Depresja
Depresja (depressio) - obniżenie nastroju. Może być wywołane konkretną ciężką sytuacją życiową, może jednak być też objawem choroby. Może mieć różne nasilenie, od depresji nerwicowej, w której występuje przygnębienie, niezadowolenie z siebie i otoczenia, brak zainteresowań, aż do depresji psychotycznej, w której występują urojenia, zahamowanie psychoruchowe, tendencja, a nawet udane zamachy samobójcze.
Chory depresyjny jest milczący i małomówny, spowolniały psychoruchowo, ujemnie ocenia swoją przeszłość, teraźniejszość, nie widzi żadnych perspektyw na przyszłość. Jest przekonany, że spotykają go same nieszczęścia, że on i rodzina są skazani na biedę. Czasem występują tendencje do samooskarżania się. Może dojść do samobójstwa rozszerzonego, kiedy chory zabija siebie i najbliższe osoby, aby ochronić je przed grożącymi im niebezpieczeństwami. Depresja najczęściej występuje w przebiegu fazy depresyjnej w chorobie afektywnej dwubiegunowej i w depresji fazowej przy organicznym uszkodzeniu mózgu, w okresie inwolucji i okresie starczym. Może być również objawem alkoholizmu, nerwicy lub stanu reaktywnego.
Depresja maskowana
Postać depresji, w której nie występuje spowolnienie psychoruchowe, ani wyraźniejsze obniżenie nastroju, ale na pierwszy plan wysuwają się objawy somatyczne takie jak: przewlekłe bóle głowy, dolegliwości przewodu pokarmowego, bezsenność. W tej grupie mogą znaleźć się również okresowy jadłowstręt, zaburzenia cyklu miesiączkowego, zaburzenia seksualne. Dominować mogą również objawy bólowe, parestezje, alergie, astma oskrzelowa, zapalenia jelita grubego itp.
Podejrzenie depresji maskowanej może nasunąć w tych przypadkach oporność na leczenie, brak wyraźniejszych zmian somatycznych i pewna fazowość przebiegu. Decydującym dla rozpoznania jest ustępowanie objawów pod wpływem leków antydepresyjnych.
Depresja oddechowa (depressio respiratoria) - stłumienie oddychania z reguły pochodzenia ośrodkowego. Większość narkotyków, środków nasennych, anestetyków i środków przeciwbólowych, uspokajających podanych w nadmiernej dawce lub u osób szczególnie wrażliwych, może wywołać stłumienie czynności ośrodka oddechowego mieszczącego się w rdzeniu przedłużonym. Stłumienie czynności tego ośrodka wynika z obniżenia jego wrażliwości na dwutlenek węgla, który jest czynnikiem regulującym oddychanie. Pojęcie stłumienie ośrodka oddechowego jest równoznaczne z podwyższeniem progu pobudliwości w stosunku do dwutlenku węgla. Oznacza to, że fizjologiczne stężenie dwutlenku węgla we krwi nie jest w stanie dostatecznie pobudzać czynności ośrodka.
Bezpośrednim skutkiem depresji ośrodka oddechowego jest zwolnienie i spłycenie oddychania. Jeśli w tej sytuacji nie zostanie podjęta sztuczna wentylacja płuc, nastąpi śmierć wskutek uduszenia. Próby poprawienia oddychania przez przez zastosowanie środków pobudzających ośrodek oddechowy lub dwutlenku węgla nie prowadzą ostatecznie do celu. Najpewniejszym sposobem jest zawsze sztuczna wentylacja płuc w postaci oddechu wspomagającego lub kontrolowanego, nawet powietrzem atmosferycznym. W przewlekłych schorzeniach układu oddechowego, gdy patologicznie oddychanie jest sterowane prężnością tlenu we krwi, depresję oddechową można wywołać bierną tlenoterapią, która podniesie prężność tlenu we krwi, unieczynniając receptory zatoki szyjnej (--> narkoza dwutlenkowa, --> tlenoterapia).
Depresja ośrodkowa (depressio centralis) - stłumienie ośrodkowe, ograniczenie lub osłabienie czynności ośrodków nerwowych mózgu i rdzenia przedłużonego, najczęściej pod wpływem narkotyków, anestetyków, środków nasennych lub niektórych toksycznych środków przemysłowych.
źródło: Medyczny Słownik Encyklopedyczny
Depresja jesienno zimowa
Pogoda zmienna, na dworze jesienna szaruga, zimowe dni, słońca jak na lekarstwo, a wilgoć i chłód skutecznie trzymają nas w domu.Nieprzyjazna aura sprzyja melancholijnym nastrojom i nawet optymistów dopada depresja.
Kiedy nadchodzi jesień, wieczory stają się długie a zimowe miesiące niewiele się różnią od listopada, następuje obniżenie nastroju, zwane SAD (Seasonal Afective Disorder) dotyka około 10% z nas, zaś około 3% chorych przechodzi je w ostrej formie.
Przypadłość ta jest skutkiem małej ilości światła podczas takiej aury, ilość absorbowanego przez nas światła słonecznego spada poniżej krytycznej wartości. I to właśnie staje się przyczyną naszych kłopotów, dochodzi do zmiany wrażliwości pewnych receptorów w mózgu na określone substancje chemiczne.
Co zatem powoduje pogorszenie naszego nastroju.
Wartość krytyczna jest inna dla każdego z nas i tak jedni odczują skutki braku światła we wrześniu inni zaś dopiero w grudniu lub styczniu. SAD najczęściej dotyka kobiety, choć nie oszczędza też mężczyzn.
Dotknięty obniżeniem nastroju człowiek jest wciąż zmęczony, niezależnie od liczby przespanych godzin i pomimo tego ma trudności z obudzeniem się, w ciągu dnia bywa senny z obniżona koncentracją. Dopada wówczas przygnębienie, brak mu energii i radości życia, nic go nie cieszy.
Apatii towarzyszy zwiększone łaknienie, rośnie apetyt na słodycze.
Gdy nastaje pora wiosenna depresja przechodzi sama. Niestety gdy pojawiła się już raz, jest niemal pewne, że powróci z kolejną jesienią.
