พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต 4

นักภาวนาโดยมากเลยจริงๆ

มักจะภาวนาเพื่อให้เกิดสภาวะดี

ปลอดโปร่ง เบาสบาย หรือรู้ชัด

แต่มักไม่สนใจจะเรียนรู้ความจริงว่า

ไม่มีสภาวะใดๆที่จะบังคับให้ได้อย่างใจตลอด

พอเกิดสภาวะที่ไม่รู้เรื่อง หรือหยาบกระด้าง มึนๆ

ก็ถูกความไม่ชอบใจ เข้าครองใจ แล้วก็ผลักๆดันตลอด

ต้องเฉลียวใจว่าเราภาวนาเพื่อให้เห็นตามเป็นจริง

ไม่ใช่เอาให้ได้ดีตลอดกาล ให้รู้จักยอมรับ

และรู้เท่าความยินดียินร้าย จนจิตเป็นกลาง

กลางพอที่จะเห็นตามจริงได้จริงๆ

อธิษฐานให้ถึงเจตนาอันสูงสุด

"ทาน เพื่อพระนิพพาน

เรียกว่า สัมมาทานัง...

ศีลก็เหมือนกัน

รักษาศีลเพื่อไปพระนิพพาน

ให้ทาน รักษาศีล ภาวนา

เพื่อพระนิพพาน กะเรียกว่า เจตนาโลกุตระ

หวังได้เมียผู้ฮู้ได้ซู่ผู้ดี เออ...

หวังได้เกิดในภพใด๋ให่มีซาติมีภพให่มีรูปสวยรูปงาม อันนั่นมันเป็นโลกียะทานเป็น โลกียะศีล เป็นโลกียะภาวนา

สิเฮ็ดเมิดสิบหกพระนครกะบ่ถ่อ ผู้เขาทานข้าวเม็ดหนึ่ง เขาปรารถนาเพื่อพ้นทุกข์ในวัฏสงสารโดยด่วน

(ผู้ทานด้วยวัตถุที่มากมายก่ายกองเท่าสิบหกพระนครเพื่อหวังผลทางโลก ก็ดีไม่เสมอกับผู้ที่ทานข้าวเม็ดหนึ่ง เพื่อปราถนาการพ้นทุกข์จากวัฎสงสาร)

เว่าจั่งซั่นเอาโลด..."

หลวงปู่หล้า เขมปตฺโต

" ฅน...

ที่จะปฏิบัติ หาทางออกจากกองทุกข์ นั้น

มัน หายากแล้ว

ให้ลูกหลานจำให้ดี จำได้ไหม ?

ให้มีสติ...

มีอารมณ์อยู่...กับพุทโธ พุทโธ เอาให้ได้

ทำให้มันเห็น ของดี จำได้ไหม ?

นี่ ไม่ได้พูดเล่นนะ

ให้จับลม กับกายนี้ กายนี้ ให้เป็นกายพระธรรม

ให้ได้

มีหูฟังแล้ว ก็ให้มันเป็นพระธรรม

ตา ให้เป็นตาพระธรรม กาย ให้เป็นกายพระธรรม

ใจ ก็ให้เป็นใจพระธรรม

ทำให้มันได้

ให้มีพุทโธ อยู่...กับกายนี้ ใจนี้

จำไว้ที่ใจ จำได้ไหม ? จำดี ๆ อย่า...ไปลืมนะ

ไม่ต้องไปรู้ที่อื่น

มันอยู่...ในกายนี้ กายนี้แหละ มันเป็นทุกข์

อยู่ทุกวันนี้

สังขารจะเเตก จะสลาย ก็ให้รู้...จำได้ไหม ?

สมฺปโยโค ก็ให้รู้...จะต้องจากกัน

ไม่ต้องตกใจ ให้พิจารณาเดี๋ยวนี้

จำได้ไหม ? จำให้ดี ๆ

ให้รู้อยู่...กับกาย กับใจ."

________________________________________

(หลวงปู่แหวน สุจิณโณ วัดดอยแม่ปั๋ง)

📌 ดับไฟที่เหตุที่ใจ​

..

ธรรมทั้งหลาย​ เกิดจาก "จิต" สิ่งใดที่เกิดขึ้นอันนั้นเป็น "สัญญา"

อะไรที่ผ่านมาเป็น "ความรู้" เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น​ "สิ่งที่เกิดขึ้นจะต้องดับไปทั้งหมด

"จิต" ของเรา ไม่ใช่เป็นของเกิด "ความรู้" ของเรา ไม่ใช่เป็นของเกิด

"ความรู้" ของเรา "รู้" สิ่งที่เกิด ที่ดับ ทั้งนั้น

ถ้าหาก "ความรู้" ของเราเป็น "ของเกิดดับ" สิ่งที่เกิดดับเราจะ "รู้ได้" อย่างไร

เพราะหาก "ความรู้" ก็เป็นของ "เกิดของดับ" เวลา "สิ่งที่มันเกิดดับ" มันเกิดขึ้น

แล้วที่นี้...ถ้า "ความรู้" ของเรามันดับ แล้วมันจะรู้ ได้อย่างไร...

นี่...เรียกว่า..ความรู้ไม่ใช่ของเกิดดับ​ แต่ ก็ไม่ได้ "ติดรู้" ไม่ใช่ "ยึดความรู้อันนั้น"

"ความรู้" อันนั้นก็จะเป็น"อัตตา" ขึ้นมา​.. รู้แล้วปล่อยวาง รู้แล้วละ

"พระนิพพาน" แปลว่า "ดับทุกสิ่งทุกอย่าง"

“อะสังขะตาวา” แปลว่า “ธรรม” ที่ปัจจัยปรุงแต่งไม่ได้ ปัจจัยใดๆเข้าไปไม่ถึง “อะสังขะตาวา”

หยั่งเข้าหา​ "จิต" ของเรานี่

หยั่งเข้าหาจิตขณะใด "ธรรมทั้งหลาย" จะเป็นธรรมส่วนใดๆก็ช่าง "ดับทันที"

ดับพร้อมขณะที่ "ใจของเราหยั่งเข้าหาจิต​ หยั่งเข้าถึงจิต"

พอเข้าหาที่มัน ยังไม่ถึง "ถึงแล้วมันดับ" ทันที

จึงเป็นหลักที่จะต้องยึดเอามาปฏิบัติ

มันอดที่ไป "ลูบๆคลำๆ" ลูบอยู่อย่างนั้น ลูบอย่างนี้

มันก็เหมือนอย่างที่ "ดับไฟ" ดับไป​ดับไป ก็ตายซ้ำ ตายเลย

ตามไป ตามไปดู ยิ่งตามก็เหมือนเอา เชื้อไฟไปใส่มัน

ดับให้ถูกจุด​ จุดที่ไฟจะดับ ก็คือ​ สวิสท์​ เพราะไฟเกิด มันจะเกิดตรงนี้

"จิต" อันนี้ แสดง​ "เหตุ" เป็น "มหาเหตุ".. และเป็น จิตที่รู้แจ้งในเหตุอันนั้น

รู้แจ้งแล้วไม่ใช่จะไปยึดไปถือนะ อันนั้น จะเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา

ให้ปล่อยวางไป มันไม่มีอะไรจะไปยึดหรอก

พิจารณาให้ยิ่ง พิจารณาให้ลึกซึ้ง พิจารณาไตร่ตรอง พิจารณาให้ซ้ำๆซากๆ

หลวงปู่แบน ธนากโร

#เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน

∆∆

"เวทนาในเวทนา" นั้น ..

คือหมายเอาส่วนใดส่วนหนึ่งของเวทนาทั้งหลายที่กล่าวมานั้น [ โสมนัส,โทมนัส,อุเบกขา ]

คือ "#ไม่ต้องเลือก" เป็นต้นว่า มีสุขปรากฏแก่ตนเมื่อไร

"ให้จิตพิจารณาอยู่ในเวทนาอันนั้น"

เช่นว่า มีสุข ก็ให้ "#ตั้งสติกำหนดระลึกอยู่ในที่นั้น" ประคองสุขอันนั้นให้อยู่ในตน ประคองตนให้อยู่ในสุข

"อย่าให้คลาดเคลื่อน" เปลี่ยนแปลงไปเป็นอื่น

และ "#อย่าให้ความปรารถนาใดๆเกิดขึ้น" ในขณะจิตอันนั้น

แล้วค่อยใช้ "#อาตาปี" ความเพียรเพ่งพิจารณาดูความจริงของเขา "#สัมปชัญญะ" ความรู้ดี ให้คอยสังเกตจิตใจ

"#ให้รู้ตัวอยู่กับที่" อย่าให้กระแสของ "#สมุทัย" เกิดขึ้น

"สมุทัย" ที่จะเกิดขึ้นในครั้งแรกนั้นเกิดจาก .. ความไม่รู้สึกตัวดีแล้วก็มีจิตหวั่นไหว

#ลักษณะที่ไหวตัว นั่นแหละเรียกว่าตัว "#วิภวตัณหา"

เมื่อไหวแรงขึ้นมีกระแสจิตเกิดขึ้น #แล่นส่ายออกไป

กระแสที่ส่ายอยู่นั้นเป็นตัว "#ภวตัณหา"

#เมื่อเจอะสิ่งใดอันเป็นส่วนอายตนะภายนอกแล้วเข้ายึดเอา นั่นเรียกว่าตัว "#กามตัณหา"

ฉะนั้น จึงให้ประคองจิตของตนอยู่ในอารมณ์หนึ่ง

เรียกว่า สุขเวทนา อย่าเอาอารมณ์อื่นเข้าปะปน

ให้ตั้งสติสัมปชัญญะไว้ประจำตน แล้วให้เพียรเพ่งพิจารณา

ให้ "ดูจนรู้ความจริงของเวทนา" นั้น ๆ ที่เรียกว่า อาตาปี

เมื่อทำได้เช่นนี้จึงจะเรียกว่า เป็นผู้เจริญใน "เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน"

..

ท่านพ่อลี ธัมมธโร

สภาพ จิตเดิม ที่เรียกว่า ประภัสสร นั้น

ผู้แต่ง หมายเอา สภาพ จิต อันเป็นอยู่ในปัจจุบัน ตามธรรมดา นี่เอง !!

∆∆∆

"อารมณ์" เป็นส่วน "ทุกข์สัจจ์"

"จิต" ที่แล่นเข้าไป "หลงอารมณ์" เป็น "สมุทัยสัจจ์"

จิตที่เข้าไป "รู้แจ้งเห็นจริง" ในอารมณ์ทั้งหลาย

และกระแสจิตที่แล่นอยู่ และสภาพจริงของจิตเดิม

รู้ได้เช่นนี้เรียกว่า "มรรคจิต"

"ปล่อยวาง" สภาพของอารมณ์และกระแสจิตและสภาพจิตอันนี้

"ปล่อยได้ไม่ยึดถือ" นี่แหละ เรียกว่า "นิโรธสัจจ์"

..

ท่านพ่อลี ธัมมธโร

#หลวงพ่อพุธพบกับหลวงตามหาบัว_พบมิติแห่งจิต

ที่จังหวัด​อุดรธานี ปี​ พ.ศ 2518 เป็นครั้งแรกที่หลวงพ่อพุธได้พบกับ "หลวงตามหาบัว" ภาพที่จับใจหลวงพ่อพุธก็คือ การที่ท่านได้มีโอกาสสนทนาธรรมเพื่อขอคำชี้แนะจากหลวงตามหาบัว

วันนั้นหลวงพ่อพุธได้ถามถึงเรื่อง "จิต" ซึ่งคำตอบของหลวงตามหาบัวก็ได้ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงบางอย่างภายในจิตของหลวงพ่อพุธ ...

“หลวงตา จิตเมื่อมันเข้าสมาธิที่ถึงขนาดที่ร่างกายตัวตนหายไปหมด มันสามารถรู้เห็นอะไรได้ไหม ?”

“ไม่ตอบ”

“ไม่ตอบก็แสดงว่าหลวงตายอมรับ”

หลวงตามหาบัวไม่ตอบ สิ่งที่ท่านใช้แทนคำตอบก็คือ ...

“สมัยที่เราอยู่ปรนนิบัติหลวงปู่มั่น หลวงปู่มั่นท่านจะเทศน์อะไรเราไม่สนใจ เรากำหนดจิตรู้จิตของเราอย่างเดียว เรามีหูท่านเทศน์ เราก็ได้ยิน จิตเราก็รู้”

คำพูดประโยคสั้น ๆ เพียงไม่กี่คำของหลวงตามหาบัวทำให้หลวงพ่อพุธฉุกคิดแล้วย้อนกลับมาพิจารณา "ธรรมชาติของจิต" ในรายละเอียดอีกครั้ง

ที่สุดท่านก็พบว่า การทำงานของจิตนั้นแบ่งออกเป็น 3 มิติ มิติแรกคือ "จิตทำหน้าที่คิด" มิติต่อมาคือ "จิตที่ทำหน้าที่เฝ้าดู" มิติสุดท้ายคือ "จิตที่ทำหน้าที่วางเฉย"

"... ในขณะจิตของเรามันเกิดความคิด ถ้าเราไม่ฝืน ปล่อยให้ไปตามธรรมชาติของมัน ถ้าความคิดที่มันเกิดขึ้นมาเองนี้ ความรู้ตัวนี่เราไม่ได้ตั้งใจ มันจะรู้พร้อม ๆ ๆ ๆ กันไป

ทีนี้ถ้าหากว่าสมาธิมีพลังงาน ในขณะนั้นความคิดมันจะแยกออกไปอีกส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่งคล้าย ๆ กับว่ามีผู้เฝ้าดูงาน ถ้ากายกับจิตยังมีความสัมพันธ์กันอยู่ เราจะรู้สึกว่าจิตส่วนหนึ่งมันเข้ามานิ่งอยู่ในท่ามกลางของร่างกาย มันกลายเป็นสามมิติ มิติหนึ่งคิดไม่หยุด อีกมิติหนึ่งเฝ้าดู อีกมิติหนึ่งมานิ่งเฉยอยู่

ตัวที่นิ่งเฉยอยู่นั้น เป็นจิตใต้สำนึก ตัวคอยเก็บผลงาน ตัวที่มันคิดไม่หยุดยั้งแล้วก็รั้งไม่อยู่ในตัวนั้นเป็นจิตเหนือสำนึก ซึ่งมันเกิดขึ้นมาเองโดยพลังของสมาธิ นี่... ธรรมชาติของจิตเมื่อมันเกิดมีปัญญาแล้ว มันจะเป็นอย่างนี้

อย่างบางทีนี่เราตั้งใจพิจารณากายคตาสติ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ เอ็น กระดูก ความตั้งใจในการพิจารณาของเราก็รู้สึกว่ามีอยู่ สติก็รู้สึกว่าเรารู้พร้อมอยู่ ทั้ง ๆ ที่จิตยังไม่สงบถึงขนาดความเป็นเองโดยอัตโนมัติ บางครั้งมันก็มีการแยกส่วนของมัน ไอ้ตัวที่มานั่งอยู่ในท่ามกลางก็มีอยู่ ตัวที่พิจารณาก็พิจารณาไป ตัวที่เฝ้าดูงานก็เฝ้าดูไป มันจะเป็นของมันอย่างนี้

ทีนี้ปัญหาที่ว่า เราจะแยกจิตจากอารมณ์ ให้อารมณ์ก็เป็นส่วนหนึ่ง จิตก็เป็นส่วนหนึ่ง เราจะทำอย่างไร

ไม่มีทางที่จะทำได้ นอกจากว่า เรามีสติรู้อารมณ์จิตอยู่ในปัจจุบัน พอถึงขั้นตอนแล้วจิตเขาจะแยกของเขาเอง เราจะไปตั้งใจแยกมันไม่มีทาง ต้องให้มันเกิดสมาธิถึงขนาดที่เป็นอัตโนมัติโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ ทุกสิ่งทุกอย่างมันพร้อมปฏิวัติตัวไปเองโดยอัตโนมัติ นั่นแหละมันจึงจะแยก

"ฐีติภูตัง" ของ หลวงปู่มั่น นั่นแหละคือจุดที่จิตกับอารมณ์แยกจากกัน ในลักษณะอย่างที่ว่านี้ จิตสงบ นิ่ง เด่น สว่างไสวอยู่ สิ่งรู้ของจิตทั้งหลายนี้มันมาวนรอบจิตอยู่ แต่พอมาถึงความสว่างของจิตแล้วมันตกไป ๆ เหมือนแมลงบินเข้ากองไฟ

.

.

โอวาทธรรมคำสอนหลวงพ่อพุธ ฐานิโย

.

ที่มาของบทความ: คัดมาจาก หนังสือ "วินาทีบรรลุธรรม พระอรหันต์มีจริง" เล่ม 5

เกร็ดชีวประวัติหลวงพ่อพุธ ฐานิโย (6) พบหลวงตามหาบัวพบมิติแห่งจิต

.

ทานานํ​ ยทิทํ ธมฺมทานํ​ เอตทคฺคํ

ธรรมทานเลิศกว่าทานทั้งหลาย

.

~Nirasho​ Bhikkhu~

.

.........................................

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย กับหลวงตาพระมหาบัว​ ญาณสัมปันโน

#สุขโลกีย์มีเพียงชั่วคราว

ถ้ามุ่งความสุขยืนยาว ต้อง"ปฏิบัติธรรม"

เหตุผลก็เพราะว่า

โลกที่เราอาศัยอยู่นี้เป็นที่อาศัยชั่วคราว

ที่อยู่ยืนยาว คือ "ปรโลก" ต่างหาก

"โลกีย์ทรัพย์" กล่าวคือ...รูป รส กลิ่น

เสียง รสสัมผัส ก็พึ่งได้เพียงชั่วคราว

สิ่งที่จะใช้ยืนยาว คือ "อริยทรัพย์" อันได้แก่ ศรัทธา ศีล หิริ โอตัปปะ พหุสัจจะ จาคะ และปัญญาในทางธรรม สำคัญกว่า...

#หลวงปู่บุญกู้ อนุวฑฺฒโน

การเรียนสูงหรือต่ำ

มันไม่ได้เป็นเครื่องวัดจิตสำนึกของคน

ไม่ได้เป็นเครื่องวัดว่าใครโง่หรือฉลาด

หลวงพ่อชา สุภัทโท ท่านเคยกล่าวว่า

"เรียนจบปริญญาตรี กิเลสมันก็ปริญญาตรี

เรียนจบปริญญาโท กิเลสมันก็ปริญญาโท

เรียนจบดอกเตอร์ กิเลสมันก็ดอกเตอร์"

การรู้การทำในสิ่งที่สมควร

การรู้ว่ากระทำด้วยทิฏฐิมานะหรือไม่

การรู้ว่าอะไรกุศล อะไรอกุศล

การรู้จักเรียนรู้ตัวเองต่างหาก

จึงเรียกว่าผู้มีปัญญา

การแผ่เมตตาต้องแผ่เป็นอัปปมัญญา

ถ้ามีว่าคนนี้รัก ให้มากๆ คนไม่ชอบใจ ไม่ให้

แสดงถึงความมีอคติ ต้องให้เท่าเทียม

ไม่เจาะจง ให้หมด ใจจึงเป็นกลาง ให้หมดแหละ

แผ่เมตตาให้เต็มดวง พ่อแม่จะได้บุญน้อยลงไปไหม

ไม่หรอก เหมือนพระอาทิตย์ส่องโลก

มันก็สว่างไปหมดทั่วทุกมุมโลก

ทุกคนก็เห็นความสว่างเท่ากันหมด

หลวงปู่ท่อน ญาณธโร

... วิธีเจริญกรรมฐานอย่างที่เราเข้าใจกัน

โดยทั่วๆไป

ซึ่งเป็นสายใหญ่ๆ มีอยู่ ๓ สาย ...

๑.สาย พุทโธ

๒.สาย สัมมาอรหัง

๓.สาย ยุบหนอพองหนอ

... ทั้งสามสายนี้ อาจทำให้ท่านผู้ฟัง

หรือผู้ปฏิบัติยังเข้าใจขัดแย้งซึ่งกันและกันอยู่

แต่แท้ที่จริงแล้ว ไม่มีอะไรที่น่าจะขัดแย้งกัน

เพราะมันเป็นอารมณ์จิตด้วยกันทั้งสิ้น ...

ขอให้ท่านทั้งหลายพึงเข้าใจว่า ..

เป็นแต่เพียง ’อารมณ์’ ที่เราจะยึด ให้เป็นสื่อ ...

เพื่อนำจิตเข้าไปสู่ความสงบแต่ละอย่างเท่านั้น

ใครจะภาวนา แบบไหน อย่างไรก็ตามมันเป็นอุบาย

เพื่อ ให้จิตของเราอยู่กับคำบริกรรมนั้น

เมื่อ จิตสงบเป็นสมาธิแล้วมีค่าเท่ากัน

แต่ ... ถ้าจิตไม่สงบลงเป็นสมาธิ มันเป็นแค่วิธีการเท่านั้น

แต่ ... ถ้าจิตสงบลงเป็นสมาธิ

คำบริกรรมภาวนาต่างๆข้างต้นจะหายไป

.. กายเบา.. จิตเบา

.. กายสงบ.. จิตสงบ

นิวรณ์ ๕ อันเป็นกิเลส

คอยขวางการปฏิบัติระงับลงไปอย่างสิ้นเชิง

... หลวงพ่อพุธ ฐานิโย

" จงมีจิต...

ที่เปิดรับทุกอย่าง

แต่...

ไม่ยึดติดสักอย่าง."

__________________________________________

(ท่านติโลปะ มหาสิทธา ชาวพุทธอินเดีย

ผู้ปฏิบัติอนุตรโยคะตันตระ เพื่อเข้าสู่พุทธภาวะ

ศตวรรษที่ ๑๐; ๑,๐๐๐ ปีก่อน)

ปัญหาที่เกิดขึ้นกับชีวิตและสังคม

มันมีความขัดแย้งเสมอเพราะว่า

คนต่อคนมันก็ขัดแย้งกันด้วยทิฐิ

เพราะแต่ละคนก็มักจะมองว่า

ความเห็นของตนถูกต้องเสมอ

พอขัดแย้ง ก็มีโทสะ ความเกลียดชัง

ยิ่งแก้ไม่ได้นอกจากว่า

เราจะเอาความเกลียดชังออกเสีย

จนจิตเป็นกลาง หรือประกอบด้วยเมตตา

ปัญหานั้นมีไว้ให้แก้ไข ไม่ใช่เป็นที่จุดเชื้อกิเลส

อันนำไปสู่ความทุกข์ ทุกข์ทั้งตัวเองทั้งคนรอบข้าง

สิ่งที่ผ่านมาแล้ว

ก็ผ่านมาแล้ว

สิ่งที่ยังมาไม่ถึง

ก็ยังมาไม่ถึง

พาจิตใจออกจากความวิตกทุกข์ร้อน

พาจิตใจออกจากคำว่า 'ถ้า' แล้วดำรงจิตให้เป็นปัจจุบัน

ด้วยการรู้สึกตัว รู้กาย รู้ใจ หนทางที่ตีบตันอาจเปิดออกได้

หรือแม้ไม่ได้ใจก็จะไม่ถูกความทุกข์ครอบงำนะ

สุขและทุกข์ ที่รู้สึกได้

ทั้งทางกายและใจ

ให้เราสังเกตดูว่าเมื่อสุข

ใจจะดึงดูดเข้ามา

เมื่อทุกข์ ใจจะผลักไสออกไป

เพราะมีเราเข้าไปเป็น ไปรองรับ

อยากให้อยู่นานๆ กับ อยากให้พ้นไปเร็วๆ

ต้องคอยรู้ให้ทัน เมื่อสุขเกิดขึ้นมา

มันก็ไม่เที่ยง หมดเหตุมันก็ดับไป

ทุกข์เกิดขึ้นมาก็ไม่เที่ยง หมดเหตุมันก็ดับไป

เมื่อเข้าใจอย่างนี้ใจจะเป็นกลางมากขึ้นๆ

ความกลัวจะเสียไป กับความกลัวว่าจะคงอยู่ก็หมดไป

เพราะเห็นจริง ว่าไม่มีสิ่งใดว่าเป็นเราของเราที่บังคับได้จริง....

คนเราชอบที่จะเอาชนะ

แม้การปฏิบัติธรรมก็คิดแต่อยากจะชนะ

ชนะกิเลสบ้าง ชนะความรู้สึกต่าง

ชนะความเป็นไปของขันธ์

ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำไม่ได้จริง

อาจได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น

พระพุทธองค์มักตรัสว่า

"พระขีณาสวะ ละความชนะความแพ้ได้แล้ว"

หนทางที่ควรดำเนินไปสู่ความไม่ชนะ ไม่แพ้

ก็คือการรู้ รู้สึกตัว เพียงแค่รู้ ดีก็รู้ ชั่วก็รู้

สุขก็รู้ ทุกข์ก็รู้ ในทุกๆอารมณ์

เมื่อเพียงแค่ รู้ ไม่มีเจตจำนงค์จะไปทำอะไรๆ

ไม่มีใครไปเป็นไปทำ ก็ไม่มีใครชนะหรือแพ้

เพราะเพียงแค่รู้มันเกิดก็รู้ มันดับก็รู้

ไม่มีเราไปเกาะเกี่ยวอันใด.......

สัจธรรมทั้งหมดมีอยู่ประจำโลกอยู่แล้ว

พระพุทธเจ้าตรัสรู้สัจธรรมนั้นแล้ว

ก็นำมาสั่งสอนสัตว์โลก

เพราะอัธยาศัยของสัตว์ไม่เหมือนกัน

หยาบบ้าง ประณีตบ้าง พระองค์จึงเปลืองคำสอน

ไว้มากถึง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์

เมื่อมีนักปราชญ์ฉลาดสรรหาคำพูดให้สมบูรณ์ที่สุด

เพื่อจะอธิบายสัจธรรมนั้น นำมาตีแผ่เผยแจ้งแก่ผู้มุ่งสัจธรรมด้วยกัน

เราย่อมจะต้องอาศัยแนวทางในสัจธรรมนั้น

ที่ตนเองไตร่ตรองเห็นแล้วว่าถูกต้องและสมบูรณ์ที่สุด

นำแผ่ออกไปอีก โดยไม่ได้คำนึงถึงคำพูด

หรือไม่ได้ยึดติดในอักขระพยัญชนะตัวใดเลยแม้แต่น้อยเดียว

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

ผู้เพลินในโลกมาก

จะเป็นผู้เศร้าโศกมาก

ผู้เพลินในธรรมมาก

จะนำความเศร้าโศกออกมากมาย

ผู้เห็นภัยในสงสาร ผู้ไม่ไว้ใจในสงสาร

ก็คือผู้ถือกุญแจเปิดประตูพระนิพพานนั้นแล

ใจใดไม่ติดอยู่ในผู้รู้เป็นตัวเหตุ

ใจนอกเหตุ

ก็ไม่ต้องได้หาใจนั้น แลนามิได้ท่องเที่ยว

ใจเดียวธรรมเดียวทรงนอกเหตุ

หมดประเภทใจอื่นจะตามหา

ใจนั้นข้ามโลกาไปแล้วไม่มีรอยแล

ใจใดไม่รู้จักใจ ใจนั้นก็ไปพบแต่ภัย

ยิ่งไปเท่าใดก็ยิ่งพบแต่ภัยล้านๆ อสงไขยก็ไม่พบสุข

..

หลวงปู่หล้า เขมปัตโต