ปัญญา สูงสุด 2

คนทั่วๆไปไม่มีตัวผู้รู้.. ไม่มีจิตเป็นผู้รู้

มีแต่จิตเป็นผู้คิด-ผู้นึก-ผู้ปรุง-ผู้แต่ง เป็นผู้หลง

เราก็หัดพัฒนาจิตให้เป็นผู้รู้ขึ้นมา

เพื่ออะไร..?

เพื่อว่าเราจะเห็นว่า ชีวิตเราขาดเป็นช่วงๆ

คนที่ไม่ได้ภาวนานะ ไม่มีตัวรู้เนี่ย

ชีวิตเค้ามีอย่างเดียวคือหลง หลงๆๆๆๆ

หลงอยู่อย่างนั้นแหละ เลยคิดว่าจิตใจนี้เที่ยง

แต่พอเรามาหัดมีตัวรู้ขึ้นมา เราก็รู้ว่า

ตัวรู้อยู่ชั่วคราว แล้วก็หายไป มีตัวหลงเกิดขึ้น

ตัวหลงอยู่ชั่วคราว แล้วก็หายไป มีตัวรู้เกิดขึ้น

คล้ายๆ ชีวิตเราขาดเป็นท่อนๆ

ชีวิตช่วงนี้ เป็นชีวิตที่รู้สึกตัว

ชีวิตช่วงนี้ เป็นชีวิตที่หลง

เราจะเห็นว่า ชีวิตเราไม่ได้มีอันเดียว

จิตใจเราก็ไม่ได้มีดวงเดียว เปลี่ยนไปเรื่อยๆ

เราก็สามารถเดินปัญญาได้

".. งั้นมีตัวรู้ขึ้นมานะ

เพื่อเอามาเดินปัญญา "

(เจริญวิปัสสนากรรมฐาน--ผู้ถอดความ)

พอมีตัวรู้เราก็เห็นรูปนามเกิดดับได้

เห็นความรู้สึกเกิดดับได้ .. จิตเป็นคนรู้

แล้วสุดท้ายมันก็เห็นว่า

ตัวรู้เองก็เกิดดับได้

เดี๋ยวก็เป็นผู้รู้ เดี๋ยวก็เป็นผู้คิด

งั้นที่เราฝึกจนกระทั่งเรามีตัวผู้รู้ขึ้นมาเนี่ย

เพื่อจะอาศัยชั่วคราวเท่านั้นเอง

อาศัยไว้เจริญปัญญา

ถ้าเราไม่มีตัวรู้ มันเจริญปัญญาไม่ได้

พอมันมีตัวรู้ขึ้นมา มันก็จะเห็นเลย

ความสุขเกิดแล้วก็ดับ ความทุกข์เกิดแล้วดับ

ดีเกิดแล้วดับ โลภ-โกรธ-หลง เกิดแล้วก็ดับ

ร่างกายที่เคลื่อนไหวอยู่ไม่ใช่ตัวเรา เป็นสิ่งที่จิตไปรู้เข้า

มันจะแยกๆๆ ออกไป มันจะเห็นตัวเราไม่มี

นั้นเดินปัญญา เดินปัญญาเสร็จแล้ว จนรู้ความจริงก็วาง

วางอารมณ์ไป วางร่างกายไป

ก็เหลือตัวรู้แล้วคราวเนี้ย ตัวรู้จะเด่นดวงแล้ว

เวลาบรรลุพระอนาคามีแล้วเนี่ย ตัวรู้จะสว่างไสว

ท่านบอกว่าสมาธิบริบูรณ์แล้ว

สมาธิบริบูรณ์หมายถึง

สมาธิชนิดที่จิตตั้งมั่น (ลักขณูปณิชฌาน)

ไม่ใช่สมาธิสงบ (อารัมมณูปณิชฌาน)

สมาธิสงบน่ะ ฤาษีชีไพรก็ทำได้

พระอนาคาฯบางองค์นะได้ปฐมฌาน(ฌานที่ ๑)

ทั้งๆที่ว่าสมาธิบริบูรณ์

ในขณะที่ปุถุชนบางคนได้ฌานที่ ๘

แต่ถือว่าสมาธิไม่บริบูรณ์

เพราะสมาธิคนละชนิด

งั้นพอจิตเรามันปล่อยวางจิต

แล้วจิตรวมลงมาที่จิตดวงเดียวสว่างไสวอยู่อย่างนั้น

ถึงตรงนี้ผู้ปฏิบัตินะ

จะรักแล้วก็จะหวงแหนตัวจิตผู้รู้นี้ที่สุดเลย

โห! นี่แหละจิตหนึ่ง ๆ นี่แหละจิตเดิมแท้

จริงๆ ยังไม่ใช่

ยังไม่ใช่จิตหนึ่งหรอก

ยังเป็นจิตสองอยู่ เพราะอะไร..?

ประเดี๋ยวก็เป็นตัวรู้.. เดี๋ยวก็เป็นตัวหลง

เดี๋ยวก็เป็นตัวรู้.. เดี๋ยวก็เป็นตัวเพ่ง

จิตยังแปรปรวนอยู่

สว่างไสวได้ ยังหมองๆได้ มัวๆได้ นานๆมัวทีหนึ่ง

ไม่เหมือนจิตพวกเรามัวทั้งวัน ไม่ค่อยสว่าง

ภพภูมิของเราเป็นอย่างนี้นะ อย่าไปเสียใจ

เราก็เป็นอย่างนี้แหละ

ยอมรับความจริงแล้วพัฒนาไป

ถ้าเป็นพระอนาคาฯนะ สมาธิไม่เสื่อม

เห็นด้วยว่าจิตมันหมองๆ แต่จิตก็ยังตั้งมั่นนะ

ไม่ใช่หมองๆ แล้วไหลไปหลงโลกไม่มีหรอก

มันหมองอยู่กับตัวของมันเองนั่นเอง

ผู้มีสติปัญญาก็จะเห็นเลย

ตัวรู้นี้ก็ยังไม่เที่ยง ตัวรู้ยังแปรปรวนได้อีก

จิตก็ปล่อยวางตัวรู้ได้

สร้างมาแทบตายนะ

มีตัวรู้ขึ้นมาเพื่ออาศัยเจริญปัญญา

พอเจริญปัญญาเต็มที่แล้วกลับปล่อยตัวรู้ทิ้ง

ตัวรู้ตัวเดียวนี้แหละ จะพาเราไปเกิด

จิตตัวรู้ เนี้ย! เหมือนๆ เมล็ดของต้นไม้

เรามีเมล็ดข้าวอยู่เมล็ดหนึ่งเนี่ย

เมล็ดข้าวเมล็ดเดียวตกลงไปในท้องนา

ถูกแดดถูกฝนเข้างอกเป็นต้นข้าวได้อีก

มีจิตตัวรู้ตัวเดียวนี้แหละ

อวิชชาคือเชื้อเกิดซ่อนอยู่ข้างใน

ถึงเวลาเหมาะๆนะ มันก็งอกขันธ์ ๕ ขึ้นมาได้อีก

งั้นอาศัยตัวรู้ตัวเดียวนี้เองสร้างขันธ์ ๕ ขึ้นมาได้อีก

ต้องทำลายเชื้อเกิดของมัน

คล้ายๆ เรามีเมล็ดต้นไม้อยู่เมล็ดหนึ่ง

ต้องทำลายต้นอ่อนของมันที่อยู่ข้างในของมันให้ได้

ต้นอ่อนที่อยู่ในเมล็ดของต้นไม้

ตัวต้นอ่อนของมันก็คือตัวอวิชชานั่นเอง

อวิชชา...เราจะทำลายตัวนี้ได้ยังไง เราก็ดูไป

ตัวรู้เองก็ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์

ตัวรู้เองก็ไม่เที่ยง ตัวรู้เองก็บังคับไม่ได้จริง

พอเห็นความจริงแจ่มแจ้งแล้วเนี่ย จิตปล่อยวางตัวรู้

แต่ถ้าคนไหนเป็นพวกทรงฌานนะ

จิตทรงฌานอยู่ได้เยอะๆ จะเห็นว่าตัวรู้นี้เป็นตัวทุกข์

ลำพังเห็นตัวรู้ว่าไม่เที่ยงเนี่ย จิตไม่ปล่อย

เพราะว่าเวลาทรงฌานอยู่ มันเหมือนตัวรู้เที่ยง

แล้วก็จิตนั้นมันก็มีความสุขมาก จิตที่ทรงฌานอยู่

แต่จู่ๆ กลับไปเห็นว่า จิตตัวรู้ผู้ทรงฌานอยู่เนี่ยเป็นตัวทุกข์ เนี่ยเห็นตัวทุกข์นะ ถึงจะปล่อย

งั้นเวลาที่จิตจะปล่อยวางจิตเนี่ย ปล่อยได้หลายแบบ

พวกที่มีศรัทธามีวิริยะอะไรมากมายนะ

เห็น(จิตผู้รู้)ว่ามันไม่เที่ยงก็ปล่อยแล้ว(เห็นอนิจจัง)

***พวกที่มีปัญญาแก่กล้า เห็นว่า(จิตผู้รู้)มันบังคับไม่ได้ มันไม่ใช่ตัวเรา (เห็นอนัตตา) ก็ยอมปล่อยวางจิต***

แต่พวกทรงฌานเนี่ย เห็นว่าจิตนี้คือตัวทุกข์ (เห็นทุกขัง)

นี่คือก้อนทุกข์ที่สงวนรักษาเอาไว้ จิตถึงจะปล่อยวางจิต

งั้นเวลาจะปล่อยวาง(จิต)เนี่ย เห็นอันใดอันหนึ่ง

บางคนเห็นอนิจจัง บางคนเห็นทุกขัง บางคนเห็นอนัตตา

เราเลือกไม่ได้ จิตจะเลือกของจิตเองในวาระสุดท้ายนั้น

อย่างบางคนเห็นจิตเป็นตัวทุกข์

พวกทรงฌานเห็นจิตเป็นตัวทุกข์ ก็ปล่อยวางจิตได้

บางท่านเห็นจิตไม่ใช่ตัวใช่ตน

ท่านก็ปล่อยวางได้ นี่พวกปัญญากล้า

พวกหนึ่งมีความเพียรกล้าพยายามภาวนาไป เห็น(จิต)มันไม่เที่ยง.. ก็ปล่อย

งั้นแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ปล่อย(จิต)แล้วเป็นอันเดียวกัน (เป็นพระอรหันต์--ผู้ถอดความ)

ตรงที่เรียกว่า"จิตหนึ่ง" หรือ"จิตเดิมแท้ "

ทีท่านเว่ยหล่างพูดถึงหรือฮวงโปพูดถึง ไม่ใช่ตัวจิตผู้รู้

จิตผู้รู้ ยังเป็นจิตที่ยังเป็นคู่อยู่

ยังเป็นสิ่งที่เป็นคู่อยู่ คืิอ คู่กับความหลง

สว่างไสวได้ก็คู่กับความมืดมัวได้

แต่เมื่อจิตปล่อยวางจิตแล้วเนี่ย

จะเข้าถึงธาตุอีกชนิดหนึ่ง เป็นธาตุรู้

ธาตุรู้ ...มันก็ไม่มีอะไรปลอมปน เข้ามาปรุงแต่งมันได้อีกต่อไป มันมีความสุข มีความสงบ อยู่ในตัวเอง

โดยไม่ต้องระวังรักษา

เนี่ย! ที่เรียกว่า.. จิตหนึ่งๆ คือมันไม่เป็นสองขึ้นมา

จิตเดิมแท้ เป็นธาตุ ธาตุก็เป็นของเดิม

อย่างร่างกายเราเนี่ย ไม่ใช่ของเดิม

มันอาศัยธาตุที่มาประกอบเป็นร่างกาย

ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุไฟ ธาตุลม

ดิน-น้ำ-ไฟ-ลม เป็นธาตุ เป็นของเดิม

ตัวรู้ก็ยังมีธาตุรู้ ธาตุรู้เป็นของเดิม

เพราะฉะนั้นบางทีเลยเรียกว่า"จิตเดิมแท้"

ต้องมีคำว่า.. แท้ ..ด้วย ไม่ใช่จิตเดิมเทียม

"... เราจะภาวนานะ จนเข้าถึงจิตเดิมแท้นี้แหละ

มันจะไม่แปรปรวน ไม่มีอะไรมาปรุงแต่งมันได้อีก

เพราะมันไม่มีความอยาก(ตัณหา)เกิดขึ้นแล้ว

ที่มันไม่มีความอยาก เพราะมันฉลาดเต็มที่แล้ว

มันทำลายเชื้อเกิดคือความโง่ไป(อวิชชา)

ค่อยๆฝึกนะ ค่อยฝึกไป

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต

..ผู้ที่เรียน ศึกษามาก ๆ นั้นนะ

มันเป็นด้วยสัญญา ไม่ใช่ปัญญา

สัญญาเป็นความจำ ปัญญาเป็นความรู้เท่าทัน

มันไม่เหมือนกัน มันต่างกัน บางคนจำสัญญาเป็นปัญญา

ถ้าปัญญาแล้วไม่สุขกับใคร ไม่ทุกข์กับใคร ไม่เดือดร้อนกับใคร ไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนกับจิตที่มันสงบหรือไม่สงบ

ถ้าสัญญาไม่ใช่อย่างนั้นนะ มันเกิดความยึดมั่นถือมั่น เป็นทุกข์เป็นร้อนไปตามอารมณ์ทั้งหลายเหล่านั้น.

หลวงพ่อชา สุภัทโท

" การเข้าไปมีตัวมีตนกับสิ่งใด ก็คือการที่จิตหลงเข้าไปยึดถือจนเกิดภพเกิดชาติ เป็นการมีตัวตนกับสิ่งนั้น

หากไม่ยึดถือ จิตมีสภาวะธรรมปกติเพียงแค่รับรู้รับทราบความคิดอารมณ์ แต่ไม่เข้าไปยึดถือ เมื่อไม่ยึดถือ ภพชาติย่อมไม่เกิด ความมีตัวตนย่อมไม่มี "

หลักธรรมคำสอนของ​ หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

จิตอบรมจิต

รู้ธรรมภายในจิต

แล้วอบรมธรรมในธรรมภายในจิต

ผู้รู้ไม่คิด

ผู้คิดยังไม่รู้

รู้แล้วไม่ต้องคิดก็เกิดปัญญา

เอาธรรมมาอบรมธรรม รู้ธรรมในธรรม

เอาธรรมชาติมาปฏิบัติธรรมชาติ

ให้รู้ธรรมชาติในธรรมชาติ

เอาธาตุมาปฏิบัติธาตุ

ให้รู้ธาตุในธาตุ

เอาธรรมอบรมในธรรม

เอาจิตอบรมในจิต

ให้รู้ธรรมภายในจิต

รู้แล้วละวาง ปล่อยทิ้ง และไม่อาลัย

และไม่ยึดมั่นในธรรมต่างๆ

ธรรมที่เกิดขึ้นภายในจิต ทั้งฝ่ายดีและฝ่ายชั่ว

บาปบุญเปรียบเหมือนมารยา เกิดขึ้นแล้วดับ ปล่อยทิ้งทั้งสอง

มีแต่ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

สิ้นแห่งความรู้

หุบปากเงียบ อิ่มในธรรม

ธรรมเติมธรรม ไม่มีธรรมนั้นคือธรรม

ข้ามทะเลทั้งสี่ แล้วจะถึงจิตหนึ่ง (๖) พระโสดาบันละความเห็นผิดว่ามีตัวมีตน

หลวงพ่อปราโมทย์: ความเป็นตัวเราจริงๆไม่มี ความเป็นตัวเราเกิดจากความคิดล้วนๆเลย คิดเอาเองว่าเป็นเรา ถ้าไม่ไปหลงอยู่ในโลกของความคิดนะ กายนี้ใจนี้ก็ไม่ใช่ตัวเรา เนี่ย พอเราเห็นซ้ำ ซ้ำ ซ้ำ นะ ถึงจุดหนึ่งจิตมันจะรวมเข้ามา มันจะเข้าสมาธิ รวมเอง ตั้งแต่ปฐมฌานขึ้นไป จิตมี ปีติ สุข เอกัคคตา มีวิตกวิจารณ์คือการตรึกถึงอารมณ์ การตรองเคล้าเคลียอยู่ในอารมณ์นั้น อารมณ์อะไร อารมณ์นิพพาน จิตจะรวมเข้ามานะ ขั้นแรกพอรวมเข้ามาปั๊บ มันจะเห็นสภาวธรรม อะไรก็ไม่รู้ นะ ไม่รู้ว่าคืออะไร นะ ถ้ายังรู้ว่าคืออะไรนี่ยังเจือด้วยสมมุติบัญญัติ ไม่ใช่ของจริง จิตจะเห็นสภาวธรรมบางอย่าง เกิดดับ เกิดดับ เกิดดับ ขึ้นมา บางคนเห็นสองครั้ง บางคนเห็นสามครั้ง

เห็นสองทีเนี่ย จิตก็วางการรับรู้อารมณ์นั้นแล้วทวนกระแสเข้าหาธาตุรู้ ทวนกระแสเข้ากลับมาหาธาตุรู้ จากนั้นสิ่งที่ห่อหุ้มปิดบังธาตุรู้ไว้ จะถูกแหวกถูกทำลายออกชั่วขณะ จะแหวกออก จิตที่เป็นอิสระล้วนๆเลยที่สัมผัสกับธรรมะคือนิพพานล้วนๆเลยจะปรากฎขึ้นมา

เสร็จแล้วจิตจะถอยออกมานะ ตรงนี้ไม่มีคำพูดนะ แว้บเดียวเอง แต่มีสติ มีสมาธิ มีปัญญา พร้อมอยู่ตรงนี้เลย พอถอยออกมากลับมาสู่โลกภายนอก จิตจะทวนกลับเข้าไปพิจารณาใหม่ว่าเมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น มันจะรู้เลยว่า อ้อ..เมื่อตะกี้นี้เกิดอริยมรรคขึ้นแล้ว สังโยชน์เบื้องต้นถูกละไปแล้ว ความเห็นผิดถูกละไปแล้ว กายนี้ใจนี้ไม่ใช่ตัวเรา ดูยังไงก็ไม่เป็นเราอีกต่อไปแล้ว จะละความเห็นผิดได้ จะหมดความลังเลสงสัยในคำสอนของพระพุทธเจ้า พวกเรายังลังเล รู้สึกมั้ย ฝึกๆไปช่วงหนึ่งก็รู้สึก เอ้อ.. จริง ไม่จริงว้า.. จริง ไม่จริงว้า.. อั้นนั้นเป็นธรรมชาตินะ ต้องมี ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่มี

หรือเราเคยงมงาย เห็นว่าต้องปฎิบัติอย่างนี้แล้วจะดี ปฏิบัติแล้วจะดี ต้องทำอย่างนั้นดี ทำอย่างนี้ดี จะหมดความงมงายอย่างนี้เลย รู้แต่ว่ามีแต่การเจริญสติรู้กายรู้ใจทางสายเดียว ทางสายเอก มีอันนี้อันเดียว ไม่มีอันอื่นอีกแล้ว เนี่ย พระโสดาบันละสิ่งเหล่านี้ได้ ละความเห็นผิดว่ามีตัวมีตน ละความลังเลสงสัยในพระรัตนตรัยได้ ละการถือศีลบำเพ็ญพรตแบบงมงาย ลูบๆคลำๆ ว่าทำอย่างนั้นดี ทำอย่างนี้ดี รู้แล้วว่าไม่มีทางอื่นเลยนอกจากการมีสติรู้กายรู้ใจ หรือสติปัฏฐานนั่นเอง

เพราะฉะนั้นเวลาที่บรรลุพระโสดาบันไม่ใช่จิตดับนะ ทุกวันนี้มีคำสอนเรื่องจิตดับมากมาย คิดว่าภาวนาไปเรื่อย กำหนดไปเรื่อยนะ อย่างจะหยิบอะไรสักอันหนึ่ง กำหนดไปเรื่อยให้จิตมันแนบอยู่ที่มือเนี่ย เพ่งมากๆนะ จิตจะดับลงไป จิตดับแล้วสำคัญมั่นหมายว่าบรรลุธรรมแล้ว ดับ ๔ หน ก็เป็นพระอรหันต์นะ ออกมาจากพระอรหันต์ก็มาทะเลาะกับเมียเหมือนเดิมแหละ นะ ละกิเลสไม่ได้จริง

ในขณะที่บรรลุ มรรค ผล นิพพาน มีจิตนะ ไม่ใช่ไม่มีจิต ขณะที่บรรลุอริยมรรค นะ ก็มี มรรคจิต ขณะที่บรรลุอริยผล มีผลจิต มรรคจิตมี ๔ ดวง ผลจิตอีก ๔ ดวง นี่เรียก มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑ คนโบราณชอบพูด

ถ้าพูดอย่างละเอียด ก็มี ๒๐ อย่างละ ๒๐ เพราะว่ามันเจือด้วยฌานเข้าไปในแต่ละชนิด ฌานมันไม่เท่ากัน มีฌาน ๕ อย่าง เพราะฉะนั้นจิตที่บรรลุมรรคผลเนี่ย รวมแล้วมีจิตตั้ง ๔๐ ดวงแหน่ะ ทีนี้พวกเรารุ่นหลังๆนะ เชื่อคำสอนของอาจารย์มากไป เลยคิดว่าเวลาบรรลุมรรคผลนิพพาน จิตดับวูบลงไปหมดสติ พอรู้สึกตัวขึ้นใหม่ บอกบรรลุไปแล้ว ตรงที่จิตดับลงไปนั้น คือ อสัญญสัตตาภูมิ คือ พรหมลูกฟักนะ

มีองค์หนึ่งท่านเล่น เมื่อไม่กี่วันมานี้ ท่านอนุสรณ์ เนี่ย ท่านลองเล่นๆของท่านนะ ดับปั๊บเลย และท่านรู้ว่าไม่ใช่ ไม่ใช่ เพราะมันขาดสติ ออกมาแล้วไม่เห็นจะละกิเลสอะไรเลย ดับไปเฉยๆ ฝึกไม่กี่วันก็เป็นแล้ว นี่คือการเพ่งกาย เพ่งกายแล้วลืมจิต จนจิตดับลงไป เหลือแต่กายอันเดียวล้วนๆ

เพราะฉะนั้น เวลาบรรลุมรรคผลนิพพานมีจิต ไม่ใช่ไม่มี ถ้าไม่มีจิตแล้วใครจะรู้นิพพาน นิพพานเป็นอารมณ์นะ มีอารมณ์ต้องมีจิต เป็นกฎนะ กฏของธรรมะ ชื่อภาษาแขกเพราะๆเรียกว่า “ธรรมนิยาม” กฎของธรรมะ

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

🌸 ธาตุรู้ 🌸

" ใจ" หรือ "ธาตุรู้"ตามธรรมชาติแท้ๆ

ที่ไม่ใช่เป็นวิญญาณขันธ์ เป็น "วิญญาณธาตุ" วิญญาณธาตุกับวิญญาณขันธ์ไม่เหมือนกัน

วิญญาณธาตุเป็นธาตุรู้แท้ ๆ หรือเรียกว่า "ใจ" นั้นน่ะ มันเป็นธาตุที่ว่างเปล่า ไม่มีตัวตนไม่มีรูปร่างไม่มีอะไรปรากฏเลยแต่มี "ความรู้" อยู่ในธาตุของเค้าเองโดยไม่ต้องพึ่งพาสิ่งใด

แล้วเค้าก็มาประกอบกับธาตุดิน ซึ่งเป็นผมขนเล็บฟันหนังเนื้อเอ็นกระดูก ตับไตไส้น้อยไส้ใหญ่ ม้ามตับปอดหัวใจ ที่เรากินซากพืชซากสัตว์ผสมเป็นธาตุดิน เข้าไปเติม มาผสมกับธาตุน้ำ น้ำเลือด น้ำเหลือง น้ำลาย น้ำปัสสาวะ

มาผสมกับธาตุลมหายใจเข้าออก ลมเรอ ลมตด

มาผสมกับธาตุไฟ เป็นความร้อนความอบอุ่น

มาผสมกับ "ธาตุอากาศ"ซึ่งเป็นความว่าง

แล้วก็ธาตุรู้ก็มาแทรกซึม

"ธาตุอากาศ" และ "ธาตุรู้" จะแทรกซึมอยู่ภายในทุกธาตุ เพราะว่าเค้าเป็นความไม่มีตัวตนไม่มีอะไร เป็นความว่างเปล่า จึงแทรกซึมอยู่ในธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ และแทรกซึมอยู่ในธาตุอากาศนั้นเอง

"ธาตุรู้" จึงอยู่ในทุกที่ อยู่ในทั้งธรรมชาติภายนอกและทั้งธรรมชาติภายใน

เมื่อตายแล้ว "ขันธ์ห้า"แตกดับแล้ว "ธาตุรู้" ก็ไปอยู่ในทุกที่อยู่ในทุกธรรมชาติ อยู่ในทุกธาตุ อยู่ในทุกที่เลย

ดังนั้นในหนังพระพุทธเจ้ามหาศาสดาโลกตอนจบ ตอนที่พระอานนท์ไปเดินอยู่ที่ชายหาดแล้วก็เสียใจอยู่ เศร้าเสียใจ

ก็มีเสียงพระพุทธเจ้าได้ตรัสว่า

อานนท์เธออย่าเศร้าโศกเสียใจไปเลย ตถาคตไม่ได้เกิดไม่ได้ตาย ที่มีรูปร่างเกิดตายเพียงแต่เป็นสิ่งที่ปรากฏและเปลี่ยนร่างไปเรื่อย

☀️แต่ตถาคตที่แท้จริง คือ ธาตุรู้ที่แท้จริง

☀️ไม่เคยเกิดไม่เคยตาย

☀️ไม่เคยแตกดับทำลาย

☀️อยู่ในทุกที่ อยู่ในธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ

☀️อยู่ในทรายที่เจ้าเดิน

☀️อยู่ในแสงแดดอยู่ในอากาศ

☀️อยู่ในลมที่พัดโดนตัวเจ้า

☀️อยู่ในใบไม้ที่เจ้าถือ

☀️อยู่ในร่างกายจิตใจของเจ้า

☀️อยู่ในร่างกายจิตใจของทุกคนของทุกชีวิต

"ธาตุรู้" นั้นเป็นอมตะและก็มีอยู่แล้วในพระพุทธเจ้า มีอยู่แล้วในพระอรหันต์ทั้งหลายพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย มีอยู่แล้วในปุถุชน มีอยู่แล้วในสรรพสัตว์ทั้งหลาย

ธาตุรู้นี้มันมีธาตุเป็นธาตุประจำที่อยู่ในธรรมชาติอยู่แล้ว ผสมกับ ดิน น้ำ ลม ไฟ อากาศธาตุ แล้วเปลี่ยนรูปร่างไป แต่ธาตุรู้เขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง

เขามีอยู่แล้วแต่รู้ไม่ทัน "ขันธ์บังธรรม"

เอาขันธ์ห้าเนี่ยมาบัง ทำให้มองไม่เห็นเขา ไม่รับรู้เขา...แต่เขามีอยู่แล้ว

ไม่ใช่พอเป็นพระพุทธเจ้าแล้ว ธาตุรู้เพิ่งจะมีธาตุรู้สร้างขึ้นมา เป็นพระอรหันต์แล้ว ธาตุรู้เพิ่งจะสร้างขึ้นมา

ธาตุรู้นั้นมีอยู่แล้ว แต่ความไม่รู้เท่าทันเป็น "อวิชชา" เอาขันธ์ห้ามาบัง บังธรรมหมด

"ใจ" เป็นธาตุรู้ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่เคยเกิดดับ ไม่เคยแตกทำลาย มีอยู่แล้วในร่างกายในจิตใจนี้ มันมีอยู่แทรกซึมอยู่ในทุกธาตุ ไม่ได้เป็นของที่ไปหาขึ้นมาใหม่ไม่ได้เป็นของที่สร้างขึ้นมาใหม่

แต่ "ขันธ์ห้า" รูป เวทนา สัญญา สังขาร โดยเฉพาะวิญญาณขันธ์ ซึ่งมันเกิดดับ ที่ไปรับรู้ทางตาหูจมูกลิ้นกายใจแล้วเอาเจตสิก เวทนา สัญญา สังขาร เอามาพูดเอามาพากษ์อยู่ในใจ ทำให้ไม่พบใจเลย... มันบังหมด

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

(หลวงพ่อชา สุภัทโท : ตอบปัญหาธรรมะ)

_______________________________________

" ถาม : มีอุบายที่แก้อุทธัจจกุกกุจจะ เสียหน่อย

ไหมครับ ?

ตอบ : อะไร อุทธัจจะ มันเป็นอย่างไร ?

ถาม : มันฟุ้งซ่าน เวลามันเข้มข้นขึ้นมา เราจะมี

อุบายแก้ยังไงครับ ?

ตอบ : มันไม่ยากหรอก ของมันไม่แน่นอนหรอก

ไม่ต้องไปแก้มัน

คราวที่มันฟุ้งซ่านมีไหม ที่มัน ไม่ฟุ้งซ่านมีไหม ?

ถาม : มีครับ

ตอบ : นั่น ! จะไปทำอะไรมันล่ะ มัน ไม่แน่อยู่แล้ว

ถาม : ทีนี้ เวลามันแลบไป แลบมาละครับ ?

ตอบ : เอ้า ! ก็ดูมันแลบไปแลบมา เท่านั้นแหละ

ทำอย่างไงกับมัน มันดีแล้วนั่นแหละ

โยม จะไม่ให้มันเป็นอะไร อย่างไง

มัน จะเกิดปัญญาหรือนั่น ?

ถาม : มันแลบไป เรา ก็ตามดูมัน ?

ตอบ : มันแลบไป มัน ก็อยู่นั่นแหละ

เรา ไม่ตามมันไป เรา รู้สึกมันอยู่

มัน จะไปตรงไหนล่ะ มันก็อยู่ในกรงอันเดียวกัน

ไม่ไปตรงไหนหรอก นี่แหละ ! เราไม่อยากจะให้

มันเป็นอะไร

นี่ ! ท่านพระอาจารย์มั่น (ภูริทัตโต) เรียกว่า...

สมาธิหัวตอ ถ้าแลบไปแลบมา ก็ว่า มันแลบไป แลบมา

ถ้ามันนิ่งเฉย ๆ ก็ว่า มันนิ่งเฉย ๆ จะเอาอะไรกันล่ะ

ให้รู้เท่าทันมัน ทั้ง ๒ อย่าง

วันนี้ ! มันมีความสงบ ก็ถอนมันมา ให้ปัญญามัน

เกิด แต่บางคนเห็นว่า มันสงบนี่ดีนะ ชอบมัน ดีใจ

วันนี้ ฉันทำสมาธิ มันสงบดีเหลือเกิน แน่ะ !อย่างนี้

เมื่อวันที่สองมา ไม่ได้เรื่องเลย วุ่นวายทั้งนั้นแหละ

แน่ะ ! วันนี้ ไม่ดีเหลือเกิน

เรื่องดี ไม่ดี มันมีราคา เท่ากัน

เรื่องดี มันก็ไม่เที่ยง

เรื่องไม่ดี มันก็ไม่เที่ยง

จะไปหมายมั่น มันทำไม ?

มันฟุ้งซ่าน ก็ดู...มันฟุ้งซ่านไปซิ

มันสงบ ก็ดู...เรื่องมันสงบไปสิ อย่างนี้ ให้ปัญญา

มันเกิด มัน เป็นเรื่องของมัน จะเป็นอย่างนี้

เป็นอาการของจิต มันเป็นอย่างนั้น

เรา อย่าไปยุ่งกับมันมากสิ ลักษณะอันนั้น

อย่างเราเห็นลิงตัวหนึ่งน่ะ มัน ไม่นิ่งใช่ไหม ?

โยม ก็ไม่สบายใจ เพราะลิงมันไม่นิ่ง

มัน จะนิ่งเมื่อไร ? โยมจะให้มันนิ่ง โยมถึงจะสบาย

มันจะได้ไหม ?

เรื่องของลิงน่ะ ลิง มันเป็นอย่างนั้น

ลิงที่กรุงเทพ ฯ ก็เหมือนลิงตัวนี้แหละ

ลิงที่อุบล ฯ ก็เหมือนลิงที่กรุงเทพ ฯ นั้นแหละ

ลิง มันเป็นอย่างนั้น ของมันเอง(ถ้า เราเข้าใจเรื่อง

ของลิง) ก็หมดปัญหา เท่านั้นแหละ

อันนี้ ลิงมันไม่นิ่ง เรา ก็เป็นทุกข์อยู่เสมออย่างนี้

เรา ก็ตายเท่านั้นแหละ

เรา ก็เป็นยิ่งกว่าลิง ซะแล้วมั้ง."

___________________________________________

(หลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง)