อาจารย์ ปู่

..ปุถุชนเกิดมาทั้งชีวิต..

มีเพียงแค่เสพอารมณ์..

พอใจ ไม่พอใจ เฉยๆ..

ตลอดวันคืน เวียนวนอยู่อย่างนั้น

..นอกนั้น จะจน จะรวย..

จะทำงานดีไม่ดี..จะมียศถาหน้าตา

จะมีบ้านหลังใหญ่ บ้านเล็ก มีรถไม่มีรถ

จะได้ จะไม่ได้ จะดีจะชั่ว จะสำเร็จ

จะล้มเหลว จะเจ็บป่วย จะเกิดตาย

..จะเป็นใครอย่างไร..

..ล้วนไม่มีสาระอะไร..

ที่มีอยู่ทั้งหมดเพราะความไม่รู้

จึงหลงเสพเวทนาอยู่อย่างนั้น

..ขณะยืนอยู่บนฝั่ง

เห็นกระแสคลื่นก่อตัวจากทะเล

พัดเข้าสู่ฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า

แล้วดับหายไปในทะเล

ระลอกแล้วระลอกเล่า

โดยไม่มีใครมาบงการ

บางขณะระลอกเล็กๆ

บางขณะระลอกใหญ่รุนแรง

หากเรากระโจนลงไปเล่นคลื่น

ก็จะเปียกปอนและอาจโดนคลื่นซัด

ให้ชวนเซ เสียหลักล้มลง ไหลไปกับ

กระแสคลื่นพลัดหลงไปในทะเลลึก

เป็นอันตรายต่อชีวิต..

เช่นเดียวกัน..

กับกระแสความคิด

ผุดขึ้นมาจากความว่าง

แล้วดับลงไปในความว่าง

เรื่องแล้วเรื่องเล่า

บางครั้งเบาบาง

บางครั้งหนักหน่วงรุนแรง

โดยไม่มีใครเป็นเจ้าของ

แต่หากเรากระโจนไปในความคิด

ก็จะพลัดหลง ลืมตัวลืมตน

ปล่อยให้ความคิดปั่นหัว

เป็นเรื่องเป็นราว เป็นเรา เป็นเขา

เป็นตัวละครแสดงบทโศกเศร้า ยินดี

ปรีดา เหนื่อยยาก เครียดเหงา..สารพัด

อยู่ในห้วงลึกของอารมณ์

ยากจะถอนจะคลาย เป็นอันตราย

ต่อจิตใจใหญ่หลวงยิ่ง..

แต่หากเราเพียงยืนดูกระแสคลื่นอยู่บนฝั่ง

แม้คลื่นจะหนักหน่วงรุนแรงเพียงใด

มันก็ก่อเกิดดับหายไปในทะเล

เป็นธรรมชาติอย่างนั้นตราบที่ยังมีมะเล

กระแสคลื่นไม่สามารถทำอันตรายใดๆได้

เฉกเช่นความคิดไม่สามารถ

สร้างพิษสงใดๆให้จิตใจได้เลย

..ขณะขันธ์ห้าทำงาน

ไม่ว่ารูปหรือนาม

หากไม่มีผู้เสวย..อัตตาก็ไม่เกิด

ขันธ์ห้าทำงานไปอย่างธรรมชาติ

ในสภาวะของความไม่เที่ยง

ตั้งอยู่ไม่ได้ ไม่มีตัวตน..

..หากเห็นอย่างนี้

จิตเป็นอกาลิโก

อวิชชาก็ดับลงขณะนั้น

..เหตุเดิม กรรมเก่า ที่กระทำไว้

เยอะแยะมากมายมหาศาล

ที่จะกระตุ้นให้จิตคิดปรุงแต่ง

หลงรูป กระทบภายใน ภายนอก

ยึดถือให้ค่า ยินดียินร้าย

หลงเสพอารมณ์ทุกๆขณะ

เป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี เป็นชาติ..

ข้ามภพข้ามชาติ

ยังไม่พออีกหรือ..

..จึงยังสร้างเหตุ สร้างกรรม

หลงเหตุ หลงกรรม หลงรูป หลงกระทบ

มีตัวมีตน มีภพ มีชาติในทุกขณะจิต

เป็นวงจรทุกข์มิจบสิ้น..

มีผู้ถามเรื่องการเจริญพรหมวิหาร ๔

ปู่ขอตอบไว้ในที่นี้

ตามแนวของหลวงพ่อฤาษีลิงดำน่ะครับ

การเจริญพรหมวิหาร ๔

๑. แผ่เมตตา ความรักปราถนาดีไปในทิศทั้ง ๔

โดยคิดไว้ด้วยความบริสุทธิ์ใจว่า

เราจะเป็นมิตรแก่คนและสัตว์ทั้งปวง

จะยอมเคารพในสิทธิของกันและกัน

จะรักสิทธิของผู้อื่นเสมอสิทธิของตนเอง

จะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ด้วยกาย วาจา

หรือแม้แต่จะคิดด้วยใจก็ตาม

จะรักษาและเคารพรักในบุคคลและสัตว์

เสมอด้วยความรักตนเอง

๒. กรุณา สงสารหวังสงเคราะห์

สัตว์และมนุษย์ทั้งปวงทั้่วในทิศทั้ง ๔

หากมีโอกาสในการช่วยเหลือสงเคราะห์

ก็กระทำในทันทีตามความเหมาะควร

๓. มุทิตา ไม่อิจฉาริษยาคนและสัตว์ทั้งปวง

ทั่วทิศทั้ง ๔ จะพลอยรู้สึกยินดีและส่งเสริม

เมื่อผู้อื่นได้ดี มีโชค เหมือนตนได้ดีมีโชคเอง

หากใครได้เสื่อมวิบัติตกต่ำ ก็ไม่ว่ากล่าวซ้ำเติม

หากเราช่วยเหลือเจือจุณเขาแล้ว แต่เขายังไม่ได้ดี

ก็ให้วางใจว่าเป็นด้วยกรรมที่เขากระทำไว้

จึงเป็นเช่นนั้น จะไม่ขัดเคืองทุกข์ร้อนไปกะเขาด้วย

๔. อุเบกขา วางใจให้สงบเป็นกลาง

โดยการฝึกให้รู้ความจริงของสิ่งทั้งปวงว่า

ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่มีสาระแก่นสาร

ไม่ควรยึดถือเอามาเป็นเราเขา

ไม่ก้าวล่วงในความดี ความชั่ว ของผู้อื่น

ทำหน้าที่ของเราให้ดีด้วยความสุจริต สัตย์ตรง

อุเบกขา คือวางเฉยด้วยใจที่เห็นสัจจธรรม

ให้เจริญพรหมวิหารสี่เยี่ยงนี้สม่ำเสมอ

จนมีกำลัง ของความเมตตา กรุณา มุทิตา

อุเบกขา เต็มเปี่ยมอยู่ในจิตในใจ

จะมีความร่มเย็น เป็นที่รักของ เทพเทวา

มนุษย์ และสัตว์โลกทั้งหลาย

..การหลงในรูป..

มิใช่แค่หลงรูปสวย เสียงไพเราะ

กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสนิ่มนวล

ในกามคุณทั้งห้า..

แม้แต่รูปที่เป็นกุศล เช่น

รูปนิมิต รูปเสียงครูบาอาจารย์

สถานที่ รูปแบบฏิบัติธรรม

สิ่งแวดล้อมหรือกัลยาณธรรม

หากจิตให้ค่า ยินดี พอใจ

ในสิ่งเหล่านั้น..

ก็นับว่าหลงในรูป

ยังเป็นผู้หลง..

มิใช่ผู้ตื่นรู้ในสัจจธรรม

..ตายเป็นร้อย..บาดเจ็บเป็นพัน..

แค่สามวันเทศกาลสงกรานต์..

จากวันฉ่ำเย็น..

รดน้ำขอพรพ่อแม่ญาติมิตรผู้ใหญ่

พ่อแม่ผู้ใหญ่ รักเมตตาเอ็นดูลูกหลาน

เป็นความสัมพันธ์อันดีงามในสังคม ครอบครัว

มากลายเป็นวันวินาศสันตโร

วิบัติ สูญเสีย ชีวิต ทรัพย์สิน มากมายในทุกๆปี

เพราะเหตุ ความบ้าคลั่ง..

ของตัณหามนุษย์ อันหาที่สิ้นสุดมิได้..

นำเอาความสนุกสนาน เฮฮา

สุรา ยาเมา มาเป็นสรณะ..

เฉลิมฉลอง..สนุกสนานสำราญ..เกินลิมิต

ดื่มกินสุรายาเมา..ขาดสติสัมปชัญญะ

ขับยานพาหนะออกมาพร้อมสุราเต็มพุง

พุ่งชนกันเละเทะเต็มท้องถนน..!!!

!!! ตาย..บาดเจ็บ..สูญเสีย..!!

ผลเกิดจากเหตุ..

สร้างกรรมใด..ก็รับผลกรรมนั้น

กฏหมาย กฏข้อบังคับ..

การรณรงค์ใดๆ..ก็ช่วยไม่ได้..

หากใจคน..ยังบ้าอยากในสิ่งที่ไม่สมควร

ยังไม่รักษาใจให้อยู่ในศีลธรรม..

นำแต่เปลือกศาสนามายึดถืออย่างมืดบอด

ฤาจะรอดเวรกรรมนำส่งลงอบาย

..สังเวชๆหนอ..

ธรรมะสวัสดีวันศุกร์

ที่ 15 มี.ค. 2562

"ความดื้อรั้น"..เป็นกิเลสอย่างหนึ่ง

เป็นอารมณ์จิตที่อัดแน่นไปด้วย

"ตัณหา อุปาทาน"

..ต้องการกระทำสิ่งใดๆ

โดยไม่สนใจความเหมาะความควร

ไม่สนใจว่าจะเกิดภัยอันตรายต่อตน

หรือบุคคลอื่น..

..กระทำเพียงเพื่อ "ให้สมอยาก"

สมตามที่จิตคิดปรุงแต่ง จิตยึดถือ

ในความเป็นตัวเป็นตนในอัตตาแรงกล้า

อย่างขาดสติขาดปัญญา..

..หากเมื่อมีภัยอันตรายมาถึงตัว

หรือคนในครอบครัวคนที่รัก

ก็จะตระหนกตกใจ เสียใจ ร้องให้

ฟูมฟาย ว่าทำไมต้องเกิดสิ่งนั้นสิ่งนี้..

..เมื่อเธอใฝ่ธรรม..

ก็ควรศึกษาเรียนรู้ "จิตคิดปรุงแต่ง"

ที่ครอบงำใจเธอให้ลุ่มหลง ยึดถือ

ในสมมุติทั้งหลาย กระทั่งกายนี้จิตนี้..

ให้แจ้งชัดเสียตั้งแต่บัดนี้..

..มิเช่นนั้น

ก็จะเกิดมาสูญเปล่าไปอีกหนึ่งชาติ

หากพลาดพลั้งอาจจะตกไปเกิดในอบายภูมิ

เสียหายหลายกัปป์หลายกัลป์

..เป็นตัวละครในคิด..

สติขาดแล้ว..

..รู้ว่าคิด..สติกลับมา..

"ในคิดมีรู้ คู่กันอยู่เสมอ"

..เห็นไหม?..

จิตนั้นดิ้นรนไป

หาสิ่งใหม่ๆตลอดเวลา..

..ด้วยหลงในคิดปรุงนั้นไง!!

จึงคิดว่ามีเก่ามีใหม่..

..ใจมันโง่..

..เธอมีครอบครัวลูกหลานว่านเครือ

ก็คาดหวังว่า..ยามแก่ชรา ยามเจ็บป่วย

จะได้มีคนคอยดูแล เอาใจใส่ให้สบาย..

..ขณะนอนป่วยไข้กายแปรปรวน

เจ็บปวดทรมานกับอาการของโรค

..แม้มีลูกหลานมาห้อมล้อมมากมาย

มีหมอพยาบาลมาคอยดูแลรักษาโรค

ให้ทุเลาลงบ้าง..

..แต่ใจ ที่เสพทุกขเวทนาโดดเดี่ยวอยู่หนึ่งเดียวนั้น..จะให้ลูกหลานมาช่วยเธอเจ็บได้หรือ..

..ใครจะช่วยดับทุกขเวทนาในใจเธอได้

อย่าพยายามคาดหวังใครๆสิ่งใดๆเลย..

..นอกจากใจเธอเอง..

ที่ต้องฝึกฝน ทำความรู้ ความเข้าใจ

..ให้แจ้งในสัจจธรรม ความจริง

ในกายในจิตนี้..จนถึงที่สุด..

..ก่อนที่เวลาในภพชาตินี้จะหมดไป..

ธรรมะสวัสดียามเช้า

จันทร์ที่ 21 ม.ค. 2562

..หากคิดตามปฏิทินโลก..

เวลาช่างเดินไปอย่างรวดเร็ว

วันแห่งศักราชใหม่นี้จะหมดไปหนึ่งเดือนแล้ว..

..เวลาหดหายไปเร็วเท่าใด

อายุสังขารเราก็หดหายไปเร็วเท่านั้น

..อย่ามัวหลงเพลินอยู่กับสมบัติในโลกเลย..

..เธอจงตระหนักเถอะว่าสมบัติใดๆในโลก..

ไม่ว่าจะเป็น ทรัพย์สินเงินทอง..

ลูก..เมียผัว..พ่อแม่..ญาติมิตรบริวาร..

เธอเป็นเจ้าของแท้จริงไม่ได้..

เธอปลอดจากภัยไปไม่ได้เลย

..ภัยแห่งความเสื่อม..

ภัยแห่งความดับสลายสูญเสีย

ภัยแห่งความพลัดพราก

ภัยแห่งวัฏฏะทุกข์..

..เมื่อใดใจเธอไปคิดยึดถือ..ครอบครอง

เป็นเจ้าของ..

..เมื่อนั้น วงจรแห่งทุกข์..ก็เข้าครอบครองใจเธอทันที..

..สมบัติใดๆในโลก..

มีไว้เพื่อการประคองสังขาร

ให้ดำรงอยู่ชั่วคราว..

..เพื่อการค้นหา "อริยทรัพย์ภายใน"

ซึ่งเป็นทรัพย์อันประเสริฐยิ่ง..

"เป็นทรัพย์ที่ทำให้เธอพ้นจากภัยทั้งปวง"

..เธอเกิดมาแล้ว..

หลงใช้ชีวิตไปตามสัญชาตญาณ

..ไม่เคยศึกษาเรียนรู้สัจธรรม

ความจริงของชีวิต..

..เมื่อสัจธรรมปรากฏ..

ให้เสื่อม..แก่..เจ็บป่วย..ตาย..พลัดพราก

..จึงเกิด คร่ำครวญ หวนหา โศกาอาดูร..

ว้าเหว่ วังเวง..หมองหม่น เศร้าตรมใจ

..อะไรจะช่วยเธอได้..

*หากไร้การศรัทธา ศึกษาเรียนรู้ในธรรม*