หลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม

หมั่นสร้างบารมีพัฒนาจิตตนไปสู่พระอริยบุคคล

(โดย..หลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม วัดอรัญญวิเวก ต.บ้านข่า อ.ศรีสงคราม จ.นครพนม )

......โยมทั้งหลายเกิดมาในพุทธศาสนา

เป็นผู้ใกล้พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

ใกล้อย่างนั้นอย่างไรจึงจะเป็น "ผู้ใกล้"

นั่งใกล้ก็ไม่ใช่ นอนใกล้ก็ไม่ใช่ และยืนใกล้ก็ไม่ใช่

ทำอย่างไรจึงจะเป็นผู้ที่ใกล้?

โยมผู้หญิง ผู้ชายทั้งหลาย

ทานบารมี

ตั้งอยู่ในทาน การถวายของตามที่จัดหามาได้

มีมากก็ทานมาก มีน้อยก็ทานน้อย ทานตามมีตามเกิด

ศีลบารมี

ตั้งอยู่ในศีลห้า ศีลแปด

ธรรมบารมี

ตั้งอยู่ในธรรม คำสั่งสอนของเราแล้ว

ศาสนธรรมคำสั่งสอนของเราก็เจริญ

เต็มไปด้วยพระโสดา ไม่เลือกผู้หญิง ผู้ชาย

เต็มไปด้วยพระสกิทาคา ได้ทั้งหญิงทั้งชาย

เต็มไปด้วย พระอนาคา เต็มไปด้วย พระอรหันต์

จิตวิญญาณเท่ากันทั้งนั้น

แม้โยมทั้งหลาย ทานบารมีก็ไม่ทำเลย ศีลบารมี ศีลห้า ศีลแปด ก็ไม่เอา

ธรรมคำสั่งสอนของเราก็สูญหมด หายหมด ไม่เป็นประโยชน์ แก่มนุษย์

ธมฺโม จ วินโย จ พระธรรมอยู่ที่ไหน

เดิมทีอยู่ที่กายพระพุทธเจ้า ที่ใจพระพุทธเจ้า

น้อมเข้ามาในกายของเรา ก็เป็นตัวเดียวกันนั่นแหละ

พระธรรมที่ใจของเรา วินัยก็ที่ใจของเรา

ธรรมนั้นคืออะไร รูปก็พระธรรม เวทนาก็พระธรรม

สัญญาก็พระธรรม วิญญาณก็พระธรรม

ตาก็พระธรรม หูก็พระธรรม จมูกก็พระธรรม

ปากก็พระธรรม กายก็คือพระธรรมนั่นแหละ

ใจที่เราทำบาป บาปก็เกิดจากหัวใจนี่แหละ

สมมติถ้าเราทำนาก็ได้ข้าวกิน

เอาผัวเอาเมียก็ได้ลูกสาวลูกชาย ตามความปรารถนา

ถ้าเราไม่เอาเมียเอาผัวก็ไม่ได้ลูกสาวลูกชาย

ธรรมทั้งหลายก็อยู่ที่หัวใจของเรา กายของเรา

วินโย จงรักษาวินัย ศีล ๒๒๗ ก็พุทธวินัย

มีศีล ๕ เป็นเค้า ศีล ๘ เป็นปลาย ศีล ๑๐ ศีล ๒๒๗ ก็เป็นปลาย

ศีลทั้งหลาย มีศีล ๕ เป็นเค้า

ศีล ๕ เปรียบเหมือนแผ่นดิน

ศีล ๘ เหมือนต้นกล้วย ต้นอ้อย

ศีล ๒๒๗ เหมือนต้นข้าว

เปรียบเหมือนนายเศรษฐี จะทำนาก็ดี จะปลูกต้นกล้วยก็ดี ต้นอ้อย ต้นข้าวทั้งหลายนี้ปลูกลงในแผ่นดิน ไม่มีดิน กล้วย อ้อย ทั้งหลายก็ตาย

นี่แหละศีลทั้งหลายมีศีล ๕ เป็นเค้า (ต้น)

เมื่อได้ศีล ๕ แล้ว ศีล ๘ ศีล ๑๐ ศีล ๒๒๗ ก็ได้เค้า

ศีล ๕ ก็เค้าขาของเราทุกคน เค้าแขนของเราทุกคน

ศีล ๕ ก็หัวใจ ของเรานี้แหละ

หัวใจนั้นคืออะไร?

การที่เราเกิดมานี้เรียกว่าผู้หญิงผู้ชายนี้

ก็เป็นเพียงแต่ขันธ์เท่านั้น ส่วนใจนั้นทำให้เป็นพระอรหันต์ได้

เหตุนั้น ธรรมอรหันต์ ก็คือ ใจ นั่นแหละ

เวรมณีไม่ฆ่าสัตว์ เป็นธรรมที่หนึ่ง

เวรมณีไม่ลักทรัพย์ เป็นธรรม ที่สอง

เวรมณีไม่ประพฤติผิดในกาม เป็นธรรมที่สาม

เวรมณีไม่กล่าว มุสาวาท เป็นธรรมที่สี่

เวรมณีไม่กินเหล้าเมาสุรา เป็นธรรมที่ห้า นี่แหละ ธรรมะอยู่ที่นี้

จึงจะแปลเวรมณีออกเป็นภาษาไทย

กายานุปัสสนาสติปัฏฐานัง

รูปขันธ์ เป็นกายที่หนึ่ง

เวทนาขันธ์ เป็นกายที่สอง

สัญญาขันธ์ เป็นกายที่สาม

สังขารขันธ์ เป็นกายที่สี่

วิญญาณขันธ์ เป็นกายที่ห้า

นี้แหละเรียกว่า กายานุปัสสนาสติปัฎฐานัง

กายานุปัสสนา เรามีกาย...

ไม่พากายไปฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิด ในกาม กล่าวมุสาวาท ดื่มสุรายาเมา

กายก็กลายเป็นพระพุทธเจ้า ใจก็เป็นพระพุทธเจ้า กายเราใจเราทุกคนนี่แหละ

๑) แปลมาที่กายของเรา ใจของเรา

รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นโสดามรรค

ใจไม่ฆ่าสัตว์, ลักทรัพย์, ประพฤติผิดในกาม, กล่าวมุสาวาท,

ดื่มสุรายาเมา ใจเป็นโสดาผลหนึ่ง พุทโธคือใจของเรา

๒) รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นโสดามรรค

ใจไม่ฆ่า สัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม กล่าวมุสาวาท ดื่มสุรายาเมา ใจนั้นเป็นโสดาผล

๓) รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นโสดามรรค

ออกบวช ไม่มีผัวเมีย ใจนั้นเป็นโสดาผล

๔) รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นโสดามรรค

ไม่ขี้ปด ใจเรานั้นเป็นโสดาผล

๕) กายานุปัสสนา เรามีกายไม่พากายไปกินเหล้า กายกับใจ ก็เป็นโสดาผล

อริยบุคคล เกิดจาก พุทโธ ธัมโม สังโฆ อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ

ฆ่าสัตว์ก็ละแล้ว ยังแต่พระพุทโธ ธัมโม สังโฆ คือ ใจของเราทุกคน

ลักทรัพย์ละแล้ว ยังแต่พุทโธ ธัมโม สังโฆ คือใจของเราทุกคน

เสพกามก็ละแล้ว ยังแต่พุทโธ ธัมโม สังโฆ คือใจของเราทุกคน

พุทโธ อยู่ที่ไหน อยู่ที่ใจของเรา พุทธภายใน พุทธภายนอก

พุทธภายใน

ได้แก่ ใจที่บริสุทธิ์ ใจที่บริสุทธิ์ ใจที่ไม่เป็นใบ้

ใจดีใจงาม ใจซื่อสัตย์ ใจมีศีลธรรม

พุทโธ เกิดจากใจของเราทุกคน ธัมโมก็ใจ สังโฆก็ใจ

ใจเป็นพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสังฆเจ้า นี้เรียกว่า พุทธภายใน

พุทธภายนอก

ได้แก่ ตาของเรา ถ้าตาบอดตาเสีย ตาไม่มีพุทธ

ตาไม้สักไม้ซาง ตาไม้ไผ่ ไม้ไร่ ไม้บง ตาอย่างนั้นไม่ใช่ตามีพุทธ

ตามนุษย์เราท่านทั้งหลายผู้ถือพุทธศาสนา

พุทธภายใน ได้แก่ ใจของเราทุกคน

พุทธภายนอก ได้แก่ อันนี้เป็นองค์ที่หนึ่งและ องค์ที่สอง

พุทธภายใน คือ ใจที่บริสุทธิ์ คือ ใจมีทาน ใจมีศีล ใจมีธรรม

พุทโธ เกิดจากใจของเราทุกคน ธัมโม สังโฆก็เหมือนกัน

ใจเป็นพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ อันนี้แหละเรียกว่า พุทธภายใน

พุทธภายนอก พุทโธก็หูของเราทุกคน

ธัมโม สังโฆ ก็เหมือนกัน หูเป็นพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

หูหนวกหูเสีย หูไม่มีพุทธ ได้แก่ หูกระเช้า หูกระทะ หูกระบุง

หูอย่างนั้น ไม่มีพระพุทธ

หูมีพระพุทธ ได้แก่ หูมนุษย์เราท่านทั้งหลาย ผู้ถือพุทธศาสนา

พุทธภายใน ก็คือ ใจของเราทุกคน

พุทธภายนอกก็คือ หูอันเป็นองค์ธรรม ที่สอง

พุทธภายใน ใจอันบริสุทธิ์ ใจมีเมตตา

พรหมวิหารอันเป็นฐานที่อยู่ของใจ ได้แก่

เมตตาพรหมวิหาร แก่เพื่อนมนุษย์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย

อเวรา อย่าได้เป็นเวรแก่มนุษย์

กรุณาเจโต กรุณาแก่เพื่อนมนุษย์ เพื่อนเกิดมาร่วมสุขร่วมทุกข์

อพยาปชฺชาโหนฺตุ อย่าพยาบาทกัน อาฆาตผูกเวรกัน

มุทิตาเจโต มุทิตาจิตอ่อนหวาน ผู้เกิดก่อนเป็นปู่ย่าตายาย ผู้เกิดมาทีหลังเป็นลูก หลาน เหลน

อุเบกขาพรหมวิหาร กระทำจิตเป็นกลางวางจิตเฉยๆ

พุทโธ ตั้งใจของเราให้มีพระพุทโธ ธัมโม สังโฆ

ตั้งใจของเราให้มี พระธรรม พระสงฆ์ ขาวพุทโธ ให้ขาวลงที่ใจของยาย

ธัมโม สังโฆ ให้ขาวพระพุทโธ ธัมโม สังโฆ ที่ใจของคุณยายคุณตาทุกคน

ผ้าเหลือง พุทโธ ธัมโม สังโฆ ก็ให้เหลืองลงที่ใจของเราทุกพระองค์เถิด

นี้เพราะพระพุทธศาสนา นี้แหละพุทธใน

พุทธนอก ได้แก่ ปากของเรา ธัมโม สังโฆ ได้แก่ ปาก

ปากเป็น พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

ปากไม่มีพระพุทธ

ได้แก่ ปากน้ำบ่อ ปากน้ำบวย ปากน้ำคนโฑ

ปากหม้อ ปากไห ปากอย่างนี้เป็นปากไม่มีพุทธ

ปากมีพุทธ ได้แก่ ปากมนุษย์ทั้งหลาย

หูไม่มีพุทธ ได้แก่ หูกระเช้า หูกระทะ หูกระบุง

หูมีพุทธ ได้แก่ หูมนุษย์

ตาไม่มีพุทธ ได้แก่ ตาไม้สัก ไม้ซาง ตาไม้ไผ่ ตาไม้ไร่ ตาไม้บง

ตามีพุทธ ได้แก่ ตามนุษย์ เราท่านทั้งหลายทุกคน

พุทธใน ก็คือ ใจของเรา พุทธนอก ได้แก่ ตาของเรา

ปากไม่มีพุทธ ได้แก่ ปากน้ำบ่อ ปากน้ำกระบวย ปากหม้อ ปากไห

ปากมีพุทธ ได้แก่ ปากมนุษย์ของเรา พุทธในก็ใจ พุทธนอก ได้แก่ ปากของเรา

ขอนักกรรมฐานทั้งหลาย ผู้มีพุทโธแล้ว สวรรค์ ๖ พรหม ๑๖ พระนิพพาน ก็จะเป็นของท่าน

ถ้าหากนักธรรม นักกรรมฐาน ละพุทโธ ธัมโม สังโฆ แล้ว มันไกลพุทธศาสนาตั้งหมื่นวาแสนวา

จะนั่งภาวนาเอาสวรรค์ ๖ พรหม ๑๖ พระนิพพาน จนกระดูกหักก็ไม่ได้สวรรค์ นิพพานหรอก

ถ้ามีพุทโธ ธัมโม สังโฆ เป็นผู้รู้สวรรค์ รู้นิพพาน ปรารถนาสวรรค์ ปรารถนานิพพาน

ก็จะได้สวรรค์ และนิพพานตามความมุ่งมาดปรารถนา

ขอให้ท่านทั้งหลายจงตั้งอยู่ในพุทโธเถิด อายุ วณฺโณ สุขํ พลํ ......