สักแต่ว่าเป็นอารมณ์

พระพุทธเจ้าสอนว่ากายานุปัสสนา

ให้เอากายนี้แหละเป็นการศึกษา

เวทนานุปัสสนา เห็นความสุข ความทุกข์

เกิดกับกายใจ เป็นการศึกษา

อย่าให้ทุกข์เป็นทุกข์ อย่าให้สุขเป็นสุข

เห็นจิตที่มันคิดโน้นคิดนี้ ที่เกิดจากความคิด

มันก็ไม่ใช่ผิด บางโอกาสก็ไม่ได้ตั้งใจคิด

ความคิดมันลักคิดขึ้นมา

อย่าให้ความคิดหลอกได้

ธรรมวาจา

จากหนังสือ ธรรม ธรรมชาติ หลวงพ่อคำเขียน สุวณฺโณ

ให้เราคิดไปว่าเราบวชมากันทำไม? เราปฏิบัติกันทำไม?

บวชมาปฏิบัติ ถ้าหากเราไม่ปฏิบัติก็อยู่เฉยๆ เท่านั้นแหละ ถ้าไม่ปฏิบัติก็เหมือนฆราวาส มันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร ไม่ทำธุระหน้าที่การงานของเรานี้มันก็เสียเพศสมณะ ผิดความมุ่งหวังมาแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เรียกว่า เราประมาทแล้ว เราประมาทแล้ว ก็เรียกว่าเราตายแล้ว อันนี้ให้เข้าใจ

นานๆ ก็พิจารณาไปเถอะ อย่าไปลืมความตายนี้ ดูสิ ถามว่าเมื่อเราตาย...มีเวลาไหม ถามทวงเราเสมอล่ะ “ตาย…เมื่อไหร่ตาย” ถ้าเราคิดเช่นนี้จิตใจเราจะระวังทุกวินาทีเลยทีเดียว ความไม่ประมาทจะเกิดขึ้นมาทันที เมื่อความประมาทไม่มีแล้ว สติ...ความระลึกได้ว่าอะไรเป็นอะไรก็เกิดมาทันที ปัญญาก็แจ่มแจ้ง เห็นสิ่งใดสิ่งหนึ่งชัดเจนในเวลานั้น เราก็มีสติประคองอยู่ รอบรู้อยู่ทางอารมณ์ทั้งกลางวันและกลางคืน ทุกสิ่งสารพัดนั้นแหละก็เป็นผู้มีสติอยู่ ถ้าเป็นผู้มีสติอยู่ ก็เป็นผู้สำรวม ถ้าเป็นผู้สำรวมอยู่ก็เป็นผู้ไม่ประมาท ถ้าเป็นผู้ไม่ประมาท ก็เป็นผู้ปฏิบัติถูกต้องเท่านั้น อันนี้เป็นหน้าที่ของเราทั้งหลาย

พระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท)

ข้อวัตรทรงไว้

มีอยู่วันหนึ่ง พระองคุลิมาล ได้ถามพระนันทิยะว่า พระพุทธเจ้าทรงสอนอะไรแก่พระนันทิยะบ้าง

พระนันทิยะก็เล่าว่า

“พระผู้มีพระภาคเจ้าสอนให้ปล่อยให้วางทั้งข้างหน้า ข้างหลัง และท่ามกลาง

มิให้ยึดติดในอารมณ์อันเป็นอดีต อนาคต และปัจจุบัน

"อารมณ์ที่พอใจ หรืออารมณ์ที่ไม่พอใจ" เมื่อเกิดขึ้น จงปล่อยวางเป็นกอง ๆ ไว้ ณ ที่นั้น อย่านำมาเก็บไว้แบกไว้”

แล้วท่านก็พูดต่อไปว่า

“เขาด่าว่าเราบนบก จงกองคำด่าว่านั้นไว้บนบก อย่านำติดไปในน้ำด้วย

เขาว่าเราในน้ำ จงกองคำด่าว่านั้นไว้ในน้ำ อย่านำติตตัวขึ้นมาบนบก

เขาด่าว่าในเมือง จงกองไว้ในเมือง อย่านำติดตัวมาจนถึงเมืองเชตวันนี้ด้วย”

พระองคุลิมาลเพ่งดูจิตของท่านมาตลอด..ได้ดวงตาเห็นธรรม มีความเห็นแจ้งชัดว่า

"สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งใดสิ่งนั้นย่อมดับไปเป็นธรรมดา"

"เพราะ"สุข..ทุกข์..มี "......"การยึดมั่นถือมั่น" จึงมี

เพราะ"สุข..ทุกข์..ดับ" ..."การยึดมั่นถือมั่น"จึงดับด้วย

เป็นธรรมดา สุขกับทุกข์ ถ้าพิจารณาโดยละเอียดแล้ว เป็นของติดกันอยู่

ครั้นวางสุข ทุกข์ไม่ต้องวาง มันก็หายไปเอง

เข้าสู่พระนิพพานด้วยอาการแบบนี้"

พระพุทธองค์จึงได้ตรัสต่อไปอีกว่า

"ถ้าจิตจะนึกคิดอะไร ก็อย่าตามเขาไป ให้ปล่อย ให้วางลงเสีย อย่าได้ไป"ยึดมั่นถือมั่น"อะไรเข้า

ให้คิดเสมอว่า เราอยู่คอยวันตายเท่านั้น ประโยชน์อะไรกับ "จิต" หรือ "วิญญาณ"นี้ ก็เป็นเพียงแต่ "ลม"อันมีอยู่สำหรับโลกเท่านั้น ท้ายสุดก็ต้องคืนให้แก่โลกดังเดิม "

จิตของพระองคุลิมาล ท่านจึงไม่ทุกข์กับอดีตที่ผ่านมาแล้ว ไม่กังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง อยู่แต่กับปัจจุบันขณะ

มี"สติ"ระลึกถึง ความไม่ใช่ตัวตนในร่างกายกับจิตใจนี้ อยู่ทุกครั้งที่มีลมหายใจออกเข้าแล้ว

ย่อมจบกิจ ย่อมจบชาติด้วย

ฉะนั้น ท่านทั้งหลาย จงดำเนินชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาท

เพราะว่าผู้ไม่ประมาทแล้ว ย่อมมีสติ เข้าถึงความสุขอันไพบูลย์ กับทั้งไม่ยินดีในกามคุณทั้ง๕

การที่เรามาสู่พระพุทธศาสนานี้นั้น เป็นการมาดีแล้ว ย่อมเกิดประโยชน์ ไม่เป็นการคิดผิด

บรรดาธรรมที่พระผู้มีพระภาคทรงจำแนกไว้ดีแล้ว เราก็ได้เข้าถึงธรรมอันประเสริฐสุดแล้ว (นิพพาน)

การที่เราได้เข้าถึงธรรมอันประเสริฐสุดนี้นั้น เป็นการถึงดีแล้ว ย่อมเกิดประโยชน์ ไม่เป็นการคิดผิด

วิชชา ๓ เราบรรลุแล้ว

คำสอนของพระพุทธเจ้าเรากระทำแล้ว ถอนสิ่งทั้งหลายทั้งปวงเสียได้ จึงเป็นพระอรหันต์ ดังนี้

https://youtu.be/JJRbiej83R0

ถ้าเรามีสมาธิอย่างนี้ อย่างนั่ง วันนี้ มาเข้า สมาธิกันอยู่สัก 30 นาที หรือชั่วโมงหนึ่ง จิตใจของเราจะเยือกเย็นไปตั้งหลายวัน เมื่อจิตเยือกเย็นหลายวันนั้น จิตเราจะสะอาด เห็นอะไรจะรับพิจารณาทั้งนั้น อันนี้มันเป็นเบื้องแรกของมัน นี้เรียกว่า "ผลที่เกิดจากสมาธิ"

....ปล่อยอารมณ์ข้างนอก เสียงรถยนต์ก็ไม่รำคาญ เสียงอะไรก็ไม่รำคาญ ไม่รำคาญซักอย่างหนึ่งข้างนอก จะเป็นรูป เป็นเสียง ไม่รำคาญทั้งนั้นแหละ เพราะว่ามันไม่รับ แล้วมันมารวมอยู่ที่ลมหายใจเรานี้...

- เมื่อออกจากสมาธิแล้ว ก็ต้อง "มีสติติดต่อกันเสมอ" ไม่ใช่ว่าเราจะทำความสงบเฉพาะเวลานั่งสมาธิ

เพราะว่า สมาธิคือ ความตั้งใจมั่น เราเดินอยู่เราก็ทำใจเราให้มั่น ให้มีอารมณ์มั่นเสมอ มีสติสัมปชัญญะอยู่ ่ไปเสมอ ออกจากที่นั่งนี้แล้ว หูเราได้ยินเสียง ตาเห็นรูปที่เราเดินไป นั่งรถไปก็ตามเถอะ ให้รู้สึก มีอะไรที่มันชอบใจหรือไม่ ชอบใจเกิดขึ้นมาเป็นอารมณ์ ก็มีความรู้สึกว่าอันนี้ไม่แน่ อันนี้ไม่เที่ยง ตลอดเวลาอย่างนั้น จิตใจจะสงบปกติ

หลวงพ่อชา สุภัทโท

ถ้าเราไม่มีหางเราก็จะไม่ทุกข์กับมัน แต่ถ้าสิ่งที่เรามีในกายสังขาร เค้าเรียกว่ากองขันธ์ทั้งนั้น จึงปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเราต้องทุกข์ต้องรู้สึก นั่นแลก็เอาสิ่งนั้นแลที่เรารู้สึกระลึกได้นั่นแล พิจารณาในกองขันธ์ลงไป เค้าเรียกว่ากองทุกข์ มีสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นมาแล้ว ตั้งอยู่แล้ว รอวันดับ..

ในขณะที่มันเกิดขึ้นแล้วนั่นแลคือทุกข์ ตั้งอยู่นั่นแลคือเวทนา คือเสวยทุกข์ คือเสวยภพเสวยชาติ เมื่อมันดับไป..ภพมันก็ดับ แต่ว่าถ้าใจเรามันยังมีกายสังขารอยู่ มันจึงเป็นวัฏฏะหมุนเวียนอยู่อย่างนี้ ให้เห็นว่าเวทนาก็ดี แม้เวทนาก็ดีมันก็ไม่เที่ยง เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วตั้งอยู่ก็ดับไป

เมื่อเห็นได้อย่างนี้แล้วก็เพ่งโทษมันลงไปในกายว่า สภาวะร่างกายสังขารนี้เป็นของผุพังเป็นของที่เสื่อม ไม่เที่ยง ไม่ควรเข้าไปยึดมั่นถือมั่น เป็นเพียงสภาวะร่างกายสังขารที่เรานั้นได้ดำรงจิตธาตุขันธ์ ได้อยู่ได้อาศัยได้ประพฤติปฏิบัติคุณงามความดี ให้เอาเป็นฐานที่ตั้งมั่น ของกองบัญชาการของงานของจิตของกรรมฐาน..อย่างนี้

คราใดสักวันหนึ่งว่ากายสังขารนี้ หรือกองบัญชาการนี้เราต้องย้ายฐาน ก็อย่าได้ไปอาลัยอาวรณ์ จงใช้ประโยชน์ให้มากที่สุด เหมือนขณะหนึ่งขณะใด เรานั้นสังขารนี้มันบ่ายหน้าไปในทางพญามัจจุราช คือหุบเหว ดังนั้นเมื่อเราฝึกจิตนี้อยู่บ่อยๆ เห็นโทษเห็นภัยในกายในวัฏสงสาร เห็นโทษเห็นภัยมันอยู่บ่อยๆ

เมื่อถึงเวลากายสังขารจะดับก็ดี เราก็ถอดจิต ถอดจิตคือถอดอุปาทานขันธ์ ๕ คือถอดการยึดมั่นถือมั่น และทำจิตให้มีที่ๆเรานั้นมีจุดหมายปลายทางของบุญกุศล เมื่อจิตเราหลุดออกก่อนที่ร่างกายสังขารนี้มันจะตกมันจะตายไปในหุบเหวก็ดี อย่างนี้แลเค้าเรียกว่าเราก็พ้นทุกข์ นั้นเราต้องฝึกให้มันบ่อยๆให้มันชินว่าเมื่อกายสังขารก็ดี เมื่อมันหมดในอัตภาพนี้ เมื่อมันใช้การไม่ได้แล้ว เมื่อจะสิ้นสุดแห่งกรรมแล้ว ในกายสังขารแห่งการเกิดนี้

ชื่อว่าการเกิดก็ดี ของเหล่านี้..เราจักไม่เอาการจุติเกิดอันใดอีก เราต้องการปรารถนาไม่เกิด เราต้องทำอย่างนี้ให้จิตนั้นมันชิน ถ้าเรายังมีความปรารถนาอยากเกิดอยู่ จิตนี้มันจะไปติดในภพในกามภพอยู่ อย่างนี้แลมันจะเป็นตัวดึงรั้ง ขัดขวาง เค้าเรียกว่า"ขันธมาร" ดังนั้นเราไม่ต้องปรารถนาว่าเราจะเกิด เราต้องปรารถนาการไม่เกิดคือความดับภพดับชาติไป

เมื่อเราปรารถนา..แต่ความเพียรก็ดี การปฏิบัติก็ดี..เรายังทำไม่ถึง อันนั้นก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยมันก็เป็นกำลังใจเป็นบารมี นั้นการฝึกนี้เพื่อให้เรานั้นเพ่งโทษในกายสังขาร ไม่ยึดมั่นถือมั่นในขันธ์..ก็เพื่ออะไร เพื่อว่าสักวันหนึ่งนั้นเราไม่รู้ได้ว่า กรรมในอดีตมันจะส่งผลมาตัดรอนเราอย่างไรบ้าง เมื่อเราเสวยทุกข์ เสวยเวทนา เสวยวิบากกรรมอันใดก็ดี ที่ต้องรู้ชะตากรรมก็ดี เมื่อเรานั้นจะสิ้นทุกข์นั้นสิ้นกรรมนั้นก็ดี ที่ทุกข์ในกรรมนั้นจะมาเสวย ก็สิ่งที่เราฝึกไว้ในพระกรรมฐานนี่แล ก็เมื่อเราปลงอายุกายสังขารเราในขณะนั้น..เราก็จะวางมันได้

นั้นทุกครั้งที่เราจะเจริญกรรมฐานขอให้โยมนั้นปลงอายุกายสังขารลง ปลงอายุกายสังขารปลงอย่างไร เค้าเรียกว่าการปลงคือการละ การสละ ให้เกิดเห็นธรรมสังเวชนั่นเอง "ธรรมสังเวช"เป็นอย่างไร ธรรมสังเวชคือสิ่งที่เราพิจารณาระลึกแล้วทำให้เราเกิดนิมิตให้เกิดความสลดหดหู่กับกายสังขาร ในเรือนร่างนี้ในกายนี้ที่เราไปพึงไปพอใจไปยึดไปติดนี้ ว่านี่ตัวกูของกู

แท้ที่จริงมันใช่ตัวกูของกูจริงหรือไม่ ในป่าช้านี้ ในซากผีซากศพผีดิบ ในสิ่งปฏิกูลเน่าเหม็นเหล่านี้ ให้พิจารณาในธาตุสีสันวรรณะศพก็ดี ที่ตายอยู่ก็ดี หนึ่งวันเป็นอย่างไร สองวันสามวันเป็นอย่างไร ศพอืดแล้วเป็นอย่างไร ศพที่มีหนอนมีมูตรเน่ามีเลือดไหลน้ำหนองออกมาเป็นอย่างไร เหล่านี้ล้วนแล้วแม้เรายังไม่ตายก็ดี..ในกายเราก็มีอย่างนั้น มีน้ำเลือดน้ำหนอง น้ำมูกน้ำลาย ของปฏิกูลเปื่อยเน่า อาหารเก่าอาหารใหม่ที่เรากินที่เราบริโภคเข้าไป สิ่งเหล่านี้ล้วนมันต้องเน่าต้องเหม็นต้องขับต้องถ่าย สิ่งนั้นแลมันเป็นวัฏจักร มันเป็นของไหลเข้าไหลออกอยู่ตลอดเวลา เหล่านี้ให้พิจารณาอย่างนี้

ที่ให้เราพิจารณาอย่างนี้หมายถึงว่าให้เห็นตามความเป็นจริง ทำให้เรารู้จักปลง สละ การสละคืออะไร คือการไม่ยึดมั่นถือมั่นในกายนั้นเอง คือไม่ยึดในขณะนั้น เมื่อเราปลงได้ในกายแล้วจิตมันก็จะปล่อยวางนั่นเอง เมื่อจิตเราปล่อยวางในกายเมื่อไหร่ จิตมันก็จะเบา ที่จิตเราหนักเข้าสมาธิแล้วไม่เป็นสมาธิก็เพราะเรายึดถือในกายอยู่ เพราะกาย..เมื่อมีกายก็มีอารมณ์เมื่อนั้น เมื่อมีอารมณ์ก็มีสัญญา สังขาร มีวิญญาณเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปของธาตุขันธ์อยู่อย่างนี้..

ดังนั้นเราต้องดับที่กายเสียก่อน ปลงสังขารให้ได้เสียก่อน ถ้าเราปลงสังขารไม่ได้ สมาธิแม้จะเกิดขึ้นก็จะเกิดขึ้นได้ไม่นาน ดังนั้นขอให้เจริญสมถวิปัสสนาให้มาก การที่เราพิจารณาสังขารให้เรานั้นไปสละในทางปลงนั่นคือธรรมสังเวชนี้แล นี่เรียกว่าสมถวิปัสสนา มีวิตกวิจารอารมณ์ของทุกข์ของกายในธาตุขันธ์อยู่อย่างนี้..

มูลนิธิเมืองธรรมพรหมรังสี สมเด็จพระพุฒาจารย์โต

อันว่าเรานั่งไปแล้วมันมีเวทนาเกิดขึ้นที่ขาก็ดี ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายก็ดี ก็ให้คิดเสียว่ามันมีส่วนใดส่วนหนึ่งก็ดี..มันก็ต้องเป็นทุกข์ส่วนนั้นในสิ่งนั้น ถ้าสิ่งนั้นมันไม่มี..ทุกข์มันก็บังเกิดไม่ได้

นั้น"การฝึกสติ"นั้น "ฝึกสมาธิ"มันเป็นอย่างไร

คือให้กำหนดรู้ในอารมณ์ในปัจจุบันของจิต ว่าจิตในขณะนี้มันเป็นอย่างไร ก็เรียกว่าเจริญสติปัฏฐานก็คือเรียกว่ากำหนดรู้ที่กาย รู้ที่เวทนาคืออารมณ์ความรู้สึก หรือเรียกว่าจิตในขณะนี้เสวยอารมณ์อะไรอยู่ อะไรมาผัสสะ มากระทบ..นั่นแลทำให้เกิดภพเกิดชาติ สภาวะธรรมอะไรที่มันเกิดขึ้นนั่นแล..นั่นเค้าเรียกว่าเหตุ ก็ให้พิจารณาไปตามนั้น

หมายถึงว่าเมื่ออะไรมันเกิดขึ้นก็ให้"รู้".จิตมันเป็นสภาวะใด เค้า"ไม่ได้ให้ยึดว่าจิตมัน ต้องนิ่ง ต้องสงบ อยู่ตลอดเวลา" มันจะทำให้จิตเรานั้นเสียได้ หรือจะทำให้เราเป็นบ้าได้ ดังนั้นไม่ต้องไปสนใจอะไรมันเลย เพียงเรามีสติตั้งมั่นอยู่..อยู่ในกาย อยู่ในสติปัฏฐาน ทำอยู่อย่างนี้อยู่บ่อยๆ เมื่อเราทำอยู่บ่อยๆ เค้าเรียกว่ามันเกิดความชิน เมื่อเราชินแล้วในสมาธิชินแล้วในฌาน เข้าออกในฌาน เข้าออกในสมาธิจนชินแล้วนั่นแล มันจะทำให้เรานั้นมีความพัฒนาจิตก้าวกระโดด ทำให้เกิด"ญาณทัศนะ"

"ญาณทัศนะ"นี้เค้าเรียกว่ารู้เห็นตามความเป็นจริงของจิตว่าอาการจิตมันเป็นอย่างนี้ มันมีมายาของจิตซ่อนอยู่ ดังนั้นเมื่อสภาวะใดที่จิตนั้นเกิดอาการใด เกิดสภาวะอารมณ์ใดก็ให้รู้ จิตมีโทสะก็รู้ จิตมีโมหะก็รู้ จิตมีราคะก็รู้

คำว่า"รู้" ตัวนี้คืออะไร.นี่แหล่ะคือรู้คือตัวระลึกได้คือตัวสติ เมื่อเราเจริญสติมากๆ มันก็จะน้อมเข้าไปถึงตัวปัญญา ก็คือการเจริญวิปัสสนา คือการพิจารณา"ละอารมณ์"นั่นเอง..

ถ้ากำลังจิตเรายังไปพิจารณาธรรมยังไม่ได้ เราก็ทรงกายทรงฌาน ดูในกาย ในลมหายใจ อยู่อย่างนี้ไป สลับสับเปลี่ยนกันไปอยู่อย่างนี้ คืออยู่อย่างนี้แล้ว..คือไม่ต้องทำอะไรมาก จริงๆแล้วการเจริญสมาธิไม่มีอะไรซับซ้อน แต่เราอย่าไปทำให้มันซับซ้อน สมาธิ..คือความสงบความตั้งมั่นของใจ อย่างนี้ชื่อว่าสมาธิ..คือความตั้งมั่น

"ใจ"ที่ไม่ตั้งมั่น ใจที่มันสับสน จิตมันยังฟุ้งซ่านรำคาญใจอยู่อย่างนี้ นั่นเค้าเรียกว่า"ยังมีเหตุอยู่" ไฟมันยังไม่สงบ เราจะต้องทำยังไงให้ไฟมันสงบ คือเราต้องดับไฟเสียก่อน คือเข้านิโรธก่อน เค้าเรียกว่านิโรธคือการดับทุกข์ เราจะรู้เห็นนิโรธดับทุกข์ได้อย่างไร เราก็ต้องเพ่งอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง เค้าเรียกว่าเมื่อจิตเห็นจิต เห็นอารมณ์ที่เกิดขึ้น..ตั้งอยู่..และดับไปนั่นแล

อารมณ์ที่ตั้งอยู่ ก่อนที่มันจะตั้งอยู่มันต้องเกิดก่อน ถ้าเรายังไม่รู้สภาวะที่เกิดมันเป็นอย่างไร แล้วมันตั้งอยู่ตอนไหน มันดับไปตอนไหนเราก็ยังไม่รู้ ไอ้ความไม่รู้นี้คือยังไม่รู้เท่าทันของอวิชชาของอารมณ์ เพราะเรายังมีจิตที่เคลิบเคลิ้มอยู่ นั้นขณะใดที่จิตเรายังเคลิบเคลิ้ม..มันก็ยังมีตัวสติอยู่..คือขอให้รู้ ฝึกรู้ให้มาก เมื่อรู้มากแล้วสติมันจะระลึกได้เท่าทัน ก็เรียกว่าปัญญามันจะแก่กล้าแววไวเท่าทันในอารมณ์

เพราะอารมณ์หนึ่งนี้เมื่อมันเสวยขึ้นมาแล้ว มันเกิดดับเร็วมาก เร็วมากเป็นอย่างไร เร็วมาก..เทียบเท่าว่าบอกไม่ได้เลยว่ามันเร็วแบบไหนของจิต เค้าเรียกมันเคลื่อนที่เร็วมากนั่นเอง

นั้นเราไม่ต้องไปสนใจว่ามันจะเร็วไปทางไหน มันจะยังไงเราไม่ต้องสนใจ การไม่สน.นั่นคือการวางเฉย รู้อารมณ์เฉพาะหน้าของจิตอย่างเดียว อารมณ์ที่ล่วงไปแล้วเราอย่ามาทำใส่ใจ อย่ามาทำความผูกพันกับมัน เรารู้แต่อารมณ์เฉพาะหน้า คือระลึกได้เฉพาะหน้า รู้อยู่อย่างนั้น เค้าเรียกว่าเมื่อ"จิตเห็นจิต"..เห็นอารมณ์เกิดขึ้น..ตั้งอยู่..แล้วดับไป เห็นสภาวะความไม่เที่ยงนั่นแล

เมื่อเราเห็นมันอยู่บ่อยๆอย่างนั้น อย่างนี้เค้าเรียกว่าเห็นมันเกิดขึ้น..ตั้งอยู่..แล้วมันดับไป เค้าเรียกว่าสภาวะนิโรธมันก็บังเกิด ก็ให้เราเพ่งอยู่แต่อารมณ์นั้น เค้าเรียกว่าอารมณ์แห่งฌาน เอาฌานนั้นเป็นเบื้องบาทแห่งวิปัสสนาญาณ เมื่อใจเราแข็งแรงแล้วนั่นแล..วิปัสสนาญาณมันก็จะบังเกิด คือเอาไปพิจารณา..

เมื่อเราเห็นแล้ว เห็นอารมณ์ของจิตเกิดขึ้น..ตั้งอยู่..ดับไป ขอให้เราเห็นเพ่งรู้ให้เห็นชัด เห็นอยู่บ่อยๆ คือทำนิโรธให้มันแจ้ง "ทำนิโรธให้มันแจ้ง"..แจ้งอย่างไร คือทำให้มันสว่าง คือมันหายสงสัย แจ้งในทุกข์ มันก็อยู่อย่างนี้..

มูลนิธิเมืองธรรมพรหมรังสี สมเด็จพระพุฒาจารย์โต

โทร ๐๙๕ ๕๖๙๕๑๙๙ , ๐๘๑ ๙๒๙๓๒๒๒

สมาธิมันทำได้ไม่ยาก แต่ว่าเมื่อมันทำสมาธิได้แล้ว..การจะรักษาสมาธิจะรักษาความสงบให้มันคงที่ ให้มันทรงอยู่ได้นาน อันนี้เรียกว่าทำได้ยาก แล้วจะทำอย่างไร นั้นการจะทำอย่างไรให้มันคงที่ ให้มันทรงได้นาน คือการอย่าไปยึดมั่นถือมั่นมัน คือมันไม่สงบ..เราก็รู้ มันสงบ..เราก็รู้ เมื่อเราไปยึดในความสงบเมื่อไหร่ คราใดในขณะจิตนั้นมันไม่สงบจิตมันก็จะฟุ้งซ่านได้