zioła - C
<<początek
<poprzednia ... dalej>
Występuje na łąkach, suchych zboczach, brzegach lasów. Jest objęta częściową ochroną. Surowcem jest ziele tysiącznika-centuria. Surowiec zawiera gorycz glikozydową - gencjopikrynę, związki flawonoidowe, cukry, kwasy organiczne, związki żywicowe, sole mineralne.
Wartości lecznicze znane były Hipokratesowi. Później opisywali ją Galen, Pliniusz. Zalecali jako lek gojący rany, żółciopędny i pobudzający miesiączkowanie.
W leczeniu ludowym w postaci odwarów leczono: hemoroidy, schorzenia żołądka, woreczka żółciowego, wątroby.
Obecnie w lecznictwie jako środek gorzki ułatwiający trawienie, często w mieszankach z innymi surowcami. Zalecany szczególnie przy wyczerpaniu organizmu i osłabieniu funkcji trawiennych, po przebytych chorobach i zabiegach chirurgicznych. W chodzi w skład nalewki Tinctura amara i preparatu Calmagina stosowanego w przewlekłych chorobach przewodu pokarmowego, nieżytach żołądka, zwłaszcza z obniżoną kwasowością, zaburzeniach wydzielania żółci, braku apetytu, nadmiernej fermentacji. Zioło na krótko obniża ciśnienie krwi.
- Chmiel pochodzi prawdopodobnie z Azji, obecnie w stanie dzikim występuje prawie na całej kuli ziemskiej głównie w strefie umiarkowanej. Uprawę chmielu rozpoczęto w średniowieczu na początku w Szwajcarii, następnie w innych krajach. Obecnie uprawia się go prawie wszędzie ze względu na szyszki które są niezastąpione przy produkcji piwa.
Surowcem są szyszki. W szyszkach chmielu występuje olejek którego głównymi składnikami są: micen, humulen i kariofilen. Poza tym zawierają gorzkie związki żywicowe: lupulon, flawonoidy, garbniki. Lupulina zawiera 1-6% olejku, do 50% związków żywicowych oraz woski i tłuszcze.
Zastosowanie - Chmiel od dawna był stosowany w medycynie ludowej jako środek moczopędny i regulujący krwawienie miesięczne. Obecnie szyszki i lupulina są stosowane jako środek uspokajający, bezsenności, zaburzeniach miesiączkowania i nadmiernej pobudliwości płciowej, ponadto jako środek w zaburzeniach trawienia przebiegających z niedostatecznym wydalaniem soków trawiennych i nadmierną fermentacją jelitową, poprawiający apetyt i ułatwiający trawienie pokarmów. Zewnętrznie odwar z szyszek stosuje się do okładów na wrzody, liszaje. W kosmetyce również stosuje się szyszki do kremów, kąpieli, pielęgnacji włosów: zapobiegają łysieniu i tworzenie się łupieżu, zmniejszają łamliwość włosów.
Występuje jako chwast roślin uprawnych, zwłaszcza zbóż ozimych.
Surowcem jest kwiat (kwiatki brzeżne).
W kwiatkach występuje niebieski barwnik cyjanina do 15%,gorycz centauryna, śluz, garbniki, Wit. C , sole mineralne z dużą zawartością magnezu i potasu. W lecznictwie ludowym kwiat stosowany był w leczeniu wątroby, zaburzeniach menstruacyjnych oraz do płukania jamy ustnej. Obecnie stosuje się jako środek łagodnie moczopędny szczególnie gdy przebiegają z obrzękami, zwłaszcza u dzieci, jest też środkiem żółciopędnym. ...czytaj więcej >
- Rośnie w stanie dzikim i w uprawach ogrodowych. Chrzan zdziczały jest trudny do wytępienia. Surowcem są świeże korzenie i liście. Skład chemiczny: korzeń chrzanu zawiera glikozyd synigrynę, rozpadającą się na cukier, olejek gorczyczny o działaniu bakteriostatycznym, Wit. C, węglowodany, tłuszcze, związki azotowe, sole mineralne zwłaszcza potasu, wapnia i fosforu.
Zastosowanie: Korzeń chrzanu w Niemczech i Francji od wieli lat był stosowany w medycynie wielu krajach. Świeży sok zmieszany z miodem stosowano w chorobach wątroby. W Bułgarii jako środek pobudzający apetyt, ułatwiający trawienie, przy podagrze i reumatyzmie, jako środek moczopędny. Podobnie w Rosyjskiej medycynie przy bólach artretycznych, kolce wątrobowej, kolce płucnej.
Sok z amoniakiem używano do wcierań przy naderwaniu ścięgien, zapaleniu ścięgien. Okłady ze świeżego chrzanu-utartego na trudno gojące się rany. W Indiach z utartego chrzanu zalecano przy zapaleniu nerwu kulszowego. Utarty chrzan zmieszany z octem, śmietaną, cukrem jest powszechnie używaną odkażającą i ułatwiającą przyprawą do mięsa, wędlin, ryb. Ze względu na swe właściwości konserwujące od dawna był używany do przechowywania zapasów mięsa przez żeglarzy. Suchy korzeń wchodzi w skład pieprzu ziołowego. Liście z chrzanu dodaje się do kiszonych i marynowanych ogórków.
- Cebula pochodzi z Azji zachodniej. Wzmianki pierwsze o spożyciu cebuli w Polsce pochodzą z XIV w. Obecnie jest powszechnie uprawiana. Surowcem jest cebula i łuski cebuli.
Skład chemiczny: Występuje olejek drażniący, ponadto: cukry, kwasy organiczne, flawonoidy, saponiny, glikozydy, związki azotowe, Wit. C, B1, B2, prowitamina A. Popiół jest bogaty w krzemionkę, sole potasu, fosfor, żelazo, fluor, siarkę. Łuski cebuli zawierają flawonoidy, kwercetynę. Zastosowanie: W medycynie ludowej miazgę z cebuli (podpieczona) stosowano na stare rany, postrzały, wrzody oraz jako środek moczopędny w puchlinie wodnej i jako środek przeciw pasożytom. Stosuje się też zupy cebulowe szczególnie we Francji jako lek dietetyczny w cukrzycy. Świeży sok stosowany jako środek przeciw grypie, pobudzający apetyt, zwiększający wydzielanie soków trawiennych, polepszający przyswajanie pokarmów, jak również w chorobach zapalnych jelit, zaparciach, ponadto przy nadciśnieniu na tle miażdżycy. Wyciąg alkoholowy z cebuli jest lekiem spisowym w Rosji stosowany w schorzeniach dróg moczowych zwłaszcza w kamicy. Cebula ma ogromne znaczenie w żywieniu, można ją dodawać do sałatek, kanapek, do potraw gotowanych, pieczonych, duszonych. Również często spożywa się popularny szczypior. W praktyce kosmetycznej również cebula jest wykorzystana. Z łupin cebuli można robić wywar i stosować jako lek przeciw biegunce. ...czytaj dalej >
- Pochodzi z Peru. Porasta tereny o klimacie ciepłym i wilgotnym na wybrzeżu i w górach oraz w Amazonii od Boliwii do Meksyku. Surowiec leczniczy: owoce, liście, nasiona.
Skład chemiczny: Dojrzałe owoce są bogate w sole mineralne, pektyny, włókno pokarmowe, substancje białkowe, węglowodany i substancje tłuszczowe.
Zastosowanie: Surowy lub podgotowany owoc jest specyfikiem stosowanym w leczeniu cukrzycy.
Ma działanie przeciwbólowe, w schorzeniach układu oddechowego. Sok z owocu używa się w leczeniu zapalenia ucha. W zaburzeniach dotyczących układu krążenia spożywa się surowe owoce bo oczyszczają tętnice z cholesterolu. Podwyższone ciśnienie tętnicze jest wskazaniem do stosowania herbaty z nasion caigui. Owoce i liście mają działanie przeciwzapalne, po zmiażdżeniu można je stosować w formie okładów. W zapaleniu migdałków gotowanego z oliwą owocu można używać do płukania gardła, a płyn uzyskany z owoców gotowanych w mleku stosuje się w anginie. Zmielone nasiona przyjmuje się na czczo w celu wyeliminowania pasożytów. Odwar sporządzony z owoców bez pestek ma działanie obniżające poziom cholesterolu oraz moczopędne.
Roślina rdzennie andyjska, obecnie występuje od Kolumbii do Boliwii i Chile. W Peru na stanowiskach na wysokości od 500 do 4500 m n.p.m.
Surowiec to cała roślina, a głównie łodygi i liście. Surowiec ma w swoim składzie olejek eteryczny zawierający: baccharoninę, apigeninę, kemferol, norpinen, ledol, flawonoidy: glikozydy, hispidulinę, luteolinę, neoptynę, kwercetynę, żywice, saponiny.
Zastosowanie - Napar z liści używany jest przez mieszkańców Amazonii jako środek przeciwmalaryczny oraz przeciwko bólom związanym z cyklem menstruacyjnym, a także bólom żołądka towarzyszące wrzodom. Jego stosowanie związane jest również ze stanami zapalnymi żołądka, niestrawnością, schorzeniami wątroby
i woreczka żółciowego - łącznie z eliminowaniem kamieni żółciowych.
Nalewką sporządzoną z liści naciera się bolące miejsca w przypadku bólów reumatycznych, przy skręceniach i zwichnięciach. Ma też właściwości detoksykujące i poprawiające obraz krwi a anemii.
W fitoterapii peruwiańskiej wykorzystuje się surowiec w cukrzycy i dnie moczanowej. Diterpenoidy zawarte w zielu okazały się skuteczne przeciwko komórkom raka.
- Czosnek pochodzi z Azji środkowej skąd został rozpowszechniony praktycznie na całą Europe. Surowiec leczniczy: Surowcem są cebule czosnku. Czosnek zawiera olejek o intensywnym zapachu, związek siarkowy allinę, cukry, śluzy, Wit. C.
Zastosowanie - Czosnek zapobiega chorobom serca, sprawia że płytki krwi rzadziej tworzą skrzepy co zmniejsza ryzyko zawału. Wiadomo też że czosnek rozpuszcza też białka przyspieszające powstawanie miażdżycy. Obniża ciśnienie krwi, ponieważ rozszerza naczynia krwionośne i poprawia krążenie. Czosnek wykazuje właściwości przeciwnowotworowe, ustalono że wyjątkowo skutecznie zapobiega nowotworom układu trawiennego, sutka i prostaty. Zapobiega też tworzeniu się azotynów wywołujące raka żołądka oraz wspomaga działanie układu immunologicznego. Czosnek jest skutecznym w walce z mikroorganizmami chorobotwórczymi: bakteriami, wirusami, grzybami. Z czosnku wysuszonego produkowany jest preparat Alliofil znajdujący zastosowanie w leczeniu: ropnych zapaleń skory, przetok ropnych, posocznic, przewlekłego zapalenia oskrzeli, ostrych schorzeń układu pokarmowego, schorzeń układu moczowego, źle gojących się złamań kostnych. Czosnek jest wykorzystany w gospodarstwie domowym jako konserwująca przyprawa do potraw....czytaj dalej >