มีสติเป็นรากฐาน

สติ คือ การระลึกรู้ หรือ รู้ตัว

สมาธิ คือการตั้งมั่น มั่นคง นิ่ง

ปัญญา คือ ความรู้จริง

สามสิ่งนี้ล้วนเกี่ยวเนื่องกัน

หากมี สติไว รู้ตัวไว ว่าจะทําผิด แต่ ขาดความมั่นคง แม้รู้ว่าผิดแต่ก็ยังเข้าไปทํา อย่างเช่น รู้ว่ากินเหล้าแล้วบาป มีสติรู้แต่ก็ยังกิน เพราะใจไม่มั่นคงพอ และ แม้มีใจที่มั่นคง แต่ขาดปัญญาที่รู้แจ้งที่ใจ ไม่ใช่ความรู้ในระดับอ่านฟัง ก็ยังสามารถทําผิดต่อไปได้

สติเป็นฐานของการเกิดสมาธิ เพราะสมาธิที่ขาดสติจะไม่ใช่สัมมาสมาธิ แต่กลายเป็นมิจฉาสมาธิ

คนที่ขาดสติ ก็คือคนที่เผลอไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ตัวก็ไหลไปตามอารมณ์ความคิดนานเลย มารู้ที่หลังๆทําผิดไปแล้ว

คนที่ขาดสมาธิ ก็จะไม่มีความสงบ ฟุ้งซ่าน แม้มีสติรู้ตัว แต่รู้แล้วอยู่นิ่งสงบไม่ได้ เดี๋ยวก็หลุดไปอีก ขาดความสงบตั้งมั่น

สติกับสมาธิ สัมพันธ์กันที่จะทําให้ เรารู้ตัวแล้วสงบตั้งมั่นได้นานขึ้น แต่หากเรายังละไม่ได้ ก็ยังหลุดได้อยู่ดี ต้องเอาปัญญามาละเพื่อตัดขาด เปลี่ยนอวิชชาให้เป็นวิชชา คือความรู้จริง

สติอยู่ที่ไหน ความรู้อยู่ที่นั่น..ความรู้อยู่ที่ไหน สติอยู่ที่นั่น

สติ กับ ความรู้มันอยู่ด้วยกัน

“สติ” กำกับ “ใจ” ก็ได้แต่รู้ หรือ ก็สักแต่ว่ารู้

ไม่มีตัวตนของผู้รู้ ก็ไม่มีตัวตนของผู้ยึดถือ

จะสิ้นกิเลส พ้นทุกข์ “นิพพาน”

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

"สติ"นี่ ทำให้มันมีกำลังดีแล้วจิตมันจึงจะล่วง

เพราะสติคุ้มครองจิต ตัวสติก็คือจิตนั่นแหละ แต่ว่าลุ่มลึกกว่า สตินั่นอบรมจิต ครั้นอบรมจนขั้นจิตรู้เท่าตามความเป็นจริงแล้ว มันจึงหายความหลง พบความสว่าง

ความหลงนั้นก็คือไม่มีสติ ครั้งมีสติคุ้มครองหัดไปจนแน่วแน่แล้ว ให้มันแม่นยำ ให้มันสำเหนียกแล้ว มันจะรู้แจ้งทุกสิ่งทุกอย่าง

สติแก่กล้าจิตย่อมทนไม่ได้ เมื่อทนไม่ได้ก็สงบลง ครั้งสงบลงแล้วมันก็"รู้" เดี๋ยวนี้มันไม่มีปัญญา มันก็ส่ายไปมาเพราะมันไปหลายทาง จิตไปหลายทางเพราะเป็นอาการของมัน

เมื่อผู้วางภาระ คือว่าง ไม่ยึดถือว่าขันธ์ห้านี้ เป็นตัวเป็นตนแล้ว ไม่ยึดถือแล้วปลง เป็นผู้วางภาระ ก็มีความสุข จะยืน เดิน นั่ง ก็มีความสุข ไม่ยึดถือเพราะรู้ตามความเป็นจริงของมันแล้ว"

...หลวงปู่ขาว อนาลโย

ไม่มีสติแล้วหาความสงบไม่ได้

"สติ" เป็นสำคัญนะการภาวนา เรื่องสติสำคัญมากทีเดียว ใครตั้งสติได้ดีเท่าไรแล้วก็ กิเลสไม่เกิด มันจะหนาแน่นเหมือนภูเขาก็เกิดไม่ได้ สติครอบไว้หมด ถ้าเผลอสติเมื่อไร กิเลสเกิด เกิดจากสังขารนั่นแหละ

สังขารคือความคิดปรุง สังขารก็มาจาก อวิชฺชาปจฺจยา สงฺขารา ต่อสายยาวเหยียดไปไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าลงได้เผลอสติแล้ว ต่อไปเรื่อยๆ ถ้าสติมีอยู่แล้ว มันจะมีเท่าไรมันก็ไม่เกิด...

กิเลส มันขึ้นอยู่กับสติควบคุมตัวเอง ให้ระวังด้วยสติเสมอไป การประกอบความเพียรอย่าลดละนะ ให้แข็งแกร่งอยู่ตลอดเวลา

ความเพียรเป็นสำคัญมากทีเดียว ให้ดูหัวใจตัวเอง ใจนั่นละมันลุกลี้ลุกลน หลุกหลิกๆ อยู่ตลอด มีสติเท่านั้นเป็นเครื่องควบคุม ถ้าไม่มีสติแล้วก็เหมือนซุงทั้งท่อน ไม่เกิดประโยชน์อะไร นี่ก็อยู่กับหมู่เพื่อนไปอย่างนั้นละ ทุกวันนี้อยู่ไป อยากอยู่คนเดียวนะ นิสัยเป็นอย่างนี้มาดั้งเดิม อยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ ให้ใครมายุ่งไม่ได้ เราอยู่คนเดียวเรา กลางคืนก็นั่งภาวนาอยู่คนเดียวสบายๆ ไม่ยุ่งกับใคร มีแต่ญาติโยมละส่วนมากมายุ่งตลอด

พากันตั้งอกตั้งใจปฏิบัติภาวนาสำคัญมากนะ สตินี่ละควบคุมความเพียรของเรา อย่าให้เผลอ ถ้าไม่เผลอสติแล้วก็ตั้งจิตได้นะ จิตไม่สงบก็สงบได้ ถ้ามีสตินะ ถ้าไม่มีสติแล้วหาความสงบไม่ได้ สติเป็นสำคัญครอบอยู่ตลอดเวลา จิตใจสงบได้นะ สติจึงต้องระวังอยู่ตลอด ไม่ให้เผลอ

ท่านบอก สติ สพฺพตฺถ ปตฺถิยา สติจำต้องปรารถนาในที่ทั้งปวง ไม่มีข้อยกเว้นเลย ต้องมีสติอยู่ตลอด เอาละที่นี่ เอ้า พากันกราบเสียนะ พอ

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสมฺปนฺโน

💛 สุญญตาแท้ คือ "ใจ" 💛

สุญญตาแท้ ๆ ก็คือใจของเราเองนั่นแหละ สุญญตาแท้ ๆ ก็คือใจของเรานั่นแหละ

แต่เรากลับจะเอาใจของเราเนี่ยไปหาอะไร จะเอาใจของเราไปเอาอะไร เรากลับเอาใจเราไปหาพระนิพพาน กลับเอาใจของเราจะไปเอานิพพาน แต่แท้ ๆ มันก็คือใจของเรานี่เอง

เราเอาใจของเราไปรังเกียจสิ่งที่เราไม่ถูกใจไม่พอใจ เพราะเราจะไปเอาอย่างอื่นซึ่งเราคิดว่ามันมีความสุขยิ่งกว่า สิ่งนี้มันไม่ใช่ความสุข เรารังเกียจสิ่งที่ไม่ถูกใจ ไม่พอใจ ที่มันคับแค้นใจ ที่มันอึดอัดคับข้อง เราจะเอาความสบาย เราจะไปเอาความสงบ ไปเอาความว่าง ไปเอาความเบา ไปเอาความโปร่งโล่งเบาสบาย

แต่ "ใจ" ไม่เป็นอย่างงั้นเลย ใจไม่มีทั้งความโปร่งโล่งเบาสบาย ไม่มีทั้งความสุข ไม่มีทั้งความทุกข์ ไม่มีทั้งความแน่นอึดอัด ไม่มีทั้งความทึบ ไม่มีทั้งโปร่งโล่งเบาสบาย

ใจเป็น"สภาพรู้"อย่างเดียว มีสภาพรู้อย่างเดียว

"ตัวตน" ของใจ... ไม่มี

เป็นสูญไง เป็น "สูญ" เพราะว่าตัวตนของมันไม่มี ไม่ใช่มีเลขศูนย์ คือสูญคือตัวตนของมันไม่มี มันไม่ใช่ทั้งสุขและไม่ใช่ทั้งทุกข์

ใจมันมีสภาพที่มันไปเอาอะไรไม่ได้ และมันจะไปรังเกียจอะไรก็ไม่ได้ จะไปผลักไสอะไรก็ไม่ได้ จะไปเอาอะไรก็ไม่ได้ ใจไม่มีสภาพที่ไปดิ้นรนผลักไสทุกข์ ไปเกลียดทุกข์ ใจไม่มีสภาพที่จะไปรักสุขได้

เพราะมันเป็นความไม่มีตัวตนเลย ไม่ใช่เลขศูนย์ แต่เปรียบเทียบว่ามันเปรียบเหมือนศูนย์

จะไปเอาอะไรมันก็เป็น บวก ๆ ๆ ขึ้นไปไม่ใช่ศูนย์

ไปรังเกียจอะไรดิ้นรนผลักไสอะไร มันก็เป็น ลบ ๆ ๆ มากขึ้นไป ไม่ใช่ศูนย์

ท่านจึงเรียก "สูญ" นั้นว่า "สุญญตา" เพราะไม่มีตัวตนไม่มีอะไรเลย ไม่เอาอะไรเลย ไม่คิดจะไปเอาอะไรเลย และไม่ดิ้นรนผลักไสอะไรเลย

เพราะ "ใจ" ของตัวเองนั่นแหละ

ผู้ใดพบใจ... ผู้นั้นพบธรรม

ผู้ใดถึงใจ... ผู้นั้นถึง "พระนิพพาน"

ใจของตัวเองนั่นแหละ แต่เราพลาดถนัดที่จะเอาใจไปหา "นิพพานนอกใจ"

จึงเขียนไว้ที่หน้าปก (หนังสือ "จบที่ใจ")

หลายคนดิ้นรนแสวงหาหนทางไม่มีที่สิ้นสุด แต่บางคนน้อยคนนัก ที่สิ้นสุดเพราะหยุดแสวงหา คือ จบที่ใจของตัวเอง

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย

คนเราเคยชินที่จะอยู่กับความคิดเพราะอยู่มาตลอด เลยทําให้อยู่กับสัมมาสติยาก(ไม่ใช่สติแบบความคิด)

แต่พอเราหมั่นเจริญสติ-รู้ตัวบ่อยๆ จะทําให้เรามีสัมมาสติ จะทําให้เราอยู่กับสติมากขึ้นง่ายขึ้นและนานขึ้น พอถึงตรงนี้เราจะอยู่กับความคิดยากขึ้นเราจะไม่ไหลไปกับความคิด

แล้วเวลาคิด จะต้องพยายามคิดด้วย เหมือนคิดเป็นครั้งๆรอบๆไป คิดเสร็จมันก็จะไหลมาอยู่กับสัมมาสติอยู่กับความว่างอยู่กับการรู้สึกตัว เป็นอย่างนี้ได้เมื่อไหร่จะเป็นสัมมาสติแบบอัตโนมัติครับ

Trader Hunter พบธรรม

ฝึกเหนือความคิด จะมีญาณรู้ ..

ฝึกเหนือความคิด.. เพื่อเข้าสู่ญาณรู้มากขึ้น

ญาณรู้เป็นระบบทิพย์

ถ้าพูดภาษาโลก..ทำอะไรเหมือนมีเทวดาช่วย หรือเกิดรู้ล่วงหน้าที่แม่นยำ

คนทั่วไปกลัวว่า ถ้าไม่อยู่กับความคิดแล้ว จะสมองพิการ แต่แท้จริงแล้ว การตัดความคิด เพื่อเชื่อมญาณทิพย์นี้เอง..

เกิดสิ่งที่เรียกว่า รู้เอง,รู้ได้เอง ในสิ่งที่คนทั่วไปไม่รู้..

ฝึกเหนือตัวตน จะได้ญาณรู้(ระบบทิพย์)

เหนือ พูด คิด ทำ...ทำแบบ...ไร้ผู้ทำ ,คิด,พูด..

ตัด รู้ มิใช่สมองฝ่อ

แต่จะเกิดการตื่นของพุทธะเต็มตัว..

"เวลากรรมบังนี่ มันโง่ทุกคนเลยว่ะ"

หลวงปู่ศุข เมตตาเตือนสติ

แล้วเราจะแก้ไขอย่างไร ให้ชีวิตดี...

เวลาที่กรรมไม่ดีมาส่งผลหรือที่เรียกว่า "กรรมบัง"

เป็นช่วงที่ตกต่ำที่สุดแล้วของชีวิต

บางคนเสียผู้เสียคน ทำอะไรผิดพลาดไปหมด

หรือตัดสินใจผิดๆ จนชีวิตพินาศ

หรือแม้แต่ไม่ทำอะไร ก็ดิ่งลงๆๆๆ

หรือแม้แต่ไม่รู้ตัว อาจจะพลิกวูบเดียวจบ!!!

ครูบาอาจารย์ท่านเตือนไว้ตลอด

ไม่ว่ากรรมดี บุญจะส่งผล

หรือกรรมไม่ดีเข้าส่งผลหรือกรรมบัง

ท่านสอนเสมอให้มี "สติ"สำคัญมากๆ

"สติ"ที่ดีจะวางใจเป็นกลาง รู้เท่าทันกรรม ไม่ประมาท

อ้อที่ดีที่ชั่วก็แค่นั้นเอง มาแล้วก็ผ่านไป

"สติ"ที่ดีคือ อยู่กับปัจจุบัน

กรรมเก่าแค่ไหนก็ไม่สำคัญ เท่ากรรมปัจจุบันในชาตินี้

ไม่ประมาทในกรรม

ละบาป เลิกทำกรรมชั่วให้มากที่สุด

หมั่นเติมบุญกุศลของตนไม่หยุดยั้ง

ฝึกสติ ฝึกใจให้แจ่มใสอยู่ตลอดเวลา

"สติ" มาจากการทำสมาธิ การสวดมนต์ช่วยได้

เป็นการฝึกแบบง่าย จดจ่อให้จิตมีสมาธิในระดับหนึ่ง

ก้าวไปเจริญภาวนาได้

มีสติ ยับยั้ง ละอายและเกรงกลัวต่อบาป เข้าใจในบุญ

แสวงหาปัญญาธรรม เพื่อจะได้เข้าใจโลก

เข้าใจธรรม ไม่โง่ ไม่หลง ไม่ว่าบุญจะส่ง หรือกรรมเก่าจะบัง

ก็ไม่มี"โง่" อีกต่อไป

ขอนอบน้อมกราบสักการะบูชา

พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

เป็นสรณะ เป็นที่พึ่ง เป็นที่ระลึก

น้อมกราบองค์พ่อแม่ครูบาอาจารย์พระคุณหลวงปู่ศุข

"ดูจิต" ทวนกระแสน้ำเป็นภาระหนักตลอดกาล

ลามือลาเท้าจะต้องถูกกระแสน้ำพัดสู่ที่ต่ำทันที ต้องตะเกียกตะกาย ทุกอริยาบท ยืนเดินนอนนั่ง

ใจไม่สงบก็เพียงแต่ใจไม่สงบ ใจสงบก็เพียงแต่ใจสงบเท่านั้น "ต้องมีสติ" อยู่ในขณะนั้น ยินดียินร้ายไม่ได้ อย่าไปเสวย สักแต่ว่า

ท่านสอนให้รู้ ความไม่สงบ อะไรเป็นเหตุ ความไม่รู้แจ้งในจิตของเรา ท่านหมายถึง อวิชชา คือความรู้ชัดในจิตของเจ้าของ

เมื่อไม่รู้ชัดในจิต อะไรเกิดขึ้นที่จิต มันยึดติดทั้งนั้น อุปาทานยึดทั้งนั้น ยึดสิ่งที่เกิดขึ้น ๆ ๆ ๆ

ถ้าหากเห็นชัดในจิตแล้ว อะไรเกิดขึ้นในจิต ก็สักแต่ว่า

ของเกิดมาดับ ก็มันเห็นชัดๆ สิ่งที่มันเกิดขึ้นแล้วดับไป แล้วเราจะไปยึดสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเป็นเราได้อย่างไร ?

หลวงปู่ แบน ธนากโร

" ถ้ามี"สติ"...แล้ว

ก็นำความผิดออกจาก..กาย ออกจาก..ใจ ของตน

อย่า...หลงสมมุติ ทั้งหลาย มีรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส

กิเลส มีอยู่...ในสถานที่ใด กองทุกข์ มีอยู่...ในสถานที่นั้น."

(หลวงปู่แหวน สุจิณโณ วัดดอยแม่ปั๋ง)

การดับเชื้อไฟ กิเลส

ทั้งราคะ โทสะ โมหะ

และที่แยกย่อยไปอีกมากมาย

ดับให้จริงไม่ใช่เพียงกดข่มไว้

มีแค่เพียง รู้ตามจริง ยอมรับ

ไม่ดึงเข้า หรือผลักออก

เมื่อมันหมดเชื้อ มันก็ดับไปเอง

กับอีกอย่างคือ กดข่มไว้ชั่วคราว

จนเข้าถึงจิตที่สะอาดพอ

แล้วจึงมารู้ที่กาย ที่จิต

อันเป็นเหตุให้เกิดกิเลส

เมื่อใดปล่อยวางต้นเหตุได้

เพราะเห็นจริง กิเลสก็หมดที่ลง

พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต

......................

เมื่อพิจารณาทุกข์เป็นอารมณ์อยู่ สมุทัยความทะเยอทะยาน

ก็บรรเทาลง ตัณหาก็บรรเทาลง มรรคก็เจริญขึ้นในตัว

นิโรธก็ทำให้แจ้งขึ้นไปในตัว ไม่ใช่ว่าปฏิบัติทุกข์

แล้วก็ปฏิบัติสมุทัย แล้วก็ปฏิบัตินิโรธ แล้วก็ปฏิบัติมรรค

อันนั้นมันเรียงแบบน่ะ

ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา ก็เหมือนกัน

ฉันทะ พอใจรักใคร่ใน ปัจจุบันจิต ปัจจุบันธรรม

วิริยะ เพียรประกอบในปัจจุบันจิต ปัจจุบันธรรม

จิตตะเอาใจฝักใฝ่ในปัจจุบันจิต ปัจจุบันธรรม

วิมังสา หมั่นตริตรองเหตุผลในปัจจุบันจิต ปัจจุบันธรรม

ในกรรมฐานที่ตั้งไว้

กรรมฐานในพระพุทธศาสนามีอยู่ ๒ กรรมฐานเท่านั้น

เพ่งรูปเป็นอารมณ์ ก็มีรูปเป็นกรรมฐาน เพ่งอรูปเป็นอารมณ์

ก็เป็นอรูปกรรมฐาน รูป และ อรูปก็อยู่ใต้อำนาจอนิจจัง

เกิดขึ้นแล้วแปรปรวนแตกสลายไปเสียแล้วนั่น

เห็นทุกข์ขณะจิตเดียวก็เห็นรอบโลก เห็นรอบสังขาร

เห็นอนิจจังขณะจิตเดียวก็เห็นรอบโลก เห็นรอบสังขาร

ทั้งไกล ทั้งใกล้ หรืออะไรต่ออะไรจิปาถะสารพัดก็ตามเถิด

ที่มีวิญญาณ หรือไม่มีวิญญาณก็ตามเถิด เรียกว่าปฏิบัติรวม

รวมเหล่าวิปัสสนา หรือจะขยายออกก็ตาม ก็ไม่สงสัย

ในเรื่องขยาย หรือจะย่นลงมาก็ไม่สงสัยในเรื่องย่น

นานาสังขารก็ย่นลงมาถึงเอกสังขารในปัจจุบัน

นานาทุกข์ก็ย่นลงมาถึงเอกทุกข์ในปัจจุบัน

นานาอนิจจังก็ย่นลงมาถึงเอกอนิจจังในปัจจุบัน

นานาสมมติก็ย่นลงมาเอกสมมติในปัจจุบันนั่น

ผู้จะสิ้นความสงสัยตอนไหนๆ ก็จิตปัจจุบัน ธรรมปัจจุบันทั้งนั้น

ไม่ใช่จิตอดีต ธรรมอดีต ไม่ใช่จิตอนาคต ธรรมอนาคต

เหตุฉะนั้น พระบรมศาสดาจึงเน้นลงว่า ผู้ใดเห็นธรรมในปัจจุบัน

ผู้นั้นได้ชื่อว่า ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลนในพระพุทธศาสนานี้

_____________________________

หลวงปู่หล้า เขมปัตโต