Oparzenia

Na chore miejsce parę razy dziennie nakładać namoczone, śluzowate siemię lniane. Przy braku innych środków - roztrzepać kurze jajko i smarować oparzone miejsce. Skuteczne są również kompresy z soku buraka.

Oparzenia jamy ustnej

Ból oparzonego języka i warg łagodzi łyżeczka masła.

Oparzenia to na ogół niegroźne, ale bolesne urazy. Rzadziej mamy do czynienia z oparzeniem na tyle poważnym, że konieczna jest pomoc lekarska lub leczenie szpitalne. Niezbyt częste są na szczęście przypadki śmiertelne, których przyczyną jest oparzenie. Jednak ból, wolne gojenie się ran powstałych w wyniku oparzeń oraz rozległe szpecące blizny są ważnym powodem, dla którego należy poświęcić uwagę zapobieganiu i postępowaniu w takich wypadkach. Oparzenia często dotykają dzieci. Nie potrafią one unikać sytuacji, które mogą być dla nich groźne. Praktycznie każde oparzenie wymaga właściwego postępowania leczniczego. Dzieci mają dużo bardziej wrażliwą skórę i tkanki podskórne niż dorośli, przez co ich urazy mają daleko bardziej poważne konsekwencje, niż podobne przypadki u dorosłych. Właściwe postępowanie z oparzeniem stwarza możliwości zmniejszenia jego skutków pod warunkiem odpowiedniej i szybko zastosowanej procedury ratowniczej.

Jak unikać i jak radzić sobie w sytuacji zagrożenia oparzeniem? Jak radzić sobie w sytuacji, kiedy nie udało się uniknąć kontaktu z substancją, która parzy, czyli z przedmiotem gorącym lub z innymi czynnikami powodującymi oparzenia skóry, oczu lub, gdy doszło do oparzenia wewnętrznych części ciała, np. przewodu pokarmowego.

Najczęściej występujące oparzenia to:

bezpośrednie oparzenia termiczne (poprzez kontakt z ogniem lub gorącym przedmiotem).

Rzadziej występują oparzenia:

słoneczne,
chemiczne,
elektryczne.

Najrzadziej:

poprzez kontakt z parzącymi roślinami lub zwierzętami.

Oparzenie (combustio) - uszkodzenie tkanek wywołane:

działaniem wysokiej temperatury - oparzenie termiczne,
żrących środków chemicznych - oparzenie chemiczne,
promieniowania jonizujacego - oparzenia rentgenowskie.

Zależnie od głębokości zmian miejscowych rozróżnia się trzy stopnie oparzenia:

I^o - zaczerwienienie, obrzęk i bolesność,
II^o - na skórze powstają pęcherze wypełnione osoczem,
III^o - występuje martwica skóry i tkanek głębszych.

Skrajną postacią oparzenia jest zwęglenie tkanek O., zwłaszcza termiczne, sprowadza zmiany ogólnoustrojowe w postaci wstrząsu wywołanego bólem, utratą osocza, krwi i zatruciem ustroju wchłanianymi produktami rozpadu białka tkankowego. Natężenie tzw. choroby oparzeniowej jest wprost proporcjonalne do powierzchni oparzonej. O parzenie ponad 20% powierzchni ciała sprowadza wstrząs, a oparzenie ponad 70% jest przeważnie śmiertelne.

Leczenie: leki przeciwbólowe, uciskowy opatrunek jałowy z użyciem tiulu na wazelinowanego lub tiulu z 2% maścią sylikonową, przetaczanie osocza, elektrolitów, podawanie dużej ilości płynów do picia, antybiotyki, surowica przeciwtężcowa, jeśli chory był szczepiony, przetaczanie krwi. W oparzeniu II i III^o przeszczepia się zdrowe płaty skórno- naskórkowe, ostatnio również tzw. sztuczna skórę.

czytaj też

zobacz inne