ปัญญา สูงสุด 4

🔆ธาตุรู้แท้🔆

👩‍🦳โยม : น้อมกราบนมัสการองค์หลวงตาพ่อแม่ครูอาจารย์ที่เคารพสูงสุด

ไฟล์เสียง 200328B-1 ไม่มีตัวเราไปถึงนิพพาน

เสียงธรรมหลวงตามาพร้อมแสงเลเซอร์ทำให้เกิดปัญญา หายโง่ไปบ้างจากที่เคย

จะพิจารณากายต่อไปดี หรือจะพิจารณาจิตดีหรือทั้งกายทั้งจิตดี

รู้เห็นว่า แอบแฝงเพื่อตัวเราจะได้นิพพาน ซึ่งตัวเราขวางนิพพานอยู่ จึงพิจารณาหาตัวตนของเราในขันธ์ห้า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ทุกขันธ์เป็นสังขารทั้งนั้น ล้วนเกิดดับ ไม่เที่ยง ไม่มีตัวตน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

พิจารณากายก็ไม่มีตัวเราอยู่ในส่วนไหนเลย พิจารณาจิต เห็นผู้รู้ รู้เท่าทันผู้รู้ตัวปลอมไปเรื่อย ๆ ก็พบใจที่บริสุทธิ์หรือธาตุรู้

พบใจ... พบธรรม

ถึงใจ... ถึงนิพพาน

อยู่กับรู้เรา รู้... รู้... รู้ ...ไม่มีเรานิพพาน ไม่มีเราไม่นิพพาน ก็สักแต่ว่า รู้... รู้... รู้ แต่ถ้ามีสงสัย เรานิพพาน หรือเราไม่นิพพาน ก็เป็นนิพพานปลอม

กราบขอคำชี้แนะจากหลวงตาด้วยเจ้าค่ะ

~~~~~~~~~~~~~~~

☀️หลวงตา : “ผู้รู้แท้” หรือ “วิญญาณธาตุ” เป็นธาตุตามธรรมชาติ เหมือนกับธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ ธาตุอากาศ (ความว่าง) แต่ธาตุอื่นเหล่านั้นไม่มีความรู้เหมือนกับธาตุรู้

“ธาตุรู้แท้” หรือ “วิญญาณธาตุ” ว่างเปล่าจากสัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา

ไม่ได้เป็นของใคร หรือ ไม่มีใครเป็นเจ้าของ

ไม่ใช่เป็นของเรา ไม่ใช่เป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นตัวตนของเรา

***** จึงไม่ใช่เราว่างเปล่า หรือ เราถึงความว่าง

“ธาตุรู้แท้” เป็นเหมือนกับความว่างของอากาศ แต่ความว่างของอากาศ หรือ ความว่างของอวกาศ ไม่มีความรู้

ส่วน "ธาตุรู้แท้" แม้มีคุณสมบัติเป็นเหมือนความว่างของธรรมชาติ แต่เป็นความว่างที่มีความรู้ ไม่มีตัวตนรูปลักษณ์ ไม่มีความรู้สึก นึก คิด ตรึกตรอง ปรุงแต่ง ไม่มีการเกิดดับ ไม่มีการไป ไม่มีการมา ไม่มีการหยุดนิ่ง ไม่ปรากฏอาการของผู้รู้ ไม่มีจุด ต่อม ที่ตั้ง ที่หมายของผู้รู้

***** เราไม่อาจเอาสังขารหรือตัวเรา ซึ่งเป็นสมมุติ ไปค้นหา ธาตุรู้แท้ หรือ ธาตุรู้บริสุทธิ์ ซึ่งมีชื่อสมมุติว่า "นิพพาน" ได้

เพราะธาตุรู้แท้ ไม่มีตัวตนรูปลักษณ์ ไม่มีเครื่องหมายหรือสัญลักษณ์ใด ไม่มีอะไรปรากฏให้ถูกรู้ได้ด้วยอายตนะภายใน

***** จะพบธาตุรู้แท้ หรือ ธาตุรู้บริสุทธิ์ได้ มีเพียงกรณีเดียวเท่านั้น ต้องสิ้นหลงยึดมั่นถือมั่นสังขาร หรือ ขันธ์ห้า หรือ ร่างกายและจิตใจ ว่าเป็นตัวตนคงที่ เป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของเรา

ก็จะไม่หลงมีตัวเราไปยึดถือคนอื่นหรือสิ่งอื่น (รวมทั้งสังขาร และ วิสังขาร) มาเป็นของเราด้วยความยึดมั่นถือมั่น

***** ขณะจิตใดในปัจจุบันขณะที่สิ้นหลงยึดมั่นถือมั่นทั้งสังขารและวิสังขาร ก็จะพบธาตุรู้แท้ หรือ ธาตุรู้บริสุทธิ์ หรือ นิพพานธาตุ

***** อันที่จริง ทั้งสังขาร และ วิสังขารเขาก็มีอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะหลงสังขาร จึงหลงเอาสังขารมาคิดปรุงแต่งยึดถือสังขาร และ วิสังขาร ด้วยความหลงยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของเรา

***** สิ่งใดที่มีอยู่ เขาก็คงมีอยู่อย่างเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาโดยธรรมชาติธรรมดาของเขาอย่างนั้น ถ้าไม่หลงยึดมั่นถือมั่น ก็ไม่มีกิเลส ไม่มีผู้ทุกข์ (นิพพาน)

***** สิ่งที่ไม่มีอะไรปรากฏให้ถูกรู้ได้ด้วยอายตนะ เขาก็เป็นธรรมชาติของเขาอย่างนั้น ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา ไม่มีใครเป็นเจ้าของ และ ไม่ได้เป็นของเรา ถ้าไม่หลงยึดมั่นถือมั่น ก็ไม่มีกิเลส ไม่มีผู้ทุกข์ (นิพพาน)

***** แม้จะได้ชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรม แต่โดยมากจะปฏิบัติด้วยความยึดมั่นถือมั่น หลงเอาตัวเราเป็นผู้ปฏิบัติ ผู้พยายามเพื่อให้ต้วเราได้รับผลประโยชน์

ไม่ได้ "ปล่อยวาง" ให้สิ่งที่มี (สังขาร) ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ บุคคล เรา เขา ทรัพย์สิน สิ่งใด ๆ ทั้งหมด และ “วิสังขาร” คือ สิ่งที่ไม่มีอะไรปรากฏให้ถูกรับรู้ได้ ก็คงเป็นอยู่อย่างนั้น แต่เห็นว่า “สังขาร” ทั้งหมด ทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ส่วน “วิสังขาร” เป็นอนัตตา ไม่หลงยึดมั่นถือมั่นมาเป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของเรา จนเป็นทุกข์

หากปล่อยวางให้สังขาร และ วิสังขาร เขาเป็นธรรมชาติอย่างที่เขาเป็น ไม่หลงยึดมั่นถือมั่น ผู้ทุกข์ก็ไม่มี เรียกว่า “นิพพาน”

ดังนั้น “นิพพาน” จึงไม่ใช่สภาวะที่ว่างเปล่า หรือ สภาวะอะไรที่คาดหมายไว้ แล้วมีตัวเราไปเอา ไปได้ ไปถึง เอามาเป็นของเรา

แต่ “นิพพาน” เพราะไม่ยึดมั่นถือมั่น หรือ ปล่อยวางทั้งสังขารและวิสังขาร ให้เขาเป็นธรรมชาติอย่างที่เขาเป็น

เมื่อมีความเป็นอยู่ด้วยความไม่หลงยึดมั่นถือมั่น ก็สิ้นความดิ้นรนทะยานอยาก สิ้นสงสัย สิ้นกังวล สิ้นผู้ทุกข์ (นิพพาน)

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

การภาวนานั้น คือ วิถีชีวิตสำหรับผู้มุ่งสู่ความพ้นทุกข์

ต้องรู้จักมีวินัยในตัวเอง รู้ว่าสิ่งใดควรไม่ควรอย่างไร

กาลใดควรเว้น กาลใดต้องข่มก็ต้องข่มเมื่อจำเป็น

ไม่ใช่จะปล่อยไปอย่างเสรีตลอด

เพราะส่วนมากก็จะไหลไปกับความเคยชินเก่าๆ

โดยไม่รู้ตัว ในบางคราวก็ต้องอดทน

ต่อความเปลี่ยนแปลงที่ผ่านเข้ามา

อดทนเพื่อผลที่ถูกที่ควร แต่สิ่งที่จะขาดไม่ได้

คือ การที่เราสามารถนำจิตให้ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ

ทั้งผิดทั้งถูก เรียนรู้เพื่อเห็นความจริงของชีวิต

เห็นว่าทุกๆ สรรพสิ่ง ทุกๆ ความรู้สึก

ทุกๆสภาวธรรมที่ปรากฏนั้น ไม่ใช่สิ่งที่น่าเอาน่าเป็น

เห็นเป็นของสูญจากความหมายแห่งความเป็นตัวตน

เราต้องวางความเห็นไว้อย่างนี้

แล้วจึงมุ่งไปดำเนินตามมรรคให้สุดใจ

🎈ดำเนินวิปัสสนาปล่อยวาง🎈

การที่เราจะดำเนินวิปัสสนาปล่อยวาง คือ เราจะต้องมีความสามารถสังเกตเห็นความจริงด้วย “ใจสงบ” จริง ๆ

“สงบ” ไม่ได้หมายความว่าไปทำใจนิ่ง ๆ คือสังเกตอยู่เงียบ ๆ ได้จริง ๆ เห็นอาการของจิตตั้งแต่หยาบ ปานกลาง ละเอียด จนถึงขั้นปรมาณู

เห็นว่า... เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาจาก “ความไม่มีอะไร” แล้วก็กลับไปสู่ “ความไม่มีอะไร” หายไปในสิ่งที่ไม่มีอะไรปรากฏ แล้วก็เกิดขึ้นใหม่อย่างนี้ เป็นอย่างนี้ตลอดไป ไม่มีใครไปยึดถือ “สิ่งที่ปรากฏ” นั้นที่เรียกว่า “สังขาร” และไม่มีใครไปยึดถือ “ความไม่ปรากฏ”

แต่ตอนที่สังเกตใหม่ ๆ มันจะมีสาม คือ มันมีปฏิกิริยา ปรากฏการณ์ธรรมชาติที่ละเอียดเล็กน้อยที่สุดเหมือนกับปรมาณูเลย เรียกว่า “สังขาร” เกิดดับอยู่ใน “วิสังขาร” คือ ความไม่มีอะไรปรากฏ แต่มันเกินมาอีกอันหนึ่ง มันไม่ได้มีแค่สังขาร วิสังขาร มันมี “ตัวเรา” เป็นคนไปมอง

พอเราสังเกตละเอียดจริง ๆ เราถึงรู้ว่ามันมี “ตัวเรา” เกินธรรมชาติขึ้นมา เพราะมันปรากฏ “ตัวเรา” ผู้มองดู ผู้ไปสังเกต แล้วมีความรู้ ความเห็น ความเข้าใจด้วยนะ นี่คือสังขารทั้งหมดเลย เหมาให้มันเป็นสังขารทั้งแท่ง

เมื่อรู้เห็นว่าอะไรก็เป็นสังขารทั้งหมด อะไรก็สังขารหมดเลย ผู้ที่เห็นว่าทุกอย่างเป็นสังขารหมด แม้แต่ตัวผู้ดู ผู้รู้ ผู้เห็น ผู้เข้าใจ ผู้รู้แจ้ง ผู้ปล่อยวาง ยังเป็นสังขารเลย ผู้ที่รู้แล้ว เห็นแล้ว เข้าใจแล้ว... ที่รู้แก่ใจอย่างนี้ มันเป็น “วิสังขาร” อัตโนมัติ มันเกิดขึ้นมาพร้อมกันกับสังขารนั้น ไม่ต้องย้อนกลับไปหามันอีก

พอมา “เห็นตัวเรา” สุดท้ายก็ปล่อยให้ “ตัวเราเป็นสังขารไปโดยอิสระ” สังขารเอง เกิดเอง ดับเอง อย่างอิสระ... เป็นอิสระจริง ๆ ไม่มีใครมารองรับ

เพราะฉะนั้น ตัวเราอยากจะสังขารอะไรก็ได้ แต่มัน “ไม่ใช่ตัวเรา” มันเหมือนกับ “ใจ” มันรู้แก่ใจว่า มันไม่สังขารแล้ว สังขารทั้งหมดไม่ใช่มัน และมันรู้ว่าสังขารเป็นทุกข์ เพราะมันเคลื่อนไหวได้ เกิดดับได้ หาเรื่องวุ่นวายได้

ความไม่เกิดไม่ดับ ไม่สังขารใด ๆ มันไม่มีความทุกข์ในนั้นเลย ไม่มีอะไรในนั้นเลย ไม่มีสมมุติบัญญัติ ไม่มีอะไรเรียกชื่อในนั้น มันไม่มีชื่อเรียกว่า “สมมุติ” หรือเรียกว่า “วิมุตติ” ไม่มีชื่อเรียกว่า “อวิชชา” หรือเรียกว่า “วิชชา” มันไม่มีชื่อเรียกว่าอะไรเลย แต่มันรู้แก่ใจว่ามันไม่สังขารแล้ว สังขารคงมีอยู่แต่มันไม่สังขาร แล้วมันรู้ว่าสังขารมีอยู่จนกว่าจะสิ้นอายุขัยก็ดับไป แต่ถ้าเป็นสิ่งนี้แล้วพ้นทุกข์ตลอดกาล มันรู้เลยแก่ใจไม่ต้องถามใคร เพราะว่า... เมื่อมันไม่สังขาร มันก็พ้นจากทุกข์

สมดังที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ตั้งอยู่ มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป นอกจากทุกข์แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากทุกข์แล้วไม่มีอะไรตั้งอยู่ นอกจากทุกข์แล้วไม่มีอะไรดับไป

สังขารทั้งหมดเป็นทุกข์ สังขารเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สังขารเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา สังขารจึงเป็นทุกข์

ดังนั้น จึงกล่าวได้ว่า มีแต่ “สังขาร” เท่านั้นที่เกิดขึ้น มีแต่ “สังขาร” เท่านั้นที่ตั้งอยู่ มีแต่ “สังขาร” เท่านั้นที่ดับไป นอกจากสังขารแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรตั้งอยู่ ไม่มีอะไรดับไป และนอกจากสังขาร หรือพ้นจากสังขารแล้ว นั่นแหละคือพ้นทุกข์

สิ่งใดสิ่งหนึ่ง (“สังขาร”) ตกอยู่ภายใต้กฎ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ต้องเป็นทุกข์

“พ้นสังขาร”แล้วจึง “พ้นทุกข์” ตลอดกาล และโดยถาวรสิ้นเชิง อย่างเป็นอมตะตลอดกาล ชั่วนิรันดร์ ไม่ต้องถามใคร”

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

โอวาทธรรมจากสนทนาธรรมกับคณะศิษย์

เรื่องการรู้แจ้ง เป็นเรื่องของจิตภายใน...

ส่วนจิตนอกที่ใช้อยู่เป็นสภาวะปถุชน(จิตนอก,จิตทั่วไป ,มีเกิดดับ,มีเปลี่ยนแปลง,เอาอะไรแน่นอนไม่ได้) จิตตัวนี้ พระพุทธองค์ใช้ตัวรู้..เพื่อเข้าถึง(ทะลุ,บรรลุ)สู่จิตเดิมแท้ภายใน..

การเข้าถึงจิตใน(จิตเดิมแท้) ก็ด้วยหมั่นมีสติรู้ตัวค่ะ.. ทำอะไรให้จิตข้างในได้ทำด้วย อยู่กับจิตภายในบ่อยๆ ให้มากที่สุด..เมื่ออยู่ไปนานๆ จะเกิดญาณรู้ที่เป็นธรรมชาติเกิดขึ้นค่ะ.. ญาณรู้ก็คือ การรู้แจ้ง..จะค่อยๆ มีเพิ่มมากขึ้นตามลำดับค่ะ..

เรื่องทั้งหมดคือไม่มีเรื่อง ที่สุด คือไม่ได้อะไรเลย คืนไป(รู้ความจริง) เลยไม่เคยเป็น ไม่เคยมี อยู่ลอยๆ

#สุขหรือทุกข์เป็นอาการ แต่เราไปยึดเอามาเป็นเจ้าของ

... รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ นี้เป็นโลกีย์ ถ้าเป็นโลกุตตระแล้ว รูปไม่มี เสียงไม่มี กลื่นไม่มี รสไม่มี โผฎฐัพพะไม่มี ธรรมารมณ์ไม่มี เป็นแต่ความรู้สึกเกิดขึ้นเท่านั้น แล้วก็หายไป ไม่มีอะไร เมื่อไม่มีอะไร ตัวเราก็ไม่มี ตัวเขาก็ไม่มี

เมื่อตัวเราไม่มี ของเราก็ไม่มี ตัวเขาไม่มี ของเขาก็ไม่มี ความดับทุกข์นั้นเป็นไปในทำนองนี้ คือ ไม่มีใครจะไปรับเอาทุกข์ แล้วใครจะเป็นทุกข์ ไม่มีใครไปรับเอาสุข แล้วใครจะเป็นสุข

นี่! พอทุกข์เข้า ก็เรียกว่าเราทุกข์ เพราะเราไปเป็นเจ้าของมันก็ทุกข์ สุขเกิดขึ้นมา เราก็ไปเป็นเจ้าของสุข มันก็สุข ก็เลยยึดมั่นถือมั่น อันนั้นแหละ เป็นตัว เป็นตน เป็นเรา เป็นเขา ขึ้นมาเดี๋ยวนั้น มันก็เลยเป็นเรื่องเป็นราวไปอีก ไม่จบ .

"หลวงปู่ชา สุภทฺโท"

🎇ไม่มีตัวเราในความไม่มีอะไร ตอนที่ 3 อวิชชาดับไป คงเหลือแต่ "ใจบริสุทธิ์" 🎇

จิตบริสุทธิ์ ธาตุรู้บริสุทธิ์ หรือ ใจบริสุทธิ์

มันกระดุกกระดิกไม่ได้

ที่กระดุกกระดิกได้ ที่เป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นตัวตนของเรา มันเป็นอวิชชา ตัณหา อุปาทาน แล้วเราก็ไปยึดตัวนี้มานานหลายภพหลายชาติ

ส่วนที่เป็น "ความบริสุทธิ์" มันกระดุกกระดิกไม่ได้ ไม่ปรากฏอะไรเลย มันปนผสมกันมาตั้งแต่มีจิตเลย

แล้วเราจะพยายาม ไปยึดเอาตัวเรา ไปเป็นความบริสุทธิ์ได้ยังไง เพราะว่า "ความมีตัวเราในความบริสุทธิ์" มันเป็น "อวิชชา" ที่ปลอมปนมาอยู่กับความบริสุทธิ์

ถ้าเรายังจะพยายามเอาตัวเรา ไปยึดเป็นความบริสุทธิ์ ไปยึดจิตบริสุทธิ์ ให้เราไปเป็นใจที่บริสุทธิ์ ไปเป็นความว่าง... เป็นใจนิพพาน ถ้าเราทำแบบนี้ มันก็กลับคืนไปสู่ความไม่บริสุทธิ์อยู่ดี เพราะว่าเรามาพร้อมกับความมีเรา มีตัวเรา มีตัวตนของเรา ว่า... จิตมันเป็นของเรา

ตั้งแต่เกิดจิต ปุ๊บ! ก็ยึดเป็นเราเลย พอมาปฏิบัติอีกก็จะกลับไปยึดแบบเดิมอีก คือมีตัวเราจะไปยึดความบริสุทธิ์อีก พอมี "ตัวเรา" มันก็กลับไปมีอวิชชาอยู่ในความบริสุทธิ์ ผสมกันไปอีก มันเลยกลายเป็นจิตไม่บริสุทธิ์ หรือธาตุรู้ไม่บริสุทธิ์ เพราะมี "ความเป็นเรา"

ตัวนี้มันมาตั้งแต่จิตแรกแล้ว ที่กำเนิดจิตมา แล้วมีอวิชชาปนมาในความบริสุทธิ์ คือมีเราไปยึดมัน ไปยึดจิตที่มาแรก ๆ แล้วเราปฏิบัติ ยังโง่กลับไปอย่างเดิมอีก กลับไปยึดมันอีก จะเอาความบริสุทธิ์ มาเป็นของเราให้ได้ จะเอาเราไปเป็นความบริสุทธิ์ จะเอาเราไปเป็น "จิตนิพพาน" เป็นใจที่บริสุทธ์ ที่เป็นนิพพาน

มันจะเอาเราไปเป็นนิพพานอีก "เรา" ที่ไปอยู่ในความบริสุทธิ์ มันเลยทำให้ไม่บริสุทธิ์ จึงทำให้ธาตุรู้มันไม่บริสุทธิ์

มันเหมือนทองคำ ความเป็นเราพอไปใส่ผสมอยู่ในทองคำแท้ มันเลยไม่แท้ มันไม่แท้เพราะความเป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของ ๆ เรา มันอยู่ในทองคำแท้ ที่มันแท้ แท้โดยธรรมชาติ ไม่ใช่ว่าไปทำให้มันแท้ขึ้นมา มันแท้ขึ้นมาเพราะว่า... มันเอาความเป็นเราออกไป ทองคำมันเลยแท้

จิตที่บริสุทธิ์เหมือนทองคำ ไม่ใช่ไปทำให้มันบริสุทธิ์ คือเอาความเป็นเราที่จะไปเป็นเจ้าของมันออกไปแค่นั้นแหละ มันก็กลายเป็นทองที่เป็นจิตแท้เหมือนทองคำแท้ เรียกว่า... "นิพพาน"

แต่เราก็จะไปยึดถือ สิ่งที่มันอยู่กับเราตั้งแต่จิตแรกเลย ความบริสุทธิ์ความที่มันไม่มีตัวเรา มันมากับความมีตัวเรามาตั้งแต่กำเนิดจิตมาเลย

มันเป็นเรานี่แหละ ถ้าพูดตรง ๆ มันก็คือเรานี่แหละ ความบริสุทธิ์กับความไม่บริสุทธิ์น่ะ แต่เราเนี่ยไปยึดมันพอเราเห็นว่า อ้าว... นี่เราไปยึดมัน...แค่นั้นแหละ!! ในภพชาติใด ความเป็นเรา เลยขาดจากมัน มันก็เลยบริสุทธิ์

มันอยู่ในตัวเราอยู่แล้ว แต่เราจะยึดมันให้ได้ เราจะเอาตัวเราไปเป็นให้ได้ เอาตัวเราไปหามันให้ได้ พอมีตัวเราไปปน ปุ๊บ! ความโง่มาเลย!!! แล้วโง่มาตั้งแต่ชาติแรก กำเนิดจิตดวงแรกโน่น

เราปฏิบัติก็เพื่อกลับไปสู่ "ความไม่มีอะไร" แล้วความมีอะไร คือ ความมีเรา มีตัวเรา มีตัวตนของเรา ที่ไปยึดความไม่มีอะไร พอสิ้น "ความมี" มันก็กลับคืนไปสู่ "ความไม่มี"

เพราะว่าทุกสรรพสิ่งล้วนมาจากความไม่มี มันกำเนิดมาจากความไม่มี...ไม่มีสิ่งนั้นมาแต่แรก... แล้วมีขึ้นมา พอได้ชื่อว่ามีขึ้นมา ปุ๊บ! มันเลยตกอยู่ใต้กฏ "อนิจจัง... ทุกขัง... อนัตตา... " เพราะสิ่งใดมีขึ้นมาเรียกว่า "สังขาร" มันเลยถูกธรรมชาติบังคับ ให้กลับคืนไปสู่ความไม่มีมันดังเดิม

มันจึงเป็นสภาพที่เป็นทุกข์ ทนอยู่สภาพเดิมไม่ได้ เมื่อเราเห็นสัจธรรมความจริงนี้ ใจมันก็เป็นธรรมชาติที่ว่างเปล่าจากตัวตน ว่างเปล่าจากใครยึดมั่นถือมั่นมัน มันเป็นของมันอยู่แล้วในตัวเรา มันมีของมันอยู่แล้ว เราจะไปหามันทำไม ไปยึดมันทำไม จะไปเอามันทำไม จะพยายามไปปรุงแต่งเอามาเป็นของเราทำไม ก็มันเป็น "ใจ" เรานี่เอง

แล้วเราจะอยากได้นิพพาน... กูอยากได้นิพพาน... กูอยากได้นิพพาน... กูอยากได้ใจบริสุทธิ์... ก็มันมีอยู่แล้วในตัวเรา แล้วเราจะไปเอามันที่ไหน เราจะไปหามันที่ไหน กูอยากได้นิพพาน... กูอยากได้นิพพาน... ก็มันใจเรา จะไปหาอะไรที่ไหน

ถ้าพูดได้เขาก็จะด่าว่า... มึงนี่โง่จริง ๆ คือ "อวิชชา" จริง ๆ เลย ก็ใจมึงแท้ ๆ มึงยังจะอยากได้นิพพาน ๆ กูอยากได้นิพพาน ๆ ก็ใจมึงเองนั่นแหละ แล้วมึงจะไปเอาอะไรที่ไหน จะไปหาที่ไหน

มันก็เป็นใจเรานั่นแหละ แต่เรากลับจะไปยึดมันให้มันบริสุทธิ์ เราไม่เข้าใจตรงนี้

มันก็เลยไม่ต้องทำอะไร อยู่ในปัจจุบันขณะเนี่ย ความเกิดดับ มันก็เกิดดับคู่กับความไม่เกิดดับ มันคู่กันมาตั้งแต่จิตแรกนะ!!

ถ้าเราเข้าใจตรงนี้อวิชชาดับ ปุ๊บ! มันเลยเหลือแต่ความไม่เกิดดับ พอขันธ์ห้าตาย ขันธ์ห้าแตกดับ ความยึดถือ "อวิชชา" มันดับไป แล้วเหลือแต่ขันธ์ห้าทำงานคู่กับใจที่ไม่เกิดดับ

เพราะอวิชชามันดับไปก่อนที่จะตายแล้ว เป็น "สอุปาทิเสสนิพพาน" พอขันธ์ห้าดับมันเลยเป็น "อนุปาทิเสสนิพพาน" คือดับเศษของกรรมที่เหลือ คือ... ขันธ์ห้า แต่อวิชชาที่ปนอยู่ในจิตเดิมแท้ มันดับไปก่อนแล้ว เป็น "สอุปาทิเสสนิพพาน" แล้ว

แต่พอตายแล้ว ขันธ์ห้าดับปุ๊บ มันก็เลยดับที่เป็นเศษของกรรมที่เหลือ คือขันธ์ห้าที่ต้องรับกรรมที่เหลือ คือ ความแก่ ความเจ็บ ความตาย ความทุกข์ทรมาน ที่เป็นเศษของกรรมที่เหลือ แต่อวิชชาในใจมันดับไปแล้ว มันเลยเป็น "อนุปาทิเสสนิพพาน" คือดับเศษของกรรมที่เหลือ เศษของความทุกข์ที่เหลือ

มันก็เลยเหลือแต่... "ใจบริสุทธิ์"

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

ผู้ไม่รู้มาจาก2กรณี

1 จิตบริสุทธิ์ สว่าง ใสไร้มลทินใดๆมาแปดเปื้อน

2 จิตที่มืดบอด จนมืดมิดสนิท

ความไม่รู้ที่เกิดจากจิตบริสุทธิ์นั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับความไม่รู้ที่เกิดจากจิตที่มืดบอด

จิตบริสุทธิ์นั้นอัตตาตัวตนนั้นยังไม่มี

การยึดติด ยึดแน่นจนฝังรากลึกยังไม่เกิด

การยอมรับเพื่อการรับรู้จึงเกิดขึ้นในจิตได้ง่ายกว่า

ความไม่รู้ที่เกิดจากจิตมืดบอด เกิดจากการสร้างกำแพงแห่งอัตตาให้ตนเองจนหนาทึบ ฝังรากลึกเข้าสู่ด้านมืดจนฝังแน่น การยอมรับในสิ่งใดๆที่แตกต่างจากตนจึงยากนัก....

การรู้ในจิตบริสุทธิ์จึงพอได้ง่ายและปล่อยวางได้เร็ว

แต่การรู้ในจิตที่มืดบอดนั้นไม่เคยพอ ปล่อยวางไม่ได้เพราะไม่เคยคิดที่จะปล่อยวาง....

อวิชชาจึงมีมาจากจิต 2ประเภท...

คุณ!!! อยู่ในประเภทไหน ตอบหัวใจตนเองดู