Stwardnienie rozsiane (SM)
Stwardnienie rozsiane (SM)
Przewlekła choroba cechująca się nawracającymi epizodami demielinizacji w OUN i powstawaniem w nim licznych drobnych ognisk nazywanych płytkami. Nie ma zmian w nerwach obwodowych. W patogenezie przyjmuje się, wśród wielu teorii, występowanie odczynu odpornościowego przeciw mielinie, być może indukowanego przez wirusa.
Epidemiologia SM występuje częściej w klimacie umiarkowanym, przy czym istnieją wyraźne różnice geograficzne: w Anglii częstość na 100 000 ludności wynosi 40, na Szetlandach i Orkney 120.
Emigranci z tych wysp również wykazują większą częstotliwość zachorowań niż ludność, wśród której osiedlają się, natomiast dzieci emigrujące tracą tę zwiększoną podatność.
Cechy kliniczne Zwykle początek choroby to albo jednoogniskowe uszkodzenie, szczególnie jednostronne zapalenie nerwu wzrokowego (powodujące nagłe pogorszenie widzenia centralnego), uczucie zdrętwienia jednej części ciała, postępujące osłabienie jednej lub obu nóg. Inne objawy to zawroty głowy, oczopląs, podwójne widzenie, ból, zaburzenia pęcherzowe (przeważnie nie trzymanie moczu), objawy móżdżkowe, objaw Lhermitte - Uczucie prądu elektrycznego wzdłuż kręgosłupa przy schylaniu głowy, co spotyka się także w spondylozie szyjnej i niedoborze witaminy B12, rzadziej niedowład nerwu twarzowego, padaczkowe napady, afazja, euforia, demencja.
Badania polegają na starannym poszukiwaniu innych objawów neurologicznych obok tych, z którymi przychodzi pacjent. Szczególną uwagę zwraca się czy nie występuje brak odruchów brzusznych charakterystycznych dla SM.
Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu objawów rozsianego uszkodzenia OUN o różnym czasie wystąpienia. Pojedynczo występujący objaw neurologiczny nie upoważnia do tego rozpoznania, ale może nabrać znaczenia, jeżeli przy dokładnym wypytywaniu pacjent podaje z przeszłości objawy neurologiczne, np. niewyjaśnione pogorszenie wzroku w jednym oku trwające kilka dni, albo dokładne badanie ujawni objawy z innej części rdzenia lub mózgu.
Badania pracowniane Płyn m.-r. wykazuje podwyższenie liczby komórek, nieco podwyższony poziom białka i obecność IgG w 70% przypadków. Elektrofereza wykazuje obecność pasm oligoklonalnych. Potencjały wywołane pojawiają się z opóźnieniem, badania MRJ może ujawnić poszczególne ogniska zmian.
Wyleczenie nie jest możliwe. Leki mogą pomóc w złagodzeniu objawów ostrego rzutu choroby, ale nie wpływają na dalszy jej przebieg.
Pomagać chorym żyć z kalectwem.
Co to jest SM?Stwardnienie rozsiane jest najczęstszą chorobą neurologiczną centralnego systemu nerwowego, występującą u młodych ludzi dorosłych.
Przyczyna SM jest w dalszym ciągu nieznana.
Choroba atakuje warstwę mieliny wokół włókien nerwowych w mózgu. Mielina pomaga w przewodzeniu impulsów nerwowych przez włókna nerwowe. Jeśli uszkodzenie jest lekkie, wtedy impulsy przekazywane są z przerwami. Jeśli jednak uszkodzenie jest poważne i jeśli w miejscu mieliny tworzy się zbliźnienie, wtedy może nastąpić całkowita przerwa w przesyłaniu impulsów.
Nazwa sklerosis multiplex oznacza, że proces w wielu (multiplex) miejscach systemu nerwowego i że tworzą się "blizny" lub stwardnienia (sklerosis) w miejscach uszkodzenia mieliny. SM nazywane bywa też sklerosis diseminata (rozsiane).
SM objawia się w różny sposób u różnych osób, zarówno jeśli chodzi o objawy, stopień nasilenia, jak i przebieg. U niektórych choroba przebiega w postaci powtarzających się rzutów, z bardziej lub mniej pełnym ustąpieniem symptomów w okresach między atakami. Inni mogą mieć jeden lub dwa ataki, po czym choroba może przebiegać bezobjawowo lub z lekkimi objawami przez resztę życia. U wielu prędzej czy później objawi się postępujące, stałe pogorszenie, ale mniej więcej jednej czwartej chorych udaje się tego uniknąć. SM jest chorobą dotykającą przede wszystkim ludzi młodych. Najczęściej występuje ona między 20 a 40 rokiem życia. Jest trochę częstsza u kobiet niż u mężczyzn.
Co ze mną będzie?
Przebieg choroby jest różny u różnych osób. W momencie stawiania diagnozy lekarz nie potrafi przewidzieć jaką choroba przybierze postać, ani jakie będzie nasilenie choroby po 5-10 latach. SM jest chorobą chroniczną, z którą trzeba nauczyć się żyć, ponieważ nie ma sposobu na jej zahamowanie lub cofnięcie. Wiele jednak można zrobić, jeśli chodzi o leczenie pojedynczych objawów.
W czasie trwania ataku SM pojawia się jedno lub więcej zaognionych stwardnień wewnątrz centralnego systemu nerwowego, w miejscach gdzie warstwa mieliny wokół włókien nerwowych została uszkodzona, co spowodowało zakłócenie normalnego strumienia impulsów w nerwach. To wywołuje objaw, np. zaburzenie koordynacji mięśni, drętwienie, kłucie, obniżone czucie, podwójne widzenie, osłabienie wzroku lub też trudności z utrzymaniem moczu. Jeśli stan zapalny jest ciężki wtedy warstwa mieliny może być mocno uszkodzona, co prowadzi do powstania zbliźnienia, które definitywnie zakłóca funkcje włókna nerwowego. Przy lekkim stanie zapalnym mieliny, bez powstawania blizn, objawy mogą cofnąć się zupełnie po ataku.
SM nie jest chorobą śmiertelną. Kiedyś wielu ludzi umierało po kilku zaledwie latach choroby, ale było to spowodowane zapaleniem płuc, infekcją odleżyn lub infekcją dróg moczowych, które to choroby dają się dzisiaj wyleczyć za pomocą antybiotyków. Dzisiaj przeciętny okres życia, licząc od momentu wystąpienia choroby, jest prawie równie długi u chorych na SM, jak u tych, którzy nie cierpią na tę chorobę.
Profesor Tore Broman wykazał, że po 25 latach trwania choroby trzy czwarte chorych na SM może poruszać się o własnych siłach, przy lub bez pomocy "chodzika". Tylko jedna czwarta wszystkich chorych jest skazana na wózek inwalidzki.
źródło: książka
Życie z SM - pytania i odpowiedzi
SM - metody leczenia
Stwardnienie Rozsiane
Jak już wspomnieliśmy wcześniej jest to choroba ośrodkowego układu nerwowego cechująca się postępującym rozpadem osłonki mielinowej otaczającej włókna nerwowe. Prowadzi do licznych objawów, których przyczyną są zakłócenia sygnałów nerwowych przekazywanych do mózgu. Główne objawy to: szczypanie i mrowienie w kończynach, drętwienie, trudności c chodzeniem, zaburzenia koordynacji, nieostre widzenie, zmęczenie, depresja oraz bóle mięśniowe. Stwardnienie rozsiane jest wyniszczającą i jak dotąd nieuleczalną chorobą, której przyczyna nie jest znana. Z niewiadomych względów znacznie więcej przypadków notuje się w chłodnym klimacie niż gorącym, a poza tym choroba częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Stan chorego można znacznie poprawić za pomocą licznych metod naturalnych, w zależności od objawów i zaawansowania choroby.
Leczenie ruchem
Często występują bóle mięśniowe w wyniku spastyczności (zwiększonego napięcia) mięśni z powodu nieprzewodzenia właściwych impulsów nerwowych z mózgu. Najważniejsze jest regularne wykonywanie ćwiczeń rozciągających mięśnie oraz ćwiczeń koordynacyjnych i siłowych. Ważna jest świadomość, że stwardnienie rozsiane nie jest chorobą uszkadzającą mięśnie: mięśnie są zdrowe, problem polega na tym, że się ich nie używa. Pamiętajmy, że nieużywane mięśnie zanikają.
Leczenie dietą i uzupełnianie niedoboru składników pokarmowych
Wykazano, że objawy stwardnienia rozsianego nasilają się, jeśli chorzy jedzą zbyt dużo tłuszczów zwierzęcych, produktów mleczarskich, cukru i soli. Jednocześnie wiadomo, że chorym brak odpowiednich istotnych składników odżywczych albo też ich organizm nie wykorzystuje tych składników efektywnie. Oprócz pełnowartościowej diety (świeże owoce i warzywa, brązowy ryż i pieczywo z pełnego przemiału) bardzo potrzebne są następujące dodatki:
niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT) omega-3 i omega-6 w postaci kapsułek,
witamina A, najlepiej beta-karoten,
witaminy: B, szczególnie B1, B2 (ryboflawina), B3 (niacyna), B6 (pirydoksyna), biotyna, B12,
witamina C,
witamina E
oraz cynk,
magnez,
molibden,
mangan,
selen,
wanad.
Najlepiej poprosić wykwalifikowanego dietetyka o dobranie dawek do indywidualnych potrzeb.
Jak uzupełniać niedobory niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych
Ważne jest przyjmowanie kwasów omega-3 i omega-6 łącznie, przyczyn obecnie większość specjalistów uważa, że optymalny stosunek omega-3 do omega-6 wynosi 2:1 (tak zwana dieta eskimoska). Dostępne są na rynku preparaty w kapsułkach zawierające te komponenty w takiej właśnie proporcji.
Rodzaj NNKT
Nazwa chemiczna
Główne składniki
Najlepsze źródło
Produkty żywnościowe o dużej zawartości NNKT
Omega-3
kwas alfalinolenowy
kwas eikozaptanowy (EPA)
Omega-6
kwas lanolinowy
kwas gammalinolenowy (GLA)
Olej rybi
Olej lniany
Tłuste ryby (tuńczyk, makrela, śledź)
Zielone warzywa liściaste
Nasiona dyni
Olej z nasion czarnej porzeczki
Olejek z wiesiołka
Olejek ogórecznikowy
Nasiona słonecznika
Nasiona krokoszu barwierskiego i sezamu
Owies, pszenica, ryż
Uwaga NNKT pełnią rolę witamin, a nie tłuszczów i są bardziej potrzebne do prawidłowego funkcjonowania organizmu niż inne ważne składniki pokarmowe. Wymagane dawki dzienne są dużo wyższe niż w przypadku witamin i związków mineralnych. Jak mówi jeden z amerykańskich specjalistów, dawki NNKT powinno się raczej podawać w "łyżkach niż w miligramach".
Indywidualne potrzeby są bardzo zróżnicowane: większe w zimie niż w lecie.
Należy zwracać uwagę na właściwe opakowanie i przechowywanie, ponieważ w przeciwieństwie do suplementów w proszku, oleje szybko się rozkładają.
źródło: Leczenie bólu metodami naturalnymi Richard Thomas - książka