Anemia - niedokrwistość
Anemia
Liście majowej pokrzywy zerwać przed kwitnięciem, wypłukać i po osuszeniu wycisnąć w sokowirówce. Zmieszać z wodą w proporcji 1:1. Pić sok świeży lub z lodówki.
Anemia
pokarmy, które mogą być pomocne przy leczeniu anemii - sałata, jabłka, gruszki, szpinak, porzeczki, czerwone buraki, kapusta, truskawki, rodzynki, daktyle, cebula, chrzan, pietruszka, marchew, bób, soja, maliny, wiśnie, kakao, seler, cykoria, brokuły, botwinka, brukselka, winogrona
pokarmy, które mogą działać niekorzystnie - wysoko przetworzona żywność i pokarmy ciężko strawne, pokarmy w zalewach octowych (np. ogórki, grzyby, dynia, ryby, śliwki)
Niedokrwistość - anemia (anaemia) stan, niedoboru krwinek czerwonych i hemoglobiny, z obniżeniem liczby erytrocytów we krwi poniżej normy (5,0x1012/l u mężczyzn, 4,5x1012/l u kobiet) i ilości hemoglobiny (norma 9,9 mmol/l u mężczyzn, 9,0 mmol/l u kobiet), objawiający się bladością skóry i błon śluzowych, przyspieszeniem akcji serca, szczególnie w czasie wysiłku fizycznego, zawrotami głowy, szumami usznymi, łatwym męczeniem się i uczuciem znużenia.
Anemia - niedokrwistość
Spadek masy krwinek czerwonych z powodu zmniejszenia ich liczby (najczęstszy przypadek) lub rozmiarów (mikrocyty). Rozmiary krwinek czerwonych mogą także wzrastać jak w przypadku niedokrwistości makrocytowej. Ze względu na zawartość hemoglobiny w krwinkach czerwonych, niedokrwistość może być także mierzona na podstawie ilości hemoglobiny zawartej w określonej ilości krwi.
Rozróżnia się anemię niedobarwliwą, która objawia się zmniejszeniem koncentracji hemoglobiny w krwinkach czerwonych (wówczas są one bledsze) oraz normobarwliwą, w której zawartość hemoglobiny w krwinkach czerwonych jest odpowiednia, ale całkowita liczba krwinek czerwonych jest zbyt mała. Choroba objawia się: uczuciem silnego zmęczenia, także po odpoczynku, kołataniem serca, brakiem apetytu, nudnościami, nieznaczną gorączką i charakterystycznym bladym kolorem skóry i błon śluzowych. Niedokrwistość może być spowodowana następującymi czynnikami:
zmniejszoną produkcją krwinek czerwonych ze strony szpiku kostnego (choroby nowotworowe, niedobór witamin lub żelaza);
wzmożonym niszczeniem krwinek czerwonych o nieprawidłowej budowie ze strony śledziony (np. anemia sierpowata z krwinkami czerwonymi w kształcie sierpa);
utratą krwi jak w przypadku ostrych i przewlekłych krwotoków. Niedokrwistość śródziemnomorska występująca we Włoszech, szczególnie w delcie rzeki Po i na Sardynii, należy do grupy anemii wrodzonych, zwanej także talasemią, charakteryzującej się wadą genetyczną, która zaburza syntezę hemoglobiny. W formie najcięższej (anemia Cooleya) niezbędne częste transfuzje.
źródło: Wielka Encyklopedia Medyczna
Niedokrwistość aplastyczna (anaemia aplastica)
Powstaje na skutek niedoczynności lub nawet zupełnego zaniku szpiku, z przyczyn nieznanych (n.a. samoistna) lub nawet pod wpływem uszkodzenia czynnikami fizycznymi (np. promieniowanie jonizujące, rentgenowskie, izotopowe), niektóre środki owadobójcze i kwasobójcze, a także niektóre leki, szczególnie niebezpieczny jest chloramfenikol - detreomycyna) mogącymi u osób nadwrażliwych doprowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia szpiku, nawet w stosunkowo niewielkich dawkach, skądinąd nieszkodliwych dla ogółu populacji. Część przypadków niedokrwistości aplastycznej spowodowana jest przez immunologiczne mechanizmy autoagresywne. We krwi obok znacznej erytrocytopenii, często występuje również leukopenia i trombocytopenia, czyli pancytopenia.
Tę grupę anemii dzielimy na:
anemie aplastyczne od niedoborów ilościowych, powodowane zastąpieniem tkanki szpikowej przez komórki obce (białaczka, chłoniak Hodkina, nowotwory itd.). Aplazja szpiku, groźna forma całkowitej niewydolności szpiku będąca skutkiem promieniowania jonizującego, kontaktu z substancjami toksycznymi, infekcji wirusowych; może też być wrodzona (choroba Fanconiego) lub częściej pierwotna, czyli występująca bez wyraźnych przyczyn. Tego typu anemie diagnozowane są poprzez badanie krwi obwodowej oraz szpiku kostnego. O tym, jak poważny jest stan chorobowy, decyduje stopień oraz czas trwania niedokrwistości. Formy ostre toksyczne (wywołane lekami) pozwalają często na samoistne wyleczenie. Terapia opiera się na zastosowaniu androgenów, syntetycznej erytropoetyny i czynników wzrostu używanych obecnie w dużych dawkach. Powikłania zakaźne i krwotoczne mogą być leczone przy użyciu antybiotyków i transfuzji (koncentraty krwinek białych w przypadku groźnych infekcji gorączkowych, koncentraty płytek krwi w przypadku krwotoków, szczególnie wewnętrznych, transfuzji skoncentrowanych krwinek czerwonych w przypadku poważnej niedokrwistości).
anemie aplastyczne od niedoborów jakościowych charakteryzujące się produkcją nieprawidłowych, niewydajnych krwinek czerwonych w szpiku kostnym. W ich skład wchodzą anemie megaloblastyczne pochodzące od niedoborów kwasu foliowego i anemie megaloblastyczne od niedoborów witaminy B12, występujących na skutek braku istotnego czynnika gastrycznego, którego obecność jest niezbędna dla wchłaniania witaminy (niedokrwistość złośliwa lub choroba Addisona-Biermera), lub na skutek infekcji jelit, całkowitej resekcji żołądka itd.
źródło: Wielka Encyklopedia Medyczna, Medyczny Słownik Encyklopedyczny
Niedokrwistość złośliwa objawia się przede wszystkim po 40. roku życia; rzadko występuje w krajach rozwiniętych społecznie i ekonomicznie. Rokowania w chorobie są dobre; szybko następuje poprawa stanu klinicznego na skutek podjętego leczenia.
Ze względu na częstotliwość występowania ważna jest także anemia spowodowana ograniczoną produkcją krwinek czerwonych wskutek niewystarczającej hemoglobinogenezy wynikającej z niedoborów żelaza, rzadziej z niedoborów żywieniowych lub zaburzeń wchłaniania żelaza przez jelita. Leczenie przewiduje doustne zażywanie soli żelaza, aż do momentu unormowania się ilości hemoglobiny i poziomu żelaza we krwi. Określenie i zlikwidowanie pierwotnej przyczyny niedoborów żelaza pozwala zapobiegać nawrotom anemii.
Talasemia, w której jeden z łańcuchów hemoglobiny jest wadliwy z powodów genetycznych, może zostać sklasyfikowana wśród anemii o zaburzonej erytropoezie, ale także wśród anemii hemolitycznych o podłożu cząsteczkowym. W grupie anemii związanych z zaburzeniami syntezy hemoglobiny należy wymienić anemie syderoblastyczne pierwotne z zaburzonym wykorzystywaniem żelaza w organizmie lub ilościowym wzrostem syderoblastów szczególnie bogatych w cząsteczki żelaza w cytoplazmie.
Niedokrwistość ciężarnych (anaemia gravidarum) zwana również niedokrwistością rzekomą lub fizjologiczną, jest wynikiem zwiększenia się objętości krwi w czasie ciąży. Objętość krwi wzrasta przy tym nierównomiernie, jeśli chodzi o poszczególne jej składniki. Znacznie szybciej wzrasta objętość osocza krwi niż hemoglobiny i czerwonych ciałek krwi, stąd rozwodnienie krwi, spadek poziomu hemoglobiny i obniżona wartość hematokrytu. Niedokrwistość połączona ze spadkiem poziomu hemoglobiny, tzw. niedokrwistość niedobarwliwa, spowodowana jest niedoborem żelaza w ustroju ciężarnej. Patologiczne formy niedokrwistości ciężarnych są następstwem bądź powikłań ciąży jak: ostre i przewlekłe krwawienia, zakażenia i zatrucia ciążowe, bądź też schorzeń niezależnych od ciąży. Niedokrwistość powoduje zaburzenia czynności skurczowej macicy i przedłużenie się porodu, usposabia do porodów przedwczesnych, krwawień atonicznych, zakażeń połogowych i schorzeń zakrzepowo - zatorowych, zwiększa procent zamartwic u dziecka.
źródło: Medyczny Słownik Encyklopedyczny
Niedokrwistość hemolityczna (anaemia haemolytica) - jest wynikiem nadmiernej --> hemolizy krwinek czerwonych bądź z przyczyn związanych z samymi erytrocytami (wady ich struktury, niedobór enzymów wewnątrzkrwinkowych, obecność patologicznych hemoglobin), bądź na skutek pojawienia się w osoczu krwi ciał hemolizujących. Masowy rozpad uwalnianej z hemolizowanych krwinek hemoglobiny prowadzi do wzrostu bilirubiny i do żółtaczki, zwanej wówczas hemolityczną.
Z reguły powiększona jest śledziona.
W szpiku wzmożone jest tworzenie nowych krwinek czerwonych z erytroblastów, których liczba i odsetek znacznie wzrastają. Wyrazem regeneracji erytropoetycznej jest podwyższony odsetek młodych krwinek czerwonych, czyli retykulocytów we krwi. W zależności od przyczyny, ktora powoduje skrócenie czasu przeżycia erytrocytów rozróżnia się niedokrwistości hemolityczne:
1. wrodzone, zależne od:
defektu strukturalnego krwinek czerwonych (np sfero cytoza wrodzona, czyli choroba Chauffarda-Minkowskiego),
niedoboru którego z enzymów wewnątrz krwinkowych, najczęściej warunkującego prawidłowy przebieg procesu glikolizy wewnątrzerytocytowej,
spowodowane obecnością nieprawidłowej hemoglobiny w erytrocytach (np. niedokrwistość sierpowato krwinkowa z hemoglobiną S)
2. nabyte, zależne od czynników pozakrwinkowych, najczęściej przeciwciał autohemolitycznych.
Leczenie: w zależności od rodzaju niedokrwistości hemolitycznej - splenektomia, preparaty glikokortykoidowe, preparaty immunosupresyjne, przetaczania krwinek czerwonych płukanych.
Niedokrwistość megaloblastyczna i inne
Niedokrwistość megaloblastyczna cechuje się obecnością megalocytów we krwi --> megaloblastów w szpiku. Przyczyną jej jest bądź niedobór witaminy B12 (--> niedokrwistość megaloblastyczna typu Addisona i Biermera), bądź kwasu foliowego - występujący dość często w przebiegu ciąży. Niedokrwistości megaloblastyczne należą do grupy niedokrwistości nadbarwliwych, gdyż niedobór w nich hemoglobiny jest stosunkowo mniejszy niż krwinek czerwonych.
Niedokrwistość megaloblastyczna typu Addisona i Biermera: występuje zazwyczaj dopiero u osób starszych, po 40-50 roku życia. Przyczyną jest brak w ustroju witaminy B12, nie wchłanianej z przewodu pokarmowego z powodu ustania wytwarzania w żołądku czynnika wewnętrznego Castle'a. Przy niedoborze tej witaminy dochodzi do zaburzeń dojrzewania --> erytroblastów w szpiku i do wytwarzania --> megaloblastów i megalocytów, zamiast prawidłowych erytrocytów.
Objawy: oprócz typowych objawów anemii (bladości, łatwego męczenia się, kołatania serca), występuje lekkie zażółcenie powłok, wygładzenie powierzchni języka i jego pomniejszenie, z uczuciem pieczenia, brak łaknienia i skłonność do biegunek, zaburzenia neurologiczne jak: niepewny chód, uczucie mrowienia w kończynach.
Leczenie: wstrzykiwania domięśniowe Vitaminum b12 1-2 razy w tygodniu po 50-100 µg, a po ustaniu niedokrwistości co 10-14 dni po 50 µg aż do końca życia.
Niedokrwistość nadbarwliwa (anaemia hyperchromica) typ niedokrwistości, w którym niedobór krwinek czerwonych jest stosunkowo większy niż hemoglobiny, tak, że zawartość hemoglobiny w pojedynczym erytrocycie przekracza 32 pg (norma 28-32 pg). Ten typ niedokrwistości jest charakterystyczny dla stanów niedoboru witaminy B12.
Niedokrwistość niedobarwliwa (anaemia hypochromica) - typ niedokrwistości, w którym niedobór hemoglobiny jest stosunkowo większy niż krwinek czerwonych, czego wyrazem jest to, ze średnia zawartość hemoglobiny w pojedynczym erytrocycie jest mniejsza od 28 pg (norma 28-32 pg).
Ten typ niedokrwistości jest charakterystyczny dla niedoboru żelaza w ustroju.
Niedokrwistość pokrwotoczna (anaemia posthaemorrhagica) - przyczyną jej jest bądź nagła większa utrata krwi, np. na skutek krwotoku, bądź też przewlekłe wykrwawienie się, np. przy obfitych krwawieniach miesięcznych u kobiet, krwawieniach z wrzodu dwunastnicy, z żylaków odbytu itd.
Regeneracja krwi jest możliwa tylko przy sprawnie pracującym szpiku i dostatecznej podaży, przede wszystkim żelaza, koniecznego do syntezy hemoglobiny.
Niedokrwistość z niedoboru żelaza (anaemia sideropenica) - najczęściej spotykany typ niedokrwistości, spowodowany niedostatkiem żelaza w ustroju, koniecznego do syntezy nowych cząsteczek hemoglobiny w miejsce fizjologicznie traconych lub ubywających w czasie krwawień.
Przyczyna tego może być:
wzmożone zapotrzebowanie na żelazo w okresie wzrastania ustroju i zwiększania masy narządów, w stanach zapalnych,
zmniejszony dowóz żelaza do ustroju, np. przy ograniczeniach dietetycznych,
zmniejszone wchłanianie żelaza z przewodu pokarmowego.
Objawy: bladość skóry i błon śluzowych, zawroty głowy, szumy uszne, kołatanie serca, kruchość i wypadanie włosów, miękkość i rozwarstwianie się paznokci oraz --> kilonychia, pęknięcia skóry w kącikach ust, wygładzenie i zaczerwienienie języka, zmiany zanikowe błony śluzowej przełyku z owrzodzeniami powodującymi bóle przy przełykaniu. We krwi stwierdza się erytrocyty małych rozmiarów, słabo wypełnione hemoglobiną. poziom żelaza w surowicy krwi jest obniżony.
Niedokrwistość z niedoboru witaminy B12 (niedokrwistość Addisona – Biermera)
Niedokrwistość Addisona-Biermera (niedokrwistość złośliwa) należy do grupy niedokrwistości megaloblastycznych. Jest najczęstszą przyczyną niedokrwistości związanej z niedoborem witaminy B12.
Na czym polega istota choroby?
Niedokrwistość z niedoboru witaminy B12 występuje dosyć rzadko, ze szczytem zachorowań około 60. roku życia. Częściej chorują na nią kobiety i osoby z grupą krwi A. Zdarza się, że choroba występuje rodzinnie.
U podłoża choroby leżą mechanizmy autoimmunologiczne, w wyniku których powstają przeciwciała niszczące czynnik wewnętrzny Castle’a w żołądku, odpowiedzialny za prawidłowe wchłanianie witaminy B12, oraz prowadzące do zanikowego zapalenia błony śluzowej żołądka.
U chorych na chorobę Addisona-Biermera występuje 2-3-krotnie większe ryzyko rozwoju raka żołądka.
Jakie są przyczyny choroby?
Przyczyną choroby są zaburzenia autoimmunologiczne. W wyniku braku witaminy B12 dochodzi do zaburzeń metabolizmu i syntezy kwasów nukleinowych.
Jakie objawy towarzyszą chorobie?
Objawy choroby są typowe dla anemii: osłabienie, łatwa męczliwość, bóle głowy, bladość skóry i śluzówek, przyspieszona czynność serca. Chorobie towarzyszą objawy ze strony przewodu pokarmowego, objawy neurologiczne i psychiatryczne. Ze strony przewodu pokarmowego mogą pojawić się: zapalenie języka, biegunki, zaparcia, utrata łaknienia, utrata poczucia smaku. Do symptomów neurologicznych należą: drętwienie kończyn, niestabilny chód, zaburzenia pamięci, zaburzenia czucia oraz zanik nerwu wzrokowego. Do objawów psychiatrycznych zaliczyć można: apatię, drażliwość, zaburzenia świadomości, stany depresyjne.
Jakie badania należy wykonać, aby zdiagnozować chorobę?
Aby zdiagnozować niedokrwistość złośliwą, wykonuje się morfologię krwi obwodowej oraz przeprowadza się badanie bioptatu szpiku.
We krwi stwierdza się obniżone stężenie hemoglobiny, obecność dużych erytrocytów (MCV>110 Fl). Ponadto w surowicy obserwuje się obniżony poziom witaminy B12 i obecność specyficznych przeciwciał. Dodatkowo wykonuje się test Schellinga, służący ocenie wchłaniania witaminy B12.
Badanie bioptatu szpiku jest badaniem rozstrzygającym. Stwierdza się w nim odnowę megaloblastyczną.
Jakie są metody leczenia?
Chorobę można skutecznie leczyć podając witaminę B12 w zastrzykach domięśniowych raz dziennie przez pierwsze 10-14 dni, a następnie raz w miesiącu do końca życia. Jeżeli na skutek choroby doszło do uszkodzenia rdzenia kręgowego, jest ono nieodwracalne.
Do jakiego specjalisty należy się zgłosić?
Pomoc można uzyskać u internisty lub hematologa.
Na czym polega profilaktyka tej choroby?
Chorobie nie da się przeciwdziałać. W przypadku pojawienia się objawów należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza, w celu podjęcia odpowiedniego leczenia.
źródło: http://zdrowie.wieszjak.pl/encykloped…rmera.html
Pokrzywa zwyczajna znakomita na anemię!
Niedawno okazało się, że pokrzywa zawiera najwięcej ze wszystkich roślin chlorofilu (zielonych ciałek), którego budowa jest bardzo zbliżona do struktury hemoglobiny czerwonych ciałek krwi. Dziś już wiadomo, że roślina ta nie ustępuje preparatom żelaza w krwiotwórczym działaniu przy leczeniu anemii, przy krwawieniach, w stanach osłabienia, zarówno u dzieci, jak i u dorosłych.
Ponadto pokrzywa zawiera wiele witamin: A, C, K (koniecznych do krzepliwości krwi), enzymów, związków mineralnych, mikroelementów, we włoskach parzących posiada sekretynę, czyli specyfik pobudzający czynności i wydzielanie gruczołów dokrewnych. Dlatego pokrzywa nie tylko wzmacnia apetyt, ale i przyspiesza przemianę materii, działa więc odchudzająco.
Pokrzywa stosowana jest także przy schorzeniach wątroby, nerek, przy pielęgnacji i wzmacnianiu włosów.
Anemia złośliwa
Pomocne jest dawkowanie ziół. Zielarze zalecają różne ilości. Jedni każą pić trzy razy dziennie po szklance odwaru, inni po dwie, niektórzy znów przy jednych chorobach polecają pić po pół szklanki, a jeszcze Inni po 3 lub 4 łyżeczki dziennie. Wskazania typu - pić 3 lub 4 łyżeczki odwaru ziołowego, to rzecz niepoważna. Jest to bawienie się w leczenie, a nie leczenie. Można i powinno stosować się takie dawki różnych nalewek, tinktur, ale nie odwarów. Według wieloletniego praktyka - Klimuszkę, stosowanie ziół leczniczych powinno być następujące:
Otóż łyżkę kopiastą ziół zalać szklanką wrzącej wody na trzy godziny. Jest to jakby macerowanie.
Można też gotować 5 minut, po przecedzeniu zostaje odwar najwyżej trzy czwarte szklanki. Taka dawka jest dla każdego na każdą chorobę właściwa.
Dla dzieci zaś od pół do jednej trzeciej szklanki, zależnie od wieku dziecka. Może się zdarzyć, ale to bardzo rzadko, że dany organizm mocno reaguje na zioła, wówczas się zmniejsza albo dawkowanie do pół szklanki odwaru lub pije się tylko dwa razy dziennie po 3/4 szklanki.
Po 50 g
Liść pokrzywy
Liść porzeczki czarnej
Liść orzecha włoskiego
Liść bobrka
Ziele krwawnika
Korzeń mniszka lekarskiego
Kłącze tataraku
Owoc róży
Owoc jarzębiny
Kwiatostan głogu
Owoc jałowca
Sposób użycia: wszystkie składniki razem zmieszać i na każdy raz brać 1 kopiastą łyżkę stołową tej mieszanki, zalać 1szklanką wrzątku, przykryć na 3 godziny. Przecedzić, lekko podgrzać i pić 3 razy dziennie po szklance przed posiłkiem. Dobrze jest pić przed kolacją mały kieliszek nalewki, sporządzonej w ten sposób. Siedem łyżek drobno pokrajanych świeżych liści majowej pokrzywy zalać rozcieńczonym spirytusem na pół z przegotowaną wodą w Ilości 3/4 i litra. Po 10 dniach nalewka jest już gotowa. Nadto przyjmować doustnie ampułkę Biostyminy na dzień.
