พระอรหันต์ละความลังเลสงสัย

พุทธธรรมสำหรับนักบวช วันที่ 27 เมษายน 2561

ตอนที่ 324 **พระอรหันต์ละความลังเลสงสัย**

+ +

ในเช้าของวันที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2561 ณ สวนธรรมิกราช

ข้าพระพุทธเจ้า เมื่อได้กราบนอบน้อมเข้าเฝ้าต่อองค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านแล้วนั้น จึงได้เฝ้าทูลถามพระพุทธองค์ท่านไป ดังนี้ว่า...

“ ข้าแต่องค์พระพุทธบิดา องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจ้าขา..

วันนี้ ลูกจะขอเฝ้าทูลถามถึงสังโยชน์ ข้อที่ 2* ที่พระอรหันต์สามารถละได้ น่ะเจ้าค่ะ

คือสังโยชน์อะไร และสามารถละได้แบบไหน

ความละเอียดของจิตพระอรหันต์ ที่สามารถละสังโยชน์ข้อนี้ เป็นยังไงบ้าง น่ะเจ้าค่ะ ?

ขอพระพุทธองค์โปรดทรงเมตตาแสดงธรรมนี้ ให้ลูกได้ฟัง นำไปประพฤติปฏิบัติตาม และเผยแผ่ด้วยเถิด พระพุทธเจ้าค่ะ “

- - - -

ถ้าอย่างนั้น ก็จงตั้งใจฟังให้ดี

พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลผู้ที่สามารถฝึกฝนตน จนเข้าถึงความเป็น*องค์พระอรหันต์* แล้วนั้น..

- ย่อมสามารถละสังโยชน์ข้อที่ 2 ได้ดังนี้

คือ ความลังเลสงสัยในองค์พระพุทธ องค์พระธรรม และองค์พระสงฆ์

เมื่อดวงจิตดวงหนึ่งสามารถที่จะฝึกฝนตน จนเข้าถึงความเป็นองค์พระอรหันต์ได้แล้วนั้น..

- ย่อมแน่นอน ว่า..

* ดวงจิตดวงนั้น จะไม่มีความสงสัย ไม่มั่นใจในองค์พระพุทธเลย - แม้แต่น้อย *

พระยาธรรมเอ๋ย.. บุคคลที่เป็นองค์พระอรหันต์แล้วนั้น.. ย่อมเข้าถึงองค์พระพุทธ อย่างแท้จริงแล้ว

จิตของเขาจะตั้งมั่นอยู่กับอารมณ์แห่งนิพพาน

ถึงซึ่งคำสอนขององค์พระพุทธเจ้าแล้ว อย่างแท้จริง

แจ่มแจ้งแล้วในสิ่งทั้งหลาย อย่างแท้จริง

.. จนเขานั้นไม่มีความสงสัยอะไร อีกต่อไป ..

พระยาธรรมเอ๋ย.. พระอรหันต์นั้น ท่านย่อมถึงซึ่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยการประพฤติปฏิบัติตาม

ความมั่นใจ แน่ใจนั้น.. ไม่ต้องบรรยายถึงว่าเป็นกี่เปอร์เซ็นต์

... เพราะเป็นสิ่งที่เป็นของแน่นอนอยู่แล้ว !

เพราะองค์พระอรหันต์ เป็นผู้ทรงจิตอยู่กับองค์พระพุทธเจ้า อยู่ในดินแดนพระนิพพาน

* ดินแดนพระนิพพาน - จึงไม่มีอะไรที่จะต้องสงสัย อีกต่อไป ++

องค์พระอรหันต์นั้น ประพฤติปฏิบัติ

ยึดหลักเดินตามคำสอนสั่งขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า - ซึ่งก็คือ *พระธรรม* นั่นละ

ยึดหลักแห่งพระธรรม

มุ่งมั่นตั้งใจ ประพฤติ ปฏิบัติ ตามคำสอน อย่างเคร่งครัด.. จนทำตนให้เข้าถึงความแจ้งแล้ว

-- จึงไม่มีความลังเลสงสัยใดๆในพระธรรมคำสอน อีกต่อไป..

เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

เป็นผู้เข้าถึง ด้วยการประพฤติปฏิบัติตาม

เป็นผู้ที่รู้ - รู้ในสรรพสิ่งทั้งหลาย / รู้ในการดับความสงสัยแห่งตน

- จนจิตดวงนั้น ไม่มีความสงสัยใดๆอีกต่อไป...

องค์พระอรหันต์ *

ย่อมเป็นผู้ถึงซึ่งพระสงฆ์

ย่อมเป็นผู้เคารพ นอบน้อมต่อพระสงฆ์ว่า เป็นองค์ที่ดีงาม / เป็นสิ่งที่องค์พระพุทธเจ้าได้สร้างไว้ดีแล้ว..

บุคคลผู้ที่ประพฤติ ปฏิบัติ ตามศีล 227

ประพฤติปฏิบัติตน อยู่ในกรอบของสิ่งที่พระภิกษุ ควรประพฤติ ปฏิบัติตาม

เป็นผู้เผยแพร่ธรรม เป็นผู้สืบทอดธรรม - ตามสงฆ์ ที่พระพุทธเจ้าได้ทรงสร้างขึ้นมา ให้มีองค์พระสงฆ์

ให้ทุกคนได้มาอาศัยองค์พระสงฆ์ ในการประพฤติปฏิบัติ นั้น

ย่อมเป็นสิ่งที่ดี ย่อมเป็นสิ่งที่ไม่มีอะไร ที่จะต้องลังเลสงสัยในองค์พระสงฆ์

เพราะองค์พระสงฆ์ ไม่ใช่ตัวบุคคล

แต่องค์พระสงฆ์ คือ สิ่งที่องค์พระพุทธเจ้าได้ทรงสร้างกรอบเอาไว้ ให้ดวงจิตทั้งหลาย เข้ามาอาศัยองค์พระสงฆ์ ในการประพฤติปฏิบัติตาม

สามารถฝึกฝนตน อยู่ในกรอบขององค์พระสงฆ์ จนเข้าถึงความพ้นทุกข์

และก็อาศัยบุคคลผู้นั้น ในการเผยแผ่ธรรม สืบทอดไป

- จึงไม่มีความลังเลสงสัยใดๆในองค์พระสงฆ์ว่า ดี หรือไม่ดี..

องค์พระอรหันต์ ถึงซึ่งองค์พระพุทธเจ้า

เข้าใจแจ่มแจ้ง ซึ่งองค์พระธรรม

และแน่ใจ ในองค์พระสงฆ์

.. จนไม่มีความลังเลสงสัยใดๆ..

เมื่อองค์พระอรหันต์ จะต้องประสบพบเจอกับเหตุการณ์ใดๆ ก็ตาม..

จึงเป็นผู้รู้ตื่น จึงเป็นผู้รู้แจ้งว่า..

เหตุนี้เกิดขึ้น เพราะเหตุนั้น

มันเกิดขึ้น เดี๋ยวมันก็จะดับไป

เห็นทุกอย่าง เป็นเพียงเรื่องปรกติธรรมดา

สักว่ารู้อยู่.. เห็นอยู่.. ดูอยู่ แต่ไม่มีสุข มีทุกข์ใดๆ กับสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น

องค์พระอรหันต์ เชื่อมั่นในเรื่อง *กฎแห่งกรรม*

กรรมใดที่ใครทำแล้ว.. กรรมนั้นย่อมส่งผลคืน ไม่ว่าจะเป็นกรรมดี - หรือกรรมชั่ว

องค์พระอรหันต์ ย่อมมั่นใจในกฎแห่งกรรม ว่ามันนั้น..

เป็นสิ่งที่เที่ยงตรง มั่นคง ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่แห่งตน

- ไม่ลำเอียงไปทางใดทางหนึ่ง เป็นแน่แท้ ++

องค์พระอรหันต์ เชื่อมั่นในเรื่องกฎแห่งกรรม รู้ว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

นั่นคือความจริง.. จนไม่มีความลังเลสงสัยใดๆ ในเรื่อง*กฎแห่งกรรม*

องค์พระอรหันต์* ประพฤติ ปฏิบัติตน จนเป็นผู้รู้แจ้ง

จนเห็นแจ้ง เข้าใจในสิ่งทั้งหลายบนโลกนี้ ทั้งสิ่งที่เป็นรูปธรรม นามธรรม ว่า.. มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป

ทุกสิ่งผูกไว้ด้วย *กฎของความไม่เที่ยงแท้*

- ไม่มีทางที่มันจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไปได้..

มั่นใจ รู้แจ้งเช่นนี้.. จนไม่มีความยึดติด หรือไม่มีความสุข- ความทุกข์ใด กับสิ่งที่มันเกิดขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดี - เรื่องที่ไม่ดี

- ก็จะไม่มีความหลงสุข หลงทุกข์ ในสิ่งเหล่านี้

หรือลังเลสงสัยใดๆ -ในสิ่งที่มันเกิด - ในสิ่งที่มันดับ..

พระอรหันต์ จึงเป็นผู้ที่ทรงอารมณ์จิต ไว้เหนือสิ่งทั้งหลาย

ไม่มีสิ่งที่ทำให้จิตนั้นกลับไปเศร้าหมอง ปนเปื้อนได้อีกต่อไป...

พระอรหันต์ *

ย่อมเป็นผู้รู้ตื่น เพราะสามารถประพฤติปฏิบัติตน จนแจ่มแจ้ง เข้าใจเรื่องของการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารนี้

ย่อมมั่นใจในเรื่องของภพชาติ การเวียนว่ายตายเกิด

มั่นใจในสวรรค์ ในนรก ในภูมิต่างๆที่จิตทั้งหลาย วนไปเวียนมา

.. มั่นใจอย่างไม่มีความลังเลสงสัย เพราะสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ คือ คำสอนขององค์พระพุทธเจ้า

เมื่อเชื่อมั่น เข้าถึง เข้าใจพระธรรมคำสอน โดยไม่มีความลังเลสงสัยใดๆแล้ว..

- ย่อมเข้าถึงสิ่งเหล่านี้ อย่างชัดเจน อย่างสว่างไสว อย่างมั่นใจ.. โดยไม่มีแปรเป็นอื่นไป ++

พระอรหันต์* เป็นผู้มองเห็นสิ่งทั้งหลายอย่างแจ่มแจ้ง ตามความเป็นจริง โดยปราศจากความคิด จิตปรุงแต่ง

-- เพราะพระอรหันต์นั้น เห็นสิ่งทั้งหลายตามความเป็นจริงของมัน.. ไม่ใช่เห็นตามความคิดแห่งตน --

เปรียบเสมือนในที่มืด ที่ไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง - แต่ตนสามารถสร้างพลังงานของจิต.. จนสว่างไสว ส่องไปในที่มืดนั้น - ให้สว่าง

ดุจดวงอาทิตย์ ที่ส่องสว่างทั่วโลก

- จนมองเห็นทุกอย่างที่มีอยู่ในความมืดนั้น อย่างชัดเจน โดยไม่มีสิ่งใดปิดบัง ซ่อนเร้นได้เลย ++

จิตดวงนั้น..

/ ย่อมเป็นจิตที่อยู่เหนือ การเวียนว่ายตายเกิด

/ ย่อมเป็นจิตที่

- อยู่เหนือ *กฎแห่งกรรม* / *กฎของความไม่เที่ยงแท้*

- อยู่เหนือ ความหลง ความรัก ความโลภ และความโกรธ

- อยู่เหนือ ความอยาก และความไม่อยาก

.. แม้จะยังคงอยู่ในกายมนุษย์ ที่ยังไม่ดับไป.. ก็ตาม

-- ย่อมเป็นผู้รู้ตื่น ถึงซึ่งพระนิพพานแล้ว ในกาลนั้น --

พระยาธรรมเอ๋ย.. องค์พระอรหันต์นั้น สามารถละสังโยชน์ คือ ความลังเลสงสัย

สงสัยในองค์พระพุทธ

สงสัยในองค์พระธรรม

สงสัยในองค์พระสงฆ์

สงสัยในกฎแห่งกรรม ในโลก จักรวาล วัฏสงสาร / ในกฎของความไม่เที่ยงแท้

ย่อมละความสงสัยทั้งหมดนี้ ทิ้งไปได้แล้วอย่างสิ้นเชิง

พระยาธรรมเอ๋ย.. องค์พระอรหันต์นั้นเป็นผู้รู้ตื่นแล้ว อย่างแท้จริง..

จึงสามารถถอดถอนความลังเลสงสัย ที่เป็นปลีกย่อย เรื่องเล็กน้อย

เรื่องที่มันไม่ได้เกิดประโยชน์อะไร หรือเกี่ยวอะไรกับการดับการเกิดแห่งตน

จึงไม่สนใจในเรื่องเล็กน้อยเหล่านั้น - เพราะไม่ใช่เรื่องอะไรสำคัญเลย !

สิ่งทั้งหลายที่มันมีอยู่มากมาย จนหาประมาณมิได้ว่า คือ อะไรบ้าง ที่มันซับซ้อนมากมาย ในวัฏสงสารนี้..

- จึงไม่ได้มีผลต่อความลังเลสงสัย ขององค์พระอรหันต์เลย …

เพราะสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น ในความเป็นจริงแล้ว ก็เหมือนกัน !

เหมือนกันตรงที่..

- เป็นสิ่งสมมุติ

- เป็นสิ่งหลอกล่อให้ลุ่มหลง

- เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้

- เป็นสิ่งที่จะนำพาให้เรา จมอยู่กับกองทุกข์

- เป็นเรื่องของโลก

-- จึงไม่ได้มีความจำเป็นอะไร ที่ชาวธรรมผู้ตั้งใจประพฤติปฏิบัติ เพื่อถึงซึ่งพระนิพพาน จะมาสนใจ ++

*พระอรหันต์ *

มีสติ มีปัญญา ทรงอารมณ์อยู่เหนือความลังเลสงสัย ทั้งปวง

เป็นผู้สว่าง แจ่มแจ้ง

เป็นผู้พ้นทุกข์

เป็นผู้ถึงแล้วซึ่งพระนิพพาน เป็นแน่แท้

เป็นผู้ละสังโยชน์ ข้อที่ 2 คือ ความลังเลสงสัยได้อย่างสิ้นเชิง

เป็นผู้อยู่เหนือ ความลังเลสงสัย

เช่นนี้ละ พระยาธรรม.. พอจะเข้าใจในธรรมที่ได้ฟังไปแล้วนั้นบ้างหรือเปล่า เข้าใจว่าอย่างไรเล่า ?

จงกล่าวธรรมนั้นมาเถิด

++

พระยาธรรม :: สาธุเจ้าค่ะ ลูกพอจะเข้าใจบ้างแล้วละเจ้าค่ะ

เข้าใจว่า *องค์พระอรหันต์*

เป็นผู้ถึงซึ่งองค์พระพุทธ องค์พระธรรม และองค์พระสงฆ์.. ถึงแล้วอย่างแท้จริง

เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

เป็นผู้ไม่มีความลังเลสงสัยใดๆในจักรวาลนี้ อีกต่อไป

แม้จะเป็นบางสิ่ง ที่เป็นเรื่องเล็กเรื่องน้อย หรือว่าซับซ้อน ที่ตนนั้นไม่รู้ทั้งหมด.. ก็ไม่ได้สงสัย

เพราะรู้แล้วว่า สิ่งเหล่านั้น.. เป็นเรื่องจอมปลอม เป็นเรื่องไม่เกี่ยวกับการดับการเกิด

ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะต้องรู้

และเป็นผู้รู้ว่า ท้ายที่สุด..ก็เหมือนกัน มีสภาพไม่ต่างกัน !

เปรียบดังนับเม็ดทราย เม็ดหิน บนโลกนี้ ยังไงก็คงนับไม่หมด

จึงไม่จำเป็นต้องนับ.. เพราะว่ามันมีสภาพเหมือนกัน และไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรกับเรา

ท่านจึงหมดซึ่งความลังเลสงสัย คือ สังโยชน์ ข้อที่ 2* ที่ท่านละได้

และอยู่เหนือความลังเลสงสัย

อยู่เหนือสังโยชน์ข้อนี้ เจ้าค่ะ

ลูกพอจะเข้าใจเช่นนี้แล้วละ เจ้าค่ะ..

สาธุ