หลวงพ่อชา สุภัทโท 2

" เมื่อ...จิตเคลื่อนเมื่อใด

ก็เป็นสมมุติสังขาร เมื่อนั้น

ท่านจึงให้ พิจารณาสังขาร

คือ จิตมันเคลื่อนไหวนั่นเอง

เมื่อมันเคลื่อนไหวออกไป

ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

เมื่อผู้รู้

รู้ตามความเป็นจริง ของจิต

หรือ เจตสิกเหล่านี้

จิต ก็ไม่ใช่เรา

สิ่งเหล่านี้ มีแต่ของทิ้งทั้งหมด

ไม่ควรเข้าไปยึด ไปหมายมั่นทั้งนั้น

เหมือนกับตะเกียง เป็นตัวผู้รู้

แสงสว่างของตะเกียง มันจะเป็นอย่าง

ก็ช่างมัน

มันเกิดจากผู้รู้ อันนี้

ถ้าจิตนี้ ไม่มี

ผู้รู้ ก็ไม่มีเช่นกัน มันคืออาการของพวกนี้

ฉะนั้น สิ่งเหล่านี้รวมแล้วเป็นนามหมด

ท่านว่าจิตนี้ ก็ชื่อว่าจิต มิใช่สัตว์ มิใช่บุคคล

มิใช่ตัว มิใช่ตน มิใช่เรา มิใช่เขา

ธรรมนี้ ก็สักว่าธรรม มิใช่ตัวตน เรา เขา

ไม่เป็นอะไร

(พระพุทธเจ้า)ท่านให้เอาที่ไหน

เวทนาก็ดี สัญญาก็ดีสิ่งทั้งหลาย เหล่านี้

ล้วนแต่เป็นขันธ์ห้า

ท่านให้...วาง

สิ่งทั้งหลาย ที่จิตคิดไปทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้

ล้วนแต่เป็นสังขาร ทั้งหมด

เมื่อรู้แล้วท่านให้...วาง

เมื่อรู้แล้วท่านให้...ละ

ให้รู้ สิ่งเหล่านี้ตามความเป็นจริง

ถ้า...ไม่รู้ตามความเป็นจริง ก็ทุกข์

ก็ไม่วาง สิ่งเหล่านี้ได้

เมื่อ...รู้ตามความเป็นจริงแล้ว

สิ่งเล่านี้ ก็เป็นของหลอกลวง

สมกับที่ พระศาสดาตรัสว่า

จิตนี้...ไม่มีอะไร

ไม่เกิดตามใคร ไม่ตายตามใคร

จิตเป็นเสรี รุ่งโรจน์โชติการ

ไม่มีเรื่องราวต่าง ๆ เข้าไปอยู่ในนั้น

ที่จะมีเรื่องราว...

ก็เพราะมันหลงสังขารนี่เอง หลงอัตตา นี่เอง

พระศาสดาจึงให้มองดู จิตของเรา

เบื้องแรกมันมีอะไร ไม่มีอะไรจริง ๆ

สิ่งเหล่านี้มิได้เกิดด้วย มิได้ตายด้วย

ถูกอารมณ์ดีมากระทบ ก็มิได้ดีด้วย

ถูกอารมณ์ร้ายมากระทบ ก็มิได้ร้ายไปด้วย

เพราะรู้ตัวของตัวอย่างชัดแจน

รู้ว่าสภาวะเหล่านั้น...

ไม่เป็น แก่นสาร

ท่านเห็นเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ตัวผู้รู้นี้ รู้ตามความเป็นจริง

ผู้รู้ มิได้ดีใจไปด้วย มิได้เสียใจไปด้วย

อาการที่ดีใจไปด้วย นั่นแหละเกิด

อาการที่เสียใจไปด้วย นั่นแหละตาย

ถ้ามันตาย ก็เกิด ถ้ามันเกิด ก็ตาย

ตัวที่เกิดที่ตายนี่แหละ

เป็นวัฏฏะ

เวียนว่ายตายเกิด อยู่ไม่หยุด

เมื่อจิต ผู้ปฏิบัติเป็นอยู่อย่างนั้น

ไม่ต้องสงสัย ภพมีไหม ชาติมีไหม

ไม่ต้องถามใคร

พิจารณาอาการสังขาร เหล่านี้แล้ว

จึงได้ปล่อยวางสังขาร วางขันธ์เหล่านี้

เป็นเพียงผู้รับทราบไว้ เฉย ๆ

มันจะดีขึ้นมา ท่านก็ไม่ดีกับมัน

เป็นคนดูอยู่ เฉย ๆ

ถ้ามันร้ายขึ้นมา ท่านก็ไม่ร้ายกับมัน

เพราะมันขาดจากปัจจัยแล้ว

เมื่อรู้ ตามความเป็นจริง

ปัจจัยที่จะส่งเสริมให้เกิด ไม่มี

เมื่อ ถูกอารมณ์ที่ไม่ชอบใจมากระทบ

มันก็เกิดเป็นอาการ ขึ้นกับใจเรา

เรา ติดมันไหม

เรา วางมันได้ไหม

อาการ ที่ไม่ชอบใจนั้นเกิดขึ้นมา

เรา...รู้แล้ว

ผู้รู้ เอาความไม่ชอบไว้ในใจหรือเปล่า

หรือว่าเห็นแล้ว...วาง

ถ้า เห็นสิ่งที่ไม่ชอบใจแล้ว

ยังเอาไว้ในใจของเรา ให้เรียนใหม่

เพราะ ยังผิดอยู่

ยัง ...ไม่ยิ่ง

ถ้า มันยิ่งแล้ว

มัน ...วาง

ให้ดู...อย่างนี้."

_____________________________________

(หลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง)

“..ตามความเป็นจริงแล้วโลกที่เราอยู่นี้

ไม่มีอะไรทำไมใครเลย...

ไม่มีอะไรจะเป็นที่วิตกวิจารเลย

ไม่มีอะไรที่น่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ

เพราะ มันเป็นเรื่องอย่างนั้น..ธรรมดา ๆ

แต่เราพูดธรรมดาได้

แต่มองไม่เห็นธรรมดา

แต่ถ้าเรารู้ธรรมะสม่ำเสมอ

ไม่มีอะไรเป็นอะไรแล้ว...

มันเกิด มันดับ ของมันอยู่อย่างนั้น..”

หลวงพ่อชา สุภัทโท

น้ำนิ่ง คือ … น้ำที่ไม่ไหล

น้ำไหล คือ … น้ำที่ไม่นิ่ง

แล้วโยมเคยรู้จัก …

น้ำที่ไหลนิ่งกันบ้างไหม

เป็นน้ำที่มีน้ำนิ่ง … และ … ก็มีทั้งไหล

อารมณ์ชนิดใด” ก็ตามเรา อย่าไปเอา “ชนะมัน”

เราอย่าไป “ยอมแพ้มัน”

ให้เรา “ตั้งอยู่ในความสงบ”...เรียกว่า "น้ำไหลนิ่ง"

ความสงบท่ามกลางความไม่สงบ …

"น้ำไหลนิ่ง"....หยุด...นิ่ง...รู้

"น้ำไหลนิ่ง" เป็น "ความสงบที่อยู่ท่ามกลางความไม่สงบ"

เปรียบเสมือน "น้ำไหลนิ่ง"

“อารมณ์” อารมณ์ที่มันเกิดขึ้นภายในจิตเรา

ความพอใจ ความไม่พอใจ ความรัก ความชัง

ความดีใจ ความเสียใจ ความโกรธ ความพยาบาท

อะไรก็ตาม มันจะเป็น “อารมณ์ชนิดใด” ก็ตาม

เราอย่าไปเอา “ชนะมัน"

เราอย่าไป “ยอมแพ้มัน”

ให้เรา “ตั้งอยู่ในความสงบ”

"ความสงบที่อยู่ท่ามกลางความไม่สงบ …

"เปรียบเสมือน "น้ำไหลนิ่ง"....

หยุด...นิ่ง...รู้....

“ดู” ความ “เกิด- ดับ”...ของ “อารมณ์” ทั้งหลายทั้งปวง....

ไม่ไป “ข้องเกี่ยว” กับมัน

แม้แต่"ลมกับกาย"ความสงบนั้นก็ “มิได้ไปยุ่งเกี่ยว” อะไรด้วยเลย

แล้วเราจะ “พ้นจากบ่วงของมาร”

.

#พระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท)

#ถ้วยน้ำสกปรก

"ทิฏฐิ" คือความเห็นและความนึกคิด

เกี่ยวกับสิ่งทั้งปวง เกี่ยวกับตัวเขาเอง

เกี่ยวกับการปฏิบัติภาวนา เกี่ยวกับคำสอน

ของพระพุทธเจ้า

หลายๆ ท่านที่มาที่นี่ มีตำแหน่งการงานสูง

ในสังคม บางคนเป็นพ่อค้าที่มั่งคั่ง หรือ

ได้ปริญญาต่างๆ ครูและข้าราชการ สมองเขา

เต็มไปด้วยความคิดเห็นต่อสิ่งต่าง ๆ เขาฉลาด

เกินกว่าที่จะฟังผู้อื่น

เปรียบเหมือนน้ำในถ้วย ถ้าถ้วยมีน้ำสกปรก

อยู่เต็ม ถ้วยนั้นก็ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้

เมื่อได้เทน้ำเก่านั้นทิ้งไปแล้วเท่านั้น ถ้วยนั้น

ก็จะใช้ประโยชน์ได้

ท่านต้องทำจิตให้ว่างจากทิฏฐิ

แล้วท่านจึงจะได้เรียนรู้ การปฏิบัติของเรานั้น

ก้าวเลยความฉลาดหรือความโง่

ถ้าท่านคิดว่า " ฉันเก่ง ฉันรวย ฉันเป็นคนใหญ่

คนโต ฉันเข้าใจพระพุทธศาสนาแจ่มแจ้ง

ทั้งหมด" เช่นนี้แล้ว

ท่านจะไม่เห็นความจริงในเรื่องของอนัตตา

หรือความไม่ใช่ตัวตน ท่านจะมีแต่ตัวตน

ตัวฉัน ของฉัน แต่พระพุทธศาสนาคือ

การละตัวตน เป็นความว่าง เป็นความไม่มีทุกข์

เป็นความดับสนิท คือ"นิพพาน"

#คำสอนหลวงปู่ชา สุภัทโท

จากหนังสือ เหมือนกับใจ คล้ายกับจิต

🍁" ถ้าคนไม่รู้จักสุขไม่รู้จักทุกข์นั้น

ก็จะเห็นว่าสุขกับทุกข์นั้นมันคนละระดับ

มันคนละราคากัน

🍁ถ้าผู้รู้ทั้งหลายแล้ว ท่านจะเห็นว่า

สุขเวทนากับทุกขเวทนา มันมีราคาเท่าๆ กัน

🍁ถ้าไปยึดในสุขนั่นก็คือบ่เกิดของทุกข์

ทุกข์มันก็จะเกิดขึ้นมา

เพราะอะไร? นี้เพราะว่าสุขมันไม่เที่ยง มันแปรไปมา

เมื่อสุขนี้มันหายไป ทุกข์มันก็เกิดขึ้นมา ดังนี้เป็นต้น

🍁พระพุทธองค์ท่านทรงรู้ว่าสุขทุกข์นี้มันเป็นโทษ

สุขทุกข์จึงมีราคาเท่ากัน

🍁ดังนั้นเมื่อสุขทุกข์เกิดขึ้น ท่านจึงปล่อยวางไป

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ มันมีราคาเสมอเท่ากันทั้งนั้น

เพราะฉะนั้นจิตใจของท่านจึงเป็นสัมมาปฏิปทา

เห็นสิ่งทั้งสองนี้มีทุกข์โทษเสมอกัน

มีคุณประโยชน์เสมอกันทั้งนั้น

และสิ่งทั้งสองนี้ก็เป็นของที่ไม่แน่นอน

ตกอยู่ในลักษณะของธรรมะว่า

ไม่เที่ยงและเป็นทุกข์ เกิดแล้วดับไป

ทั้งหมดเป็นอย่างนี้."

หลวงปู่ชา สุภัทโท

เทิดไว้เหนือเศียรเกล้า ด้วยเกล้า สาธุ.

มรรคเป็นเหตุ ความสงบเป็นผล.!

‘...ศีลก็ดี สมาธิก็ดี ปัญญาก็ดี สิ่งทั้งสามประการนี้ท่านเรียกว่า มรรค อันมรรคนี้ยังมิใช่ศาสนา อีกซ้ำยังไม่ใช่สิ่งที่พระศาสดาต้องการอย่างแท้จริงเลย แต่ก็เป็นหนทางที่จะดำเนินเข้าไป เหมือนกับที่ท่านมหามาจากกรุงเทพฯ จะมาวัดหนองป่าพง ท่านมหาคงไม่ต้องการหนทาง ต้องการถึงวัดต่างหาก แต่หนทางเป็นสิ่งจำเป็นแก่ท่านมหา ที่จะต้องมา ฉะนั้นถนนที่ท่านมหามานั้นมันไม่ใช่วัด มันเป็นเพียงถนนมาวัดเท่านั้น แต่ก็จำเป็นต้องมาตามถนน จึงจะมาถึงวัดได้ ศีลก็ดี สมาธิก็ดี ปัญญาก็ดี ถ้าจะพูดว่านอกศาสนาแต่ก็เป็นถนนเข้าไปถึงศาสนา เมื่อทำศีลให้ยิ่ง สมาธิให้ยิ่ง ปัญญาให้ยิ่งแล้ว ผลคือความสงบเกิดขึ้นมา นั่นเป็นจุดที่ต้องการ เมื่อสงบแล้วถึงได้ยินเสียงก็ไม่มีอะไร เมื่อถึงความสงบอันนี้แล้วก็ไม่มีอะไรจะทำ ฉะนั้นพระศาสดาจึงให้ละ จะเป็นอะไรก็ไม่ต้องกังวล อันนี้เป็นปัตจัตตังแล้วจริง ๆ มิได้เชื่อใครอีก หลักของพระพุทธศาสนาจึงมิได้มีอะไร ไม่มีฤทธิ์ ไม่มีปาฏิหาริย์อย่างอื่นทั้งหลายทั้งปวง สิ่งเหล่านี้พระศาสดามิได้สรรเสริญ แต่มันก็อาจทำได้ เป็นได้ สิ่งเหล่านี้เป็นโมหธรรม พระศาสดาไม่สรรเสริญ ท่านสรรเสริญผู้ที่ทำให้พ้นจากทุกข์ได้เท่านั้น ซึ่งต้องอาศัยการปฏิบัติอุปกรณ์เครื่องปฏิบัตินั้นได้แก่ ทาน ศีล สมาธิ ปัญญา จะต้องฝึกหัดอย่างนี้ อันนี้คือทางดำเนินเข้าไป ก่อนจะถึงได้ต้องมีปัญญามาก่อน นี้เป็นมรรค มรรคมีองค์แปดประการ รวมแล้วได้แก่ศีล สมาธิ ปัญญา ถ้ากิเลสหุ้มขึ้นมาก็เกิดไม่ได้ ถ้ามรรคกล้าก็ฆ่ากิเลส สองอย่างเท่านี้ที่จะต่อสู้กันไปตลอดจนปลายทางทีเดียว รบกันไปเรื่อย ไม่มีหยุด ไม่มีสิ้นสุด..ฯ’

...

• ธรรมคำสอน

พระโพธิญาณเถร (ชา สุภัทโท)

วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี

อันนี้นะ..เราท่านทั้งหลาย คนเรานี้ หลงมากมายนะ หลงเจ้าของ ย่นย่อ เข้ามาเลยนะ ความรู้สึก ความคิด มันจะสำผัส ทางไหนก็ตามเถอะ มันไหลเข้ามาในนี้ ในใจ เป็นชอบเป็นชังตรงนี้แหละ เป็นสุขเป็นทุกข์ขึ้นมา แมงมุมนั้น เขาชักใยแยกสาชาออกไป แล้วถักเข้าเป็นวงๆ แล้วเขาก็สงบนิ่งตรงกลางบ้าน กลางใจนั้น..เราก็เห็นเลย เหมือนนักปฏิบัติเรา ต้องสงบนิ่งในใจกลางนั้น อะไรมาสำผัส ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ได้เรื่องแล้วแมงมุมมันก็วิ่งไปกัดเลย เราก็วิ่งไปกัดเช่นกัน แต่เป็นปัญญาแมงมุมมีเขี้ยว เราก็มี อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เขี้ยวมันสองกับพิษทำลาย แมลงที่บินมาชนใยของมัน แล้วมันก็เก็้บไว้ทำอาหาร เราก็เก็บไว้เป็นอาหารใจ อนิจจัง...มาทางไหน ก็ฟาดฟันด้วย อาวุธ สามอย่างนี้ เห็นบ่อยๆเห็นมากๆ ก็เบื่อหน่าย คลายออก จากกำหนัดยินดียินร้าย นี้แหละธรรมะ ธรรมชาติ เจริญมากๆบ่อยๆต่อเนื่องก็เห็นแต่ อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา เลยวาง เลยว่าง ไม่มีที่ยึด จะยึดตรงไหน ก็มีแต่ อนิจจังทุกขัง อนัตตา หมดเลย