ความลุ่มหลงคุณวิเศษ

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 26 พฤษภาคม 2561

ตอนที่ 345 **ผู้ไม่ใช่พระอรหันต์ มีคุณวิเศษได้หรือไม่**

+ +

ในเช้าของวันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2561 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า เมื่อได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าฟังธรรม.. จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไปดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

ตามที่ลูกได้ฟังธรรมในรูปแบต่างๆ สายต่างๆในการประพฤติปฏิบัติ และสิ่งที่องค์พระอรหันต์แต่ละสายท่านนั้นมี ท่านนั้นมีสภาวธรรมต่างๆนั้นแล้ว..

ลูกก็พอจะเข้าในเรื่องขององค์พระอรหันต์ในแต่ละรูปแบบ น่ะเจ้าค่ะ

แต่ทีนี้ ลูกก็เกิดความสงสัยอีกว่า ถ้าเกิดว่า ดวงจิตที่ไม่ได้สำเร็จเป็นองค์พระอรหันต์ แต่ตั้งใจปฏิบัติและกำลังฝึกฝนทำความดี ทำความเพียรอยู่ จะสามารถเกิดสิ่งที่เรียกว่าคุณวิเศษ เช่น มีหูทิพย์ ตาทิพย์ จะสามารถเกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น แก่ดวงจิตเหล่านั้น ที่ยังไม่บรรลุเป็นพระอรหันต์ ได้หรือเปล่า..

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟังด้วยเถิด พระพุทธเจ้าค่ะ”

- - - -

พระยาธรรมเอ๋ย.. เครื่องมือที่ไว้ใช้สำหรับชำระระล้างกิเลส หรือคุณวิเศษที่ได้กล่าว

ที่มีในองค์พระอรหันต์ทั้ง 4 สายนั้น..

สามารถเกิดขึ้นได้ กับบุคคล ผู้ที่ตั้งใจประพฤติปฏิบัติ หรือตั้งใจฝึกฝนการทำสมาธิ

เพราะสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น มันเป็นเครื่องมือ

.. ย่อมต้องเกิดขึ้นได้ - ตามเหตุของบุคคลที่ฝึกจนเข้าถึงสิ่งนั้น - ที่จะเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ++

ทั้งนี้ ก็เพื่อจะได้เอาสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น - มาช่วยตนในการปฏิบัติ ชำระกิเลส **

ฉะนั้น.. จึงสามารถเกิดขึ้นได้

เพียงแต่การเกิดขึ้นนั้น มันก็มีความละเอียดอ่อน ที่ต้องแยกออกจากกัน.. ให้ละเอียดลึกเข้าไป..

และคุณวิเศษ หรือสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น -ก็จะยังไม่ชัดเจน

-- ไม่ใช่สิ่งที่ดีอย่างแท้จริง เหมือนกับการที่เกิดกับองค์พระอรหันต์ **

พระยาธรรมเอ๋ย.. ฉะนั้นคำตอบ ก็คือ.. คุณวิเศษเหล่านี้สามารถเกิดขึ้นได้ *

-- แต่จะไม่ละเอียดเท่าองค์พระอรหันต์ / หรือการมีคุณวิเศษอยู่ในองค์พระอรหันต์ ++

< เพราะองค์พระอรหันต์ ท่านเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานแล้ว - ท่านย่อมมีปัญญาอยู่เหนือความลุ่มหลงทั้งปวง >

การมีคุณวิเศษใดๆก็ตาม.. ท่านย่อมอยู่เหนือคุณวิเศษเหล่านั้น

/ ไม่มีความคิดที่ปรุงแต่ง

/ ไม่มีความคิดแห่งเชื้อกิเลสและตัณหา

-- เข้ามาไปเจือปนอยู่ ในญาณรู้ต่างๆ / ในสิ่งที่ได้ที่มีเหล่านั้น..

ให้เกิดความเศร้าหมอง / เกิดไปในทิศทางที่ไม่ถูกต้อง ไม่ดี เป็นอันขาด !

และจะไม่มีการเอาสิ่งทั้งหลายมีเหล่านั้น - มาใช้ในทิศทางที่ผิด ที่ไม่ถูกต้อง

-- เพราะองค์พระอรหันต์ เป็นผู้รู้แจ้งแล้ว **

ฉะนั้น.. สิ่งที่ได้ ที่มี ที่เป็นนั้น จะได้ใช้ - ก็ต่อเมื่อมีเหตุจำเป็น

และไม่ได้ไปใช้.. เพื่อโอ้อวดใคร

จะคอยระมัดระวังในสิ่งที่ตนจะใช้ เพื่อที่จะได้ เป็นเครื่องมือ เครื่องช่วยตน

- ให้ช่วยเหลือผู้อื่นได้บ้าง

- ให้ได้ดูแลตนบ้าง ตามเหตุตามปัจจัยอันสมควร

สิ่งใดก็ตาม พระยาธรรม.. หากปราศจากความลุ่มหลงแล้วนั้น

- ย่อมเป็นสิ่งที่เป็นไปด้วยความบริสุทธิ์

สิ่งที่เป็นไปด้วยความบริสุทธิ์..

- ย่อมไม่มีสิ่งมัวหมองเข้ามาเจือปน ในสิ่งเหล่านั้น

-- การจะทำให้ตกไปสู่จุดที่ต่ำนั้น - ย่อมไม่มี **

ฉะนั้น.. ญาณรู้ หรือเครื่องมือที่ได้มา - จะชัดเจน

และเป็นสิ่งที่จะไม่มีพิษมีภัย ไม่อันตรายแก่ใคร ทั้งนั้น ++

แต่ถ้าหากว่า เป็นพระอริยบุคคล ในระดับที่ 1 ที่ 2 ที่ 3

- ที่ยังไม่เข้าถึง ระดับที่ 4 - เป็นองค์พระอรหันต์

คือ พระอริยบุคคล อริยเจ้าใน 3 ระดับขั้นต้นนั้น - ย่อมมีคุณวิเศษเหล่านี้ได้

.. แต่อาจไม่ชัดเจนเหมือนองค์พระอรหันต์ลูก

และอาจเกิดความลุ่มหลงได้อยู่บ้าง

.. แต่จะเป็นความลุ่มหลงที่หลงไป เพียงเพราะว่า..

-- ตนนั้นจะต้องเรียนรู้ในสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น ที่มี ที่ได้มา เรียกว่า ลองผิดลองถูก

** แต่จะไม่ตกไปสู่จุดที่ต่ำ

เช่น เอาคุณวิเศษที่มีเหล่านี้ ไปใช้ไปทำ ในทางที่ไม่ดี..

เพราะองค์พระอริยเจ้า ตั้งแต่ระดับที่ 1 ขึ้นมา..

* ย่อมเป็นผู้มีปัญญา รู้เท่าทันกิเลส

* ย่อมเป็นผู้ ไม่ตกไปสู่จุดที่ต่ำ

รวมถึง ถ้าเป็นองค์พระอริยเจ้าตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นมาแล้ว - ย่อมมีญาณรู้

.. ที่เป็นการรู้แบบแตกฉานในธรรมเข้าช่วย เช่น

/ รู้การทำอาสวะให้สิ้นไป

/ รู้จักข้ออรรถข้อธรรม

จนตนนั้นสามารถที่จะหยิบเอาสิ่งเหล่านี้ - ที่เป็นการแตกฉานในธรรม เข้าช่วย

- ไม่ให้ตนลุ่มหลงกับสิ่งต่างๆ ที่เป็นผลเกิดมาจากสมาธิ

พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลผู้แตกฉานในธรรม ถึงแม้จะไม่แจ่มแจ้ง ไม่เหมือนองค์พระอรหันต์

แต่หากเข้าสู่การเป็นพระอริยบุคคล การเป็นพระโสดาบันขึ้นไปแล้ว..

... ย่อมมีความรู้ มีสติ ที่พอจะยับยั้งความลุ่มหลงทั้งปวง - ไม่ให้ตนตกไปสู่ในจุดที่ต่ำ **

ฉะนั้น.. ถ้าหากว่าฝึกทำสมาธิ จนเกิดความเป็นทิพย์ขึ้นมาบ้าง เช่น การ

- ได้หูทิพย์ ตาทิพย์

- แสดงฤทธิ์ได้บ้าง

- รู้เหตุเกิด - รู้เหตุดับของจิตทั้งหลาย ว่า..เกิดมาจากไหน ดับแล้วจะไปไหน

- ทายใจผู้อื่นได้

- รู้กรรมแห่งตน และผู้อื่น

คือ มีญาณรู้เกิดรู้ขึ้น ที่มันเป็นญาณรู้ที่เกิดจากผลของสมาธิเหล่านี้

.. ก็อาจจะมีสิ่งที่เป็นผลมาจากการแตกฉานในธรรมเข้าช่วย - คือ การทำอาสวะให้สิ้น บ้าง *

.. การเข้าใจในอรรถในธรรมต่างๆ แตกฉานในธรรมต่างๆ มีความรู้เหล่านี้เข้ามาช่วย

ย่อมจะทำให้จิตของพระอริยบุคคล อริยเจ้าทั้งหลาย.. ไม่ตกไปสู่ที่ต่ำ

ไม่ถูกคุณวิเศษเหล่านี้ครอบงำ จนทำให้ตนนั้นต้องกลายเป็นทุกข์

เพียงแต่จะรู้อยู่ ปฏิบัติตามอยู่ เห็นอยู่ หลงอยู่นิดหน่อย

... แต่เป็นการหลงที่เป็นการเรียนรู้

-ไม่ใช่หลงจนจม จนตนนั้นไม่สามารถเข้าความดีที่แท้จริงได้..

คือ การลองผิดลองถูก

เพื่อวันหนึ่งที่เข้าสู่การเป็นองค์พระอริยเจ้า ในระดับที่ละเอียดขึ้นเรื่อยๆนั้น..

... ก็จะถอดถอนความหลงในสิ่งเหล่านี้ ได้มากขึ้นเรื่อยๆ..

และก็จะมีปัญญารู้ และเข้าใจว่า..

สิ่งทั้งหลายเหล่านั้น - มันเป็นเพียงแค่เรื่องที่นำมาใช้ในการชำระล้างกิเลสตัณหา

-- ความลุ่มหลง ที่จะนำพาไปสู่จุดที่ต่ำ - ย่อมไม่มีในองค์พระอริยบุคคล อริยเจ้าทั้งหลาย.. **

พระยาธรรมเอ๋ย.. สรุปแล้วก็คือ- มี

* สามารถมีญาณรู้

* สามารถเกิดคุณวิเศษ

* สามารถที่จะมีอยู่บ้าง ตามระดับของดวงจิตนั้นๆ

- ที่ประพฤติปฏิบัติ จนเข้าถึงพระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี..

แล้วแต่ว่าจิตดวงนั้น อยู่ในภูมิจิตภูมิธรรมระดับใด

และสามารถมีญาณรู้ ในเรื่องใด - ที่โดดเด่นมากกว่าเรื่องอื่น

สามารถที่จะมีเครื่องมือ ในการช่วยชำระกิเลสแบบไหนบ้าง

เช่น ถ้าเกิดเป็นสายพระอรหันต์สายแรก คือ *สุกขวิปัสสโก*นั้น

-- ก็อาจจะมีฌานสมาธิ - ในการรู้การแตกฉานในธรรม รู้วิธีทำอาสวะให้สิ้นไป

สิ่งเหล่านี้ถ้าเกิดว่า เราดูให้มันดีๆ - มันก็ย่อมมีความหลงซ่อนอยู่นั้นได้ เช่นเดียวกัน

คนเราน่ะลูก.. แม้ไม่ใช่การแสดงฤทธิ์ เหาะเหินเดินอากาศ

ขอเป็นเพียงแค่ ความดีเล็กๆน้อยๆ - ก็เกิดความหลงได้ลูก !

ฉะนั้น.. การที่องค์พระอริยเจ้าในระดับต่างๆ - ที่ไม่ได้เข้าถึงการเป็นพระอรหันต์ น่ะลูก

ก็จะต้องมีการตรึกตรอง ทบทวน ถอดถอนความหลง - ที่เกิดคุณวิเศษเล็กน้อย หรือมาก

หรือมีกี่อย่าง

หรืออยู่ในสายใดของการเป็นองค์พระอรหันต์ ทั้ง 4 สาย

-- ย่อมต้องเรียนรู้ และถอดถอนไปเรื่อยๆ …

แต่จะไม่เป็นเหตุให้อันตราย ถึงจิตนั้นตกต่ำ.. เพราะองค์พระอริยเจ้า อริยบุคคลทั้งหลาย.. ย่อม

// มีธรรมเป็นที่พึ่ง

// มีการแตกฉานเข้าใจในธรรมเป็นที่พึ่ง

- ตามระดับของภูมิจิต ภูมิธรรมของตน..

จึงถือว่า ไม่ใช่เรื่องน่าเป็นห่วงอะไร และสามารถเกิดขึ้นได้ +

-- เพียงแต่ไม่ชัดเจน เท่ากับขององค์พระอรหันต์ เท่านั้นละ.. พระยาธรรม

และที่กล่าวมานี้.. ก็ใช่ว่า ทุกดวงจิตจะมีญาณรู้มากเท่ากัน เสมอกัน นะลูก

บางคน ก็มีคุณวิเศษสิ่งนั้น มีเครื่องมือสิ่งนี้ สิ่งโน้น - ตามจริตวิสัยแห่งแต่ละดวงจิตที่ปฏิบัติไว้

อย่างนี้ละพระยาธรรม.. มันละเอียดเช่นนี้ละ

ต่อไป - ส่วนปุถุชนคนธรรมดา

- ที่ยังไม่สามารถประพฤติปฏิบัติ จนเข้าถึงการเป็นพระอริยเจ้า อริยบุคคลในระดับต่างๆ

- ยังเป็นดวงจิต ที่เวียนว่ายตายเกิด - ตามเหตุตามผลของการกระทำ และยังไม่เข้าสู่กระแสแห่งพระนิพพาน

-- จิตเหล่านี้ สามารถที่จะมีคุณวิเศษเหล่านี้ได้ไหม - ย่อมสามารถมีได้ ลูก +

แต่จะเป็นเฉพาะคุณวิเศษ - ที่เกิดขึ้นจากผลของการทำสมาธิเท่านั้น !

เช่น

การมีหูทิพย์ ตาทิพย์ ระลึกชาติได้

หรือการที่จะทายใจผู้อื่นได้

การแสดงฤทธิ์ได้

การที่รู้ การเกิดของสัตว์ทั้งหลายว่ามาจากไหน และไปจากไหน

... ซึ่งสิ่งเหล่านี้ - ที่สามารถมีได้ ก็เพราะว่า มัน เป็นผลที่มาจากการทำสมาธิ อยู่ *

-- มัน ไม่ใช่ผลที่มาจากการบำเพ็ญ ปฏิบัติ จนแตกฉานในธรรม ++

ฉะนั้น.. ต่อให้จะเป็นปุถุชนคนธรรมดา - ถ้าตั้งใจทำสมาธิจนเข้าสู่ฌาน 4

- ก็ย่อมสามารถอาศัยกำลังแห่งสมาธิ ผลของสมาธิมาเล่นฤทธิ์

- มารู้ใจผู้อื่น

- มามีหูทิพย์ ตาทิพย์

- มารู้ภพชาติแห่งตน และผู้อื่น

... เหมือนหมอดู เหมือนผู้ที่มีการทำนายทายทักทั่วไป น่ะลูก

แต่บุคคลเหล่านี้ - เขาจะไม่มีญาณรู้ ที่มันเกิดจากการแตกฉานในธรรม เช่น

/ การรู้การทำอาสวะให้สิ้นไป

/ การขยายธรรม ที่สั้น -ให้ยาวออกไปได้ โดยพิสดาร

/ การสรุป หรือย่อธรรมที่ยาว -ให้สั้นลงได้ โดยพิสดาร

/ การเข้าใจในถ้อย ศัพท์ต่างๆ ภาษาต่างๆ และนำมาชี้แจงให้ผู้อื่นเขานั้นรู้ได้ เข้าใจตามในธรรมนั้น

/ การที่จะเห็นธรรมเฉพาะหน้าที่เกิดขึ้น - สามารถหยิบเอาถ้อยคำ หรือความคิดต่างๆเข้ามาประกอบกัน

เพื่อที่จะทำให้เหตุที่มันเกิดขึ้นอยู่ตรงนั้น แตกฉานขึ้นมาเป็นธรรม - ให้ผู้อื่นได้รู้ตาม เห็นตาม

.. อย่างนี้เป็นต้น

สิ่งเหล่านี้จะไม่มีเกิดขึ้น ในปุถุชนคนธรรมดา !

เพราะสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นมาจากผลของการทำสมาธิ ลูก

แต่มันเป็นสิ่งเกิดขึ้น มาจากการประพฤติปฏิบัติ ตั้งจิตมุ่งสู่พระนิพพาน

แล้วแตกฉานในธรรม - ตามความรู้ ในการรู้ทำอาสวะให้สิ้นไป **

อย่างนั้นละ.. พระยาธรรม

ฉะนั้น.. ปุถุชนคนธรรมดา จึงสามารถมีคุณวิเศษเฉพาะในกลุ่ม - ที่ได้มาจากผลของสมาธิเท่านั้น +

และเมื่อสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น ในปุถุชนคนธรรมดา

- ย่อมอาจทำให้เกิดความลุ่มหลง

- เกิดนำเอาสิ่งเหล่านี้ ไปทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

นำพาตน และผู้อื่นจมอยู่ ตกไปสู่จุดที่ต่ำได้.. พระยาธรรมเอ๋ย

จึงเป็นสิ่งที่ ถือว่า..

เป็นญาณรู้ - ที่ยังใช้ไม่ได้

เป็นญาณรู้- ที่อันตราย

เป็นสิ่งที่ - จะพาตนลงสู่จุดที่ต่ำได้

-- จึงเป็นสิ่ง ที่ไม่น่ายกย่อง !

เปรียบเสมือนบุคคล ผู้ที่มีญาณรู้ - แต่ไม่มีสติและปัญญา ที่จะควบคุมให้ดี

ฉะนั้น.. ย่อมเกิดอันตราย กับตน และผู้อื่น

พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลผู้ที่เป็นปุถุชน แต่เกิดญาณรู้ต่างๆ หรือว่าเกิดฤทธิ์ต่างๆ

ตามที่กำลังฌานของตนที่มีอยู่นั้น - ย่อมเป็นผู้ที่ไม่สามารถควบคุมได้

เหมือนกันกับการที่เราคุม ม้าที่มันมีแรงกล้า / ม้าที่ เป็นม้าพยศ

เช่นนั้นละ..พระยาธรรม เราย่อมไม่สามารถควบคุมได้

หรือจะเปรียบเทียบกับรถราสมัยทุกวันนี้ - ก็คงจะเป็นรถที่แรง แต่ไม่มีเบรก

... ย่อมที่จะนำพาตนเข้าไปสู่จุดที่ต่ำ หรือจุดที่อันตราย

... ย่อมเป็นสิ่งที่นำพาความเดือดร้อน เข้ามาหาตนลูก

เพราะไม่มีข้ออรรถข้อธรรม ไม่มีความรู้แจ้งในธรรมเข้าช่วย

เช่นนี้ละ พระยาธรรม.. มันจึงเป็นญาณรู้ ที่ไม่น่ายกย่อง เป็นคุณวิเศษที่ไม่น่าเชิดชู

เพราะมันเป็นสิ่งที่มีแล้ว - แต่ไม่สมบูรณ์

.. จึงใช้งาน ใช้การอะไรไม่ได้เลย !

-- และเป็นญาณรู้ ที่ไม่เที่ยงแท้ +

เป็นสิ่งที่ได้มา แล้วก็จะต้องดับจากไป เสื่อมไป หายไป อย่างนั้นละ.. พระยาธรรม

บุคคลที่เป็นปุถุชนคนธรรมดา เขาก็สามารถมีได้ ในสิ่งที่เรียกว่าคุณวิเศษ เช่นที่กล่าวมานั้น

เพราะมันเป็นผลของฌานสมาธิลูก แต่ก็มีไม่ครบทุกอย่าง

เช่นที่ได้กล่าวไปแล้วนั้น..

-- ในเรื่องของการแตกฉานในธรรมต่างๆ รู้ทำอาสวะให้สิ้นไป - สิ่งเหล่านี้ไม่มี ++

ฉะนั้น ลูกเอ๋ย.. ญาณรู้ต่างๆย่อมเกิดขึ้นได้ กับดวงจิตทุกดวงที่

มีสมาธิก็ดี

มีการประพฤติปฏิบัติบำเพ็ญเพียร จนเข้าถึงความเป็นองค์พระอริยเจ้าในระดับต่างๆ

-- แต่ถ้าจะชัดเจนที่สุด และใช้ได้อย่างแท้จริง ก็คือ ญาณรู้แห่งองค์พระอรหันต์ +

ส่วนของ อริยเจ้าในระดับที่ 1 ที่ 2 ที่ 3 นั้น.. ก็ยังพอใช้ได้อยู่บ้าง

- เพื่อที่จะช่วยเหลือตนและผู้อื่น ในการทำความดีในระดับแห่งตน

ส่วนของปุถุชน บุคคลผู้ที่ไม่ได้เข้าสู่กระแสพระนิพพาน - เป็นญาณรู้ เป็นสิ่งที่ได้มา อย่างอันตราย

ถือว่า.. ใช้ไม่ได้ ลูก !

จงจำไว้เช่นนี้ละ พระยาธรรม.. นำไปประพฤติปฏิบัติ ฝึกฝนตน

ให้รู้ ให้เข้าใจ ให้แจ้ง ในสิ่งต่างๆทั้งหลายเหล่านี้..

-- แล้วนำนำธรรมนี้ไปเผยแผ่ ให้ทุกคนรู้แจ้งตามความเป็นจริงเถิด --

++

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ให้ลูกได้รู้ เข้าใจ

ลูกพอจะเข้าใจบ้างแล้วละเจ้าค่ะ

ไว้ลูกจะมาเฝ้าฟังธรรมใหม่ นะเจ้าคะ..

สาธุ

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 27 พฤษภาคม 2561

ตอนที่ 346 **ลุ่มหลงในคุณวิเศษ**

+ +

ในเช้าของวันที่ 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2561 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า เมื่อได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าฟังธรรม.. จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไปดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเฝ้าฟังธรรม ถึงความลุ่มหลงในคุณวิเศษ ที่ได้ที่มี น่ะเจ้าค่ะ

คือ ถ้าเกิดว่า บุคคลผู้ที่ยังไม่ได้บรรลุเป็นองค์พระอรหันต์นั้น ก็สามารถมีคุณวิเศษได้

แล้วถ้าเกิดว่าเรายังไม่เป็นถึงองค์พระอรหันต์ แต่มีคุณวิเศษเกิดขึ้น ก็อาจทำให้เราลุ่มหลงในคุณวิเศษเหล่านั้นได้..

ลูกเลยจะขอเฝ้าฟังธรรมจากพระองค์ ในวิธีการป้องกันไม่ให้เราลุ่มหลงในคุณวิเศษ ต่างๆ ทั้งหลาย

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟังด้วยเถิด พระพุทธเจ้าค่ะ ”

- - - -

พระยาธรรมเอ๋ย.. คุณวิเศษ ในสายของการเป็นองค์พระอรหันต์แต่ละสาย ที่ได้กล่าวไปแล้วนั้น มันก็คือ เครื่องช่วยชำระกิเลส ตามจริตนิสัยแห่งจิตแต่ละดวง

และคุณวิเศษ ที่มันมากกว่าคุณวิเศษ ที่ได้กล่าวไปแล้วนั้น ก็คือ

+ การสามารถดับการเกิดแห่งตนได้ +

คุณวิเศษต่างๆที่มันมีอยู่ ในโลก ในวัฏสงสาร - มันมีมากมายเลย ลูก

มากมาย - จนเรานั้นอาจจะลุ่มหลงในสิ่งเหล่านั้น

เพลิดเพลินไปกับ สิ่งเหล่านั้นได้ซะทุกสิ่งทุกอย่าง เลยทีเดียว

แต่พระยาธรรมเอย.. หากว่าเรา มีจิตที่รู้ตื่น ตั้งมั่นอยู่เสมอว่า..

การเวียนว่ายตายเกิด อยู่ในวัฏสงสารนี้ - ไม่ว่าจะมีสิ่งที่ดี ที่วิเศษ ประเสริฐ เพียงใด ..

สิ่งเหล่านั้น.. ก็

// เป็นสิ่งไม่เที่ยงแท้

// เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และมันจะดับไป

// เป็นสิ่งที่มันเป็นเพียงแค่ สิ่งหลอกล่อ ให้เราจมอยู่ ทุกข์อยู่ เท่านั้น

แม้การเข้า ที่เกือบจะถึงการเป็นองค์พระอรหันต์ - ก็ยังยึดเอาถือเอาไม่ได้ !

เพราะการเป็นองค์พระอรหันต์ - ต้องสลายตัวตน สิ่งที่ตนมี ตนทำ ทั้งหมด

ทั้งกรรมดี และกรรมชั่ว

ฉะนั้น .. หากไปติดอยู่ ตรงเป็นพระอรหันต์ - ก็จะยังคงไม่พ้น !

ฉะนั้น.. จงระลึกรู้อยู่เสมอว่า..

สิ่งทั้งหลายในวัฏสงสารนี้ - ไม่มีอะไรวิเศษ

สิ่งที่วิเศษ มันต้องอยู่เหนือความรู้สึก - ที่รู้สึกว่า “วิเศษ”

จิตต้องอยู่เหนือโลก เหนือจักรวาล - จึงจะใช้ได้ ++

เราต้องทวนอย่างนี้ ระลึกรู้อย่างนี้ ..

ดูเหตุที่มันเกิด เหตุที่มันเป็นอยู่ และดับไป

ดูให้เห็นความไม่สวยไม่งาม- ของสิ่งทั้งหลาย ที่อยู่ในวัฏสงสารนี้

มองให้เห็นแต่ สิ่งที่ไม่ดี มุมที่ไม่ดี - ของทุกสิ่ง

ใจของเรา จะต้องไม่เห็นว่าอะไรดีเลย ในวัฏสงสารนี้

-- เราจึงจะ ไม่หลงทางอีกต่อไป

-- เราจึงจะ ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิด อีกต่อไป..

ฉะนั้น.. การลุ่มหลงกับคุณวิเศษต่างๆที่ได้ - นั่นก็ยังไม่วิเศษ !

... เพราะยังเป็นการหลงอยู่ จมอยู่ เวียนวนอยู่ - ไม่พ้นวัฏสงสาร ลูก

หมั่นพิจารณาธรรม ให้รู้ ให้เห็น ตามความเป็นจริง

เห็นความจริง ในวัฏสงสารนี้

-- แล้วลูกนั้น ก็จะสามารถถอดถอนความลุ่มหลง - ออกจากสิ่งต่างๆทั้งหลาย..

- ที่มันเป็นสิ่งที่คิดว่า วิเศษ

- ที่ละเอียดประณีต

- ที่คิดว่า ดีงาม

พระยาธรรมเอย.. หากว่า เรายังยึดว่าดี ถือว่าดี ในสิ่งต่างๆ - ที่เป็นคุณวิเศษนั้น

- เราก็จะไม่พ้นวัฏสงสาร..

อย่างดี ก็แค่ไปเกิดอยู่ในพรหมโลก เทวโลก

เกิดอยู่ ติดอยู่ จุดใดจุดหนึ่ง ที่มันเป็นจุดที่ละเอียดประณีต - แค่นั้นละลูก

... และท้ายที่สุด การติดอยู่ เป็นอยู่ ในวัฏสงสาร - มันย่อมไม่มีอะไรเที่ยงแท้ ..

ฉะนั้น พระยาธรรมเอ๋ย.. จงพากันทำความเข้าใจ เข้าใจตามคำสอนสั่ง ขององค์พระพุทธเจ้า

.. ว่า องค์พระพุทธเจ้านั้น..

มีจุดมุ่งหมาย คือ เหตุใด ?

มีเจตนา ที่จะให้ลูกทั้งหลายนั้น ศึกษาเรียนรู้แบบไหน ?

องค์พระพุทธเจ้า สอนให้ลูกนั้น เห็นตามความเป็นจริงว่า.. วัฏสงสารนี้

/ ไม่ใช่ที่ที่เราจะอยู่

/ ไม่ใช่ที่ ของเรา

-- มันเป็นที่ แห่งทะเลทุกข์ !

เราเกิดแล้วตาย ตามเหตุต่างๆที่มันมีอยู่ และลุ่มหลง ตามเหตุเหล่านั้น

จงรู้ตื่น..รู้ตื่นถอดถอนความลุ่มหลง จากสิ่งที่ทั้งดี - และไม่ดี สลายตัวตนของเราไปสู่พระนิพพาน

จงรู้ จงทำความเข้าใจ ถึงจุดมุ่งหมาย แห่งชาวพุทธ ที่จะประพฤติปฏิบัติ เพื่อไปให้ถึง

จงรู้เจตนา แห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ชี้บอก ว่า..การทำความดีทั้งหลาย ทำเพื่อดับการเกิด

ให้ระมัดระวัง..

อย่าหลงดี - อย่าหลงชั่ว

อย่าหลงสิ่งใด ในวัฏสงสารนี้เลย..

เพราะว่า สิ่งทั้งหลายเหล่านั้น - มันเป็นเพียงแค่สิ่งทดสอบ ที่จะฉุดดึงเรา เอาไว้

เราต้องสลาย แม้แต่จิตของเรา - ไม่ให้มีตัวมีตน

-- เราจึงสามารถเป็นผู้วิเศษ อย่างแท้จริง.. เพราะ

- ไม่ตาย ไม่เกิด

- ไม่ต้องเป็นทาสของใคร อีกต่อไปแล้ว

อย่างนี้ละ พระยาธรรม.. หมั่นทบทวนให้เข้าใจเจตนา แห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

และจุดมุ่งหมาย แห่งชาวพุทธ ที่ควรจะไป / ควรจะทำ

-- จึงจะไม่ผิดเพี้ยนไปจาก คำสอนของพระพุทธศาสนา หรือหลักธรรมแห่งพระพุทธศาสนา ลูก

ฉะนั้น ลูกทั้งหลาย.. จึงควรทำความเข้าใจในจุดมุ่งหมาย ให้ดี

รู้ว่า เจตนาแห่งพระองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ชี้บอก เพื่อให้เราทั้งหลาย..

/ ทำความดี - เพื่อถอดถอน ชำระกิเลส

/ หยุดยึดถือ ทั้งกรรมดี และกรรมชั่ว

/ อาศัยกรรมดี

/ เว้นกรรมชั่ว - ไม่ทำ

แล้วเมื่อถึงจุดมุ่งหมาย.. จงวางกรรมดีนั้นทิ้งเอาไว้เสีย + +

ฉะนั้น.. จึงไม่มีอะไรเลย ที่เป็นสิ่งสำคัญ นอกจากมรรคผลนิพพาน เหล่านั้น

ลูกก็จะได้รู้ว่า.. หากว่าลูกนั้นไปติด ไปยึดอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ที่

- เป็นคุณวิเศษก็ดี

- เป็นสิ่งที่คิดว่าวิเศษแล้ว ดีแล้ว ก็ดี

ลูกจะได้รู้ว่า.. นั่นกำลังหลงทิศหลงทางอยู่

-- เพราะว่า คำสอนขององค์พระพุทธเจ้า สอนให้ชำระ ละวางทุกสิ่งทุกอย่าง ที่คิดว่าดีเหล่านั้น ++

แม้แต่การเป็นองค์พระพุทธเจ้า เป็นองค์พระอรหันต์ .. ก็ยังต้องวางความเป็นองค์พระพุทธเจ้า และพระอรหันต์นั้นลงเสีย..

-- เพื่อจะได้สลายทุกสิ่ง ที่เป็นกรรมดี - ที่จะเกี่ยวตนไว้ อยู่ในวัฏสงสารนี้

-- ยังต้องวางสิ่งเหล่านั้น - เพื่อดับการเกิดแห่งตนได้

สูงสุดแล้วแห่งการบำเพ็ญ - ยังต้องสลาย

ฉะนั้น..

มันจะมีอะไรดีละลูก ?

มันจะมีคุณวิเศษอะไรดีล่ะลูก ?

-- ที่สำคัญ มันเป็นเพียงแต่สิ่งหลอกล่อ ฉุดดึง

ให้ลูกจมอยู่ ติดอยู่ เท่านั้นละ..ไม่มีประโยชน์อะไร

อย่างนี้ละ พระยาธรรมเอ๋ย.. จงหมั่นทำความเข้าใจ ให้เห็นแจ้งในวัฏสงสารนี้ว่า..

/ ไม่มีสิ่งใดสวยงาม

/ ไม่มีอะไรเป็นสิ่งสำคัญ

/ ไม่มีอะไรวิเศษ

ถ้ามันวิเศษจริง องค์พระพุทธเจ้านั้นประสบพบเจอ ได้รับมาก่อนหน้าโน้นแล้ว..

ทั้งวิเศษทางโลก // ทั้งวิเศษทางธรรม

องค์พระพุทธเจ้า ก็คงอยู่ตรงที่ได้สิ่งวิเศษนั่นละ..

... คงไม่ต้องไปกันแล้วละ พระนิพพาน !

ถ้าเกิดว่า. สิ่งที่ได้มาเหล่านั้น - มันคือคุณวิเศษจริงๆ

องค์พระอรหันต์ผู้อยู่ก่อน ถึงก่อน รู้ก่อน ได้มาก่อน - คงจะอยู่ค้ำฟ้ากัน ไม่ไปไหน

คงจะไม่พากันละ สิ่งที่วิเศษ - ที่ลูกทั้งหลาย คิดว่าวิเศษเหล่านั้น ทิ้งไป - เพื่อไปนิพพาน

จงมีสติรู้ตื่นเช่นนี้เถิด พระยาธรรม..

... เพราะว่า ในความเป็นจริงนั้น คุณวิเศษทั้งหลายที่มี..

เรานั้นมีไว้ เพียงแค่เป็นเครื่องช่วยชำระกิเลส

กิเลสมันดื้อนัก - ก็เลยต้องใช้เครื่องช่วย ที่ชำระ

- ที่มีกำลังแรงกล้ามากพอ +

ที่จะชำระกิเลสนั้นไป ให้สิ้นให้ได้ ตามเหตุตามปัจจัย เท่านั้น

เหมือนบุคคลผู้ที่ผูกเชือกไว้ซะแน่น แล้วเมื่อตนมานั่งแกะปมเชือกที่ตนผูก

... เพื่อจะได้สลาย ปมที่ตนได้ทำเอาไว้..

ปมนั้นแน่นมาก จึงต้องใช้กำลังที่หนักมาก

แต่ดันมานั่งหลงว่า.. มีกำลังเยอะเหลือเกินในการแกะปม..

-- อย่างนี้มันใช้ไม่ได้ ลูก

มันจะทำให้จิตของเราหลงทิศหลงทาง ไปในทิศทางที่ไม่ถูก -ไม่ดี

... หลงทิศหลงทางไป เสียเวลา !

พระยาธรรมเอ๋ย.. หากเรานั้นสามารถประพฤติปฏิบัติ จนเข้าถึงความเป็นองค์พระอริยเจ้าแล้ว..

- เราก็ควรที่จะพิจารณาอย่างนี้อยู่เสมอ อยู่ดีนั่นแหละลูก

เพื่อจะได้ไม่เป็นการเสียเวลา

จงรู้ตื่นอยู่เสมอว่า.. ตราบใดที่ยังไม่ถึงการเป็นองค์พระอรหันต์

-- ย่อมมีสิ่งที่ตน จะยังคงต้องชำระล้าง และพิจารณาอยู่ตลอด ++

การลุ่มหลงในสิ่งต่างๆ คือ การแวะข้างทางให้เสียเวลา

+ เราต้องมีจุดมุ่งหมายเดียวเท่านั้น ก็คือ พระนิพพาน **

เพียงแต่สิ่งข้างทางเหล่านั้น เราเห็น ก็เพื่อหลอกล่อเราให้แวะไป

มีอยู่.. ก็เพื่อหยิบจับขึ้นมา ทำให้เกิดประโยชน์ แก่ตัวของเรา

-- แล้วจงเร่งสร้างความดี ทำความดี...

พระยาธรรมเอ๋ย.. หากเราเป็นปุถุชนคนธรรมดา -ที่ยังไม่เป็นองค์พระอริยเจ้า

.. เราก็ควรพิจารณาเช่นนี้ เช่นเดียวกัน

พิจารณาให้รู้ ให้เห็น ตามความเป็นจริงว่า..

-- ถ้าวัฏสงสารนี้ดี - องค์พระพุทธเจ้า คงไม่สอนให้ออกจากที่นี่ไป **

เราเป็นชาวพุทธ ต้องเข้าใจคำสอนขององค์พระพุทธเจ้า ให้ดีว่า สอนให้ทำความดี เพื่ออะไร **

+ ทำความดี เพื่อดับกิเลสตัณหา - ไม่ให้ยึดติด ลุ่มหลงกับสิ่งใดทั้งนั้น.. +

... ต้องพิจารณาอยู่อย่างนี้.. แล้วตั้งใจประพฤติปฏิบัติ ฝึกฝนตน ให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ..

ยังไม่เป็นแม้แต่ องค์พระอริยเจ้า / องค์พระอริยบุคคล.. แล้วจะถือว่าดี ได้อย่างไรเล่า !

ยังไม่พ้นนรกเลย..

จิตยังไม่พ้นจากจุด ที่จะตกต่ำเลย..

จงเห็นสิ่งไม่ดี ที่ยังมีอยู่ในเรากันเถิดลูก

แล้วจงหมั่นทำความดี

ดันตัวเองให้สูงขึ้นจาก ที่ที่ตนอยู่นั้น..

จงอย่ามัวแต่ลุ่มหลง ว่ามันดี

อย่าเอาสิ่งที่มีนั้น -ไปทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

... แล้วมันก็กลับกลายมาเป็นโทษเป็นกรรม - ให้เราต้องตกไปอยู่จุดที่ต่ำ และชดใช้มัน ++

พระยาธรรมเอ๋ย.. ตราบใดก็ตาม ลูก.. ที่ยังไม่เป็นองค์พระอริยบุคคล พระอริยเจ้า

/ อย่าเพิ่งหลงดี ยึดดี

/ อย่าเพิ่งคิดว่าตนดีอยู่แล้ว

... นั่นคือความลุ่มหลง !

ดีแล้วยังไง.. ศีล 5 ก็ยังไม่ครบ

ดีแล้วยังไง.. ยังต้องตกนรกอยู่ดี

ดีแล้วยังไง.. ยังต้องไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานอยู่ดี

... มันดีตรงไหน ลูก !

ต้องทำความดี ดันจิตของตนให้สูงขึ้นเรื่อยๆ

- เพื่อเข้าสู่การเป็นองค์พระอริยบุคคล อริยเจ้าทั้งหลาย

เมื่อถึงซึ่งการเป็นอริยบุคคล ในระดับที่ 1 ที่ 2 ที่ 3 แล้ว..

- ก็อย่าเพิ่งยึดดี ถือดี เพราะยังไม่จบกิจแห่งการทำดี +

เชื้อแห่งความชั่วมันยังมีอยู่ในใจ

เหตุที่จะฉุดดึงตนให้แวะข้างทาง - ยังไม่หมดสิ้น

จงตั้งใจทำความดีต่อไป

อย่าหลงในคุณวิเศษ ในสิ่งที่ละเอียดประณีต คิดว่าวิเศษเหล่านั้น..

ทั้งสิ่งที่ตนสามารถทำได้ และมองเห็น

จับต้องได้ หรือว่าไม่ได้

ดีกับใจ หรือว่าดีกับกาย ก็ตาม..

> ไม่ต้องไปสนใจมัน ลูก.. เราต้องมุ่งสู่นิพพานอย่างเดียว ++

แล้วลูกก็จะสามารถ อยู่เหนือความลุ่มหลงได้

อย่างนี้ละ.. พระยาธรรมเอ๋ย

++

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ให้ลูกได้ฟัง

ลูกพอจะเข้าใจบ้างแล้ว ละเจ้าค่ะ

ว่า เราจะต้องพิจารณาเห็นความเป็นจริง

ว่า ทุกสิ่งบนโลกนี้ไม่เที่ยงแท้

ไม่สวยงามอย่างที่เรารู้ เราเห็น - ไม่ได้วิเศษอย่างนั้น..

... ถ้าวิเศษ องค์พระพุทธเจ้าได้ก่อน องค์พระพุทธเจ้าคงไม่ไปนิพพาน

.. เข้าใจอย่างนี้บ้างแล้วละเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณที่ทรงเมตตา พระพุทธเจ้าค่ะ..

สาธุ

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 28 พฤษภาคม 2561

ตอนที่ 347 **การถอดถอนความลุ่มหลงคุณวิเศษ**

+ +

ในเช้าของวันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2561 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า เมื่อได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าฟังธรรม.. จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไปดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเฝ้าฟังธรรม ถึงเรื่อง การถอดถอนความลุ่มหลง ในวิธีต่อไป..

พอจะมีวิธีอื่น นอกเหนือจากที่พระองค์ได้กล่าวมาแล้ว คือ การรู้จุดมุ่งหมายของคำสอนของพระพุทธเจ้า และการรู้ว่าทุกสิ่งไม่สวยไม่งาม มีการพิจารณาอื่นๆอีกหรือเปล่าเจ้าคะ

เพราะว่ากิเลสของคนที่ยังไม่เป็นพระอรหันต์นั้น.. มันดื้อด้าน และหนาทึบ

- คงต้องมีหลายๆอย่าง เพื่อที่จะได้นำมาพิจารณาถอดถอนให้ได้อย่างแท้จริง น่ะจ้าค่ะ ”

- - - -

ดีแล้วละพระยาธรรม.. ในความเป็นจริงแล้ว ก็เป็นอย่างนั้นละลูก

ถ้ามียาแค่เม็ดเดียว ขนานเดียว แบบเดียว - ก็อาจจะช่วยกิเลสบางตัวไม่ได้

เพราะว่ากิเลสของจิต ที่ยังไม่ได้ชำระออกนั้น

มันก็มีความหนาทึบ ความดื้อด้าน ความแข็งแกร่งแห่งกิเลส..

ที่บางที ก็ต้องเปลี่ยนยา เปลี่ยนอุปกรณ์ในการทุบกิเลสให้ออก !

พระยาธรรมเอ๋ย.. ถ้าอย่างนั้น ก็จงตั้งใจฟังเถิดลูก

ใน สิ่งที่ 2 - ที่เรานั้นจะพิจารณาเพื่อถอดถอนความลุ่มหลง - ก็ควรที่จะทำเช่นนี้ลูก

ควรทำความเข้าใจว่า การปฏิบัติ ย่อมทำให้เกิดสิ่งที่โลกเรียกว่า คุณวิเศษ เป็นธรรมดา

- ทำให้เห็นเป็นธรรมดา ว่า.. สิ่งเหล่านั้น มันเป็นเรื่องปรกติ ที่มันจะเกิดขึ้น

เช่น

ถ้าหากว่า เราทำสมาธิมาก - ก็ย่อมมีกำลังของฌานมาก *

เมื่อมีกำลังของฌานมาก - ย่อมอาศัยกำลังแห่งฌานสมาธินั้น มาทำในสิ่งที่ส่งผล / เป็นผลของสมาธิ

ในสิ่งที่สามารถ -

/ ระลึกชาติได้

/ มีหูทิพย์ ตาทิพย์

/ สามารถท่องในวัฏสงสารนี้ ที่ไหนก็ได้

/ สามารถที่จะรู้การเกิด - และการตาย ของผู้อื่น

/ สามารถทายใจผู้อื่นได้

/ เล่นฤทธิ์ คือ การเหาะเหินเดินอากาศ

สิ่งต่างๆเหล่านี้ มันย่อมเกิดขึ้นได้ เป็นธรรมดา

เพราะว่า มันเป็นสิ่งที่มีอยู่ในวัฏสงสารนี้ - เป็นปรกติ..

ทำดีได้ดี - ทำชั่วได้ชั่ว

ปลูกอะไร- ก็ได้อย่างนั้น

และการที่มีคุณวิเศษเหล่านี้ มันก็เป็นเรื่องปรกติธรรมดา - มันไม่ใช่เรื่องวิเศษอะไรเลย

... เพราะสิ่งเหล่านี้ มันก็ย่อมสามารถทำได้อยู่แล้ว..

ถ้าหากว่าเราทำสมาธิให้มาก เอากำลังให้มาก

แล้วเอาผลของฌาน - มาใช้ให้เกิดสิ่งนั้นสิ่งนี้ ที่สมมุติว่าวิเศษนักหนาเหล่านั้น

- มันก็เกิดขึ้นเป็นธรรมดา..

แต่ถ้าหากว่าเราคิดว่า มันวิเศษเมื่อไร - เอามันไปทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องเมื่อไร

- มันก็จะวิเศษเหมือนกัน

- วิเศษตรงที่มันดึงเรา มัดเรา ทับถมเรา พาให้เราไปเป็นทาสแห่งมัน ไงลูก

มันก็จะคอยช่วยเรา - ช่วยให้เรานั้น

ตกอยู่ในวัฏสงสารนี้ วนอยู่ในวัฏสงสารนี้ - ไปไหนไม่ได้

มันจะช่วยให้เรา อยู่ในนี้ตลอดไป.. จะไม่สามารถออกไปไหนได้เลย

- มันวิเศษอย่างนั้นละ..

พระยาธรรมเอ๋ย.. ฉะนั้นหากว่าเรา หมั่นทบทวนอยู่เสมอ เห็นว่าสิ่งเหล่านั้น มันเป็นเรื่องธรรมดา ก็มันเป็นปรกติ

เช่น ถ้าเกิดว่าเรา เห็นต้นมะม่วงอยู่ประจำๆ ว่า..

เมื่อถึงหน้ามะม่วง มันก็ออกดอกและออกผล เป็นธรรมดา

และเมื่อถึงเวลา ลูกมะม่วงนั้น ก็หล่นลงไปสู่พื้นดิน จนหมด

.. ต้นมะม่วง ก็ไม่มีลูกเลยสักลูกหนึ่ง ..

บางที พอผ่านไปนานๆ ก็มีคนมาตัดต้นมะม่วงทิ้งเสีย - การไม่มีก็เกิดขึ้น

เราก็เห็นเป็นธรรมดาอย่างนี้ จนเกิดความเคยชิน

ต้นมะม่วงนั้น จะวิเศษมั้ยละลูก ?

มันไม่วิเศษ - เพราะเราเห็นว่า มันเป็นธรรมดา

-- มันหายไป มันก็ไม่ใช่เรื่องวิเศษอะไร - เพราะเราเห็นเป็นธรรมดา.. ใช่มั้ยลูก

ฉะนั้น.. ถ้าหากว่าเรา หมั่นทบทวน พิจารณาอยู่เสมอว่า..

การปฏิบัติ ทำสมาธิ - ย่อมมีกำลังแห่งฌาน *

ทำมาก - ก็ต้องมีมาก เป็นปรกติ

เมื่อมีฌานมาก.. ก็เล่นฤทธิ์ เล่นเดชได้

มีหูทิพย์ ตาทิพย์ ทายใจผู้อื่น

เหาะเหินเดินอากาศ ระลึกชาติ

ย่อมสามารถทำในสิ่งเหล่านี้ได้อยู่แล้ว เป็นธรรมดา

- มันเป็นธรรมดาของมันอย่างนั้น..

-- ทำความเคยชินไว้เช่นนี้ จนเรามองเห็นว่ามันเป็นปรกติ --

ปลูกสมาธิ ผลแห่งสมาธิ - ก็ย่อมเกิดสิลูก

ปลูกมากก็เกิดมาก มันก็เป็นธรรมดา - ไม่เห็นจะวิเศษตรงไหน !

เมื่อเราอยู่เหนือความวิเศษ - ความวิเศษนั้นไม่มี

- เราก็จะไปสู่ ความไม่มีความวิเศษได้ **

ความไม่มีความวิเศษนั้นละลูก - มันจะอยู่เหนือความมีความวิเศษ

-- เพราะเมื่อไร ที่เราอยู่เหนือความวิเศษ - เราก็จะอยู่เหนือโลก เหนือจักรวาล ในวัฏสงสาร **

บุคคลผู้ที่ไปสู่การดับการเกิดได้แล้วนั้น.. ไม่มีใครหรอกลูก ที่คิดว่าตนวิเศษ หรือมีคุณวิเศษเหล่านั้น

แต่ถ้าเมื่อไรที่ลูกยังนึกว่า มันวิเศษนักหนา

เชือกวิเศษนั้นละ.. จะมัดลูกไว้ในวัฏสงสารนี้ ให้จมอยู่กับความวิเศษนั้น !

เช่นนั้นละ พระยาธรรม.. เราสามารถตรึกตรองเช่นนี้ได้

และถ้าหากว่าเรามีคุณวิเศษ คือ การได้รู้การทำอาสวะให้สิ้นไป บ้าง เล็กน้อย

- ตามระดับภูมิธรรมของเรา..

ได้รู้การแสดงธรรม สั้นให้ยาว

สรุปยาวให้สั้น

มีสติ มีปัญญา รู้จักนำถ้อยคำที่ถูกต้อง มาอธิบายธรรม - ชี้แจงให้ผู้อื่นรู้ตาม

เห็นธรรมเฉพาะหน้า - สามารถหยิบขึ้นมา จับเป็นเรื่องราวขึ้นมาอธิบาย

- ให้ผู้อื่นรู้ตาม เหตุการณ์นั้น - ให้เห็นธรรม

... อย่างนี้เป็นต้น

คุณวิเศษเหล่านี้ หากว่ามันเกิดขึ้นกับเรา.. เราก็อย่าไปหลงมัน

จงทำความเข้าใจไว้เช่นนี้ว่า.. ก็การที่เราปฏิบัติ ฝึกฝนเรียนรู้ธรรม

- เราก็ต้องแตกฉานในธรรม เป็นธรรมดา

- เรียนมากเท่าไร.. ก็ต้องรู้มากเท่านั้น ++

เหมือนเด็กน่ะลูก ฝึกอ่านหนังสืออยู่ทุกวัน.. มันก็ต้องอ่านออกสิลูก

เมื่ออ่านคำนี้ออกแล้ว สะกดเป็นแล้ว รู้จักตัวอักษรต่างๆแล้ว..

คำอื่น - ก็ย่อมอ่านออก ทั้งนั้นละลูก

-- ก็มันเป็นธรรมดาอย่างนั้น ไม่เห็นจะวิเศษตรงไหน.. ?

มันเป็นปรกติอยู่แล้ว

เราปลูกการปฏิบัติ.. เราก็ย่อมได้รับ คือ ผลของการปฏิบัติ

เราปลูกการศึกษาเรียนรู้ ฝึกฝนจิต ให้เข้าใจในธรรม.. เราก็ต้องได้รับผล คือ

* รู้แจ้ง เข้าใจในธรรมต่างๆ

- มันวิเศษตรงไหนลูก ไม่เห็นจะมีอะไรวิเศษเลย…

มันก็เป็นแค่เพียงสิ่งปรกติธรรมดา

ที่เรานั้นเรียนแล้วก็ต้องรู้ ทำแล้วก็ต้องได้

ทำอะไร - ก็ต้องได้สิ่งนั้น

.. มันเป็นปรกติอย่างนี้..

แล้วเหตุใดเล่า เราจึงสรรเสริญมันว่า เป็นคุณวิเศษ ประเสริฐกว่าใครๆ

ใครเขาจะสรรเสริญ - ก็เรื่องของเขา

- เราเป็นผู้ได้รับมา.. เราก็อย่าสรรเสริญ อย่าหลงในมัน

ยิ่งใครเขาช่วยเราชมเข้า..

- เราก็ยิ่งหลงเข้าไป.. อย่างนี้หลงทาง นะลูก

เขาจะชม นั่นก็คือ การทดสอบเราดีๆ น่ะลูก

- อย่าหลงจนรู้สึก

- ไม่มีใครชม - เราก็อย่าทุกข์

... เพราะว่าเรา รู้เฉพาะตัวของเรา..

และตัวเราเองนั่นละ ควรที่จะรู้ตื่นอยู่เสมอว่า..

คุณวิเศษต่างๆเหล่านี้ - มันเป็นเรื่องปรกติธรรมดา

ที่ถ้าปฏิบัติแล้ว ฟังธรรมแล้ว ศึกษาธรรมแล้ว.. ก็ย่อมแตกฉานในธรรม

มีสมาธิ เอาผลของสมาธิมาใช้.. ก็ย่อมมีญาณรู้ต่างๆ เกิดขึ้นเป็นธรรมดา

... มันเป็นปรกติของมันอย่างนั้นเอง..

ก็ทำความดี 2 อย่าง - ก็ย่อมได้ผล 2 อย่าง..

.. แต่ผลเหล่านั้น คืออะไร..

-- คือ เครื่องมือที่เราจะนำมาช่วยชำระกิเลส

-- คือ บททดสอบ ที่ละเอียดประณีตขึ้นไปเรื่อยๆ

โดยที่เราอาจจะถูกครอบงำก็ได้.. ถ้าเราไม่รู้ตัว ไม่รู้ตื่นกับสิ่งเหล่านั้น..

อย่างนี้ละ พระยาธรรม.. เราควรที่จะทำความเข้าใจ ว่า..

สิ่งต่างๆทั้งหลาย.. ที่มันมีขึ้น มันมีอยู่

ได้รับ ได้ประสบพบเจอ ในเส้นทางแห่งการประพฤติปฏิบัติ

สร้างความดี ทำความดี หรือการฝึกฝนสมาธิต่างๆ เหล่านั้น..

-- ย่อมจะนำพาให้เรา ไปเจอกับการมีญาณรู้ต่างๆ คุณวิเศษต่างๆ - เป็นธรรมดา...

แต่สิ่งเหล่านั้น มันก็สามารถทำพิษให้เราแย่ลงได้ เช่นเดียวกัน.. หาก

/ เราไม่รู้หลบ รู้หลีก

/ เราไม่รู้ที่จะนำเอาสิ่งเหล่านั้น - มาทำในสิ่งที่เกิดประโยชน์แก่เรา

อย่างนี้ละ พระยาธรรม.. จงทบทวนดูเช่นนี้

รวมถึงต่อไป ข้อที่ 3 - หรือว่า สิ่งที่ 3 ที่เราควรจะทบทวน ก็คือ..

รู้ว่า สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้น เพื่อให้เราเอาไปทำอะไร- ที่เกิดประโยชน์แก่ตน

ควรจะระลึกสิ่งนี้อีกสิ่งหนึ่ง ลูก

คือ ควรที่จะทำความเข้าใจว่า.. สิ่งทั้งหลายที่มันเกิดขึ้นนั้น เราต้องทำยังไง

เช่น การระลึกชาติได้..

ก็ให้พิจารณาถึง การเวียนว่ายตายเกิด ที่มันน่าเบื่อหน่าย แต่ไม่ใช่ไปจมอยู่กับอดีตชาติ

กลับไปอยู่ในอดีตชาติ ได้มั้ยล่ะ.. คงจะไปไม่ได้สินะ !

ใครจะย้อนเวลา กลับไปอยู่ในอดีตได้

กาลเวลามีแต่ผ่านไป เปลี่ยนไป - ไม่มีวันหวนคืน..

-- ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่มันผ่านไปแล้ว.. ไม่มีใครเอากลับคืนมาได้ ++

พระยาธรรมเอ๋ย.. หากว่าเราเกิดหูทิพย์ ตาทิพย์ ก็จะได้ทำให้เรารู้ว่า..

โลกสวรรค์ โลกอื่นๆที่ซ้อนโลกเราน่ะ - มีจริง การเวียนว่ายตายเกิด - มีจริง

จะได้ไปดูเทวดา

จะได้ไปดูผี ดูสัมภเวสี สัตว์นรก เปรต อสุรกาย

จะได้ดูให้เห็น เข้าใจให้ทะลุแจ่มแจ้ง - ถึงสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นว่า มันน่ากลัวขนาดไหน

จะได้ไม่กล้าทำบาป

จะได้ไม่หลงในบุญ เห็นความไม่เที่ยงแท้ที่เกิดขึ้น

เกิดดีแค่ไหน ก็ต้องดับจากสิ่งนี้อยู่ดี

เกิดไปอยู่ในจุดที่ต่ำ ตกนรก เป็นสัตว์นรก เปรต อสุรกาย ก็ย่อมได้ - หากว่าเราเผลอทำความชั่ว

อย่างนี้ละ พระยาธรรม..

เราต้องดู ต้องรู้ว่า คุณวิเศษต่างๆที่เกิดขึ้นนั้นน่ะ - เกิดขึ้นมา เพื่อให้เราเอาไปทำอะไร

-- ไม่ใช่เกิดขึ้น เพื่อให้เรานั่งยึดติด ลุ่มหลง จมอยู่กับสิ่งเหล่านั้น..

พระยาธรรมเอ๋ย.. เช่น

การรู้การเกิดของสัตว์

การกลับไปแล้ว -ไปเกิดที่อื่นของสัตว์ / หลังการตาย และก่อนมาเกิด

เราก็ควรจะพิจารณาให้เห็นกฎแห่งกรรม อย่างชัดเจน

ไม่ใช่เอาคุณวิเศษนั้น มาทับถมตัวเอง แล้วก็ประกาศว่า รู้แล้วๆ..

รู้ยังไง - ยังหลงอยู่

รู้ยังไง - ยังยึดอยู่ ใช้ไม่ได้

ฉะนั้น.. จงรู้ อย่างรู้อย่างแท้จริง

รู้เรื่อง กฎแห่งกรรม - รู้แล้วก็เลิกทำบาป เลิกทำในสิ่งไม่ดีซะ

รู้กฎแห่งกรรม - เพื่อที่จะได้บอกต่อกับบุคคลผู้อื่นว่า - มันมีอยู่จริง

... เพื่อให้เขาเลิกทำบาป ทำกรรมซะ

อย่างนี้ละ พระยาธรรม.. มันวิเศษที่ตรงไหน

หากว่าเรา รู้แจ้งตามความเป็นจริง - เราก็จะรู้ถึงสิ่งที่มี สิ่งเหล่านั้น มาเพื่อทำอะไร

เราจะเอาไปทำสิ่งที่เกิดประโยชน์ กับเราได้มากลูก

ช่วยถอดถอนกิเลสตน และผู้อื่น

เช่น การมีอภิญญา คือ การเหาะเหินเดินอากาศได้ สามารถแสดงฤทธิ์ต่างๆได้

- เราก็จะได้ไว้ช่วยเรา ในยามจำเป็นจริงๆ **

เพราะการเป็นนักบวช บางที ถ้าเกิดต้องอาศัยชาวบ้าน อาศัยผู้อื่นมากจนเกินไป

บางที บางกลุ่ม บางคน.. ก็ไม่สะดวก

.. เพราะไม่สามารถที่จะหลบหนีความวุ่นวายได้

.. เพราะยังต้องอยากกินข้าวของเขา ยังต้องจำเป็นกินข้าวของชาวบ้านอยู่

-- ก็เลยไม่สงบ วุ่นวายอยู่ ..

อยากจะหนีเข้าป่าเข้าดง เพื่อที่จะได้ปฏิบัติอย่างแท้จริง.. ก็เลยต้องมีสิ่งเหล่านั้น

เป็นเครื่องช่วย ในการที่จะได้ดูแลตน ในการปฏิบัติอยู่ในป่าในเขา

ปกป้องคุ้มครองภัยให้กับตน

แต่ไม่ใช่ -ให้ตนมาลุ่มหลง มายึดติด มาถือว่าดีแล้ว

มันเป็นเครื่องช่วยแห่งการปฏิบัติ เท่านั้นลูก !

มันไม่ใช่สิ่งที่จะมานั่งยึด นั่งหลง

อย่างนั้นละ.. พระยาธรรม

เช่น ถ้ามีญาณรู้ในธรรมต่างๆ แตกฉานในอรรถในธรรม ในข้อธรรมต่างๆ

เราก็แตกฉาน - เพื่อถอดถอนกิเลสของเรา เท่านั้น

-- ไม่ใช่แตกฉาน เพื่อจะมายึดติดลุ่มหลง กับสิ่งที่แตกฉานนั้น ++

เราจึงควรทำความเข้าใจถึง สิ่งต่างๆที่ได้มาในแต่ละอย่าง ว่าได้มา เพื่อทำอะไร

จะเอาไปทำยังไงบ้าง - เพื่อเกิดประโยชน์แก่ตน และผู้อื่น

เกิดประโยชน์ แก่พระพุทธศาสนา

แต่ไม่ใช่การเอามายึดมาถือ มาลุ่มหลง และจมอยู่

มาสรรเสริญว่า ดีแล้ว ประเสริฐแล้ว

-- แล้วก็ติด ก็หลงอยู่ในสิ่งนั้น- ไปไหนไม่ได้ !

มีดวงจิตมากเลยทีเดียว พระยาธรรม.. ที่ไปติดอยู่กับสิ่งเหล่านี้

ตนยังไม่เข้าสู่การเป็นองค์พระอริยเจ้า แต่ได้คุณวิเศษเสียก่อน - ก็เลยไปหลงอยู่ในสิ่งเหล่านั้น..

- จนต้องพากันตกนรกบ้าง

- พากันไปติดอยู่ในจุดนั้น จุดนี้ของวัฏสงสารบ้าง

... เลยไปไม่ถึงไหนกันเลย !

อย่างนี้ละ พระยาธรรม.. สิ่งที่ลูกนั้น ควรที่จะพิจารณาฝึกฝนตนให้บ่อยๆ

ให้รู้อีก 2 สิ่ง นอกเหนือจากคลิปที่ได้กล่าวไปแล้ว

คือ ความรู้แจ้งในหลักธรรมที่องค์พระพุทธเจ้าสอน เพื่ออะไร จุดมุ่งหมาย คือ ที่ไหน ++

นอกเหนือจากข้อนั้น ก็ต้องทำตามข้อที่ 2 คือ ทำความเข้าใจในการปฏิบัติ ว่า

หากว่าเราได้ประพฤติปฏิบัติแล้ว คุณวิเศษต่างๆนั้น ย่อมปรากฏขึ้นเป็นปรกติ

- เห็นเป็นธรรมดา จะได้ไม่ต้องเห็นว่า มันวิเศษ ++

หรือจะพิจารณาในแบบที่ 3 - รู้ว่า สิ่งเหล่านั้น เกิดขึ้น

- เพื่อให้เรานำไปทำอะไร ที่มันเกิดประโยชน์แก่ตน และผู้อื่น ++

-- พิจารณาอย่างนี้ ก็จะสามารถถอดถอน ความลุ่มหลงแห่งตนได้ ลูก --

++

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรม ให้ลูกได้ทำความเข้าใจ

ลูกพอจะเข้าใจบ้างแล้วละเจ้าค่ะ แท้ที่จริง การที่คนเรานั้นปฏิบัติ จนได้คุณวิเศษต่างๆ

มันก็เป็นเรื่องปรกติ และเมื่อได้มาแล้ว เราควรจะนำมาทำในสิ่งที่เกิดประโยชน์แก่เรา

เราก็จะไม่ลุ่มหลงในสิ่งที่ได้เหล่านั้น..

... พอจะเข้าใจ เช่นนี้แล้วเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตา

ไว้วันพรุ่งนี้ หรือโอกาสหน้า ถ้าลูกสงสัยเรื่องใด จะขึ้นมาทูลถามใหม่

วันนี้ คงต้องกราบขอลาก่อน นะเจ้าคะ..

สาธุ