มอบกาย ถวายชีวิต(ตัวแบบ)

ไม่ต้องหาเหตุ มาปลอบจิต

*** ไม่เออออ ไม่คล้อยตาม ไม่ผลักไส ***

แม้กระทั่ง ไม่คิด ไปยึด ว่าถูกหรือผิด ดีหรือชั่ว บุญหรือบาป

เพราะล้วนแล้วแต่เป็น คิดนึก ปรุงแต่ง ทั้งสิ้น

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล (ไม่ ๆๆๆๆๆ)

..สิ่งที่ไม่เกิดไม่ตาย..

ไม่มีอะไร..ไม่เป็นอะไร..

ไม่มีความหมายใด..

ไม่มีธรรม..ไม่มีคำสอน..

ไม่มีพระไตรปิฎก..ไม่มีบัญญัติ

ไร้คำพูด..ไร้ความนึก ความคิด..

..เมื่อเธอยังเป็นนั่น เป็นนี่..

ยังต้องมีสิ่งนั้น สิ่งนี้ เพื่อให้เป็นอะไรๆ

..นั่นหลงสร้างตัวตนเข้าไปมี

เข้าไปยึดในมายาที่ตนสร้าง

เรียบร้อยแล้ว..

..ที่มี ที่เป็น ที่รู้มาเรียนมา จำมา

ที่หวนคิดแล้วเชื่อเอา ถือเอา..

"ปล่อยทิ้งไปทั้งหมด"

นั่นหล่ะจะพ้นเกิดพ้นตาย..

"ถึงสิ่งที่มีเหมือนไม่มี"

..เจริญธรรม..

#ขันธ์๕เป็นภาระหนักเน้อ ..

ขันธ์ ๕ ก็รวม รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ใครถือไปเป็นทุกข์

ผู้วางภาระ คือ วาง ไม่ยึดถือ ว่าขันธ์ ๕ อันนี้ เป็นตัวเป็นตนแล้ว

ไม่ยึด ไม่ถือ แล้ว ต้องมีความสุข จะนั่ง ยืน เดิน ก็มีความสุข

เมื่อไม่ยึดถือเอาขันธ์ ๕ นี้เป็นภาระแล้ว

เพราะรู้เท่าตามความจริงของมันแล้ว ไม่ยึดถือเอา

คือ ได้ชื่อว่า ผู้ตัดตัณหาขึ้นได้ทั้งราก เป็นผู้เที่ยงแล้ว

เที่ยงว่าจะได้เข้าสู่ความสุข ตามสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นผู้เที่ยงแล้ว

เมื่อจิตมันรวมแล้ว มันจะรู้ตามความเป็นจริง มันจะว่าง วางนั่นแหละ พอจิตรวมแล้วมันจะว่างค้นหาตัวไม่มี

พอสงบแล้ว ปัญญามันเกิดขึ้นของมันเอง

ครั้นมันสงบลงถึงฐาน ถึงที่มัน ถึงอัปปนาแล้ว มันเกิดขึ้นเองน่ะ

พอนึกเท่านั้น มันปรุงฟุ้งขึ้น .. มันปรุงแล้ว มันไม่ไปยึดแสงสว่าง [ อาการของจิต ]

สว่างหมดทั้งโลกนี้ก็ตาม มันไม่ไปยึด

มันสาวหาคน ใหนคนอยู่ใหน ? มันมาอวดว่าตนว่าตัว .. ไล่เข้าไป

ถ้ามันรวมลงอย่างนั้น ก็อาศัยสติคุมให้มันอยู่ อย่าให้มันไป

จิตรวมลงอย่างนี้แจ่มใสทีเดียว

ไม่ใช่มันง่วงนอน นั่นไม่ใช่นิสัยของสมาธิ

อันนั้นหล่ะมัน มันแจ่มใสอย่างนั้น เรียกว่า สัมมาสมาธิ เป็นสมาธิอันถูกต้อง

แล้วก็แม่นมันนั่นแหละ

แม่นจิตนั่นหล่ะเป็นตัวศีลละ จิตนั่นแหละเป็นตัวสมาธิ จิตนั่นแหละเป็นตัวปัญญา อันเดียวนั่นแหละ

มันก็ถึง อธิจิต อธิศีล อธิปัญญาได้ ก็อาศัยสติคุม

พวกศรัทธา ได้ยินได้ฟังแล้วให้พากันตั้งใจทำ มันไม่อยู่ที่อื่นหนา ไม่ได้ไปหาที่อื่นหนา อยู่จำเพาะใครจำเพาะเรานี่หนา ไม่ได้ไปคว้าเอาที่ใหนดอกธรรมน่ะ

ยกขึ้น ก็ปะไปโลด เห็นไปโลด นึกขึ้นก็เห็นไปโลด แล้วคุมสติเอา มันรู้เอง เป็นปัตจัตตัง น่ะ ..

สันทิฐิโก จะเห็นเอง นั่น / อกาลิโก ไม่อ้างกาล อ้างเวลา

จิตเราหายจากราคะแล้ว ก็รู้เฉพาะตน

จิตยังมีราคะก็รู้ มีโทสะก็รู้ หายจากโทสะก็รู้ จิตหดหู่ก็รู้ จิตฟุ้งซ่านก็รู้

รู้แล้ว ก็ได้จัดการแก้ไข รู้ก็ดี จะได้เพิ่มศรัทธา รีบเร่งความเพียรเข้าอีก

เอาหล่ะพากันทำเอา ไม่อ้างฐานอ้างที่ดอก อยู่ใหนก็ได้

เวลาสงบ มันก็มีอยู่นั่นแหละ..

หลวงปู่ขาว อนาลโย

คำถาม : การภาวนาเข้าไปเห็นจิตผู้รู้นั้น ทำอย่างไรครับ?

หลวงปู่ : ทำให้มากๆ ทำให้บ่อยๆ

คำถาม : ดูจิตแล้วเห็นปรุงแต่งเรื่องราวมากมาย ไม่ชนะ จะตามดับมัน?

หลวงปู่ : ต้องลำบากไปตามดับมันทำไม ดูแต่จิตอย่างเดียว มันก็ดับไปเอง มันออกไปปรุงแต่งข้างนอก มันเกิดจากต้นตอที่จิตทั้งนั้น หาแต่ต้นตอให้พบ ก็จะรู้แจ้งหมด อะไรก็ไปจากนี้ อะไรๆ ก็มารวมอยู่ที่นี้ทั้งหมด (ท่านพูดพลางเอาหัวแม่มือชี้ที่หน้าอก) สิ่งที่ได้รู้ได้เห็น แล้วอยากรู้อยากเห็นอีก นั่นแหละคือตัวกิเลส

คำถาม : เมื่อถึงโลกุตตระแล้ว มีเมตตา กรุณา อะไรไหมครับ?

หลวงปู่ : ไม่มีหรอกความเมตตากรุณา จิตอยู่เหนือสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา อยู่ในโลกทั้งหมด จิตสูงสุดหลุดพ้น อยู่เหนือโลกทั้งหมด

คำถาม : ไม่มีเมตตาหรือครับ?

หลวงปู่ : มีก็ไม่ว่า ไม่มีก็ไม่ว่า เลิกพูด เลิกว่า เลิกอะไรๆ ทั้งหมด มันเป็นเพียงคำพูดแท้ๆ ให้ดูจิตอย่างเดียวเท่านั้น ความเป็นจริงแล้ว เป็นแต่เพียงคำพูด

"สลัดทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งเป็นมายาออกเสีย ตัวผู้ที่รู้ และเข้าใจอันนี้แหละคือตัวพุทธะ"

หมดภารกิจ หมดทุกอย่าง ที่จะทำอะไรต่อไปอีก พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ รวมลงอยู่ที่นี่จบอยู่ที่นี่ ไม่มียาวต่อไปอีก ไม่มีเล็ก ไม่มีใหญ่ ไม่มีหญิง ไม่มีชาย ไม่มีคำพูด มีแต่ความว่างเปล่า ว่างเปล่า... และบริสุทธิ์

หลวงปู่ดุลย์ อตุโล

#ทำใจเหมือนเรือให้อยู่เหนือน้ำ

"การบำเพ็ญจิตตภาวนาอย่ามุ่งแต่ให้ใจสงบ อย่าไปพอใจให้ใจสงบอย่างเดียว ถ้าหากว่าพอใจก็ให้พอใจในการกระทำให้มาก กระทำให้มากเท่าไรยิ่งอันนั้นคือความถูกต้อง ถ้าหากว่าไปพอใจแต่ความสงบอย่างเดียว พอใจแต่ความสงบอย่างเดียว เราได้สิ่งที่ไม่ชอบใจเพราะใจของเรานี่จะสงบตลอด ตลอดกาลไปไม่มี

มันเหมือนกับการเดินทางอย่างนี้ จะเดินทางไปไม่ให้มีแดด เดินไปไม่ให้มีฝน นี่เป็นไปไม่ได้ มันจะต้องเจอแดดมั่ง เจอฝนมั่ง เหมือนกับการลงเรือไปในลำน้ำอย่างนี้ จะให้ทะเลมันเรียบอย่างที่เราต้องการ เป็นไปไม่ได้ มันจะต้องมีคลื่นมีลม มีคลื่นมีลมของเขาอย่างนั้น บางทีคลื่นลมก็มาก สูงใหญ่มากๆ บางทีคลื่นลมก็น้อย บางทีทะเลก็เรียบ

นี่ใจของเราทำเหมือนเรือ คลื่นจะเรียบเราก็อยู่เหนือน้ำ คลื่นจะน้อยคลื่นจะใหญ่ เราก็อยู่เหนือคลื่นเหนือน้ำนั้น อย่าหยุดพอใจแต่ความสงบน้ำนิ่ง เวลาน้ำไม่นิ่งนั่นล่ะเราจะโดนคลื่น เราจะต้องโดนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

จึงพอใจในการอยู่เหนือน้ำอยู่เสมอ เหนือความสงบ แล้วความไม่สงบมาเราก็อยู่เหนือ ความไม่สงบเกิดขึ้น เราอย่าไปติด เมื่อเราไม่ติดแล้วเราจะไปเดือดร้อนไปเป็นทุกข์เพราะความไม่สงบของใจได้ยังไง

คำว่า สังขารต้องเป็นสังขาร พระพุทธเจ้าท่านไม่กำหนดแต่งสังขาร ไม่เป็นอย่างนั้น พระพุทธเจ้าท่านให้รู้สังขาร คำว่าแต่งสังขารก็หมายความว่า ทะเลไม่มีคลื่น.เป็นไปไม่ได้ แม้แต่พระพุทธเจ้าท่านก็ไม่สามารถไปแต่งทะเลให้เรียบได้

เพียงแต่ให้รู้ทะเล ให้รู้สังขารเท่านั้น พอใจในความสงบก็จะเจอในสิ่งที่ไม่พอใจ สงบไม่สงบไม่สน..ทำให้ยิ่งอยู่เสมอ

แล้วไมได้ทำเพื่ออะไร เราทำเพื่อละทำเพื่อปล่อยวาง ทำเพื่อสลัดทิ้ง ดีก็ไม่เอา จะเอาทำไม เอาแล้วหนักทั้งนั้นเป็นภาระทั้งนั้น.. "

#หลวงปู่แบน_ธนากโร_วัดดอยธรรมเจดีย์

อ.โคกศรีสุพรรณ จ.สกลนคร

#ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ

[ วิธีฝึกจิตให้มีกำลัง ๒๑ กย. ๔๒ ]

********************************

รักเป็น คือ ไม่ทุกข์เพราะรัก ไม่เบียดเบียนเพราะรัก

รักเป็น เพราะรักตัวเองได้

รักตัวเองได้ เพราะเพียรละสิ่งทั้งหลายในจิตใจที่ไม่น่ารัก (คือ บาปทั้งปวง)

ทำสิ่งที่น่ารักทั้งหลายในตัวเอง (คือ กุศลธรรม) ให้ถึงพร้อม

และค่อยชำระจิตให้ขาวสะอาด

และรักตัวเองได้ เพราะยอมรับว่าความเป็นอิสระจากกิเลส

เป็นสิ่งสูงสุดที่มนุษย์ควรจะได้

เห็นความสำคัญยิ่งของการฝึกความอดทน

ไม่พูดร้าย ไม่ทำร้าย บริหารกายวาจาภายในกรอบของศีลธรรมได้

รู้จักพอดีในการบริโภค

เวลาอยู่คนเดียวอยู่ได้ ไม่เหงา มีความสุขได้

ไม่ประมาทในการฝึกหัดจิตใจให้สูงยิ่งๆ ขึ้นไป

รักตัวเองได้แล้วก็จะระวังและมีปัญญาในการคบคน

เพราะรักแท้ต้องรักษ์

พระอาจารย์ชยสาโร

" ฉะนั้น การปฏิบัติของท่านทั้งหลายนี้

อย่าเพิ่งถือว่า...

การนั่งหลับตาอย่างเดียว เป็นการปฏิบัติ

เมื่อออกจาก...

นั่ง(สมาธิ)แล้ว ก็ออกจากการปฏิบัติ

อย่า เข้าใจอย่างนั้น

ถ้าเข้าใจอย่างนั้น ก็รีบกลับมาเสีย

ที่เรียกว่า...

การปฏิบัติสม่ำเสมอ คือ เราจะยืน จะเดิน จะนั่ง

จะนอน ให้มีความรู้สึก อยู่...อย่างนั้น

เมื่อเราจะออกจากสมาธิ

ก็อย่าเข้าใจว่า...ออกจากสมาธิ

เพียงแต่...

เปลี่ยนอิริยาบถ(การปฏิบัติ)เท่านั้น."

(หลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง)

สิ่งสำคัญที่สุด ที่มนุษย์จะต้องรู้จัก คือ..

เหนือกว่า บุญ - บาป เหนือกว่า สุข - ทุกข์

“การควบคุมความคิด..ไม่ให้เกิด“ตัวกู ของกู”

แต่เกิด“สติ ปัญญา”แทนขึ้นมา ทุกครั้ง

เมื่อตาเห็นรูป หูฟังเสียงฯ...ก็ตาม

มันทำให้เกิดความฉลาด

รู้ว่า..อันนี้ ไปหลงมันไม่ได้..

เมื่อไม่เกิด“ตัวกู ของกู” ไม่หลงมันแล้ว การปฏิบัติหรือ

การกระทำก็กระทำไปในทางที่ไม่หลง ไม่เป็นทาสของกิเลส

การปฏิบัติอย่างนี้ เขาเรียกว่า“อริยมรรค” มันยิ่งไปกว่า บุญ และ บาป คือ เหนือกว่า บุญ หรือ บาป

ฉะนั้น ผลของมันจึงเป็น“นิพพาน”

เป็นไปในทางนิพพานที่ถูกต้อง

คือ เหนือสุข - เหนือทุกข์;

ความสงบที่แท้จริง

ต้องอยู่เหนือสุข - เหนือทุกข์

การที่ต้องเสวยสุขอยู่เสมอ

หรือ การที่ต้องเสวยทุกข์

ก็ลองคิดดูเถอะ

มันไม่ไหวทั้งนั้น ...

มันเป็นความเหน็ดเหนื่อยล้วนเป็นภาระทั้งนั้น

ไม่ใช่ความพักผ่อน ...

นี้เป็นสำคัญที่สุด ที่มนุษย์จะต้องรู้จัก”และเรียนรู้

#พระสิ้นคิด