รู้ในความเป็นจริงของร่างกาย

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 14 ธันวาคม 2560

ตอนที่ 230 **รู้ในความเป็นจริงของร่างกาย**

+ +

ในเช้าของวันที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2560 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า ได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าฟังธรรม เมื่อข้าพระพุทธเจ้าได้กราบนอบน้อมต่อพระพุทธองค์ท่านแล้ว จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า…

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเข้าเฝ้าฟังธรรม ตัวอย่างของการเป็นผู้มีปัญญาธรรม น่ะเจ้าค่ะ

วันนี้ พระองค์จะทรงเมตตา ยกตัวอย่างของผู้มีปัญญาธรรม แสดงเรื่องไหน รูปแบบไหน ให้ลูกฟังล่ะเจ้าคะ ? ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตาด้วย เจ้าค่ะ “

- - - -

พระยาธรรมเอย.. ดีแล้วละ ถ้าอย่างนั้น ก็ตั้งใจฟังให้ดี

พิจารณาตาม ให้เกิดปัญญาตาม

เมื่อรู้ เข้าใจ ตามความเป็นจริงอย่างแจ่มแจ้งแล้ว.. ก็ค่อยนำไปเผยแผ่ต่อ

จะได้ไม่ผิดไม่เพี้ยน ไม่หลงทางไป..

เอาละนะ นั่งให้เรียบร้อย แล้วตั้งใจฟัง

พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้ที่มีปัญญา เขาย่อมมีปัญญารู้แจ้ง ในเหตุที่เกิดขึ้นกับเขา

เช่น ถ้าเกิดว่า มีเหตุที่เกิดขึ้นกับกาย เช่น การเจ็บป่วย เป็นโรคนั้น โรคนี้ บาดเจ็บ.. เขาก็ย่อมรู้ดีว่า ผลกรรม หรือสิ่งที่เกิดขึ้นส่งผลมา ทำให้เขาต้องเป็นเช่นนั้นๆ - เกิดจากผลกรรมอะไร

เขาอาจจะเห็น ว่าเคยไปทำร้าย ทารุณสัตว์ไว้ในกาลก่อน

ไม่ว่าจะเป็นอดีตชาติ ปัจจุบันชาติ

บัดนี้ ผลกรรมนั้น.. เลยส่งผลให้ต้องป่วยเป็นโรคอย่างนี้

หรือถ้าเกิดว่า บาดเจ็บ.. เขาก็ย่อมเห็นกรรมแห่งตน

เห็นเหตุที่ตนก่อตนทำ และส่งผลมาให้ต้องเจ็บ ต้องปวด ต้องป่วย.. อย่างนั้น

เขาจะมีปัญญารู้เท่าทัน เช่นนี้.. ลูกเอ๋ย

และก็ยังสามารถ ขยายสิ่งที่มันเกิดขึ้น เพียงแค่เรื่องความเจ็บปวด เพียงแค่เรื่องเดียว

- ไปสู่การมีปัญญาในอีกหลายรูปแบบ เช่น..

รู้จักพิจารณาให้เห็นว่า.. ร่างกายนี้ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของของเราจริงๆ

ยามที่มันเจ็บ มันปวด เราบอกให้มันหยุดเจ็บ หยุดปวด - มันก็ไม่หยุด

เราไม่อยากให้มันเจ็บ - มันก็จะเจ็บ

เราห้ามอะไรมันไม่ได้ - ควบคุมมันไม่ได้เลย ..

* ซึ่งแสดงถึง ความที่ไม่ใช่ตัว ใช่ตนของเรา*

เมื่อมีปัญญาเห็นแจ้งเช่นนี้.. ก็จะถอดถอนความยึดตัวยึดตน ออกไปได้

ถ้าเจ็บ ถ้าปวด ถ้าป่วย..

บุคคลผู้มีปัญญา ก็จะพิจารณาเห็นชัดเจน เห็นเรื่องทุกข์ของร่างกาย

กายนี้ พ่อแม่ให้กำเนิดมาเลี้ยงดูมา ทุกข์ยากลำบากหนักหนา

ทำทุกวิถีทางเพื่อให้เลี้ยงให้เจริญเติบโต ให้ดีที่สุด.. แต่ว่า มันก็ไม่ดีเลย

มันก็แก่ ก็เจ็บ ก็ป่วย

กายนี้ พยายามดูแลรักษามันยังไง.. มันก็เสื่อมไป ตามกาลเวลา !

กายนี้ *

มันเป็นของหนัก..

มันเป็นของที่ไม่น่าครอบครอง

มันเป็นสิ่งที่เราไม่น่ายึดติด ยึดถือลุ่มหลงในมันเลย

- น่าเบื่อหน่ายยิ่งนัก !

มันเป็นของหนัก เป็นสิ่งที่ทำให้เราต้องทุกข์กับมัน / ทรมานเหน็ดเหนื่อยกับมัน

เราก็จะเห็นตามความเป็นจริง.. ในความน่าเบื่อหน่ายของร่างกาย ++

- ก็จะทำให้เรา ไม่หลงในการเกิดอีก !

บุคคลผู้มีปัญญา.. ย่อมเอาการเจ็บ การป่วย เพียงแค่นิดหน่อย หรือเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

หยิบยกขึ้นมา พิจารณาเห็นตามความเป็นจริงว่า..

นี่เรายึดตัวยึดตน หรือนี่ !

ร่างกายนี้เขาเจ็บเขาปวด.. เราก็แอบหลงนึกว่า เรานั่นแหละเจ็บ เรานั่นแหละปวด

-- เรายังยึด ยังถือ ในตัวในตนอยู่เลย.. เราจะไปนิพพานได้อย่างไรเล่า ?

เมื่อยังเป็นเช่นนี้.. ย่อมพิจารณาเห็นความยึดติดในกาย

ย่อมเห็นได้ชัดเจนดังนี้ว่า เราเคยมีร่างกาย มานับกายไม่ถ้วน

และมันก็เคยให้เราเกิด อยู่ในมัน

แต่ท้ายที่สุด.. มันก็ตายจากเราไปชาติแล้วชาติเล่า -แต่มันไม่เคยเห็นจะพาให้เราตายกับมันด้วยเลย..

ฉะนั้น แปลว่า.. กายนี้ไม่ใช่ตัวของเรา เรากำลังยึดติดหลงตามมัน เคลิบเคลิ้มไปกับมัน

ว่ามันเจ็บ - เราเจ็บ

ว่าเราปวด - มันปวด

.. อย่างนั้นต่างหากเล่า !

-- ในความเป็นจริงแล้ว.. มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย --

อย่างนี้ละ พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้มีปัญญา.. ย่อมรู้แจ้งเข้าใจ แม้เพียงแค่เหตุเดียวที่เกิดขึ้นกับตน คือ การเจ็บป่วยทางกาย ก็สามารถที่จะหยิบยกขึ้นมาพิจารณาแตกฉาน

เป็นเรื่องราวหลายอย่าง

เป็นปัญญาหลายตัว

ถอดถอนกิเลสในตัวของเรา ได้หลายรูปแบบ

และการที่เราถูกกระทบในเรื่องของจิตใจ / สิ่งที่มันเกิดขึ้น กระทบเรา ถูกใจไม่ถูกใจต่างๆทั้งหลาย...

บุคคลผู้มีปัญญา.. ย่อมรู้เท่าทันอารมณ์แห่งตน

รู้เท่าทันเหตุที่เกิด ที่มากระทบตน

เช่น ถ้าได้ยินเสียงที่ถูกใจ ก็จะมีปัญญาพิจารณาว่า..

การที่เราถูกใจในเสียงเพราะ คำชื่นชม - เป็นความหลง หลงในสิ่งที่ละเอียดประณีต

ลุ่มหลงมัวเมาอยู่กับกิเลสตัณหา

มัวแต่เคลิบเคลิ้มกับเสียงเพราะอยู่..

แต่ในความเป็นจริงสิ่งเหล่านี้ - เป็นภาพมายา / เป็นภาพลวงตา

- เพราะมันเกิดขึ้น เดี๋ยวมันก็จะหายไป..

- เพราะเขาชมเรา เดี๋ยวก็มีคนด่าเรา..

* มันเป็นของไม่เที่ยง*

เราไม่ควรไปเพลิดเพลิน อยู่กับเสียงเพราะ / อยู่กับสิ่งที่คิดว่า..ชอบใจ ถูกใจนั้น

เมื่อมีสิ่งใดที่กระทบเข้ามา ทำให้เรารู้สึกไม่พอใจ..

เราก็จะมีปัญญารู้เท่าทันว่า..

สิ่งที่เราไม่พอใจ เพราะเรามีทิฐิ

มีความเห็นว่าตนถูก ผู้อื่นผิด

และลุ่มหลงไปตามสิ่งไม่ดี.. ไม่ดีเราก็วิ่งตามมันไป

น้อมเอาสิ่งไม่ดีเข้ามาใส่ตน ให้เป็นทุกข์

* คำพูดที่ไม่ดี / สิ่งที่ไม่ถูกใจ สิ่งต่างๆทั้งหลายเหล่านั้น.. ก็พียงแค่สิ่งสมมุติขึ้นมาเท่านั้น !

ถูกใจก็ดี ไม่ถูกใจก็ดี.. ควรวางเสีย

อย่าน้อมเข้ามาใส่ตัวของเราเลย..

วางใจให้เป็นกลาง

วางอารมณ์ของตน ให้อยู่ท่ามกลางระหว่าง

ดี กับ ไม่ดี

ถูกใจ กับ ไม่ถูกใจ

... เห็นเป็นธรรมดา

และถ้าถ้าหากว่ามีใคร มาทำในสิ่งที่ไม่ดี ที่เบียดเบียนเรา

ทำให้เรารู้สึกเป็นทุกข์

เราก็จะเห็นได้ว่า ที่เขามาทำอย่างนี้กับเรา.. เพราะเราเคยกระทำเช่นนี้กับผู้อื่นเอาไว้

สิ่งที่มันกระทบกลับมา เกิดขึ้นกับตัวของเรานั้น.. เพราะกรรมที่เราเคยได้ทำส่งผลมา

และก็จะเห็นชัดเข้าไปอีกว่า.. จงพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส

เมื่อกรรมวิบากส่งผลกระทบมา.. เราก็พลิกมัน ให้เป็นโอกาสของเราเสีย *

เป็นโอกาส โดยการ..

หยิบยกเอาเรื่องนั้น มาเป็นแบบอย่างให้เรารู้ กลัวต่อการสร้างบาป

หยิบยกเอาสิ่งที่มันเกิดขึ้น มาดูว่าเรานั้น.. ยึดถือในตัวในตนของตนหรือเปล่า มีอัตตา มีตัวตนหรือเปล่า ?

ดูสิ่งนี้ให้ลึก +

ถ้ายังมีอยู่.. เราจะได้ถอดได้ถอน

รวมถึงผู้ที่มีปัญญา.. ก็ยังสามารถที่จะหยิบยกเอา สิ่งต่างๆทั้งหลายที่เกิดขึ้น

ที่มันไม่ถูกใจ หรือเรื่องต่างๆที่มีใครมาทำในสิ่งที่เบียดเบียนเรา

ยังสามารถที่จะหยิบยกขึ้นมา ให้ตัวของเรานั้นได้พิจารณาตัวเองว่า..

ตัวของเรา บกพร่องอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า ?

ยังไม่ดีอยู่หรือเปล่า ?

ตัวของเรานี้ยังต้องแก้ไขอะไร ยังไงบ้าง ?

ทุกคนทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบข้าง อยู่รอบตัวของเรา

- สามารถที่จะเป็นครูที่จะสอนเราให้เก่ง ให้เข้าใจ ให้ฝึกฝนไปเรื่อยๆได้ ++

หากเรารู้จักหยิบยกเอาเหตุการณ์นั้น เข้ามาตรึกตรอง -ให้เห็นทุกสิ่งที่มันติดอยู่ในตัวของเรา

.. แล้วเราจะได้ปรับปรุงแก้ไข

ถ้าเราผิด เราก็ยอมรับผิด และแก้ไข

ถ้าเราไม่ผิด เรายึดตัวถูกนั้นไหม ?

ถ้ายึดอยู่.. ก็ถือว่ายังไม่ถูก

เรายึดตัวยึดตนไหม - ถ้ายึดตัวยึดตน.. ก็ถือว่ายังไม่ถูก

อย่างนี้เป็นต้น

บุคคลผู้มีปัญญา.. ย่อมรู้เท่าทันเช่นนี้

เช่น ถ้าครูอาจารย์บอกว่า เรายังไม่ดี เรื่องนั้นเรื่องนี้

สะกิดเราสักหน่อย ให้ปรับจิตปรับใจใหม่

เราก็ไม่รู้ทัน ไม่เข้าใจ.. เลยคิดเพ่งโทษครูบาอาจารย์

อย่างนี้.. ไม่ใช่ผู้มีปัญญา !

ผู้มีปัญญา.. เมื่อถูกตักถูกเตือน หรือโดนสะกิดจากครูบาอาจารย์

เราต้องรู้ให้ทัน ว่าท่านกำลังโยนข้อสอบอะไรมาให้เรา

และต้องนำไปพิจารณา ให้เห็นความเป็นจริงที่ซ่อนอยู่

.. แล้วก็ปรับปรุงแก้ไข ทำเสียให้มันดีขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งๆไป…

พระยาธรรมเอย.. บุคคลผู้ที่มีปัญญา เมื่อมีสิ่งใดเกิดขึ้น

จะไม่ส่งจิตออกนอกเลย

จะไม่โทษฟ้าโทษดิน ที่ทำให้เจ็บป่วย

จะไม่โทษคนนั้นคนนี้ ที่มาทำให้ตนนั้น รู้สึกแย่ รู้สึกไม่ดี รู้สึกไม่พอใจ

จะไม่ลุ่มหลง เอาความสุขไปฝากไว้ภายนอก กับคำชื่นชมของผู้อื่น

แต่เขาจะดูจิตของตนอยู่เสมอ ว่าบัดนี้ ตอนนี้.. จิตแห่งตนนั้น

/ มีอะไรบ้าง ที่เคลื่อนไหวอยู่ในจิต

/ กิเลสตัวใดบ้าง ที่มันทำงาน

แล้วก็น้อมเอาสภาวะต่างๆเหล่านั้นละ ที่มันเกิดขึ้น ทั้งกระทบกาย กระทบจิตใจ ความรู้สึก ผ่านหูผ่านตาต่างๆ เหล่านั้นละ เข้ามาพิจารณาว่าตน..

- กำลังสอบเรื่องอะไรอยู่

- กำลังจะต้องปรับเปลี่ยนปรับปรุงแก้ไขเรื่องอะไรอยู่ กำลังติดอยู่กับเรื่องไหนอยู่

เช่น ถ้าเกิดว่า ลูกนั้น..

เจอกับลูกศิษย์ที่ดื้อ ไม่เชื่อฟัง

เจอกับผู้ปฏิบัติที่ไม่รักษาศีล ไม่ทำตามกฎระเบียบของสำนัก

.. ลูกกำลังรู้สึกทุกข์ ทุกข์ใจเรื่องนี้

ถ้าเกิดเป็นผู้มีปัญญา.. เขาก็จะไม่โทษคนที่เขากระทำความผิด หรือไม่ถูกต้อง

หรือจะไม่นำมาให้เป็นทุกข์

แต่เขาจะพิจารณาเข้าไปให้ลึกว่า.. ตนนั้นต้องแก้ไขปัญหาเหล่านี้ยังไง ให้ดียังไงให้ถูกต้องที่สุด

ตนนั้นกำลังทดสอบปัญญาในการแก้ไขปัญหาอยู่

ต่อไปในภายภาคหน้า ถ้าเจอปัญหาที่มากกว่านี้ หนักกว่านี้จะได้แก้ได้

ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี - ที่เขาให้โอกาสให้เราได้ฝึกปัญญา

แล้วก็ค่อยๆปรับปรุงปรับเปลี่ยนแก้ไข โดยใช้ปัญญา

ค่อยๆทำไป..

อย่างนี้ละ พระยาธรรมเอย.. ลูกจึงจะเป็นผู้มีปัญญา และรู้เท่าทันเหตุที่มันเกิดขึ้น

ต่อไป ลูกก็จะได้แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

คนที่เข้ามา ไม่ว่าจะมีลักษณะของจิตเช่นไร..

- เราก็ควรมองเห็นว่า เป็นรูปแบบตัวอย่างของกิเลส รูปแบบตัวอย่างของเชื้อ ที่เราศึกษา

ทั้งเชื้อดี เป็นแบบนี้ / เชื้อไม่ดีเป็นแบบนี้

คนในรูปแบบไหนก็ตาม.. เราก็จะนำขึ้นมา เป็นแบบอย่างในการฝึกฝน

ในการแก้ไขปัญหา วางจิตวางใจ

แต่ไม่ใช่ ไปนั่งกลุ้มนั่งทุกข์อย่างนั้น

- ถือเป็นผู้ ไม่มีปัญญา !

อย่างนี้ละ พระยาธรรม.. คนที่มีปัญญาแล้ว

เขาก็จะรอบรู้ทุกสิ่งและทุกอย่าง

เขาจะไม่น้อมเอาความทุกข์ เข้าใส่ตน

เขาจะพลิกวิกฤตทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น ให้เป็นโอกาส

เขาจะสร้างปัญญาแห่งตน ความรู้แจ้งแห่งตนให้ก่อเกิด จากปมปัญหา หรือสิ่งที่กระทบต่างๆทั้งหลาย..

จนเขารู้แจ้ง เข้าใจ ในสรรพสิ่งทั้งหลาย ..

เบื่อหน่าย ในตน

เบื่อหน่าย ในผู้อื่น

เบื่อหน่าย ในรูปรส กลิ่น เสียง สัมผัสต่างๆ

เบื่อหน่าย ในโลก ในจักรวาลนี้ ..

-- แล้วก็เลยมีพลังที่จะผลักดันตน ให้อดทน ให้ไปถึงนิพพานได้ลูก --

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ทำความเข้าใจ เจ้าค่ะ..

สาธุ