ความหลง

130..ข้าคือ ขุนนาง.เจตสิก?..

...เจตสิก คือ ธรรมที่ประกอบกับจิต จิตนี้ เป็น "จิตประภัสสร" ใสซื่อบริสุทธิ์ ส่วนเจตสิก.เหมือนพื่อนสนิทติดตัว ที่หลายแบบ หลายคน หลายกลุ่ม.มีทั้งเพื่อนดี และ เพื่อนไม่ดี

..จิต-เจตสิก.เหมือนเหรียญสองด้านหัว-ก้อย เหมือนน้ำใส(จิต)ใส่สีต่าง(เจตสิก) ไม่อาจแยกกัน เจตสิก จึงเกิด –ดับ พร้อมกับ จิต , มีอารมณ์เดียวกับจิต, อาศัยวัตถุเดียวกับจิต

**.. จิต คือ พระราชา มีองค์เดียวเท่านั้น.เป็นใหญ่สุด ส่วน เจตสิก คือ ขุนนางรอบๆกาย จะมี๕๒ คน( เจตสิก ๕๒) .

" เวลาประชุม..เหล่าขุนนาง..จะเสนอข้อมูลให้พระราชา ..แล้วพระราชาก็ทำตามนั้น.. ถ้ารับข้อมูลดี พระราชาก็ทำดี(กุศล).. ถ้ารับข้อมูลไม่ดี ..พระราชาก็ทำไม่ดี(อกุศล)

///..ขุนนางทั้ง๕๒ คน มีบทบาท ต่างกัน ๔ กลุ่ม คือ

+..กลุ่มที่หนึ่ง ... เป็นขุนนางหลักขาดไม่ได้เลยมี ๗ คน ได้แก่ (เอกกัคคตา, ชีวิตินทรีย์, มนสิการ, เวทนา, สัญญา, เจตนา, ผัสสะ)

+..กลุ่มที่สอง...เป็นขุนนางซึ่งมีความเป็นกลาง ไม่เอนเอียงไปทางกุศล และ อกุศล มีอยู่ ๖ คน(วิตก, วิจารณ์, อธิโมกข์, ฉันทะ, วิริยะ, ปีติ)

+..กลุ่มที่สาม..เป็นขุนนางฝ่ายจิตใจไม่ดี(อกุศล) มี ๑๔ คน (โลภะ ๓,โทสะ ,๔โมหะ ๔,ติกะ ๓)

+..กลุ่มที่สี่..เป็นขุนนางฝ่ายจิตใจงาม (กุศล) มีอยู่ ๒๕ คน ( สาธารณะ ๑๙,วิรัตติ๓,อัปปมัญญา ๒,ปัญญา ๑)

***ขุนนางเหล่านี้ คือ เจตสิก..คือ จิตสังขาร..ทำหน้าที่ร่วมกับจิต เจตสิกขุนางเหล่านี้ ผลัดกันทำหน้าที่ เดี๋ยวคนนี้เสนอแบบนี้ ..คนนั้นเสนอแบบนั้น... เกิด-ดับๆ..เรียก.”วิถีจิต” โดยมีพระราชาองค์เดียวเหมือนเดิม..ที่ซื่อ บริสุทธิ์ไม่เปลี่ยน.

.

**....ถ้าพระราชาองค์นั้นไม่ฝึกสติปัญญา(อริยมรรค) ก็จะโดนขุนนาง(เจตสิก) เกลี้ยกล่อมให้ทำตาม ไม่รู้ผิดถูก..รับหมด..ขุนนางจะพาท่องเที่ยว เวียนเกิด-ตาย.ไปในไตรภพ มิรู้จบ ..

**.ถ้าพระราชา ได้ฝึกวิชา..อริยมรรคมีองค์๘.. พระราชาองค์นี้..ที่มีจิตเดิมประภัสสรนี้.ซื่อ.บริสุทธิ์ อยู่แล้ว ยังจะฉลาดมีปัญญา จนอวิชชาไม่สามารถหลอกได้อีก..ขุนนางหลอกไม่ได้อีก พระราชาองค์นั้น...จะมีชื่อใหม่ว่า ”พระราชา..จิตนิพพาน..”

""""""""""""""""""

127...บรรลุธรรม .“ปลอม”..

พระบรมศาสดา ได้ทรงวางแนวทางเพื่อการหลุดพ้นไว้ คือ ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ หมายถึง การศึกษาพระธรรมได้ยิน ฟัง อ่าน. นำไปปฏิบัติ จนเข้าถึงการบรรลุธรรม

///.. เราจำเป็นต้องมีแผนที่แห่งธรรม ก้าวเดินไป พร้อม ตรวจสอบว่า..”เราเดินตรงทางหรือไม่.”

.โดยมีอริยมรรค องค์ ๘ หรือย่อลงมาเป็น ไตรสิกขา ศีล สมาธิ ปัญญา (ทาน ศีล ภาวนา) เป็นมรรค เป็นวิถีทางเดินสู่ความหลุดพ้นจากความทุกข์ มากำกับ

/..มีสังโยชน์เครื่องร้อยรัด มาเป็นตัววัดผล ผลนั้นคือ.มรรค ผล นิพพาน

** การบรรลุธรรม แบ่งไว้เป็น ๔ ขั้น ขั้นโสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี และ อรหันต์ ตามการชำระกำจัดสังโยชน์ เครื่องพันธนาการจิต

++-*..บางท่าน.เมื่อภาวนา จนจิตรวมลงเข้าสู่ความสงบเป็นหนึ่ง จิตก็จะมีความสุข มีความปีติ มีความสบาย นั่นเป็นเพียงกิเลสตัณหา หรือสังโยชน์ทั้งหลายนั้นสงบตัวลงไปเท่านั้นเอง แต่ยังไม่ได้ทำลาย ยังไม่ได้ขุดรากถอนโคนอนุสัยกิเลส....ออกมา

**..จำต้องบำเพ็ญ วิปัสสนาภาวนา จนจิต มีปัญญา..มีความเห็นที่ถูกต้อง ว่า สิ่งทั้งหลาย ทั้งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ล้วน เกิดดับอยู่ตลอดเวลา ล้วนเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เมื่อปัญญาแก่กล้า.. ก็จะปล่อยวาง จิตก็จะหลุดพ้นจากความทุกข์

***..และเมื่อหลุดพ้นแล้ว..จะมีญาน.ที่รับรู้สภาวธรรมนี้..มายืนยันตนเองว่า. “ญาณได้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา…” เป็นความรู้ที่ความเด็ดขาดในตัวเอง เป็นความรู้ที่สมบูรณ์ในตัวเอง สามารถยืนยันได้อย่างไม่สงสัย….ไม่ลังเลในความรู้นั้น…และไม่ถามคนอื่น…เพื่อ.ให้ยืนยันสภาวะนั้นให้ตน

** //. บางท่าน..จิตสงบเพราะ สมาธิลึก ละเอียด เข้าถึงความว่าง โดยที่สติตามไม่ทัน.. เลยจับความว่าง.. ไม่สนใจอะไร ”..อะไรเข้ามา.. มึน งง ไม่สนใจ.และบอกตนเองว่า..”ฉันไม่ทุกข์ “ ..ฉันไม่สะเทือน .ฉันไม่เอาอะไร ฉันหลุดพ้นแล้ว..

..และหลงหนักไปอีก เมื่อจิตถอนออกจากความว่างเทียมๆ.. เกิดกามราคะรุนแรง โกรธรุนแรง จึงไปนอนกับแฟน ไปทะเลาะกับผู้ร่วมงานมา..ก็จะบอกว่า” ราคะมี โกรธมี แต่ฉันไม่เอา กิเลสมี แต่ไม่เอา ทั้งที่.** ตนเองมีกิเลสเต็มหัวใจ.. ตกใต้อำนาจกิเลส และทำตามกิเลส ตามอารมภ์สุดขีด

//**..บางท่าน ถึงกับบอกเพื่อนๆว่า..” ฉันหลุดพ้นแล้ว” ฉันไม่ติดอะไร..ฉันไม่มีกาม ฉันไม่ได้นอนกับแฟน แต่พอ.เห็น ดู ภาพวับๆแวมๆ..เลือดสูบฉีดหน้าแดง ใจเต้น.

....หรือ พอไม่ได้คุยโทรศัพท์..ไม่ได้เล่นเฟส.3 วัน..ใจกระวนกระวาย หงุดหงิด หรือ..คนกดไลท์ให้น้อย..รู้สึกน้อยใจ..กดไลท์มาก..ใจพองโต..นั่น.แค่กิเลสอย่างหยาบ..ยังละไม่ได้ แล้วความหลุดพ้น..ธรรมที่ละเอียดลึกซึ้ง..จะเข้าถึงได้อย่างใร.. ยาวไกลนัก...

"""""""""""""""""""""""""

126.. นรก..สวรรค์.. ไม่มี.?

คำพูดนี้.หาได้คัดค้านคำสอนของพระพุทธองค์ไม่. ..แต่เป็นคำกล่าวของพระอรหันต์ ที่รู้จักพระนิพพานแล้ว.จึงกล่าวได้ว่า..นรก สวรรค์ พรหม..และทุกชั้นภูมิ..มันไม่มี..ไม่มีสำหรับท่าน..ไม่มีสำหรับจิตพระอรหันต์..

**....นรก สรรค์.มีเฉพาะผู้ที่ยังต้องเวียนว่ายตายเกิด ในสังสารวัฏเท่านั้น..นรก-สวรรค์ มีจริง สำหรับในโลกสมมุติเท่านั้น..ในโลกที่มีกรรม .แต่ นรก – สวรรค์..ไม่มีจริง..ในธรรมโดยปรมัต..

.

&.. ขณะหลวงปู่บุดดา นั่งสนทนากับหลวงปู่สงฆ์.ทันใดนั้น..หลวงปู่บุดดาเข้าถึง..สภาวะหลุดพ้นฉับพลัน....หลวงปู่.นัยน์ตาเบิกโพลง. ตาค้าง ตกตลึง..ที่จิตหลุดพ้นฉับพลัน..ท่านรู้สึก..สว่าง..แจ้ง..ขึ้นมาเอง..รู้สึกไม่มีตัวมีตน...เห็นทุกสิ่งเป็น....ปรมัตถธรรม. สิ่งสมมุติเป็นธรรมหมด..

หลวงปู่บุดดา จึงกล่าวกับ หลวงปู่สงฆ์. ว่า..

.//...**พระพุทธเจ้า..พระอรหันต์.มันไม่มีตัวตนหรอก..ไม่ได้ถือเป็นเจ้าของ.**..

**....จิต เจตสิก รูป นิพพาน เป็นเพียงสมมุติบัญญัติ..เท่านั้น...ไม่มีเจ้าของ*

. #.....๓ วันต่อมา..หลวงปู่สงฆ์บรรลุธรรมบ้าง...จึงบอกหลวงปู่บุดดาว่า..

.**….ไม่มีใครไปนรก..ไม่มีใครไปสวรรค์น้อ.." **

หลวงปู่บุดดาตอบทันทีว่า.

.*. มันจะมี..นรก...สวรรค์.ได้อย่างไร..นั่นมันกิเลสต่างหากเล่า..**

..** กิเลสหมด. นรกก็หมด สวรรค์ก็หมด..มันไม่มีแต่ไหนแต่ไรแล้ว....ไม่มีใครไปนรกสวรรค์. .* นรก สวรรรค์..สัตว์สร้างเอาเองทั้งนั้น..

#...หลวงปู่บุดดา พูดถึงนิพพานว่า..นิพพานไม่สูญ..มีแต่กิเลสสูญ อวิชา ตัญหา อุปทาน กรรม วิบากมันสูญ....แต่วิราคะธรรม มันไม่ได้หมดไปด้วย..เมื่อหลุดพ้นแล้ว..เข้าสมาธิยังมีนิมิต.. มโนภาพ.ได้..มันมีธรรม. มนุษย์ธรรม... เทวธรรม พรหมธรรม

.

///.. หลวงปู่บุดดากล่าวต่อ

.”ตอนจิตหลุดพ้น...จิตมันสงบ. กิเลสมันหลุดไปเอง. ชีวิตยังอยู่...แต่มันหยุดงาน..สงบนิ่งอย่างเดียว..ทั้งจิตและสังขาร..ไม่มีความชั่วร้าย.......ส่วนที่แผ่นดินไหว..เพราะความอัศจรรย์แห่งธรรม

..ทำให้เทพยดา อารักษ์ พรหมมหาพรหม..ต่างแซ่ซ้องด้วยอิทธิฤทธิ ทำให้เกิดแสงสว่าง.และแผ่นดินไหว. ดังสนั่นหวั่นไหว..เพราะพวกเขามากันเยอะ....

""""""""""""""""""""""""

พอใจเราเป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบานแล้ว แยกร่างกายกับใจออกจากกัน แยกกายละเอียดออกไปอีก ไปเป็นธาตุ ดินน้ำไฟลม แยกจิตใจละเอียดออกไปก็เห็นเป็นขันธ์ เวทนาขันธ์ สัญญาขันธ์ สังขารขันธ์ วิญญาณขันธ์ แยกธาตุแยกขันธ์ออกไป

ทำไมต้องแยก ไม่แยกได้มั้ย ไม่แยกไม่ได้ การที่เราหัดแยกธาตุแยกขันธ์เนี่ย เป็นวิธีการที่พระพุทธเจ้าท่านค้นพบ เป็นวิธีเรียนรู้ความจริง เพื่อจะมาดูว่าจริงๆแล้วตัวเราไม่มี เป็นวิธีการที่ท่่านพบน่ะ ถ้าเดินตามวิธีที่ท่านบอกแล้วจะรู้ว่าตัวเราไม่มี

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

ค่าจ้าง หรือ สิ่งหลอกลวง ของกิเลส

“ วิบากของกรรม(ผลของกรรม)นี้เอง เป็นสิ่งที่มีอำนาจร้ายแรง หรือมีเสน่ห์อย่างร้ายแรง ที่ทำให้คนเราต้องตกอยู่ใน “กระแสแห่งวัฏฏะ” หรือ “กระแสแห่งกรรม”

มันต้องมีอะไรมาพรางตา คือมาหลอกให้หลง มันจึงจะทนรับผลของกรรม

เหมือนที่คนเราประกอบกรรมใดๆลงไปนี้ ได้รับความพอใจ สนุกสนาน เอร็ดอร่อย ต่างๆนาๆ แล้วก็เข้าใจว่า..นั่นเป็นของวิเศษ เป็นจุดสูงสุดที่เราพึงปรารถนา

แต่โดยที่แท้แล้ว นั่นคือ “ค่าจ้าง หรือ สิ่งหลอกลวงของกิเลส”

จงดูเถิด !

ตัวสังขารสัตว์และคนอันเป็นที่รักที่พอใจ หรือเพศตรงกันข้ามระหว่างหญิงและชาย เราต้องการรสชนิดใดชนิดหนึ่งซึ่งเป็นที่พอใจ เราจึงลงทุนทำให้ได้สิ่งนั้นมา

แต่ด้วยความสำคัญผิด ว่านั่น..เป็นสิ่งที่ประเสริฐสุด ไม่รู้สึกว่านั่น..เป็นค่าจ้างของกิเลส ที่มันจ้างให้เราทนทุกข์ทรมาน

เพราะฉะนั้น เราจึงติดคุกติดตะรางของกิเลส ซึ่งได้แก่การที่มีลูกมีผล แล้วก็ต้องเลี้ยงลูกเลี้ยงผล เพื่อสืบสันดานของกิเลสต่อไป

ท่านทั้งหลายที่มีลูกก็จะต้องทนเลี้ยงลูก ที่มีภรรยาอยู่ยังไม่มีลูกก็ต้องเลี้ยงภรรยา ใช้ชีวิตเวลาทำทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อจะเลี้ยงภรรยาและลูก ด้วยความเข้าใจว่าเป็นสิ่งประเสริฐสุดที่จำต้องทำ โดยไม่รู้สึกว่าเป็นค่าจ้างของกิเลส”

พุทธทาสภิกขุ

เคยเห็นแต่ความคิดนั่นแหละ คือ มาร

ลป.คำบ่อ ฐิตปัญโญ 🙏🏻ค่ะ

#สติ คือ ผู้ตื่นรู้ อย่าเข้าไปในความคิด อย่าหยุดความคิด อย่าคิดถึงความคิด แต่ให้รู้ให้เห็นเท่านั้นเอง 🙏🏻ค่ะ

เราทุกคนมีกำแพงที่ปิดกั้นจิตใจ

ไม่ให้รู้เห็นความเป็นจริง ที่มันเป็นอยู่ มีอยู่

กำแพงนั้นคือกำแพงแห่งการหลง

ไปกับความคิดปรุงแต่ง

การที่จะทลายกำแพงนั้น

ไม่ใช่ด้วยการกดข่มบังคับจิตไม่ให้คิด

แต่เป็นรู้ทันที่จะไม่ไหลไปตามความคิด

ความคิดนั้นเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง

ที่ต้องเกิดดับเปลี่ยนแปลง

เมื่อไม่มีการเหนี่ยวรั้งไว้โดย' เรา '

เมื่อนั้นมันก็สลายไปเอง

เมื่อความคิดปรุงแต่งต่างๆ สลายไป

จิตก็ไม่ถูกปิดกั้น จึงทำหน้าที่ คือ"รู้"

สิ่งที่เกิดขึ้นจริงในปัจจุบันได้ตรงตามที่เป็น

การที่เรายังต้องเวียนว่ายอยู่ในสังสารวัฏ มิใช่อะไรอื่นนอกเสียจากความหลงผิด. คิดว่าตัวตนเป็นศูนย์กลางของสิ่งต่างๆ หากความคิดนี้ไม่ถูกกำจัดให้หมดไป การบรรลุธรรมก็ไม่อาจเป็นไปได้ ความทุกข์ต่างๆของสังสารวัฏฏ ล้วนเกิดจากอกุศลกรรม

และวิบากกรรมนั้น ก็เกิดจากกิเลสเช่น โลภะ โทสะ โมหะ ซึ่งล้วนมิได้เกิดจากอะไรอื่น นอกเสียจากความหลงผิดเรื่องตัวตน

ดังนั้น ความหลงผิดเรื่องตัวตนนี้เองที่เป็นโซ่เหล็กที่รัดรึงตัวเรา เข้าไว้กับความทุกข์ในสังสารวัฏ

..................

" แค่เรารู้ตัวบ่อยๆ ความไม่รู้ตัวจะหายไปเอง "

รู้ตัวหรือรู้สึกตัว มีสติแล้ว สติ ทําให้เกิด สมาธิ แม้เป็นสมาธิชั่วขณะ แต่ชั่วขณะ ถ้ามาต่อกันเรื่อยๆ มันก็ได้สมาธิที่ยาวนานขึ้น และแม้เพียงชั่วขณะ แต่เห็นบ่อยรู้บ่อย ก็สามารถเจริญวิปัสสนาได้แล้ว เกิดวิชชาไปล้างอวิชชา สามารถเข้าไปเห็นความจริงแห่งธรรม " เกิดแค่แว็บเดียว ขณะจิตเดียว "

...................

ความรู้สึกตัวนั้นให้เกิดบ่อยๆ

ไม่ต้องหวังให้เกิดนานๆ หรือนานๆเกิดที

เมื่อใดที่รู้สึกตัว ตื่นหรือหลุดออกจากโลกของอารมณ์

และความคิด

รู้สึกตัวว่าหลงไป เมื่อนั้นขณะนั้นแหละ จะมีจิตที่ตั้งมั่น

ฝึกรู้สึกบ่อยๆ จิตที่ตั้งมั่นเกิดได้บ่อยๆ จิตนั้นแหละจะมีกำลังพอ ที่จะรู้เท่า ความชอบใจ ไม่ชอบใจ โดยไม่ไหลไป"เป็น"ได้

เราจึงสามารถที่จะเห็นสภาวธรรม ตามเป็นจริงได้ ต้องฝึกฝนเอา ฝึกในชีวิตประจำวันเรานี้แหละนะ

Trader Hunter พบธรรม

ปัญหาต่างๆที่รุมเร้าเข้ามาในชีวิตนั้น

เพื่อให้เราแก้ไข ไม่ใช่มีไว้ให้เราทุกข์

เมื่อยังจมอยู่กับความทุกข์

ก็จะมองไม่เห็นทางที่จะแก้ไขได้เลย

รู้สึกตัวนะ เมื่อจิตใจถอนตัว

ออกมาจากอาการที่จมอยู่

แม้เพียงเล็กน้อย ก็ถือได้ว่าเป็นก้าวแรก

ที่จะแก้ไขปัญหาได้จริง

เมื่อรู้สึกตัวได้เต็มที่แล้ว แม้ปัญหานั้น

จะแก้ไม่ได้ แต่ใจก็จะไม่ทุกข์นะ มีสติไว้ อย่าจมนะ

สังโยชน์เป็นไฉน?

สังโยชน์ ได้แก่กิเลสที่ประกอบ คือผูกสัตว์ให้ติดอยู่กับวัฏฏทุกข์ โดยถูกตาให้ติดกับรูป หูให้ติดกับเสียง เป็นต้น

คำว่า "ให้ติด" มีความหมายว่า ให้ข้อง ให้พะวง ให้ถือเอาเป็นสาระ เป็นเหมือนว่าจะจากกันไปไม่ได้ ระหว่างของ 2 อย่าง มีตากับรูป เป็นต้นนั่นเอง

เหมือนอย่างคำอุปมาที่ท่านพระสารีบุตรกล่าวกะท่านพระมหาโกฏฐิกะในสังยุตตนิกาย สฬายนวรรค ว่า ระหว่างโค 2 ตัว คือ โคดำ และโคขาว โคแต่ละตัวถูกผูกด้วยปลายเชือกแต่ละข้างของเชือกเส้นเดียวกัน การที่จะกล่าวว่า โคดำเป็นผู้ผูกโคขาวไว้ หรือโคขาวเป็นผู้ผูกโคดำไว้ ย่อมไม่ควร แต่ควรกล่าวว่า เชือกนั่นแหละผูกโคทั้งสองเข้าด้วยกัน อุปมานี้เป็นฉันใด เมื่อตากระทบรูป คือมีการเห็นรูปทางตา เป็นต้น การที่จะกล่าวว่า ตาเป็นเครื่องผูกรูป หรือรูปเป็นเครื่องผูกตา เป็นต้น ย่อมไม่ควรฉันนั้นเหมือนกันแล เพราะไม่เช่นนั้นแล้ว แม้แต่พระอรหันต์ทั้งหลายมีพระพุทธเจ้าเป็นต้น เมื่อยังไม่ปรินิพพาน ก็ยังมีตามีหู ตาหูยังไม่บอดไม่หนวก ยังมีการเห็นรูปทางตาได้ยินเสียงทางหูเป็นต้นอยู่ ก็จะเป็นผู้ที่ยังละสังโยชน์ทั้งหลายไม่ได้ แต่เมื่อความจริงท่านเป็นผู้ละได้แล้ว ธรรมทั้งหลายเหล่านั้น มีตาคู่กับรูป หูคู่กับเสียง เป็นต้น จึงไม่ใช่สังโยชน์ คือ เครื่องผูกซึ่งกันและกัน ก็แต่ว่ากิเลส มีฉันทราคะ เป็นต้น ที่เกิดขึ้นในเวลาตากระทบรูปเป็นต้นต่างหากเล่าที่ควรกล่าวว่าเป็นเครื่องผูกตาและรูป เป็นต้น เข้าด้วยกันนั่นแล

กิเลสที่เกิดขึ้นในเวลามีการเห็นรูปทางตา เป็นต้น เปรียบได้กับเชือก อายตนะทั้งหลายมีตากับรูปเป็นต้น เปรียบได้กับโคดำและโคขาว เมื่อเป็นเช่นนี้ก็หลุดพ้นไปจากวัฏฏทุกข์ไม่ได้

กิเลสประเภทที่ทำหน้าที่เป็นสังโยชน์นี้ท่านกล่าวไว้ มี 10 อย่างคือ

1.สักกายทิฏฐิ คือ ความเห็นผิดว่า กาย(ทั้งนามกายและรูปกาย คือ ขันธ์ 5) ซึ่งมีอยู่ว่าเป็นเรา ว่าของเรา

2.วิจิกิจฉา คือ ความลังเลสงสัย กล่าวคือ สงสัยใน พระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ เป็นต้น หรือสงสัยในขันธ์ส่วนอดีต เป็นต้น

3.สีลัพพัตตปรามาส คือ ความเห็นผิดที่ลูบคลำ หรือยึดมั่นในศีลและข้อวัตรปฏิบัติต่างๆที่นอกไปจากมรรคปฏิปทา ว่าเป็นทางให้ถึงพระนิพพานได้

4.กามราคะ คือ ความกำหนัดยินดีในกามคุณต่างๆ

5.ปฏิฆะ คือ ความขัดเคืองใจ

6.รูปราคะ คือ ความกำหนัดยินดีในรูปฌาน หรือในรูปภพที่จะพึงเข้าถึงได้ ด้วยรูปฌานนั้นๆ

7.อรูปราคะ คือ ความกำหนัดยินดีในอรูปฌาน หรือในอรูปภพที่จะพึงเข้าถึงได้ ด้วยอรูปฌานนั้นๆ

8.มานะ คือ ความถือตัว กล่าวคือ ความถือตัวว่า เราดีกว่าเขา เป็นต้น

9.อุทธัจจะ คือ ความฟุ้งซ่าน กล่าวคือ ความที่จิตซัดส่ายไปในอารมณ์ต่างๆ ไม่สงบตั้งมั่นลงได้

10.อวิชชา คือ ความไม่รู้ กล่าวคือ ไม่รู้อริยสัจจ์ 4 มีทุกข์ เป็นต้น

(วิสุทธิมรรค ปฏิสัมภิทามรรค มหาฎีกา นิสสยอักษรปัลลวะ อักษรสิงหล อักษรขอม อักษรมอญ อักษรพม่า อักษรธรรมล้านช้าง อักษรธรรมล้านนา และอักษรโรมัน)

คำสอนในตอนหนึ่ง

#พระพุทธเจ้ามหาศาสดาโลก

แม้หลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า

ก็ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น

คำสอนต่างๆหรือสิ่งที่เรารู้ทั้งหมดนั้น....

เปรียบเสมือนกับเรือข้ามฟาก เรารู้จักเรือ❇️❇️🌀

รู้ทุกอย่าง รู้วิธีใช้ รู้วิธีประกอบ

แต่เราไม่ได้ใช้เรือ เราเลือกที่จะแบกเรือไว้บนหัว

ก็ไร้ประโยชน์ เรายึดติดศาสดา ยึดติดศาสนา

ยึดการบำเพ็ญเพียร เคร่งครัดในการถือศีล หลงบุญ หลงยึดลัทธิ หลงยึดคำสอน

แต่ทำไมยังทุกข์.... 🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈

เปรียบกับการรู้ส่วนประกอบของเรือ...🌷🌷🌷🌷

เรารู้เพียงการประกอบ รู้ถึงวิธีการใช้แต่ ไม่ได้ใช้เรือ

จงลงเรือ ข้ามฝั่ง แล้ววางเรือไว้... 🌀🌀🌀🌀🌀

ไม่มีสังกัด ไม่มีวัด ทุกคนคือ คุรุของกันและกัน

ตัวเราคือวัด ใจเราคือพระ 🌺🌺🌺💙💙💙🌈

เส้นทางสู่สัจธรรมแท้จริงคือ จิตของเรา ตระหนัก

และรู้แจ้ง ด้วยตนเอง