สู่แดนนิพพาน

ทุกๆอิริยาบทของนักปฎิบัติที่จิตเป็น "เอกจิต" นั่นคืออาวุธสำคัญเพราะภพปัจจุบันเป็น "สักแต่ว่า"..

*** มันเป็นจริงอยู่ในตัว.***

อานาปานสติ. รวมไว้ที่จุดรู้ที่เดียว. ให้ต่อเนื่อง. ทุกลมหายใจเข้าออก. ทั้งหลับตาและลืมตา. ในทุกอิริยาบถ. ไม่มีสถานที่. ไม่มีกาลเวลา.

มันจะแยกจิตออกจากกาย. มันจะแยกผู้รู้ออกจากผู้หลง. ลมดับ. เหลือแต่ผู้รู้ล้วน ๆ. ผู้รู้กับจิตเดิมแท้เป็นตัวเดียวกัน. เมื่อผู้รู้รู้แจ้งด้วยปัญญาจากอริยมรรค. ผู้รู้วางผู้รู้เข้าสู่ความว่างที่ไม่ใช่ความว่าง.

สิ่งหนึ่งที่อยู่ในความว่างที่ไม่ใช่ความว่าง. มันจะระเบิดตัวของมันเอง. (มันเป็นของมันเอง). ออกไปอยู่นอกความว่างที่ไม่ใช่ความว่าง. วางสิ่งนั้น. เอาอานาปานสติเป็นวิหารธรรม. รอสิ้นลมปราณ.

*** อานาปานสติ. มันเป็นจริงอยู่ในตัว ***

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

"มัคคปหาน"

สภาวะของความเป็น "หนึ่งของจิต" ที่ปรากฎให้รู้ทุกขณะจิต. ทุกลมหายใจเข้าออก. ไม่มีกลางวันกลางคืน. ทุกอิริยาบถ. เป็นตัวปัจจัตตัง. รู้ด้วยตนเอง. เป็นสภาวะของ "มัคคปหาน".

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

*** ธรรมแท้เป็นของเปิดเผย. ***

"ทุกข์ทางกาย". มันเป็นขันธ์วิบาก. มันเป็นของมันอยู่อย่างนั้น. มันทุกข์ของมันอยู่อย่างนั้น. ธรรมชาติมันเป็นของมันอยู่อย่างนั้น. มันอยู่นอกจิต. มันอยู่นอกอำนาจของจิต. มันเกิดดับของมันอยู่อย่างนั้น.

เมื่อเรารู้แจ้งเห็นจริงด้วยปัญญาของอริยมรรค. ที่ไม่ใช่ปัญญาของสัญญาแล้ว. ให้ปล่อยวาง. อยู่กับความว่างที่ไม่ใช่ความว่าง.

ถ้าเราปฏิบัติเพื่อให้ทุกข์ทางกายหายไป. เป็น "ความเห็นผิด" ยิ่งจะเพิ่มความทุกข์หนักเข้าไปอีก. เพราะมันเป็น "ทุกขสัจจ์".

"ทุกข์ทางจิต ไม่มี" เมื่อจิตหลุดพ้นออกจาก "ความเป็นหนึ่งของจิต" ไปแล้ว. เรียกว่า "กิเลสนิพพาน" จบไปแล้ว.

ให้วางกิเลสนิพพาน. ออกมาอยู่กับ "กายกับจิต" เยี่ยงสามัญชน. ในจิตปรกติ. โดยไม่ต้องทำอะไรเลย. ไม่ต้องไปดับทุกข์ที่กาย. ไม่ต้องไปทำลายผู้รู้. เพราะ มันมีของมันอยู่อย่างนั้นอยู่แล้ว.

สิ้นลมปราณเมื่อใด. กายดับ. ผู้รู้ดับ. ส่วนตัวที่ออกไปอยู่นอกจิตหนึ่งแล้วนั้น. ไม่ต้องไปทำอะไร. เมื่อสิ้นลมปราณ. มันจะเป็นของเขาเอง. อยู่กับอานาปานสติ. หรือจะอยู่กับ ความว่างที่ไม่ใช่ความว่าง. อย่างใดอย่างหนึ่ง. ก็ได้.

*** ธรรมเป็นของเปิดเผย. ธรรมแท้ไม่ต้องปิดบัง. แลกเปลี่ยนครับ.***

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

พระพุทธเจ้ามิได้ "ทรงปฏิเสธ" ในการรักษา "ผู้รู้. หรือ จิตหนึ่ง.

"พระองค์ก็ยัง ทรงรักษา" และ "ทรงใช้". ศีล สมาธิ ปัญญา. อยู่ทุกประการ. จนถึงวัน. "เสด็จดับขันธ์เข้าสู่ปรินิพพาน".

พระองค์ทรง "รักษา" และ "ใช้" ในขณะที่พระองค์เสด็จสู่ปรินิพพาน. ในระหว่าง "รูปฌาน และอรูปฌาน".

"เพราะฉะนั้น" นักปฏิบัติทั้งหลาย. ก็ไม่น่าที่จะ "ปฏิเสธ" หรือ "ไม่รักษา" กันเสียเลย.

*** ถ้าอริยมรรคยังไม่เกิด. ก็ให้รักษาศีล. เมื่อผู้รู้เกิดแล้ว. ให้รักษาจิต. ***

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

สภาวะจิตที่อยู่ระหว่าง "รูปฌาน กับ อรูปฌาน" เป็นอย่างไร ?.

"สภาวะการวางอรูปฌาณ" คือ การออกไปอยู่นอกจิตหนึ่ง. สภาวะนี้. เราจะปรารถนาเอาไม่ได้. ทำเอาเองก็ไม่ได้. การออกไปอยู่นอกจิตหนึ่ง. การออกไปอยู่นอกห้อง. การออกจากถ้ำ. มันจะเป็นของมันเอง. กำหนดให้มันเป็นตามความปารถนาไม่ได้. สภาวะนี้เรียกว่า "นิพพานเป็น" เป็นสภาวะของ "จิตหลุดพ้น". ธาตุขันธ์ยังไม่ตาย.

"นิพพานแท้" หรือ "นิพพานตาย" เป็นอย่างไร ?. ให้ปล่อยวางนิพพานเป็น. คือ. ปล่อยวางสิ่งนั้น. คือ. ตัวที่มันออกไปอยู่นอกจิตหนึ่งตัวนั้นแหละ. แล้วกลับลงมาอยู่ กับธาตุกับขันธ์เยี่ยงสามัญชน. ในสภาวะ "สักแต่ว่า" อย่าส่งนอก. สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็น. เรียกว่า "โลกวิทู" ไม่ต้องออกไปสัมปยุต์ กันธาตุขันธ์ แต่อย่างใด. มันเป็นอย่างใดก็ให้มันอยู่ของมันอย่างนั้น. อย่าไปเติม. อย่าไปตัด. อย่าไปเปลี่ยนแปลงมัน. มันจะสิ้นลมปราณ หรือไม่สิ้นลมปราณ. ก็ไม่ต้องรอมัน. ไม่ต้องไปกำหนดมัน. มันจะเป็นของมันเอง. ทำแค่นี้พอ.

พระองค์ได้เสด็จปรินิพพานแท้. ในระหว่าง "รูปฌาน และอรูปฌาน". สำหรับพวกเรา. เอาว่า. เวลาจะสิ้นลมหายใจ. ให้มี "สติ" คือตายให้มีสติก็แล้วกัน. มันจะอยู่ระหว่าง "รูปฌาน" หรือ "อรูปฌาน" หรือไม่. ขอให้ตายอย่างมี "สติ" ก็แล้วกัน.

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

"พุทธบริษัท" ทั้งหลาย ไม่ควรที่จะ "ปฏิเสธ" หรือ "ไม่รักษา" ใน "ศีล สมาธิ ปัญญา". (จิตหนึ่ง). กันเสียเลย.

แม้พระองค์เอง ก็มิได้ "ทรงปฏิเสธ"

การที่พระองค์ได้ "บำเพ็ญ ศีล สมาธิ ปัญญา" มาตั้งแต่ "ยังมิได้ตรัสรู้" จนได้ "รู้แจ้งเห็นจริง" แล้ว. พระองค์ก็ยัง "ทรงรักษา" และ "ทรงใช้" ศีล สมาธิ และปัญญา, (จิตหนึ่ง) อยู่ทุกประการ. จนถึงวัน "เสด็จดับขันธ์เข้าสู่ปรินิพพาน".

แม้ขณะที่ "จิตของพระองค์" จะเข้าสู่นิพพาน ก็ยังทรงใช้ "ศีล.สมาธิ,ปัญญา" บำเพ็ญสมาธิสมาบัติ ที่พระองค์ทรง "รักษามา" คือ พระองค์ได้เสด็จปรินิพพาน ในระหว่าง "รูปฌาน และอรูฌาน".

"เพราะฉะนั้น" พุทธบริษัททั้งหลาย ก็ไม่น่าที่จะ "ปฏิเสธ" หรือ "ไม่รักษา" ศีล สมาธิ ปัญญา.(จิตหนึ่ง) กันเสียเลย.

ท่านพ่อลี ธัมมธโร วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ

พระผู้เสมือนพระเจ้าอโศกฯ กลับชาติมาเกิด

เกิดเมื่อวันพฤหัสบดี เวลา ๒๑.๐๐ นาฬิกา เดือนยี่ แรม ๒ ค่ำ ปีมะเมีย ตรงกับวันที่ ๓๑ มกราคม พุทธศักราช ๒๔๔๙ บ้านเกิดคือ บ้านหนองสองห้อง ต.ยางโยภาพ อ.ม่วงสามสิบ จ.อุบลราชธานี

วันที่ ๒๖ เมษายน พ.ศ. ๒๕๐๔ เวลากลางคืน

"กิเลสนิพพาน. อยู่เหนือเวร. อยู่เหนือกรรม". เวรกรรมตามไม่ถึง. "ขันธ์นิพพาน". ไปไม่รอด. ทั้งเวร.ทั้งกรรม. หนีไม่พ้น. !! ต้องชดใช้, จนกว่าจะเข้าสู่พระนิพพาน.

"ขันธ์นิพพาน" เป็นเรื่องของการ "เสวยกรรมทางกาย" ล้วน ๆ. รูปกายหยาบ. เข้าสู่พระนิพพานไม่ได้. หนีกรรมไม่ได้. ต้องชดใช้.

"กิเลสนิพพาน" เมื่อผู้รู้รู้แจ้งความความเป็นจริง. ของกายกับจิตแล้ว. ผู้รู้จะปล่อยวาง. พลิกตัวออกจากกิเลส. เปลี่ยนรูปจากผู้รู้เป็น "ความว่างที่ไม่ใช่ความว่าง".

การที่กล่าวว่า "จิตนั้นมิใช่จิต" หมายความว่า. ในความว่างที่ไม่ใช่ความว่างนั้น. หมายถึง. มี "สิ่งบางสิ่ง" ซึ่งมีอยู่จริง. ที่มันซ้อนอยู่ใน "ความว่างที่ไม่ใช่ความว่าง". นั้นอีกตัวหนึ่ง. "สิ่งนั้น" มันอยู่เหนือคำพูด.

สิ่งนั้นเมื่อบารมีเต็มแล้ว. มันจะระเบิดตัวมันเอง. ออกไปอยู่นอกตัวที่เป็น "ความว่าที่ไม่ใช่ความว่าง".

*** สภาวธรรม. นี้ไปมันจะเป็นของมันเอง.***

เมื่อ"สิ่งน้่น" ออกไปอยู่นอก "จิตหนึ่ง" ได้แล้ว. สุดท้ายของการปล่อยวาง. คือ. *** วางกิเลสนิพพาน. *** ด้วยการเข้าสู "โลกวิทู" เพื่อปล่อยวาง "ขันธ์นิพพาน" บนเส้นทาง "โลกวิทู" ต่อไป.

"โลกวิทู" ต้องเชื่อเรื่อง "กรรม" เท่านั้น. มันจะเป็นมาอย่างไร. จะเป็นกรรมใหม่. กรรมเก่า. "อโหสิกรรม" อย่างเดียว. กรรมทั้งหลาย. ล้วนแต่เราสร้างไว้ทั้งนั้น. อย่าสงสัย. ถ้าสงสัยก็ติดบ่วงของมารทันที.

*** อย่าออกไปสัมปยุติกับกรรมที่กำลังเกิดกับตัวเรา. ***

ต้องยอมรับ" ไม่มีใครหนีกรรมได้. ตามได้ก็เจอแต่บ้านร้าง. ไม่มีใครหนีพ้น. แม้แต่พระพุทธองค์. ก็ต้องยอมรับและชดใช่กรรม. จนกว่าจะเข้าพระนิพพาน.

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

“สัมมาทิฐิ. ไม่ใช่ตัวจริงของพระพุทธศาสนา”

"สัมมาทิฐิ". คือ ความเห็นชอบ. เป็นองค์มรรคข้อที่ ๑. ในมรรคทั้ง ๘. "สัมมาทิฐิ" ยังไม่ใช่ตัวจริงของพุทธศาสนา.!!.

"สัมมาทิฐิ" เป็นเส้นทางเข้าสู่ "อริยมรรค". เป็นเส้นทางเข้าสู่ "พุทธศาสนา".อย่าว่าแต่ "สัมมาทิฐิ" ข้อเดียวเลย. "มรรคทั้ง ๘". ถ้ายังไม่รวมกันเป็น "หนึ่งเดียว" แล้ว. มรรคทั้ง ๘. นั้น. ก็ยังเป็น "โลกีย์มรรค" อยู่เลย. ยังห่างไกลแก่นแท้ของศาสนา. ยังไม่ถึงตัวศาสนาที่แท้จริง.

"พุทธศาสนา". เป็นเส้นทางเข้าสู่พระนิพพาน. "จิตหนึ่ง" คือแก่นแท้ของพุทธศาสนา. "จิตหนึ่ง" เป็นตัวศาสนาที่แท้จริง.

"สติ. สมาธิ. ปัญญา". รวมกันเป็นหนึ่ง. เป็น "จิตหนึ่ง" สติ. สมาธิ. ปัญญา. ไม่ใช่พระนิพพาน. แต่เป็นทางเดินเข้าสู่พระนิพพาน.

การออกมากล่าวว่า. "อะไรเป็นตัวจริงของพระพุทธศาสนา ?" แล้วตอบว่า. “สัมมาทิฏฐิ" คือ "ตัวจริงของพระพุทธศาสนา”

ถ้าอริยมรรคยังไม่เกิดขึ้น. มีขึ้นภายในจิต. ในทางปฏิบัติแล้ว. ถือว่า. ภูมิจิตภูมิธรรม. ท่านยังเป็นคนนอกศาสนาอยู่. !!!

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

*** โลกีย์มรรค. กับ อริยมรรค.*** ต่างกันอย่างไร ?.

คำว่าจิต. มี ๒ สภาวะ. คือ. จิตผู้รู้. กับ จิตผู้หลง. ในที่นี่คำว่า. จุดรู้. กับ จิตผู้รู้. เป็นตัวเดียวกัน. ทีนี้.ตามความเป็นจริงในทางปฏิบัตินั้น. ต้องปฏิบัติให้เห็น "จิตผู้รู้" ก่อน. จึงจะเห็น "จิตผู้หลง." ต้องรวมมรรคทั้ง ๘. ให้เป็น "หนึ่งเดียว" เสียก่อน..

"มรรคมีองค์ ๘". ถ้ายังไม่รวมเป็น "หนึ่ง" เป็น "ปุถุชนมรรค" เรียกว่า "โลกีย์มรรค". ตัดสังโยชน์ ๑๐ ไม่ขาด. แต่ถ้ามันรวมกันเป็น "หนึ่งเดียว" แล้ว. เราเรียก "มรรคที่รวมกันเป็นหนึ่ง" นั้นว่า "อริยมรรค" เป็นมรรคของพระอริยะ.

"โลกีย์มรรค" เป็น "สัญญามรรค". จำเอาท่องเอา. มรรคข้อนั้นเป็นอย่างนี้. มรรคข้อนี้เป็นอย่างนี้. "ดับกิเลสได้ชั่วคราว" ไม่เป็นอนันต์กาล. เพราะมันเป็น "สัญญา".

"อริยมรรค" เป็นสภาวะที่เกิดขึ้นที่จิต. ไม่ต้องท่องจำ. ไม่ได้เป็นตำรา. ไม่ได้เป็นตัวหนังสือ. ไม่ใด้เป็นใบลาน. มันเป็น "ความรู้สึก" รู้สึกว่ามันเป็น "หนึ่ง" อยู่แต่เพียงผู้เดียว. ไม่ข้องเกี่ยวกับอารมณ์ใด ๆ. ที่จรเข้ามา. ไม่เกี่ยวกับลมกับกาย. ความเป็นหนึ่งของมรรคที่รวมกัน. เกิดขึ้นภายในจิต. เรียกว่า "ผู้รู้"

*** ตัวผู้รู้. ตัวนี้แหละคือตัว "จิตเดิมแท้" ***

กำลังของ "สติ. สมาธิ. ปัญญา". หรือเราจะเรียกว่า "พลังจิต" ก็ได้. มันออกมาจาก "จิตผู้รู้". ตัดสังโยชน์ ๑๐. ขาดไปตามลำดับ. ดับทุกข็เป็นอนันต์กาล. ไม่กบถกลับคืนมาอีก.

สติ ก็ออกมาจากผู้รู้.

สมาธิ ก็ออกมาจากผู้รู้.

ปัญญา ที่ใช้ตัดสังโยชน์ ๑๐. มันก็ออกมาจากผู้รู้.

รักษาความเป็น "หนึ่ง". หรือรักษา "จิตผู้รู้" ไว้. ฝึกจิตให้รักษาความเป็นหนึ่งไว้. ให้มีความชำนาญใน "วสี ๕" ให้ยิ่ง. จนมันเป็น "หนึ่ง" ของมันเองโดย "ไม่ต้องรักษา". มีสติก็เป็นหนึ่ง. ไม่มีสติก็เป็นหนึ่ง.

*** ความเป็นหนึ่งของจิต. หรือ "จิตหนึ่ง" ตัวนี้แหละ. เป็นสักขีพยาน. เป็น "ญาณ" ที่จะพาเราเข้าสู่พระนิพพาน. ***

"รักษาจิต" คือให้รักษา "จิตผู้รู้ตัวนี้" พวกตาบอดทั้งหลาย. ผู้รู้ยังไม่เกิดเลย. ออกมาค้านธรรมของพระพุทธเจ้าแล้ว. พบผู้รู้ให้ทำลายผู้รู้. ออกมาสอนธรรมมาแจกธรรม. ทำให้...

*** ทำให้พระสัทธรรม" ทำให้ธรรมของพระพุทธเจ้าเพี้ยนหมด. นำไปปฎิบัติแล้วไม่ได้ผล. พวกนี้ "กรรมหนัก". พวกนี้ออกมาทำลายศรัทธาต่อศาสนา. เพราะปฏิบัติแล้วไม่เกิดผล.***

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

"จิตเดิมแท้". เป็นเหมือนความว่าง.

ตัวที่เป็นเหมือนความว่าง. สัมผัสไม่ได้ด้วยอายตนะใด ๆ ทั้งสิ้น. ที่จิตสัมผัสได้นั้นมันเป็น "ความรู้สึก". ความรู้สึกมันหุ้มตัวที่เป็นเหมือนความว่างอยู่.

"ความรู้สึกที่เป็นหนึ่ง". ตัวนั้นคือตัว "ผู้รู้". ตัวที่เป็นเหมือนความว่างนั้น. เมื่อผู้รู้. รู้แจ้งด้วย "ปัญญาของอริยมรรค". ผู้รู้จะเปลี่ยนรูปเป็นตัวที่เหมือนความว่าง.

"ผู้รู้". ถ้ามันเคลื่อนไหว. มันก็เป็น "อาการ" เป็น "กิริยาจิต". ถ้ามันหยุดนิ่ง. มันก็เป็น "อกิริยาจิต" เมื่อจิตเห็นจิต. ผู้รู้เห็นผู้รู้. ผู้รู้เปลี่ยนรูปเป็น "ตัวเหมือนความว่าง". หรือ "ตัวเที่ยง". เป็นตัวเดียวกัน.

ที่นั้มันมี "สิ่งหนึ่ง". ที่ซ้อนอยู่ในตัวเที่ยง. เมื่อมันเต็มรอบแล้ว. มันจะระเบิดตัวมันเอง. ออกจากตัวเที่ยง ไปอยู่นอกตัวเหมือนความว่าง. จุดนี้มันจะเป็นของมันเอง.

เมื่อสิ่งนั้น. เมื่อมันเป็นเสรีแล้ว. ผู้รู้ก็ยังมีอยู่. อาการของผู้รู้. ได้แก่ เวทนา. สัญญา. สังขาร. มันก็ยังมีอยู่. มันไม่ได้หลงตามไปด้วย. รูปกายธาตุ ๔. ขันธ์ ๕. อายตนะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ. เวทนานอก. ก็ยังมีอยู่. เหมือนเดิมทุกอย่าง.

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

"มีสติลม. รวมลงที่ จุดรู้." ศีลบริสุทธิ์.

คำว่า. ศีลบริสุทธิ์. คือมันว่าง. จุดนี้มันเป็น "ความว่าง" ความว่างตัวนี้. มันอยู่เหนือศีล ๕, ๘, ๑๐, ๒๒๗, ๓๑๑. คือมันบริสุทธิ. มันว่างไม่มีอะไรเลย.

ทีนี้. ถ้าสติอ่อน. หรือขาดการต่อเนื่อง. คือไม่ทรงอยู่ในจุดรู้. ความบริสุทธิ์ของศีล. จะลงมาค้างอยู่ที่ศีล ๕, ๘, ๑๐, ๒๒๗, ๓๑๑. อุปมาขับรถขึ้นยอดเขา. มีสติรู้เท่าทันในสติอ่อน. ขาดการต่อเนื่อง. ไม่อยู่ในจุดรู้. ส่งนอก. ดึงมันกลับมา. มีสติอยู่กับลม. รวมลงที่จุดรู้. เหยียบคันเร่ง. ให้สม่ำเสมอ. รักษาสติให้อยู่กับลม. รวมไว้ที่จุดรู้.

รักษาจุดรู้ไว้. ถ้าจุดรู้หาย. ฝึกดึงลม. ดึงลมทีเดียวเข้าหาจุดรู้ได้เลย. รักษาจุดรู้ไว้. ความเพียรอยู่ตรงจุดนี้. หนักความเพียรหนักตรงจุดนี้.

มีสติลมรวมลงที่จุดรู้. ไม่ใช่ศีลบริสุทธิอย่างเดียว. ความบริสุทธิก็คือความว่าง. ความหมายเดียวกัน. ศีลว่าง. สติว่าง. สมาธิว่าง. ปัญญาว่าง. ๔ ว่างรวมกันเป็น "ความว่างที่ไม่ใช่ความว่าง".

เป็นสภาวธรรม. ที่มรรคทั้ง ๘. รวมกันเป็น "หนึ่ง". มันจะรวมแบบไหน. ทำไม ? มันจึงเป็นหนึ่ง. มันเป็นอย่างไร ?. อย่าไปสนใจมัน. ได้ "จิตเป็นหนึ่ง" พอใจแล้ว. ถึง "จิตเดิมแท้" ได้แล้วพอใจแล้ว. ข้ามโลกีย์เข้าสู่โลกุตตระ" ได้แล้วพอใจแล้ว. ปิดอบายได้แล้วพอใจแล้ว. จิตตกกระแสพระนิพพานแล้ว พอใจแล้ว. ถึงแน่นอนพระนิพพาน พอใจแล้ว.

*** อย่าสงสัย.***

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

"โลกุตตระจิต"

อาการของ "อริยะมรรคทั้ง ๘" รวมกัน. เรียกว่า "มัคคสมังคี" เป็นสภาวะ. เหมือนฟ้าแลบในตอนกลางคืน. มีเสียงเหมือนไฟช็อต เกิดขึ้นที่จิต. จากนั้นจิตจะระเบิด. มันเป็นของมันเอง. เสียงดังมาก. "จิตจะรวมเป็นหนึ่ง" ผู้รู้เกิด. จิตเดิมแท้เกิด. มีความรู้สึกว่ามันเป็น "หนึ่ง" เกิดขึ้นภายในจิต.

บางท่านจะไม่มีอาการดังกล่าว. แต่จะมีความรู้สึกว่า "ภายในจิต" นั้น. มีความรู้สึกว่ามันเป็น "หนึ่ง" เป็นปัจจัตตัง.

ถ้าไม่มีสภาวะดังกล่าว. ตามที่กล่าวมาแล้วน้้น. เป็น "โลกีย์จิต".

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

"ตัวโลกุตตรธรรม" เหมือนไฟฟ้าแลบ แปล๊บเดียว มันก็เห็นหมดแล้ว. แลบหนเดียวไม่แลบมาก.... กับ "จิตหนึ่ง" เป็นคนละสภาวะกัน.

โลกุตตระ. มีหลายระดับ. โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี พระอรหันต์.

คำว่าแลบ. หรือ แวบ. เป็นสภาวะของอาการของ "มัคคปหาน" ที่มันเกิดขึ้นภายใน "จิตผู้รู้" เกิดขึ้นมาแว๊บเดียว. แล้วก็ดับไป. กับ "จิตหนึ่ง" เป็นคนละสภาวะกัน.

แต่ "จิตหนึ่ง" ตัวปัจจัตตังตัวนี้ "ยังตั้งอยู่" เป็นปัจจัตตัง. ในวสี ๕. มีความชำนาญ เข้าไป. ตั้งอยู่. และถอยออก. คือตัวนี้.

"แว๊บ". ตัวนี้ มันเป็น "มัคคปหาน". ยกตัวอย่าง จิตผู้รู้มันจะดับปฏิฆะภายในจิต. อาการ แว๊บ !! จะเกิดขึ้นที่จิตผู้รู้. ความอยากในกามทั้งหลาย. กามทั้งหลายดับทั้งหมดเลย. อาการที่เกิดขึ้น มันจะ แว๊บ. เกิดขึ้นที่จิตผู้รู้. รู้เองเห็นเอง. อาการแว๊บ. มันจะเป็นของมันเอง. กำหนดให้มันเป็นไม่ได้...

"อาการแว๊บ" ที่ "สิ่งนั้น" มันออกไปอยู่นอก "จิตหนึ่ง". เป็น "อาการของมัคคปหาน". อาการของมัคคปหาน. มันจะเกิดขึ้นภายในจิต. เราจะรู้เองเห็นเอง.

อาการแว๊บ มันหายไป แต่จิตหนึ่งมันยังมีอยู่. มันเป็นคนละสภาวะกัน.

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

ที่สุดของศีล ที่สุดของสมาธิ ที่สุดของปัญญา.

"มรรค ๘". ย่นย่อลงเหลือ ๓. คือ "ศีล. สมาธิ. ปัญญา" ๓ รวมลงเป็น ๑. คือ "เอกจิต" หรือ "จิตหนึ่ง".

"ที่สุดของศีล ที่สุดของสมาธิ ที่สุดของปัญญา." คือ "จิตหนึ่ง". ศีล.สมาธิ.ปัญญา.ถ้าจิตยังไม่รวมเป็นหนึ่ง. ยังข้ามโลกีย์ไม่ได้. ยังขึ้นจากทะเลหลงไม่ได้. ยังเวียนว่ายอยู่ในวัฏฏะสงสารไม่มีที่สิ้นสุด. ถ้าศีล. สมาธิ. ปัญญา.รวมเป็นหนึ่งได้เมื่อใด. ขัามโลกีย์เข้าสู่โลกุตร. จิตตกกระแสพระนิพพาน. เป็นอนันต์กาล. ปิดอบาย. พระนิพพานคือที่หมายเท่านั้น.

เจริญธรรม สาธุครับ...

(สู่แดนพระนิพพาน)

"กิริยาของกาย". ออกมาจากจิต. วาจาก็เช่นเดียวกัน. กายเป็นธาตุไม่รู้. กายสังขาร. วจีสังขาร.

เป็นอาการของจิต.

"นามรูป" ใน "ปฏิจจะสมุปบาท".

อวิชชา. สังขาร. วิญญาณ.* นามรูป*. นามรูปตัวนี้หมายถึง "วิญญาณของขันธ์ ๕".

มีอายตนะ. ผัสสะ. เวทนา ฯ