ธรรมะเป็นสิ่งละเอียดอ่อน

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2561

ตอนที่ 279 **ธรรมะเป็นสิ่งละเอียดอ่อน**

+ +

ในเช้าของวันที่ 12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2561 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า เมื่อได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าธรรมแล้วนั้น จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเฝ้าทูลถาม ถึงบุคคลผู้มีปัญญาธรรมดีแล้ว เขานั้น จะมีการเข้าใจในพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์แบบไหน ยังไงล่ะเจ้าคะ เพราะเท่าที่หนูฝึกฝน เรียนรู้ ปฏิบัติมานั้น..

คำสอนของพระองค์ที่สอน ชี้บอก ให้เราทั้งหลายรู้ตามความเป็นจริงนั้น..มันค่อนข้างซับซ้อนละเอียดอ่อนมากนัก

หากว่าเราไม่มีปัญญาธรรมมากพอ เราก็คงไม่มีทางเข้าใจ เพราะว่าหนูปฏิบัติมาแล้วหลายปี.. มันก็ยังมีสิ่งที่ซับซ้อน ลึกลับ ละเอียดอ่อนเข้าไปเรื่อยๆ อีกนน่ะเจ้าค่ะ

หนูก็เลยอยากจะถามพระพุทธองค์ถึงเรื่องนี้ น่ะเจ้าค่ะ เพื่อหนูจะได้นำไปเป็นแนวทางในการ

ประพฤติ ปฏิบัติตาม น่ะเจ้าคะ ? “

- - - -

ดีแล้วละ พระยาธรรม.. ถ้าอย่างนั้น ก็จงตั้งใจฟังธรรมให้ดี

นั่งทำจิตใจให้สงบเสียก่อน ปรับจิตปรับใจให้พร้อม นะลูก

พระยาธรรมเอ๋ย.. การที่บุคคลผู้หนึ่ง เขาจะเข้าใจในธรรมได้นั้นย่อมแน่นอนว่า.. เขาต้องประพฤติ ปฏิบัติ จนเขานั้นค่อยๆเห็น ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวของเขา อย่างชัดเจน

เขาต้องดูตัวของเขา แล้วก็ฝึกฝน ปฏิบัติ ตามหลักของ *ศีล ธรรม สมาธิ และปัญญา*

... ฝึกฝนไปเรื่อยๆ เขาก็จะมองได้เห็นแจ้ง ชัดเจน ในสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับเขา ลูก ++

เปรียบเสมือน ถ้ามีบ้านหลังหนึ่ง รกมาก สกปรกมาก

แล้วก็มีคนๆหนึ่ง เขาก็ลงมือทำความสะอาด ปัดกวาด เช็ดถู ทำทุกซอกทุกมุม

... แล้วก็ทำไปเรื่อยๆ จนบ้านหลังนั้น สะอาด สวยงาม น่าอยู่น่าอาศัย

บุคคลผู้นั้น.. เขาย่อมรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลง ของการก่อนกวาด - กับหลังกวาด

ก่อนทำความสะอาด กับหลังทำความสะอาด ของบ้านหลังนั้น

และมันมีอะไรสกปรกบ้าง มีขยะอะไรบ้าง เขาต้องทำความสะอาดแบบไหน

ต้องใช้อุปกรณ์อะไร - จึงช่วยให้เขาทำความสะอาด จนบ้านหลังนั้น สะอาดขนาดนั้นได้

พระยาธรรมเอ๋ย.. ข้อสมมุตินี้ ก็เหมือนกันกับการที่ใครคนใดคนหนึ่ง

ที่ตั้งใจประพฤติ ปฏิบัติ

รักษาศีล ฟังธรรม ทำสมาธิ และเติมปัญญา

ชำระกิเลสตัณหาในใจของตน

... เขาก็จะรู้ได้ เข้าใจได้ สัมผัสได้ มองเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวของเขา ด้วยตัวของเขาเอง

อย่างนั้น นั่นแหละลูก..

แล้วบุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรม หรือฝึกฝนดูความเปลี่ยนแปลงของตน - จากการประพฤติ ปฏิบัติ

เขานั้น.. ก็ย่อมรู้ได้แค่เฉพาะตน / เฉพาะสิ่งที่ตัวของเขา -ทำความสะอาดจิต ในรูปแบบของเขา

แล้วก็สะอาด น่าอยู่น่าอาศัย - แบบของเขา

ส่วนบ้างหลังอื่น ที่เขานั้น.. ไม่ใช่คนทำความสะอาด

เขาไม่เห็นบ้านหลังอื่นๆ ตอนที่รก

เขาไม่ได้ลงมือทำความสะอาดเอง

... เขานั้น ก็จะไม่รู้ถึงความแตกต่าง ว่ามันแตกต่างยังไง ก่อนทำ และหลังทำ -

ถึงว่าจะรู้ว่าแตกต่าง - เขาก็จะไม่เข้าใจรายละเอียด

- ทุกความรู้สึก

- ทุกสิ่ง ทุกขั้นทุกตอน อย่างละเอียดได้ !

ฉะนั้น.. บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรมดีแล้วนั้น.. เขาก็ย่อมที่จะเข้าใจได้อีกอย่างหนึ่ง.. อย่างนี้ว่า

การที่เขานั้น ประพฤติ ปฏิบัติ ดับกิเลสตัณหา ในตัวของเขาได้ - มันก็

- เป็นเพียงรูปแบบของเขา

- เป็นเพียงเส้นทางการสร้างกรรม และเชื้อกิเลสตัณหา / วิธีการปฏิบัติในแบบของเขา

... แต่ของคนอื่นๆ- เขาก็อาจจะมีรูปแบบที่แตกต่างกันไป ที่ละเอียด

แต่ทุกคนมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือ “การชำระล้างจิตของตน”

.. ให้สะอาด ให้บริสุทธิ์ - ปราศจากกิเลสตัณหา

แล้วย่อมแน่นอนว่า.. การทำความสะอาดนั้น..

ต้องใช้ *ศีล ธรรม สมาธิ และปัญญา*

-- เหมือนกันกับการปัดกวาดเช็ดถูบ้าน - ก็คงต้องใช้อุปกรณ์คล้ายคลึงกัน เหมือนกัน ++

เพียงแต่ว่า สิ่งสกปรกที่รกอยู่ในบ้าน อาจแตกต่างกัน แต่มันก็

คือ ขยะเหมือนกัน

คือ ฝุ่นเหมือนกัน

บ้านจะหลังสวย ไม่สวย จุดมุ่งหมาย ก็คือ การทำให้บ้านหลังนั้น สะอาด.. ถือว่าใช้ได้ ++

เช่น จิตของคนเรา อาจจะมีดวงจิตที่สร้างสั่งสมบุญบารมีมา.. แตกต่างกัน

บางคนรวย - บางคนจน

บางคนดูสวยงาม - บางคนดูไม่สวยไม่งาม

บางคนมียศ มีตำแหน่งที่ใหญ่โต

บางคน ก็เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง

มันจะมีความแตกต่างในรูปลักษณ์ภายนอก /ในรูปแบบของการดำรงชีวิต

มีความแตกต่างกัน.. เหมือนบ้านในโลกนี้ละลูก

บ้านมีเยอะแยะมากมาย มีทั้งบ้านที่สวยงาม / มีทั้งบ้านที่ไม่สวยงาม

มีทุกสิ่งละลูก

แต่จุดมุ่งหมาย ก็คือ ทำให้บ้านหลังนั้น สะอาด ปราศจากสิ่งสกปรก

น่าอยู่น่าอาศัย

ให้ผู้พัก ผู้อาศัยรู้สึกสบายตา สะอาดใจ

... อยู่แล้ว มีความสุขเท่านั้นก็พอ ++

ร่างกายของมนุษย์เรา

จิตใจของมนุษย์เรา

กรรมของมนุษย์เรา ที่ก่อที่ทำมา

เชื้อกิเลสตัณหา ที่เกาะกินจิตใจของมนุษย์เรา

มันก็มีความเหมือน เหมือนเพราะว่า.. มัน

/ เป็นร่างกายเหมือนกัน

/ เชื้อกิเลสเหมือนกัน

/ ทุกข์เหมือนกัน

เหมือนเพราะว่า ต้องใช้ *ศีล ธรรม สมาธิ และปัญญา*

... ขจัดปัดเป่ากิเลสตัณหา ดับเชื้อเหล่านี้เหมือนกัน

แต่ระหว่างที่ทำนั้น.. อาจแตกต่างกัน

บางคน มีบ้านหลังใหญ่.. ต้องทำความสะอาดนาน

บางคน มีบ้านหลังเล็ก.. ทำได้ไวหน่อย

ความแตกต่างในรายละเอียด.. อาจมีสิ่งที่แตกต่างกันไป - เป็นธรรมดา

บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรม.. เขาจะเข้าใจสภาวธรรมของจิตทั้งหลาย.. เช่นนี้ละลูก

เราทุกคนเกิดมา - มีความเกิด ที่แตกต่างกัน..

คือ เหตุแห่งการเกิด

คือ กรรมที่ส่งผลมา.. แตกต่างกัน

ฉะนั้น.. เมื่อเราจะประพฤติ ปฏิบัติ ชำระกรรม ชำระกิเลสตัณหา

.. ให้ดวงจิตของเรา เข้าถึงความบริสุทธิ์ / เข้าถึงพระนิพพานได้นั้น..

เราก็ต้อง..

ดูที่เรา

ชำระที่เรา

ทำความสะอาด ในจิตในใจของเรา

... และเรานั่นแหละ จะเป็นผู้รู้ดีที่สุด ละเอียดที่สุด ในทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต

พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรมดีแล้ว..

... เขาก็จะรู้แจ้งในพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ เช่นนี้ละลูก

* เขาจะยึดหลักแค่ *ศีล ธรรม สมาธิ และปัญญา*

* แล้วก็ยึดหลักแค่ ประพฤติ ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ด้วยตัวของเราเอง

* เขาจะยึดหลักการไม่สนใจบุคคลผู้อื่น ว่าเขาจะเป็นแบบไหน ยังไง..

- เอาตนให้รอดก่อน !

เมื่อเขาทำเช่นนี้.. เขาก็จะเข้าใจอีกว่า.. ดวงจิตบนโลกนี้ มีมากมาย

จุดมุ่งหมาย คือ การดับกิเลสตัณหา

และทุกคน ต้องดับกรรม - ดับกิเลสตัณหาของตน

กรรม และกิเลสตัณหา ของแต่ละคน.. มีความละเอียดอ่อน - ที่แตกต่างกัน

และก็มีความเหมือนกัน.. คือ ต้องดับกิเลสตัณหา ให้ได้ !

ฉะนั้น.. ในรูปแบบ ที่เขาประพฤติ ปฏิบัติ - เพื่อดับกิเลสตัณหาของเขา

นั่นไม่ได้แสดงว่า ทุกคน..

- ต้องเจอแบบเขา

- ต้องทำแบบเขา

- ต้องมีรายละเอียดอย่างเขา

แต่ละคนอาจจะมีความละเอียดอ่อน ในการชำระกิเลสที่แตกต่างกันไป

ขอเพียงอาวุธในการชำระกิเลส ไม่อยู่นอกกรอบของ *ศีล ธรรม สมาธิ และปัญญา*

-- ย่อมสามารถชำระได้ ไม่ผิด !

ขอเพียงแค่ให้ การชำระวิบากกรรม - กิเลสตัณหา นั้น คือ การทำไปเพื่อมุ่งสู่นิพพาน **

เขามีจุดมุ่งหมาย คือ “ดับกิเลส - ดับเชื้อแห่งการเกิด” ให้ได้

แค่นั้นถือว่า ไม่ผิดอะไร..

ถึงแม้ว่าการลงรายละเอียด สิ่งที่เผชิญของแต่ละคน - อาจจะไม่เหมือนกันทั้งหมด

- แต่จุดมุ่งหมาย คือ ดับกิเลสตัณหาได้ -

... นั่นถือว่า ใช้ได้ !

ฉะนั้น พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรม..

เขาก็จะดูเฉพาะมุมของตน ทำเฉพาะตน

เขาทำตน ดูตน จนเข้าใจตนเมื่อไหร่..

เขาเป็นผู้มีปัญญา รู้ตื่น รู้แจ้งแล้ว..

... เขาก็จะไม่มีจิต ที่จะไปโทษผู้อื่น โทษว่าผิด / หรือชมว่าถูก..

เขาจะมองเห็นความผิด กับความถูกนั้น - เป็นสิ่งที่เป็น”ทิฐิ เป็นอัตตา”

เขาจะมองเห็นแค่ว่า..

คนนั้น คนโน้น.. เขามีสภาวธรรม เป็นอย่างนั้นเอง !

-- แต่เขา ต่างก็ตั้งใจทำความดีกันอยู่…

สิ่งที่เขาทำ - ก็อยู่ในหลักของ *ศีล ธรรม สมาธิ และปัญญา* ย่อมไม่ผิดอะไร

ปล่อยให้เขาทำไป..

ทุกคน จะต้องได้เรียนรู้ ฝึกฝน ในรูปแบบของตนเอง ++

-- เพื่อขัดเกลาเชื้อกิเลสตัณหาในตัวของเรานั่นเอง --

พระยาธรรมเอ๋ย.. จิตผู้ที่เข้าถึงธรรมอันสูงสุดแล้ว *.. เขาย่อมรู้เช่นนี้ละลูก

ฉะนั้น.. ไม่ว่า “ธรรมของพระพุทธเจ้า” ที่ชี้บอกไป.. มันจะดูละเอียดอ่อนเพียงใด

บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรม.. เขาก็สามารถรู้ และเข้าถึงได้ อย่างละเอียดอ่อน

ด้วยตัวของเขา ด้วยจิตของเขา ด้วยการสัมผัส - ในการชำระกิเลสของเขา

-- ทุกสิ่งทุกอย่าง.. จะปรากฏชัดเจนแก่เขา --

เพราะเขาจะมองดูแต่เฉพาะเขา.. ไม่ตัดสินผู้หนึ่งผู้ใด ว่าผิด ว่าถูก

และเมื่อเขา ทำเขาจนสะอาด.. เขาก็จะมองสิ่งต่างๆทั้งหลาย เป็นธรรมดา.. อย่างนั้นเอง

พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรม.. เขาทำเช่นนี้ละลูก

รู้ละเอียดอ่อน รู้ซึ้งในธรรม เช่นนี้ละลูก

รู้ว่า ธรรมของพระพุทธเจ้า สอนให้ตนเป็นที่ตั้ง ดับปัญหาแห่งตนให้ได้

คือ การชำระกรรม และกิเลสตัณหาของตน

จิตนั้นหลุดพ้นเมื่อไหร่ ตนนั้นถือว่า “จบกิจ”

ทุกคน มีหน้าที่ชำระ- เฉพาะจิตตน

เมื่อเข้าใจตน.. ก็จะเข้าใจผู้อื่น ++

เมื่อตนนั้น.. ก็ยังไม่เข้าใจตน.. จะไม่มีทางเข้าใจผู้อื่นเลย !

ฉะนั้น พระยาธรรมเอ๋ย.. หากใคร ที่ปรารถนาจะเดินรอยขององค์พระพุทธเจ้า อย่างแท้จริง

ก็ต้อง..

- เอาตนเป็นที่ตั้ง.. เรียนรู้ในรูปแบบของตน

- แล้วก็ดับตน..ดับให้ได้ในการเป็นตน

... แล้วก็จะเข้าใจผู้อื่นเอง..

อย่างนี้ละ พระยาธรรม.. จงตั้งใจพากันประพฤติ ปฏิบัติ

รักษาศีล - ให้เห็นชัดในการรักษาศีลของตน อย่างละเอียด

ฟังธรรม.. ก็ให้เห็นชัดในการฟังธรรมของตน

ว่ามีปัญญา ฟังธรรมในระดับไหนได้บ้าง ?

พอรู้ พอเข้าใจหรือเปล่า ?

หรือว่า ฟังธรรมแบบที่..

ใช้ทิฐิ ใช้อัตตาตัวตน ในการฟัง

ใช้ความถูกใจ - ไม่ถูกใจ ในการฟัง

- แต่ไม่ได้ใช้ความถูกต้อง.. อย่างนั้นหรือเปล่า ?

ดูที่ตน.. สมาธิมีบ้างมั้ย ?

นั่งสมาธิ ได้หรือเปล่า

เดินสมาธิ ได้หรือเปล่า

ยืนสมาธิ ได้หรือเปล่า

นอนสมาธิ ได้หรือเปล่า

ทุกอิริยาบถแห่งตน มีสมาธิบ้างมั้ย ?

ดูที่ตนลูก.. ว่าตนมีความสงบแล้วหรือยัง ?

หรือว่าจิตของตน มัวแต่วุ่นวาย

ไปโทษคนโน้น.. ไปเพ่งคนนั้น

ไปว่าเขา.. ว่าอย่างนั้น

ไปว่าเขา.. ว่าผิดอย่างนี้..

ดูที่ตนเถิดลูก

ดูสมาธิแห่งตน.. ว่ามันได้เรื่องบ้างแล้ว หรือยัง

ดูที่ปัญญาแห่งตน ลูก.. มีปัญญาธรรม บ้างมั้ย

*ปัญญาธรรม *

คือ การรู้แจ้งตามความเป็นจริง

คือ การเห็นตามความเป็นจริง

ตัวมีปัญญาธรรม ที่จะเห็นแจ้ง รู้ตามความเป็นจริง

- ในความเป็นตัวเป็นตน ของตนหรือยัง ?

สิ่งเหล่านี้ละลูก คือ สิ่งที่ลูกทั้งหลาย.. ควรที่จะทำ

... นั่นจึงจะเป็นการประพฤติ ปฏิบัติ ที่ถูกต้อง ++

และเป็นการปฏิบัติตามคำสอนขององค์พระพุทธเจ้าอย่างแท้จริง..

-- โดยไม่มีผิดเพี้ยนไปจาก แนวการปฏิบัติของพระพุทธเจ้าเลย..

ลูกทั้งหลายเอ๋ย.. การรักษาศีล ไม่ใช่สักแต่ว่า ได้ยิน ได้อ่าน ได้ฟัง หรือว่าจดจำ

.. แล้วจะเข้าใจการรักษาศีลได้ !

การฟังธรรม ก็เช่นเดียวกัน.. ไม่ใช่ว่า สักแต่ได้อ่าน ได้ฟัง ได้ยิน ผ่านหูผ่านตา

จำเอาไว้ แต่เป็นการประพฤติ ปฏิบัติ

ทำให้มันเข้าถึงคำสอนคำนั้นต่างหาก

... จึงจะสามารถ เข้าถึงความละเอียดอ่อนแห่งธรรม อย่างแท้จริง ++

สมาธิ ก็เหมือนกัน.. ไม่ใช่อ่าน ไม่ใช่จำ ไม่ใช่ว่า มันเคยผ่านหูผ่านตา..

แล้วลูกจะอาศัยสิ่งเหล่านี้.. เข้าใจสมาธิ ได้ละเอียดอ่อน

.. อย่างนั้นไม่ถูกต้อง !

การที่จะเข้าถึงสมาธิ เข้าใจอย่างแท้จริง.. ลูกต้องประพฤติ ปฏิบัติเอง ++

จนเข้าถึงความละเอียดอ่อน..ในสมาธิ

... และก็อย่าลืมว่า.. แม้แต่สมาธิ - ก็ยังมีถึง 40 วิธี ในการทำ

การที่ลูกนั้น จะมีปัญญาธรรมอย่างแท้จริง.. ลูกต้อง

มี *ศีล ธรรม สมาธิ* ก่อน..

มีอย่างประพฤติ ปฏิบัติ น่ะลูก

ไม่ใช่มีอย่างท่องมา จำมา

เคยได้ยิน เคยได้ฟัง

… ต้องมีอย่างประพฤติ ปฏิบัติ **

แล้ว*ศีล ธรรม สมาธิ* ก็จะช่วยส่องสว่างให้กับดวงจิตของลูก.. ให้รู้ตามความเป็นจริง

นั่นจึงเป็น “ปัญญาธรรม”

ปัญญาธรรม ไม่ใช่การคิด ไม่ใช่การนึก..

.. นั่นคือ การปรุงแต่งของจิต คือ เรื่องแห่งกิเลสตัณหา ++

ปัญญาธรรม คือ การเห็นว่า.. มันเป็นอย่างนั้นเอง

ปัญญาธรรม คือ การรู้เท่ารู้ทัน เห็นความเป็นจริงที่ซ่อนอยู่ / ที่โดนปกปิดอยู่

-- นั่นจึงเป็นปัญญาธรรม ที่แท้จริง ++

ฉะนั้น พระยาธรรมเอ๋ย.. จงพากันทำความเข้าใจอย่างนี้..

แล้วจะไม่พากันหลงทางเลย

... จะสามารถเข้าถึงองค์พระพุทธเจ้าได้ **

ไม่ว่าลูก..

จะเป็นใคร

จะมีชนชั้นวรรณะแบบไหน

จะมีเพศหญิง หรือชาย

ลูกนั้น.. จะเคยเรียน เคยศึกษาพระคัมภีร์มา

หรือจะไม่เคยเรียน ไม่เคยศึกษามา ก็ตาม..

หากยึดหลัก คือ..

รู้แค่ *ศีล ธรรม สมาธิ ปัญญา*

รู้แค่ว่า ดับ “หลง รัก โลภ โกรธ / ความอยาก และความไม่อยาก”

รู้แค่ว่า ดับเพื่อไปนิพพาน

... แล้วน้อมเอาไปประพฤติ ปฏิบัติตาม.. แค่นั้นละลูก

ก็ถือว่า.. ถูกต้องตามหลักธรรมแห่งพระพุทธศาสนา.. ลูกเอ๋ย ++

พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลผู้ที่มีปัญญาธรรม.. เขาเอาตนเป็นที่ตั้ง

จนแยกแยะความแตกต่าง - และความเหมือนของจิตทั้งหลายได้..

เขาเข้าใจ และมองเห็นทุกอย่าง.. เป็นธรรมดา

ไม่มีจิตเพ่งโทษ คิดผิด คิดถูก

และเขาก็เอาตน จนถึงความสำเร็จ

รักษาศาสนา เผยแพร่ศาสนา ด้วยความสำเร็จในการเป็นพระอรหันต์ของเขา นั่นแหละลูก

จะเป็นการสืบทอด รักษาศาสนาที่ดี ถูกต้องอย่างแท้จริง **

-- ศาสนาจะไม่เสื่อมไปเลย…

เช่นนี้ละลูก.. น้อมไปประพฤติ ปฏิบัติ อบรมจิตของตน

หาตัว หาตน ให้เจอ

ตัวตนที่ก่อที่เกิดขึ้นมา.. ก่อเกิดมาจากไหน ?

ต้องทำยังไง.. เพื่อสลาย “การก่อเกิด” ของตนนั้น ?

-- รู้หนทางแห่งตน.. ทำให้แจ้งในหนทางแห่งตนเถิด.. พระยาธรรม --

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ ลูกเข้าแล้วใจเจ้าค่ะ

เข้าใจอย่างละเอียดลึกซึ้ง ในธรรมที่พระองค์ทรงแสดงแล้วเจ้าค่ะ

ลูกจะน้อมไปประพฤติ ปฏิบัติ และเผยแผ่

ตามความรู้ความสามารถ / ตามสติปัญญา / กำลังของลูก

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ให้ลูกได้ฟัง เจ้าค่ะ

วันนี้ ลูกกราบขอลาก่อน.. นะเจ้าคะ

สาธุ