การดูลมหายใจเข้า- ออก เป็นอารมณ์ 2

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 1 ตุลาคม 2560

ตอนที่ 190 **อานาปานสติ แบบที่ ๒**

+ +

ในเช้าของวันที่ 28 กันยายน พ.ศ. 2560 ณ พุทธอุทยานภูสวรรค์

ข้าพระพุทธเจ้า ได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านเพื่อเฝ้าฟังธรรม เมื่อข้าพระพุทธเจ้าได้กราบนอบน้อมพระพุทธองค์ท่านแล้ว จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเข้าเฝ้าทูลถาม ถึงกรรมฐานกองที่ 29 แบบที่ 2* ว่าเราจะมีการปฏิบัติในแบบที่ 2* นี้ ยังไง ในการดูลมหายใจเข้า-ออก น่ะเจ้าค่ะ ?

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟังด้วยเถิด พระพุทธเจ้าค่ะ ”

- - - -

เอาละนะ พระยาธรรม.. ถ้าอย่างนั้น ก็ตั้งใจฟังให้ดี น้อมปฏิบัติตามนะลูก

การที่เรานั้นจะฝึกฝนกรรมฐาน - โดยการดูลมหายใจเข้า - ออก

นั่นก็หมายความว่า.. ให้เราเอาจิตของเรา ตั้งมั่นจดจ่ออยู่กับ ลมหายใจเข้า - ลมหายใจออกของเรา

โดยที่จิตของเรานั้น.. จะไม่สนใจสิ่งอื่นใด

นอกจาก ลมหายใจเข้า - และลมหายใจออกของเรา เท่านั้น !

ฉะนั้น ลูกเอ๋ย.. เราต้องควบคุมอารมณ์ของเรา ให้อยู่กับลมหายใจเข้า - ลมหายใจออก

ลูกเอ๋ย.. ถ้าอย่างนั้น เมื่อเข้าใจแล้ว.. ก็ลองทำดู

หลับตาให้สบาย ผ่อนคลายร่างกายของเรา -ให้สงบ

ค่อยๆปล่อย ค่อยๆวาง ทิ้งกายไป..

ค่อยๆปล่อย ค่อยๆวาง ทิ้งความคิดต่างๆไว้..

แล้วเราก็เอาความรู้สึก ความจำ ความนึกคิดของเรา.. มารวมพลังเอาไว้ ที่ตรงจมูกของเรา

หายใจเข้า - สัมผัสกับลมที่หายใจเข้าไป

ลึกเข้าไปสู่ในท้อง / ในศูนย์กลางกาย

- เราค่อยดูความละเอียดอ่อน ของลมที่เข้าไปสู่ในท้อง..

หายใจออก.. เราก็คอยจับดูคลื่นลม ที่หายใจออกมาจากท้องของเรา

หายใจเข้า.. เราก็เฝ้าดูมัน ว่ามันมีการหายใจเข้าแบบไหน ?

ลมค่อยๆวิ่งผ่านจมูกของเรา.. ขึ้นไป

แล้วก็ลงสู่ตรงลำคอ - สู่ในท้องของเรา

อาจจะเห็นว่า เป็นเช่นนี้..

ผ่านจมูก ผ่านคอ ผ่านตัวของเรา.. เข้าสู่ในท้อง

ลมก็ค่อยๆผ่อน เบา.. คลาย

เป็นคลื่นพลังของลม ที่ไปดันสู่ร่างกายของเรา

ลมหายใจเข้า สูดลมหายใจเข้าไป - เราก็ดูความละเอียดอ่อนของลมนั้น ที่มันเข้าไปในตัวของเรา

หายใจออก - เราก็ดูลมนั้น..ไปเรื่อยๆ

พระยาธรรมเอย.. ของทุกสิ่งทุกอย่าง มันมีความละเอียดอ่อน ที่ซ่อนอยู่ในตัวของมันลูก

แม้แต่แค่ลมหายใจเข้า - ลมหายใจออก

คลื่นกระแสของลม ที่เราหายใจเข้าไป - หายใจออกมานั้น..

หากว่าเราตั้งมั่น อยู่กับลมหายใจเข้า - หายใจออกนี้

จนจิตนั้น.. เกิดพลังของฌานสมาธิขึ้นมา

.. เราก็จะสามารถ เห็นความละเอียดอ่อนที่อยู่ในลมนี้ได้ ลูก

หายใจเข้า - หายใจออก ทำไปเรื่อยๆ...

จนเรารู้สึกว่า.. ในท้องของเรานั้น มีลมเต็มอยู่ในท้อง

ตัวของเราเริ่มโยก เบา.. สบาย

-- เราก็ยังคงดูลมหายใจเข้า - ดูลมหายใจออก.. อยู่อย่างนั้น

อาจจะเลือกคำบริกรรม คำใดคำหนึ่ง ขึ้นมาใช้ในตอนที่เรา หายใจเข้า - หายใจออก

อย่างบางสำนัก ก็อาจจะใช้ *พองหนอ ยุบหนอ*

หรือว่า *พุทโธ* หรือว่า *สัมมา อรหัง*

เช่นของ สัมมาสัมพุทธะ - ก็อาจจะใช้

*สัมมาสัมพุทธะ ปัจฉิมาสัมพุทธะ*

เป็นคำบริกรรม ควบคุมลมหายใจเข้า - หายใจออก ของเรา

เราก็อาจจะเลือกคำบริกรรม ที่เราถนัด

.. แล้วก็ดูลมนั้นไปเรื่อยๆ ลูก

ถ้าเราเพิ่งฝึกทำ - เราก็อาจจะทำนานหน่อย.. กว่าจะรวมพลังของลมได้

ถ้าเราทำบ่อยๆ เป็นผู้เชี่ยวชาญแล้ว.. เราก็จะสามารถรวมพลังของลมได้ไว

และเข้าสู่ฌานได้.. อย่างว่องไว

ทีนี้ เราทำไป ฝึกไปนะลูก…

หายใจเข้า - ดูลมเข้า หายใจออก - ดูลมออก

หายใจเข้า หายใจออก

หายใจเข้า หายใจออก

ดูลมเช่นนี้.. จนเรารู้สึกสัมผัสถึงคลื่น ของลมที่เบาสบาย / ของลมที่สว่างไสว

รู้สึกรับคลื่นพลังของลมนั้นได้.. จนรู้สึกว่า กายของเรานั้น - ไม่มี

- ตัวของเรานั้น มีแต่.. ความเบา ความว่าง ความโล่ง -

ลมนั้น ออกตามรูขุมขนของเรา / ตามกายของเรา แต่ละจุด

จนรู้สึกว่า ลมภายนอก กับลมภายใน.. เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

เมื่อถึงตอนนั้น เราก็จะลืมไปแล้ว ว่า.. เราหายใจอยู่ หรือว่าไม่หายใจแล้ว

เพราะลมภายนอก และลมภายใน - มันสามารถที่จะรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียว ได้แล้ว

เมื่อถึงตอนนั้น.. เราก็เบา สบาย อยู่ในความละเอียดอ่อนของลม

จิตของเราตั้งมั่น อยู่ในความละเอียดอ่อนของลมนั้น ไปเรื่อยๆ

- โดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด !

ตอนนี้ เราก็ทรงกำลังฌานได้มากแล้ว ลึกเข้าไปในฌานแล้ว

แล้วก็อยู่กับลม อย่างนั้นละลูก

อยู่อย่างนั้น.. ไม่คิด ไม่สนใจสิ่งใด !

เบา และสบาย เหมือนคล้ายกับว่า..

เราอาศัยลมหายใจเข้า - ลมหายใจออกของเรานี้..

.. นำพาดวงจิตของเรา - เข้าไปสู่พลังแห่งลม / หรือพลังแห่งธาตุลม

และย่อมแน่นอนว่า ธาตุลมนั้น.. ก็จะเกิดคลื่นพลังแห่งความเบา ความว่าง และความโล่ง

ธาตุลม นำพาให้เราเข้าไปสู่คลื่นพลังงานของธาตุลม จนสลายตัวของเรา คือ กายหยาบออก

สลายตัวของเรา จนตัวของเรานั้นเข้าไปสัมผัสอยู่แต่กับลม

เหมือนคล้ายกับว่า เราไปอยู่ในโลกที่มีแต่ลม.. เย็นสบาย

ไม่จด ไม่จำ ไม่นึก ไม่คิดถึงสิ่งใดทั้งนั้นแล้ว..

ทรงกำลังไว้เช่นนั้น ล่ะลูก

ทำอย่างนี้ เช่นนี้..ไปเรื่อยๆ

แล้วลูกฝึกบ่อยๆ.. ลูกก็จะสามารถเข้าสู่ฌาน ได้อย่างว่องไว

-- ฝึกทำเช่นนี้ ปฏิบัติเช่นนี้ ผลที่ดี - ย่อมก่อเกิดแก่ลูก ++

การที่เรานั้น ดูลมหายใจเข้า -ออก เป็นอารมณ์

เราสามารถที่จะทำในแบบที่ 1 ที่ได้สอนได้กล่าวไปแล้ว - ในคลิปที่ผ่านมา

หรือว่าจะทำในแบบที่ 2 นี้..

เราสามารถเลือกที่จะทำตามที่เราถนัด และทำได้ตรงกับจริตของเรา

เราก็ลองฝึกดูไป.. นะลูกนะ

ค่อยฝึกดูลมไปเรื่อยๆ ก็ไม่ยากอะไรหรอก.. ลูกเอ๋ย

การทำสมาธิ ก็คือ *รวมจิตให้ตั้งมั่น*

การที่เราหยิบเอา กรรมฐานกองใดที่มาทำ ก็คือ ให้จิตเราตั้งมั่นอยู่กับสิ่งนั้น

ให้เราอยู่กับลม ให้ลมพาเราเข้าสู่ฌาน.. ทิ้งทุกอย่างเอาไว้

-- เท่านั้นละลูก.. เราก็สามารถที่จะฝึกฝนตนได้แล้ว...

เริ่มต้นด้วยการ ปรับจิตปรับใจของเราให้เบาสบาย

บอกตัวของเราว่า.. ให้อยู่กับลมหายใจเข้า - หายใจออก

รวมพลังของลมเข้า ลมออก.. จนท้องของเรานั้น เต็มไปด้วยลม

กายของเรานั้น เริ่มเบา และสบาย

ลมนั้น เต็มในกายของเรา ..จนลมเหล่านั้น วิ่งออกตามรูขุมขนของเรา

ไปรวมกับลมภายนอก

ภายในและภายนอก.. วิ่งผ่านเข้าหากันได้

ตัวเราก็จะสลายไป เหลือเพียงแต่ความรู้สึก -ที่อยู่กับความเบา ความสบาย

อยู่ในโลกแห่งลมนั้น..

-- แล้วเรา ก็จะเจอกับคลื่นของความสงบสุข ในความละเอียดอ่อนของลมนั้น...

ทำเช่นนี้ละ พระยาธรรม.. การส่งจิตของเรา ให้ไปพักผ่อน อยู่ในพลังงานของลม หรือว่าฌานของลม เพื่อที่จะ..

/ ให้จิตของเรา ห่างไกลจากกิเลสตัณหา

/ ให้เราหยุดหลงชั่วคราว หยุดโลภ หยุดรัก หยุดโกรธ ชั่วคราว

/ ให้เราหยุดฟุ้งซ่าน หยุดยึดถือในตัวในตน / ในกาย / ในสิ่งของต่างๆที่เกี่ยวข้องกับกาย

/ ให้จิตของเราปล่อยวาง และละจากทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไปก่อน

ฝึกชั่วคราว / ฝึกบ่อยๆ.. จะทำให้จิตของเรา เห็นแจ้งตามความเป็นจริงว่า..

สิ่งทั้งหลายเหล่านั้น.. เป็นของไม่เที่ยงแท้

- ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน

- ไม่ใช่ของของตน

แม้กายนี้.. ก็มีแต่ธาตุลม ที่วิ่งเข้า-วิ่งออก หล่อเลี้ยงเอาไว้

ธาตุลมของเรานั้น..หยุดเดินเมื่อไร - กายนี้ก็สลายไป

กายของเรา สลายไปกับลมได้ อย่างที่เราทำนี้

และเมื่อไรก็ตามที่หมดเวลาที่เราจะอยู่ในโลกนี้แล้ว.. กายของเรา สลายไปตามลม

คลื่นลมดับในกาย - ไม่หล่อเลี้ยงกายแล้ว

- กายสลายไป - ทุกอย่าง ก็สลายตาม ++

ฉะนั้น..

ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะยึดติด ลุ่มหลงในกายนี้

ไม่มีเหตุผลอะไร ที่ต้องมาดิ้นรน ขวนขวาย ..

ให้ได้รัก ได้โลภ ได้โกรธ ได้หลง

ให้ได้คนนั้นมาครอบครอง

ให้ได้สิ่งนั้นมาครอบครอง

ได้แล้ว ก็โลภ.. อยากจะให้ได้มากกว่านี้อีก

ได้มาแล้วไม่สมอารมณ์หมาย หรือว่าต้องสูญเสียไป - ก็ต้องมาโกรธ โมโห สร้างกรรมเบียดเบียนตนและผู้อื่น

ไม่มีเหตุผลอะไรเลย ที่เราจะต้องทำเช่นนั้น !

.. ทุกสิ่งทุกอย่าง - มันเป็นเรื่องไร้สาระ ทั้งนั้นเลย …

ทำไป - ก็โง่หนอ

ทำไป - ก็หลงหนอ

หลงยึดตัวยึดตน ยึดกายนี้ ทั้งที่มันเป็นแค่ของจะเสื่อม จะเน่าไป

มันเป็นแค่ของ ที่ธาตุลมหล่อเลี้ยงมันเอาไว้

ท้ายที่สุด.. ก็เสื่อมสลายเข้าสู่ลม กลับสู่ลม.. เช่นนี้ละ

มีสิ่งใดเล่าเป็นของเรา - ไม่มีเลยสักสิ่งสักอย่าง..

ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน - เราก็สลายไป

/ สิ่งของ ข้าวของ คำพูดที่ดี หรือว่า ไม่ดี

/ ลาภ ยศ สรรเสริญ

/ บุคคลที่รักทั้งหลาย..

-- ย่อมเสื่อมสลาย ไปกับลมทั้งนั้น …

เมื่อเราทำกรรมฐานอยู่บ่อยๆ จนจิตของเราเกิดเป็นกำลังของสมาธิขึ้นมา

เมื่อจิตของเรา - เป็นกำลังของสมาธิขึ้นมา

... เราก็จะเป็นผู้รู้แจ้ง เข้าใจตามความเป็นจริง เช่นนี้ละ..พระยาธรรม

เมื่อเข้าใจแจ่มแจ้ง ขนาดนี้แล้ว.. ความลุ่มหลง - ย่อมไม่มีในเรา

การพ้นทุกข์ การดับการเกิด - ย่อมมีในเรา

พระยาธรรมเอย.. ฝึกเช่นนี้ละลูก ไม่ยากอะไร - ฝึกทำให้ได้ ++

ได้แล้ว.. ก็เอากำลังที่ได้ ที่มีนั้น - กลับมาพิจารณาให้รู้แจ้ง ตามความเป็นจริง

ในสรรพสิ่งทั้งหลาย ที่มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป..

-- เมื่อลูกทำจนครบในสิ่งที่กล่าวมานี้.. การเกิดไม่มีในลูกอีก เป็นแน่แท้ --

+ +

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณพระพุทธองค์ ที่ทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้เข้าใจ

น้อมไปปฏิบัติตาม

ลูกเข้าถึงธรรมที่ได้สั่งสอน.. จนลูกเห็นกายของมนุษย์นั้น

เกิดเป็นเนื้อเป็นหนัง เป็นสิ่งที่ไม่สวยงาม และไม่เที่ยงแท้

ดับความลุ่มหลงในร่างกายของเราทุกคนได้แล้ว.. ในช่วงเวลาสั้นๆ

ลูกจะฝึกฝนให้เห็นเช่นนี้ตลอดเวลา..

ลูกจะได้ดับการเกิดของตน และชี้ทางให้กับผู้อื่นได้.. เจ้าค่ะ

สาธุ