Żylaki

Żylaki (varices) rozszerzenia naczyń żylnych, spowodowane nadmiernym rozciągnięciem ich ścian przy równoczesnym zaniku elementów sprężystych. Występują najczęściej na kończynach dolnych, czemu sprzyja ortostatycznie wzmożone ciśnienie krwi, zwłaszcza u osób dużo stojących i wykonujących ciężkie prace fizyczne.

Żylaki kończyn dolnych: (varice extermitatum inferiorum) występują częściej u kobiet niż u mężczyzn. Dotyczą głównie żył położonych powierzchownie w wiotkiej tkance podskórnej.

Powikłania: stany zapalne i zakrzepy żył, pęknięcia żylaka, wrzód żylakowy goleni.

Leczenie:zachowawcze (np. opatrunek uciskowy kleinowy, pończochy elastyczne), zarostowe (wstrzykiwanie płynów silnie drażniących śródbłonek żyły i wywołujących zarośnięcia jej światła) i operacyjne (wycięcie żylaków lub stripping).

Żylaki narządu rodnego: (varices apparatus urogenitalis) występują w macicy, pochwie, przymaciczach i sromie. Momentem sprzyjającym tworzeniu się żylaków jest ciąża i związane z nią roztrzenie układu żylnego, którego błona mięśniowa ulega zwiotczeniu pod wpływem działania hormonalnego, jak i zaburzenia hemodynamiczne spowodowane uciskiem płodu. Żylaki mogą pękać nawet przy niewielkim napięciu, np. przy kaszlu, zwłaszcza zaś podczas porodu. Szczególnie niebezpieczne są żylaki w naczyniach macicznych, tzw. żylaki wewnętrzne, których uszkodzenie może spowodować krwotok i podrażnienie otrzewnej, wymagające natychmiastowego otwarcia jamy brzusznej. Inne żylaki zabezpiecza się w razie pęknięcia podkłuciami.

Żylaki odbytu (guzki krwawnicze, krwawnice, hemoroidy):(varices haemorrhoidales) przerost i wypadanie splotów żylnych w okolicy odbytu i bańki odbytnicy. Wywołują pieczenie, świąd oraz krwawienie, zwłaszcza podczas oddawania stolca.

Leczenie: żylaki małe mogą być leczone zachowawczo, inne operacyjnie.

Żylaki powrózka nasiennego: (varicocele) rozszerzenie żył splotu wiciowatego, rozwijają się wskutek skłonności osobniczej lub w następstwie utrudnionego odpływu krwi z żyły nasiennej. Powoduje bóle w mosznie i obrzęk p. n. Może być przyczyną bezpłodności męskiej.

Leczenie: operacyjne.

Żylaki przełyku: (varices oesophagi) powstają w wyniku nadciśnienia w zakresie żyły wrotnej rozwijającego się najczęściej w przebiegu marskości wątroby. Umiejscawiają się w okolicy wpustu i dolnej części przełyku. Pękając stają się źródłem nagłych i obfitych krwotoków, bardzo groźnych dla życia, często śmiertelnych.

Leczenie: obliteracja żylaków przy pomocy --> ezofagoskopu, bardziej skuteczne to nacięcie przełyku, podwiązanie krwawiących żylaków i równoczesne wycięcie śledziony.

Uważa się, że bardzo korzystne jest regularne picie za zmianę soków z następujących mieszanek warzywnych:

• marchwi,

• selera i pietruszki,

• marchwi - selera i szpinaku,

• marchwi - szpinaku i rzepy,

• marchwi - buraków i ogórków,

• a także z rukwi wodnej.

Pomaga też dieta z surowych buraków, zalecane są morele, wiśnie, owoce dzikiej róży, jeżyny i gryka.

Podajemy witaminę C (500 mg), E (400 IU), rutynę i lecytynę.

Ziołolecznictwo

W przypadku bolesnych żylaków mogą pomóc owoce głogu, kasztanowiec zwyczajny oraz kora i owoc jarząbu zwyczajnego (jarzębiny), ale najlepiej poradzić się wykwalifikowanego zielarza, a przede wszystkim uzgodnić z lekarzem.

Żylaki

Choroba dotyczy częściej kobiet. Jakie są czynniki ryzyka? Długotrwałe unieruchomienie w przypadku chorób przewlekłych, złamania kości kończyn dolnych, każde unieruchomienie, nawet po niewielkiej operacji, przyjmowanie doustnych środków antykoncepcyjnych, wiek: przekroczenie 40 roku życia zwiększa ryzyko zachorowania o 25 %, a sześćdziesiątego - o blisko 50%, ciąża, zawał mięśnia sercowego, choroby hematologiczne zmniejszające zdolność krzepnięcia krwi.

Istotą żylnej choroby zakrzepowo- zatorowej (żylaków) jest powstawanie skrzeplin w świetle żył, najczęściej w żyłach głębokich goleni. Zajmują one początkowo niewielkie naczynia i stopniowo narastając mogą rozprzestrzeniać się na żyłę podkolanową, udową i biodrową.

Powstanie skrzepliny powoduje zaburzenia odpływu i zastój krwi w kończynie, wzrost ciśnienia w odcinku obwodowym, a w konsekwencji powstanie obrzęku. Zakrzep żyły głównej dolnej prowadzi do obrzęku obu kończyn, dolnej części tułowia oraz narządów płciowych. Jeżeli istnieje możliwość przepływu krwi innymi drogami, obrzęk może się stopniowo zmniejszać, szczególnie przy uniesieniu kończyn. Ból nasila się przy staniu, chodzeniu, ucisku. Po kilku lub kilkunastu miesiącach drożność żył zostaje najczęściej przywrócona w mechanizmie rekanalizacji. Jednak w konsekwencji prowadzi to do zwiększenia ciśnienia żylnego na obwodzie i objawów zespołu pozaskrzepowego: uczucia ciężkości nóg, kurczów łydek, owrzodzeń, przebarwień skóry. Innym następstwem obecności skrzepliny w świetle żyły głębokiej jest możliwość wystąpienia zatorowości płucnej. Profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo- zatorowej polega na usprawnieniu odpływu krwi z kończyn poprzez szybkie "uruchomienie" pacjenta (w przypadku chorób przewlekłych), używanie pończoch elastycznych o stopniowanym ucisku. Szeroko stosowana jest profilaktyka farmakologiczna.

W leczeniu wspomagającym używa się często preparatów ziołowych, głównie o działaniu przeciwzapalnym, przeciwcukrzycowym, odtoksyczniającym, usprawniającym przemianę materii, przeciwbakteryjnym, wzmacniającym tworzenie się naskórka i obniżającym ciśnienie krwi.

Zapobieganie powstawaniu żylaków polega na stosowaniu diety z dużym udziałem pożywienia pełnoresztkowego, gimnastyki, unikaniu nadwagi, a także pielęgnacji i masażu nóg.

Żylaki mogą rozwinąć się w skutek uszkodzenia ściany i zastawek żył lub pozakrzepowej niedrożności żył głębokich. Żyły wykazują zmiany wsteczne, zapalne i bliznowate. Zmianom tym towarzyszy utrata elastyczności, zwiotczenie ścian oraz zanik zastawek żylnych. Występują żylaki zamknięte i otwarte.

Leczenie jest zachowawcze, zaleca się noszenie elastycznych pończoch, natomiast w ciężkich przypadkach konieczne jest leczenie chirurgiczne. Pomocne mogą się okazać zioła jako napar do picia i do okładów.

Zalecenia praktyczne:

• 1. Odpoczywać w ciągu dnia, trzymając nogi wyżej, także w czasie snu nogi trzymać 5 - 10 cm wyżej od tułowia.

  2. Chodzić na krótkie spacery z laską. Nie stać długo (oszczędzać nogi).

  3. Przy otwartych żylakach nie nosić pończoch elastycznych, ale gdy nie ma otwartych ran specjalne, mocno ściągające pończoch są wskazane.

  4. Chronić nogi przed urazami i zadrapaniem (bardzo krwawią).

  5. Smarować obrzeża rany maścią propolisową i lekko zabandażować.

  6. Jeść dużo jabłek, surówek, nasion słonecznika.

  7. Nie dopuszczać do zaparć, dbać o codzienne wypróżnienie.

  8. Zmniejszyć nadwagę.

  9. Na bolące żylakowate golenie stosować okłady z liści kapusty, zmiksowanych lub uprzednio sparzonych gorącą wodą.

  10. Stosować wyciągi z owoców kasztanowca.

  11. Codziennie gimnastykować nogi (nożyce) i masować stopy za pomocą specjalnego wałeczka z drewna. Poprawia krążenie.

  12. Unikać butów na obcasach.

  13. Pod koniec dnia nogi wykąpać w chłodnej wodzie.

  14. Unikać nadmiernego nagrzewania organizmu (opalanie), gorących kąpieli, kremów depilujących.

  15. Unikać obcisłych ubrań.

  16. Przy znacznie nasilonych żylakach rozważyć zabieg chirurgiczny.

Na żylaki, naczynka, siniaki

na 1 łyżkę oleju

• • 2 krople olejku cyprysowego

  • 2 krople olejku cytrynowego

  • 1 kropla olejku geraniowego

wcieramy w nogi od stóp w kierunku serca regularnie 1 raz dziennie przez minimum 4 tygodnie.

Przy żylakach należy dodatkowo przykładać do nóg karneol. Zwykle 2 razy dziennie na 10 minut.

Powstawaniu hemoroidów, zwanych żylakami odbytu lub guzkami krwawniczymi, sprzyjają długotrwałe zaparcia, spowodowane dietą ubogoresztkową, ciąża u kobiet, a nawet częste biegunki. W tych sytuacjach specyficzny splot tętniczo-żylny, powyżej kanału odbytu - napełnia się krwią pod dużym ciśnieniem. Nadciśnienie powoduje rozciągnięcie i wydobycie na zewnątrz żył odbytu. Pod cienką błona śluzową odbytu pojawiają się wypukłe guzki krwawnicze. Zwykle towarzyszy temu dotkliwy stan zapalny. W czasie kolejnych zaparć, natężając się przy oddawaniu stolca, możemy spowodować, że napęczniałe krwią hemoroidy wypadną na zewnątrz.

Profilaktyka

Stosowanie specjalnej diety, aby wypróżnienia były całkowite i luźne (dużo surowych i gotowanych warzyw zawierających błonnik, sporo owoców, jogurty, kefir). Unikać spożywania obfitych tłustych pokarmów i alkoholu, a także środków przeczyszczających. Wskazany ruch, gimnastyka.

Terapie naturalne

Masaż brzucha

• Masować zaczynamy z lewej strony i pociągamy dłonią w dół, aż do pachwiny. Ucisk dłoni niezbyt silny, uginający powłoki brzuszne mniej więcej na grubość palców. Ruch powtarzać kilkanaście razy. Tak samo postępować z prawej strony.

Kuracja jarzębinowa

• Na Syberii w leczeniu hemoroidów i przewlekłych zaparć stosowana jest także kuracja sokiem z owoców jarzębiny. Po umyciu owoców, wycisnąć je w sokowirówce. Świeży sok pije się 3 razy dziennie po małym kieliszku 30-gramowym. Sok ma silne działanie, leczy zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne hemoroidy. Można go zażywać mieszając z wodą, miodem lub innymi niealkoholowymi napojami.

Kuracja bananowa

• Dwa duże banany dokładnie umyć i nieobrane zalać 1-2 szklankami wody. Gotować na wolnym ogniu przez 15 minut. Ciepłe spożywać porcjami kilka razy w ciągu dnia. Jest to dobry środek powstrzymujący krwawienie guzków hemoroidalnych, a także łagodzący bóle.

Kąpiele

Ciepłe kąpiele rozluźniają masy kałowe, a także rozpuszczają zastoiny krwi uwięzionej w żylakach odbytniczych.

• 100 g tasznika pospolitego zalać 1 l wrzątku. Przykryć i odstawić do naparzania na 10 minut. Przecedzić im wlać do wanny wypełnionej do połowy ciepłą wodą. Czas kąpieli do 20 minut.

• Kilogram kory dębowej zalać 2-3 l zimnej wody. Ogrzewać przez godzinę. Przecedzić i wlać do wanny wypełnionej w połowie wodą o temperaturze ciała. Czas kąpieli do 15 minut.

Kuracja ks. Sebastiana Kneippa

• W przypadku ostrego zapalenia hemoroidów zastosować należy natychmiast zimną kąpiel nasiadową trwającą od 1 do 2 minut. Ks. Kneipp zalecał również siedzenie codziennie przez 15 minut na grubym, parokrotnie złożonym suknie, uprzednio zanurzonym w zimnej wodzie. Jako uzupełnienie kuracji polecał też picie herbaty z kwiatu bzu czarnego i kwiatu tarniny: 1 filiżankę dziennie zaparzaną z 1 łyżki stołowej zmieszanych ziół.

Nasiadówki

Perska

• Kilka główek czosnku (od 5 do 7) przecisnąć przez wyciskacz. Następnie wziąć niezbyt duży garnek, rozgrzać go na sucho, po czym wstawić do wiadra. Wrzucić do garnka rozdrobniony czosnek i usiąść na wiadrze. Zabieg powinien trwać, dopóki paruje czosnek i uwalniają się olejki eteryczne. Pamiętajmy, aby nie palić czosnku, lecz go rozgrzewać i odparowywać. Zabieg powtarzać kilka razy, najlepiej co 2 dni.

Syberyjska

• Pokroić 4 duże cebule i wrzucić do garnka. Zalać dwoma litrami mleka i podgrzewać w piekarniku lub na małym ogniu. Po kwadransie wstawić garnek do wiadra i usiąść na nim. Zabieg trwa, dopóki paruje mieszanka mleka i cebuli. Po 2-3 dniach powtórzyć zabieg. W razie konieczności - nasiadówki stosować nadal, w odstępach 2-3 dniowych (zwykle wystarczą 3 lub 4 zabiegi). Aby zwiększyć skuteczność tej terapii należy po każdym zabiegu umyć pośladki zimna wodą. Szok termiczny poprawia krążenie i hartuje organizm.

Okłady

Hemoroidy zewnętrzne medycyna ludowa leczy od dawna okładami ze świeżych liści topoli lub osiki. Po umyciu odbytu i jego okolicy, przyłożyć kilka połamanych liści do chorego miejsca na 1 godzinę. Po zdjęciu okładu przemyć leczoną okolicę i przyłożyć ponownie okład ze świeżych liści. Po 2 dniach przerwy ponowić zabieg.

Terapia kaukaska

• Polega ona na leczeniu zbliżonym do metody ks. Kneippa. Po każdym oddaniu stolca należy odbyt umyć zimną wodą. Hemoroidy leczono także kilkusekundowymi okładami z lodu. Terapię trzeba zacząć od 15 sekund pierwszego dnia, dodając po 5 sekund w każdym następnym. Kuracja trwa do 2 tygodni. Do leczenia zastarzałych hemoroidów na kaukazie używa się także sopli lodowych wsuwanych do odbytu.

Kuracja ludowa

• Surowy ziemniak ostrugać na grubość wskazującego palca i taki czopek wsunąć na prę godzin do odbytu. Zabieg usuwa bolesność i krwawienie.