พระอรหันต์

ตอนที่ ๓๒๓ พระอรหันต์ละตัวตน

พระอรหันต์ จะรู้ตามความเป็นจริงว่า ร่างกายไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในร่างกาย

ร่างกายไม่มีในเรา ละความยึดติด ลุ่มหลงในตน ปล่อยวางทุกอย่าง มีเหมือนไม่มี

จึงหลุดพ้นจากความทุกข์ จากความไม่เที่ยงแท้ ที่แปรผันไป

ตอนที่ ๓๒๔ พระอรหันต์ละความลังเลสงสัย

พระอรหันต์ จะไม่ลังเลสงสัย ในคุณของพระพุทธเจ้า คุณของพระธรรม คุณของพระสงฆ์ ไม่ลังเลสงสัยในกฎของกรรม และกฎของความไม่เที่ยง เป็นผู้ปฏิบัติเข้าถึงธรรม

แจ่มแจ้งในความจริงเหล่านี้ จึงไม่มีความทุกข์

ตอนที่ ๓๒๕ พระอรหันต์กับการรักษาศีล

พระอรหันต์เป็นผู้มีปัญญา รู้แจ้งในสรรพสิ่ง จึงรักษาศีล ที่สมาทานอย่างไม่บกพร่อง

จนศีลอยู่ในจิตกายใจ ไม่มีวันหวนไป ทำความชั่วอีก จึงรักษาศีลปรับประยุกต์

เข้ากับยุคสมัย โดยไม่ตึงไป ไม่หย่อนไป อยู่ในทางสายกลางอย่างแท้จริง

ตอนที่ ๓๒๖ พระอรหันต์กับการละกามราคะ *****

พระอรหันต์ จะรู้แจ้ง ในความเป็นจริงของรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์

เห็นถึงความไม่เที่ยงแท้ ที่แปรเปลี่ยนไป จึงไม่ยึดติด ลุ่มหลง ในสิ่งใดอีกต่อไป

จึงไม่มีความทุกข์

ตอนที่ ๓๒๗ พระอรหันต์กับสิ่งที่มากระทบใจ

ผู้สำเร็จธรรม ถึงความเป็นพระอรหันต์แล้วนั้น เมื่อมีสิ่งมากระทบใจ จะเข้าใจ

รู้แจ้งในความเป็นธรรมดา ซึ่งเป็นไปตามกฎของกรรม ตามกฎของความไม่เที่ยง

จะยอมรับความเป็นจริง จิตจะนิ่งวางเฉย ไม่สุขไม่ทุกข์กับสิ่งทั้งหลายที่เกิดขึ้นมา

ตอนที่ ๓๒๘ พระอรหันต์ละความหลงในสิ่งที่มีรูป

พระอรหันต์ไม่หลงใหล ใฝ่ฝันในสิ่งใด ไม่ว่าสิ่งทั้งหลาย จะมีรูปสวย

มีความละเอียดประณีต เช่นใด ่ทางจิตใจก็ไม่ลุ่มหลง ในฌานที่มีรูป เห็นเป็นธรรมดา

ในความไม่เที่ยงแท้ ปล่อยวางทุกอย่าง เลยไม่มีเหตุให้เป็นทุกข์

ตอนที่ ๓๒๙ พระอรหันต์ละความหลงในสิ่งที่ไม่มีรูป

พระอรหันต์ จะไม่ยึดติดในสิ่งใด แม้แต่สิ่งที่ไม่มีรูป สัมผัสจับต้องไม่ได้ รับรู้ได้ทางจิตใจ เห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปเป็นธรรมดา จึงไม่หลงในสิ่งใด แม้แต่อรูปฌาน

ตอนที่ ๓๓๐ พระอรหันต์ละการยกตน

พระอรหันต์ จะไม่นำตนไปเปรียบเทียบ กับบุคคลผู้อื่น ว่าเขาดีกว่าตน เขาเสมอตน

หรือเขาด้อยกว่าตน จะเห็นทุกอย่าง เป็นเพียงสิ่งสมมุติ ยึดถือเอาไว้ไม่ได้

แม้แต่ตัวตนของตน ก็ไม่มีอยู่จริง

จึงปล่อยวาง ไม่เห็นความแตกต่าง ในสมมุติที่เป็นเขาเป็นเรา

ตอนที่ ๓๓๑ พระอรหันต์กับความฟุ้งซ่าน

บุคคลผู้ที่ยังไม่สำเร็จเป็นองค์พระอรหันต์ จะฟุ้งซ่านว่า จะไปถึงพระนิพพานไหม

จะไปดีหรือไม่ดี พระนิพพานเป็นเช่นใด

แต่ถ้าเป็นพระอรหันต์แล้ว ความคิดคำนึงเหล่านี้ จะหายไป

เพราะรู้แจ้งถึงสภาวธรรมความเป็นจริงนั้นแล้ว

ตอนที่ ๓๓๒ พระอรหันต์ละความไม่รู้

พระอรหันต์ เป็นผู้ละแล้วซึ่งอวิชา ความไม่รู้ ความหลงในสิ่งใด

แม้แต่ความสุขในสวรรค์ ในพรหมโลก

ก็ไม่สามารถทำให้องค์พระอรหันต์ ติดอยู่ ในความสุขเหล่านั้นได้

จึงเป็นเป็นผู้ดับการเกิด ไม่กลับมาเวียนตายเวียนเกิดในวัฏสงสารอีกต่อไป

ตอนที่ ๓๓๓ ดวงจิตพระอรหันต์

ผู้สำเร็จธรรมเป็นพระอรหันต์ ดวงจิตจะเป็นอิสระ ปราศจากสิ่งครอบงำ

จะอยู่ที่ไหนไม่มีความแตกต่าง อยู่เหมือนไม่อยู่ มีเหมือนไม่มี ไม่สุขไม่ทุกข์กับสิ่งใด เสร็จกิจที่ต้องทำ จิตจึงอยู่ว่างๆ วางอุเบกขาอารมณ์

...ตอนที่ ๓๓๔ การปฏิบัติเป็นพระอรหันต์ แบบที่ ๑

แนวทางการปฏิบัติ เพื่อความสำเร็จเป็นพระอรหันต์ จะต้องรู้จักความทุกข์ เคยพบประสบทุกข์ หรือเคยเห็นทุกข์มาก่อน จึงจะหาหนทางดับความทุกข์ ซึ่งต้องรู้ในเหตุของความทุกข์ แล้วจึงดับความทุกข์ด้วยศีล ธรรม สมาธิ ปัญญา ตามที่พระพุทธองค์ชี้บอก ก็สามารถนำจิตตนให้พ้นจากความทุกข์ จนถึงความเป็นพระอรหันต์ได้

...ตอนที่ ๓๓๕ การปฏิบัติเป็นพระอรหันต์ แบบที่ ๒

การใช้ทานบารมีนำ ในการสร้างความดี ทานแรงกาย ทานวาจา ทานสิ่งของข้าวของที่ได้มา ให้อภัยทาน พร้อมการรักษาศีล บางครั้งออกบวชเนกขัมมบารมี เติมเต็มความดี จนรู้แจ้งตามความเป็นจริง จึงดับอัตตา สลายตัณหา ละความยึดติด ปล่อยวางทุกอย่างที่มี เข้าถึงความหลุดพ้น สำเร็จตนเป็นองค์อรหันต์

...ตอนที่ ๓๓๖ การปฏิบัติเป็นพระอรหันต์ แบบที่ ๓

แนวทางการปฏิบัติอีกแบบ เมื่อได้ทำสมาธิ เข้าถึงความสงบดีแล้ว ให้พิจารณาร่างกาย จะแยกตามธาตุทั้งสี่ หรือพิจารณาแยกขันธ์ทั้งห้า ให้เห็นตามความเป็นจริง ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายไม่มีในเรา ถอดถอนความยึดติด ดับความยึดถือ จนเห็นแจ้งในจิตที่ซ้อนอยู่ข้างใน ถอดถอนภายในจิต ไปถึงความไม่มีอยู่จริง จะเข้าถึงสภาวธรรมของพระนิพพาน

...ตอนที่ ๓๓๗ การปฏิบัติเป็นพระอรหันต์ แบบที่ ๔

การปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้น ไม่ต้องสนใจผู้อื่น ให้ดูจิตกายใจของตนเอง ว่ามีกิเลส ตัณหา อยู่มากน้อยเท่าใด มีสังโยชน์ใด ที่ยังเหลืออยู่ ให้ทำการชำระถอดถอนไปเรื่อยๆ จนไม่มีสิ่งใดมาร้อยรัดดวงจิตแล้ว จึงจะเป็นผู้พ้นจากความทุกข์ เข้าถึงพระนิพพาน

... ตอนที่ ๓๓๘ เคล็ดลับการเป็นพระอรหันต์

เคล็ดลับการปฏิบัติ เพื่อความสำเร็จเป็นพระอรหันต์ แบบง่ายๆ เป็นทางลัดตัดเข้าสู่พระนิพพาน

...ตอนที่ ๓๓๙ สายการปฏิบัติของพระอรหันต์

...ตอนที่ ๓๔๐ พระอรหันต์สายสุกขวิปัสสโก

พระอรหัรต์สายนี้ จะใช้ความดีนำ ทำความดีไป อย่างไม่ลังเลสงสัย ไม่อยากรู้เรื่องของใคร ไม่ลองผิดลองแต่ถูก จนชำระกิเลสดับตัณหาได้ในตน สำเร็จผลเข้าสู่พระนิพพาน

...ตอนที่ ๓๔๑ สุกขวิปัสสโกกับความเป็นทิพย์

พระอรหันต์สายสุขวิปัสสโก จะเป็นผู้ไม่ค่อยลังเลสงสัย

จะทำสิ่งใดก็มุ่งมั่นตั้งใจที่จะทำ กรรมฐานก็ทำได้ ไม่จำกัดว่ากองใด

แต่เมื่อไม่ลังเลสงสัย ก็ไม่รู้จะดูสิ่งนั้น สิ่งนี้ไปทำไม ให้วุ่นวายใจ

แค่เอามาพิจารณาถอดถอนร่างกาย จิตใจให้พ้นทุกข์ก็พอ

...ตอนที่ ๓๔๒ พระอรหันต์สายเตวิชโช

บุคคลผู้มีความลังเลสงสัย ถ้าไม่ได้รู้เห็นด้วยตนเอง ก็จะไม่ยอมรับที่จะเชื่อ

จึงต้องมียาขนานนี้ มาเพื่อรักษาดวงจิตเหล่านี้ ให้หายจากความสงสัย

มีวิชาสามอย่าง คือ

๑. ปุเพนิวาสานุสสติญาณ การระลึกชาติที่แล้วๆ มาได้

๒. จุตูปปาตญาณ รู้ว่าสัตว์ที่ตายไปแล้ว และเกิดมานี้ ตายแล้วไปไหน

ก่อนเกิดมาจากไหน

๓. อาสวักขยญาณ รู้จักทำอาสวกิเลสให้สิ้นไป

...ตอนที่ ๓๔๓ พระอรหันต์สายฉฬภิญโญ

พระอรหันต์สายฉฬภิญโญ หรือสายอภิญญาหก จะมีความสามารถพิเศษ

เพื่อมาช่วยในการดับกิเลสตัณหา สลายอัตตาตัวตน ๖ อย่าง คือ

๑. อิทธิวิธิ แสดงฤทธิ์ได้ เช่น ล่องหนได้ เหาะได้ ดำดินได้

๒. ทิพพโสต มีหูทิพย์

๓. เจโตปริยญาณ กำหนดรู้ใจผู้อื่นได้

๔. ปุพเพนิวาสานุสติญาณ ระลึกชาติได้

๕. ทิพพจักขุ มีตาทิพย์

๖. อาสวักขยญาณ รู้การทำอาสวะให้สิ้นไป

...ตอนที่ ๓๔๔ พระอรหันต์สายปฏิสัมภิทัปปัตโต

พระอรหันต์สายปฏิสัมภิทัปปัตโต มีปฏิสัมภิทา 4 (ปัญญาแตกฉาน)

1. ปัญญาแตกฉานในอรรถ เห็นข้อธรรมหรือความย่อ ก็สามารถแยกแยะอธิบายขยายออกไปได้โดยพิสดาร

2. ปัญญาแตกฉานในธรรม เห็นอรรถาธิบายพิสดาร ก็สามารถจับใจความมาตั้งเป็นกระทู้หรือหัวข้อได้ เห็นผลอย่างหนึ่ง ก็สามารถสืบสาวกลับไปหาเหตุได้

3. รู้ศัพท์ ถ้อยคำบัญญัติ และภาษาต่างๆ

เข้าใจใช้คำพูดชี้แจงให้ผู้อื่นเข้าใจและเห็นตามได้

4. มีไหวพริบ ซึมซาบในความรู้ที่มีอยู่ เอามาเชื่อมโยงเข้าสร้างความคิดและเหตุผลขึ้นใหม่ ใช้ประโยชน์ได้สบเหมาะ เข้ากับกรณีเข้ากับเหตุการณ์

🌕 จิตอวิชชา 🌖

มันต้องปฏิบัติที่จิตเดิมแท้ "วิญญาณ" นี่แหละ มันมี "อวิชชา" อยู่

ก็ต้องให้มันเข้าใจที่ถูกต้องว่าตัวตนมันไม่มีหรอก มันมีแต่ความรู้ ตัวตนมันไม่มี แต่กลายเป็นในความรู้มีตัวตน มีตัวเราซะ มันก็เลยสร้างเป็นกายโปร่งแสงไว้

แต่ถ้ามันมีแต่ความรู้ ไม่มีตัวตนของเราหรอก

"วิญญาณ" มันมีแต่ความรู้ ตัวตนมันไม่มี

มันก็เลยมีแต่ความรู้ที่ว่างเปล่าเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ แม้แต่ขันธ์ห้ายังไม่ตายมันก็เป็นความรู้ที่ว่างเปล่า ไม่มีตัวตน

มันต้องปฏิบัติที่จิตนั่นแหละ ให้จิตมันหายโง่ มันยังเป็นอวิชชา คือมันยังโง่อยู่ ก็ให้มันหายโง่

ให้มันเข้าใจให้ถูกต้อง

โอวาทธรรมส่วนหนึ่งจากไฟล์เสียง

"191210A-1 วิญญาณที่มีอวิชชา ตอนที่ 1"

------------

สิ่งใดปรุงแต่งเกิดดับได้ เรียกว่า "สังขาร"

ส่วน "วิสังขาร" จะคิดปรุงแต่งยึดถือว่าเป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของเราไม่ได้

ดังนั้น ความปรุงแต่งหลงยึดถือขันธ์ห้า หรือ หลงยึดถือใจ ว่าเป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของเรา นั้น

ก็เป็นเพียงสังขารที่ปลอมปนผสมอยู่ใน “วิสังขาร”

เป็นเหมือนผงคาร์บอนที่ละลายอยู่ในน้ำ

แต่สำหรับผู้ที่เฝ้าสังเกตจิตใจของตนเองอยู่เงียบ ๆ

ด้วยสติ สมาธิ ปัญญา ศรัทธา ความเพียร และ ขันติ

โดยไม่มีตัวตนของผู้เฝ้าดู

ซึ่งระหว่างการฝึกอย่างหนัก จะหลงมีตัวตนของผู้เฝ้าดูเสียก่อน โดยหลงยึดถือว่า เราเป็นผู้เฝ้าดู หรือ ผู้เฝ้าดูเป็นตัวเรา

ความรู้สึกว่าเราเป็นผู้เฝ้าดู หรือ ผู้เฝ้าดูเป็นตัวเรานั้น

จะเป็นเหมือนกับผงคาร์บอนที่ละลายอยู่ในน้ำบริสุทธิ์

ซึ่งเป็น “อวิชชา” ตัวจริง

แต่ถ้าสังเกตให้ดี จะเห็นได้ว่าผู้เฝ้าดูนั้น เป็นสังขาร

เพราะสามารถคิดปรุงแต่งต่าง ๆ ได้ เช่น มีเจตนา จงใจ ตั้งใจ พยายามที่เริ่มต้นจะดูจิต

มีความแทรกแซง มีความอยาก มีความพยายาม ดิ้นรน ค้นหา สงสัย มีความเพ่ง จ้อง เน้น กด ข่ม บังคับ กดดันตนเอง หงุดหงิดเมื่อปฏิบัติไม่ได้อย่างใจอยาก มีความสุขใจสบายใจ เมื่อปฏิบัติได้อย่างใจอยาก

ปรุงแต่งยึดถือว่าเราเป็นผู้ดู เราเป็นผู้รู้ เราเป็นผู้เห็น

เราเป็นผู้รู้แจ้ง เราถึงธรรม เราบรรลุนิพพาน..... เป็นต้น

เมื่อรู้เท่าทันสังขารที่ปรุงแต่งเป็นเรา หรือ ตัวเราผู้เฝ้าดูจิตแล้ว ก็ไม่หลงทำตามสังขาร ที่ปรุงแต่งเป็นเราหรือตัวเราเริ่มต้นมีเจตนา จงใจ ตั้งใจ หรือ พยายามจะดูจิต หรือ แสดงพฤติกรรมต่าง ๆ ดังกล่าวในปัจจุบันขณะนั้นเสีย

และไม่หลงไปพยายามดับเขา

แล้วสังขารในปัจจุบันขณะก็จะเกิดเอง ดับเอง เกิดเอง ดับเอง.......... โดยไม่มีตัวตนของผู้เฝ้าดู ไม่มีตัวตนของเราไปรองรับหรือไปยึดถือสิ่งเกิดดับ

ก็จะรู้เห็นจากใจจริง ๆ ว่า สังขารในปัจจุบันขณะที่เกิดเอง ดับเอง เกิดเอง ดับเอง..... โดยไม่มีตัวตนของผู้เฝ้าดู ไม่มีตัวเราของเราไปยึดถือรองรับนั้น เกิดดับในความว่าง

ที่ไม่ปรากฏอะไรเลย

แต่ถ้าหากรู้ไม่เท่าทัน ก็จะหลงมีตัวตน มีเรา หรือ มีตัวเรา

เป็นผู้หลงยึดถือความว่าง และ รังเกียจสังขารที่เกิดดับ

ถ้าสังเกตให้ดี ๆ โดยไม่มีตัวตนของผู้สังเกต หรือ ไม่หลงมีตัวเราเป็นผู้มีส่วนได้เสีย ก็จะรู้เท่าทันความหลงเอาสังขารมายึดถือ "วิสังขาร" ซึ่งเป็นความไม่มีอะไรปรากฏ

โดยหลงสังขารปรุงแต่งเป็นความอยากพ้นทุกข์

หรือ อยากเป็นวิสังขารอย่างถาวร ซึ่งมันเป็นอวิชชา เหมือนกับผงคาร์บอนที่ละลายอยู่ในน้ำที่บริสุทธิ์

แต่สำหรับผู้มีสติ สมาธิ ปัญญา ศรัทธา ความเพียร และขันติอย่างต่อเนื่อง ก็จะสังเกตเห็นว่ายังหลงยึดถือว่าผู้ดู ผู้รู้ ผู้เห็น ผู้เข้าใจ ผู้รู้แจ้ง ผู้เงียบ สงบ สงัด ผู้ถึงความว่าง ผู้นิพพานเป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของเรา

ยังมีกิเลส มีความทุกข์ มีความกังวล มีความผ่องใสแล้วเศร้าหมองได้ มีความรู้สึก นึก คิด ตรึก ตรอง วิเคราะห์ วิจารณ์ วิจัย สงสัย ดิ้นรนค้นหา ยังโหยหานิพพาน มีการปรุงแต่งพูดพากษ์อยู่ในใจคนเดียวเหมือนคนบ้าอยู่ตลอดเวลาได้ หรือ มีอาการต่าง ๆ เกิดดับได้

ถ้าไม่รู้เท่าทัน ก็จะหลงไปเป็นสังขารเหล่านี้

เกิดเป็น “อวิชชา” ห่อหุ้มจิตหรือใจที่บริสุทธิ์ ซึ่งเป็นความว่างไว้ภายใน เป็นเหมือนกับลูกโป่งวิทยาศาสตร์ หรือ ลูกโป่งฟองสบู่ ที่เด็กเอามาเป่าเล่น ที่ห่อหุ้มความว่างไว้ภายใน โดยจะหลงมีเรา ตัวเรา ตัวตนของเราอยู่ในห้องว่าง

เมื่อรู้เท่าทันว่าหลงเอาสังขารมาปรุงแต่งยึดถือจิตหรือใจบริสุทธิ์ ก็จะสิ้นหลง

จิตหรือใจจึงเป็นความบริสุทธิ์ หรือ นิพพานแท้จริง ๆ

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

"..ธรรมบทเดียวกัน

บางท่านฟังแล้วไม่ได้อะไรเลย

บางท่านฟังแล้วสำเร็จโสดาบัน

บางท่านฟังแล้วสำเร็จสกิทาคามี

บางท่านฟังแล้วสำเร็จอนาคามี

บางท่านฟังแล้วสำเร็จอรหันต์

บางท่านฟังแล้วตกนรก

เพราะเพ่งโทษธรรม

สิ่งที่สัตว์โลก

เป็นเหมือนกันก็คือ..

เมื่อฟังธรรมแล้ว..

ต่างคนก็ต่างจะน้อมธรรม

เข้าสู่กิเลสของตน

กิเลสที่ต่างกัน..

ทำให้ผลของธรรม

บทเดียวกัน ออกมาต่างกัน.."

โอวาท​ธรรม​องค์​หลวงปู่หล้า เขมปัตโต

วัด​บรรพต​คีรี​(ภู​จ้อ​ก้อ)​ หนอง​สู​ู​ง​ มุกดาหาร