หน้าแรก

ธรรมนคร : นครของพระพุทธเจ้า

คำสอนหลักขององค์พระพุทธเจ้า

พุทธโอวาท

คำสอนหลักขององค์พระพุทธเจ้า

หรือ เป็นเป้าหมาย

จุดมุ่งหมายสำคัญที่สุด ของพระพุทธศาสนา คือ

ให้ทุกคน ดับการเกิดของตน

โดยการรู้เหตุที่เกิดตน แล้วรู้เหตุที่ดับตน

ทำเหตุที่จะดับตนนั้นให้สำเร็จ เพื่อดับตนให้ได้

จะได้ไม่ต้องมาเกิดอีก

นี่หละ คือ เป้าหมายชัดเจนแล้ว

และพระพุทธองค์ก็ได้ชี้ทางเอาไว้ว่า

การที่มีเรา ก็เพราะว่า มีเชื้อกิเลสตัณหา

คือ ความรัก โลภ โกรธ หลง

ความอยาก และความไม่อยาก

เหตุที่จะทำให้เราดับเชื้อเหล่านี้ได้ ก็คือ

ศีล ธรรม สมาธิ และปัญญา

ศีล ธรรม สมาธิ ปัญญา จะช่วยดับ

รัก โลภ โกรธ หลง 4 ตัวนี้

........

ฝึกสมาธิแล้ว เพื่อที่เอาสมาธินั้นมาฝึกปัญญา

แล้ว ปัญญา คืออะไรเล่า ?

ปัญญาธรรม ก็คือ การรู้แจ้ง เข้าใจ ในสรรพสิ่งทั้งหลาย เหตุที่เกิด และเหตุที่ดับ

การรู้เหตุที่เกิดตน แล้วรู้เหตุที่ดับตน คืออย่างไร ?

อธิษฐานมาช่วยเผยแผ่ธรรม

996. อานุภาพ..แห่ง.ธรรมทาน

แม้เราจะทำสังฆทาน สร้างโบสถ์ วิหาร พระประธาน เจดีย์ เป็นอามิสทานอันยิ่งใหญ่ แม้จะน้อมถวาย ให้กับผู้ปราศจากความอิจฉา ความโกรธ จะมีผลมากก็ตาม

แต่ถึงกระนั้น ธรรมทานย่อมเป็นเลิศ กว่าอามิสทานฯ เพราะการให้”ธรรมทาน”

ทำให้ผู้สดับรับฟัง ได้ลิ้มรสแห่งธรรม มีความยินดีในธรรม ย่อมทำให้ผู้นั้น สิ้นตัณหา ย่อมพ้นทุกข์ทั้งปวงได้

การบูชาด้วยธรรม การสละธรรม การบริจาคธรรม การบริโภคธรรม การสมโภคธรรม การจำแนกธรรม การสงเคราะห์ด้วยธรรม การอนุเคราะห์ด้วยธรรม ความเอื้อเฟื้อด้วยธรรม การแจกจ่ายธรรม จึงย่อมเป็นเลิศ กว่า อามิสทาน

ผู้ที่พร่ำสอนธรรม ชื่อว่าให้”อมฤตธรรม ฯ” ..ทำให้ผู้ฟังเกิดปัญญา เกิดดวงตาเห็นธรรม ล่วงพ้นจากทุกข์ได้ จึงมีอานิสงส์มากนัก

ธรรมทาน จึงเป็นเลิศยิ่งนัก อานุภาพมากนัก..ดังนี้แล

(และการให้ธรรมทาน ทำให้การสร้างบารมีเต็มไว ).

.ฟังแล้ว .หัวใจข้าพเจ้า..อดแอบยิ้ม.ปิติดีใจ มิได้.ที่หัวใจยังไม่เบื่อหน่าย ในการลงธรรมทาน..สาธุ.

มโนธาตุ โพธิญาณ

ก่อนจะข้ามฝั่ง..

เราทุกคนล้วนมีหน้าที่ในการถอดถอนกิเลส ด้วยการทวนกระแสของตัณหา จากการรื้อค้นด้วยการพิจารณาสังเกตกายใจตนเอง เพื่อหาเหตุอันเป็นเชื้อที่จิตยังหลงยึดติดอยู่ ยังให้ค่าเป็นยินดี ยินร้ายอยู่

ทุกการเห็นทุกข์ จากจิตที่ได้รับรู้ทุกข์นั้นๆ ที่มีอยู่ ไม่ใช่เพื่อให้เราเข้าไปเป็นเจ้าของความทุกข์นั้น หรือเพื่อให้หาวิธีหนีทุกข์ เพียงแต่ให้เรา 'รู้' ว่ามันมีอยู่เพราะมีเหตุปัจจัย และย่อมดับไปเมื่อเหตุนั้นดับลง

วิมุตติธรรม

ในร่างกายและจิตใจ มีสิ่งที่อาจเรียกว่า 'พระไตรปิฏก' ที่แท้จริงให้ศึกษา ชนิดที่ไม่อาจเติมเข้า หรือ ชักออก แม้แต่อักขระเดียว

ขอให้พยายามอ่านพระไตรปิฏกเรื่องทุกข์

เรื่องเหตุให้เกิดทุกข์ เรื่องความดับทุกข์

และทางให้ถึงความดับทุกข์

จากพระไตรปิฏก เล่มนี้ กันทุกคนเถิด.

มรดกท่านพุทธทาส..

< โอฆะ 4 >

กาโมฆะ โอฆะคือ กาม

ภโวฆะ โอฆะคือ ภพ

ทิฏโฐฆะ โอฆะคือ ทิฏฐิ

อวิชโชฆะ โอฆะคือ อวิชชา

โอฆะ หมายถึง กระแสน้ำกิเลสที่ท่วมทับใจสัตว์โลกให้จมอยู่ในความต่ำทราม มี 4 ประเภท คือ

1) กาโมฆะ กระแสน้ำแห่งกามคุณเป็นเหตุให้อยากได้ใคร่มีครอบครองต้องดิ้นรนแสวงหาสิ่งที่ต้องการมาตอบสนองความอยากของตน

2) ภโวฆะ กระแสน้ำแห่งความยินดีในอัตภาพของตน เป็นเหตุให้อยากเป็นอยู่ อยากเกิดในภพที่ตนปรารถนาอย่างไม่สิ้นสุด

3)ทิฏโฐฆะ กระแสน้ำแห่งความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม เป็นผู้มีความเห็นมิจฉาทิฏฐิ 10 อย่าง

4) อวิชโชฆะ กระแสน้ำแห่งความโง่เขลาเป็นเหตุให้ไม่รู้เหตุผลตามความเป็นจริง

>>> พยายามข้ามกระแสน้ำทั้ง 4 ให้ได้... สู่ โลกุตตรภูมิ ด้วยอริยมรรค​มี​องค์​ 8​ มัชฌิม​าปฏิปทา ทางสายกลางเพื่อความพ้นทุกข์ทั้งปวง

San Nirvana

พระธรรมคำสอน "สมเด็จองค์ปฐม"

สภาพเวทนาใดๆ เกิดขึ้นกับขันธ์ ๕ หรือร่างกายนี้

จงยอมรับว่าเป็นธรรมดา

อย่าเอาจิตไปสงสัยว่าเป็นความผิดปกติ

จริง ๆ แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้

เกิดขึ้นเป็นปกติมาแล้วกับเราทุกชาติที่ร่างกายปรากฏ

จิตของเรามักจักดิ้นรน ไม่ยอมรับความจริงอันเป็นปกตินี้

มาแล้วทุกชาติ ฝืนธรรมอยู่เป็นนิจ

ยังอารมณ์ให้ตกอยู่ในกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา

ไม่ยอมรับกฎธรรมดาของขันธ์ ๕ หรือร่างกายนี้

จิตจึงมีความกำหนัด อยากมีขันธ์ ๕ ที่ฝืนธรรมอยู่เนือง ๆ

ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น

รวบรวมโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน

ศีล อันเป็นกุศล มี ความไม่ร้อนใจ เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

ความไม่ร้อนใจ มี ปราโมทย์ เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

ความปราโมทย์ มี ปีติ เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

ปีติ มี ความสงบรำงับ เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

ความสงบรำงับ มี ความสุข เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

ความสุข มี สมาธิ เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

สมาธิ มี การรู้เห็นตามที่เป็นจริง เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

การรู้เห็นตามที่เป็นจริง มี ความหน่าย เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

ความหน่าย มี ความคลายกำหนัด เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

ความคลายกำหนัด มี วิมุติญาณทัศนะ เป็นอานิสงส์ที่มุ่งหมาย

(พระสัมมาสัมพุทธะ)

ดูกรภิกษุทั้งหลาย

ก็บุคคล ผู้เขลา หลง งมงาย อย่างไร

...บุคคลบางคนในโลกนี้

ย่อมไม่รู้ กุศลธรรมและอกุศลธรรม

ย่อมไม่รู้ ธรรมที่มีโทษและไม่มีโทษ

ย่อมไม่รู้ ธรรมที่เลวและประณีต

ย่อมไม่รู้ ธรรมฝ่ายดำและฝ่ายขาว

ดูกรภิกษุทั้งหลาย

บุคคลเป็นผู้เขลาหลงงมงายอย่างนี้แล

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒

พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔

อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต

ในการพิจารณาธรรม จนเกิดวิมุตติ หรือบรรลุธรรมนั้น

จะต้องมีโยนิโสมนสิการ คือมีการพิจารณาใคร่ครวญ ให้เห็นถึงต้นเหตุ คือต้องพิจารณาให้ละเอียดรอบครอบทุกแง่มุม และสืบไปให้ถึงต้นเหตุจริงๆ จนจิตบังเกิดความหลุดพ้น ( วิมุตติ ) ซึ่งเรียกว่าเป็น การเห็นสัจธรรม ซึ่งในขณะที่มีการเห็นสัจธรรม หรือเห็นความจริงแท้ของธรรมชาตินั้นจะมีลำดับขั้นในการเห็นโดยละเอียด อยู่ถึง ๙ ขั้น อันได้แก่

๑. อนิจจตา เห็นความไม่เที่ยง

๒. ทุกขตา เห็นความต้องทน

๓. อนัตตา เห็นความไม่ใช่ตัวตน

๔. ธัมมัฏฐิตตา เห็นความที่มันตั้งอยู่ โดยความเป็นอย่างนั้น

๕. ธัมมนิยามตา เห็นความที่มันเป็นไปตามกฎของธรรมชาติอย่างนั้น

๖. อิทัปปัจจยตา เห็นความที่มันเป็นไปตามปัจจัย

๗. สุญญตา เห็นความว่างจากตัวตน

๘. ตถตา เห็นความที่มันเป็นของมันเช่นนั้นเอง

๙. อตัมมยตา เห็นสภาวะจิตที่ไม่มีอะไรมาปรุงแต่งให้หวั่นไหวได้

เมื่อเรายกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ( เช่น รูปขันธ์ ) ขึ้นมาเพ่งพิจารณา

ให้เห็นความไม่เที่ยง ( หรือการเกิด - ดับ ) อย่างแรงกล้า ( ด้วยสมาธิิ ) ก็จะมองเห็นความทุกข์ และถ้าเพ่งมองทุกข์ต่อไปอย่างแรงกล้า ก็จะมองเห็นความไม่ใช่ตัวตน และถ้าเพ่งมองไปไม่หยุด ก็จะบังเกิดการเห็นต่อไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายจิตก็จะเกิดความเห็นแจ้ง ในความเป็นเช่นนั้นเอง แล้วจิตก็จะหลุดพ้น และมองเห็นสภาวะจิตที่หลุดพ้น ที่ไม่มีอะไรมาปรุงแต่งให้หวั่นไหวได้อีกต่อไป

ซึ่งการเห็นทั้งหมดนี้ จะเกิดต่อเนื่องกันอย่างรวดเร็ว แต่เราสามารถแยกแยะ ออกมาให้ศึกษาได้ถึง ๙ ขั้น โดยในแต่ละขั้นนั้นจะเรียกว่าเป็น ญาณ ที่หมายถึง ความรู้ที่เกิดมาจากการปฏิบัติ แต่ญาณทั้ง ๙ ขั้นนี้ เมื่อสรุปแล้วจะเหลือเพียง ๒ ญาณ อันได้แก่

๑. ธัมมฐิติญาณ ญาณที่เห็นความตั้งอยู่ของธรรมชาติ

๒. นิพพานญาณ ญาณที่เป็นส่วนของการดับทุกข์

ญาณทั้งหลายถ้ายังไม่ถึงกับดับทุกข์ได้ จะสรุปลงในธัมมฐิติญาณ คือยังเป็นเพียงการเห็นความตั้งอยู่ ของธรรมชาติเท่านั้น

แต่ถ้านิพพานปรากฏแล้ว ก็จะเกิดนิพพานญาณคือ จะเกิดความรู้ว่านิพพานปรากฏแล้ว ถูกต้องแล้ว ไม่มีอะไรที่จะยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว ....