zioła - Ł
Występuje obficie w pobliżu zabudowań, na rumowiskach, w zaroślach. Znane są dwa rodzaje łopianu. Jest to łopian większy, łacińska nazwa Arctium lappa, oraz łopian pospolity - Arctium minus. Łopian należy do rodziny astrowatych. Łopian większy pochodzi z Europy. Obydwa są wielkimi, pospolitymi dwuletnimi ziołami z haczykowatymi przylistkami, które czepiają się ubrań lub futer zwierząt. Łopian większy może osiągnąć wysokośóć do 3 m, natomiast łopian pospolity rośnie do wysokości 1.5 m.
Skład: korzeń zawiera związki poliacetylenowe, do 45% inuliny, do 0,2% olejku, garbniki, śluz, gorycze, sole mineralne bogate w siarkę i fosfor.
Zastosowanie
Obecnie w lecznictwie korzeń zalecany jest jako środek moczopędny, napotny, wzmagający przemianę materii, głównie w przewlekłych schorzeniach skórnych -egzemy, czyraki, źle gojące się rany i to zarówno zewnętrznie i wewnętrznie. Ziele wchodzi w skład preparatów poprawiających przemianę materii Betagran i Betasol stosowanych pomocniczo w łuszczycy. W obrocie znajduje się też sok z łopianu zalecany w tych samych schorzeniach co odwary z korzeni. Przemysł farmaceutyczny wykorzystuje korzeń łopianu. Z korzenia izolowana jest inulina do celów diagnostycznych.
Badania naukowe
Właściwości antybiotyczne
Badania naukowe w Niemczech (1967) i Japonii (1986) dowiodły, że poliacetyleny, zawarte głównie w świeżym korzeniu łopianu, posiadają właściwości antybiotyczne.
Inne badania naukowe
Łopian posiada przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, moczopędne właściwości. Dzięki właściwościom hipoglikemicznym obniża poziom cukru we krwi. Stwierdzono również przeciwrakowe właściwości łopianu.
Skutki uboczne i ostrzeżenia
Użycie korzenia łopianu we wspomnianych dawkach jest ogólnie bezpieczne. Jakkolwiek, korzeń łopianu używany w dużych dawkach pobudza macicę i tym samym powinien być używany z ostrożnością podczas ciąży.
