รู้ในบ่วงแห่งใจสายใยครอบครัว

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 15 ธันวาคม 2560

ตอนที่ 231 **รู้ในบ่วงแห่งใจสายใยครอบครัว**

+ +

ในเช้าของวันที่ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2560 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า ได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้า ต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าฟังธรรม เมื่อข้าพระพุทธเจ้าได้กราบนอบน้อมต่อพระพุทธองค์ท่านแล้ว จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า…

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเข้าเฝ้าทูลถามถึง ผู้มีปัญญาธรรม รู้แจ้งในธรรม ในแบบต่อไป น่ะเจ้าค่ะ

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตาแสดงธรรม ยกตัวอย่างผู้มีปัญญาธรรม ให้ลูกได้ฟังพิจารณาตามด้วยเถิด เจ้าค่ะ “

- - - -

พระยาธรรมเอย.. ตั้งใจฟังให้ดี

หายใจเข้าลึกๆ ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไป..

เตรียมจิตเตรียมใจของตน ให้พร้อมที่จะรับฟังธรรม

.. จะได้ทำความเข้าใจตามได้

การฟังธรรมนะลูก.. ถ้าจิตใจของเราล่องลอย ไม่มีสมาธิ ไม่ตั้งมั่นในสิ่งที่ฟังอยู่..

เราก็อาจจะฟังเข้าใจบ้าง /ไม่เข้าใจบ้าง

รู้เรื่องบ้าง / ไม่รู้เรื่องบ้าง

ฉะนั้น พระยาธรรม.. จงตั้งใจฟังเถิดนะ จะได้นำธรรมนี้กลับไปเผยแผ่ ให้กับญาติธรรมทั้งหลาย..ผู้ที่มีความตั้งใจจะปฏิบัติ นำพาตนให้พ้นทุกข์..

พระยาธรรมเอย .. บุคคลผู้ที่มีปัญญาแห่งธรรม สว่างแจ่มแจ้ง หรือว่าแตกฉานในธรรมแล้ว เข้าใจในธรรมแล้ว..

เขาย่อมมีความรู้แจ้ง รู้แจ้งในเหตุต่างๆทั้งหลาย - ที่จะฉุดรั้ง ดึงรัดมัดเขานั้นเอาไว้ในวัฏสงสารนั้น

พระยาธรรมเอย.. และบ่วงแห่งการผูกมัด รัดดวงจิตทั้งหลายให้เวียนว่าย ตายเกิดนั้น ก็คือ บ่วงแห่งการลุ่มหลง..

หลงยึดตัว ยึดตนของตน

ยึดบุคคลที่คิดว่า เป็นคนของตน

ยึดสิ่งของข้าวของ ลาภ ยศ ตำแหน่ง สรรเสริญต่างๆ.. ว่าเป็นตัวเรา เป็นของเรา

และย่อมเห็นได้ชัดเจน ทะลุแจ่มแจ้ง ลึกเข้าไปอีกว่า..

บ่วงที่ทำให้เราต้องเวียนว่ายตายเกิด หลงสุขหลงทุกข์ เวียนวนอยู่อย่างนี้

.. แยกออกมาเป็นบ่วงอะไรบ้าง ?

/ บ่วงที่ยึดตน

/ บ่วงที่ยึด ในบุคคลที่คิดว่าเป็นของตน

/ บ่วงที่ยึด ในสิ่งของข้าวของ ทรัพย์สินสมบัติ สิ่งภายนอกต่างๆทั้งหลาย ..

- ย่อมแบ่งแยกออกมา ได้ เป็น 3 บ่วง..

และบุคคลผู้ที่รู้แจ้ง.. ย่อมทำความเข้าใจดี หรือรู้แจ้งดี ในเหตุที่เกิดเรา

การที่มีเรา.. ก็เพราะว่า มีความหลงในตัวของเรา

เลยมีความรัก ความโลภ ความโกรธ ความลุ่มหลง - พาให้เรานั้น

ยึดตัวยึดตน

ก่อกรรมดี - ก่อกรรมชั่ว

สร้างกรรมไป / เวียนว่ายตามกรรมอยู่อย่างนั้น

.. เมื่อรู้เช่นนี้ ก็จะคลายความลุ่มหลงในตัวของเรา ++

บุคคลผู้มีปัญญาธรรม.. ย่อมรู้ดีว่า บ่วงที่รัดตนเอาไว้อย่างแน่นหนาอีกบ่วงหนึ่ง

ซึ่งอาจจะยึดมากยิ่งกว่าตัวของเรา / หลงมากยิ่งกว่าตัวของเรา

เรียกว่า สามารถที่จะตายแทนใครเขาก็ได้ อย่างนั้น

คือ “บ่วงแห่งความรัก ความผูกพัน”

เป็นบ่วงที่เรานั้นคิดว่า.. บุคคลรอบข้างทั้งหลาย -เป็นคนของเรา

ความรัก ความเมตตา.. ทำให้เรานั้นต้อง..

พลอยสุข พลอยทุกข์

พลอยสร้างกรรมไม่ดีบ้าง /กรรมดีบ้าง

.. เพื่อบุคคลเหล่านั้น..

บุคคลผู้มีปัญญาแล้ว.. ย่อมรู้แจ้งว่า ถึงแม้จะ

เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นลูก

เป็นพี่เป็นน้อง เป็นญาติสนิทมิตรสหาย

เป็นบุคคล ที่เรารัก

เป็นบุคคล ที่รักเรา

แต่บุคคลทั้งหลายเหล่านั้น.. เขาก็เป็นเพียงแค่ดวงจิตหนึ่ง ที่เกิดขึ้นมา - ตามผลของกรรมของเขา ที่สร้างที่ทำเอาไว้..

และดวงจิตทั้งหลายเหล่านั้น.. เขาก็มีเชื้อแห่งกิเลสตัณหา ครอบงำจิตใจของเขา ให้เป็นไปตามเชื้อเหล่านั้นสั่งให้เป็น

/ เขาก็อยู่ใต้อำนาจของเชื้อกิเลสเหล่านั้น และเป็นไปตามกรรมของตน

/ เขาไม่ใช่ของเรา.. เราเองก็ไม่ใช่ของเขา

ฉะนั้น.. เราอย่าไปยุ่ง ไปดึงใครเลย ให้เขาต้องเป็นอย่างที่เราบอก อย่างที่เราอยากให้เป็น

เราอย่าไปวิ่งสุขวิ่งทุกข์กับบุคคลทั้งหลาย.. ที่เป็นคนใกล้ตัวเราเลย ++

เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้ ที่จะให้คนทุกคนเหมือนกัน / ทำเช่นเดียวกัน / คิดเหมือนกันกับเรา !

เพราะต่างมาจากกรรมที่แตกต่างกัน มีเชื้อกิเลสตัณหา ที่แตกต่างกันไป..

มีกรรมที่ตนนั้นได้ก่อได้ทำ - ตามอำนาจแห่งกิเลสตัณหา ที่แตกต่างกันไป..

- มันเป็นธรรมดาของมัน อย่างนั้นอยู่แล้ว..

ฉะนั้น.. เราอย่าทุกข์เลย

ถ้าเกิดว่าคุณพ่อ จะทำแบบนั้นแบบนี้ / ในสิ่งที่เรามอง เราคิดว่าไม่ถูกต้อง

เราเคยบอกท่านแล้ว.. แต่ท่านก็ไม่ได้ทำตามเรา

เราก็อย่าทุกข์เลย.. เพราะนั่นเป็นเรื่องของดวงจิตดวงหนึ่ง ที่เขาถูกอำนาจของกิเลสตัณหาครอบงำ

- เขาก็เลยต้องเป็นไปตามอำนาจแห่งกิเลสตัณหา สั่งให้ทำนั้น …

ถ้าคุณแม่ชอบทำในสิ่งที่เรารู้สึกว่าไม่ถูกต้อง.. และก็จะทำลาย คุณแม่เองในที่สุด..

เรารู้สึกห่วงมาก เป็นกังวลมาก

เพราะว่ารักแม่มาก - ก็เลยทุกข์มาก !

แต่บุคคลผู้มีปัญญา.. ก็จะรู้แจ้งว่า ท่านก็มีกรรมเป็นของของตน

มีกิเลสตัณหาครอบงำ.. สั่งให้เป็น สั่งให้ทำอย่างนั้น

เราเคยบอกแล้ว แต่ท่านไม่ฟัง..

- เราก็อย่าไปดึงเอาการตัดสินใจ ทำดี ทำไม่ดี.. ของผู้อื่น มาทำให้เราเป็นทุกข์เลย ++

พ่อแม่ พี่น้อง ญาติสนิทมิตรสหาย

ใครก็ตามที่เรารักเขา หรือว่า เขารักเรา

* ความรัก - มันก็เป็นแค่บ่วงที่ผูกมัดรัดเราเอาไว้ ให้พากันจมอยู่ในความทุกข์เท่านั้น

รัก มันไม่มี !

รัก มันคือเชือก ที่จะมัดเราทั้งหลาย เอาไว้ในวัฏสงสารนี้..

ในความเป็นจริงแล้ว.. เราต้องอยู่บนความเป็นจริงต่างหากเล่า !

และความเป็นจริง ก็คือ..

* ความรักนั้น เป็นทุกข์*

* การผูกมัดรัดกันเข้าไว้ในวัฏสงสารนี้ มันเป็นทุกข์*

เราต้องแกะเชือกที่มัดตัวของเราให้ได้เสียก่อน !

แล้วเราจึงค่อยแนะนำให้กับคนที่เรารัก คนที่รักเราตามเหตุและปัจจัย

ถ้าเขาไม่เชื่อ ไม่ฟัง ไม่ทำตาม.. ก็สุดแล้วแต่

เราก็ไปบังคับเขา ไม่ได้อยู่แล้ว

และเราจะไปเอาสิ่งที่เขาทำ / เลือกที่จะทำ มาเบียดเบียนตัวของเรา

.. อย่างนั้นก็ไม่ถูกอยู่แล้ว…

พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้มีปัญญาธรรม

ย่อมมีปัญญารู้แจ้ง แกะบ่วงเหล่านี้ออกจากตนได้

ย่อมรู้เท่าทันกิเลสตัณหา และเหตุที่มันเกิดขึ้น

และจะไม่หลงยึด หลงทุกข์ หลงสุข - ไปกับบุคคลที่มีอยู่

รวมถึง ก็จะสามารถ ที่จะทำความเข้าใจได้เช่นนี้ว่า..

การที่เกิดมา เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นลูก

การที่เกิดมา เป็นพี่ เป็นน้อง

การที่เกิดมามีความเกี่ยวเนื่องเกี่ยวพัน ผูกพันกันด้วยสายเลือด ด้วยความรัก ความห่วงใยกันและกันเช่นนี้ ก็เพราะว่า

.. เราทุกคนได้เคยสร้างกรรม ที่ผูกพัน ผูกมัดกันมา...

/ อาจจะด้วยกรรมดีที่มีต่อกัน.. ส่งผลมาให้เป็นครอบเป็นครัวเดียวกัน ก็ได้

/ อาจจะด้วยผลของบาป ที่เคยก่อเคยทำร่วมกันมา.. ส่งผลมาให้เป็นครอบครัวเดียวกัน

/ อาจจะมาจาก ผลกรรมดี

/ อาจจะมาจากผลกรรมชั่ว

/ หรือว่าบางที ก็มาจากทั้งดี และชั่วผสมผสานกันมา

-- แล้วก็เลยก่อตัว ให้พวกเราทั้งหลาย.. เกิดมาเป็นครอบครัวเดียวกัน ++

การที่เป็นครอบเป็นครัว.. ก็มีกรรมเป็นกลุ่มก้อน

กรรมร่วมกัน สุขร่วมกัน ทุกข์ร่วมกัน ผูกมัดกันมาอย่างนี้

เหตุที่เป็นครอบครัว เพราะมาจากการที่เรามีกรรมร่วมกันมา ในความเป็นจริงแล้ว ครอบครัวอยู่ไหน ในความเป็นจริงแล้ว เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นลูก เป็นพี่เป็นน้องกันจริงๆหรือเปล่า

กรรมทั้งนั้นเลย ที่ส่งผลมาให้เป็นเช่นนี้

แล้ววันหนึ่งกรรมนั้นหมดไป - ครอบครัวนั้นก็จะสลายไปเหมือนกัน ++

- เกิดขึ้นตามกรรม / ดับลงไปตามกรรม / เป็นไปตามกรรม -

ฉะนั้น.. เราจึงไม่ควรยึดติด ไม่ควรลุ่มหลง ว่านั่นเป็นของเรา นี่เป็นของเรา

บุคคลนั้นเรารัก - บุคคลนั้นรักเรา.. เราก็เลยไม่ควรที่จะไปเอา การกระทำของเขาเหล่านั้นมาทำให้เราทุกข์ มาแบกทุกข์เอาไว้ มาเดือดมาร้อนด้วย

พี่น้อง ก็สมมุติเป็น *

พ่อ แม่ ลูก ก็สมมุติเป็น *

ฉะนั้น.. เราไม่ต้องไปเอาสิ่งที่สมมุติเป็นนี้ - มาทำให้เรานั้น เป็นสุขเป็นทุกข์

ติดอยู่ในบ่วง..

แล้วทำให้เราออกจากกองทุกข์ไม่ได้

พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้มีปัญญาแล้ว ย่อมรู้แจ้งเช่นนี้

และถอดถอนบ่วงแห่งความยึดติด ในตัวบุคคลรอบข้างออกเสียได้ ด้วยปัญญา

.. เห็นเป็นธรรมดา

เมื่อใครจะทำอะไร แบบที่ถูก หรือไม่ถูก.. เราก็จะเห็นเป็นธรรมดา

เมื่อใครจะต้องรับผลของกรรม ที่ตนก่อตนทำเอาไว้.. เราก็จะเห็นเป็นธรรมดา..

เพราะว่า.. เราได้บอกแล้ว

เราได้ทำหน้าที่ของตนดีแล้ว คือ

/ ทำหน้าที่ของลูกที่ดี

/ คอยประพฤติ ปฏิบัติดี

/ คอยบอกแม่ บอกพ่อ ในสิ่งที่ไม่ดี ขอร้องให้อย่าทำ

/ บอกพี่บอกน้อง ให้ทำในสิ่งที่ดี ที่ถูกต้อง

เคยบอกแล้ว ทำหน้าที่ของตนดีแล้ว

ทำตนให้ไม่เกิดความเดือดร้อน ไปเบียดเบียน กระทบพ่อแม่ พี่น้อง

ตนก็ทำหน้าที่แห่งตนดีแล้ว

ไม่ยึดมั่นถือมั่น ปล่อยวางในจิตในใจ - ให้ตัวของเรานั้นเป็นสุข

ไม่เอาเรื่องของคนอื่น - มาทำให้ตนเป็นทุกข์

ไม่ยึดติดลุ่มหลง

-- แต่ทำหน้าที่ของตนให้ดี ดีที่สุด.. เท่าที่พละกำลัง ความรู้ความสามารถแห่งตน พอจะทำได้

อย่างนี้ละ.. พระยาธรรม

บุคคลผู้มีปัญญาธรรม.. ย่อมรู้แจ้ง ปล่อยวาง

พระยาธรรมเอย.. บ่วงแห่งการยึดติด ยึดตัวบุคคล / ลุ่มหลงในตัวบุคคลนั้น.. เป็นบ่วงที่ถอดถอนได้ยาก ++

แต่ผู้มีปัญญา.. เมื่อรู้แจ้งในเหตุที่คนนั้นทำอย่างนั้น คนนี้ทำอย่างนี้

ผลของกรรมคนนั้นส่งมา คนนี้ส่งมา ตามกรรมของเขา.. ย่อมปล่อยวางลงได้

รู้แจ้งในเหตุที่มาเกิดเป็นครอบเป็นครัวกัน - เขาย่อมไม่ยึดติด

เพียงแต่ ต้องทำหน้าที่ของตนให้ดี ทำอย่างปล่อยวาง..

เพื่อจะถอดถอนตน..

ให้หมดหนี้เวรหนี้กรรม หนี้บาป

ให้หมดสิ่งที่ผูกมัดรัดตนเข้าไว้ในครอบครัว

* ถอดถอนออก เพื่อที่ตนจะไปสู่ทางพ้นทุกข์ได้เท่านั้น *

พระยาธรรมเอย.. บ่วงของการยึดมั่นถือมั่น ติดในลาภ ยศ ตำแหน่ง สรรเสริญ

ติดในสิ่งที่เป็นองค์ประกอบภายนอกต่างๆ ก็เหมือนกัน

บุคคลผู้มีปัญญารู้แจ้งในธรรม.. ย่อมรู้ดีว่า สิ่งเหล่านี้ไม่เที่ยงแท้ ไม่มีอยู่จริง

สมมุติขึ้นมาหลอกตาหลอกใจเรา

มันเป็นสิ่งสมมุติ เท่านั้น

เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป..ไม่มีอะไรเที่ยงแท้

บุคคลผู้มีปัญญาแห่งธรรม.. ย่อมถอดถอนตน จากการลุ่มหลง ยึดติด พัวพัน มัวเมา

ในสิ่งต่างๆทั้งหลาย / สิ่งภายนอก

.. ที่จะทำให้ตน สร้างเวรสร้างกรรม

.. ให้เกิดความโลภ เบียดเบียนผู้อื่น

.. เกิดความหลงในสิ่งของข้าวของ ลาภ ยศ ตำแหน่งต่างๆ.. จนเบียดเบียนผู้อื่น

บุคคลผู้มีปัญญา.. ย่อมปลดล็อคบ่วง แห่งการรัดตรึงดึงตนเอาไว้ในวัฏสงสาร เหล่านี้ได้

พระยาธรรมเอย.. เมื่อเราปลดบ่วงของการ

หลงตน

หลงบุคคลที่เกี่ยวข้องกับตน

หลงสิ่งภายนอก ที่เป็นสิ่งหลอกตาหลอกใจของตนได้

บุคคลผู้นั้น.. ย่อมมีปัญญารู้เท่าทันกิเลสตัณหา / สิ่งหลอกล่อต่างๆ..

และปัญญาที่รู้แจ้งเช่นนี้ เรียกว่า..*ปัญญาธรรม*

เรียกว่า แตกฉานในธรรม

และจะไม่มีสิ่งใดหลอกลวง หลอกล่อ ฉุดดึงให้เรา อยู่ในวัฏสงสารนี้ได้อีกต่อไป

เช่นนี้อย่างนี้.. เป็นต้น - เป็นแบบหลัก ++

พระยาธรรม.. คนที่มีปัญญาธรรม เขาจะรู้ตามที่กล่าวมานี้

และรู้ออกมาจากจิตจากใจของเขา

แตกฉานรู้แจ้ง สว่างแจ่มแจ้ง จากดวงธรรม ดวงปัญญาของเขา

แบบนี้ละ พระยาธรรม.. คือ *ผู้มีปัญญาธรรม*

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟัง และพิจารณาตาม

ลูกจะนำธรรมนี้ไปเผยแผ่

- เพื่อให้เป็นประโยชน์กับชาวพุทธทั้งหลาย.. ผู้ตั้งใจปฏิบัติ เพื่อพบนิพพาน เจ้าค่ะ

วันนี้ลูกกราบขอลาก่อน นะเจ้าคะ..

สาธุ