำเขื่อน

อันเป็นเครื่องกั้นกระแสตัณหาเสีย อย่าให้กระแสตัณหา

ที่เกิดแต่ใจ พัดพาท่านทั้งหลายไปเร็วพลันดังกระแสน้ำ

พัดพาต้นไม้ที่อยู่ริมฝั่งไป

พระศาสดาทรงมีพระปัญญาเป็นอาวุธ

อันหมู่ฤๅษีอาศัยแล้ว เป็นที่พึ่งสำหรับเราผู้มีภัย

กำลังแสวงหาฝั่งคือนิพพาน จากที่มิใช่ฝั่งได้อย่างนี้

พระองค์ได้ทรงประทานบันได ที่นายช่างทำดีแล้ว บริสุทธิ์

ทำด้วยไม้แก่นคือธรรมอันมั่นคงแก่เรา ผู้กำลังถูกกระแส

ห้วงน้ำ(คือตัณหา)พัดไป

และรับสั่งว่า อย่ากลัวเลย เราได้ขึ้นปราสาทคือสติปัฏฐาน พิจารณาเห็นหมู่สัตว์ ผู้ยินดีในร่างกายของตน ที่เราจักได้รู้ในกาลก่อนโดยเป็นแก่นสาร

เมื่อคราวที่เราได้เห็นทาง (คือวิปัสสนา)

ซึ่งเป็นอุบายสำหรับขึ้นเรือ (คืออริยมรรค)

แล้วไม่ยึดถือว่าเป็นตัวตน จึงได้เห็นท่าที่ดีเยี่ยม

พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ทรงแสดงทางอันยอดเยี่ยม

เพื่อไม่ให้เป็นไปแห่งบาปธรรมคือทิฏฐิและมานะเป็นต้น

ซึ่งเปรียบเหมือนลูกศรเกิดแต่ตน ทั้งเกิดแต่ตัณหาที่นำไปสู่ภพได้

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงกำจัดโทษที่เป็นพิษได้

ทรงช่วยบรรเทากิเลสเครื่องร้อยรัดของเราที่นอนเนื่อง

อยู่ในสันดานครอบงำสันดานอยู่มาเป็นเวลานาน