Ovo je pesma jedne kosulje

Ovo je pesma jedne kosulje,

zaljubljene do okovratnika u jednu sasvim banalnu drvenu stipaljku, i glasi:

Drzis me na ovoj ljuljasci da se ne okliznem. Da mi suze ispare na suncu.

Zahvaljujuci tebi moci cu malo da se nasalim sa stokom i zivinom u ovom dvoristu.

Nadimacu se. Raskopcacu svu dugmad na svom platnenom telu.

Celo prepodne bicu zastava koja rukavima samara vetar i mirise na sapunicu i nebo.

Drzi me cvrsto, ali nemoj da mi zavidis. Mene popodne peglaju.

Novi Sad, 1954.

Αυτό είναι το ποίημα ενός πουκάμισου,

το οποίο είναι ερωτευμένο ως το λαιμό

με ένα απλό ξύλινο μανταλάκι, και λέει:

Με κρατάς σ'αυτή την κούνια να μην γλιστρήσω.

Να μου εξατμιστούν τα δάκρυα στον ήλιο.

Χάρη σ'εσένα θα μπορώ να αστειευτώ

με τα ζώα και τα πουλιά στον κήπο αυτό.

Θα φουσκώνω. Θα ξελύσω

όλα τα κουμπιά στο πάνινό μου σώμα.

Ολάκερο το πρωί, θα γινώ σημαία η οποία

με τα χέρια της θα πλαταγίζει τον αγέρα

και θα μυρίζει σαπούνι κι'ουρανό.

Κράτα με σφιχτά, αλλά μην με ζηλεύεις.

Εμένα με σιδερώνουν το μεσημέρι.

(by Marina Markovic)