ระดับการทำความดี

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 1 เมษายน 2561

ตอนที่ 306 **ระดับการทำความดี**

+ +

ในเช้าของวันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2561 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า เมื่อได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านแล้วนั้น จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเฝ้าทูลถามถึงระดับของการทำความดี น่ะเจ้าค่ะ

คือว่าลูกสงสัยอย่างนี้ว่า.. บุคคลผู้มีปัญญาธรรมดีแล้วนั้น ท่านสามารถที่จะ

- เอาชนะมาร ที่มากีดขวางความดี

- เอาชนะนิวรณ์ 5 ที่กีดขวางการสร้างความดี

แล้วท่านทั้งหลายเหล่านั้น มีจุดมุ่งหมายในระดับต่างๆ ที่จะเข้าถึงความดีในแต่ละระดับ หรือเปล่าเจ้าคะ ?

ลูกจึงจะขอเฝ้าทูลถาม ถึงระดับความดีของบุคคลผู้มีปัญญาธรรม น่ะเจ้าค่ะ

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตา แสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟัง นำไปประพฤติ ปฏิบัติตาม และเผยแผ่ ด้วยเถิดเจ้าค่ะ “

- - - -

ดีแล้วละ พระยาธรรมเอย.. ถ้าอย่างนั้น ก็จงตั้งใจฟังให้ดี

นั่งหลับตา.. ภาวนาไป ลูก

ทำจิตของตนให้ว่าง ทำใจของตนให้สงบ

น้อมพลังที่เย็น ลงมาแตะที่ฝ่ามือซ้าย - แตะที่ฝ่ามือขวา

น้อมพลังที่เย็น ที่สว่าง - เข้าไปสู่ศูนย์กลางกาย ให้กายของลูกนั้น.. สว่างไสว

ปราศจากกระแสคลื่นความทุกข์ร้อนต่างๆ

ให้ใจของลูก ตัวของลูกนั้น.. เบาสบาย

ว่างเว้นจากคลื่นกระแสที่จะมารบกวน ทำให้จิตใจของลูกนั้นไม่สงบ

ไม่สามารถเข้าถึงธรรม.. ที่จะได้ฟังต่อไปนี้

-ให้คลื่นเหล่านั้น หายไปเสียก่อน…

พระยาธรรมเอ๋ย.. หายใจเข้า -ให้ว่าง หายใจออก - ก็ให้ว่าง

อย่าไปคิด ไปกังวล - ผ่อนคลายจิตใจให้สงบ

หายใจเข้า หายใจออก

ให้จิตนั้นเบาสบาย ผ่อนคลายจากความคิด ความกังวล สิ่งปรุงแต่งต่างๆทั้งหลาย

น้อมพลังเข้าไป.. จนกว่ากายนั้น จะสว่างเป็นแก้วใส

เมื่อพร้อมแล้ว ก็จงพิจารณาทำตาม เช่นนี้เถิด

พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลผู้ที่ ยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสารนั้น..

แม้จะมีจุดมุ่งหมายมากมาย ให้ตนนั้นต้องขวนขวาย ดิ้นรน แสวงหา.. เพื่อที่จะไปให้ถึงจุดมุ่งหมายนั้นๆ

-- แต่ก็ไม่ใช่จุดมุ่งหมาย ที่แท้จริง - ที่เที่ยงแท้ **

เช่น บุคคลที่วิ่งหาลาภ หายศ หาสรรเสริญ ตำแหน่งต่างๆ

หาสิ่งที่ตนพึงพอใจ ทั้งเรื่องเล็ก - เรื่องใหญ่

เมื่อวิ่งหา ก็สมหวังบ้าง / ไม่สมหวังบ้าง

ได้มาดังใจปรารถนา / ไม่ได้ดังใจปรารถนา

แต่สุดท้ายแล้ว.. สิ่งที่ตนขวนขวายมา พร้อมทั้งตนนั้น - ก็ต้องดับ ต้องหายไป...

จึงเป็นจุดมุ่งหมาย - ที่ไม่เที่ยงแท้

เป็นการเวียนว่าย เวียนวน.. อย่างไม่รู้จบ

เป็นการจมอยู่กับสิ่งสมมุติ

และเป็นหนทางแห่งการเดินทาง ที่ยาวไกลนัก.. หาที่สิ้นสุดมิได้ !

พระยาธรรมเอ๋ย.. จิตทั้งหลายที่อยู่ในวัฏสงสาร

- จึงเป็นผู้ที่ไม่มีจุดมุ่งหมาย

- จึงเป็นผู้วนเวียน ไปเรื่อยๆ

หาจุดมุ่งหมาย กับสิ่งที่มันไม่มีอยู่จริง !

แต่เขาเหล่านั้น ก็ต้องวนต้องเวียน.. อยู่อย่างนั้น

- เพราะไม่รู้ตามความเป็นจริง **

ในวัฏสงสาร ไม่มีที่ที่จบ / ไม่มีที่สิ้นสุด

ทุกดวงจิต..

- ต่างต้องดิ้นรนขวนขวาย ตลอดเวลา

- ต่างก็ต้องวิ่งวน ตามสิ่งที่ตนได้ก่อได้ทำ

เป็นไปอย่างนั้น.. ไม่รู้จบ !

แต่พระยาธรรมเอย.. การประพฤติ ปฏิบัติ กระทำสิ่งที่ดี

เพื่อไปให้ถึงจุดมุ่งหมาย ของมรรคผลนิพพาน / ของที่ที่พ้นทุกข์นั้น

.. มันย่อมมีจุดมุ่งหมายให้ไปให้ถึง

** และถึงอย่างแท้จริง ไม่มีวันเสื่อม ไม่มีวันสลาย หายไป **

บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรมดีแล้วนั้น.. เขาจึงหันมาสร้างความดี ทำความดี

- เพื่อที่จะชำระ ขัดเกลากิเลสตัณหาแห่งตน

- เพื่อให้จิตของตนนั้น ค่อยๆยกระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ จากการทำความดี

โดยการ.. รักษาศีล ฟังธรรม ทำสมาธิ และฝึกฝนปัญญา

บุคคลผู้มีปัญญาธรรม.. เขาทั้งหลายเหล่านั้น ย่อมฝึกฝนอบรมตนให้ดี

และก็มีจุดมุ่งหมายที่เขาเหล่านั้น จะไปให้ถึง คือ **พระนิพพาน**

เป็นที่ที่เขาเหล่านั้น.. มุ่งหมาย มุ่งมั่นตั้งใจว่า จะไปให้ถึง

และการไปสู่พระนิพพานนั้น..ย่อมแน่นอนว่า

-- จะต้องเป็นการขัดเกลากิเลสตัณหา ให้จบ ให้หมดจากดวงจิตของตนไปให้ได้ ++

ฉะนั้น พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรมดีแล้วนั้น

เขาจึงพากันสร้าง พากันทำความดี - เพื่อขัดเกลากิเลสให้กับตัวของเขาเอง

และการทำความดีนั้น ย่อมมีระดับ แต่ละระดับ แต่ละจุดมุ่งหมาย

ที่เขาจะไปให้ถึง ทีละจุดๆ - เพื่อที่จะเข้าสู่พระนิพพานให้ได้ **

จุดมุ่งหมายของนักบวช นักปฏิบัติธรรม ในแต่ละจุด ก็คือ..

การพยายามทำความดี

รักษาศีลให้ครบ.. ตามที่ตนสมาทานเอาไว้ ..

ฝึกฝนสติ - ฝึกฝนปัญญา

ทำความดี - ละเว้นความชั่ว

ฝึกฝนตน..

ให้จิตนั้นยกระดับสูง - ห่างจากกิเลสตัณหา

ให้เข้าถึง การเป็นพระอริยเจ้า ในระดับที่ 1 คือ *พระโสดาบัน* ก่อน

ประพฤติ ปฏิบัติความดี จนเข้าถึงความเป็นพระโสดาบันแล้ว..

เขานั้น ก็จะยังไม่ละความเพียร ไม่ละการทำความดี

เพราะนั่นคือ การถึงซึ่งจุดมุ่งหมาย จุดที่ 1 เท่านั้น

.. ยังไม่ใช่จุดมุ่งหมายปลายทางที่แท้จริง - ที่จะไป / ที่จะทำให้ถึง…

บุคคลผู้ที่ถึงจุดมุ่งหมายที่ 1แล้ว.. เขาจึงมุ่งมั่นต่อไป ให้ถึงจุดมุ่งหมายที่ 2

คือ การเข้าถึง การเป็นพระอริยบุคคล พระอริยเจ้าในระดับที่ 2

คือ *พระสกิทาคามี*

เมื่อถึงการเป็นพระสกิทาคามีแล้ว.. เขาก็จะรู้ดีอีกว่า นั่นคือ จุดมุ่งหมายที่ 2

แต่ยังไม่ถึงจุดมุ่งหมายอันสูงสุด ที่จะไป..

เขาก็จะยังคงทำความดี ฝึกฝนสิ่งที่ดี ทำอย่างสม่ำเสมอ

จนจิตของเขานั้น.. ไปถึงจุดมุ่งหมายที่ 3 คือ การเป็นพระอริยเจ้า ในระดับที่ 3

คือ *พระอนาคามี*

เมื่อถึงจุดมุ่งหมายที่ 3 แล้ว.. จุดมุ่งหมายที่ 3 นี้ ก็แค่แสดงให้เขารู้ว่า.. ตนมาถึงที่นี่แล้ว

แต่เขาก็ยังคงไม่ละความเพียร ยังคงประพฤติ ปฏิบัติต่อไป..

ให้เข้าถึง การเป็นพระอริยเจ้าในระดับที่ 4

คือ การเป็น *องค์พระอรหันต์เจ้า*

* เป็นผู้ดับกิเลส ละตัณหาได้แล้ว.. อย่างสมบูรณ์

* เป็นผู้ที่ถึงแล้ว ซึ่งพระนิพพาน

* เป็นผู้ที่ไม่เกิด และไม่ตายอีกต่อไป..

จุดมุ่งหมายที่ 4 ถือว่า ถึงจุดสูงสุดแห่งเป้าหมาย ที่นักบวช นักประพฤติ ปฏิบัติธรรมทั้งหลาย.. ต้องการที่จะไป

เมื่อไปถึงจุดที่ 4 - จึงถือว่า จบกิจในการที่จะต้องทำสิ่งต่างๆทั้งหลาย

จิตละความดี และความชั่วทิ้งไป

-- เข้าถึงความพ้นทุกข์ อย่างแท้จริง **

เช่นนี้ละ พระยาธรรม.. การประพฤติ ปฏิบัติ ของบุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรมดีแล้ว..

ท่านทั้งหลายเหล่านั้น.. ก็จะมีการปฏิบัติ และจุดมุ่งหมายของตน

จุดมุ่งหมายในการปฏิบัติในทางธรรม - ที่แตกต่างจากจุดมุ่งหมายของชาวโลก / ชาววัฏสงสาร ++

จุดมุ่งหมายของผู้ที่เลือกที่จะเดินอยู่ในโลก - แตกต่างกันเช่นนี้ละลูก

* แตกต่างกันตรงที่ว่า.. จุดมุ่งหมายนั้น

/ เมื่อไปถึงแล้ว - จะมีความเที่ยงแท้

/ เมื่อไปถึงแล้ว - จะไม่ต้องกลับมาวน มาเวียนอีก

/ หลุดพ้นจากวัฏสงสารนี้ไป

และจุดมุ่งหมายของนักบวช นักปฏิบัติธรรม ผู้เลือกเดินทางธรรมแล้วนั้น

ก็จะมีทั้งหมด 4 ระดับ ดังที่ได้กล่าวไปแล้วนั้น.. คือ

ระดับที่ 1 - พระโสดาบัน

ระดับที่ 2 - พระสกิทาคามี

ระดับที่ 3 - พระอนาคามี

ระดับที่ 4 - พระอรหันต์

มีทั้งหมด 4 ระดับ เช่นนี้ละลูก

ให้บุคคลผู้มีปัญญาธรรม ให้นักบวช นักปฏิบัติ ผู้เดินทางธรรม - เป็นจุดมุ่งหมายให้ไปให้ถึง

และถึงระดับที่ 1 แล้ว.. ก็ต้องไปให้ถึง 2

2 แล้ว.. ก็ต้องไปให้ถึง 3

3 แล้ว.. ก็ให้ไปถึง 4

-- จึงถือว่า จบกิจในการประพฤติ ปฏิบัติ ที่ยังต้องทำ ต้องมี ต้องเป็น ++

เช่นนี้อย่างนี้ละ พระยาธรรม.. คือ ระดับต่างๆ จุดมุ่งหมายต่างๆ ของผู้ที่มีปัญญาธรรม / ของผู้ที่เลือกเดินทางธรรม - ที่ควรทำตนให้ถึง ไปให้ถึง ลูก

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

ถ้าอย่างนั้น ก็แสดงได้ว่า การทำความดี สร้างความดีของคนเรานั้น.. มันก็มีจุดมุ่งหมาย ที่เราจะทำให้ถึง และเราก็สามารถที่จะปฏิบัติตน ให้ถึงในแต่ละระดับ

โดยที่ไม่ใช่ว่าทำความดีไปเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่มีระดับ ไม่มีที่สิ้นสุด

.. ลูกพอจะเข้าใจบ้างแล้วละเจ้าค่ะ

การเป็นนักบวช หรือนักปฏิบัติธรรม..

เราทำความดี มีสติ มีปัญญา ข้ามพ้นอุปสรรคปัญหา ที่เข้ามาทดสอบเรา

แล้วเราก็สามารถไปถึงแต่ละจุด.. จนถึงจุดมุ่งหมายอันสูงสุด คือ *พระนิพพาน*

เราก็จะเป็นผู้จบกิจในทุกอย่าง

... ลูกพอจะเข้าใจบ้างแล้วละ เจ้าค่ะ

การออกบวช การปฏิบัติ การเป็นผู้ผู้มีปัญญาธรรม.. ก็มีจุดมุ่งหมายที่เราจะไปให้ถึง และจบกิจอย่างแท้จริง ++

วันนี้ ลูกต้องกราบขอลาพระองค์ก่อนนะเจ้าคะ

ไว้ลูกจะมาเฝ้าฟังธรรมใหม่..

ลูกยังมีข้อสงสัยว่า.. แล้วแต่ละระดับนั้น เราต้องทำความดีแบบไหน ยังไง ถึงจะไปให้ถึง

ถึงแล้วเป็นยังไงบ้าง ? อย่างนี้น่ะเจ้าค่ะ

พระพุทธองค์ :: ดีแล้วละ พระยาธรรม.. ถ้าอย่างนั้นก็จงกลับสู่โลก เพื่อทำหน้าที่แห่งตนต่อไป..

จงตั้งใจฝึกฝนจิตแห่งตนให้ดี นำธรรมนี้ไปเผยแผ่ต่อไป..

เพื่อจิตทั้งหลาย

/ จะได้รู้จุดมุ่งหมายของการออกบวช ในแต่ละจุด

/ จะได้รู้จุดมุ่งหมายของการทำความดี ในแต่ละระดับ

ก็พากันฟังธรรมของนักบวชมา หลายคลิป

การทำความดีมา หลายรูปแบบ

วันนี้ ก็จะได้รู้ว่า..

/ ระดับของการทำความดี มีกี่ระดับ

/ จุดมุ่งหมายสูงสุด คืออะไร - เราต้องทำให้ถึงตรงไหน

/ และการที่เราเดินสู่ทางธรรม เป็นทางที่จะเดินเข้าสู่ความเที่ยงแท้ -ไม่จอมปลอม **

ดีแล้วละ พระยาธรรม.. นักบวช นักปฏิบัติทั้งหลาย จะได้รู้จุดมุ่งหมาย ที่ตนจะต้องทำความดี

เพื่อไปให้ถึง..

จงทำหน้าที่แห่งตน ต่อไปเถิด..

พระยาธรรม :: สาธุ เจ้าค่ะ