วิมุตตายตนสูตร

*** ปฏิปทาท่านผู้เฒ่า ***

(ตอนที่๑๗/๒๖)

"บันทึกของท่านผู้ทรงคุณอันวิเศษในชาตินี้"

------------------------------------------

ไตรลักษณ์ก็รู้แล้ว "อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา" แต่ให้มันสูง ปลงให้เห็นว่า

อนิจจัง...นี่มันเป็นของไม่เที่ยงจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นอะไรทั้งหมดในโลกนี้ ถ้าไม่เที่ยงเราไปยึดมันเข้าแล้วมันเป็นทุกข์ ต้องปล่อยตามมันๆ จะเป็นอย่างไรก็ช่างมัน แล้วในที่สุดมันก็เป็นอนัตตาพังสลายตัวหมด

"อย่าไปยึด...ไปถือมัน" อย่าไปยึดว่าจะมีอะไร"เป็นเรา...เป็นของเรา"ต่อไป แม้แต่ร่างกายเรายังพัง ในเมื่อ"ร่างกายเรายังพัง" แล้วจะมีอะไร"ทรงอยู่"

อะไรมันทรงอยู่แล้วก็ตาม ถ้าหากว่าร่างกายเราพังแล้ว เราก็ไม่มีสิทธิ์จะมายึดว่า"มันเป็นเรา...เป็นของเรา"

ท่านบอกว่าต้องทำอย่างนี้จริงๆ จังๆ ปล่อยไม่ได้

แล้วก็ต่อมาจงปล่อยความยึดมั่นจากรูปที่เห็นทางตา

จงอย่ายึดว่า"รูป" นั้น...เป็นเรา...เป็นของเรา

ปล่อยเสียงที่ได้ยินทางหู

ปล่อยกลิ่นที่รับทราบทางจมูก

ปล่อยรสที่รับทราบทางลิ้น

ปล่อยสัมผัสที่รับทราบทางกาย

ปล่อยอารมณ์ใจที่เป็นกุศล อย่าเอาเข้ามายุ่ง

ฟังแล้วก็จำนะ นี่เราเรียนกันมาแล้ว นี่ท่านย่อมา ผมเห็นว่าไม่ยาก ผมก็ย่อไป ท่านก็บอกว่าปล่อยใจว่าเป็นเชื้อของเดิมมาเพราะอารมณ์ทั้งหมดเนื่องจากรูป

ท่านบอกว่าที่ต้องมาเกิดอย่างนี้ต้องมาเป็นทุกข์อย่างนี้ เชื้อเดิมมาเพราะอาศัยรูปเป็นสำคัญ คืออาศัยรูปทางตา อาศัยเสียงทางหู อาศัยกลิ่นทางจมูก อาศัยรสทางลิ้น อาศัยสัมผัสทางกาย อาศัยอารมณ์ใจที่เกลือกกลั้วในกามารมณ์

นี่ ที่ต้องมาเกิดเป็นอย่างนี้อาศัยตัณหาเป็น"เจ้าเรือน" "ตัณหา"ก็คือความอยาก อยากได้รูปสวยๆ อยากได้เสียงหวานๆ อยากได้กลิ่นหอมๆ อยากได้รสอร่อยๆ อยากได้รับการสัมผัสที่เราพอใจ อยากได้อารมณ์ที่พึงปรารถนา

ท่านบอกว่า นี่พวกนี้เป็นเจ้าเรือน ต้องทำลายไปเสียให้หมด ต้องทำให้ได้ แล้วจะรู้ผลภายในสิบวัน จำไว้นะ ใครอยากจะได้บรรลุมรรคผลเร็วๆ ละก็ปล่อยตามที่ท่านบอก จะรู้ผลในสิบวัน ดูซิว่าท่านผู้เฒ่าจะทำได้ไหม ท่านบอกว่าธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้าย่อมได้ผลแก่บุคคลผู้ขยัน แล้วก็ไม่มีใครอาจจะกำหนดพยากรณ์เวลาที่จะสำเร็จมรรคผลได้ ท่านให้มั่นใจขนาดนี้ ขยันนี่ต้องขยันถูกด้วย ไม่ใช่ขยันผิด ขยันตามท่านว่านี้

ถ้าขยันจริงๆ เวลาจะทำ ทรงสมาธิให้เต็มที่ ให้จิตมันทรงตัว แล้วก็ใช้ปัญญาพิจารณา เห็นรูปทางตาไม่เป็นเรื่อง เสียงทางหูไม่ได้ความ กลิ่นทางจมูกไม่เป็นรส ว่ากันจิปาถะไปก็แล้วกัน ว่าให้เห็นว่ามันไม่ใช่เรา..ไม่ใช่ของเรา ...ไม่ยึดถือ ปล่อยมันเสียให้หมด

เสียงดีหรือเสียงเลวก็ช่าง รูปดีรูปเลวก็ช่าง กลิ่นดีกลิ่นเลวก็ช่าง รสดีรสเลวก็ช่าง สัมผัสดีสัมผัสเลวก็ช่าง........(5/6)

โดย พระเดชพระคุณ

พระราชพรหมยาน มหาเถระ

(หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)

' ทางสายพระอริยบุคคล '

๑๐ มีนาคม ๒๕๖๓

*** ปฏิปทาท่านผู้เฒ่า ***

(ตอนที่๑๗/๒๖)

"บันทึกของท่านผู้ทรงคุณอันวิเศษในชาตินี้"

------------------------------------------

อารมณ์ใจทรงไว้เฉพาะในด้านอารมณ์ที่เป็นกุศลเพียงอย่างเดียว

คือ ตั้งไว้ในด้าน"สักกายทิฏฐิ" ทำลาย "อสมิมานะ" ที่ถือตัว ถือตนว่า เป็นเรา เป็นของเรา อย่างนี้สิบวันได้แน่ เหลือเวลาอีกสามนาที

ท่านก็พูดต่อไปว่าวันที่ ๑๘ กรกฏาคม ๒๕๐๖ เวลา ๙.๐๐ น. เริ่มทำสมณธรรม เห็นไหมว่า เวลาท่านจะไม่ยอมปล่อยให้มันว่างไป ๙ น. นี่แปลว่าฉันข้าวเสร็จทำวัตรเสร็จ เริ่มทำสมณธรรมในระยะต้นท่านได้เห็นท่านมหากัจจายนะ อย่าลืมว่าท่านได้อภิญญา ท่านควบคุมอภิญญาได้ โปรดให้สัญญาบอกระยะญาณ นี่เรื่องของอภิญญา ผมไม่อธิบาย

ต่อมาได้น้อมจิตเข้าสู่จตุตถฌานขั้นละเอียด อย่าลืมฌาน๔ สองอย่างมันมีหยาบกับละเอียด เราเรียนกันมาแล้ว ยึดพระนิพพานเป็นอารมณ์ จำให้ดีนะ จิตก็เข้าถึงพระนิพพาน ได้รับโอวาทจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า พอยึดพระนิพพานเป็นอารมณ์ก็อาศัยทรงอภิญญา จิตมันก็พุ่งปรี๊ดเข้าไปจับที่พระนิพพาน

ได้รับโอวาทจากองค์สมเด็จพระพิชิตมารว่า ขอจงปล่อยอุปาทานขันธ์ห้าเสีย แล้วทรงกล่าวว่า ความสำเร็จไม่มีใครพยากรณ์ได้ สุดแล้วแต่ความขยัน พระองค์ทรงกรุณาลูบหลังลูบศีรษะแล้วก็เสด็จไปเพื่อให้โอวาทแก่คนอื่น แสดงว่านิพพานมีคนหลายคนเขาไปได้ ท่านให้โอวาทเพียงเท่านี้ว่า จงปล่อยอุปาทานในขันธ์๕ เสีย จงอย่ายึดเอาไว้ ขึ้นชื่อว่าความสำเร็จในมรรคผลใดๆ ไม่มีใครสามารถจะพยากรณ์ได้ แล้วท่านก็เสด็จไปให้โอวาทกับคนอื่น ตอนนี้ท่านบอกว่าจิตของท่านตั้งมั่นอยู่ที่พระนิพพานพอสมควร เขาเรียกอทิสมานกาย

นั่งอยู่ที่พระนิพพานพอสมควร แล้วยังเข้าสู่วิปัสสนาญาณแยกขันธ์ห้าออกจากจิต เห็นว่ารูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ...รูปก็ดี เสียงก็ดี กลิ่นก็ดี รสก็ดี สัมผัสก็ดี อะไรก็ตาม มันไม่มีอะไรทรงตัว มันดับสิ้นในที่สุด

"ว่างจากจิต" มันก็"ว่างจากอารมณ์" ที่ "พอใจ"ในรูป แล้วท่านก็ทวนถึงชาติก่อนๆ ในอดีตด้วยอำนาจปุพเพนิวาสานุสสติญาณ ว่ามันตายแล้วก็เกิดๆ แล้วก็ตาย ไม่เห็นมีการทรงตัว พอสมควรแล้วก็ขยับจิตเข้ามาจับวิปัสสนาญาณอีก พออารมณ์สบายมาก

เวลานี้ บรรดาท่านทั้งหลาย เวลาที่จะพูดกันมันหมดเสียแล้ว ขอบรรดาท่านทั้งหลายฟังปฏิปทาของท่านผู้เฒ่าแล้วเอาไปใช้บ้างนะ เราไม่ได้อภิญญาสมาบัติ

เราก็ทำจิตของเราให้เข้าถึงจุดอารมณ์สูงสุดในสมาธิที่จะพึงมีได้ แล้วใช้อารมณ์วิปัสสนาญาณคือ อริยสัจตัดสักกายทิฏฐิ

ถ้าจิตมันจะซ่านก็ทิ้ง เข้ามาจับสมถะใหม่ให้อารมณ์ทรงตัว จิตทรงตัวดีแล้วก็ใช้วิปัสสนาญาณช่วย อย่างนี้ไม่ช้าก็บรรลุมรรคผลตามหลวงพ่อเฒ่าตามที่กล่าวมาแล้ว นี่สำหรับเวลานี้ก็หมดเสียแล้ว ก็ขอบรรดาท่านทั้งหลายโปรดทรงกำลังใจของท่านให้ทรงไว้ซึ่งความดีตามสมควรแก่เวลาที่ท่านพึงจะเห็น.......(6/6)

โดย พระเดชพระคุณ

พระราชพรหมยาน มหาเถระ (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)

อาตมาบอกไว้เท่านั้นว่า ให้มีสติคุมดวงจิต สัตว์นรกก็แม่นจิต สัตว์อเวจีก็แม่นจิต พระอินทร์พระพรหมก็แม่นจิต ที่เข้าพระนิพพานก็แม่นจิต ไม่ใช่ใคร

จิต ไม่มีตน มีตัว จิตเหมือนวอกนี่แหละ แล้วแต่มันจะไป "บังคับบัญชา"มันไม่ได้...แล้วแต่มัน"จะปรุงจะแต่ง"....

"บอกไม่ได้ ไหว้ไม่ฟัง"

เพราะฉะนั้น พระพุทธเจ้าให้"วาง"มันเสีย อย่าไปยึดถือมัน

ก็จิตนั่นแหละมันถือว่า"ตัวกู" อยู่เดี๋ยวนี้ก็ดี เราถือว่า"เรา"เป็นผู้ชาย..."เรา"เป็นผู้หญิง

ก็แม่นจิตนั่นแหละเป็นผู้ว่า มันไม่มีตนมีตัวดอก

แล้วพระพุทธเจ้าว่าให้วางเสีย ให้"ดับวิญญาณ"เสีย ครั้นดับวิญญาณแล้ว ไม่ไปก่อภพก่อชาติอีก ก็นั่นแหละพระนิพพานแหละ แน่ะ

พระพุทธเจ้าบอกอย่างนั้น มันไม่อยู่ที่อื่น นรกมันก็อยู่นี่ พระนิพพานก็อยู่นี่ อย่าไปค้นที่อื่น อย่าไปพิจารณาที่อื่น ให้ค้นที่สกนธ์กายของตน ให้มันเห็นเป็นอสุภะอสุภัง ให้เห็นเป็นของปฏิกูล ให้เกิดนิพพิทาความเบื่อหน่ายมันนั่นแหละ แต่กี้มันเห็นว่าเป็นของสวยของงามของดี

ดวงจิตนั่นเมื่อมีสติควบคุม มีสัมปชัญญะ ค้นหาเหตุผล ใคร่ครวญอยู่ มันเลยรู้เห็นว่า อัตตภาพร่างกายนี้เป็นของปฏิกูล ของเน่าเปื่อยผุพัง แล้วมันจะเกิดนิพพิทาความเบื่อหน่าย จิตนั่นแหละเบื่อหน่าย

จิตเบื่อหน่าย จิตไม่ยึดมั่นแล้ว เรียกว่าจิตหลุดพ้น ถึงวิมุตติ วิมุตติ คือความหลุดพ้นจากความยึดถือ หลุดพ้นจากอุปาทาน ความยึดมั่น ถือมั่น พ้นจากภพจากชาติ ตั้งใจทำเอา

หลวงปู่ขาว อนาลโย

จิตปรุงกิเลส คิอ การที่จิตบังคับให้กาย วาจา ใจ กระทำสิ่งภายนอก ให้มี ให้เป็น ให้เลว ให้เกิดวิบาก แล้วยึดติดอยู่ว่า นั่นเป็นตัว นั่นเป็นตน ของเรา ของเขา

กิเลสปรุงจิต คือ การที่สิ่งภายนอกเข้ามา ทำให้จิตเป็นไปตามอำนาจของมัน แล้วยึดว่า..มีตัว มีตนอยู่ สำคัญผิดจากความเป็นจริงอยู่รํ่าไป

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

การที่จะละความยึดถือ

ในอารมณ์ต่างๆได้นั้น

จิตมันต้องมองเห็น

รับรู้ได้ว่าอารมณ์เหล่านั้น

ไม่มีรสชาติ ไม่เอา น่าเป็น จืดๆ ชืดๆ

เพราะเห็นความจริง

ว่าสุขก็เท่านั้น ทุกข์ก็เท่านั้น

ไม่รักษาไว้ ไม่ผลักไสออก

ไม่มีเชื้อไปเสริมไม่มีเราไปแตะต้อง

คลุกเคล้าอยู่ด้วย มันก็ดับไป ดับไป

เกิดความเบื่อหน่ายคลายออกเอง

จนถึงจุดที่เห็นว่าเป็นเพียงสิ่งใดสิ่งหนึ่งเท่านั้น

ไม่หมายว่าเป็นสุข เป็นทุกข์ หรือเป็นอะไร

เราถูกหลอก...

ถูกหลอกด้วยความคิดปรุงแต่ง

ว่านี่เป็น เรา นี่เป็นเขา จริงๆ

ทั้งๆที่ความปรุงแต่งว่าเป็นเรานั้น

เกิด ดับ เปลี่ยนแปลงเสมอ

แต่กลับไม่เคยได้รู้ ได้เห็นความจริงนี้

แต่กลับยึดถือว่าความปรุงแต่งนั้นจริง...

พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต