พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต 2

ความสุขก็เป็นสิ่งปรุงแต่ง

ความทุกข์ก็เป็นสิ่งปรุงแต่ง

ก็เพียงเท่านั้นเอง...

พระศาสดาทรงตรัสไว้

ในกาลก่อนปรินิพพานว่า

สังขารทั้งหลาย(ความปรุงแต่ง)

มีความเสื่อมสิ้นไปเป็นธรรมดา

เธอทั้งหลายจงยังกิจทั้งปวง

ให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด...

เพราะงั้น หน้าที่ของเราคือมีสติระลึกรู้ว่า

มีสุขเกิดขึ้น ไม่เพลินไปกับสุข

มีทุกข์เกิดขึ้น ไม่ผลักไสทุกข์

เป็นเพียงรู้และยอมรับด้วยใจเป็นกลาง

เมื่อนั้นจึงจะเห็นตรงตามความเป็นจริง

ดังที่พระองค์ตรัสไว้ว่า

มันไม่เที่ยงแท้เลย มันเสื่อมสิ้นไป

เพราะมันแสดงให่เห็นต่อหน้านั้นนั่นเอง

จิตผู้รู้ ตั้งมั่น เห็นตามจริง

ในทุกสิ่ง ที่เคยหลง ว่าเป็นฉัน

เพิกถอนใจ ที่เห็นผิด ทุกคืนวัน

แท้จริงนั้น ไร้สิ่งใด ที่เป็นตน...

ความเป็นตน มีขึ้น เพราะปรุงแต่ง

พร้อมทั้งแบ่ง เป็นเรา เคล้าความหลง

เมื่อมีเรา มีเขา ไม่ปลดปลง

ใจนั้นคง หลงวน ในห้วงกรรม....

_______________________

พระเจษฎา คุตฺตจิตฺโต

ไม่ต้องรู้มากมายอะไร

เพียงแค่รู้สึกตัว

ออกมาจากโลกแห่งความคิด

รู้สึกได้ว่า กายนี้ถูกรู้สึกอยู่

รู้สึกได้ว่าอารมณ์ทั้งหลาย

ที่เป็นนามธรรมถูกรู้สึกอยู่

รู้สึกๆ ถึงความมีอยู่ แต่ไม่เข้าไปเป็น

รู้เพียงว่า มีบางสิ่งเกิด และดับไป

รู้อยู่ที่รู้ ย่อมรู้ได้ทั้งหมดเอง...

ถ้าจะมุ่งภาวนาเพื่อความหลุดพ้นแล้ว

อย่าไปเยอะ เจริญสติรู้กายใจตามจริง

รู้ว่าทั้งกาย และอารมณ์ทุกชนิดที่รู้ได้

ล้วนแล้วแต่ถูกรู้ทั้งสิ้น คือมีเพียงสิ่งรู้ กับ สิ่งที่ถูกรู้

เมื่อเพียงรู้ ก็รู้ได้เท่าที่รู้ จึงไม่ไปหมายมั่นในการรู้

มีรู้ ไม่รู้ เป็นธรรมดา ยอมรับมัน

เมื่อใจเป็นกลางกับการรู้

นั่นก็เข้าใกล้ประตูสู่ความหลุดพ้นเข้าไปแล้ว

อย่าเอาเวลาไปมัวถกเถียงหรือ

คิดอะไรอะไรให้มันซับซ้อนกันอยู่เลย

ใครจะรู้มากน้อยอย่างไรก็ช่างเขาเถิด

เอาเวลานั้นมุ่งดำเนินไปตามทางอันควรเถิด

ชีวิตนี้สั้นนักอย่าเสียเวลาไปโดยเปล่าๆเลยนะ

เมื่อใดที่เรารู้เท่าความคิด

มีความรู้สึกตัว จนหลุดออกมาจากโลกความคิด

เมื่อนั้นจะมีจิตที่มีคุณภาพพอที่จะรู้ตามจริง

เป็นความรู้ที่รู้สึกจริงๆ ไม่ถูกเจือปนด้วยเจตนา

ความคิดปรุงแต่ง และให้ค่าใดๆ จึงตามเห็นจริง

ของสภาวธรรมตามที่มันเป็นจริงๆ

ซึ่งเป็นการเห็น ที่จะถอดถอนความสำคัญผิด

ว่ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เป็นตัวตนที่ถาวร

คำว่าเมื่อจิตตั้งมั่น ธรรมทั้งหลายก็ปรากฏ

จะเปรียบเทียบก็เหมือนว่าแต่ก่อนนี้เราดำน้ำอยู่ตลอด

แต่ไม่เห็นน้ำ ไม่รู้จักน้ำ พอจิตตั้งมั่นก็เหมือนกับ

โผล่หัวพ้นน้ำขึ้นมา หรือถึงกับอยู่บนฝั่ง

มองเห็นน้ำเป็นน้ำ เห็นสิ่งที่อยูในน้ำ

หมายความว่า ธรรมนั้นมันมีอยู่แล้วแสดงตัวอยู่ตลอดเวลา

แต่จิตเราเองไม่มีคุณภาพพอจะไปรู้ ธรรมนี้ก็คือ

รูปธรรมและนามธรรมนั่นเอง มันย่อมแสดงตัว

แสดงความจริงออกมาให้เห็นเองคือความเป็นไตรลักษณ์.......

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาทอย่างไร

เมื่อ ภิกษุสำรวมจักขุนทรีย์อยู่ จิตก็ไม่แส่ไปในรูปทั้งหลาย

ที่พึงรู้แจ้งด้วยจักษุ เมื่อ ภิกษุนั้นมีจิตไม่แส่ไปแล้ว

ปราโมทย์ก็เกิด เมื่อภิกษุเกิดปราโมทย์แล้ว ปีติก็เกิด

เมื่อภิกษุมีใจเกิดปีติ กายก็สงบ ภิกษุผู้มีกายสงบ ก็อยู่สบาย

จิตของภิกษุผู้มี ความสุขก็ตั้งมั่น เมื่อจิตตั้งมั่นแล้ว

ธรรมทั้งหลายก็ปรากฏ เพราะธรรมทั้งหลาย ปรากฏ

ภิกษุนั้นก็ถึงความนับว่า เป็นผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาทแท้จริงฯลฯ

_______________________

พุทธพจน์

การมีสัจจะต่อสิ่งที่ตั้งใจไว้

และความอดทนต่อทุกๆสภาวะอารมณ์

เป็นเครื่องมือในการก้าวผ่านอุปสรรค

ที่ผ่านเข้ามาไม่ว่าจะเป็นแบบ สุข หรือ ทุกข์

ที่จะเข้ามาทดสอบกำลังของใจ

เมื่อสามารถผ่านไปได้ สิ่งที่ได้นั้นจึงเป็นบารมี

เป็นบารมีในการก้าวสู่ความเป็นพุทธะ

ในการสละความสำคัญมั่นหมายในตัวตน

ขอให้มีสัจจะและอดทนไว้เถิดนะ....

สิ่งที่ดึงสัตว์โลกไว้ให้จมอยู่กับกองทุกข์นี้

ก็คือ ความเพลิดเพลินในความสุขทางอายตนะต่างๆ

ไปจนถึงความเพลินในความสุขทางใจ

เมื่อมีความเพลินก็มีความผูกพันยึดถือ

พยายามทำให้มีความสุขเกิดขึ้นตลอด

เป็นการพยายามกลบความจริงที่ว่า

สังขารทั้งหลายทั้งปวงเป็นทุกข์ ไม่อาจคงทนอยู่ได้นาน

เมื่อยังยึดถือในทุกข์ย่อมต้องทุกข์อยู่เป็นธรรมดา...

ผู้มาตามรู้เท่าความคิด พูด ทำ ของตน อยู่ทุกขณะ

ผู้นั้นได้ชื่อว่า เป็นผู้รู้ขันธโลกภายนอก ภายใน

อารมณ์ทั้งหลายที่ข้องอยู่แล้ว ย่อมหายไปตั้งอยู่ไม่ได้

__________________________

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

การภาวนาตั้งแต่จนสุดปลาย

เราก็จะพบเจออยู่ 2 อย่าง

คือ รู้ กับไม่รู้

รู้อะไร? รู้ รูป รู้ นาม เท่านี้

กับ ไม่รู้ รูป ไม่รู้ นาม

โดยความเป็นทุกข์

สำคัญคือ รู้หรือไม่รู้แล้ว

จิตเป็นกลางไหม....

เป็นกลางเพราะ

รู้เท่าความยินดียินร้ายไหม

ยินดีก็จะพยายามรักษาไว้

ยินร้ายก็พยายามผลักดันออก

ซึ่งอยู่ในข่ายของตัณหา

เราต้องพิจารณานะ

#ประโยชน์อันเป็นไปตามลำดับ

วินัยเพื่อประโยชน์แก่ความสำรวม

ความสำรวมเพื่อประโยชน์แก่ความไม่เดือดร้อน

ความไม่เดือดร้อนเพื่อประโยชน์แก่ความปราโมทย์

ความปราโมทย์เพื่อประโยชน์แก่ความปีติ

ความปีติเพื่อประโยชน์แก่ปัสสัทธิ

ปัสสัทธิเพื่อประโยชน์แก่ความสุข

ความสุขเพื่อประโยชน์แก่สมาธิ

สมาธิเพื่อประโยชน์แก่ความรู้เห็นตามเป็นจริง

ความรู้เห็นตามเป็นจริงเพื่อประโยชน์แก่ความเบื่อหน่าย

ความเบื่อหน่ายเพื่อประโยชน์แก่ความสำรอก

ความสำรอกเพื่อประโยชน์แก่วิมุตติ

วิมุตติเพื่อประโยชน์แก่วิมุตติญาณทัสสนะ

วิมุตติญาณทัสสนะเพื่อประโยชน์

แก่ความดับสนิทหาปัจจัยมิได้.

____________________________

ปริวาร

มิใช่ว่าต้องไร้ความคิด

แต่ไร้ซึ่งการให้ค่าในความคิด

มิใช่ว่าต้องไร้การกระทำ

แต่ไร้ซึ่งการกระทำทางใจ

มิใช่ว่าไร้การเคลื่อนไหว

แต่ไร้ซึ่งการจมอยู่กับการเคลื่อนไหว

ลอยตัวอยู่เหนือการเคลื่อนไหวทั้งมวล

ไม่จำต้องหยุดนิ่งอยู่ เป็นเพียงรู้ในความไหว

เมื่อนั้นจึงสงบท่ามกลางความเคลื่อนไหว....

.

ในการภาวนาอย่ามัวกังวลว่ากิเลสจะดับหรือไม่

แต่ให้รู้สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นธรรมหรือกิเลส

ดีหรือชั่ว หยาบหรือละเอียด ชอบหรือไม่ชอบ

ด้วยใจเป็นกลางที่เกิดจากการรู้เท่าทัน

ไม่ไหเข้าไปเป็นกับสิ่งที่เกิดขึ้น

สิ่งต่างๆ นั้น จะแสดงธรรมชาติของมันออกมาเอง

คือ ความไม่แน่นอน....

อย่ามัวไปมองหาความสงบที่ภายนอกเลย

ลองเพียงแค่ย้อนเข้ามาดูภายในจิตนี้

ระลึกถึง รู้สึกถึงความมีอยู่ของจิต

อันเป็นธรรมชาติรู้ ที่ไม่คิด

เราก็จะสัมผัสกับความสงบได้

แม้ท่ามกลางความวุ่นวาย จากโลกภายนอก

และอารมณ์ภายใน....

แม้กายจะอ่อนล้า แต่ใจสามารถตื่นรู้ตั้งมั่นได้

เห็นความอ่อนล้าทางกายเป็นสิ่งทีถูกรู้อยู่

สมองเองก็ต้องพักผ่อนเพราะใช้งานมาก

มีมึนๆเบลอๆ แต่ก็...เป็นเพียงอาการทางกายเท่านั้น

ใจก็ยังรู้อยู่ ตลอดทั้งวันมีความขึ้นลงของความรู้สึกต่างๆ

ซึ่งเป็นไปตามธรรมชาติ ใจเพียงแค่รู้ตามที่มันเป็นเท่านั้น

ไม่แทรกแซง ไม่กดข่ม สติปัญญายิ่งเจริญงอกงาม

การทำงานและการใช้ชีวิตคือการปฏิบัติธรรมได้

เหตุเพราะมีความรู้สึกตัว และมีความใส่ใจนะ...

สิ่งที่หล่อเลี้ยงให้สติสัมปชัญญะเจริญงอกงาม

นอกจากความหมั่นเพียรแล้ว ก็คือ

การมี โยนิโสมนสิการ(การทำไว้ในใจโดยแยบคาย)

เหมือนกับว่าเมื่ออาการต่างๆเกิดขึ้นหรือกระทบเข้ามา

จะรู้อย่างไร จะจัดการอย่างไร จะสร้างมุมมองอย่างไรให้ใจรู้

ทีนี้จะมีโยนิโสฯได้ ก็ต้องมีศรัทธา คือความมุ่งมั่นในการรู้ใจ

มีความใส่ใจจริงใจกับธรรม จะมีศรัทธาได้ ก็ต้องเปิดใจ

ยอมรับฟังพระสัทธรรมหรือข้อธรรมไม่กั้นใจ

ไว้ด้วยทิฏฐิความเห็นของตน น้อมนำมา

ให้เกิดประโยชน์กับใจ.....

ศัตรูของมนุษย์ไม่มีอะไร

จะร้ายกาจไปกว่าความเห็นแก่ตัว

ความเบียดเบียนกันความขัดแย้งทุกรูปแบบ

มันมาจากความเห็นแก่ตัวทั้งนั้น

ความรักผู้อื่นเท่านั้นแหละ

ที่จะทำลายความเห็นแก่ตัวได้

______________________

พุทธทาสภิกขุ

ความหลง เรียกว่า โมหะ

เป็นกิเลสเหมือนว่าจะไม่มีพิษอะไรเลย

ดักอยู่ในเบื้องหลัง คอยสั่งการ

ไม่ค่อยโผล่หน้าออกมาข้างนอก

ความจริงแล้วมีพิษมากมายทีเดียว

ยากที่จะบอกให้ทราบได้

ถ้าหากมันได้เกลี้ยกล่อมกัดกินหัวใจใครแล้ว

ไม่ยอมละวางหรือถอยออกจากใครง่ายๆ

ความโกรธ ความโลภ ละได้ง่าย หายเร็ว

แต่มันจะกำเริบอีกเมื่อไรก็ได้ถ้าไม่คอยระวังรักษามัน

แต่เจ้าความหลง ตัวโมหะนี้ ละได้ยากมาก

ถ้าหากปิดหู ปิดตา ปิดใจของใครแล้วแก้ไม่ตก

เหมือนสอนปลาให้ว่ายน้ำบนบก สอนไก่ให้ดำน้ำ

กิเลส คือ โมหะ จึงเป็นสิ่งสำคัญ

มันมีอิทธิพลโดยเราไม่รู้สึกตัวเลย

คือมันสามารถเข้าไปจับยุทธศาสตร์ที่สำคัญ คือ ใจ

เมื่อมันจับ "นายใจ" หรือ "พญาจิตราช" ได้แล้ว

สิ่งทั้งหมดจะต้องเป็นไปตามคำบังคับบัญชาของมัน

เช่น ยกตัวอย่าง รูปัง อนิจจัง รูปทั้งหมดไม่เที่ยง

แต่โมหะมันบอกใหม่ว่า รูปทั้งหมดเที่ยงแท้

พระบอกว่า สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์อย่างยิ่ง

มันจะบอกคนโง่ว่า สังขารเป็นสุขอย่างยิ่ง

___________________________

หลวงปู่ขาว อนาลโย

#ธาตุรู้

ธาตุรู้เป็นผู้อยู่กลางๆ ไม่มีอาการใดๆทั้งหมด

ฉะนั้น ธาตุรู้จึงไม่มีความรู้สึก ดีชั่วอะไร

ธาตุรู้นี้ ต้องมีสัญญา สังขาร อุปาทาน

เข้าไปสัมปยุต จึงจะเกิดอาการต่างๆ ขึ้นมาได้

เช่น สังขารปรุงแต่งดีชั่ว หยาบละเอียดต่างๆ

จึงเกิดขึ้นมา เมื่อสังขารปรุงแต่งแล้ว

ปัญญาเข้าไปตรึกตรองในสิ่งนั้นๆ

จึงถอดเอาความดี ความชั่ว ออกมาตั้งไว้

ให้ปรากฎเห็นชัดว่าอันนี้ดี อันนี้ชั่ว....

___________________________

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ใดๆ ก็ตาม

ไม่ว่าอารมณ์นั้นจะหยาบ

หรือละเอียดลึกซึ้งอย่างไร

สิ่งเหล่านั้นมีลักษณะร่วมกันคือ

ความไม่เที่ยง คงอยู่ไม่ได้ ไม่อาจบังคับได้จริง

และสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียง สิ่งที่ถูกรู้

เมื่อไม่มีเรา ไม่มีตัณหา

คือความอยากให้สิ่งนั้นคงอยู่

กับความอยากให้สิ่งนั้นหายไป

คอยหล่อเลี้ยงอยู่ ทั้งหยาบ ทั้งละเอียดนั้น

มันย่อมดับลงตามธรรมชาติของมันเอง

คนเราทุกวันนี้เที่ยวแสวงหาสิ่งต่างๆในภายนอก

เพื่อมาเสริมความรู้สึกที่ขาดพร่องของตน

เช่นว่าแสวงหาความสุข เพราะรู้สึกว่าไม่มีความสุข

หรือ ยังรู้สึกว่าสุขไม่พอ

อยากพ้นจากทุกข์ก็เพื่อที่จะเป็นสุข

แต่ว่าความรู้สึกเต็มเปี่ยมที่แท้นั้น

ไม่ได้มาจากการนำเข้ามา แต่เป็นการสละออก

สละความรู้สึกเป็นตัวตนเราเขาออกไปจากใจ

สละ ละความอยากที่จะมีความสุขเสีย

จนถึงที่สุดแม้กระทั่งใจก็ต้องสละคืน

เมื่อนั้นความเต็มเปี่ยมสมบูรณ์และความสุขอันแท้จริง

สุขที่ไม่คอยแบกในสิ่งใดจะปรากฏให้ได้รู้เอง...

ธรรมชาติของจิตต้องคิดนึก

เมื่อไม่ฝืนธรรมชาติ ไม่คล้อยตาม ไม่หักหาญ

ไม่พยายามไปดับความคิด

เป็นเพียงแค่ผู้เห็น ไม่ใช่เป็นผู้เป็น

เมื่อไม่เพลินในความคิด ไม่ให้ค่าในความคิด

ความคิดนั้นย่อมดับไปตามธรรมชาติเอง

เพราะหมดเหตุสืบต่อ คือความทะยานอยากของจิต

ที่จะรั้งให้บางสิ่งคงอยู่ หรือผลักไสให้บางสิ่งหายไป

ฉะนั้นอย่าไปห้ามความคิด รู้เท่าความยินดี ยินร้าย

ที่เกิดขึ้นเพราะความคิด เมื่อนั้นจิตจะเป็นกลาง

จิตที่เป็นกลางนี้จะรู้ตั้งมั่น

เมื่อจิตตั้งมั่นย่อมเห็นตามเป็นจริง

ตามเป็นจริงคือสิ่งทั้งหลาย

ทั้งฝ่ายรูปธรรม และนามธรรม

มีความเกิดขึ้นและเสื่อมไป บังคับไม่ได้จริงๆ

#ไม่ได้ปฏิบัติเพื่อหอบเอาอะไร

#แต่ปฏิบัติแล้วปัญหาและทุกข์ลดลงไหม

การปฏิบัติธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้านี่

ไม่ได้ปฏิบัติเพื่อเอา แต่ปฏิบัติเพื่อเสียสละ

เราปฏิบัติศีลไม่ใช่ว่าจะหอบศีลเอาไว้

ปฏิบัติสมาธิหอบสมาธิเอาไว้

เจริญปัญญาหอบปัญญาเอาไว้

ถ้าหากว่าเราปฏิบัติเพื่อเอา อะไรก็เอา ๆ ๆ

เอามา สะสมไว้ในใจนี่ก็เกิดปัญหาขึ้นมา

ประเดี๋ยวศีลคืออะไร สมาธิคืออะไร ปัญญาคืออะไร

ประเดี๋ยวก็มิจฉาทิฎฐิคืออะไรสัมมาทิฏฐิคืออะไร

วุ่นวี่วุ่นวายไปหมด ฉะนั้น เรามาดูกันที่กายที่ใจของเรานี่

ให้มีปัญญาแก้ปัญหาชีวิตประจำวัน

ที่กายที่ใจของเราให้ได้ไม่ดีหรือ.....

____________________________

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย

ให้เราพากันตั้งใจอบรม ตั้งสติไว้ที่ใจ ควบคุมใจ

ให้มีสติสัมปชัญญะ มีสติรู้ตัวอยู่เสมอ

การทำ การพูด การคิด ก็อย่าให้มันผิด มันพลาดไป

ควบคุมให้มันถูก ครั้นมันผิดมันพลาด เราก็มีสติยั้งไว้

ละ ปล่อยวาง ไม่เอามัน ทางผิดน่ะ

พระพุทธเจ้าแสดงไว้ ทางไปนรก ทางไปสวรรค์

ทางไปพรหมโลก ทางไปพระนิพพาน

พระองค์ก็บอกไว้แล้ว ให้วางกายให้เป็นสุจริต

วาจาให้บริสุทธิ์ ใจให้บริสุทธิ์ นี้ทางไปสวรรค์ ทางมามนุษย์

ทางไปพระนิพพานให้บริสุทธิ์อย่างนี้ ทางไปนรกนั่น

เรียกว่าทุจริตนั้น ทางกาย ทางวาจา ทางใจ

อันนี้ทางไปนรก เราจะเว้นเสีย ไม่ไปละ รู้จักแล้ว

เราจะไปแต่ทางที่ราบรื่น ทางสบาย

การเดินก็ทางกาย วาจา ใจ เท่านั้นและ .....

__________________________

หลวงปู่ขาว อนาลโย